ოცდამეხუთეს ეფექტი - ზედმეტი (ეპიზოდი VIII)

- ჰო, მე ვარ, თათ!
- ნახე ხო? დეგენერატია ვიღაც, უსაქმური...


- მგონი, იმ სასმელების კომპანიიდან არის, სარჩელი რო შეიტანეს...

- შენგან რა უნდათ მერე?

- მე რაღაცა არ მითქვამს შენთვის... ერთი კვირის წინ მე, ლაშა და ის მოდელი ბიჭი მაგ ქარხანაში ვიყავით...

- მერე?

- მე დამაგვიანდა. შესასვლელი ამერია და მანქანების სადგომში შევედი... მოკლედ, ის წითელი "მუსტანგი", იმ ნომრებით, იქ იდგა!

- სადგომში?..

- ჰო! მე ვფიქრობ, რომ ის ბიჭი ამ კომპანიის დირექტორი გიორგი ანდრიაძეა!

- შენ ფიქრობ, რომ ალტერ ეგოც ეგ არის?

- ჰო...

- ჰოდა, ტუტუცი ყოფილა! თავიდანვე არ მომეწონა ეგ ტიპი. ეტყობა, თავში აქვს ავარდნილი რაღაცეები და ეგრე კაიფობს... არ გაბედო იქ წასვლა, გაიგეე?

- მეტი საქმე არ მაქვს! თან, ვერ ვარ კარგად... მგონი, გავცივდი...

- ჰო, ხმა გაქვს ჩახლეჩილი... გამოგიტან წამლებს.

- არაა, არ გინდა, მაქვს ყველაფერი. დღეს არც ავდგები ლოგინიდან, დავისვენებ. მაგრად დავიღალეთ გუშინ... ყველა კუნთი მტკივა.

- ზოგი ჭირი მარგებელია! ეგრე ჯობია შენთვის... რაო ლაშამ, მართლა? ნეტში ვნახე მაგის სურათი და იცი როგორ მომეწონა?

- ჰო, არ არის დასაკარგი ბიჭი! - დავასწარი თათიას.

- რა ხდებოდა, მოკლედ მითხარი. მერე რო გნახავ, გრძლადაც...

- რავი, ულამაზესი ადგილები იყო. აღფრთოვანებული ვარ! მსგავსი არაფერი მინახავს. ძაან ბევრი ვიარეთ. სალი ვერ იყო ხასიათზე... ჰოო და ისა კიდე, ლაშამ მაკოცა!

- ეტყობა, ცუდად გაკოცა, ეგ ამბავი ბოლოსკენ რომ მოიტოვე. - "ჰოო და ისა კიდეა" გოგო კოცნა? გადამრევ შენ!..

- რა მოხდა მერე, კოცნაა რა... დიდი რამე!

- ხე ხარ რაა... საერთოდ არ აღელდი?

- როგორ არ ავღელდი! მეტსაც გეტყვი, შენ წარმოიდგინე, მესიამოვნა კიდეც!

- ჰოდა, იფიქრე მაგ ბიჭზე! წავედი ახლა მე, თორე შემჭამა ამ კაცმა! შია...

- კაი, აბა შენ იცი! ამ დღეებში გამოგივლი...

ყურმილი დავდე და მონიტორს შევხედე. - "კვირას, - 19:05 სთ. ინგოროყვას ასახვევთან..."
ნეტა მოვა?.. ეს 05 წუთი რაღა იყო?.. ალღო თუ მღალატობს და სხვა აღმოჩნდეს? ეს ინგოროყვას ასახვევიც ძალიან უცნაურია... მანდ რა ჯანდაბა უნდა? არც კაფე მახსოვს მაგ ქუჩაზე და არაფერი...

- არ წავალ!!!

სააბაზანოში შევედი. საათზე მეტხანს ვიდექი ცხელი შხაპის ქვეშ. მერე აუჩქარებლად ვისაუზმე და ყავა დავლიე. ყველაფერს შენელებული კადრივით ვაკეთებდი, რომ დრო მალე გასულიყო.

