ოპს ! თურმე შემიყვარდა -ნაწილი 7 (დასასრული)
3 912 ნახვა
-ნესი ჩემო გოგონა, ჩემო პატარა, ეს რა გიქენი.- დედა ისე ტიროდა, ისე მეძახდა უცებ თავი უკანასკნელ ნაძირალად ვიგრძენი, როგორც სერიალებში ამბობენ. დედაჩემს რას ვერჩოდი? მე გადავიტანდი ამას ყველაფერს და დედა რატომ გავიმეტე ასეთი ტანჯვისთვის? მე რომ რამე მომივიდეს თავს არ იცოცხლებს და ეს ყველაფერი ჩემი ბრალი იქნება.
-დედა,-უკანასკნელი ძალები მოვიკრიბე,- დე მაპატიე. ეს შენი ბრალი არ არის დე.
დედას ფერი ეცვალა, შუბლზე მაკოცა და ტელეფონისკენ გაიქცა, მამა სახლში არ იყო, ამიტომ დახმარების თხოვნას აზრი არ ჰქონდა. სანამ დედა ტელეფონზე რეკავდა სახლში ვიღაც შემოვიდა.
-ქეთინო დეიდა ხომ მშვიდობაა?
მეგონა ამ ხმას ვეღარასოდეს გავიგებდი, მეგონა დამავიწყდა კიდეც, როგორ შემეძლო ასე მეფიქრა, მას ხომ ყველაზე ლამაზი, ყველაზე საოცარი ხმა აქვს მსოფლიოში. როგორც ჩანს დამინახა. მოირბინა და შუბლზე ხელი დამადო.
-რა მოხდა?- ეხლა უკვე შიშით და ხმის კანკალით იკითხა.
-დამამშვიდებლის დიდი დოზა დალია.- უთხრა დედამ გამქრალი ხმით.
-არა ნესი, ნესი... ეს რა ჩაიდინე. ნესიიიიიიიიიიიი
-მაპატიე ანდრია, შვილი მაპატიე.
-ქეთინო დეიდა ეხლა მაგის დრო არ არის, გამოიძახეთ სასწრაფო?
-კი.
-მაშინ წავედით,-ანდრიამ ხელში ამიყვანა და ნელა წამიყვანა კარებისკენ.
-ანდრია მადლობა.
-მე გითხარით ერთხელ რომ ის ჩემი ცხოვრებაა, და ჩემი ცხოვრების გადარჩენის მცდელობისთვის მადლობას არ უნდა მეუბნებოდეთ.- მშვიდად უთხრა ანდრიამ.
მერე გავითიშე, აღარაფერი არ მახსოვს. თვალი რომ გავახილე მეგონა მოვკვდი და სამოთხეში აღმოვჩნდი, გარშემო ყველაფერი თეთრი იყო და ყვავილებით მორთული. მაგრამ სიანათლეს თვალი რომ შევაჩვიე დავინახე აპარატები, ერთ-ერთ მათგანზე მე ვიყავი მიერთებული. თვალი მოვავლე ოთახს და დავინახე ის, ვისი დანახვაც ყველაზე მეტად მინდოდა ბოლო რამდენიმე კვირის განმავლობაში. მას ტკბილად ეძინა გვერდითა საწოლზე, თუმცა ეტყობოდა რომ ძილშიც კი რაღაცაზე ნერვიულობდა. არ მინდოდა გაღვიძებოდა, მინდოდა ასე უსასრულოდ მეცქირა მისთვის, მაგრამ როგორც ჩანს დაჟინებულმა მზერამ გააღვიძა. ამომხედა, თვალები მოიფშნიტა და გამიღიმა.
-საიქიოდან დაბრუნებულს გაუმარჯოს.
-დამხვდურებს გულთბილი სალამი,- გავუღიმე მეც.
-ცოტა უკეთ რომ იქნები შენს საქციელზე მერე მოგელაპარაკები,- მუქარით მითხრა. -ეხლა ის მითხარი თავს როგორ გრძნობ?
-ისე თითქოს უთვალავი რაოდენობის მილები მქონდეს დამაგრებული და ნემსები მჩხვლეტდნენ.
-ნეტა ბევრს არ ლაპარაკობდე.-მითხრა ცოტა დამშვიდებულმა და ღილაკს თითი დაჭირა. ორიოდ წუთში მედდა შემოვიდა, და მას შემოყვნენ დედა, მამა, მანანა დეიდა და გია ბიძია. მანანა დეიდას დედას ხელი ეკავა. მედდამ მონაცემები ჩაიწერა, რამდენიმე კითხვა დამისვა და გავიდა.
