ბექა ელბაქიძე იტალიელ ქალზეა შეყვარებული

ტელეჟურნალისტი ბექა ელბაქიძე მუდმივად თავის ძიებაშია, საკუთარ ძალებს ცდის ტელეშოუებში, კინოსა და მწერლობაშიც კი. ცოტა ხნის წინ, 17 ოქტომბერს – თავის დაბადების დღეზე, მკითხველებს რომანი წარუდგინა, სახელწოდებით "ჰომო ტელევიზუს". მანამდე კი ვენეციის კინოფესტივალზე გახლდათ ქართული ფილმის "ქიფ სმაილინგ" ("გაიღიმე") გადამღებ ჯგუფთან ერთად, როგორც ერთ–ერთი როლის შემსრულებელი.
ბექას პირად ცხოვრებაშიც სიახლეებია, რაზეც ძუნწად, მაგრამ მაინც გვესაუბრა. ინტერვიუ კი ვენეციის კინოფესტივალის თემით დაიწყო, საიდანაც ფრიად კმაყოფილი დაბრუნდა.
ბექა ელბაქიძე:
– ვენეციის ფესტივალზე რუსუდან ჭყონიას ფილმით "ქიფ სმაილინგ" აღმოვჩნდი. თუ არ ჩავთვლით მოკლემეტრაჟიან ფილმებს, ეს იყო ჩემი პირველი როლი დიდ კინოში. ვენეციის კინოფესტივალი ძალიან იღბლიანი აღმოჩნდა ჩემთვის, ზღაპარში მეგონა თავი. დღეს ყველა მსახიობი ოცნებობს იქ მოხვედრაზე. წითელი ხალიჩა, აპლოდისმენტები... 1300 კაციანი დარბაზი 10 წუთის განმავლობაში ფეხზე იდგა და ტაშს გვიკრავდა.
– თქვენი როლი რა იყო ამ ფილმში?
– ფილმში ათი ქალის ცხოვრებაა აღწერილი, რომლებიც სილამაზის კონკურსში იწყებენ ბრძოლას 25.000 დოლარისა და ბინისთვის. მე ლაივ შოუების წამყვანის როლი მაქვს, რომელსაც იმ ქალების ბედი, ისტორიები არ ანაღვლებს.... ფილმი სამი ქვეყნის – საქართველოს, საფრანგეთის და ლუქსემბურგის – ერთობლივი ნამუშევარია. ფილმს კარგი შეფასებები მისცეს. წინ კიდევ ბევრი ფესტივალია. მოლაპარაკებები მიმდინარეობს, იტალია ყიდულობს და იქაურ კინოთეატრებში აჩვენებენ, გაქირავებაში ჩაეშვება და, რაც ყველაზე მთავარია, საქართველომ ეს ფილმი კანის კინოფესტივალზე წარადგინა. მე სამი შეთავაზება მივიღე. ერთ–ერთს გაგიმხელთ, რადგან ეს ახლო მომავლის გეგმაა. "ინდისინემას" პროდიუსერი მოვიდა და კასტინგზე დამპატიჟა იტალიაში. ჯერ არ ვიცი, რა ფილმი იქნება, მიწერ–მოწერას ვაწარმოებთ. როგორც კი თარიღს დაადგენენ, მაშინვე წავალ.
– თქვენ აღარ ხუმრობთ. როგორც ჩანს, აქტიურად აპირებთ კინოინდუსტრიაში ჩაბმას.
– ეს ჩემი დიდი ხნის ოცნებაა. იმისთვის ვაკეთებ ყველაფერს, რომ კინოსკენ წავიდე. პროფესიით ხელოვნებათმცოდნე ვარ, შემდეგ კინოდრამატურგიაზე ვსწავლობდი. "ქიფ სმაილინგ" ჩემთვის კიდევ იმიტომ აღმოჩნდა იღბლიანი, რომ ამის შემდეგ სამ ფილმში მივიღე მონაწილეობა, მათ შორის ერთ–ერთი იყო უკრაინელებისა და ფრანგების ნამუშევარი "ფარაჯანოვი", სადაც მარჩელო მასტროიანის თარჯიმანი ვითამაშე... სამსახიობო ხელოვნებაში ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს სასწავლი, ამიტომ ვაპირებ, ზამთარში წავიდე და მასტერკლასი გავიარო იტალიაში.
– თქვენს გმირში ქართველი ტელეწამყვანები საკუთარ თავს ხომ არ დაინახავენ?
