ოცდამეხუთეს ეფექტი - Black Label (ეპიზოდი IX)

"ამერიკულ სოფელში" მივედით. გაგონილი მაქვს, რომ აქ ძირითადად უცხოელები ცხოვრობენ, ან ძალიან მდიდრები. ამ დასახლებას გარშემო გალავანი აქვს შემორტყმული და უნებართვოდ შიგნით ბუზიც ვერ შეფრინდება.
მანქანა ჭიშკართან გააჩერა და გადავიდა. მის შესახვედრად ლამაზ ფორმაში გამოწყობილი ახალგაზრდა კაცი გამოვიდა. როგორც ჩანს, დაცვის თანამშრომელია. ამან რაღაც უთხრა. დაცვის თანამშრომელმა მანქანისკენ გამოიხედა და თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.

მერე "ალტერ-ეგო" ისევ მანქანაში დაბრუნდა. რატომ აირჩია ეს ფსევდონიმი? ნეტა რომელია მისი ალტერნატიული "მე"? როგორც ჩემთან იქცევა, ნიღაბია თუ მისი რეალური სახე?..

შესასვლელი ჭიშკარი გაიღო და შევედით. სიამოვნებით ვიცხოვრებდი აქ - ერთნაირი სახლები, საკუთარი ლამაზი და მოვლილი ეზოებით. თითქოს ცალკე, პატარა სამყაროა.

მიუხედავად იმისა, რომ არ ვიცი, ვის და სად მივყვები, არც ის ვიცი, რას მიპირებს, - არ მეშინია! უფრო მეტიც, ეს დაძაბულობა მსიამოვნებს. ერთი სული მაქვს, ვნახო, სად ცხოვრობს, ვისთან ერთად, რას ჭამს... გავიგო, როგორი ადამიანია, სად დადის, ვის ხვდება და ა.შ. მაგრამ ვიცი, რომ თუ ახლა კითხვებს დავუსვამ, წავაგებ! მის სამყაროში შესაღწევად ერთადერთი გზა არსებობს, - თამაშში უნდა ავყვე.

მეც ისეთივე გულგრილი დამოკიდებულება უნდა გამოვამჟღავნო, როგორსაც თვითონ იჩენს ჩემს მიმართ. მხოლოდ ასე შევძლებ მის ალაპარაკებას, - დუმილით!
მანქანა ერთ-ერთი სახლის ეზოში შეიყვანა. ღვედი გავიხსენი.

- მოვედით! - მითხრა, მანქანიდან გადავიდა და სახლის შესასვლელ კართან მივიდა. ლაშას მანქანაში როცა ვზივარ, ყოველთვის თვითონ გადადის პირველი, რომ კარი გამიღოს...

მანქანიდან გადმოვედი.

- ერთი წუთით დამელოდე, სიგნალიზაციას გამოვრთავ!

შესასვლელთან გავჩერდი. შევიდა და რამდენიმე წუთის შემდეგ დამიძახა - შემოდიო.

დიდ ოთახში მოვხვდი, რომლის დიზაინიც გემოვნებით იყო გაკეთებული. ოთახის სიღრმეში დიდი, ულამაზესი ბუხარი იყო. ერთ ზომაზე დაჭრილი შეშა კედელში სპეციალურად დატანებულ ხვრელებში იყო შეწყობილი.

ბუხრის წინ კი ღრუბელივით თეთრი, ფუმფულა ხალიჩა ეგო. არანაირი ავეჯი არ იდგა. გამიკვირდა. ეს სახლი ან ახლა იყიდეს, ან იყიდება...

ხალიჩას შემოუარა, კედლიდან შეშა გამოიღო და ბუხრის ანთებას შეუდგა. - ნეტა თუ აპირებს საერთოდ ხმის ამოღებას? არ დამელაპარაკება?..

თხელ კაბაში შემცივდა.

- როგორ მოგმართო? - ვკითხე და ხალიჩის გვერდის ავლით ბუხართან მივედი.

ჩაკუზულმა ქვემოდან ამომხედა.

- ჩვეულებრივ, "შენობით" მომმართე!

- იუმორის გრძნობა კარგია, მაგრამ რამე სახელი მითხარი, რომ მოგმართო... თუ გინდა, მოიგონე, ჩემთვის სულერთია...

