ნიკოლ კიდმანი: "ბედნიერებისკენ მძიმე და მტანჯველი ნაბიჯებით მივდიოდი"
2 239 ნახვა
ერთი შეხედვით, მის შესახებ ყველაფერია ცნობილი – სევდიანი ზღაპრის დასასრული ტომ კრუზთან, მეორე წარმატებული ქორწინება მუსიკოს კიტ ურბანთან, ნანატრი შვილის დაბადება და საუკეთესო როლები.
45 წლის ნიკოლ კიდმანი მთელ თავისუფალ დროს ნეშვილში ატარებს, სადაც ის მისის ურბანია. აქ მისი ვარსკვლავური ცხოვრების კვალიც კი არ ჩანს. მსახიობი თავის საფირმო ღირსებას – ფაიფურისებრ კანის ფერს სათუთად ინახავს. აღიარებს, რომ ბოტოქსი მოსინჯა, მაგრამ არ მოეწონა. ჟურნალისტებთან ურთიერთობაში ის თავაზიანი და გასაოცრად უბრალოა. ერთი შეხედვითაც ჩანს, რომ მასთან ყველანაირ თემაზე შეგიძლიათ საუბარი.
– ნიკოლ, ამ ბოლო დროს ძალიან შეიცვალეთ. გარეგნულად კვლავ მომხიბვლელი ხართ, მაგრამ ხასიათი შეგეცვალათ. ამბობენ, რომ უშიშარი გახდით, აღარ გაღელვებთ კრიტიკოსების აზრი და სპეციალურად ირჩევთ პროვოკაციულ როლებს.
– ალბათ ყველაფერი ასაკის ბრალია. ახლა თავს დაცულად ვგრძნობ ქორწინებაში და ოჯახში და შემიძლია, თამამად გავრისკო პროფესიაში. ჩემი ოჯახი ჩემი ციხესიმაგრეა, ჩემი ქმარი კი ჩემი კლდე. მას 35 საათი მოუწია ფრენა იმისათვის, რომ კანის კინოფესტივალზე ჩემ გვერდით ყოფილიყო. ამას ძალიან ვაფასებ. როცა ის ჩემ გვერდით არ არის, თავს ისე ვგრძნობ, როგორც თევზი წყლის გარეშე. შვილები ჩემი ბედნიერებაა. ყველაფერი ერთად კი ძალიან ძლიერს მხდის. შეუძლებელია, ასეთი განწყობა საქმეზეც არ აისახოს. რეალურად კი ყოველთვის მიზიდავდა სახიფათო როლების თამაში. როლი და გმირი რომ ავირჩიო, ჩემზე ძლიერი უნდა იყოს. ადრე კი ვირჩევდი როლებს, რომლებშიც დავიმალებოდი, დავფარავდი ჩემს შიშებს, გაუწონასწორებლობას.
– ცოტა ხნის წინ თქვენ რეჟისორ ლი დენიელსის მცირებიუჯეტიან ფილმში "მეგაზეთე" სახიფათო დამნაშავის მეგობარი ვულგარული ქალი ითამაშეთ. რამ დაგაინტერესათ ამ ფილმში?
– როდესაც ეს სცენარი მივიღე, იმავე დღეს წავიკითხე და პასუხიც გავეცი. რეჟისორს დავურეკე და ვუთხარი, თუ როლზე ჩემს აყვანას აპირებ, გახსოვდეს, რომ მე ჩვეულებრივი მსახიობი ვარ და არა კინოვარსკვლავი–მეთქი. გადასაღებ მოედანზე მუშა ცხენი ვარ.
– ფილმში ბევრი საინტერესო სცენაა. ერთ–ერთი მათგანი ციხეშია, სადაც თქვენ ისე ვნებიანად თამაშობთ, რომ შერონ სტოუნიც კი დაჩრდილეთ ფილმში "ძირითადი ინსტინქტი".