– ტელეწამყვანები – არა, ალბათ იმ ე.წ. შოუების ორგანიზატორები უფრო დაინახავენ საკუთარ თავს, სადაც ყველაფერი წინასწარ ჩაწყობილია ხოლმე.
– სად არის ჩაწყობილი? ვინ და რა იგულისხმეთ?
– ეს არ არის სატელევიზიო შოუ, ეს არის ლაივ შოუ, სადაც ტარდება სილამაზის კონკურსი. მეტს არაფერს გეტყვით.
– გადაღებებმა სატელევიზიო საქმიანობაში ხელი არ შეგიშალათ?
– ეს იმ პერიოდს დაემთხვა, როცა გადაცემა "ჟურნალისტის დღიური" დაიხურა და უმუშევარი დავრჩი. ამიტომ მთელი ჩემი ძალების მობილიზება ამ ფილმზე მოვახდინე. გადაღება მთელი ღამე გრძელდებოდა, ეს ყველაფერი საკმაოდ შრომატევადი იყო.
– რატომ აღარ სცადეთ "ჟურნალისტის დღიურის" აღდგენა თუნდაც სხვა არხზე?
– სამწუხაროდ, ქართულ ტელევიზიებში ამ ფორმატის გადაცემების მოთხოვნილება არ არის. რაღაც პერიოდი პოლიტიკური ტოქ შოუები გაჩერდა და გასართობ შუებზე გაკეთდა აქცენტი, ახლა ისევ დაბრუნდა პოლიტიკური გადაცემები ჭარბი დოზით ეკრანებზე, რაც, რაღა დაგიმალოთ და, არ მომწონს.
– არასოდეს გიფიქრიათ, რომ პოლიტიკურ ჟურნალისტიკაში წასულიყავით?
– ვფიქრობ, რომ პოლიტიკურ ჟურნალისტიკაში დღეს ობიექტური ვერ იქნები. თანაც, ეს არც ჩემი საქმეა, არც მოწოდება და არც პროფესია. აბსოლუტურად აპოლიტიკური ადამიანი ვარ. დღეს ჩვენი საზოგადოება ორად არის გაყოფილი, ადამიანები ერთმანეთს პოლიტიკური ნიშნით აფასებენ. ეს ფაქტი ჩემთვის ძალიან სამწუხაროა. პროტესტი გამომიხატავს მაშინ, როცა საქმე მორალს, პიროვნულ თავისუფლებას და სამოქალაქო თვითშეგნებას ეხებოდა, ასეთ შემთხვევებში თავს არ ვიკავებ და რადიკალურიც ვარ ხოლმე. ჟურნალისტიკაში მხოლოდ იმიტომ დავრჩი, რომ ჩემს პროფესიასთან ახლოს მდგომი საქმე მეკეთებინა, ის, რაც კულტურას ეხებოდა.
– გადაცემა "მზესუმზირაში" მუშაობის პერიოდს როგორ აფასებთ?
– ეს იყო მორიგი ექსპერიმენტი. ამან საზოგადოების გარკვეულ ნაწილში უარყოფითი რეაქცია კი გამოიწვია, მაგრამ ამას ჩემზე ცუდად არ უმოქმედია. ამ გადაცემის შემდეგ "თბილისი ლაივის" წამყვანი გავხდი. საზოგადოების ნაწილმა ამ ფორმატის გადაცემაში ვერ აღმიქვა, ჩემი თავი იქ ვერ დაინახა.
– მწერლობაში როგორი ექსპერიმენტი გამოგივიდათ?
– ეს არ არის ჩემი ამბიცია და ნაბიჯი მწერლობაში. ცოტა გამათამამა იმ ადამიანების შეფასებებმა, რომლებმაც მომცეს ბიძგი, რომ დამებეჭდა. დიდი მხარდაჭერა მივიღე ჟურნალ "ცისკრისგან", სადაც "ნაპოლეონი ანუ სიურრეალისტური ნამცხვარი" დაიბეჭდა, რომელმაც გურამ რჩეულიშვილის პრემიაც მიიღო ლიტერატურულ კონკურსში "ალავერდი". ამ ნაწარმოებში თუ არარეალიზებულ თაობაზე ვწერდი, მეორე რომანში "ჰომო ტელევიზუს" სტილი შევცვალე. წიგნი ჟურნალისტ ბიჭზეა, მოქმედება იწყება ნიუ იორკში, სადაც სამი კვირის განმავლობაში ვცხოვრობდი და ქართველ ემიგრანტებზე რეპორტაჟებს ვამზადებდი. სწორედ იმ დროს ბებია, რომელიც 5 წელი არ მყავდა ნანახი, გარდაიცვალა, ცოცხალს ვერ ჩამოვუსწარი... არ მინდა, ამ თემაზე ბევრი ვილაპარაკო. ამ ამბის შემდეგ გადავწყვიტე, რაღაც დამეწერა, რითიც სინანულისგან, ტკივილისგან გავთავისუფლდებოდი.
