ვისკისთან მისაყოლებელი პოსტი, ანუ გულჩვილი მამაკაცები
2 207 ნახვა
ამ პოსტის დასაწერად ჩემი გონების 100%-იანი მობილიზება დამჭირდა. როგორც მოგეხსენებათ, ყავასთან მისაყოლებელ პოსტებს ყოველთვის ყავასთან ერთად ვსვამ, მაგრამ როგორც კი ამ თემის განხილვა გადავწყვიტე, მაშინვე გამიელვა თავში წუთიერმა სურვილმა, ყავაში რაიმე ძლიერი ალკოჰოლური სასმელი გამერია.
აბა, მითხარით, რომელი ნორმალური ქალი შეძლებს ფხიზელ მდგომარეობაში მთელი სერიოზულობით იმის განხილვას, რომ მამაკაცები საოცრად გულჩვილები გახდნენ?
ფაქტია - ეპოქა შეიცვალა. ქალები ძლიერები გავხდით: ვმუშაობთ, ვატარებთ მანქანას, ვხდებით ქვეყნის მმართველები, საკუთარი ფინანსებით ვყიდულობთ და ვარემონტებთ სახლებს და ეს ყველაფერი შესანიშნავია; მაგრამ ჩვენი ამ აღმასვლის დროს ერთი ფრიად მნიშვნელოვანი რამ გამოგვრჩა - კაცების მდგომარეობა. შეიძლება ითქვას, მათი შინაარსიც კი შეიცვალა და ჩნდება იმის განცდა, რომ ჩვენ და ძლიერი სქესის წარმომადგენლებმა ადგილები გავცვალეთ.
ამ თემის დაწერა ნამდვილად შემაშფოთებელმა რეალობამ მაიძულა. სულ უფრო ხშირად მესმის ჩემი მეგობრებისა თუ ნაცნობი ქალებისგან, რომ მათი მეორე ნახევარი გაცილებით უფრო რომანტიკულია, ვიდრე თავად არიან და რაც მთავარია, მამაკაცები ჩვენზე ხშირად ტირიან.
მათ ნათქვამში რომ დავრწმუნებულიყავი, პატარა კვლევაც ჩავატარე. მთელი ჩემი გამბედაობა მოვიკრიბე და ნაცნობ მამაკაცებს ვკითხე, ტირიან თუ არა და რამდენად ხშირად.
რატომღაც მეგონა, ვერც ერთი მათგანი გაბედავდა იმის თქმას, რომ გულჩვილია, რომ საღამოებს რომანტიკული ფილმების ყურებასა და ერთჯერადი ხელსახოცებით მომარაგებული ღნავილში ატარებს.
მამაკაცებს არ ეშინიათ არათუ საკუთარი სენტიმენტალური გრძნობების გამოხატვის, არამედ ხმამაღლა აღიარებენ ამ ყველაფერს! - აქ უკვე, ცოტა არ იყოს და, შემეშინდა.
როდის მოხდა ეს? როდის გამოგვეპარა ქალებს ჩვენი პრეროგატივებისა თუ უნარების მამაკაცებისთვის გადაცემის პროცესი? ტირილი ხომ ჩვენი ერთადერთი თუ არა, ერთ-ერთი და თითქმის უძლეველი იარაღი იყო ყოველთვის?
გახსოვთ ის დრო, როდესაც ახალი ფეხსაცმელი, ან მამაკაცის რაიმეზე დაყოლიება გვინდოდა? გადმოვყრიდით ერთ-ორ კურცხალს და პრობლემა მოგვარებული იყო. მაგრამ ახლა, გარდა იმისა, რომ ცხოვრებამ გამოგვაწრთო, ამის გაკეთებას მამაკაცები გვასწრებენ და როდესაც შენ წინ თვალცრემლიანი ძლიერი სქესის სუსტი წარმომადგენელი დგას, შენ კიდევ უფრო უძლური ხდები.
აღარც პრეტენზიის გამოთქმის საშუალება გაქვს და ისღა დაგრჩენია, რომ დააწყნარო და დაარწმუნო, რომ ყველაფერი მალე შეიცვლება. რომ არ უნდა ინერვიულოს იმაზე, რომ ახალი ფეხსაცმელი არ გაქვს, ან კიდევ იმაზე, რომ შენი მშობლების გაცნობა არ სურს - ან ვინ იცის და სულაც ეშინია...
