"ჩემი ცხოვრება ბრაზილიურ სერიალს ჰგავს"...
2 505 ნახვა
ცოტა ხნის წინ 16 წლის გოგონამ, რომელიც ხათოდ გამეცნო, მომწერა (სტილი დაცულია):
"გამარჯობა! "გზას" ხშირად ვკითხულობ და განსაკუთრებით, მგზავნელების გულშემატკივარი ვარ! არასდროს დამჭირვებია სხვისი რჩევა, მაგრამ ახლა ძალიან მჭირდება და ამიტომაც გწერთ.
დაახლოებით ხუთი თვის წინ ბიჭი გავიცანი. შემდეგ მოვლენები ისე განვითარდა, რომ ერთმანეთი შეგვიყვარდა; თითქმის ყოველდღე ვხვდებოდი. იგი ჩემგან სულ რაღაც ათ მეტრში ცხოვრობდა -ახალი გადმოსულები იყვნენ ქუთაისიდან.
ჩემმა რჩეულმა თავისი ოჯახის წევრებიც გამაცნო და მათ ხშირად ვსტუმრობდი. ყველაფერი კარგად იყო მანამ, ვიდრე ჯარში არ გამოიძახეს. დამემშვიდობა და წავიდა. მე პირობა მივეცი, რომ დაველოდებოდი. საქმე ის არის, რომ მე გორში ვცხოვრობ, ის კი ქუთაისში მსახურობს და ერთმანეთს ხშირად ვერ ვნახულობთ...
ჯარში არც ისე დიდი ხნის წასული იყო, როცა ჩვენს საერთო მეგობარს უთხრა:" არ მინდა, ჩემ გამო იტანჯოს! უთხარი, რომ არ მიყვარს და არ დამელოდოს... ძალიან კარგი გოგოა, ბევრი თაყვანისმცემელი გამოუჩნდება და არჩევანი რომელიმე მათგანზე შეაჩეროსო... მე კი ჯიუტად ვაპირებდი პირობის შესრულებას.
შევუთვალე: ჩვენი სიყვარული გამოცდას გაუძლებს-მეთქი. ეს გადაწყვეტილება მომიწონა, მაგრამ მაინც ამბობს, რომ არ უნდა დაველოდო! მისმა კატეგორიულობამ ლამისაა, საკუთარ გადაწყვეტილებაზე ხელი ამაღებინოს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. გთხოვთ, მირჩიეთ, რა ვქნა?.."
წერილი მივიღე, მაგრამ ცხადია, მაშინვე ვერ დავბეჭდე, რადგანაც სხვებსაც სჭირდებოდათ რჩევა და თანაც -რამდენიმე მათგანს საკუთარი გასაჭირის ამსახველი წერილი ამ გოგონაზე ადრე ჰქონდა გამოგზავნილი... ახლახან, ცოტა არ იყოს, გაბრაზებულმა ხათომ კიდევ ერთი ვრცელი მესიჯი მომწერა (სტილი დაცულია):
"წინაზე არ დამიბეჭდეთ, რის გამოც გული ძალიან დამწყდა! ეჰ... მაგრამ რას ვიზამთ, თავს ზემოთ ძალა როდი გვაქვს ამქვეყნად მოვლენილებს!.. ჰო, ალბათ მკითხავთ, რატომ გწერთ კიდევ ერთ წერილს? იმედია, ჩემი ამბით ახლა მაინც დაინტერესდებით (თუ რა თქმა უნდა, საერთოდ კითხულობთ ყველა ჩემნაირის გამოგზავნილ წერილს).
პრობლემა არასდროს მქონია, ახლა კი ყველაფერი ერთდროულად დამატყდა თავს; თითქოს, სადღაც წყლის მსგავსად დაუგუბებიათო, მერე ჯებირი დაინგრა და ამ "წყალმა" მთლიანად წამიღო: ჯერ შეყვარებული დამშორდა, თითქმის უმიზეზოდ; მერე გავიგე, რომ ჩემი და სინამდვილეში, ჩემი ნახევარდაა...