– სხვათა შორის, რეჟისორმა დამირეკა და მითხრა, მეშინია, ამ ეპიზოდმა შენს კარიერაზე არ იმოქმედოს, იქნებ საერთოდ ამოვიღოთო. მე კი ვუთხარი, არც კი გაბედო–მეთქი. ყოველთვის მაინტერესებს ისეთ რეჟისორებთან მუშაობა, რომლებიც ეკრანზე ჩემს ახალ თვისებებს გამოიტანენ. ფილმი იმდენად დაბალბიუჯეტიანი იყო, რომ გრიმსაც მე თვითონ ვიკეთებდი.
– მართალია, რომ ამ როლისათვის თქვენ იმ ქალებთან გასაუბრება მოგიწიათ, რომლებსაც პატიმრებთან ურთიერთობის ფანკლუბი აქვთ?
– კი. დაახლოებით ხუთ ქალს შევხვდი. აქამდე ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, თუ პატიმრებსა და გარესამყაროს შორის ასეთი ურთიერთობაც იყო – სიყვარული წერილებით. ამ ფილმზე მუშაობის შემდეგ ერთ–ერთი კამერის გასაღებიც კი მაჩუქეს.
– ეს ფილმი კანის კინოფესტივალზე აჩვენეს და თხუთმეტწუთიანი ოვაციებიც დაიმსახურა. თქვენი პარტნიორები ტიროდნენ, რასაც თქვენზე ვერ ვიტყვით.
– მართლაც შესანიშნავი ოვაცია იყო. ფესტივალზე პირველად არ ვიყავი, არ მიყვარს საჯაროდ ჩემი ემოციების წარმოჩენა. ცრემლებს ჩემს შვილებს ვუნახავ. მაშინ ვტირი, როცა ჩემს ახლობლებს რამე აწუხებთ. დანარჩენზე კი ძლიერი იმუნიტეტი მაქვს. ალბათ იმიტომ, რომ დიდი ხანია, ამ ბიზნესში ვარ. მე და ჩემმა ქმარმა კარგად ვიცით შოუბიზნესში ცხოვრების წესები. როცა კიტი გასტროლებზეა, ვცდილობ, მის გვერდით ვიყო. ის კი გადაღებებზე არის ჩემ გვერდით. ასეთი ურთიერთობა ყველაზე მნიშვნელოვანია, ვიდრე უბრალოდ, წითელ ხალიჩაზე სიარული. სხვათა შორის, მე და ტომმაც ერთად იმიტომ გავატარეთ 9 წელი, რომ პირად ცხოვრებას საგულდაგულოდ ვიცავდით.
– ამბობენ, რომ თქვენ ნატაშას როლზე ოცნებობდით ლევ ტოლსტოის რომანის ეკრანიზაციაში "ომი და მშვიდობა".
– კი, ეს ჩემი სამაგიდო წიგნი იყო. ბავშვობაში და ახალგაზრდობაში სახლში დიდ დროს ვატარებდი. დედას ძალიან ეშინოდა ჩემი გარეთ გაშვება, რომ ჩემს კანზე მზეს ცუდად არ ემოქმედა. ამიტომ ძალიან ბევრს ვკითხულობდი.
– როგორ ახერხებთ, იყოთ დაკავებული მსახიობიც და წარმატებული დიასახლისიც?
– მე და ჩემს ქმარს მოლაპარაკება გვაქვს, ხუთ დღეზე მეტი უერთმანეთოდ არ უნდა ვიყოთ. თავიდან ორკვირიანი განშორების უფლება გვქონდა, მაგრამ როდესაც ჩვენი პირველი ქალიშვილი როუზი დაიბადა, დრო შევამცირეთ. არასოდეს ვთანხმდები გადაღებას, რომელიც სახლიდან შორს არის. კომპრომისზე წასვლას გენიალური როლიც კი ვერ მაიძულებს. ძალიან ვუფრთხილდები ბედნიერებას, რომელიც მოვიპოვე. თუ 70–80 წლამდე ვიცოცხლებ, მინდა, რომ ჩემ გვერდით იყვნენ ოჯახის წევრები და ახლობლები. ბედნიერებისკენ მძიმე და მტანჯველი ნაბიჯებით მივდიოდი. ტომთან დაშორების შემდეგ სიყვარულის ნამდვილად აღარ მჯეროდა. როდესაც ჩემს ცხოვრებაში კიტი გამოჩნდა, მაშინაც მეშინოდა, მაგრამ მან ეს შიში მალე დამაძლევინა. დიდი იმედი მაქვს, რომ მასთან სიცოცხლის ბოლომდე ვიქნები.
