"ჩემი ცოლის შინაგან სისუფთავეს გავექეცი"

"უცნაური რამ დამემართა. ოჯახური ცხოვრების დაწყებიდან ორი წლის შემდეგ მივხვდი, რომ ჩემი ცოლის, ანის, სულიერება მამძიმებდა. ვერ ვიტყვი, რომ რაღაცას ხელოვნურად მახვევდა თავზე, ზედმეტად მენტორული იყო ან ტვინისწამღებად კრიტიკული. უბრალოდ არ შემეძლო, მის თვალებში ჩამეხედა, სადაც მისი სულიერება ირეკლებოდა. ის ჩემთვის ზედმეტად სუფთა იყო, კრისტალურად სუფთა... ეს თითქოს მაშინებდა და მასთან ურთიერთობაში უკან მხევდა. მის თვალებში, სიტყვებსა და ქცევებში ჩემს ცოდვებს, ჩემს უსუფთაობას ვხედავდი და ამას გავურბოდი", – ასე დაიწყო "სარკესთან" საუბარი შუახანს მიღწეულმა მამაკაცმა, რომელიც ახლაც საინტერესო და მიმზიდველია ქალთა სქესისთვის. მას პირობითად დათას დავარქმევთ.
ზოგჯერ ადამიანებს საკუთარი ნებით ვკარგავთ, ვერ ვხვდებით მათ როლს ჩვენს ცხოვრებაში, წლების მერე კი შეცდომებს თვალნათლივ ვხედავთ... გაუმკლავდა თუ არა ცოლთან ურთიერთობაში ამ უჩვეულო სირთულეს, რა გზა არჩია პრობლემის გადასაწყვეტად და რა შედეგი მიიღო, ამის შესახებ ჩვენი რესპონდენტი მოგვითხრობს.
– თქვენსა და თქვენს მეუღლეს შორის მენტალური სხვაობა იყო?
– ვერ ვიტყვი, რომ ასე იყო. მასში არაფერი იყო გადაჭარბებული, ზედმეტად არც რელიგიისკენ იხრებოდა, არც ფილოსოფიისკენ, არც მოვლენებისადმი გამოხატავდა კატეგორიულ მიდგომას. ყველაფერი ზომიერების ფარგლებში ჰქონდა და ჩემთვის სრულიად მისაღები იყო, უბრალოდ მისი სულიერი სიმაღლე მაშინებდა, მისი სისპეტაკე, დიდსულოვნება. ეს შიში გაღიზიანებაში გადამეზრდებოდა ხოლმე და იმ მომენტში მისი დანახვა არ მინდოდა, უნდა გავრიდებოდი, თორემ შეიძლებოდა ცუდად გავმხდარიყავი.
– მისი სულიერი სიმაღლე თქვენს პატივმოყვარეობას ჩრდილავდა და თქვენი უარყოფითი განწყობაც აქედან გამომდინარეა? ეს კომპლექსი იყო?
– შეიძლება ასეც ითქვას. ალბათ სისუსტედ ჩამითვლით. თავადაც ვაღიარებ, რომ ასეა, მაგრამ ამ სისუსტეს ვერ ვლახავდი. მარტივად შეიძლება ასე ავხსნა: თუ კაცს სახეზე ფიზიკური ნაკლი აქვს და ეს მას აღიზიანებს, დილით ისე გავა სახლიდან, სარკეში თავის ფიზიონომიას არც შეხედავს, განწყობა რომ არ გაიფუჭოს. მეც იგივე მჭირდა, ჩემი ცოლის თვალებში, როგორც სულის სარკეში, ჩემს შინაგან ნაკლოვანებებს ვხედავდი.
– ცოლი სიყვარულით მოიყვანეთ?
– მიყვარდა და უდიდეს პატივს ვცემდი. მქონდა მოკრძალების შეგრძნება, თუმცა თავიდანვე იმგვარი განწყობა რომ მეგრძნო, რაზეც გესაუბრეთ, ალბათ არათუ ჩვენი ქორწინება, არამედ ჩვენი ახლო ურთიერთობაც კი არ შედგებოდა. ეს თვისება მასში ქორწინების შემდეგ აღმოვაჩინე, რაც მასთან მისასვლელ გზას მიკეტავდა, გადაულახავ ბარიერს მიქმნიდა და მისგან გაქცევის სურვილს მიჩენდა.

