ჯანეტ : "დღემდე არ მჯერა, რომ ჩემი და ცოცხალი აღარ არის"
2 920 ნახვა
20 წლის "მის საქართველო 2011", ჯანეტ ქერდიყოშვილი, რამდენადაც გარეგნულად ნაზი და ჰაეროვანი გოგონაა, იმდენად შინაგანად მტკიცე, მიზანსწრაფული, ძლიერი პიროვნებაა. ამ თვისებების ჩამოყალიბებაში მამა ხელს უწყობს, უმცროს ძმას, ჯეკოს კი სურს, რომ მისი დაიკო უფრო მეტად ამჟღავნებდეს ქალურ სირბილეს.
ახლახან ჯანეტმა თავისი შესაძლებლობები ცეკვებში მოსინჯა. ჟიურისგან, ცოტა არ იყოს, უტაქტო შენიშვნები მიიღო, მაგრამ ამის გამო თავდაჯერება, წონასწორობა არ დაუკარგავს და არც ყურები ჩამოუყრია. საკუთარი თავის იმედი ყოველთვის აქვს.
– ჯანეტ, საქართველოში მოულოდნელად გამოჩნდით და სილამაზის დედოფალი გახდით. მანამდე ფართო საზოგადოებამ არაფერი იცოდა თქვენ შესახებ. გვიამბეთ თქვენს ბავშვობაზე, ოჯახზე.
– 1991 წლის 29 ნოემბერს დავიბადე ქალაქ პეტერბურგში. ჩემი ოჯახი რუსეთში ასე მოხვდა: მშობლები წარმოშობით აფხაზეთიდან არიან. ჩემი გვარი ქვემო ქართლიდან არის, მაგრამ ბაბუას მეგრელი ქალი შეუყვარდა, ცოლად მოიყვანა და აფხაზეთში გადასახლდა. მამაჩემმა სკოლა რომ დაამთავრა, კიევში წავიდა სავალდებულო სამხედრო სამსახურის მოსახდელად, შემდეგ კი სასწავლებლად პეტერბურგში, მაშინდელ ლენინგრადში ჩავიდა. დედაც აფხაზეთში იზრდებოდა და ისიც სწავლისთვის ამ ქალაქში წავიდა. ჩემმა მშობლებმა ერთმანეთი იქ გაიცნეს, შეუყვარდათ და ოჯახი შექმნეს. მამამ პეტერბურგში ბიზნესი დაიწყო და საცხოვრებლად იქ დარჩნენ. დედა პროფესიით ექიმია, მაგრამ არ მუშაობს. ასე გავჩნდი პეტერბურგში. 2 წელიწადში ჩემი ძმაც დაიბადა.
– თბილისში როდის დაბრუნდით?
– 5 წლის რომ გავხდი, მამაჩემმა გადაწყვიტა, რომ მის შვილებს ქართული უნდა სცოდნოდათ. ძალიან ტრადიციული კაცია. ამიტომ წამოვედით თბილისში. კერძო სკოლაში შემიყვანეს, საბურთალოზე. ქართული საერთოდ არ ვიცოდი და ფიქრობდნენ, რომ მეორე კლასში ვერ გადავიდოდი, მაგრამ ეს პრობლემა რამდენიმე თვეში დავძლიე. მეხუთე კლასამდე თბილისში ვსწავლობდი. შემდეგ მამას საქმიანობის გამო პეტერბურგში მოგვიწია დაბრუნება. მას იქაც და აქაც ბიზნესი აქვს. ახლახან მარკეტი გახსნა, რომელსაც ჩემი სახელი დაარქვა – "ჯანეტ მარკეტი", რაზეც ძალიან ვიცინე. რუსეთშიც ქართულ სკოლაში ვსწავლობდი, მაგრამ გაკვეთილები რუსულ ენაზე გვიტარდებოდა და რუსი ეროვნების ბავშვებიც მრავლად იყვნენ. ორი წლის მერე ისევ დავბრუნდით თბილისში და უკვე 51–ე სკოლაში მიმიყვანეს. მე–11 კლასამდე იქ ვსწავლობდი. 12 კლასიანი სწავლების გამო ბოლო წელი რომ არ გამეცდინა, მე–11 კლასი ისევ პეტერბურგში გავატარე და სკოლა ხუთიანებზე დავამთავრე. შემდეგ კი თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ჩავაბარე ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. შეიძლება ბავშვობა პეტერბურგში გავატარე, მაგრამ თბილისი ჩემთან უფრო ახლოა.
– საკმაოდ იშვიათი სახელი გქვიათ. რატომ დაგარქვეს, რაიმე ისტორიას ხომ არ უკავშირდება?