– როგორი ურთიერთობა გაქვთ თქვენს აყვანილ შვილებთან კონორთან და იზაბელთან?
– ისინი უკვე ჩვენთან აღარ ცხოვრობენ. არც ხშირად ვკონტაქტობთ. ისინი ჩვენს გოგონებს ნახულობენ ხოლმე. უფრო ბედნიერი ვიქნები, თუ ჩვენთვის მეტ დროს გამონახავენ.
– თქვენ, როგორც ბევრ სხვა ქალს, ხშირად გაკრიტიკებენ, რომ მეორე შვილი სუროგატი დედის დახმარებით გააჩინეთ.
– ამაზე კომენტარი არ მინდა. როდესაც 2008 წელს მე და კიტი პირველად გავხდით მშობლები, მაშინვე მივხვდით, რომ კიდევ გვინდოდა შვილი, მაგრამ მე არ შემეძლო დაფეხმძიმება. ეს პრობლემა ბევრი ქალისთვისაა ნაცნობი. უამრავი მტკივნეული პროცესი გავიარე მანამდე, სანამ დავრწმუნდებოდი, რომ შვილს ვეღარ გავაჩენდი. მადლობელი ვარ იმ ქალის, ვინც შვილი გამიჩინა. ის ხომ ჩვენი ბიოლოგიური შვილია. ჩვენ მშობიარობას ვესწრებოდით და სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ, რა ემოცია მქონდა მაშინ.
– კიდევ გაზრდით შვილების რიცხვს?
– არასოდეს თქვა, არასოდეს. კიტს რომ ჰკითხოთ, ალბათ უარს იტყვის. ხშირად მეუბნება, შენს დას ხუთი შვილი ჰყავს, ალბათ არ გინდა, შენც მას მიბაძოო. მე კი ჯერ პასუხი არ მაქვს.
45 წლის ნიკოლ კიდმანი მთელ თავისუფალ დროს ნეშვილში ატარებს, სადაც ის მისის ურბანია. აქ მისი ვარსკვლავური ცხოვრების კვალიც კი არ ჩანს. მსახიობი თავის საფირმო ღირსებას – ფაიფურისებრ კანის ფერს სათუთად ინახავს. აღიარებს, რომ ბოტოქსი მოსინჯა, მაგრამ არ მოეწონა. ჟურნალისტებთან ურთიერთობაში ის თავაზიანი და გასაოცრად უბრალოა. ერთი შეხედვითაც ჩანს, რომ მასთან ყველანაირ თემაზე შეგიძლიათ საუბარი.
– ნიკოლ, ამ ბოლო დროს ძალიან შეიცვალეთ. გარეგნულად კვლავ მომხიბვლელი ხართ, მაგრამ ხასიათი შეგეცვალათ. ამბობენ, რომ უშიშარი გახდით, აღარ გაღელვებთ კრიტიკოსების აზრი და სპეციალურად ირჩევთ პროვოკაციულ როლებს.
– ალბათ ყველაფერი ასაკის ბრალია. ახლა თავს დაცულად ვგრძნობ ქორწინებაში და ოჯახში და შემიძლია, თამამად გავრისკო პროფესიაში. ჩემი ოჯახი ჩემი ციხესიმაგრეა, ჩემი ქმარი კი ჩემი კლდე. მას 35 საათი მოუწია ფრენა იმისათვის, რომ კანის კინოფესტივალზე ჩემ გვერდით ყოფილიყო. ამას ძალიან ვაფასებ. როცა ის ჩემ გვერდით არ არის, თავს ისე ვგრძნობ, როგორც თევზი წყლის გარეშე. შვილები ჩემი ბედნიერებაა. ყველაფერი ერთად კი ძალიან ძლიერს მხდის. შეუძლებელია, ასეთი განწყობა საქმეზეც არ აისახოს. რეალურად კი ყოველთვის მიზიდავდა სახიფათო როლების თამაში. როლი და გმირი რომ ავირჩიო, ჩემზე ძლიერი უნდა იყოს. ადრე კი ვირჩევდი როლებს, რომლებშიც დავიმალებოდი, დავფარავდი ჩემს შიშებს, გაუწონასწორებლობას.
