ოცდამეხუთეს ეფექტი - მოჯადოებული ტყე (ეპიზოდი VII)

დღეს კომპანიის მიკროავტობუსით მე, ჩემი ასისტენტი საბა, მოდელი გოგონა სოფი, სალი, ლაშა და მძღოლი (თავისთავად) მარტვილში ჩამოვედით. რეკლამის გადაღებისთვის ყველაფერი ხუთ დღეში დავგეგმეთ.
დილის ექვსი საათიდან გზაში ვართ. სოფი ლამაზი გოგოა. გრძელი, ღია წაბლისფერი თმა აქვს. აშკარად ეტყობა, რომ თაყვანისმცემლების ნაკლებობას არ განიცდის, პრინცესასავით იქცევა.

გზაში დამეძინა. რომ გავიღვიძე, სოფი ლაშას და საბას რაღაცას უყვებოდა. ყური დავუგდე. მე რასაც შევსწრებივარ, როგორც წესი, მოდელი გოგონების სალაპარაკო თემა დიდი მრავალფეროვნებით არ გამოირჩევა ხოლმე: გადაღებები, კონკურსები, ჩაცმა-დახურვა, კოსმეტიკა, ბოიფრენდები...

არც ამჯერად შევცდი. სოფი ერევანში გამართული სილამაზის კონკურსის ამბებს ყვებოდა. სალი უხალისოდ უსმენდა. ალბათ, არ მოეწონა, მამაკაცების ყურადღების ცენტრში სხვა რომ აღმოჩნდა.

მარტვილში ადგილობრივი გიდი დაგვხვდა, რომელსაც ყველაფერზე წინასწარ შევუთანხმდით. გაჭედილის კანიონთან და ონიორეს ჩანჩქერთან უნდა წაგვიყვანოს. გიდი ახალგაზრდა ბიჭია, ვეფხვია ჰქვია.

გზას გავუდექით. სადამდეც შესაძლებელი იყო, მანქანით ვიარეთ, მერე ზურგჩანთებში ბარგი გადავინაწილეთ და გზა ფეხით გავაგრძელეთ. მძღოლი მანქანაში დარჩა. საკმაოდ დიდხანს ვიარეთ. ვეფხვიას მართლა ვეფხვივით ენერგია ჰქონია. მგონი, საერთოდ არ იღლება. ისეთი ტემპით მიდიოდა, რომ ძლივს ვეწეოდით. გზა ულამაზეს ხეობებსა და ქედებზე გადიოდა. როგორც იქნა, გაჭედილის კანიონებამდე მივაღწიეთ.

- აი, ამას მარტვილის ჩანჩქერებს ეძახიან! სამ ნაკადად გადაედინება. დაბლა დადიანების საბანაოა. - აგვიხსნა ლაშამ. ვეფხვიას აშკარად არ ესიამოვნა, რომ დაასწრეს. მსგავსი სილამაზე არასოდეს მინახავს. ხავსით დაფარული კლდეების ხეობა, რომლის შუაში ისეთი გამჭვირვალე მდინარე მიედინება, რომ ფსკერი ჩანს. იმ ადგილას, სადაც ჩანჩქერი ეშვება, ცისარტყელა იყო გადაჭიმული.

- ლუ, იცი, გადმოცემის თანახმად, გიორგი ჭყონდიდელი თურმე აქ აცნობდა დავით აღმაშენებელს საღმრთო წერილს... კიდევ, დინოზავრების ნაკვალევიც აღმოაჩინეს. - მითხრა ლაშამ.

- რა საინტერესოა! - აპარატი ამოვიღე.

- არ დავისვენოთ? საშინლად დავიღალე. - თქვა სოფიმ და ლოდზე ჩამოჯდომა დააპირა, მაგრამ ფეხი გაუსრიალდა და ლაშამ ძლივს მოასწრო მისი დაჭერა. სოფი ისე შეშინდა, რომ ლაშას ჩაებღაუჭა და კარგა ხანს აღარ გაუშვია ხელი. სალის გავხედე. უკმაყოფილო გამომეტყველება ჰქონდა. ეტყობა, რომ ლაშა მოსწონს და მგონი ეჭვიანობს.

ქვემოთ ჩავედით. მზის სხივები ფოთლებიდან ზოლებად აღწევდა და ულამაზესი სანახავი იყო. წყლის ზედაპირი ბრწყინავდა და კლდეზე ირეკლებოდა. საერთოდ, ნაწვიმარზე გამოსახულება ძალიან მკაფიო ხდება ხოლმე, ფერები უფრო მკვეთრი.