მამაკაცის როლი ნელ-ნელა იცვლება არა მხოლოდ ჩვენს, არამედ მათსავე წარმოდგენაში. ეს სერიოზული პრობლემაა, ქალბატონებო. პირადად მე ძალიან იშვიათად ვტირი - მაგალითად, ბოლოს ერთი თვის წინ ვიტირე და ისიც იმიტომ, რომ ჩემი "ბათინკები" 2 დღით აგვიანებდა მაღაზიამდე მისვლას.
აი, რაც შეეხებათ მამაკაცებს, დაკვირვების შედეგად მიჩნდება ეჭვი, რომ ისინი სულ ტირიან: რომანტიკულ მელოდრამებზე, როდესაც დღის განმავლობაში არ შევეხმიანებით, როდესაც უბრალოდ თავს ცუდად გრძნობენ და უარყოფითი ემოციებისგან დაცლა სურთ - მოკლედ აკეთებენ იმას, რასაც ერთ დროს ჩვენ ვაკეთებდით.
ახლა მიპასუხეთ, რას ვაკეთებთ ჩვენ უარყოფითი ემოციებისგან დასაცლელად? - ვკიდებთ ჩვენს დაქალს ხელს და მივდივართ რომელიმე ბარში, ვსვამთ, ვცეკვავთ, ვერთობით - არავითარი ცრემლები და ყველაფერი ისევ კარგადაა. აი, ასე იქცეოდნენ ერთ დროს კაცები.
ცნობილი ფაქტია, რომ ყველა მამაკაცი ქალში საკუთარი დედის ანალოგს ეძებს - სურთ, რომ მათზე იზრუნონ, შინ დაბრუნებულს ცხელი საჭმელი და ტკბილი კერა დაახვედრონ. ამას ყველაფერს თავის დროზე მათი მშობლები აკეთებდნენ, მაგრამ დაფიქრდით, გვინდა კი ჩვენ, რომ ჩვენს მეორე ნახევრებში შვილებს ვხედავდეთ?
სიმართლე გითხრათ, ამ პრობლემის მოგვარება ძალიან დელიკატური საკითხია. განა ჩვენ თავად არ ვუბიძგეთ მამაკაცებს, რომ ასეთი გულჩვილები გამხდარიყვნენ? ჩვენ არ ვიყავით ისინი, ვინც მათგან ემოციების მეტ გამოხატვას მოითხოვდა? და რა მივიღეთ საბოლოოდ? მათ ჩვენი ემოციები მიისაკუთრეს და თან ისე, რომ საავტორო უფლებებიც კი უგულებელყვეს!
ქალების შემთხვევაში ყველაფერი მარტივად იყო, მაგრამ ესაუბრო მამაკაცს მის სულ უფრო ხშირად აჩუყებულ გულზე, საკმაოდ რთულია. შეიძლება არასწორად გაიგოს, შეიძლება შერცხვეს ან სულაც უგულო, უემოციო არსებად ჩაგთვალოს და საერთოდ გაგიწყვიტოს ურთიერთობა.
რომელიმე თქვენგანი ალბათ შემედავება და მეტყვის, რომ მამაკაცებსაც აქვთ გული, რომელიც შეიძლება ქალმა გაუტეხოს, მაგრამ აქვე კონტრ-არგუმენტი მაქვს:
რამდენიმე დღის წინ ჩემს დაქალს ერთმა ბიჭმა დაურეკა. ეს საზაფხულო ერთდღიანი რომანი იყო და თქვენ წარმოიდგინეთ, ერთმანეთისთვისაც კი არ უკოცნიათ. მაგრამ იმ, კაცზე მაქვს ლაპარაკი, როცა რეკავდა, ყურმილში მისი გულამოსკვნილი ქვითინი ისმოდა - შენთან მინდა ყოფნაო, სლუკუნებდა.
არადა, ჩემს დაქალს მისი გული არ გაუტეხავს! არცკი გაუბზარავს!
