"რა ვქნა, მეუღლე ვერაფრით შევიყვარე..."
ამბობს, რომ მისი გვარის მამაკაცებისთვის მრავალცოლიანობა დამახასიათებელია. მართალია, ლუკას 32 წლის ასაკში მხოლოდ მეორე ცოლი ჰყავს, მაგრამ მომავალში არ გამორიცხავს, რომ მესამე ოფიციალური ცოლი ჰყავდეს.
"რახან ადამიანი მხოლოდ ერთხელ ცხოვრობ, იმ ერთხელ ბედნიერი უნდა იყო და უნდა ეძებო შენი წილი ბედნიერება მანამ, სანამ მას ერთხელ და სამუდამოდ არ იპოვი"...
- რატომ ფიქრობთ, რომ ვერ იპოვეთ თქვენი წილი ბედნიერება?
- არ ვიცი, ცხოვრება სირთულეებით არის სავსე და ისე არაფერი ხდება, როგორც ჩვენ გვსურს.
- ორი ცოლი თქვენი ნების საწინააღმდეგოდ მოიყვანეთ?
- პირველი მართლა მიყვარდა და რამდენიმე თვე ბედნიერიც ვიყავი, მაგრამ მერე ჩემმა სიდედრმა ყველაფერი გააფუჭა. დროებით შემოგვისახლდა, თავისი ბინა გაყიდა და სანამ სხვა სახლში გადაბარგდებოდა, ჩვენთან ცხოვრობდა.
საღამოობით სახლში მისვლა არ მინდოდა, სერიალს-სერიალზე უყურებდა, მერე ეს "საქმე" რომ გამოელეოდა, ხან თავისი ახალგაზრდობის ამბებით მაბრუებდა და ხანაც ნათესავების გაჭორვით.
მერე პრეტენზიებიც წამომიყენა, თურმე თავის გოგოს ისეთ ფუფუნებაში ვერ ხედავდა, როგორსაც ის იმსახურებდა. თავიდან ჩემი ცოლი დედას ამტყუნებდა, მაგრამ ერთხელაც მხარი აუბა. ეს კი ვეღარ მოვითმინე, გამოვიხურე კარი და წამოვედი. მალე განქორწინების შესახებ განცხადება გავუგზავნე და დედა-შვილს ბინა დავაცლევინე.
- მეუღლესთან პირისპირ ლაპარაკი არ გიცდიათ?
- არა. წესით, თავად უნდა მოსულიყო და ბოდიში მოეხადა. რახან ასე არ მოიქცა, დაშორება ვამჯობინე. სიმართლე გითხრათ - თავიდან ეს ბევრად უფრო მარტივი მეგონა, მაგრამ შემდეგ განვიცადე.
ცოლი ხშირად მენატრებოდა, მაგრამ იმ პერიოდში ახალი სამსახური გამომიჩნდა და საზღვარგარეთ გავემგზავრე. ორი წელი გერმანიაში ვცხოვრობდი. საქართველოში დაბრუნებულს პირველი მეუღლე აღარ მახსოვდა. თან, ერთ კვირაში ჩემმა კლასელებმა შეკრება გადაწყვიტეს და იქ დავუახლოვდი ჩემს მეორე მეუღლეს, რომელსაც წლების განმავლობაში ვუყვარდი.
- კლასელი იყო?
- დიახ. როგორც მერე გამომიტყდა, პირველი კლასიდან ვუყვარდი. კლასელების შეხვედრაზე მე და ნინომ ვიცეკვეთ, ბევრი დავლიე და ალბათ სწორედ ეს იყო მიზეზი, რომ ყოველგვარი წინასწარი მზადებისა და ცერემონიის გარეშე იმ ღამეს ნინო ჩემს სახლში წავიყვანე.
მეორე დილას გაღვიძებულს საწოლში მისი ბედნიერი თვალები შემეგება და მივხვდი, რომ ამ ქალის გრძნობები უნდა დამეფასებინა. ორ კვირაში ხელი მოვაწერეთ და დღეს ორი შვილი, ქალ-ვაჟი გვყავს.