მართალია, ამ ახალ ამბავს არაფერი შეუცვლია ჩვენს ურთიერთობაში, მაგრამ მამის მიმართ ნდობა დავკარგე; გავბრაზდი, მისი პირველი ცოლის შესახებ აქამდე რომ არ ვიცოდი (ღმერთმა აცხონოს მისი სული). სამწუხაროდ, ეს სიახლე ჩემმა დამ შედარებით ძნელად გადაიტანა. ახლა მამაც სმას მიეჩვია და ამის გამო ხშირად ისმის ჩვენი სახლიდან ჩხუბის ხმა... უფრო მეტიც, გუშინ დედას წამოაძახა, -შენმა პირველმა ქმარმაო და, -ამის მეტი უკვე აღარაფერი გამიგონია...
დედამ მას ჩემი თანდასწრებით ხმა არ გასცა, მაგრამ ოთახიდან გავედი თუ არა, ალაპარაკდა! ჩემთვის ეს შოკი იყო! არ ვიცოდი, რა მექნა და ბებოს დავურეკე, -ჩქარა მითხარი, ვინ არის დედას პირველი ქმარი-მეთქი და ტირილი ამიტყდა. რა მატირებდა? სიცრუეში ცხოვრება!
ბებოს გული გადაუქანდა და მკითხა: რა გატირებს, რა მოხდაო? აღელვებულმა ძლივს გავაგებინე, რაც მატირებდა. მან დამამშვიდა. მითხრა: თავის დროზე დედაშენი მოიტაცეს და ერთ კვირაში უკანვე წამოვიყვანეთ, რა გათხოვება, რის გათხოვებაო?! ჰოდა, ასეა, ჩემი ცხოვრება ბრაზილიურ სერიალს ჰგავს. ახლა თქვენთვის ყველაფერი არ მომიწერია, მაგრამ ერთხელაც, სიამოვნებით გადაგიშლით გულს! მიყვარხართ, მაინც... მპა".
"გამარჯობა! "გზას" ხშირად ვკითხულობ და განსაკუთრებით, მგზავნელების გულშემატკივარი ვარ! არასდროს დამჭირვებია სხვისი რჩევა, მაგრამ ახლა ძალიან მჭირდება და ამიტომაც გწერთ.
დაახლოებით ხუთი თვის წინ ბიჭი გავიცანი. შემდეგ მოვლენები ისე განვითარდა, რომ ერთმანეთი შეგვიყვარდა; თითქმის ყოველდღე ვხვდებოდი. იგი ჩემგან სულ რაღაც ათ მეტრში ცხოვრობდა -ახალი გადმოსულები იყვნენ ქუთაისიდან.
ჩემმა რჩეულმა თავისი ოჯახის წევრებიც გამაცნო და მათ ხშირად ვსტუმრობდი. ყველაფერი კარგად იყო მანამ, ვიდრე ჯარში არ გამოიძახეს. დამემშვიდობა და წავიდა. მე პირობა მივეცი, რომ დაველოდებოდი. საქმე ის არის, რომ მე გორში ვცხოვრობ, ის კი ქუთაისში მსახურობს და ერთმანეთს ხშირად ვერ ვნახულობთ...
ჯარში არც ისე დიდი ხნის წასული იყო, როცა ჩვენს საერთო მეგობარს უთხრა:" არ მინდა, ჩემ გამო იტანჯოს! უთხარი, რომ არ მიყვარს და არ დამელოდოს... ძალიან კარგი გოგოა, ბევრი თაყვანისმცემელი გამოუჩნდება და არჩევანი რომელიმე მათგანზე შეაჩეროსო... მე კი ჯიუტად ვაპირებდი პირობის შესრულებას.