– როგორც ვიცი, დედას ახალგაზრდობაში წარმოსადეგი, ლამაზი ქალი უნახავს, რომელსაც ჯანეტი რქმევია და მაშინ გადაუწყვეტია, თუ გოგო ეყოლებოდა, ამ სახელს დაარქმევდა. გვარზეც გეტყვით საინტერესო ამბავს: ბევრი მეუბნება, რომ ჩემი გვარი ოსეთიდანაა და ჩემს მოგვარეებს იქ ჩერტკოევებად მოიხსენიებენ. როცა გავიგე, რომ ჟიურიში გოჩა ჩერტკოევი იყო, ვიფიქრე, ნათესავად ხომ არ მეკუთვნოდა. ვაპირებ, ვკითხო. ნეტა, ვიყოთ! (იცინის).
– სახელთან დაკავშირებით კომპლექსი ხომ არ გქონიათ ბავშვობაში?
– არა, პირიქით, სახელი ბევრ რამეში მეხმარება. გვარის ხსენების გარეშეც, მარტო სახელითაც მცნობენ ყველგან. გვარზე მქონდა კომპლექსი, რადგან ვერსად გამოთქვამენ სწორად. რუსეთში ვერავის ვაგებინებდი, რა გვარი მქონდა. თბილისში ცხოვრებისას ვიფიქრე, აქ მაინც ამოვისუნთქავდი, მაგრამ აქაც ხშირად ეშლებათ.
– ძმამ პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ყვავილების თაიგული მოგართვათ. როგორი დაძმობა გაქვთ?
– ჯეკომ წელს ჩააბარა უმაღლესში. ჩემზე უმცროსია, მაგრამ ეს არ ეტყობა. ბავშვობაში რამეს თუ ვატყუბდი, ახლა ვეღარ ვახერხებ. ჯეკოს არ მოსწონს, ძალიან დამოუკიდებელი რომ ვარ და ჩემი თავის დაცვა შემიძლია. უნდა, რომ უფრო ქალური ვიყო, მაგრამ მე არ შემიძლია გაჩერება მაშინ, თუ ვხედავ, რომ ვინმე თავზე მაჯდება. ამავდროულად კონფლიქტური არ ვარ. ძმა ჩემს პირად ცხოვრებაში არ ერევა. არასდროს არავინ მყვარებია და შეიძლება ამიტომაც. ამ მხრივ უფრო მე ვარ ეჭვიანი და ჯეკოს რჩეულებს ხშირად ვიწუნებ. მეუბნება ხოლმე, რომ დაიღალა და ჩემი მოსაწონი ვერავინ ნახა.
– ახალგაზრდა მშობლები გეყოლებათ. მათთან მეგობრობთ?
– კი. მამასთან უფრო ახლოს ვარ. ყველა სურვილს მისრულებს, მთავარია არ მოვატყუო. მკაცრია, მაგრამ მენდობა და არასდროს მამოწმებს. არ უყვარს, როცა მაკიაჟს ვიკეთებ. ფიქრობს, რომ ჩემს ასაკში ეს ზედმეტია. მეც არ ვიკეთებ ხშირად მაკიაჟს, მხოლოდ თვალებს ვიხატავ, ისიც იმიტომ, რომ გადაღების ან სხვა მიზეზის გამო მჭირდება. ხშირად სახლში ასვლამდე მომიშორებია მაკიაჟი.
– მანქანაც მამამ გიყიდათ?
– კი. მართვის მოწმობა იანვარში ავიღე. ძალიან მინდოდა, მანქანა მყოლოდა, რადგან ვგრძნობდი, რომ მისი ტარება თავისუფლად შემეძლო. მართლაც ძალიან ადვილად ავიღე მოწმობა. ცოტა ხანში კი მამამ მანქანა იყიდა ჩემთვის. მოდელი მე ავარჩიე. არ მინდოდა, თავიდანვე ძვირადღირებული მანქანა მყოლოდა. არასწორად მიმაჩნია, რომ პირველ მანქანაში 50.000 გადაიხადო. ამიტომ საშუალო ფასის ავტომობილი "ჰიუნდაი ველოსტერი" შევარჩიე, რომელიც 26.000 ღირდა, ჩემს გემოვნებაში ჯდება.
– განებივრებული შვილი ყოფილხართ.
– ძალიან განებივრებული არ ვარ. მამაჩემი სიზარმაცეს ვერ იტანს. როცა მანქანა იყიდა ჩემთვის, მითხრა, რომ ამით დაქალები კი არ უნდა მეტარებინა კაფე–კაფე, არამედ ჩემი საქმისთვის მიმეხედა და ჩემი პროფესიული ზრდა დაენახა. რასაც გაძლევ, იგივე უნდა მივიღო შენგანო, მითხრა. როგორც კი გავჩერდები და არაფერს გავაკეთებ, მაშინვე დავკარგავ მანქანას და ყველაფერს, რაც აქამდე მქონია. მამაჩემს ძალიან უნდა, დამოუკიდებელი ვიყო. სურს, რომ მომავალ წელს ბინა იყიდოს ჩემთვის, მაგისტრატურა კი საზღვარგარეთ დამამთავრებინოს.
– რამდენად რთული იყო რუსეთიდან საქართველოში დაბრუნება, რა მენტალური სხვაობა დაინახეთ ორ ქვეყანას შორის?