- მართლა?

- მართლა!

- კარგი... დავუშვათ, გიორგი მქვია!

"სავარაუდოდ, "თეთრი არწივის" დირექტორი გიორგი ანდრიაძეა" - გავიფიქრე.

- ჩემი სახელის თქმას აზრი არა აქვს, ისედაც გეცოდინება!

- ვიცი, ლოლა გქვია!

- ლოლა არა, ლილუ მქვია, მაგრამ ყველა ლუს მეძახის!

მგონი, სპეციალურად თქვა ჩემი სახელი შეცდომით. ალბათ, უნდა მაფიქრებინოს, რომ დიდად არ ვაინტერესებ...

- მეც ლუს დაგიძახებ... ბოდიშს გიხდი, სკამები არ მაქვს... მაგრამ, სამაგიეროდ, ხალიჩა ძალიან კომფორტულია!

"ეჭვიც არ მეპარება", - გავიფიქრე და ფუმფულა ხალიჩაზე დავჯექი. სიცივისაგან კანკალმა ამიტანა. შეძლებისდაგვარად ბუხართან მივჩოჩდი და მოვიბუზე. ბუხარში ცეცხლი აბრიალდა და სასიამოვნო სითბო წამოვიდა. "დავუშვათ გიორგი" ფეხზე წამოდგა, შემომხედა და ქურთუკის გახდა დაიწყო.

- აჰა, მოიხურე! ახლავე მოვალ...

ქურთუკი მომაწოდა და ოთახიდან გავიდა. მხრებზე მოვიხურე. მის ქურთუკს სუნამოს გარდა, კიდევ ტყავისა და სიგარეტის სუნიც დაჰკრავდა...

ბუხრის გვერდით მეორე სართულზე ასასვლელი ხის ლამაზი დახვეული კიბე იყო. ნეტა ყველა ოთახი ცარიელია თუ მარტო ეს? ან რისთვის აქვს ეს სახლი? შეიძლება აქ მოჰყავს ხოლმე გოგოები გასართობად...

არ მინდა, რომ მეც ერთ-ერთი მათგანი აღმოვჩნდე, ვინც აქ ერთი ღამისთვის მოდის. რაც მთავარია, ბუხრის წინ ხალიჩა დაუგია... შეშაც მომარაგებული აქვს, - მეტი რა საჭიროა?..
გავთბი. უცებ ხელი მისი ქურთუკის ჯიბეზე მომიხვდა. შიგნით რაღაცეები ეწყო, შეხებით საფულეს ჰგავდა.

ერთი პატარა მოძრაობა და გავიგებდი მის ნამდვილ სახელს და გვარს, მაგრამ ვერ გავბედე სხვის ჯიბეში ხელის ჩაყოფა და სხვისი საბუთების გაქექვა. არადა, შეიძლება ასეთი შანსი მეორედ აღარც მომეცეს...

ცოტა ხანში უკან დაბრუნდა. ხელში დიდი ლანგარი ეჭირა, რომელზეც ერთჯერად მუყაოს თეფშებზე ლამაზად დაწყობილი შვეიცარიული ყველი, ლორი, პურის პატარა ნაჭრები და ზეთის ხილი ეწყო. და კიდევ, სკოტჩ-ვისკი - "Johnny Walker"-ის Black Label-ი. ახლა მართლა შეიძლება ითქვას, რომ მეტი არც არაფერია საჭირო.

ლანგარი ხალიჩაზე დადგა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.

- ჭიქები არ მაქვს. ბოთლიდან დალევ?

- რატომაც არა... - ბოთლი გამოვართვი და სამჯერ მოვსვი. რომ დავდგი, აიღო და თვითონაც მოსვა. ეს გარემო და ერთი ბოთლიდან ვისკის დალევა საკმაოდ ინტიმურია...

- ვიცი, რომ ბევრი კითხვა გაგიჩნდებოდა... როგორ გიპოვე, რატომ დაგიკომენტარე საიტზე, აქ რატომ წამოგიყვანე...

- რაღაც მოსაზრებები მაქვს!

- გამიმხელ?

- რა პრობლემაა! - ისევ მოვსვი ვისკი.