გადასაღებად იდეალური ამინდი იყო. ადგილი შევარჩიე და საბას ვუთხარი, შტატივი ამოეღო. ლაშამ კარავი გაშალა. ორკაციანი კარავია და ძალიან ადვილად იშლება. სოფი და სალი კარავში შევიდნენ მაკიაჟის გასაკეთებლად. მოდელის ვიზაჟსა და ვარცხნილობაზე სალი ზრუნავს ხოლმე. თან, სოფის კაბა უნდა ჩაეცვა.

კამერა მოვამზადე. დადიანების საბანაო მართლა სამეფო ადგილს ჰგავს. თვალწინ წარმომიდგა, როგორ ბანაობდა ეკატერინე დედოფალი.

სოფი კარავიდან გამოძვრა. თეთრ, ჰაეროვან კაბაში გაშლილი თმით ნიმფას ჰგავდა.

- სოფი, ფეხზე გაიხადე და აი, იქ დადექი, ჩანჩქერის წინ. - ვუთხარი და ობიექტივში გავიხედე. სოფი კვნესა-კვნესით წავიდა, რადგან ქვები ესობოდა. სამივე მამაკაცი ერთდროულად დაფაცურდა, რომ მიხმარებოდნენ. მაინც რა არის ეს სილამაზე...

- სოფი, წარმოიდგინე, რომ შენ ხარ დედოფალი... ეს არის ადგილი, სადაც შენს თავთან მარტო დარჩენა შეგიძლია და ისვენებ... არაფერზე არ ფიქრობ, ყველა ყოფითი პრობლემა გავიწყდება... თვალებს ხუჭავ, სუფთა ჰაერს ჩაისუნთქავ და ჩანჩქერის ხმას უსმენ...

სოფიმ პოზიორობა დაიწყო. საბას ამრეკლი ეჭირა და სოფისკენ მიმართავდა. ვეფხვია გაშეშებული იდგა და პირდაღებული უყურებდა.

- სალ, ჩემს ზურგჩანთაში შოკოლადი "სამეფო" დევს და მოიტანე რა... სოფი, შენ მაგ ქვაზე ჩამოჯექი...

სალიმ შოკოლადი მიაწოდა. კარგა ხანს ვიღებდით. სოფი გავხეთქე შოკოლადის ჭამით. ბოლოს მუხლამდე წყალშიც შევიყვანე. ულამაზესი კადრები გამოვიდა. გადაღება რომ დავამთავრე, სოფი კარავში შევიდა, რომ სველი კაბა გამოეცვალა.

პატარა თერმოსით ყავა გვქონდა წამოღებული. ერთჯერად ჭიქებში გავინაწილეთ. ვეფხვიას სადღაც ახლოს ნავი ჰქონია დამალული და მის გამოსატანად წავიდა.

- როგორ მშია! თან ამდენი შოკოლადისგან გული მერევა მგონი! - თქვა სოფიმ და კაბა გასაშრობად კარავზე გადაკიდა. ზურგჩანთიდან ამოვალაგე სამონადირეო ძეხვი, პური და შემწვარი ქათმის ნაჭრები.

ასე გემრიელად კარგა ხანია, არაფერი მიჭამია. მალე ვეფხვიაც გამოჩნდა ნავით. მე, ლაშა და საბა ნავში ჩავსხედით. გოგოებმა არ მოისურვეს და კარავთან დარჩნენ. ნავით საკმაოდ ღრმად შევცურეთ.

- რამსიგრძე კანიონია! - წამოვიძახე აღფრთოვანებულმა.

- 2400 მეტრი არი სიგრძე, ჩაჭრის სიღრმე - გძეტა 20-40 მეტრია... და, მაგნები რატო არ წამოვიდენ?

- გოგოები? დაიღალნენ ალბათ! - უპასუხა საბამ.

- ამის უნახაობა იქნება? - გაიკვირვა ვეფხვიამ.

- ნამდვილად არა! - უთხრა ლაშამ და თვალი ჩამიკრა.

მას მერე, რაც მცხეთაში ვისადილეთ, ჩვენ შორის აშკარად რაღაც ნაპერწკალმა გაიელვა. უფრო დავახლოვდით. ლაშა საოცრად კარგი ადამიანია და საინტერესო მოსაუბრე. ეს კი ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს. მასთან ურთიერთობა მსიამოვნებს და მგონი ცოტათი ლტოლვაც მაქვს.

უკან რომ დავბრუნდით, გოგოებს ყველაფერი აელაგებინათ. მარტო კარავი იყო დასაშლელი. ამჯერად ონიორეს ჩანჩქერთან უნდა მივსულიყავით. ძალიან ბევრი ვიარეთ. გზადაგზა ვისვენებდით.