– აქ დაბრუნებულს სირთულე არ მქონია, რადგან ქართული მენტალიტეტი მაქვს. მე რუსი მეგობრები არ მყავს. ეს შეიძლება ცუდია, მაგრამ მათ ვერ გავუგე. სხვანაირად აზროვნებენ. ვცადე კონტაქტში შესვლა, მაგრამ არ გამომივიდა. რუს გოგოს ვერ აუხსნი, რატომ გაქვს ისეთი შეხედულება პირად ცხოვრებაზე, როგორიც საქართველოშია. ამიტომ ვერ დავმეგობრდით. საქართველოში ასაკთან შედარებით მეტად ვითარდებიან. აქ გავიზარდე, 51–ე სკოლამ გამზარდა. აქ თუ არ აჩვენე, რომ ძლიერი ხარ, დაიჩაგრები.
– დაგჭირდათ ქართულ სკოლაში იმის ჩვენება, რომ ძლიერი ხართ?
– კი, იყო ასეთი შემთხვევებიც. ერთ გოგოსთან კონფლიქტიც მომივიდა. რუსეთში პატარა და მეგობრული კლასი მყავდა, მაქსიმუმი, 25 ბავშვი ვიყავით. აქ კი კლასში 50 ბავშვი დამხვდა. ეს სტრესიც იყო ჩემთვის. დამხვდნენ გოგონები, რომლებიც ფიქრობდნენ, რომ რაღაცას წარმოადგენდნენ.
– დღეს როგორი ურთიერთობა გაქვთ კლასელებთან?
– ნორმალური. დღემდე მატყობინებენ, როცა სადმე იკრიბებიან.
– ასეთ ლამაზ გოგონას შეყვარებული რატომ არ გყავთ, პრეტენზიული ხართ?
– პრეტენზიული არ ვარ. საკმაოდ ბევრი თაყვანისმცემელი მყავს. მათი რიცხვი განსაკუთრებით პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გამოჩენის მერე გაიზარდა. ეს ძალიან სასიამოვნოა. "ფეისბუქზე" ასობით წერილი მხვდება.
– როგორ მამაკაცს ისურვებდით თქვენ გვერდით?
– გარეგნობას მნიშვნელობას არ ვანიჭებ, რადგან მყოლია თაყვანისმცემელი, რომელიც გარეგნობით უნაკლო იყო, მაგრამ სულიერად – ფიტული. დაკვირვებული ვარ, სიმპათიურ ბიჭებს ზედმეტად დიდი წარმოდგენა აქვთ თავიანთ თავზე. არ მიყვარს რამდენიმეთვიანი ურთიერთობები. ჩემი შეყვარებული იქნება ის, ვისაც შემდეგ ცოლად გავყვები. მთავარია კეთილი იყოს და ქალის დაფასება იცოდეს.
– რამ გადაგაწყვეტინათ კონკურს "მის საქართველოში" მონაწილეობა, ვინმემ გირჩიათ თუ დამოუკიდებელი ნაბიჯი იყო?
– ბავშვობიდან მომწონდა ეს კონკურსი. როცა წამოვიზარდე, გარშემომყოფები ხშირად მეუბნებოდნენ, ამ კონკურსში მონაწილეობა მიმეღო. 15 წლის ვიყავი, "ელიტ მოდელ ლუქ ჯორჯიას" კონკურსში რომ მივიღე მონაწილეობა და მეორე ადგილზე გავედი. იქ ყველა ამბობდა, რომ "მის საქართველოს" ტიპაჟი ვიყავი და ამ კონკურსზე უნდა გავსულიყავი, მაგრამ სწორედ იმ წელს გადავედი მე–11 კლასში და რუსეთში წავედი. იქიდან რომ დავბრუნდი, იმავე წელს მივიღე მონაწილეობა "მის საქართველოს" კონკურსში. გამარჯვებას არ ველოდი. ვფიქრობდი, ხუთეულში მოვხვდებოდი. კონკურსიდან მესამე დღეს გაირკვა, რომ საქართველოს მოქალაქეობა არ მქონდა. 1998 წლიდან, რაც საქართველოში ჩამოვედი, ქართული პასპორტი მაქვს, მაგრამ რუსეთის მოქალაქეც ვარ. აღმოჩნდა, რომ ორმაგ მოქალაქეობაზე პრეზიდენტის ბრძანებულება იყო საჭირო, რაც მანამდე არ ვიცოდით.
– ძალიან მძიმე წელი გქონდათ მაშინ, თქვენს ოჯახში უბედურება მოხდა – დაიკო დაგეღუპათ. "მის მსოფლიოზე" წასვლა მაინც შეძელით.
– ეს მართლა რთული პერიოდი იყო. ჩემი პატარა და 10 წლის იყო. "მის მსოფლიოზე" მივდიოდი და მოსამზადებელი პერიოდის გამო სახლში სულ ტელეფონის ზარები და კამერები იყო... არაფრის თავი არ მქონდა, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს ჩემი პასუხისმგებლობა იყო, ჩემ გარდა ვერავინ წავიდოდა და უარის თქმა არ შეიძლებოდა. ეს ჩემი ქვეყნის იმიჯზეც ცუდად იმოქმდებდა და "იმიჯ ცენტრსაც" ლიცენზია დაეკარგებოდა. ის მძიმე დღეები იმან გადამატანინა, რომ "მის მსოფლიოზე" წავედი. იმ პერიოდის მერე გავძლიერდი.
