ოცდამეხუთეს ეფექტი - კვალი (ეპიზოდი VI)

როგორც კი სახლში მივედი, მაშინვე კომპიუტერი ჩავრთე და ჩემი ბლოგი ვნახე. ახალი კომენტარი არ დამატებია. ნეტა ვინ არის ეს ალტერ ეგო? დავუშვათ, "თეთრი არწივის" რომელიმე თანამშრომელია, ან თავად მფლობელი.

რა მიზნით უნდა შემოსულიყო ჩემს ბლოგზე, რომელიც საერთოდ არ უკავშირდება მათ სასმელებს და რატომ უნდა დაეპოსტა ეს კომენტარი?

ვთქვათ, გაიგეს, ვინ გადაიღო რეკლამა, ანუ ჩემი სახელი და გვარი. მერე ინტერნეტით მომძებნეს და მიაგნეს ჩემს საიტს, მერე? ეს უადგილო სლოგანი რისთვის დაწერეს? თუ მინიშნებაა, ე.ი. მაფრთხილებენ, მაგრამ მე რა უნდა დავუშავო მათ კომპანიას? მართლა ძალიან უცნაურია ეს ყველაფერი...

ალტერ ეგო-ს კომენტარს ვუპასუხე: -"მე ჩემი ოცნების არ მეშინია და შესაბამისად, მზად ვარ, მას პირისპირ შევხვდე!" მერე კომპანიის შესახებ ინფორმაცია მოვიძიე. მისი მფლობელი ვინმე დავით კვეზერელია. დაახლოებით 55 წლის იქნება. ქარხანა კი თბილისიდან არც ისე შორსაა.

სკაიპიდან შემოსული ზარის ხმაზე შევკრთი. დედაჩემი რეკავდა... გაგიჟებული იქნება, ერთი კვირაა, ვერ დაველაპარაკე.

- ჰო, დე... - ვუპასუხე და ვებკამი გავასწორე.

- ცოცხალი ხარ, ლუ? შეიძლება ასე, შვილო?

- როგორ ხარ, დე?

- როგორ ვიქნები? ტელეფონზე გირეკავ, არ იღებ. სკაიპშიც აღარ შემოდიოდი... მოხდა რამე დედიკო?

- არაფერი! ბევრი სამუშაო მაქვს უბრალოდ...

- რამდენს მუშაობ, დედი, დაისვენე ცოტა!

- ჩემზე ნუ ღელავ... მაიკლი რას შვრება?

- კარგად არის ისიც, მოგიკითხა. ლუ, არ ვაპირებდი თქმას, მაგრამ ვერ ვითმენ...

- რა მოხდა?

- შენი დაბადების დღისთვის მე და მაიკლმა გადავწყვიტეთ და...

- რა?

- ერთ კვირაში მანქანა ჩამოგივა!

- მართლა? - ძალიან გამიხარდა. - რა მანქანაა?

- "გოლფ 5", დედი, თეთრია.

- არც კი ვიცი, რა ვთქვა! მადლობა, დე... მაიკლსაც დიდი მადლობა გადაეცი ჩემგან!!!

- ჩვენ საახალწლოდ ჩამოვალთ. აბა, შენ არ მოდიხარ აქეთ და...

- რა მაგარია! დე, ძალიან მიყვარხარ და მენატრები...

წელიწადნახევარია, დედაჩემი არ მინახავს. შევეჩვიე მარტოობას.

დედასთან საუბარი დავამთავრე თუ არა, თათიას გადავურეკე, მალე მანქანა მეყოლება-მეთქი. ძალიან გაუხარდა. "მუსტანგის" ბიჭზე მკითხა და ვუთხარი, რომ საერთოდ ამოვიგდე თავიდან. არც კი ვიცი, რომელი უფრო მეტად გაუხარდა, მანქანის ამბავი თუ ეს. კმაყოფილი დარჩა, ორი კარგი ახალი ამბავი შევატყობინე.

