სასწაულის უნდა გვჯეროდეს
ადამიანებს უამრავი ოცნება და სურვილი გვაქვს, - გვინდა მდიდრული ცხოვრება, ავტორიტეტი, გვინდა ჩვენი სიტყვა კანონი იყოს, ხალხი ჩვენს კეთილდღეობას შენატროდეს და ა.შ. მაგრამ ერთხელაც მივხვდებით, რომ ამ ყველაფერს გროშის ფასი აქვს და ბედნიერება სულ სხვა რამეშია. ერთი რამ ნამდვილად ვიცი, - კეთილდღეობა ჩალის ფასია, თუ ადამიანს განსაცდელში ჰყავს ის, ვინც ყველაზე მეტად უყვარს და თანაც ამ განსაცდელს მარტო უმკლავდება. აი, ასეთ დროს ჩვენდაუნებურად ნამდვილ სიმდიდრეს აღმოვაჩენთ ხოლმე, - ეს ურთიერთსიყვარულის უნარი და თანადგომის ნიჭია. მის გარეშე არარაობა ვართ.
ამის რეალური მაგილითი სასიკვდილოდ გადადებული ექვსი წლის მარიამ ფაიქიძის ამბავია, - რომლის ოჯახისთვისაც ყველაზე ღირებული და ძვირფასი იმ სრულიად უცნობი ადამიანების სიკეთე და სიყვარულია, ვინც გოგონას სიცოცხლისთვის უკანასკნელი გროშები გაიღო (შეგახსენებთ, რომ მარიამს თავში სიმსივნე ისეთ ადგილას აღმოაჩნდა, რომ ცალი მხარის პარალიზება გამოიწვია, მათ შორის, თვალისაც). სწორედ ეს იყო ის სასწაული, რომელმაც ბავშვის გადარჩენის ეს უმცირესი შანსი დიდ იმედად აქცია. თუმცა ამას დაწვრილებით ისევ პატარა მარიამის თვალცრემლიან ბაბუასთან, მერაბ გრძელიძესთან ერთად მოგიყვებით და თქვენთან ერთად, მეც ის რწმენა გამყვება, რომ თუ უფალი ინებებს, ყველაფერი კარგად იქნება.
- ბატონო მერაბ, ვიცი, ძალიან ძნელია თქვენთვის მარიამზე საუბარი, მაგრამ უნდა მომიყვეთ, - ეს იმ ხალხს აინტერესებს, ვინც მარიამისთვის არაფერი დაიშურა და თქვენსავით მის სიცოცხლეზე ფიქრობს.
- როცა ის ხალხი მახსენდება, ვინც საკუთარ შვილებსა და შვილიშვილებს ლუკმა მოაკლო და ჩემს გოგონას მისცა, რა საუბრის სიძნელეზეა ლაპარაკი. ნეტავ შემეძლოს, თითოეულთან მივიდოდი და დავუჩოქებდი... რაც შეეხება, მარიამის მკურნალობას თურქეთში, - იქ ჩვენ მივაგენით იმ ერთადერთ საავადმყოფოს, სადაც სიმსივნეს ზუსტ წერტილში ასხივებენ რადიოლოგიური დასხივებით. თურქეთში მარიამს თვენახევარი მკურნალობდნენ. ამასთან ცხრაჯერ ჩაუტარდა ქიმიოთერაპიაც. თითო სეანსი 1300 ევრო ღირდა. ყველაფერ ამას კი მთლიანად 40000 ევრო დასჭირდა. მადლობა უფალს და იმ ხალხს, ვინც ეს თანხა `კვირის პალიტრის~ საიტის საშუალებით შემოგვწირა. რომ არა ეს ისინი, ჩვენ ამას ვერ შევძლებდით და გაფიქრებაც არ მინდა, რა მოხდებოდა. თურქეთში ჩატარებულმა მკურნალობამ, ყოველ შემთხვევაში ჩვენთვის, უკვე მოახდინა სასწაული, - მარიამს სიმსივნისგან დეფორმირებული თვალიც შესამჩნევად გაუსწორდა და ხელ-ფეხის მოძრაობაც აღუდგა.
- მერე?