– არ შეგეშინდათ იმის, რომ ბევრი ვერ გაგიგებდათ, იტყოდნენ, და გარდაეცვალა და სილამაზის კონკურსზე მიდისო?
– სხვათა შორის, მსგავსი არავის არაფერი უთქვამს. პირიქით, ყველა ამბობდა, თურმე რა ძლიერი ვყოფილვარ, რომ წასვლა მაინც მოვახერხე. ამას ბევრი ვერ შეძლებდა. დღემდე არ მჯერა, რომ ჩემი და ცოცხალი არაა, მგონია, რომ რუსეთშია. "მის მსოფლიოს" კონკურსზე ტირილის საშუალებაც არ მქონდა. დასიებული თვალებით კამერებთან გასვლა გამორიცხული იყო. ერთი სული მქონდა, დავბრუნებულიყავი და დის საფლავზე ავსულიყავი...
– საკმაოდ ცუდი შედეგი გქონდათ "მის მსოფლიოზე", საქართველო ათეულშიც ვერ მოხვდა. ეს რისი ბრალი იყო?
– ვიცი, რომ კონკურსამდე სამი თვით ადრე რეიტინგებით საქართველო ათეულში იყო. უბრალოდ რომელიმე წამყვან ქართულ ტელეკომპანიას უნდა ეყიდა ამ კონკურსის ტრანსლირება, ეს ფული კი საქველმოქმედო ფონდში ირიცხება. არც ერთმა ქართულმა ტელეკომპანიამ არ გადაიხადა ფული. ამას კი დიდი მნიშვნელობა აქვს. რაც უნდა ლამაზი გოგო იყო, თუ შენი სახელმწიფო გვერდით არ გიდგას, აზრი არაფერს აქვს.
– პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" როგორ მოხვდით?
– "მის საქართველო 2012"–ის მერე, როცა გვირგვინის გადაცემა მომიხდა, ჩემთვის გავიფიქრე, რომ კარგი იქნებოდა, ამ პროექტში მონაწილეობა მიმეღო. "მის საქართველო" მთავრდებოდა და მარტო სწავლა მომიწევდა. ეს სურვილი არავისთვის მითქვამს და, ბედია თუ დამთხვევა, ერთ კვირაში დაუკავშირდნენ ქალბატონ ია კიწმარიშვილს შეთავაზებით, რომ ამ პროექტში მონაწილეობა მიმეღო.
– თქვენს პირველ გამოსვლას ჟიურის მკაცრი შეფასებები მოჰყვა. როგორ ფიქრობთ, დაიმსახურეთ ეს?
– მკაცრები მარტო ჩემ მიმართ არ იყვნენ. კონკურსის შემდეგ ყველა მონაწილე დავსხედით და ვილაპარაკეთ იმის შესახებ, რომ ჟიური ძალიან მკაცრი იყო. მათ კი კონკურსანტებისთვის, წესით, სტიმული უნდა მიეცათ.
– ჟიურის წევრების, ნანუკა ჟორჟოლიანის და ია ფარულავას მხრიდან აქცენტი თქვენს ჭარბ წონაზე გაკეთდა. რა სიმაღლე და წონა გაქვთ?
– 174 სანტიმეტრი და 58 კილო ვარ. მინდა, 55 კილომდე დავიკლო. უფრო ნაკლები წონა ძალიან არ მიხდება. ამ შეფასებების მერე ბევრ წერილი დამხვდა "ფეისბუქზე", სადაც მწერდნენ, რომ ეს იყო ქალური შური. ყველა მეკითხებოდა, როგორ გადავიტანე ეს დღე, მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ. ჟიურის შეფასება გულზე არ მომხვედრია, რადგან ჩემს თავში დარწმუნებული ვარ და ვიცი, რომ ის პრობლემა არ მაწუხებს, რაც მითხრეს. ისე, მათ ჩემი ცეკვა უნდა შეეფასებინათ და არა – ჩემი ფორმები. ბევრმა მითხრა, რომ ჟიურის უფლება არ ჰქონდა, ჩემს წონაზე ასე საჯაროდ გაემახვილებინა ყურადღება.
– სიუჟეტში, რომელიც თქვენ შესახებ მომზადდა პროექტისთვის, საკუთარი თავის შესახებ საკმაოდ ბევრი დადებითი რამ თქვით, რასაც შემდეგ ჟიურის ერთ–ერთი წევრის, ნანუკა ჟორჟოლიანის კომენტარი მოჰყვა თქვენი "თავმდაბლობის" შესახებ.