დილით უგოს ზარმა გამაღვიძა, შეშფოთებული ხმა ჰქონდა. მითხრა - "თეთრი არწივიდან" დამირეკეს, მიბარებენ და რა ვქნაო. ვუთხარი, ახლავე ლაშას გადავურეკავ და გეტყვი, რაც უნდა ქნა-მეთქი. ლაშამ მითხრა, რომ უგო გამეფრთხილებინა, მის გარეშე არ წასულიყო. შეხვედრა საწარმოს შესასვლელთან დაუთქვა.

ეს ყველაფერი უგოს გადავეცი და უცებ რატომღაც ძალიან მომინდა, მეც გავყოლოდი მათ და საკუთარი თვალით მენახა კომპანია და მისი დირექტორი. ვიცოდი, რომ ამ იდეას ლაშა არ მოიწონებდა. ამიტომ ჩემით გადავწყვიტე ქარხანასთან მისვლა. ვიცოდი, სადაც უნდა შეხვედრილიყვნენ ერთ საათში და ფაქტის წინაშე რომ დავაყენებდი, მერე უარს ვეღარ მეტყოდა.

სწრაფად ჩავიცვი და ტაქსი გამოვიძახე. 15 წუთში მოვიდა. ძალიან ნელა მივდიოდით. მძღოლს ვთხოვე, ცოტა დაეჩქარებინა. მანქანა ქარხნის ჭიშკართან გაჩერდა. ეზოში სირბილით შევიჭერი. შესასვლელთან არავინ ჩანდა. 10 წუთით დავაგვიანე. გადავწყვიტე შენობისთვის წრე შემომევლო.

უკანა მხარეს ჩემი ყურადღება მანქანების სადგომმა მიიპყრო. შესასვლელიდან ჩანდა კედელზე გაკრული სასმელების პოსტერები. გადავწყვიტე, ახლოდან შემეხედა. რამოდენიმე არყის რეკლამა იყო და ერთი "ოცნების".

პლაკატზე ბოთლი და წელს ზემოთ შიშველი მამაკაცი იყო გამოსახული, სიმპათიური, დაკუნთული სხეულით. ეტყობა, მოდელი საგულდაგულოდ შეერჩიათ...

ქვემოთ სლოგანი ეწერა. ნეტა რა აზრი დევს? რომ სასმელი "ოცნება" იმდენად მაგარია, ქალები საოცნებო მამაკაცის ნაცვლად მას ირჩევენ?.. ის ფული, რასაც კონკურენტის ჩასაძირად ინტრიგების ხლართვაში ხარჯავენ, ურჩევნიათ, ნორმალურ სარეკლამო კამპანიას მოახმარონ!

შევბრუნდი და უცებ ისეთი რამ დავინახე, რომ მუხლები მომეკვეცა. ზუსტად ჩემს წინ წითელი "მუსტანგი" იდგა... ნომრებით 02:08... კარგა ხანს დამუნჯებული და გაქვავებული ვიდექი. როგორც იქნა, ძალა მოვიკრიბე და რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი. უცებ ზურგსუკან მამაკაცის ხმა მომესმა.

- აქ რას აკეთებთ, გოგონა?

მივბრუნდი. დაცვა იყო.

- არაფერს... უბრალოდ, შესასვლელს ვეძებდი...

- წამობრძანდით, მიგიყვანთ! - მითხრა უჟმურად.

- უკაცრავად, ეს წითელი მანქანა ვისია? - ვკითხე და ვეცადე, რაც შეიძლება გულუბრყვილო გამომეტყველება მიმეღო.

- სამწუხაროდ, არ მაქვს მაგის თქმის უფლება! - მიპასუხა და კიდევ უფრო უჟმური გამომეტყველება მიიღო.

შესასვლელამდე მიმაცილა. მეც თამამად შევაღე შუშის უზარმაზარი კარი. გასასვლელთან რეგისტრატორი იჯდა. როგორც ჩანს, საშვის გარეშე არ შემიშვებდნენ.

- ვისთან ხართ? - მკითხა ახალგაზრდა ქალმა და დაცვის ბიჭივით უჟმური გამომეტყველებით შემათვალიერა.

- კომპანიის დირექტორთან! - მტკიცედ წარმოვთქვი.

- დაბარებული ხართ?