ფოტოაპარატიდან სურათები კომპიუტერში გადავიტანე. ერთ-ერთი საუკეთესო ფოტოსესიაა, რაც კი აქამდე გადამიღია. სოფი ძალიან კარგად გამოვიდა. ფონი ხომ საერთოდ... უკან ჩანჩქერი და ცისარტყელა... თითქოს უკვე ფოტოშოპში დაამუშავეს.

ტყის კადრებიც ულამაზესია. ერთ-ერთი დესკტოპზე დავაყენე და ლაშა გამახსენდა. უკვე სამი საათი ხდება და არც დაურეკავს, არც მოუწერია... უხერხულად ხომ არ გრძნობს თავს?.. გადავწყვიტე, მე თვითონ დამერეკა. მობილურზე მისი ნომერი ავკრიფე.

- ლაშა, როგორ ხარ?

- კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ, ლუ? ხმაზე რა მოგივიდა?

- ის წყაროს წყალი ძალიან ცივი იყო! არა უშავს, გამივლის.

- გუშინდელზე მინდოდა შენთან ლაპარაკი...

- კაი რა, ძალიან გთხოვ, მაგის გამო არ დაიგრუზო! რაც იყო, ძალიან კარგი იყო... უბრალოდ, მოულოდნელად მოხდა და ცოტა დავიბენი...

- გამიხარდა ეგრე რომ მითხარი... დღეს საღამოს ვერ გნახავ?

- არა მგონია! დღეს სახლში დავრჩები და ამ ყელს მივხედავ. დავისვენებ.

- კარგი! თავს მიხედე... ხვალ ოფისში გნახავ!

- კაი, დროებით!

ყურმილი გავთიშე. უცებ ფანჯრიდან ჩემი მტრედი დავინახე. მარტო არ იყო, სხვა მტრედთან ერთად კარადის თავზე იჯდა. - ნუთუ მეორე ცოლი მოიყვანა? ასე მალე? ახლა ისევ არ დადონ კვერცხები, ნამდვილად გავგიჟდები.

სახლი დავალაგე. მერე რძე დავისხი და მისაღებ ოთახში, დივანზე დავჯექი. კედლის საათს გავხედე, შვიდის ნახევარია. სწორად ვიქცევი, რომ არ მივდივარ? 100%-ით რომ ვიყო დარწმუნებული, მშვიდად ვიქნებოდი... ახლა მოუსვენრად ვარ.

ტელევიზორი ჩავრთე. ერთ-ერთი ქართული ჯგუფის კლიპი გადიოდა. ძალიან მომეწონა სიტყვები:

- "გზებს და ხიფათებს არ ვეძებ არსად,
თვითონ ჩემს სულში ირხევიან ბეწვის ხიდები
და როგორც ქარში ანთებულ ასანთს,
შენთან შეხვედრის უნებართვო წამს ვუფრთხილდები..."

ნეტა დრო რომ გავა, ხომ არ ვინანებ, რომ არ წავედი შეხვედრაზე რაღაც პრინციპების გამო? - მე ვფიქრობ, რომ არასოდეს არ უნდა გაუშვა ხელიდან ისეთი რამ, რაც ძალიან იშვიათად ხდება...

უცებ მივხვდი, რომ ჯობია გააკეთო ზედმეტი, ვიდრე არ გააკეთო არაფერი!

არანორმალურივით წამოვხტი და საძინებელში შევვარდი. შავი, ნახევრად გამჭვირვალე თხელი ნაქსოვი კაბა ჩავიცვი, რომელიც დედამ გამომიგზავნა ამერიკიდან. მხოლოდ ერთხელ მეცვა, თათიას დაბადების დღეზე. საერთოდ, არ ვწყალობ კაბებს. მათში თავს არაკომფორტულად ვგრძნობ.

შეიძლება ჩემი პროფესიიდან გამომდინარეც. კლასიკურ სტილს თავისუფალი მირჩევნია. მაგრამ ახლა მინდა, რომ განსაკუთრებულად გამოვიყურებოდე.