– ჟურნალისტის კითხვაზე, თუ რა არის ჩემი დადებითი თვისება, უნდა მეპასუხა, რომ ასეთი არაფერი მაქვს და ეს იქნებოდა თავმდაბლობა?! მართლა რაც მაქვს დადებითი, მათ შორის ის, რომ ნიჭიერი ვარ, ჩამოვთვალე და უარყოფითიც აღვნიშნე – ზარმაცი ვარ.
მანანა ნოდია
ახლახან ჯანეტმა თავისი შესაძლებლობები ცეკვებში მოსინჯა. ჟიურისგან, ცოტა არ იყოს, უტაქტო შენიშვნები მიიღო, მაგრამ ამის გამო თავდაჯერება, წონასწორობა არ დაუკარგავს და არც ყურები ჩამოუყრია. საკუთარი თავის იმედი ყოველთვის აქვს.
– ჯანეტ, საქართველოში მოულოდნელად გამოჩნდით და სილამაზის დედოფალი გახდით. მანამდე ფართო საზოგადოებამ არაფერი იცოდა თქვენ შესახებ. გვიამბეთ თქვენს ბავშვობაზე, ოჯახზე.
– 1991 წლის 29 ნოემბერს დავიბადე ქალაქ პეტერბურგში. ჩემი ოჯახი რუსეთში ასე მოხვდა: მშობლები წარმოშობით აფხაზეთიდან არიან. ჩემი გვარი ქვემო ქართლიდან არის, მაგრამ ბაბუას მეგრელი ქალი შეუყვარდა, ცოლად მოიყვანა და აფხაზეთში გადასახლდა. მამაჩემმა სკოლა რომ დაამთავრა, კიევში წავიდა სავალდებულო სამხედრო სამსახურის მოსახდელად, შემდეგ კი სასწავლებლად პეტერბურგში, მაშინდელ ლენინგრადში ჩავიდა. დედაც აფხაზეთში იზრდებოდა და ისიც სწავლისთვის ამ ქალაქში წავიდა. ჩემმა მშობლებმა ერთმანეთი იქ გაიცნეს, შეუყვარდათ და ოჯახი შექმნეს. მამამ პეტერბურგში ბიზნესი დაიწყო და საცხოვრებლად იქ დარჩნენ. დედა პროფესიით ექიმია, მაგრამ არ მუშაობს. ასე გავჩნდი პეტერბურგში. 2 წელიწადში ჩემი ძმაც დაიბადა.
– თბილისში როდის დაბრუნდით?
– 5 წლის რომ გავხდი, მამაჩემმა გადაწყვიტა, რომ მის შვილებს ქართული უნდა სცოდნოდათ. ძალიან ტრადიციული კაცია. ამიტომ წამოვედით თბილისში. კერძო სკოლაში შემიყვანეს, საბურთალოზე. ქართული საერთოდ არ ვიცოდი და ფიქრობდნენ, რომ მეორე კლასში ვერ გადავიდოდი, მაგრამ ეს პრობლემა რამდენიმე თვეში დავძლიე. მეხუთე კლასამდე თბილისში ვსწავლობდი. შემდეგ მამას საქმიანობის გამო პეტერბურგში მოგვიწია დაბრუნება. მას იქაც და აქაც ბიზნესი აქვს. ახლახან მარკეტი გახსნა, რომელსაც ჩემი სახელი დაარქვა – "ჯანეტ მარკეტი", რაზეც ძალიან ვიცინე. რუსეთშიც ქართულ სკოლაში ვსწავლობდი, მაგრამ გაკვეთილები რუსულ ენაზე გვიტარდებოდა და რუსი ეროვნების ბავშვებიც მრავლად იყვნენ. ორი წლის მერე ისევ დავბრუნდით თბილისში და უკვე 51–ე სკოლაში მიმიყვანეს. მე–11 კლასამდე იქ ვსწავლობდი. 12 კლასიანი სწავლების გამო ბოლო წელი რომ არ გამეცდინა, მე–11 კლასი ისევ პეტერბურგში გავატარე და სკოლა ხუთიანებზე დავამთავრე. შემდეგ კი თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ჩავაბარე ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. შეიძლება ბავშვობა პეტერბურგში გავატარე, მაგრამ თბილისი ჩემთან უფრო ახლოა.
– საკმაოდ იშვიათი სახელი გქვიათ. რატომ დაგარქვეს, რაიმე ისტორიას ხომ არ უკავშირდება?
– როგორც ვიცი, დედას ახალგაზრდობაში წარმოსადეგი, ლამაზი ქალი უნახავს, რომელსაც ჯანეტი რქმევია და მაშინ გადაუწყვეტია, თუ გოგო ეყოლებოდა, ამ სახელს დაარქმევდა. გვარზეც გეტყვით საინტერესო ამბავს: ბევრი მეუბნება, რომ ჩემი გვარი ოსეთიდანაა და ჩემს მოგვარეებს იქ ჩერტკოევებად მოიხსენიებენ. როცა გავიგე, რომ ჟიურიში გოჩა ჩერტკოევი იყო, ვიფიქრე, ნათესავად ხომ არ მეკუთვნოდა. ვაპირებ, ვკითხო. ნეტა, ვიყოთ! (იცინის).
