ფიქრი
2 101 ნახვა
რატომ?....რატომ შენ?
ცრემლებმა ლოყები ჩაიარეს და ყელში ჩაიღვერნენ...
კარი ნელა გაიღო, არც გავნძრეულვარ,არც თავი ამიწევია...ცრემლები მკერდს მიწვდნენ და გულთან ჩაიკარგნენ. ...რატომ შენ? ამოვილუღლუღე ისევ.
ვიღაც მომიჯდა და თმაზე ხელი გადამისვა, ნაზად...დედის თბილი ხელი ვიგრძენი.არაფერი მითქვამს,სახე კვლავ ბალიშში მქონდა ჩარგული.
კვლავ მომეფერა და უკვე მისი ჩურჩული გავიგონე
-შეგიძლია მითხრა...
...................
......................
..........................
-რატომ ისს?
-ყველაფერი კარგად იქნება..
-რომ არ იყოს? რომ არ იყოს ყველაფერი კარგად? ეს ხომ ზღაპარი არ არიის? ცხოვრებაა...ცხოვრებაში კი...
უკვე დედაჩემის წყნარ,ოდნაც დანაოჭებულ სახეს ვუყურებდი..როცა ავხედე შეკრთა,ალბათ დასიებული,ტირილისგან ჩაწითლებული თვალები ეუცხოვა.
-თუ შენ გჯერა..
მე მივეხუტე მის მკერდს და ყრუდ განვაგრძე სლუკუნი..მეშინოდა,ვკრთოდი,ვკანკალებდი..ვეკვროდი დედის მკერდს და მისგან სითბოს ვიწოვდი. თანადგომას და გაგებას ვეძებდი ამ ქალის გულისცემაში.
-იციი...მან არ იცის. არ იცის რომ ასე განვიცდი...გონია ჩემვის სულერთია..
-იგრძნობს. მითხრა და კვლავ შეაცურა ხელი თმებში.
-იგრძნობს რადგან შეუძლებელია ამხელა სიყვარული და თანადგომა ვერ იგრძნოს.ეს დაეხმარება და გააძლიერებს
-რომ ვერ მივაწვდინო?...ალბათ ფიქრობს რომ არ მაინტერესებს...არადა მე ვხედავდი რომ ტკიოდა,ძალიან ტკიოდა...ცუდად იყო,მე ამას მის თვალებში ვხედავდი,მის მზერაში და სახეში..სულ 3ჯერ შემომხედა მაგრამ ამ თვალებით თანადგომას მთხოვდა...
რატომ დედიიი?რატომ უნდა იყოს ცუდადდ....მე ხომ მხოლოდ იმას ვითხოვ რომ ჯანმრთელად იყოს,ბედნიერი იყოს...
არ ვითხოვ მას ჩემ გვერდზე ..არც სიყვარულს ვითხოვ მისგან...მხოლოდ იმაზე ვლოცულობ ყოველ ღამე რომ ჯანმრთელი და გახარებული ვნახო..
დღეს კი,დღეს მხოლოდ ტკივილს ვხედავდი......
-ცხოვრება როგორც შენ თქვი, ძალიან ბევრ განსაცდელს გვიხვედრებს წინ..მაგრამ იცი რა არის მთავარი ამ განსაცდელის გადალახვაში? გყავდეს ის ადამიანი რომელსაც ეს შენზე მეტად სჭირდება. რომელსაც შენ გამარჯვებული სჭირდები და იმ ადამიანას სწორედ შენ ყავხარ ასეთი...ის შენთვის გამოჯანმრთელდება..
-და მან თუ არ იცის რომ მე ვყავარ...მე არასოდეს ვაჩვენებ ამას..და ეს სიამაყე რომელიც ბევრჯერ მომრევია,მძულს ჩემში
-"იმ ცრემლის ფასი იწამე, რომელიც არ ჩანს და გულში წვეთავს.." შენ გგონია ის ვერ იწამებს?..სიმაყე კი...სიამაყე უბრალოდ ის კედელია რომელსაც ადამიანები ჩვენს გარშემო ვაშენებთ,და ხშირად ვრჩებით მარტო,იმიტომ რომ ამ კედელს ვერავინ არღვევს..მხოლოდ ცვენვე თუ შეგვიძლია მისი გადალახვა.
არაფერი მითქვამს მაგრამ მაინც მომდიოდა ცრემლი...ეხლა უკვე გავთბი,მაინც არ ვუშვებდი დედას...უფრო მეტადაც კი ვერკვროდი..