თმა მოვიწესრიგე და მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე. საკუთარი თავი მომეწონა სარკეში. ჩანთას ხელი დავტაცე და სახლიდან გამოვვარდი. ტაქსი გავაჩერე.

- ინგოროყვას ასახვევთან...

სასწაული ისაა, რომ ზუსტად 19:05 საათზე მივედი. უკვე შებინდებული იყო, ქუჩა ცარიელი. ახლაღა გამახსენდა, რომ ამ ქუჩაზე ცნობილი სახლია, რომელსაც ლეგენდა უკავშირდება. ზუსტად 6 ნომერში დგას სახლი, ფასადზე ეშმაკის გამოსახულებით...

გამაჟრიალა. ირგვლივ მიმოვიხედე. გული საშინლად მიცემდა... ჩემს მუცელშიც ნამდვილი რევოლუცია ხდებოდა. ასეთი დოზით ადრენალინი აქამდე არასოდეს მიგრძვნია. კიდევ დავხედე ჩემს მაჯის საათს, - 19:08. ქუჩის ზედა მხრიდან მანქანის ხმა გაისმა. ყველა ნერვი და კუნთი დამეძაბა. ნაბიჯიც ვერ გადავადგი. მოსახვევს ვუყურებდი და ვფიქრობდი: - "ახლა წითელი "მუსტანგი" გამოჩნდება"...

მოსახვევიდან შავი BMW გამოვარდა და სვლა შეანელა.

"ის არ არის"... - გავიფიქრე და მანქანას ზურგი ვაქციე. თითქოს გულზეც მომეშვა, რომ არ მოვიდა. ზუსტად ვიცოდი, თუ მომსვლელი იყო, 19:05-ს არ გადააცილებდა... ალბათ, აინტერესებდა, ამაგდებდა თუ არა. შეიძლება ამ სახლებიდან ერთ-ერთში ცხოვრობს და ახლა რომელიმე ფანჯრიდან მითვალთვალებს...

დაღმართზე დავეშვი. "ბე ემ ვე" ნელი სვლით მიახლოვდებოდა. უკან არ გამიხედავს. გამისწრო და დაახლოებით ათ მეტრში დაამუხრუჭა. მეც გავჩერდი... რამოდენიმე წამი გავიდა, მაგრამ მანქანიდან არავინ გადმოსულა. გზა განვაგრძე. მივუახლოვდი თუ არა, მძღოლის მხარეს კარი გაიღო.

გულისცემა გამიხშირდა. როგორც იქნა, მანქანიდან მაღალი ბიჭი გადმოვიდა. შავი ტყავის ქურთუკი ეცვა და ნაცრისფერი ჯინსი. ჩემკენ შემობრუნდა და სერიოზული გამომეტყველებით შემომხედა. - ის იყო...

ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით. სულ რაღაც 4 თუ 5 ნაბიჯი გვაშორებდა ერთმანეთისაგან. მე ხმას ვერ ვიღებდი, მხოლოდ ვუყურებდი. ძალიან ლამაზი ნაკვთები აქვს. მუქი ყავისფერი თვალები, წაბლისფერი, ოდნავ გრძელი თმა, სწორი და ლამაზი ცხვირი. ტუჩებიც... ისეთია, როგორიც მახსოვდა...

ცოტა ხანს მიყურა. არც გაუღიმია. მერე მანქანას შემოუარა და კარი გამოაღო.

- ჩაჯექი! - მხოლოდ ეს მითხრა. თითქოს დარწმუნებული იყო, რომ დავჯდებოდი. ფეხებმა თავისით წამიყვანა მისკენ. რომ ვჯდებოდი, მისი სუნამოს სურნელი ვიგრძენი და მომენტალურად აღმიდგა მეხსიერებაში კლუბის სცენა...

