ოცდამეხუთეს ეფექტი - სადაც არ უნდა იყო... (ეპიზოდი XI)

- მიწისქვეშა ბუნკერის გეგმას ჰგავს! ჭერი ნულოვან ნიშნულზე სამი ან ხუთი მეტრით დაბლაა. საიდან გაქვს, ლუ?
- ვიპოვნე! გრძელი ამბავია, მამა, მერე მოგიყვები... დაახლოებით შეგიძლია განსაზღვრო ფართი?

- შეიძლება. სახაზავით გავზომავ კარს და ამის მიხედვით გამოვითვლი მიახლოებით ფართს, მაგრამ კარის ღიობი არსად არის აღნიშნული, არც ფანჯრის. დახურული სივრცეა. ეს ლიფტის შახტაა, ალბათ, აქედან არის ჩასასვლელი...

ლიფტის ზომებითაც შეიძლება მიახლოებითი ფართის განსაზღვრა. ესენი სავენტილაციო შახტებია. ეს - დიდი დიამეტრის თუნუქის სავენტილაციო გამწოვი მილები. კიდე რა გითხრა, მამა... შეიძლება სათავსოც იყოს, თუმცა გეგმით თავშესაფარს უფრო ჰგავს, კედლების სისქის მიხედვითაც...

- და სახელი არაფერს გეუბნება? "მეცხრე ფლიგელი?"

- ფლიგელი, საერთოდ, შენობის გვერდითი მინაშენი ან დიდი შენობის ეზოში მოქცეული პატარა შენობაა! რად გინდა ეს? გჭირდება რამეში?

- შეიძლება გადასაღებად დამჭირდეს. ძველი, მიტოვებული ბუნკერი თუა... მაა, ზეგ მანქანა ჩამომივა და გადაფორმებაში დამეხმარები?

- აბა რას ვიზამ! ყველაფერს მე მოგიგვარებ! ჩვენ რა გაჩუქოთ? რა გაგიხარდება ყველაზე მეტად?

- არაფერი, მამა, არაფერი არ მინდა...

- ყველას უნდა რაღაც... შენც გენდომება! მოიფიქრე და გვითხარი!

- კარგი!

მამამ სახლში გამიყვანა მანქანით. სანამ შხაპი მივიღე და ჩავიცვი, სულ ჩემს ბლოგზე ვფიქრობდი - დატოვა თუ არა კომენტარი, მაგრამ საკუთარი თავი დავძლიე და კომპიუტერს არც მივკარებივარ...

ლაშას გარდა, ყველა ოფისში დამხვდა.

"სამეფოს" დამკვეთი ლექსოს კაბინეტში იჯდა და დიდ ეკრანზე მარტვილში გადაღებულ სურათებს ათვალიერებდა. რომ შევედი, ფეხზე წამოდგა და კმაყოფილმა ხელი ჩამომართვა.

- შესანიშნავია! ზღაპრული ფოტოებია! ძალიან მიჭირს ამორჩევა... "ფლეშკით" მიმაქვს ყველა და დირექტორსაც ვანახებ. გადაწყვეტილებას შეგატყობინებთ, რომელს ავარჩევთ რეკლამისთვის.

- მიხარია, რომ მოგეწონათ! - ვუთხარი და მაგიდასთან დავჯექი. ცოტა ხანს ვისაუბრეთ, მერე ლექსომ გააცილა. კაბინეტში მარტო დავრჩი. გული დამძიმებული მქონდა.

იმედგაცრუებას ვგრძნობდი იმის გამო, რომ დამტოვა... ვერაფრით ვხვდები, ეს რატომ გააკეთა? დანა რატომ დააგდო? ან გარედან რატომ ჩამკეტა?..

უცებ ერთმა აზრმა გამიელვა თავში. დავუშვათ, ის დანა რაიმე ნივთმტკიცებას წარმოადგენს... მე კიდევ ხელში ავიღე და ზედ ჩემი თითის ანაბეჭდები დაფიქსირდა...

უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა. მიუხედავად იმისა, რომ ამ საქმეში ბევრი საეჭვო რამაა, მაინც არა მგონია, რომ რაიმე მაქინაციას ჰქონდეს ადგილი...

ოთახში ლაშა შემოვიდა და მომესალმა. ის შეგრძნება, რომელიც მის მიმართ გამიჩნდა, გუშინდელმა ღამემ მთლიანად გადაფარა... ლაშასთან როცა ვარ, თავს ძალიან კომფორტულად ვგრძნობ. მომწონს კიდეც, მაგრამ საკმარისია ის გამოჩნდეს, რომ მაშინვე ყველაფერი თავდაყირა დგება...