- ვფიქრობ, რომ შემთხვევით მიპოვე. თქვენმა კომპანიამ უჩივლა სასმელების კომპანიას რეკლამისთვის, რომელიც მე გადავიღე... ბუნებრივია, მოიძიებდით სრულ ინფორმაციას, რომელ სარეკლამო სააგენტოს დაუკვეთეს რეკლამა და ვინ იყო პოსტერის ავტორი...

ჩემი სახელი და გვარის მოძებნით ადვილად ნახავდი ჩემს საიტს, სადაც ალბათ გაეცანი ბლოგებს... და უცებ აღმოაჩინე "02:08"...

- ეგრე იყო! - თქვა, ვისკი მოსვა და ბოთლი ისევ მე გამომიწოდა.

- შენი შარში გახვევა არ იყო ჩვენი მიზანი... ვწუხვარ, თუ დაგაზარალეთ...

- ამ საქმეს ძალიან კარგი ადვოკატი უძღვება! არ მეშინია...

ვისკი მოვსვი და ყველის ნაჭერი ავიღე.

- შენ რას ფიქრობ ჩემზე? რატომ მოვედი შესახვედრად და რატომ ჩავჯექი შენს მანქანაში?

- იმიტომ, რომ გაინტერესებდა! როგორც ჩანს, შენზე ძლიერი შთაბეჭდილება მოვახდინე. ყოველ ღამე ერთი და იგივე სიზმარი გესიზმრებოდა. შენმა ქვეცნობიერმა დაიმახსოვრა ჩემი მანქანის ნომერი... მე არ ვეცადე შენი ტელეფონის ნომრის გაგებას, რასაც სხვა აუცილებლად გააკეთებდა. უფრო მეტიც, შენი სახელიც არ მიკითხავს...

- და ახლა რატომ დაინტერესდი?

- ასე მგონია, რომ შენ არ ჰგავხარ სხვებს... არ ხარ ზედაპირული. შენი ბლოგები წავიკითხე და გამიჩნდა სურვილი, რომ უფრო ახლოს გამეცანი...

კიდევ მოსვა ვისკი. ასეთი ტემპით თუ გავაგრძელებ სმას, მალე ალბათ გავითიშები...

- ახლა შენ მითხარი, როგორი გგონივარ?

აღარ მციოდა. მისი ქურთუკი გვერდით გადავდე.

- მე ვფიქრობ, რომ შენ იმ ადამიანთა რიცხვს მიეკუთვნები, ვინც მუდამ რაღაცის ძიებაშია. მგონია, რომ რაღაცას ეძებ და ვერ გიპოვია... გიყვარს საკუთარი თავის ჭკვიან ადამიანად წარმოჩენა.

შეიძლება ოდნავ განდიდების მანიითაც იყო შეპყრობილი... საკუთარი საქციელი თავადვე მოგწონს. ალბათ, წინასწარ გაქვს გათვლილი ყოველი შენი ნაბიჯი და სპონტანურად არაფერს აკეთებ... ამ ყველაფერში გარეგნობა და სოციალურ-ეკონომიკური სტატუსიც გიწყობს ხელს... ვფიქრობ, მალე გბეზრდება "მოპოვებული" და ახლის ძიებას იწყებ...

ყურადღებით მომისმინა. ბოლოს გაიღიმა. ე.ი. მართალი ვარ...

- შენს შესახებ რას მომიყვები? - ხალიჩაზე გადაწვა და იდაყვებით დაეყრდნო.

- არ მიყვარს საკუთარ თავზე ლაპარაკი! და ბევრიც არაფერია მოსაყოლი... თუ რამე კონკრეტული გაინტერესებს, მკითხე!

- აზარტული ხარ?

- აზარტული თამაშების მიმართ არა... კაზინოს ვგულისხმობ!

- მაგ კუთხით არც მე გეკითხები... ისე, ზოგადად?

- ამ ბოლო დროს გავხდი, მგონი, აზარტული...

- რისკიანიც? შეიძლება ითქვას, რომ შენ დღეს რისკზე წახვედი...

- და Black Label-ს ვსვამ!

- რომელშიც დაახლოებით ორმოცამდე ვისკის ნაზავია და თითოეული არანაკლებ 12-წლიანი დაძველებისაა, - შამპანურს ნამდვილად სჯობს!