თუ გული არ წამივიდოდა, არ მეგონა. მაშინ გავაცნობიერე, რომ რაღაც ძალიან დიდი ცვლილება მოხდა ჩვენს მამაკაცებში.
დიდხანს ვფიქრობდი იმაზე, თუ როგორ შეიძლება ყველაფრის თავის ადგილზე დაბრუნება. რა მოვიმოქმედოთ, როდესაც ჩვენ ავტირდებით, ჩვენი საყვარელი მამაკაცი არ აგვყვეს და ქვითინის დუეტი არ შედგეს.
ამასთან, არ დაგავიწყდეთ, რომ ერთ-ერთი მიზეზი, მამაკაცებთან შედარებით ჩვენი ხანგრძლივი ცხოვრებისა, სწორედ ცრემლებია. ქალი, რომელიც ბევრს ტირის, უფრო დიდხანს ცოცხლობს, რადგან ცრემლებთან ერთად ორგანიზმიდან სიცოცხლის "შემამოკლებელი" უარყოფითი ენერგია და სავარაუდოდ, ბაქტერიებიც გამოდის.
თუ მამაკაცებმა ამაშიც გვაჯობეს, მაშინ კაცობრიობა სერიოზული საფრთხის წინაშე დადგება - ქალები გაქრებიან და დარჩებიან მხოლოდ კაცები, რომლებიც კვირაობით შეიკრიბებიან და იმაზე დაიწყებენ მოთქმას, თუ როგორი უბედურია მათი ცხოვრება. ჩვენ კიდევ მაღლიდან გადმოვხედავთ, წარბს ზემოთ ავქაჩავთ, როგორც გვჩვევია და ჩავიცინებთ. მეტის ღირსები ხართ, ისევ თქვენი ბრალია, რა გინდოდათ, რას ტიროდით ჩვენზე მეტს?
ფაქტი ერთია, სასწრაფოდ უნდა დავიბრუნოთ სენტიმენტალიზმი. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მინიმუმ, ჩემი რუბრიკის სათაური შეიცვლება და ყავასთან მისაყოლებელი პოსტების ნაცვლად, ვისკისთან მისაყოლებელი პოსტების წერა მომიწევს - ხომ ხვდებით, ვისკი უფრო ძლიერების და რაღა თქმა უნდა, მამაკაცურების სასმელია.
ქეთო პატარქალიშვილი
ჟურნალი "და ქალი"
აბა, მითხარით, რომელი ნორმალური ქალი შეძლებს ფხიზელ მდგომარეობაში მთელი სერიოზულობით იმის განხილვას, რომ მამაკაცები საოცრად გულჩვილები გახდნენ?
ფაქტია - ეპოქა შეიცვალა. ქალები ძლიერები გავხდით: ვმუშაობთ, ვატარებთ მანქანას, ვხდებით ქვეყნის მმართველები, საკუთარი ფინანსებით ვყიდულობთ და ვარემონტებთ სახლებს და ეს ყველაფერი შესანიშნავია; მაგრამ ჩვენი ამ აღმასვლის დროს ერთი ფრიად მნიშვნელოვანი რამ გამოგვრჩა - კაცების მდგომარეობა. შეიძლება ითქვას, მათი შინაარსიც კი შეიცვალა და ჩნდება იმის განცდა, რომ ჩვენ და ძლიერი სქესის წარმომადგენლებმა ადგილები გავცვალეთ.
ამ თემის დაწერა ნამდვილად შემაშფოთებელმა რეალობამ მაიძულა. სულ უფრო ხშირად მესმის ჩემი მეგობრებისა თუ ნაცნობი ქალებისგან, რომ მათი მეორე ნახევარი გაცილებით უფრო რომანტიკულია, ვიდრე თავად არიან და რაც მთავარია, მამაკაცები ჩვენზე ხშირად ტირიან.
მათ ნათქვამში რომ დავრწმუნებულიყავი, პატარა კვლევაც ჩავატარე. მთელი ჩემი გამბედაობა მოვიკრიბე და ნაცნობ მამაკაცებს ვკითხე, ტირიან თუ არა და რამდენად ხშირად.