- ახლა საუკუნოვანი ბზების უნიკალურ კორომზე გავივლით... - გვითხრა ვეფხვიამ. კორომში შევედით. ირგვლივ ყველაფერი ხავსით და მღიერებით იყო დაფარული და მისტიკურ განწყობას ქმნიდა. ასეთი ტყე ფილმებში მინახავს, უფრო ზღაპრებში...

- ამ ადგილს "მოჯადოებულ ტყეს" დავარქმევდი! - ვუთხარი ლაშას.

- ბევრი ეძახის მასე! - მითხრა ვეფხვიამ. ფეხი საშინლად მიცურავდა, ამიტომ ლაშამ ხელი მომკიდა.

- მართლა ჰგავს მოჯადოებულს. წარმომიდგენია, ღამით რა სანახავი იქნება! - თქვა ლაშამ. - ისე, ეს მღიერა სუფთა ჰაერის უტყუარი ინდიკატორია! ღრმად ისუნთქეთ, გოგოებო!

მოჯადოებული ტყეც გავიარეთ და როგორც იქნა, ონიორეს ჩანჩქერიც გამოჩნდა.

მართლა უზარმაზარი ყოფილა... იქაურობა სავსე იყო კლდის ხვლიკებით. ზურგჩანთები მოვიხსენით და ლოდზე დავაწყეთ. ცოტა სული მოვითქვით და აქაც გადავიღეთ ფოტოები. ყველაზე ძალიან სოფი დაიღალა. პოზიორობა საკმაოდ დამღლელია. თან, ეტყობა, არ იყო ამდენ სიარულს შეჩვეული.

- ეს ჩანჩქერი მღვიმიდან გადმოდის, 85 მეტრია სიმაღლე.

- სიამოვნებით ვნახავდი! - ვთქვი მე.

- სამი განშტოება აქ მაგას, სამი დარბაზი. მეორე ყველაზე დიდია, გძეტა 15X15 მეტრზეა. სულ 235 მეტროა სიგრძე. სხვა დროს თუ ჩამოხვალ, წამოვიღებ თოკსაც და... არ გეშინია ღამურების და ობობების?

- არა! - ვუთხარი ვეფხვიას. სალი ობობების და ღამურების ხსენებაზე დაიჭყანა.

- ახლა წავიდეთ, თორე დაბნელდება და ჭირს მერე სიარული! - გვითხრა ვეფხვიამ. ისევ ავიბარგეთ და უკან გავბრუნდით. ძალიან მინდოდა "მოჯადოებული" ტყის გადაღება და ვუთხარი, თქვენ იარეთ და მეც მალე დაგეწევით-მეთქი.

ფოტოაპარატი ამოვიღე და სურათების გადაღება დავიწყე. როდესაც ამ პროცესით ვარ დაკავებული, აღარაფერი მახსოვს... რეალობას მთლიანად ვეთიშები ხოლმე და თითქოს სხვა სამყაროში ვარ. არ ვიცი, რამდენ ხანს ვიღებდი. უეცრად უკნიდან ვიღაც მხრებზე შემეხო და თავისკენ შემატრიალა. - ლაშა იყო.

სანამ რამეს გავაცნობიერებდი, მოულოდნელად მაკოცა. სხეულში უცნაური სითბო ჩამეღვარა. მერე თვალებში ჩამხედა. უცნაური სახე ჰქონდა, რაღაცნაირი...

- მაპატიე, მაგრამ თავი ვეღარ შევიკავე... შენთვის ამ ზღაპრულ გარემოში რომ არ მეკოცნა, საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი...

- ლაშა... - დავიწყე და ვეღარაფერი ვეღარ ვთქვი. ნამდვილად არ ველოდი მისგან ამას. ძალიან მოულოდნელი იყო...

- საკვირველი ხარ, ლუ... რაღაც არაამქვეყნიურიც თითქოს... არავის არ გავხარ! არავის... კიდევ ერთხელ მაპატიე ჩემი სისუსტე...

- საპატიებელი არაფერია! შენ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ, ლაშა! შენს მიმართ დიდი სიმპათიით ვარ განწყობილი...

- მეტი არაფერი?

- არ ვიცი! მართლა არ ვიცი...

- ლუ, შემეძლო მომეცადა, მაგრამ როდესაც ადამიანი მოგწონს, ვერ ვხვდები, რატომ უნდა ითმინო და ის ცნებაც არ მესმის, "მოვლენებს წინ ნუ გაუსწრებო", რომ ამბობენ... სულ სამჯერ ვარ აქ ნამყოფი და ყოველ ჯერზე იმას ვფიქრობდი, რა უნდა იყოს იმაზე კარგი, როცა ამ სამოთხეში იმასთან ერთად მოხვდები, ვინც...

ლაშამ პაუზა გააკეთა. თავი გადააქნია. მერე გამიღიმა და ხელები გამიშვა.