– რატომ ვერ მოახერხეთ ბებიის ნახვა?
– ბებია რაჭაში ცხოვრობდა, იქამდე რამდენიმე საათის გზაა... ისე მოხდა, რომ ადამიანურმა სისუსტეებმა და უყურადღებობამ მძლია.
– რაც განაპირობა...
– ტელევიზიამ, რომელმაც მთელი ჩემი დრო შეისრუტა. ალბათ კარგად რომ მომენდომებინა, შეიძლებოდა მისი ნახვა მომეხერხებინა კიდეც. ამ პერიოდში თაროზე აღმოვაჩინე დღიური, სადაც ემიგრანტების ისტორიები მქონდა ჩაწერილი და ეს ამბები ერთმანეთს დავუკავშირე. წიგნში აღწერილია პრობლემა, რომ თანამედროვე ადამიანი სრულიად "გამოტელევიზორებულია". პირველ ეტაპზე 300 ცალი გამოიცა.
– თქვენი მორიგი ექსპერიმენტი რა იქნება?
– არ ვიცი, შეიძლება დავარქვა თუ არა ამას ექსპერიმენტი, მაგრამ გეტყვით, რომ მესამე რომანზე ვმუშაობ.
– ესე იგი ლიტერატურამ შეგიტყუათ.
– სიმართლე რომ გითხრათ, არ შევუტყუებივარ, ლიტერატურა და კინო ბავშვობიდან ჩემი განუყოფელი ნაწილია. პირველი ადამიანი დათო ტურაშვილია, რომელმაც მიბიძგა და მითხრა, რაღაც კი არა, რომანი დაგიწერია, წადი და დაბეჭდეო. ამის მერე სტიმული მომეცა, მეწერება და ვწერ. ვწერ იმაზე, რაც მაწუხებს.
– რა როლს თამაშობს თქვენს ცხოვრებაში შოუ "ცეკვავენ ვარსკვლავები", რომლის მეორე სეზონზე წამყვანად მოგვევლინეთ?
– შეიძლება ესეც მორიგ ექსპერიმენტად ჩათვალოთ, ახალი ამპლუაა ჩემთვის. გაზაფხულზე მითხრეს, რომ ამ პროექტის წამყვანი უნდა ვყოფილიყავი. მეშინოდა, მაყურებელი როგორ მიმიღებდა. საბედნიეროდ, ბევრი კომპლიმენტი მივიღე. მიყვარს პირდაპირ ეთერში მუშაობა, ამ დროს თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ.
– თქვენს პირად ცხოვრებაში რა ეტაპია? ამბობენ, რომ შეყვარებულს დაშორდით.
– როცა შეყვარებული მყავდა, ამის შესახებ დაიწერა. ახლა ოფიციალურად არავინ მყავს, მაგრამ შეყვარებული ვარ იტალიელ ქალზე. კაროლინა მსახიობია, რამდენიმე თვეა, რაც ერთმანეთს ვიცნობთ.
– რა ფაზაშია თქვენი ურთიერთობა?
– მოლოდინია, როდის დავბრუნდები რომში. კაროლინა საქართველოში დავპატიჟე, მაგრამ ის თეატრში აქტიურად მუშაობს და ჩამოსვლას ვერ ახერხებს. მეტს ნურაფერს მკითხავთ.
– თქვენ ხშირად ახერხებთ იტალიაში ჩასვლას?
– პროექტამდე "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ხშირად დავფრინავდი. ამჯერად მხოლოდ ტელეფონით, სოციალური ქსელით გვაქვს კავშირი.
– გინდათ იტალიელ კაროლინაზე დაქორწინება?
– 26 წლის ვარ და დაოჯახებას ჯერ კიდევ კარგახანს არ ვაპირებ, რადგან არ ვთვლი, რომ რეალიზებული ადამიანი ვარ, ამას დრო სჭირდება. მანამდე ჩემთვის რთულია ოჯახის შექმნაზე ვიფიქრო.
ლანა კიკნაძე