რატომღაც მეგონა, ვერც ერთი მათგანი გაბედავდა იმის თქმას, რომ გულჩვილია, რომ საღამოებს რომანტიკული ფილმების ყურებასა და ერთჯერადი ხელსახოცებით მომარაგებული ღნავილში ატარებს.
მამაკაცებს არ ეშინიათ არათუ საკუთარი სენტიმენტალური გრძნობების გამოხატვის, არამედ ხმამაღლა აღიარებენ ამ ყველაფერს! - აქ უკვე, ცოტა არ იყოს და, შემეშინდა.
როდის მოხდა ეს? როდის გამოგვეპარა ქალებს ჩვენი პრეროგატივებისა თუ უნარების მამაკაცებისთვის გადაცემის პროცესი? ტირილი ხომ ჩვენი ერთადერთი თუ არა, ერთ-ერთი და თითქმის უძლეველი იარაღი იყო ყოველთვის?
გახსოვთ ის დრო, როდესაც ახალი ფეხსაცმელი, ან მამაკაცის რაიმეზე დაყოლიება გვინდოდა? გადმოვყრიდით ერთ-ორ კურცხალს და პრობლემა მოგვარებული იყო. მაგრამ ახლა, გარდა იმისა, რომ ცხოვრებამ გამოგვაწრთო, ამის გაკეთებას მამაკაცები გვასწრებენ და როდესაც შენ წინ თვალცრემლიანი ძლიერი სქესის სუსტი წარმომადგენელი დგას, შენ კიდევ უფრო უძლური ხდები.
აღარც პრეტენზიის გამოთქმის საშუალება გაქვს და ისღა დაგრჩენია, რომ დააწყნარო და დაარწმუნო, რომ ყველაფერი მალე შეიცვლება. რომ არ უნდა ინერვიულოს იმაზე, რომ ახალი ფეხსაცმელი არ გაქვს, ან კიდევ იმაზე, რომ შენი მშობლების გაცნობა არ სურს - ან ვინ იცის და სულაც ეშინია...
მამაკაცის როლი ნელ-ნელა იცვლება არა მხოლოდ ჩვენს, არამედ მათსავე წარმოდგენაში. ეს სერიოზული პრობლემაა, ქალბატონებო. პირადად მე ძალიან იშვიათად ვტირი - მაგალითად, ბოლოს ერთი თვის წინ ვიტირე და ისიც იმიტომ, რომ ჩემი "ბათინკები" 2 დღით აგვიანებდა მაღაზიამდე მისვლას.
აი, რაც შეეხებათ მამაკაცებს, დაკვირვების შედეგად მიჩნდება ეჭვი, რომ ისინი სულ ტირიან: რომანტიკულ მელოდრამებზე, როდესაც დღის განმავლობაში არ შევეხმიანებით, როდესაც უბრალოდ თავს ცუდად გრძნობენ და უარყოფითი ემოციებისგან დაცლა სურთ - მოკლედ აკეთებენ იმას, რასაც ერთ დროს ჩვენ ვაკეთებდით.
ახლა მიპასუხეთ, რას ვაკეთებთ ჩვენ უარყოფითი ემოციებისგან დასაცლელად? - ვკიდებთ ჩვენს დაქალს ხელს და მივდივართ რომელიმე ბარში, ვსვამთ, ვცეკვავთ, ვერთობით - არავითარი ცრემლები და ყველაფერი ისევ კარგადაა. აი, ასე იქცეოდნენ ერთ დროს კაცები.
ცნობილი ფაქტია, რომ ყველა მამაკაცი ქალში საკუთარი დედის ანალოგს ეძებს - სურთ, რომ მათზე იზრუნონ, შინ დაბრუნებულს ცხელი საჭმელი და ტკბილი კერა დაახვედრონ. ამას ყველაფერს თავის დროზე მათი მშობლები აკეთებდნენ, მაგრამ დაფიქრდით, გვინდა კი ჩვენ, რომ ჩვენს მეორე ნახევრებში შვილებს ვხედავდეთ?