– ცოტა ხნის წინ თქვენ რეჟისორ ლი დენიელსის მცირებიუჯეტიან ფილმში "მეგაზეთე" სახიფათო დამნაშავის მეგობარი ვულგარული ქალი ითამაშეთ. რამ დაგაინტერესათ ამ ფილმში?
– როდესაც ეს სცენარი მივიღე, იმავე დღეს წავიკითხე და პასუხიც გავეცი. რეჟისორს დავურეკე და ვუთხარი, თუ როლზე ჩემს აყვანას აპირებ, გახსოვდეს, რომ მე ჩვეულებრივი მსახიობი ვარ და არა კინოვარსკვლავი–მეთქი. გადასაღებ მოედანზე მუშა ცხენი ვარ.
– ფილმში ბევრი საინტერესო სცენაა. ერთ–ერთი მათგანი ციხეშია, სადაც თქვენ ისე ვნებიანად თამაშობთ, რომ შერონ სტოუნიც კი დაჩრდილეთ ფილმში "ძირითადი ინსტინქტი".
– სხვათა შორის, რეჟისორმა დამირეკა და მითხრა, მეშინია, ამ ეპიზოდმა შენს კარიერაზე არ იმოქმედოს, იქნებ საერთოდ ამოვიღოთო. მე კი ვუთხარი, არც კი გაბედო–მეთქი. ყოველთვის მაინტერესებს ისეთ რეჟისორებთან მუშაობა, რომლებიც ეკრანზე ჩემს ახალ თვისებებს გამოიტანენ. ფილმი იმდენად დაბალბიუჯეტიანი იყო, რომ გრიმსაც მე თვითონ ვიკეთებდი.
– მართალია, რომ ამ როლისათვის თქვენ იმ ქალებთან გასაუბრება მოგიწიათ, რომლებსაც პატიმრებთან ურთიერთობის ფანკლუბი აქვთ?
– კი. დაახლოებით ხუთ ქალს შევხვდი. აქამდე ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, თუ პატიმრებსა და გარესამყაროს შორის ასეთი ურთიერთობაც იყო – სიყვარული წერილებით. ამ ფილმზე მუშაობის შემდეგ ერთ–ერთი კამერის გასაღებიც კი მაჩუქეს.
– ეს ფილმი კანის კინოფესტივალზე აჩვენეს და თხუთმეტწუთიანი ოვაციებიც დაიმსახურა. თქვენი პარტნიორები ტიროდნენ, რასაც თქვენზე ვერ ვიტყვით.
– მართლაც შესანიშნავი ოვაცია იყო. ფესტივალზე პირველად არ ვიყავი, არ მიყვარს საჯაროდ ჩემი ემოციების წარმოჩენა. ცრემლებს ჩემს შვილებს ვუნახავ. მაშინ ვტირი, როცა ჩემს ახლობლებს რამე აწუხებთ. დანარჩენზე კი ძლიერი იმუნიტეტი მაქვს. ალბათ იმიტომ, რომ დიდი ხანია, ამ ბიზნესში ვარ. მე და ჩემმა ქმარმა კარგად ვიცით შოუბიზნესში ცხოვრების წესები. როცა კიტი გასტროლებზეა, ვცდილობ, მის გვერდით ვიყო. ის კი გადაღებებზე არის ჩემ გვერდით. ასეთი ურთიერთობა ყველაზე მნიშვნელოვანია, ვიდრე უბრალოდ, წითელ ხალიჩაზე სიარული. სხვათა შორის, მე და ტომმაც ერთად იმიტომ გავატარეთ 9 წელი, რომ პირად ცხოვრებას საგულდაგულოდ ვიცავდით.