– საინტერესოა, რამდენად თვითკრიტიკული ხართ, თუნდაც მაშინ, როცა საკუთარ თავთან მარტო რჩებით.
– სხვისი ნაკლი ალბათ უფრო ადვილად შესამჩნევია, მაგრამ საკუთარ ნაკლოვანებებზე რომ მეფიქრა, ცხოვრებაში ვერაფერს მივაღწევდი. ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო წინსვლა, კარიერა, საკუთარი თავის რეალიზება. წინ რომ შენი ცოდვები და ნაკლოვანებები გებლანდებოდეს, ცხადია, ამ ფიქრებით პოზიტიურს ვერაფერს შექმნი.
– რელიგიისგან შორს დგახართ? სულიერ მოძღვართან ურთიერთობა თუ გქონიათ?
– რელიგიური ვარ, მოძღვრებთანაც მქონია საუბრები, მაგრამ, სამწუხაროდ, დღესდღეობით ეკლესიურად არ ვცხოვრობ.
– ცოლი იმ მიზეზით მიატოვეთ, რაც დაასახელეთ? საკუთარ თავში შიში ვერ დაძლიეთ?
– მისი მიტოვება არც მიფიქრია. არ ვარ იმ კატეგორიის მამაკაცი, ვისთვისაც საერთოდ ოჯახის შექმნა და მით უფრო დანგრევა იოლია, საყვარელი ქალის წინაშე მორალურ პასუხისმგებლობას ვგრძნობდი. რადგან ანის გვერდით თავს უცხოდ ვთვლიდი, დაუოკებელი სურვილი გამიჩნდა, იმ ადამიანების გარემოცვაში ვყოფილიყავი, ვისთანაც შეიძლებოდა თავი უფრო მსუბუქად მეგრძნო, ორიენტირებული ვიქნებოდი მხოლოდ დადებითისკენ და არა – უარყოფითისკენ, მთლიანად დავიხარჯებოდი. ზოგჯერ მამაკაცი ბილწსიტყვაობის ხასიათზე დგება, ან უბრალოდ უნდა, რომ "აფრები აუშვას"... ანისთან ამას ვერ გავბედავდი, ვერც ვაკადრებდი, უბრალოდ თვითონ იყო სხვანაირი, კდემამოსილი.
– როგორც ვხვდები, თქვენს ცხოვრებაში სხვა ქალი გაჩნდა, ვისთანაც "აფრები აუშვით".
– სწორედ ასე მოხდა. ვერ ვიტყვი, კარგია თუ ცუდი, შემთხვევით არაფერი ხდება, ალბათ თითოეული გამოცდილება საჭიროა ცხოვრებაში, რომ ბოლოს საკუთარ თავს დაუბრუნდე. ლიზასთან ყველაფერი უფრო მარტივად მქონდა, რეალურად მასთან ერთად ცოდვილ ცხოვრებას ვეწეოდი, მაგრამ ამას ვერ ვგრძნობდი, ცხოვრება მიხაროდა. მასთან ვახდენდი ჩემი ქვენაგრძნობების დემონსტრირებას ისე, რომ ამის კი არ მრცხვენოდა, მეამაყებოდა. რასაც ანის წინაშე საგულდაგულოდ ვნიღბავდი, ლიზასთან თავისუფლად ვაძლევდი გასაქანს და, როგორც მამაკაცი, თავს რეალიზებულად ვგრძნობდი. გაუცხოება, რომელიც ჩემსა და ანის შორის გაჩნდა, კიდევ უფრო გაღრმავდა და ამ ნიადაგზე ერთმანეთს გავეყარეთ. მას ჩემთვის სკანდალი არ მოუწყვია. უბრალოდ დავსხედით და, როგორც ზრდასრულმა ადამიანებმა, ამ თემაზე ვისაუბრეთ, გამოვიტანეთ დასკვნა, რომ ორივე ჩვენგანისთვის ასე ჯობდა და გავიყარეთ.