– სახელთან დაკავშირებით კომპლექსი ხომ არ გქონიათ ბავშვობაში?
– არა, პირიქით, სახელი ბევრ რამეში მეხმარება. გვარის ხსენების გარეშეც, მარტო სახელითაც მცნობენ ყველგან. გვარზე მქონდა კომპლექსი, რადგან ვერსად გამოთქვამენ სწორად. რუსეთში ვერავის ვაგებინებდი, რა გვარი მქონდა. თბილისში ცხოვრებისას ვიფიქრე, აქ მაინც ამოვისუნთქავდი, მაგრამ აქაც ხშირად ეშლებათ.
– ძმამ პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ყვავილების თაიგული მოგართვათ. როგორი დაძმობა გაქვთ?
– ჯეკომ წელს ჩააბარა უმაღლესში. ჩემზე უმცროსია, მაგრამ ეს არ ეტყობა. ბავშვობაში რამეს თუ ვატყუბდი, ახლა ვეღარ ვახერხებ. ჯეკოს არ მოსწონს, ძალიან დამოუკიდებელი რომ ვარ და ჩემი თავის დაცვა შემიძლია. უნდა, რომ უფრო ქალური ვიყო, მაგრამ მე არ შემიძლია გაჩერება მაშინ, თუ ვხედავ, რომ ვინმე თავზე მაჯდება. ამავდროულად კონფლიქტური არ ვარ. ძმა ჩემს პირად ცხოვრებაში არ ერევა. არასდროს არავინ მყვარებია და შეიძლება ამიტომაც. ამ მხრივ უფრო მე ვარ ეჭვიანი და ჯეკოს რჩეულებს ხშირად ვიწუნებ. მეუბნება ხოლმე, რომ დაიღალა და ჩემი მოსაწონი ვერავინ ნახა.
– ახალგაზრდა მშობლები გეყოლებათ. მათთან მეგობრობთ?
– კი. მამასთან უფრო ახლოს ვარ. ყველა სურვილს მისრულებს, მთავარია არ მოვატყუო. მკაცრია, მაგრამ მენდობა და არასდროს მამოწმებს. არ უყვარს, როცა მაკიაჟს ვიკეთებ. ფიქრობს, რომ ჩემს ასაკში ეს ზედმეტია. მეც არ ვიკეთებ ხშირად მაკიაჟს, მხოლოდ თვალებს ვიხატავ, ისიც იმიტომ, რომ გადაღების ან სხვა მიზეზის გამო მჭირდება. ხშირად სახლში ასვლამდე მომიშორებია მაკიაჟი.
– მანქანაც მამამ გიყიდათ?
– კი. მართვის მოწმობა იანვარში ავიღე. ძალიან მინდოდა, მანქანა მყოლოდა, რადგან ვგრძნობდი, რომ მისი ტარება თავისუფლად შემეძლო. მართლაც ძალიან ადვილად ავიღე მოწმობა. ცოტა ხანში კი მამამ მანქანა იყიდა ჩემთვის. მოდელი მე ავარჩიე. არ მინდოდა, თავიდანვე ძვირადღირებული მანქანა მყოლოდა. არასწორად მიმაჩნია, რომ პირველ მანქანაში 50.000 გადაიხადო. ამიტომ საშუალო ფასის ავტომობილი "ჰიუნდაი ველოსტერი" შევარჩიე, რომელიც 26.000 ღირდა, ჩემს გემოვნებაში ჯდება.
– განებივრებული შვილი ყოფილხართ.
– ძალიან განებივრებული არ ვარ. მამაჩემი სიზარმაცეს ვერ იტანს. როცა მანქანა იყიდა ჩემთვის, მითხრა, რომ ამით დაქალები კი არ უნდა მეტარებინა კაფე–კაფე, არამედ ჩემი საქმისთვის მიმეხედა და ჩემი პროფესიული ზრდა დაენახა. რასაც გაძლევ, იგივე უნდა მივიღო შენგანო, მითხრა. როგორც კი გავჩერდები და არაფერს გავაკეთებ, მაშინვე დავკარგავ მანქანას და ყველაფერს, რაც აქამდე მქონია. მამაჩემს ძალიან უნდა, დამოუკიდებელი ვიყო. სურს, რომ მომავალ წელს ბინა იყიდოს ჩემთვის, მაგისტრატურა კი საზღვარგარეთ დამამთავრებინოს.
– რამდენად რთული იყო რუსეთიდან საქართველოში დაბრუნება, რა მენტალური სხვაობა დაინახეთ ორ ქვეყანას შორის?