- ახლა ხომ ხართ კარგად, რატომ ფიქრობთ, რომ შეიძლება კიდევ შექმნათ ოჯახი?
- მერიდება ასე პირდაპირ თქმა, მაგრამ... მეუღლეს დიდ პატივს ვცემ, ოჯახზე გადაყოლილია. თბილი და კეთილი ადამიანია, მაგრამ არ მიყვარს. რა ვქნა, მეუღლე ვერაფრით ვერ შევიყვარე. ხომ გაგიგიათ, გულს ვერ უბრძანებო.
არაფერს ვაკლებ და ვცდილობ, მის მიმართ ყურადღება გამოვიჩინო, მაგრამ არაფერი გამომდის. უფრო სწორად, გარეგნულად ყველაფერი იდეალურადაა, მაგრამ ჩემს გულში რა ხდება, მხოლოდ მე ვიცი.
რაც ის ცოლად მივიყვანე, სხვა ქალისკენ არ გამიხედავს, თუმცა ამას წინათ სულ შემთხვევით შევხვდი ქუჩაში ქალს, რომელიც სტუდენტობისას მომწონდა. მაშინ ჩვენი ურთიერთობა არ აეწყო, რამდენჯერმე შეხვედრა ვთხოვე, მაგრამ უარი მივიღე.
იმ პერიოდში საკუთარი ჯიბის ფული კი მქონდა, რასაც ჩვენგან წასული მამა მიგზავნიდა, მაგრამ მე მაინც მეტი მსურდა და მინდოდა, რაღაც ისეთი საჩუქრები გამეკეთებინა მისთვის, რასაც სხვები ვერასოდეს გაუკეთებდნენ. თან იცით, რა იყო?! ეს გოგო სხვებს არ ჰგავდა, ჩემთვის რაღაცნაირად მიუწვდომელი იყო.
მშვიდი და წყნარი, იმავდროულად კი, მისი თვალები საოცარ ვნებას ასხივებდა. ჰოდა, ახლახან რომ ვნახე, საოცარი განცდა დამეუფლა. წლების განმავლობაში შეცვლილა და ქალურობა მომატებია. იმ დღეს ბევრი არ გვისაუბრია, მაგრამ მერე ერთად ვისადილეთ და შევიტყვე, რომ ჯერ ოჯახი არ შეუქმნია.
შემდეგ კიდევ რამდენჯერმე შევხვდი, მაგრამ ახლა ვგრძნობ, რომ თავს მარიდებს. ეტყობა, მიხვდა, რომ გულგრილი არ ვარ და ცოლშვილიან კაცთან ურთიერთობას გაურბის. მისი მესმის, მაგრამ ძალიან მინდა ვნახო, დავრწმუნდე, მიღირს თუ არა კიდევ ერთხელ ოჯახის დანგრევა.
მინდა ამ თემაზე მისი აზრიც მოვისმინო, მაგრამ როგორც კი ვუთხარი, მენატრები და მინდა უფრო ხშირად გნახო-მეთქი, შეცბა და სახეზე წამოწითლდა. ახლა როცა ვურეკავ, რაღაცებს იმიზეზებს, რომ არ შემხვდეს. მაინც რატომ ეშინია ასე, ვერ ვხვდები...
- გიკვირთ?
- ჰო, მიკვირს. მან ჩემ შესახებ ყველაფერი იცის, მოვუყევი პირველ და მეორე ცოლზე, თუმცა არ მითქვამს, რომ ნინო არ მიყვარს. ამაზე ლაპარაკი ჩემი მხრიდან არაკორექტულია, მით უმეტეს, ახლა, როცა ყველა მეორე კაცი ქალის შესაბმელად ამგვარ ხერხს მიმართავს.
არ ვაპირებ იმ ქალს თავი შევაყვარო, ლოგინში ჩავიწვინო და მერე გავუჩინარდე. მე მართლა მინდა ამ ცხოვრებაში ჩემი წილი ბედნიერება ვიპოვო და დარწმუნებული ვარ, რომ ეს მის გვერდით მოხდება.