თუ აქამდე საკუთარ ემოციებს და საქციელს მე ვაკონტროლებდი, ახლა პირიქით ხდება, იმპულსები მმართავენ.

- გილოცავ! ძალიან კმაყოფილი დარჩა "სამეფოს" მარკეტინგის მენეჯერი.

- აჰაა, შენ როგორ ხარ?

- მე კარგად, მაგრამ შენ რაღაც დაღლილი მეჩვენები. ხმა უარესად გაქვს ჩახლეჩილი. წამალი არ დალიე?

- არა, დამავიწყდა! გუშინ ცუდად მეძინა...

- დღეს არ უნდა მოსულიყავი... გინდა, სახლში წაგიყვანო?

- არა, არ მინდა სახლში! აქ მირჩევნია, თქვენთან...

ლექსო დაბრუნდა.

- მოკლედ, კარგად მიდის ჩვენი საქმეები... აქაც და სასამართლოშიც...

- უი, რა ხდება მართლა?

- "არწივებმა" სარჩელი გააუქმეს! ძალიან მაღლა მოუნდათ აფრენა და ფრთები მოეწვათ! - თქვა ლაშამ და გაიცინა.

- ჰოდა, ძალიან კარგი! ჩაუვარდათ კოვზი ნაცარში... - ვთქვი ჩემი ხრინწიანი ხმით.

- გაციებული თუ ხარ, ვერ დამირეკე? - მკითხა ლექსომ.

- რამე სერიოზული კი არ მჭირს, ბ-ნო ლექსო... უბრალოდ, ხმა წამივიდა.

- არ მომწონს შენი ფერი! წადი, წადი! დღეს ისეთი არაფერი არ ხდება მაინც. აი, ლაშა გაგიყვანს!

- კარგით, რადგან მაგდებთ... - ორივეს გაგვეცინა. ლექსომ ხელი მეგობრულად დამკრა მხარზე. მე და ლაშა წამოვედით.

- დღეს ჭამე რამე? - მკითხა ლაშამ, მანქანაში რომ ჩავსხედით.

- ვისაუზმე.

- სადილად გეპატიჟები! ისეთი მაგარი ადგილი ვიცი, ხედი მთელ თბილისზე იშლება.

- კარგი... წავიდეთ!

სახლში წასვლა არ მინდოდა და ლაშას წინადადებას დავთანხმდი. ახლა მჭირდება, რომ რაღაცაზე გადავერთო.

რესტორნიდან მთელი თბილისი ხელისგულივით ჩანდა. თბილოდა. ამიტომ მე და ლაშა გარეთ დავსხედით.

- მობილური რატომ გქონდა დილით გამორთული? გირეკავდი. ვიფიქრე, სახლში გავუვლი და კომპანიაში ერთად წავალთ-მეთქი...

- უი, მობილური სულ არ გამხსენებია! გუშინ ელემენტი დამიჯდა და დილით დატენვა დამავიწყდა...

- ლუ, რამე გაწუხებს?.. მთელი გზა ხმა არ ამოგიღია და სევდიანი მეჩვენები...

- მხიარული ისედაც არ ვარ, ლაშა...

- ეგ შეგამჩნიე. გულჩათხრობილი ხარ... თითქოს სულ ცდილობ, რომ ახლოს არავინ მიუშვა. დისტანციას იცავ... რა გაქვს ისეთი, რაც არ გინდა, რომ სხვებმა დაინახონ?

- უბრალოდ, არ მიყვარს გრძნობების აფიშირება! რაც ჩემია, ჩემი უნდა იყოს...

- ხანდახან არ გინდება, ვინმეს მოუყვე, რაც გაწუხებს? გაუზიარო?..

- გაგიკვირდება და არა! არ მინდება!

- ადრეც გითხარი და გაგიმეორებ, შენნაირ ქალს არ შევხვედრივარ აქამდე. რაც დრო გადის, მით უფრო მეტად მიმძაფრდება შენთან ურთიერთობის სურვილი. შენს სამყაროში მინდა შემოვიდე... ვიცი, რომ ბევრ საინტერესო რაღაცას აღმოვაჩენ...

- გააჩნია, რას მიიჩნევ საინტერესოდ... შეიძლება, იმედიც გაგიცრუვდეს. მე მომსვლია ეგრე მაგალითად.