– აქ დაბრუნებულს სირთულე არ მქონია, რადგან ქართული მენტალიტეტი მაქვს. მე რუსი მეგობრები არ მყავს. ეს შეიძლება ცუდია, მაგრამ მათ ვერ გავუგე. სხვანაირად აზროვნებენ. ვცადე კონტაქტში შესვლა, მაგრამ არ გამომივიდა. რუს გოგოს ვერ აუხსნი, რატომ გაქვს ისეთი შეხედულება პირად ცხოვრებაზე, როგორიც საქართველოშია. ამიტომ ვერ დავმეგობრდით. საქართველოში ასაკთან შედარებით მეტად ვითარდებიან. აქ გავიზარდე, 51–ე სკოლამ გამზარდა. აქ თუ არ აჩვენე, რომ ძლიერი ხარ, დაიჩაგრები.
– დაგჭირდათ ქართულ სკოლაში იმის ჩვენება, რომ ძლიერი ხართ?
– კი, იყო ასეთი შემთხვევებიც. ერთ გოგოსთან კონფლიქტიც მომივიდა. რუსეთში პატარა და მეგობრული კლასი მყავდა, მაქსიმუმი, 25 ბავშვი ვიყავით. აქ კი კლასში 50 ბავშვი დამხვდა. ეს სტრესიც იყო ჩემთვის. დამხვდნენ გოგონები, რომლებიც ფიქრობდნენ, რომ რაღაცას წარმოადგენდნენ.
– დღეს როგორი ურთიერთობა გაქვთ კლასელებთან?
– ნორმალური. დღემდე მატყობინებენ, როცა სადმე იკრიბებიან.
– ასეთ ლამაზ გოგონას შეყვარებული რატომ არ გყავთ, პრეტენზიული ხართ?
– პრეტენზიული არ ვარ. საკმაოდ ბევრი თაყვანისმცემელი მყავს. მათი რიცხვი განსაკუთრებით პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გამოჩენის მერე გაიზარდა. ეს ძალიან სასიამოვნოა. "ფეისბუქზე" ასობით წერილი მხვდება.
– როგორ მამაკაცს ისურვებდით თქვენ გვერდით?
– გარეგნობას მნიშვნელობას არ ვანიჭებ, რადგან მყოლია თაყვანისმცემელი, რომელიც გარეგნობით უნაკლო იყო, მაგრამ სულიერად – ფიტული. დაკვირვებული ვარ, სიმპათიურ ბიჭებს ზედმეტად დიდი წარმოდგენა აქვთ თავიანთ თავზე. არ მიყვარს რამდენიმეთვიანი ურთიერთობები. ჩემი შეყვარებული იქნება ის, ვისაც შემდეგ ცოლად გავყვები. მთავარია კეთილი იყოს და ქალის დაფასება იცოდეს.
– რამ გადაგაწყვეტინათ კონკურს "მის საქართველოში" მონაწილეობა, ვინმემ გირჩიათ თუ დამოუკიდებელი ნაბიჯი იყო?
– ბავშვობიდან მომწონდა ეს კონკურსი. როცა წამოვიზარდე, გარშემომყოფები ხშირად მეუბნებოდნენ, ამ კონკურსში მონაწილეობა მიმეღო. 15 წლის ვიყავი, "ელიტ მოდელ ლუქ ჯორჯიას" კონკურსში რომ მივიღე მონაწილეობა და მეორე ადგილზე გავედი. იქ ყველა ამბობდა, რომ "მის საქართველოს" ტიპაჟი ვიყავი და ამ კონკურსზე უნდა გავსულიყავი, მაგრამ სწორედ იმ წელს გადავედი მე–11 კლასში და რუსეთში წავედი. იქიდან რომ დავბრუნდი, იმავე წელს მივიღე მონაწილეობა "მის საქართველოს" კონკურსში. გამარჯვებას არ ველოდი. ვფიქრობდი, ხუთეულში მოვხვდებოდი. კონკურსიდან მესამე დღეს გაირკვა, რომ საქართველოს მოქალაქეობა არ მქონდა. 1998 წლიდან, რაც საქართველოში ჩამოვედი, ქართული პასპორტი მაქვს, მაგრამ რუსეთის მოქალაქეც ვარ. აღმოჩნდა, რომ ორმაგ მოქალაქეობაზე პრეზიდენტის ბრძანებულება იყო საჭირო, რაც მანამდე არ ვიცოდით.
– ძალიან მძიმე წელი გქონდათ მაშინ, თქვენს ოჯახში უბედურება მოხდა – დაიკო დაგეღუპათ. "მის მსოფლიოზე" წასვლა მაინც შეძელით.
– ეს მართლა რთული პერიოდი იყო. ჩემი პატარა და 10 წლის იყო. "მის მსოფლიოზე" მივდიოდი და მოსამზადებელი პერიოდის გამო სახლში სულ ტელეფონის ზარები და კამერები იყო... არაფრის თავი არ მქონდა, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს ჩემი პასუხისმგებლობა იყო, ჩემ გარდა ვერავინ წავიდოდა და უარის თქმა არ შეიძლებოდა. ეს ჩემი ქვეყნის იმიჯზეც ცუდად იმოქმდებდა და "იმიჯ ცენტრსაც" ლიცენზია დაეკარგებოდა. ის მძიმე დღეები იმან გადამატანინა, რომ "მის მსოფლიოზე" წავედი. იმ პერიოდის მერე გავძლიერდი.