კარი მომიხურა. მანქანას უკნიდან შემოუარა და თვითონაც ჩაჯდა. უხმოდ შევიკარი ღვედი. მანქანა დაქოქა და წავედით. არ ვიცი, სად... პირდაპირ ვიყურებოდი და ქუჩებს ვერ ვცნობდი... თითქოს ჩემი მეხსიერებიდან ამოიშალა ყველაფერი...

- რატომ არ მეკითხები, სად მიმყავხარ? - აუღელვებლად მკითხა. ჩემკენ არც გამოუხედავს. მისმა ხმის ტემბრმაც მომნუსხა...

- შენ გინდა, რომ გკითხო? - ხმა ძლივს ამომივიდა.

- კითხვაზე კითხვით პასუხი პასუხის არქონაზე მეტყველებს! - ისევ არ შემომხედა, ისე მიპასუხა.

- ან ხაზს უსვამს იმას, რომ კითხვის დასმა საჭირო არ იყო...

- ხმაზე რა დაგემართა?

- გუშინ ბევრი ცივი წყალი ვსვი.

- სექსუალური ხმა გაქვს!

კინაღამ წამომცდა, შენც-მეთქი, მაგრამ დროზე დავაჭირე ენას კბილი.

- ჩემი გეშინია? - მკითხა პატარა პაუზის შემდეგ. შევხედე.

- საშიში რომ იყო, "ცისარტყელებს" არ იმღერებდი...

- რა "ცისარტყელებს"? - გაკვირვებული სახით გამომხედა. რაც მანქანაში ვზივართ, პირველად მოაბრუნა ჩემკენ თავი.

- კლუბის გარეთ... დაგავიწყდა?

- ვერ ვხვდები, რაზე მეუბნები...

გამეღიმა. ალბათ უნდა, მაფიქრებინოს, რომ ის სიმღერა ჩემი ჰალუცინაცია იყო.

- ბედნიერების შენეული რეცეპტი როგორ ჟღერს?

ასეთ კითხვას არ ველოდი. ის "ოცნების" უადგილო სლოგანიც უეჭველი ამის მოფიქრებული იქნება!

- არ მაქვს! ბედნიერება ძალიან ხანმოკლეა და მალე მთავრდება. მუდმივად ბედნიერი ადამიანები არ არსებობენ! და საერთოდაც, კითხვა -"ბედნიერი ხარ?" - სისულელეა! უფრო სწორი იქნებოდა, თუ ვიკითხავდით - "კმაყოფილი ხარ?"

- კარგია, რომ ძალიან ბანალურად არ აზროვნებ!

- შენ ეგრეთ წოდებული ჩამჭრელი კითხვებით "ინტელექტს მიმოწმებ" და არ ფიქრობ, რომ ეს ძალიან ბანალურია!

გაეღიმა. ნელ-ნელა მოვეშვი და ნერვიულობამაც გადამიარა. ვუყურებ და არ მჯერა, რომ ახლა მის მანქანაში ვზივარ...

- შენ გაქვს "ბედნიერების რეცეპტი"? - ახლა მე ვკითხე.

აქამდე არც ერთი მამაკაცის მიმართ არ განმიცდია მსგავსი რამ. თითქოს უზარმაზარი მაგნიტია, მე კიდევ რკინის პატარა ნაწილაკი, რომელიც მაგნიტის მიზიდულობის ძალის წინაშე უსუსურია...

დავით აღმაშენებლის ძეგლს გავცდით. ტრასაზე სიჩქარეს მოუმატა. მგონი, თბილისიდან აპირებს გასვლას...

- შენ როგორ ფიქრობ? - კითხვა შემომიბრუნა.

- კითხვაზე კითხვით პასუხი პასუხის არქონაზე მეტყველებს... მე ვფიქრობ, რომ შენ არ გაქვს არანაირი რეცეპტი. არ ხარ კმაყოფილი შენი ცხოვრებით. ამის ერთ-ერთი დამადასტურებელი ნიშანი ისაა, რომ ახლა მე შენს მანქანაში ვზივარ!

გაგრძელება იქნება...