-ნესი, როგორ ხარ დე?
-ნორმალურად დე, აქედან რომ გამოვალ კიდევ უფრო კარგად ვიქნები.- გავუღიმე,- ბოდიში დე ასე რომ განერვიულე, ყველას ბოდიშს გიხდით.
-ეს მე უნდა გთხვო პატიება ნესი, შენც და ანდრიასაც, -გული ამოუჯდა დედას.
-მაინცდამაინც თავი უნდა მომეკლა შენ რომ ეს გეთქვა დე?- ღიმილით ვუთხარი და ხელზე ვაკოცე. ყველას გაეცინა. ამ დროს პალატის კარი გაიღო და ნატუტა, ეში და შაკო შემოვიდნენ, კარებში კიდევ ვიღაც ორი იდგა, ცოტა დაკვირვების შემდეგ მივხვდი რომ მისტი და გიგი იყვნენ, ეხლა ვიცოდი რომ ეში და ნატუტა მარტო არ იყვნენ. შაკო? შაკოს წიგნები ჰქონდა... და თავისი მიზნები, მათთან ერთად ის მარტო არასოდეს იქნება.
-ნესი როგორ ხარ?
-კარგად ბავშვებო, თქვენ?
-ცოცხლები ჯერ.
-სულელური ხუმრობა იყო ეშ.
-ვიცი.
ასე მხიარულად ვსაუბრობდით როდესაც ექიმი შემოვიდა.
-ძალიან ბევრი ხალხია, პაციენტი კი ჯერაც სუსტადაა. მარტო ერთი ადამიანი დარჩეს, დანარჩენები გადით თუ შეიძლება.
-კი მაგრამ ვინ დარჩება?
-ალბათ დედა სჯობს,- თქვა ექიმმა. დედამ შუბლზე მაკოცა
-არა ექიმო, ანდრია შენ დარჩი, მას შენ ჩემზე უკეთ მოუვლი, თან დარწმუნებული ვარ მასაც შენი დარჩენა უფრო მეტად უნდა. მამას გადახედა, მან კი გაიღიმა და ანრიას მხარზე ხელი დაჰკრა. მანანა დეიდამ მაკოცა.
-მალე გამოჯანმრთელდი ჩემო გოგონა, -და დედასთან ერთად გავიდა.
-ნესი, არ მოიწყინო, ანდრია შენთან იქნება, ჩვენც აქვე ვართ,- მითხრა გია ბიძიამ და ქალებს გაყვა.
-ნეს მალე გნახავთ.
-აბა შენ იცი ‘’პადრუჟკა’’,-მხიარული შეძახილებით გავიდნენ ბავშვებიც.
მამიკო მოვიდა და შუბლზე მაკოცა,
-ჩემი დიდი გოგო, ასე აღარასოდეს შემაშინო მამი.
-არა მა, მაპატიე.
-ჩუ, ბევი არ ილაპარაკო. იცოდე რომ ცხოვრებაზე მეტად მიყვარხარ.
-მეც მა.- და ისიც გავიდა. ექიმმა თვალი ჩამიკრა.
-ეცადე დაისვენო.
-კარგით ექიმო.
-2 საათში კიდევ შემოვალ.
-კარგით.
-თუ რამეა მაშინვე გამომიძახეთ,-უთხრა ანდრიას, მანაც თავი დაუქნია.
ეხლა უკვე პალატაში ორნი ვიყავით, მე და ანდრია.
-ენდი...
-შენ ექიმმა ხომ გითხრა დაისვენეო?
-კი მაგრამ, მინდოდა მეთქვა...
-რა უნდა მითხრა? ის რომ ლამის მომკალი? ის რომ ლამის მთელი ოჯახი დაღუპე? ის რომ ლამის ... სიტყვა ვერ გაათავა.
-ენდი, გაჩუმდი.
-არ ვაპირებ. აღარასოდეს გაბედო გაფიქრებაც კი.
-არა ენდი, აღარასოდეს.
-მპირდები?
-გპირდები.
-აბა რისი თქმა გინდოდა?
-უშენოდ ჩემს ცხოვრებას აზრი არ აქვს.
-არც ჩემსას, არადა ჩვენ ხომ საუკეთესო მეგობრები ვიყავით?
-ხო, ვერც კი შევამჩნიე, თურმე შემიყვარდი.
-OPS! -შემომცინა ანდრიამ და ნაზად მაკოცა.
მოგეწონათ ? დაწერეთ კომენტარებში გინდათ სხვა ნაწარმოები დავდო ? ) ბევრი კომენტარები თუ იქნება დღესვე დავდებ )