-ხო მე მას ვყავარ..მე შენ...
-ხომ იცი რომ სულ გეყოლები. ალბატ მასაც ეყოლება.
მე კვლავ მოვუმატე ტირილს...
-აა..რა..მ..ას...მე ვყავარ...მხოლოდ..
უკვე მეორედ შეკრთა დედა, სწორედ ის რეაქცია ქონდა რაც ჩემი თვალების დანახვისას..მერე თვალები დახუჭა..ალბათ ისიც ატირდა გულში
მერე გაახილა და გამიღიმა.
-ის რაც არ გრძელდება სამუდამოდ დედამიწაზე..გაგრძელდება სასუფეველში. ანგელოზები იცავენ იმ ბიჭს.
-დამიტოვონ ანგელოზებმა აქ...დედამიწაზე.
დედაჩემმა ცხელი ტუჩები შეახო ჩემს შუბლს, მერე ხელებით ჩემი თავი მიიხუტა და ჩუმად დაიწყო ღიღინი...
რაღაცას მღეროდა ანგელოზებზე,ალბათ შესთხოვდა იმას რასაც მე ვთხოვდი...
"თუ შენ გჯერა..."
-მჯერა..მჯერა...
აღარ ვსლუკუნებდი...თვალები დავხუჭე. ცოტა ხანი ცრემლები მიღუტუნებდნენ წამწამებზე..შემდეგ შეშრნენ.
მხოლოდ სადღაც,შორს ვიგრძენი რომ ვიღაცამ გადამაფარა საბანი...მაკოცა და იმ ნელი ნაბიჯებით გავიდა როგორიც სჩვევია..
დამესიზმრა ანგელოზები...
მიტოვებდნენ, აქ ჩემთან მიტოვებდნენ..
"ყველაფერი კარგად იქნება"...."თუ შენ გჯერა"..."ის შენთვის გამოჯანმრთელდება"...მეუბნებოდა ანგელოზი რომელსაც რატომღაც დედაჩემის სახე ჰქონდა..
მერე მისი მზერა სემხვდა,ჯანმრთელი იყო,ბედნიერი...და მზერაშიც ტკივილის ნაცვლად მადლიერებას დაეკავებინა ადგილი.
ცრემლებმა ლოყები ჩაიარეს და ყელში ჩაიღვერნენ...
კარი ნელა გაიღო, არც გავნძრეულვარ,არც თავი ამიწევია...ცრემლები მკერდს მიწვდნენ და გულთან ჩაიკარგნენ. ...რატომ შენ? ამოვილუღლუღე ისევ.
ვიღაც მომიჯდა და თმაზე ხელი გადამისვა, ნაზად...დედის თბილი ხელი ვიგრძენი.არაფერი მითქვამს,სახე კვლავ ბალიშში მქონდა ჩარგული.
კვლავ მომეფერა და უკვე მისი ჩურჩული გავიგონე
-შეგიძლია მითხრა...
...................
......................
..........................
-რატომ ისს?
-ყველაფერი კარგად იქნება..
-რომ არ იყოს? რომ არ იყოს ყველაფერი კარგად? ეს ხომ ზღაპარი არ არიის? ცხოვრებაა...ცხოვრებაში კი...
უკვე დედაჩემის წყნარ,ოდნაც დანაოჭებულ სახეს ვუყურებდი..როცა ავხედე შეკრთა,ალბათ დასიებული,ტირილისგან ჩაწითლებული თვალები ეუცხოვა.
-თუ შენ გჯერა..
მე მივეხუტე მის მკერდს და ყრუდ განვაგრძე სლუკუნი..მეშინოდა,ვკრთოდი,ვკანკალებდი..ვეკვროდი დედის მკერდს და მისგან სითბოს ვიწოვდი. თანადგომას და გაგებას ვეძებდი ამ ქალის გულისცემაში.
-იციი...მან არ იცის. არ იცის რომ ასე განვიცდი...გონია ჩემვის სულერთია..
-იგრძნობს. მითხრა და კვლავ შეაცურა ხელი თმებში.
-იგრძნობს რადგან შეუძლებელია ამხელა სიყვარული და თანადგომა ვერ იგრძნოს.ეს დაეხმარება და გააძლიერებს
-რომ ვერ მივაწვდინო?...ალბათ ფიქრობს რომ არ მაინტერესებს...არადა მე ვხედავდი რომ ტკიოდა,ძალიან ტკიოდა...ცუდად იყო,მე ამას მის თვალებში ვხედავდი,მის მზერაში და სახეში..სულ 3ჯერ შემომხედა მაგრამ ამ თვალებით თანადგომას მთხოვდა...