– ანისთვის მტკივნეული არ იყო ქმართან განშორება? მას ხომ უყვარდით.
– მტკივნეული იყო ორივე ჩვენგანისთვის, მაგრამ კარგად გვესმოდა, რომ იმ დაძაბულობის მოსახსნელად, რაც ჩვენ შორის გაჩნდა და ჩვენივე თავისუფლებისთვის ასე ჯობდა.
– თქვენმა ამ გადაწყვეტილებამ რამდენად გაამართლა? რა გიჩვენათ ცხოვრებამ?
– ცხოვრებამ მიჩვენა, რომ ეს გზა უნდა გამევლო, ანიმდე რომ მივსულიყავი. მარტო ლიზა არ იყო ჩემს ცხოვრებაში, იყვნენ სხვა ქალებიც. თითქმის ყველაფერი მქონდა, რაც შეიძლება კაცმა ქალთან ურთიერთობაში გამოსცადოს... მაშინ დანაკლისს არ ვგრძნობდი, მაგრამ წლების შემდეგ, შუახნის რომ გავხდი, ეს ყველაფერი მომბეზრდა, ყელში ამომივიდა. ვიგრძენი, რომ სულიერად განძარცვული ვიყავი, გვერდით ისეთი ადამიანი მჭირდებოდა, ვინც ჩემს სულიერებას შეავსებდა, ჩემს მთლიანობას აღადგენდა.

– და თქვენ ასეთი ადამიანი წლების წინ საკუთარი ნებით დათმეთ. ანისთან ურთიერთობის აღდგენას შეეცადეთ?
– მასთან გულწრფელი მონანიებით მივედი, მაგრამ, სამწუხაროდ, დავაგვიანე, მისი გული უკვე დაკავებული დამხვდა.
– ის მამაკაცი ვინ იყო?
– მას შემდეგ, რაც გავიყარეთ, ანიმ ეკლესიური ცხოვრება დაიწყო, იმ პიროვნებასაც ტაძარში შეხვდა, მათ შორის ბევრი საერთო იყო.
– ანიმ თქვენი მონანიება როგორ მიიღო, მოგისმინათ?
– გულისხმიერება გამოიჩინა, მომისმინა, შეწუხდა. შემომთავაზა, რომ შემხვდებოდა და ჩემთან ისაუბრებდა, მაგრამ ჩემი ვეღარ გახდებოდა. იმ პიროვნებას მის ცხოვრებაში უკვე განსაზღვრული ადგილი ეკავა, მათი ურთიერთობა სერიოზულია და დაოჯახებასაც გეგმავენ.
– ანის ეს შემოთავაზება მიიღეთ?
– თავიდან ერთი–ორჯერ შევხვდი. რაკი ხელი არ მკრა და მიმიღო, ჩავთვალე, რომ მასში ჯერ კიდევ იყო გრძნობის ნარჩენი ჩემ მიმართ და იმედი მომეცა, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ეს მისი დიდსულოვნებიდან მომდინარეობდა და არა – ჩემდამი გრძნობიდან. ანის საუბრები ნამდვილად სულის მარგებელი იყო, მაგრამ ამან კიდევ უფრო დამთრგუნა და ტანჯვა მომაყენა – ვიგრძენი, რომ თავის დროზე მისგან არ უნდა წავსულიყავი, ასეთი პიროვნება არ უნდა დამეკარგა. მაშინ ვერ მივხვდი, რომ მიზეზი ჩემში იყო, იმის ნაცვლად, რომ საკუთარ კომპლექსთან მებრძოლა, პრობლემას გავექეცი – თითქოს ეს იყო საკითხის მოგვარების ოპტიმალური გზა. სწორედ აქ დავუშვი გამოუსწორებელი შეცდომა, რითიც, პირველ რიგში, საკუთარ თავს ვავნე.
ნანა კობახიძე