– ამბობენ, რომ თქვენ ნატაშას როლზე ოცნებობდით ლევ ტოლსტოის რომანის ეკრანიზაციაში "ომი და მშვიდობა".
– კი, ეს ჩემი სამაგიდო წიგნი იყო. ბავშვობაში და ახალგაზრდობაში სახლში დიდ დროს ვატარებდი. დედას ძალიან ეშინოდა ჩემი გარეთ გაშვება, რომ ჩემს კანზე მზეს ცუდად არ ემოქმედა. ამიტომ ძალიან ბევრს ვკითხულობდი.
– როგორ ახერხებთ, იყოთ დაკავებული მსახიობიც და წარმატებული დიასახლისიც?
– მე და ჩემს ქმარს მოლაპარაკება გვაქვს, ხუთ დღეზე მეტი უერთმანეთოდ არ უნდა ვიყოთ. თავიდან ორკვირიანი განშორების უფლება გვქონდა, მაგრამ როდესაც ჩვენი პირველი ქალიშვილი როუზი დაიბადა, დრო შევამცირეთ. არასოდეს ვთანხმდები გადაღებას, რომელიც სახლიდან შორს არის. კომპრომისზე წასვლას გენიალური როლიც კი ვერ მაიძულებს. ძალიან ვუფრთხილდები ბედნიერებას, რომელიც მოვიპოვე. თუ 70–80 წლამდე ვიცოცხლებ, მინდა, რომ ჩემ გვერდით იყვნენ ოჯახის წევრები და ახლობლები. ბედნიერებისკენ მძიმე და მტანჯველი ნაბიჯებით მივდიოდი. ტომთან დაშორების შემდეგ სიყვარულის ნამდვილად აღარ მჯეროდა. როდესაც ჩემს ცხოვრებაში კიტი გამოჩნდა, მაშინაც მეშინოდა, მაგრამ მან ეს შიში მალე დამაძლევინა. დიდი იმედი მაქვს, რომ მასთან სიცოცხლის ბოლომდე ვიქნები.
– როგორი ურთიერთობა გაქვთ თქვენს აყვანილ შვილებთან კონორთან და იზაბელთან?
– ისინი უკვე ჩვენთან აღარ ცხოვრობენ. არც ხშირად ვკონტაქტობთ. ისინი ჩვენს გოგონებს ნახულობენ ხოლმე. უფრო ბედნიერი ვიქნები, თუ ჩვენთვის მეტ დროს გამონახავენ.
– თქვენ, როგორც ბევრ სხვა ქალს, ხშირად გაკრიტიკებენ, რომ მეორე შვილი სუროგატი დედის დახმარებით გააჩინეთ.
– ამაზე კომენტარი არ მინდა. როდესაც 2008 წელს მე და კიტი პირველად გავხდით მშობლები, მაშინვე მივხვდით, რომ კიდევ გვინდოდა შვილი, მაგრამ მე არ შემეძლო დაფეხმძიმება. ეს პრობლემა ბევრი ქალისთვისაა ნაცნობი. უამრავი მტკივნეული პროცესი გავიარე მანამდე, სანამ დავრწმუნდებოდი, რომ შვილს ვეღარ გავაჩენდი. მადლობელი ვარ იმ ქალის, ვინც შვილი გამიჩინა. ის ხომ ჩვენი ბიოლოგიური შვილია. ჩვენ მშობიარობას ვესწრებოდით და სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ, რა ემოცია მქონდა მაშინ.
– კიდევ გაზრდით შვილების რიცხვს?
– არასოდეს თქვა, არასოდეს. კიტს რომ ჰკითხოთ, ალბათ უარს იტყვის. ხშირად მეუბნება, შენს დას ხუთი შვილი ჰყავს, ალბათ არ გინდა, შენც მას მიბაძოო. მე კი ჯერ პასუხი არ მაქვს.