- მერე თურქეთში მკურნალობის სახსრები აღარ გვქონდა, თუმცა იქაურმა ექიმებმა დაბეჯითებით გვითხრეს, რომ სიმსივნე ისე დაპატარავდა, ოპერაციისთვის საშიშ უბნებს დაშორდა და მომდევნო ქიმიოთერაპიული მკურნალობის ჩატარება საქართველოშიც შესაძლებელია და როცა ბავშვი ამ კურსს გაივლის, მზად ვართ, უკვე ოპერაციაც ჩავატაროთო. ასე წამოვედით საქართველოში და იაშვილის სახელობის კლინიკაში მივედით. აქ კი ხუთი ქიმიოთერაპიული სეანსის შემდეგ, ექიმებმა თავად გადაწყვიტეს, რომ ბავშვის საბუთები ამჯერად გერმანიაში გადაეგზავნათ. გადავაგზავნეთ და... მოკლედ, გერმანიიდან გვიპასუხეს, - გულდასმით შევისწავლეთ ბავშვის მდგომარეობა და სრულიად შესაძლებელია ოპერაციის გაკეთებაო!
- გაიხარეთ! როცა მარიამის ამბავი გავიგეთ, მაშინ ოპერაციაზე ყველამ უარი განაცხადა.
- არ ვიცი, შეიძლება თუ არა ამის ამდენჯერ გამეორება, მაგრამ ეს ამბავი ღვთის და იმ ხალხის დამსახურებაა, ვინც გვიშველა. ახლა, მიუხედავად იმისა, რომ უფლის გარდა არავინ იცის, როგორ იქნება ჩემი მარიამი, ოჯახში სასოწარკვეთა რწმენით შეგვეცვალა, - ამას მაშინ ვერც ერთი ვერ წარმოვიდგენდით, გვეგონა, რომ ყველაფერი დამთავრდა. თანაც ექიმები უკვე იქეთკენ იხრებიან, რომ მარიამის სიმსივნე ავთვისებიანი კი არა, შესაძლოა, კეთილთვისებიანიც იყოს და ოპერაციის შემდეგ საშიში აღარაფერი დატოვოს.
- ახლა თურქეთიდან დაბრუნებული მარიამის რეაქციაზე მომიყევით. ალბათ ძალიან გახარებული იყო.
- ამის აღწერა მიჭირს, ცრემლი მომდის, - ყველას რომ მოგვეფერა და სახლში შევიდა, სათამაშოები და კაბები ჩაიხუტა, ეფერებოდა, ხელს უსვამდა. საერთოდ, ავადმყოფობამ რაღაცნაირი გახადა, - რამდენ ტკივილს უძლებს და ამაზე არც ლაპარაკობს. ის კი არა, ჩვენ გვიფრთხილდება, როცა მოწყენილს წავასწრებთ, ისე უცებ გაიღიმებს, გეგონება არაფერი აწუხებსო. ამას რომ ვამჩნევთ, გული გვიდუღს, მაგრამ უფლის წყალობით, იქნებ მალე დასრულდეს ჩვენი ტანჯვა. იმ ხალხს
კი, ვინც ჩემს მარიამს დაეხმარა, მადლი ოდესღაც წინ დახვდება.
ეთერ ერაძე
ამის რეალური მაგილითი სასიკვდილოდ გადადებული ექვსი წლის მარიამ ფაიქიძის ამბავია, - რომლის ოჯახისთვისაც ყველაზე ღირებული და ძვირფასი იმ სრულიად უცნობი ადამიანების სიკეთე და სიყვარულია, ვინც გოგონას სიცოცხლისთვის უკანასკნელი გროშები გაიღო (შეგახსენებთ, რომ მარიამს თავში სიმსივნე ისეთ ადგილას აღმოაჩნდა, რომ ცალი მხარის პარალიზება გამოიწვია, მათ შორის, თვალისაც). სწორედ ეს იყო ის სასწაული, რომელმაც ბავშვის გადარჩენის ეს უმცირესი შანსი დიდ იმედად აქცია. თუმცა ამას დაწვრილებით ისევ პატარა მარიამის თვალცრემლიან ბაბუასთან, მერაბ გრძელიძესთან ერთად მოგიყვებით და თქვენთან ერთად, მეც ის რწმენა გამყვება, რომ თუ უფალი ინებებს, ყველაფერი კარგად იქნება.
- ბატონო მერაბ, ვიცი, ძალიან ძნელია თქვენთვის მარიამზე საუბარი, მაგრამ უნდა მომიყვეთ, - ეს იმ ხალხს აინტერესებს, ვინც მარიამისთვის არაფერი დაიშურა და თქვენსავით მის სიცოცხლეზე ფიქრობს.