რატომ დედიიი?რატომ უნდა იყოს ცუდადდ....მე ხომ მხოლოდ იმას ვითხოვ რომ ჯანმრთელად იყოს,ბედნიერი იყოს...
არ ვითხოვ მას ჩემ გვერდზე ..არც სიყვარულს ვითხოვ მისგან...მხოლოდ იმაზე ვლოცულობ ყოველ ღამე რომ ჯანმრთელი და გახარებული ვნახო..
დღეს კი,დღეს მხოლოდ ტკივილს ვხედავდი......
-ცხოვრება როგორც შენ თქვი, ძალიან ბევრ განსაცდელს გვიხვედრებს წინ..მაგრამ იცი რა არის მთავარი ამ განსაცდელის გადალახვაში? გყავდეს ის ადამიანი რომელსაც ეს შენზე მეტად სჭირდება. რომელსაც შენ გამარჯვებული სჭირდები და იმ ადამიანას სწორედ შენ ყავხარ ასეთი...ის შენთვის გამოჯანმრთელდება..
-და მან თუ არ იცის რომ მე ვყავარ...მე არასოდეს ვაჩვენებ ამას..და ეს სიამაყე რომელიც ბევრჯერ მომრევია,მძულს ჩემში
-"იმ ცრემლის ფასი იწამე, რომელიც არ ჩანს და გულში წვეთავს.." შენ გგონია ის ვერ იწამებს?..სიმაყე კი...სიამაყე უბრალოდ ის კედელია რომელსაც ადამიანები ჩვენს გარშემო ვაშენებთ,და ხშირად ვრჩებით მარტო,იმიტომ რომ ამ კედელს ვერავინ არღვევს..მხოლოდ ცვენვე თუ შეგვიძლია მისი გადალახვა.
არაფერი მითქვამს მაგრამ მაინც მომდიოდა ცრემლი...ეხლა უკვე გავთბი,მაინც არ ვუშვებდი დედას...უფრო მეტადაც კი ვერკვროდი..
-ხო მე მას ვყავარ..მე შენ...
-ხომ იცი რომ სულ გეყოლები. ალბატ მასაც ეყოლება.
მე კვლავ მოვუმატე ტირილს...
-აა..რა..მ..ას...მე ვყავარ...მხოლოდ..
უკვე მეორედ შეკრთა დედა, სწორედ ის რეაქცია ქონდა რაც ჩემი თვალების დანახვისას..მერე თვალები დახუჭა..ალბათ ისიც ატირდა გულში
მერე გაახილა და გამიღიმა.
-ის რაც არ გრძელდება სამუდამოდ დედამიწაზე..გაგრძელდება სასუფეველში. ანგელოზები იცავენ იმ ბიჭს.
-დამიტოვონ ანგელოზებმა აქ...დედამიწაზე.
დედაჩემმა ცხელი ტუჩები შეახო ჩემს შუბლს, მერე ხელებით ჩემი თავი მიიხუტა და ჩუმად დაიწყო ღიღინი...
რაღაცას მღეროდა ანგელოზებზე,ალბათ შესთხოვდა იმას რასაც მე ვთხოვდი...
"თუ შენ გჯერა..."
-მჯერა..მჯერა...
აღარ ვსლუკუნებდი...თვალები დავხუჭე. ცოტა ხანი ცრემლები მიღუტუნებდნენ წამწამებზე..შემდეგ შეშრნენ.
მხოლოდ სადღაც,შორს ვიგრძენი რომ ვიღაცამ გადამაფარა საბანი...მაკოცა და იმ ნელი ნაბიჯებით გავიდა როგორიც სჩვევია..
დამესიზმრა ანგელოზები...
მიტოვებდნენ, აქ ჩემთან მიტოვებდნენ..
"ყველაფერი კარგად იქნება"...."თუ შენ გჯერა"..."ის შენთვის გამოჯანმრთელდება"...მეუბნებოდა ანგელოზი რომელსაც რატომღაც დედაჩემის სახე ჰქონდა..
მერე მისი მზერა სემხვდა,ჯანმრთელი იყო,ბედნიერი...და მზერაშიც ტკივილის ნაცვლად მადლიერებას დაეკავებინა ადგილი.