შევუთვალე: ჩვენი სიყვარული გამოცდას გაუძლებს-მეთქი. ეს გადაწყვეტილება მომიწონა, მაგრამ მაინც ამბობს, რომ არ უნდა დაველოდო! მისმა კატეგორიულობამ ლამისაა, საკუთარ გადაწყვეტილებაზე ხელი ამაღებინოს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. გთხოვთ, მირჩიეთ, რა ვქნა?.."
წერილი მივიღე, მაგრამ ცხადია, მაშინვე ვერ დავბეჭდე, რადგანაც სხვებსაც სჭირდებოდათ რჩევა და თანაც -რამდენიმე მათგანს საკუთარი გასაჭირის ამსახველი წერილი ამ გოგონაზე ადრე ჰქონდა გამოგზავნილი... ახლახან, ცოტა არ იყოს, გაბრაზებულმა ხათომ კიდევ ერთი ვრცელი მესიჯი მომწერა (სტილი დაცულია):
"წინაზე არ დამიბეჭდეთ, რის გამოც გული ძალიან დამწყდა! ეჰ... მაგრამ რას ვიზამთ, თავს ზემოთ ძალა როდი გვაქვს ამქვეყნად მოვლენილებს!.. ჰო, ალბათ მკითხავთ, რატომ გწერთ კიდევ ერთ წერილს? იმედია, ჩემი ამბით ახლა მაინც დაინტერესდებით (თუ რა თქმა უნდა, საერთოდ კითხულობთ ყველა ჩემნაირის გამოგზავნილ წერილს).
პრობლემა არასდროს მქონია, ახლა კი ყველაფერი ერთდროულად დამატყდა თავს; თითქოს, სადღაც წყლის მსგავსად დაუგუბებიათო, მერე ჯებირი დაინგრა და ამ "წყალმა" მთლიანად წამიღო: ჯერ შეყვარებული დამშორდა, თითქმის უმიზეზოდ; მერე გავიგე, რომ ჩემი და სინამდვილეში, ჩემი ნახევარდაა...
მართალია, ამ ახალ ამბავს არაფერი შეუცვლია ჩვენს ურთიერთობაში, მაგრამ მამის მიმართ ნდობა დავკარგე; გავბრაზდი, მისი პირველი ცოლის შესახებ აქამდე რომ არ ვიცოდი (ღმერთმა აცხონოს მისი სული). სამწუხაროდ, ეს სიახლე ჩემმა დამ შედარებით ძნელად გადაიტანა. ახლა მამაც სმას მიეჩვია და ამის გამო ხშირად ისმის ჩვენი სახლიდან ჩხუბის ხმა... უფრო მეტიც, გუშინ დედას წამოაძახა, -შენმა პირველმა ქმარმაო და, -ამის მეტი უკვე აღარაფერი გამიგონია...
დედამ მას ჩემი თანდასწრებით ხმა არ გასცა, მაგრამ ოთახიდან გავედი თუ არა, ალაპარაკდა! ჩემთვის ეს შოკი იყო! არ ვიცოდი, რა მექნა და ბებოს დავურეკე, -ჩქარა მითხარი, ვინ არის დედას პირველი ქმარი-მეთქი და ტირილი ამიტყდა. რა მატირებდა? სიცრუეში ცხოვრება!
ბებოს გული გადაუქანდა და მკითხა: რა გატირებს, რა მოხდაო? აღელვებულმა ძლივს გავაგებინე, რაც მატირებდა. მან დამამშვიდა. მითხრა: თავის დროზე დედაშენი მოიტაცეს და ერთ კვირაში უკანვე წამოვიყვანეთ, რა გათხოვება, რის გათხოვებაო?! ჰოდა, ასეა, ჩემი ცხოვრება ბრაზილიურ სერიალს ჰგავს. ახლა თქვენთვის ყველაფერი არ მომიწერია, მაგრამ ერთხელაც, სიამოვნებით გადაგიშლით გულს! მიყვარხართ, მაინც... მპა".