- როცა ის ხალხი მახსენდება, ვინც საკუთარ შვილებსა და შვილიშვილებს ლუკმა მოაკლო და ჩემს გოგონას მისცა, რა საუბრის სიძნელეზეა ლაპარაკი. ნეტავ შემეძლოს, თითოეულთან მივიდოდი და დავუჩოქებდი... რაც შეეხება, მარიამის მკურნალობას თურქეთში, - იქ ჩვენ მივაგენით იმ ერთადერთ საავადმყოფოს, სადაც სიმსივნეს ზუსტ წერტილში ასხივებენ რადიოლოგიური დასხივებით. თურქეთში მარიამს თვენახევარი მკურნალობდნენ. ამასთან ცხრაჯერ ჩაუტარდა ქიმიოთერაპიაც. თითო სეანსი 1300 ევრო ღირდა. ყველაფერ ამას კი მთლიანად 40000 ევრო დასჭირდა. მადლობა უფალს და იმ ხალხს, ვინც ეს თანხა `კვირის პალიტრის~ საიტის საშუალებით შემოგვწირა. რომ არა ეს ისინი, ჩვენ ამას ვერ შევძლებდით და გაფიქრებაც არ მინდა, რა მოხდებოდა. თურქეთში ჩატარებულმა მკურნალობამ, ყოველ შემთხვევაში ჩვენთვის, უკვე მოახდინა სასწაული, - მარიამს სიმსივნისგან დეფორმირებული თვალიც შესამჩნევად გაუსწორდა და ხელ-ფეხის მოძრაობაც აღუდგა.
- მერე?
- მერე თურქეთში მკურნალობის სახსრები აღარ გვქონდა, თუმცა იქაურმა ექიმებმა დაბეჯითებით გვითხრეს, რომ სიმსივნე ისე დაპატარავდა, ოპერაციისთვის საშიშ უბნებს დაშორდა და მომდევნო ქიმიოთერაპიული მკურნალობის ჩატარება საქართველოშიც შესაძლებელია და როცა ბავშვი ამ კურსს გაივლის, მზად ვართ, უკვე ოპერაციაც ჩავატაროთო. ასე წამოვედით საქართველოში და იაშვილის სახელობის კლინიკაში მივედით. აქ კი ხუთი ქიმიოთერაპიული სეანსის შემდეგ, ექიმებმა თავად გადაწყვიტეს, რომ ბავშვის საბუთები ამჯერად გერმანიაში გადაეგზავნათ. გადავაგზავნეთ და... მოკლედ, გერმანიიდან გვიპასუხეს, - გულდასმით შევისწავლეთ ბავშვის მდგომარეობა და სრულიად შესაძლებელია ოპერაციის გაკეთებაო!
- გაიხარეთ! როცა მარიამის ამბავი გავიგეთ, მაშინ ოპერაციაზე ყველამ უარი განაცხადა.
- არ ვიცი, შეიძლება თუ არა ამის ამდენჯერ გამეორება, მაგრამ ეს ამბავი ღვთის და იმ ხალხის დამსახურებაა, ვინც გვიშველა. ახლა, მიუხედავად იმისა, რომ უფლის გარდა არავინ იცის, როგორ იქნება ჩემი მარიამი, ოჯახში სასოწარკვეთა რწმენით შეგვეცვალა, - ამას მაშინ ვერც ერთი ვერ წარმოვიდგენდით, გვეგონა, რომ ყველაფერი დამთავრდა. თანაც ექიმები უკვე იქეთკენ იხრებიან, რომ მარიამის სიმსივნე ავთვისებიანი კი არა, შესაძლოა, კეთილთვისებიანიც იყოს და ოპერაციის შემდეგ საშიში აღარაფერი დატოვოს.
- ახლა თურქეთიდან დაბრუნებული მარიამის რეაქციაზე მომიყევით. ალბათ ძალიან გახარებული იყო.
- ამის აღწერა მიჭირს, ცრემლი მომდის, - ყველას რომ მოგვეფერა და სახლში შევიდა, სათამაშოები და კაბები ჩაიხუტა, ეფერებოდა, ხელს უსვამდა. საერთოდ, ავადმყოფობამ რაღაცნაირი გახადა, - რამდენ ტკივილს უძლებს და ამაზე არც ლაპარაკობს. ის კი არა, ჩვენ გვიფრთხილდება, როცა მოწყენილს წავასწრებთ, ისე უცებ გაიღიმებს, გეგონება არაფერი აწუხებსო. ამას რომ ვამჩნევთ, გული გვიდუღს, მაგრამ უფლის წყალობით, იქნებ მალე დასრულდეს ჩვენი ტანჯვა. იმ ხალხს
კი, ვინც ჩემს მარიამს დაეხმარა, მადლი ოდესღაც წინ დახვდება.
ეთერ ერაძე
3 078 ნახვა
2-02-2017, 18:37