ანა კალანდაძე
ჟურნალი "რეიტინგი"
"რახან ადამიანი მხოლოდ ერთხელ ცხოვრობ, იმ ერთხელ ბედნიერი უნდა იყო და უნდა ეძებო შენი წილი ბედნიერება მანამ, სანამ მას ერთხელ და სამუდამოდ არ იპოვი"...
- რატომ ფიქრობთ, რომ ვერ იპოვეთ თქვენი წილი ბედნიერება?
- არ ვიცი, ცხოვრება სირთულეებით არის სავსე და ისე არაფერი ხდება, როგორც ჩვენ გვსურს.
- ორი ცოლი თქვენი ნების საწინააღმდეგოდ მოიყვანეთ?
- პირველი მართლა მიყვარდა და რამდენიმე თვე ბედნიერიც ვიყავი, მაგრამ მერე ჩემმა სიდედრმა ყველაფერი გააფუჭა. დროებით შემოგვისახლდა, თავისი ბინა გაყიდა და სანამ სხვა სახლში გადაბარგდებოდა, ჩვენთან ცხოვრობდა.
საღამოობით სახლში მისვლა არ მინდოდა, სერიალს-სერიალზე უყურებდა, მერე ეს "საქმე" რომ გამოელეოდა, ხან თავისი ახალგაზრდობის ამბებით მაბრუებდა და ხანაც ნათესავების გაჭორვით.
მერე პრეტენზიებიც წამომიყენა, თურმე თავის გოგოს ისეთ ფუფუნებაში ვერ ხედავდა, როგორსაც ის იმსახურებდა. თავიდან ჩემი ცოლი დედას ამტყუნებდა, მაგრამ ერთხელაც მხარი აუბა. ეს კი ვეღარ მოვითმინე, გამოვიხურე კარი და წამოვედი. მალე განქორწინების შესახებ განცხადება გავუგზავნე და დედა-შვილს ბინა დავაცლევინე.
- მეუღლესთან პირისპირ ლაპარაკი არ გიცდიათ?
- არა. წესით, თავად უნდა მოსულიყო და ბოდიში მოეხადა. რახან ასე არ მოიქცა, დაშორება ვამჯობინე. სიმართლე გითხრათ - თავიდან ეს ბევრად უფრო მარტივი მეგონა, მაგრამ შემდეგ განვიცადე.
ცოლი ხშირად მენატრებოდა, მაგრამ იმ პერიოდში ახალი სამსახური გამომიჩნდა და საზღვარგარეთ გავემგზავრე. ორი წელი გერმანიაში ვცხოვრობდი. საქართველოში დაბრუნებულს პირველი მეუღლე აღარ მახსოვდა. თან, ერთ კვირაში ჩემმა კლასელებმა შეკრება გადაწყვიტეს და იქ დავუახლოვდი ჩემს მეორე მეუღლეს, რომელსაც წლების განმავლობაში ვუყვარდი.
- კლასელი იყო?
- დიახ. როგორც მერე გამომიტყდა, პირველი კლასიდან ვუყვარდი. კლასელების შეხვედრაზე მე და ნინომ ვიცეკვეთ, ბევრი დავლიე და ალბათ სწორედ ეს იყო მიზეზი, რომ ყოველგვარი წინასწარი მზადებისა და ცერემონიის გარეშე იმ ღამეს ნინო ჩემს სახლში წავიყვანე.
მეორე დილას გაღვიძებულს საწოლში მისი ბედნიერი თვალები შემეგება და მივხვდი, რომ ამ ქალის გრძნობები უნდა დამეფასებინა. ორ კვირაში ხელი მოვაწერეთ და დღეს ორი შვილი, ქალ-ვაჟი გვყავს.
- ახლა ხომ ხართ კარგად, რატომ ფიქრობთ, რომ შეიძლება კიდევ შექმნათ ოჯახი?