გაიღიმა და თავისი ხელით ჩამიდო პირში ზეთისხილი. "ახლა რომ რამე დააპიროს, მზად ვარ?" - გავიფიქრე და დავიძაბე. ალბათ, არანორმალური ვარ, რომ ამ წუთამდე სექსზე არ მიფიქრია... აბა, სხვა რისთვის მომიყვანდა აქ ასეთ დროს?..

კიდევ დავლიე. შევატყე, რომ სასმელმა კარგად იმოქმედა. ზედმეტადაც... თავბრუ დამეხვა და ძილი მომერია. კიდევ ერთი ყველის ნაჭერი ავიღე, რომ ცოტა გამოვსულიყავი მდგომარეობიდან.

- შეყვარებული გყავს, ლუ?

მისი ხმაც თითქოს შორიდან ჩამესმა. - რატომ მეძინება? ძილის წამალს ვერ შეურევდა სასმელში, თვითონაც ხომ სვამს?.. არ უნდა დამელია ამდენი...

- არა... არ მყავს...

ვუთხარი და წამოდგომა დავაპირე, მაგრამ ვერ შევძელი. უარესად დამეხვა თავბრუ.

- ცუდად ხომ არ ხარ?..

მკითხა და ხელი ზურგზე დამადო. ყოველი მისი შეხება ჩემს ჰორმონებზე სასწაულებრივად მოქმედებს.

- ცუდად არა, უბრალოდ, თავბრუ დამეხვა!

- როგორი ნაზი ხარ! ერთმა ტაბლეტმა "LSD"-მ კინაღამ დაგაბრმავა, ახლა ეს... ვისკი ხომ დაგილევია?

- ამდენი არა... ძალიან მეძინება!

ხალიჩაზე დავწექი. მთელი ოთახი ტრიალებდა...

- ნუ გეშინია, მალე გადაგივლის!.. - მითხრა და თავისი ქურთუკი მომაფარა.

- "ცისარტყელები" მართლა არ გახსოვს, თუ...

წინადადება ვეღარ დავამთავრე, ისე გავითიშე. არ ვიცი, რამდენი ხანს მეძინა. რაღაც მომენტში თვალები ნახევრად გავახილე და ბუნდოვნად დავინახე, რომ ბუხართან იყო ჩაკუზული. ეტყობა შეშა შეუკეთა. მერე ისევ დამეძინა.

ძილში თითქოს რამოდენიმეჯერ ვიგრძენი, როგორ გამისინჯა მაჯა და შუბლზე ხელი დამადო. ამ მომენტებში გამოფხიზლებას ვცდილობდი, მაგრამ თითქოს ნარკოზი მქონდა გაკეთებული...

როგორც იქნა, გამეღვიძა. ალბათ, გვიანი ღამე იყო, რადგან ოთახში საკმაოდ ბნელოდა. არ ვიცოდი, საიდან ინთებოდა სინათლე. ბუხარი ისევ ენთო. ხალიჩის გარშემო რამდენიმე პატარა სანთელი დაელაგებინა...

მივიხედ-მოვიხედე. თვითონ არსად ჩანდა. წამოვდექი და დავუძახე. ხმა უარესად წამსვლია. პასუხი არ გამცა. შევამჩნიე, რომ ფეხსაცმელები არ მეცვა. არ მახსოვს, მე თვითონ გავიხადე, თუ მან გამხადა...

სანთელი ავიღე, რომ მომეძებნა. შეიძლება სხვა ოთახშიც სძინავს...

უცებ ფეხი რაღაც მაგარს და ცივს დავაბიჯე. დავიხარე. ხალიჩაზე მონადირის დანა ეგდო...

შემეშინდა. საიდან გაჩნდა აქ ეს დანა? რაში სჭირდება? ამხელა დანას შარვალში ვერ ჩაიდებდა. ალბათ, აქ ჰქონდა დატოვებული.

ამჯერად აღარ გამიჭირდა მისი ქურთუკის ჯიბეების შემოწმება, მაგრამ ის საფულე იქ აღარ იყო. როგორც ჩანს, ამოიღო. ერთ ხელში დანა მეჭირა, მეორეთი ისევ სანთელი ავიღე და ფეხშიშველი, ფრთხილად გავემართე მეორე ოთახისკენ.

გაგრძელება იქნება...
თეა ინასარიძე