- არა, მაგრამ რაღაც საქმეზე ვარ!..

- ეგრე ვერ შეგიშვებთ! წინასწარ უნდა ჩაეწეროთ.

- მაშინ ჩამწერეთ!

- დაგაგვიანდათ. დირექტორი შეხვედრაზეა!

ნეტა დირექტორი თავად დავით კვეზერელია თუ სხვა? ხომ შეიძლება "ის" იყოს დირექტორი...

- ხვალ? - ვკითხე მდივანს.

- ხვალ ქალაქიდან გადის და ერთი კვირა არ იქნება! - ისეთი სახით მიპასუხა, თითქოს ერთი სული ჰქონდა, როდის მომიშორებდა თავიდან.

- კარგით, მაშინ ერთ კითხვაზეც მიპასუხეთ... აქ ანა იაშვილი თუ მუშაობს?

ამ სახელის გაგონებაზე სახის გამომეტყველება შეეცვალა და ოდნავ მოჭუტული თვალებით დამაკვირდა.

- და თქვენ ვინ ბრძანდებით?

- მეე... სარეკლამო კომპანიიდან ვარ...

- ანა იაშვილი აქ არ მუშაობს! და არც არასოდეს მუშაობდა!

რეაქციაზე შევატყე, რომ ანა იაშვილის შესახებ რაღაც იცის, მაგრამ ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო არ ამბობს. დირექტორის სახელის კითხვა უკვე დიდი სისულელე იქნებოდა ჩემი მხრიდან. ამიტომ მხოლოდ "მადლობა" ვუთხარი და გარეთ გამოვედი. შესასვლელის წინ ხის სკამზე დავჯექი და დაველოდე, როდის გამოვიდოდა ლაშა. დაცვის ბიჭი თვალს არ მაცილებდა.

გარედან კარგად ჩანდა კომპანიის თანამშრომლები, რომლებიც შენობაში შედიოდნენ. როგორც ჩანს, სამსახურს 10 საათზე იწყებენ. დავაკვირდი, რომ ყველას თითქმის ერთნაირი, უჟმური გამომეტყველება ჰქონდა სახეზე. ასეთი უხალისო სამუშაო აქვთ? თუ დაბალი ხელფასები?..

თითქოს დაზომბირებულები დადიან და ისე ასრულებენ საქმეს. შეგრძნება დამეუფლა, რომ ეს კომპანია რაღაც საიდუმლოს მალავს...

ამის გაფიქრებამ და მანქანის დანახვამ უფრო გამიმძაფრა შეგრძნება იმისა, რომ ნებისმიერ ფასად სიმართლე უნდა გავიგო. - რა კავშირი აქვს კომპანიასთან იმ ბიჭს, ვინ არის ანა იაშვილი და რა საქმით არის სინამდვილეში დაკავებული "თეთრი არწივი".

საინტერესოა, ასე რომ ვიჯდე, ოდესმე ხომ გამოვა "მუსტანგის" პატრონი და ჩაჯდება თავის მანქანაში?.. შეიძლება საღამომდეც მომიწიოს ლოდინი. დაუშვათ, დაველოდე და გამოვიდა. მერე რას ვაკეთებ? რა უნდა ვუთხრა? ან მზად კი ვარ მასთან შესახვედრად?.. - მგონი, არა! თან, ასეთ ფორმაში... თმაც კი არ დამივარცხნია წესიერად...

უცებ ძალიან ვინანე, რომ წამოვედი. სიამოვნებით გავიპარებოდი ახლა, მაგრამ ტაქსი გავუშვი.

შენობიდან ლაშა და უგო გამოვიდნენ. შესახვედრად მათკენ გავემართე. ლაშას ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა.

- აქ რა გინდა?

- მეც მინდოდა შემოსვლა... - ვუთხარი და მგონი გავწითლდი.

- უგო, კარგი ბიჭი ხარ! შეგიძლია თავისუფლად იყო. ყველაფერი დამთავრდა!

- დიდი მადლობა, რომ დამეხმარეთ! - უთხრა უგომ ლაშას და თავისი მანქანისკენ გაემართა.