- მერიდება ასე პირდაპირ თქმა, მაგრამ... მეუღლეს დიდ პატივს ვცემ, ოჯახზე გადაყოლილია. თბილი და კეთილი ადამიანია, მაგრამ არ მიყვარს. რა ვქნა, მეუღლე ვერაფრით ვერ შევიყვარე. ხომ გაგიგიათ, გულს ვერ უბრძანებო.
არაფერს ვაკლებ და ვცდილობ, მის მიმართ ყურადღება გამოვიჩინო, მაგრამ არაფერი გამომდის. უფრო სწორად, გარეგნულად ყველაფერი იდეალურადაა, მაგრამ ჩემს გულში რა ხდება, მხოლოდ მე ვიცი.
რაც ის ცოლად მივიყვანე, სხვა ქალისკენ არ გამიხედავს, თუმცა ამას წინათ სულ შემთხვევით შევხვდი ქუჩაში ქალს, რომელიც სტუდენტობისას მომწონდა. მაშინ ჩვენი ურთიერთობა არ აეწყო, რამდენჯერმე შეხვედრა ვთხოვე, მაგრამ უარი მივიღე.
იმ პერიოდში საკუთარი ჯიბის ფული კი მქონდა, რასაც ჩვენგან წასული მამა მიგზავნიდა, მაგრამ მე მაინც მეტი მსურდა და მინდოდა, რაღაც ისეთი საჩუქრები გამეკეთებინა მისთვის, რასაც სხვები ვერასოდეს გაუკეთებდნენ. თან იცით, რა იყო?! ეს გოგო სხვებს არ ჰგავდა, ჩემთვის რაღაცნაირად მიუწვდომელი იყო.
მშვიდი და წყნარი, იმავდროულად კი, მისი თვალები საოცარ ვნებას ასხივებდა. ჰოდა, ახლახან რომ ვნახე, საოცარი განცდა დამეუფლა. წლების განმავლობაში შეცვლილა და ქალურობა მომატებია. იმ დღეს ბევრი არ გვისაუბრია, მაგრამ მერე ერთად ვისადილეთ და შევიტყვე, რომ ჯერ ოჯახი არ შეუქმნია.
შემდეგ კიდევ რამდენჯერმე შევხვდი, მაგრამ ახლა ვგრძნობ, რომ თავს მარიდებს. ეტყობა, მიხვდა, რომ გულგრილი არ ვარ და ცოლშვილიან კაცთან ურთიერთობას გაურბის. მისი მესმის, მაგრამ ძალიან მინდა ვნახო, დავრწმუნდე, მიღირს თუ არა კიდევ ერთხელ ოჯახის დანგრევა.
მინდა ამ თემაზე მისი აზრიც მოვისმინო, მაგრამ როგორც კი ვუთხარი, მენატრები და მინდა უფრო ხშირად გნახო-მეთქი, შეცბა და სახეზე წამოწითლდა. ახლა როცა ვურეკავ, რაღაცებს იმიზეზებს, რომ არ შემხვდეს. მაინც რატომ ეშინია ასე, ვერ ვხვდები...
- გიკვირთ?
- ჰო, მიკვირს. მან ჩემ შესახებ ყველაფერი იცის, მოვუყევი პირველ და მეორე ცოლზე, თუმცა არ მითქვამს, რომ ნინო არ მიყვარს. ამაზე ლაპარაკი ჩემი მხრიდან არაკორექტულია, მით უმეტეს, ახლა, როცა ყველა მეორე კაცი ქალის შესაბმელად ამგვარ ხერხს მიმართავს.
არ ვაპირებ იმ ქალს თავი შევაყვარო, ლოგინში ჩავიწვინო და მერე გავუჩინარდე. მე მართლა მინდა ამ ცხოვრებაში ჩემი წილი ბედნიერება ვიპოვო და დარწმუნებული ვარ, რომ ეს მის გვერდით მოხდება.
ანა კალანდაძე
ჟურნალი "რეიტინგი"
4 250 ნახვა
25-11-2016, 00:58