– არ შეგეშინდათ იმის, რომ ბევრი ვერ გაგიგებდათ, იტყოდნენ, და გარდაეცვალა და სილამაზის კონკურსზე მიდისო?
– სხვათა შორის, მსგავსი არავის არაფერი უთქვამს. პირიქით, ყველა ამბობდა, თურმე რა ძლიერი ვყოფილვარ, რომ წასვლა მაინც მოვახერხე. ამას ბევრი ვერ შეძლებდა. დღემდე არ მჯერა, რომ ჩემი და ცოცხალი არაა, მგონია, რომ რუსეთშია. "მის მსოფლიოს" კონკურსზე ტირილის საშუალებაც არ მქონდა. დასიებული თვალებით კამერებთან გასვლა გამორიცხული იყო. ერთი სული მქონდა, დავბრუნებულიყავი და დის საფლავზე ავსულიყავი...
– საკმაოდ ცუდი შედეგი გქონდათ "მის მსოფლიოზე", საქართველო ათეულშიც ვერ მოხვდა. ეს რისი ბრალი იყო?
– ვიცი, რომ კონკურსამდე სამი თვით ადრე რეიტინგებით საქართველო ათეულში იყო. უბრალოდ რომელიმე წამყვან ქართულ ტელეკომპანიას უნდა ეყიდა ამ კონკურსის ტრანსლირება, ეს ფული კი საქველმოქმედო ფონდში ირიცხება. არც ერთმა ქართულმა ტელეკომპანიამ არ გადაიხადა ფული. ამას კი დიდი მნიშვნელობა აქვს. რაც უნდა ლამაზი გოგო იყო, თუ შენი სახელმწიფო გვერდით არ გიდგას, აზრი არაფერს აქვს.
– პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" როგორ მოხვდით?
– "მის საქართველო 2012"–ის მერე, როცა გვირგვინის გადაცემა მომიხდა, ჩემთვის გავიფიქრე, რომ კარგი იქნებოდა, ამ პროექტში მონაწილეობა მიმეღო. "მის საქართველო" მთავრდებოდა და მარტო სწავლა მომიწევდა. ეს სურვილი არავისთვის მითქვამს და, ბედია თუ დამთხვევა, ერთ კვირაში დაუკავშირდნენ ქალბატონ ია კიწმარიშვილს შეთავაზებით, რომ ამ პროექტში მონაწილეობა მიმეღო.
– თქვენს პირველ გამოსვლას ჟიურის მკაცრი შეფასებები მოჰყვა. როგორ ფიქრობთ, დაიმსახურეთ ეს?
– მკაცრები მარტო ჩემ მიმართ არ იყვნენ. კონკურსის შემდეგ ყველა მონაწილე დავსხედით და ვილაპარაკეთ იმის შესახებ, რომ ჟიური ძალიან მკაცრი იყო. მათ კი კონკურსანტებისთვის, წესით, სტიმული უნდა მიეცათ.
– ჟიურის წევრების, ნანუკა ჟორჟოლიანის და ია ფარულავას მხრიდან აქცენტი თქვენს ჭარბ წონაზე გაკეთდა. რა სიმაღლე და წონა გაქვთ?
– 174 სანტიმეტრი და 58 კილო ვარ. მინდა, 55 კილომდე დავიკლო. უფრო ნაკლები წონა ძალიან არ მიხდება. ამ შეფასებების მერე ბევრ წერილი დამხვდა "ფეისბუქზე", სადაც მწერდნენ, რომ ეს იყო ქალური შური. ყველა მეკითხებოდა, როგორ გადავიტანე ეს დღე, მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ. ჟიურის შეფასება გულზე არ მომხვედრია, რადგან ჩემს თავში დარწმუნებული ვარ და ვიცი, რომ ის პრობლემა არ მაწუხებს, რაც მითხრეს. ისე, მათ ჩემი ცეკვა უნდა შეეფასებინათ და არა – ჩემი ფორმები. ბევრმა მითხრა, რომ ჟიურის უფლება არ ჰქონდა, ჩემს წონაზე ასე საჯაროდ გაემახვილებინა ყურადღება.
– სიუჟეტში, რომელიც თქვენ შესახებ მომზადდა პროექტისთვის, საკუთარი თავის შესახებ საკმაოდ ბევრი დადებითი რამ თქვით, რასაც შემდეგ ჟიურის ერთ–ერთი წევრის, ნანუკა ჟორჟოლიანის კომენტარი მოჰყვა თქვენი "თავმდაბლობის" შესახებ.
– ჟურნალისტის კითხვაზე, თუ რა არის ჩემი დადებითი თვისება, უნდა მეპასუხა, რომ ასეთი არაფერი მაქვს და ეს იქნებოდა თავმდაბლობა?! მართლა რაც მაქვს დადებითი, მათ შორის ის, რომ ნიჭიერი ვარ, ჩამოვთვალე და უარყოფითიც აღვნიშნე – ზარმაცი ვარ.
მანანა ნოდია