- ძალიან ჩამოვრჩით...

- ჰო... - ვუთხარი და უნებურად ამოვიოხრე. - ნეტა რატომ ამოვიოხრე... ეს ტყე მართლა მოჯადოებული ხომ არ არის?.. ისე უცნაურად ვგრძნობ თავს... ეს სენტიმენტები, რომელიც აქამდე ჩემთვის უცხო იყო, იმ კლუბის ღამის მერე ძალიან შემომეჩვია და ეს სულაც არ მომწონს.

მირჩევნია მიწაზე მყარად ვიდგე და ყველაფერს პრაგმატული თვალით შევხედო. ახლა კი ისეთ საქციელებს ჩავდივარ, რომ მე თვითონ მიკვირს... იქნებ ესაა ჩემი რეალური სახე?.. იქნებ იმიტომ არ მყავს შეყვარებული, რომ არ მაინტერესებს ის, რაც ჩემთვის ცნობილია? არ მაინტერესებს ადამიანები, რომლებიც გადაშლილი წიგნივით იკითხებიან?..

ამ ყველაფერზე აქამდე რატომ არ დავფიქრებულვარ?.. ერთადერთი ბიჭი, რომლითაც დავინტერესდი, ის უცნობია, რომელიც ჩემთვის დახურული წიგნივითაა და მხოლოდ გაურკვევლობასა და საიდუმლოებასთან ასოცირდება...

ძალიან მიჭირს იმის დაძლევა, რომ დავივიწყო და ამ "გამოძიებას" შევეშვა... რატომ მიჭირს?.. იმიტომ, რომ არ მინდა!

საერთოდ, ამბობენ, რომ კაცია ბუნებით მონადირე, ქალს კი მსხვერპლის თამაში უყვარს... ჩემი აზრით კი, ქალი ნადირობს და მსხვერპლის ნიღაბს ოსტატურად ირგებს. თუ ქალს კაცის მიმართ ინტერესი საერთოდ არა აქვს, არანაირად არ "გაებმევა მის მიერ დაგებულ მახეში".

ლაშა ძალიან თბილი და ყურადღებიანია. იშვიათად, რომ ასეთი მამაკაცი ნახო... თათიამ რომ გაიცნოს, ტვინს გამიხვრიტავს, ვიცი... ყოველ დღე გამიმეორებს, რომ "ეს დასაკარგი ბიჭი არ არის"...

მანქანასთან რომ დავბრუნდით, დაბნელდა. ვეფხვია სახლში მივიყვანეთ და თბილისისკენ დავაწექით გზას. მძღოლის გარდა, ყველას ჩაგვეძინა. დილის ოთხი საათი ხდებოდა, რომ ჩამოვედით. აღარც კი მახსოვს, როგორ ავედი კიბეზე და კარი როგორ გავაღე. ტანსაცმლიანად დავეგდე საწოლზე და გავითიშე.

დილის 11 საათზე ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა. თვალები ძლივს გავახილე და ტუმბოსკენ ხელი გავიწვდინე, რომ ყურმილი ამეღო. როგორც კი გავინძერი, მივხვდი, რომ ფეხის კუნთები საშინლად მტკიოდა.

- გისმენთ!.. - ჩახრინწული ხმა ძლივს ამომივიდა.

- ჩამოხვედი? გოგო, ახლა არ მითხრა, უნდა წავიდეო, თორე მოვალ და ჩემი ხელით დაგახრჩობ!

- რაზე მეუბნები, თათი?.. მძინავს ნახევრად... სად უნდა წავიდე?..

- შენი ბლოგი ბოლოს როდის ნახე, მითხარი?

- გუშინწინ, დილით... რა იყო?

უცებ გამოვფხიზლდი და საწოლზე წამოვჯექი.

- ნახე და მიხვდები! იმედი მაქვს, მაგ მდაბიო პროვოკაციაზე არ წამოეგები! ნახე და გადმომირეკე!

ყურმილი გავთიშე და საწოლიდან ძლივს გადმოვბობღდი. კომპიუტერი ჩავრთე. სანამ ჩაიტვირთებოდა, ჩემი დამემართა... ნეტა რა პროვოკაციაზე მელაპარაკება?

ჩემს საიტზე შევედი. მერე ბლოგი 02:08 გავხსენი და კომენტარები ვნახე:

Alter Ego
ოცნება ფრთხილად აირჩიე, შეიძლება მართლა ახდეს!


Lu

მე ჩემი ოცნების არ მეშინია და შესაბამისად, მზად ვარ, მას პირისპირ შევხვდე!

Alter Ego
კვირას - 19:05 სთ. ინგოროყვას ასახვევთან...


გაგრძელება იქნება...