- წამოდი მანქანაში! - მითხრა ლაშამ და მანქანისაკენ გაემართა. დამნაშავესავით მივყვებოდი. კარი გამიღო. ჩავჯექი. მერე თვითონაც ჩაჯდა და მანქანა დაქოქა.

- ეგეთი რაღაც ჩემთან შეუთანხმებლად აღარ გააკეთო, გთხოვ!

- გპირდები! - უხერხულობისაგან სავარძელზე ავიწურე.

- რატო წამოხვედი? - მკითხა ლაშამ. აშკარად გაკვირვებული იყო ჩემი საქციელით.

- დირექტორის ნახვა მინდოდა... შენ იცი, საიტი რომ მაქვს?

- არა, რა საიტი?

- ჩემი, საკუთარი... ლუკამ გამიკეთა. ჩემს ფოტოებს ვდებ ხოლმე და იშვიათად ბლოგებს.

- მერე? ეგ რა შუაშია?

- დაახლოებით ერთი კვირის წინ ერთი ბლოგი დავწერე, სიზმარზე... ჰოდა, მეორე დღეს ვიღაცამ დააკომენტარა... "ოცნება ფრთხილად აირჩიე, შეიძლება ახდეს"...

- მე რატომ არ მითხარი აქამდე?... - ლაშამ ცოტა ნაწყენი სახით შემომხედა.

- არ ვიცოდი, თუ მნიშვნელობა ჰქონდა... მეგონა, ვიღაცამ იხუმრა...

- გუშინ ხომ გითხარი ამათი ძველი სლოგანი, არც მაშინ გაგიჩნდა ეჭვი?.. იმიტომ გქონდა უცნაური სახე... უნდა გეთქვა, ლუ, ჩემთვის უნდა გეთქვა!

ლაშას აშკარად ეწყინა. მგონი, ჩემს მიმართ გულგრილი არ უნდა იყოს. უფრო მეტ გულახდილობას ელოდა და იმედი გავუცრუე.

- მაპატიე... სხვა დროს არაფერს აღარ დაგიმალავ! შენ რას ფიქრობ? ვის უნდა დაეწერა?

- კონკრეტულად შენ მათთვის არანაირ საფრთხეს არ წარმოადგენ, თუ ვიღაცას პირადი ინტერესი არა აქვს შენს მიმართ. ამ კომპანიაში იცნობ ვინმეს?

- არა მგონია! - ვუთხარი ლაშას. ჯერჯერობით არ მინდა, ის ბიჭი ვუხსენო. ყველაფრის მოყოლა მომიწევს და ამით ჩემს სისუსტეს წარმოვაჩენ. პირადი ინტერესი რომ ახსენა, უფრო დავრწმუნდი, რომ ის მუსტანგიანი ბიჭი მანდ მუშაობს და ის კომენტარიც მას ეკუთვნის. ახლა უკვე ვიცი, სად შემიძლია მისი ნახვა.

- ლაშა, "თეთრი არწივის" დირექტორი ვინ არის?

- ახალგაზრდა ბიჭია. გიორგი ანდრიაძე... რა იყო?

- არაფერი, უბრალოდ მაინტერესებს... რამდენი წლის იქნება?

- იქნება ასე, სადღაც 30-32-ის...

ასაკი ემთხვევა. თუ ხვალ მიემგზავრება ერთი კვირით, აქ მოსვლას აზრი არა აქვს. მანამდე "სამეფოს" რეკლამას მივხედავ. კვირის ბოლოს გადაღებას დავნიშნავ და იქითა ორშაბათს ალტერ ეგო-ს მოულოდნელ ვიზიტს მოვუწყობ... - გავიფიქრე ჩემთვის.

- ლუ, მოდი, მცხეთაში შევჩერდეთ რა. ძალიან მშია. ხინკალზე და მწვადზე გეპატიჟები!

მივხვდი, რომ მეც მთელი დღე არაფერი ჩამსვლია პირში. მეც ძალიან მშიოდა. ამიტომ წინააღმდეგობა აღარ გავუწიე და სიამოვნებით დავთანხმდი.

გაგრძელება იქნება