სიმართლე გითხრათ, ამ პრობლემის მოგვარება ძალიან დელიკატური საკითხია. განა ჩვენ თავად არ ვუბიძგეთ მამაკაცებს, რომ ასეთი გულჩვილები გამხდარიყვნენ? ჩვენ არ ვიყავით ისინი, ვინც მათგან ემოციების მეტ გამოხატვას მოითხოვდა? და რა მივიღეთ საბოლოოდ? მათ ჩვენი ემოციები მიისაკუთრეს და თან ისე, რომ საავტორო უფლებებიც კი უგულებელყვეს!
ქალების შემთხვევაში ყველაფერი მარტივად იყო, მაგრამ ესაუბრო მამაკაცს მის სულ უფრო ხშირად აჩუყებულ გულზე, საკმაოდ რთულია. შეიძლება არასწორად გაიგოს, შეიძლება შერცხვეს ან სულაც უგულო, უემოციო არსებად ჩაგთვალოს და საერთოდ გაგიწყვიტოს ურთიერთობა.
რომელიმე თქვენგანი ალბათ შემედავება და მეტყვის, რომ მამაკაცებსაც აქვთ გული, რომელიც შეიძლება ქალმა გაუტეხოს, მაგრამ აქვე კონტრ-არგუმენტი მაქვს:
რამდენიმე დღის წინ ჩემს დაქალს ერთმა ბიჭმა დაურეკა. ეს საზაფხულო ერთდღიანი რომანი იყო და თქვენ წარმოიდგინეთ, ერთმანეთისთვისაც კი არ უკოცნიათ. მაგრამ იმ, კაცზე მაქვს ლაპარაკი, როცა რეკავდა, ყურმილში მისი გულამოსკვნილი ქვითინი ისმოდა - შენთან მინდა ყოფნაო, სლუკუნებდა.
არადა, ჩემს დაქალს მისი გული არ გაუტეხავს! არცკი გაუბზარავს!
თუ გული არ წამივიდოდა, არ მეგონა. მაშინ გავაცნობიერე, რომ რაღაც ძალიან დიდი ცვლილება მოხდა ჩვენს მამაკაცებში.
დიდხანს ვფიქრობდი იმაზე, თუ როგორ შეიძლება ყველაფრის თავის ადგილზე დაბრუნება. რა მოვიმოქმედოთ, როდესაც ჩვენ ავტირდებით, ჩვენი საყვარელი მამაკაცი არ აგვყვეს და ქვითინის დუეტი არ შედგეს.
ამასთან, არ დაგავიწყდეთ, რომ ერთ-ერთი მიზეზი, მამაკაცებთან შედარებით ჩვენი ხანგრძლივი ცხოვრებისა, სწორედ ცრემლებია. ქალი, რომელიც ბევრს ტირის, უფრო დიდხანს ცოცხლობს, რადგან ცრემლებთან ერთად ორგანიზმიდან სიცოცხლის "შემამოკლებელი" უარყოფითი ენერგია და სავარაუდოდ, ბაქტერიებიც გამოდის.
თუ მამაკაცებმა ამაშიც გვაჯობეს, მაშინ კაცობრიობა სერიოზული საფრთხის წინაშე დადგება - ქალები გაქრებიან და დარჩებიან მხოლოდ კაცები, რომლებიც კვირაობით შეიკრიბებიან და იმაზე დაიწყებენ მოთქმას, თუ როგორი უბედურია მათი ცხოვრება. ჩვენ კიდევ მაღლიდან გადმოვხედავთ, წარბს ზემოთ ავქაჩავთ, როგორც გვჩვევია და ჩავიცინებთ. მეტის ღირსები ხართ, ისევ თქვენი ბრალია, რა გინდოდათ, რას ტიროდით ჩვენზე მეტს?
ფაქტი ერთია, სასწრაფოდ უნდა დავიბრუნოთ სენტიმენტალიზმი. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მინიმუმ, ჩემი რუბრიკის სათაური შეიცვლება და ყავასთან მისაყოლებელი პოსტების ნაცვლად, ვისკისთან მისაყოლებელი პოსტების წერა მომიწევს - ხომ ხვდებით, ვისკი უფრო ძლიერების და რაღა თქმა უნდა, მამაკაცურების სასმელია.
ქეთო პატარქალიშვილი
ჟურნალი "და ქალი"
