დაღლილი მონოლოგი..
1 899 ნახვა
– გღვიძავს? რატომ არ გძინავს? ხელს ხომ არ გიშლი? ლაპარაკი მინდა რა, ისე, უბრალოდ ლაპარკი. სხვასთან? სხვასთან არა, შენთან ლაპარაკი მინდა. მომისმენ? მისმენ? დავიწყო? ჰო, ვიწყებ.
***
მე ისევ აქ ვარ. გესმის? მე ისევ აქ ვარ. დავბრუნდი. თუმცა, არც არსად წავსულვარ. ვერ წავედი და ვერც წავიდოდი. შიგნიდან რაღაც მეუბნებოდა, უფლება არ გაქვსო და მეც დავიჯერე. დავიჯერე, რომ არ მქონდა წინ წასვლის უფლება. ჰოდა, აქა ვარ. ეს ადგილი ძალიან მიყვარს. ჰოო, ცაც კარგად ჩანს და ზღვაც. ვიცი, ვიცი, ძალიან ლამაზია და მაგიტომაც მიყვარს აქაურობა. ვიცოდი, შენც მოგეწონებოდა.
მე ისევ აქ ვარ. გესმის? მე ისევ აქ ვარ. შენც აქ ხარ. ხვდები? შენც აქ ხარ. ჩემთან. ცასთან. ზღვასთან. შენც აქ ხარ და მეც. ჩვენ აქ ვართ. ერთად. და ახლა ამ წამების გარდა არაფერი არსებობს ჩემთვის.
იცი, არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც დროის სვლასთან ერთად ივიწყებ. ისინი, უბრალოდ დგებიან შენი მეხსიერებიდან და უკანმოუხედავად მიდიან. ისინი მიდიან და იშლებიან შენი ცხოვრებიდან. მაგრამ არსებობენ ადამიანები, რომლებთან გატარებულ დღეებს კი არა, წამებსაც ვერ ივიწყებ. ისინი ძალიან ღრმად არიან ჩაბეჭდილნი შენს მეხსიერებაში და მათ ვერანაირი დრო ვერ წაშლის. დრო გადის და ვიღაც უფროდაუფრო მეტი მოდნომებით ატრიალებს მოგონებათა ფირფიტას. შენ მეკითხები რატომ არ ვშორდები წარსულს? მე გეუბნები, ის არ მიშვებს. ჰო, კარგი, კარგი, გატყუებ. მე თვითონ არ ვშორდები მას, ვერ ვშორდები, არ მინდა რომ დავშორდე ან მოვშორდე. არ მინდა დიდი ხნით წავიდე მისგან, რადგან დრო კავშირებს კლავს, იმ უხილავ ძაფებს, რომელიც მას ჩემთან, მე კი მასთან მაკავშირებს. შენ იცი, რომ წარსულს დაბრუნება შეუძლია? მე ვიცი, რომ იცი. შენ იცი, რომ წარსული ბრუნდება. წარსული აუცილებლად ბრუნდება. შეგიძლია ბედნიერი დღეები, წამები და ადამიანები დაიბრუნო. უბრალოდ სცადო, გესმის? სცადო და დაიბრუნო.
ნახე, ვარსკვლავი ჩამოვარდა. მოდი რა სურვილი ჩავიფიქროთ. რა? ააჰ, მეც ვიცი, რომ არ ასრულდება, მაგრამ მოდი რა, თავი მოვიტყუოთ. ხელი ჩამკიდე.. ჩამკიდე, ხელი.. თვალები დახუჭე.. ახლა ჩაიფიქრე. ჩაიფიქრე? მეც. რა ჩაიფიქრე? კარგი, თუ არ გინდა არ მითხრა.
შეგიძლია თვალდახუჭულმა დაინახო ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა? მართლა შეგიძლია? აბა, მზიანი ღამის დანახვა თუ შეგიძლია? შეგიძლია მზე და ღამე შეახვედრო ერთმანეთს? მებრალებიან. სულ მუდამ წრეზე დადიან და ვერაფრით დაეწივნენ ერთმანეთს.
შემომხედე. თვალს ნუ მარიდებ. თვალებში ჩამხედე და.. დაინახე რა.. რა იქნება, რომ დაინახო. ცარიელია, ტკივილჩასახლებულია, ბოლომოღებულია სხეული.. სული ამჩატებული და გასაფრენად გამზადებულია, თუმცა ვიცი, რომ ზეცაც კი არ მიიღებს ჩემ გვამგამოცლილ სულს. მე მწამდა. მჯეროდა. ყველაზე და ყველაფერზე მეტად. დრო მომეცი კარგი.. სულ ცოტა დრო, რომ ეს სიცარიელე და დაღლილობა მოვიშორო. სულ ცოტა დრო მომეცი, რომ ჩემი „მე“ შევაკეთო და სასიცოცხლოდ მოვმართო. შენ.. შენ დაგიწყია ბრძოლა? ბრძოლა თუ დაგიწყია მაშინ, როცა კარგად იცი, რომ დამარცხდები? მე კი. შენ დაგიმალავს გრძნობები ყველანაირი ხერხით? დაგიმალავს გრძნობა ტყუილს მიღმა? დაგიმალავს? მე.. მე.. კი.
საათს უყურებ. მითხარი რა, რა ჩაიფიქრე. რა სურვილი გაატანე ვარსკვლავს უსასრულობაში. მითხარი რა. ჰო, კარგი, აღარ გკითხავ. კიდევ ცოტა ხანს დარჩი რა. სად გეჩქარება. ააჰ, ჰოო, დრო. დრო გადის. ისე არასოდეს გიფიქრია, რომ დრო გვათამაშებს ყველას მარიონეტებივით? არ დაფიქრებულხარ, როგორ გიმონებენ საათის ისრები? არ დაკვირვებიხარ, როგორ ემორჩილები რაღაც უაზრო ისარს მაშინ, როცა დროც კი არ ემორჩილება მას? ვერ ხედავ, საათი შენთან არის ძლიერი, მაგრამ დროსთან პირისპირ რომ რჩება, სუსტდება და შეუმჩნეველი ხდება. მე? მეც დავიღალე, მაგრამ არ მეძინება. შენ დაიძინე. მე ვუდარაჯებ შენ სიზმრებს.
მიდიხარ ხო? ცრემლები? არა, არა.. არ ვტირი, უბრალოდ, თვალში რაღაც ჩამივარდა.. რა ჩაიფიქრე? კარგი. წადი. მზიანი ღამე და სიზმრები გელოდება. დროებით..
***
თურმე ძალიან დავღლილვარ..