- ხშირად?

- უფრო სწორი იქნება, თუ ვიტყვი, რომ ჯერ არავის გაუმართლებია ჩემი იმედი... თუმცა, მეც არ ვიცი, რისი იმედი მაქვს... კონკრეტულს კი არ ვეძებ რამეს... არც ვიცი, რა და სად მოვძებნო...

- ეს იმიტომ, რომ აქამდე არ გიფიქრია და არ გაქვს გაცნობიერებული, რა გინდა! რისი პოვნა გინდა... მე დაახლოებით ვხვდები.

- რას?

- შენ ეძებ ადამიანს, - მამაკაცს, რომელიც შენს ცხოვრებაში განსაკუთრებულად შემოვა... მოულოდნელად შემოიჭრება! გააკეთებს იმას, რასაც ვერ წარმოიდგენდი... გაგაოცებს, აგაფორიაქებს, დაგაინტრიგებს, თავსაც დაგაკარგვინებს...

- ეს საიდან მოიტანე, ლაშა?

ეჭვი შემეპარა. რამეს ხომ არ ხვდება? ან რამე ხომ არ გაიგო? მაგრამ საიდან უნდა გაეგო... თუმცა, გამომძიებლის პრაქტიკა კი აქვს, თან უშიშროებაშიც მუშაობდა, მაგრამ არა მგონია, მე მაკონტროლებდეს.

- შენს ბლოგზე ყველა პოსტი წაკითხული მაქვს. შენი ნაწერებიდან ბევრი რამ იგრძნობა... გარდა ამისა, საკმაოდ კარგად ვერკვევი ადამიანებში. - შენ არ გაკმაყოფილებს სტანდარტული ურთიერთობები. მე რომ სხვა ვითარებაში გამეცანი, მეტი შანსი მექნებოდა. სამწუხაროა, რომ ასე არ მოხდა!

- ეგ რა შუაშია...

- შუაშია, ლუ! კი, შენ გესიმპათიურები, მოგწონვარ, მაგრამ მხოლოდ ეს არ გაკმაყოფილებს...

დავფიქრდი. ლაშას ნათქვამი სიმართლესთან ახლო იყო. ჩემი ერთადერთი ორმხრივი სიყვარული გამახსენდა. ერთი შეხედვით, ჩვენი ურთიერთობა იდეალურს ჰგავდა. სხვა გოგო ჩემს ადგილზე კმაყოფილი იქნებოდა. ძალიან ვუყვარდი, ზრუნავდა, ყურადღებას არ მაკლებდა.

უჩემოდ არსად დადიოდა, მაგრამ მე ეს ყველაფერი მაღიზიანებდა. ეს ურთიერთობა ძალიან ერთფეროვანი იყო, არაფერი ხდებოდა. ამიტომ ჩემთვის ეს არ იყო საკმარისი. რაღაც სხვა მინდოდა... უფრო ღრმა. უფრო განსაკუთრებული... ემოციურად დატვირთული...

ვისადილეთ. მერე კინოშიც წავედით. ცხრა საათი ხდებოდა, რომ მომიყვანა. მანქანიდან დადებითი ემოციებით დამუხტული გადმოვედი. სწორედ ეს მჭირდებოდა...

სახლში რომ შევედი, მუსიკა ჩავრთე და სამზარეულოსკენ წავედი, რომ ჩაიდანი დამედგა. კარზე ვიღაცამ ზარი დარეკა.

ვინ უნდა იყოს ასეთ დროს? ჩემთან მეზობლები არ შემოდიან. იქნებ ლაშაა?
ჭუჭრუტანაში გავიხედე, სიბნელე იყო. კარგად მახსოვს, რომ სადარბაზოში სინათლე ენთო... კარი ოდნავ გავაღე... უცებ ვიღაც ძლიერად მოაწვა კარს და მეც ინერციით უკან დავიხიე. სანამ გონს მოვეგე, უკვე ჩემს პირისპირ იდგა...

მოულოდნელობისაგან მთელი სხეული ამიკანკალდა... ვერც დავიყვირე... თუმცა, რომც მეყვირა, ხმა მაინც არ ამომივიდოდა...

კარი მიხურა და საკეტი გადაატრიალა... მერე ჩემკენ შემობრუნდა, მომიახლოვდა და ხელები მხრებზე მომკიდა.

გული საშინლად მიცემდა... ისევ იგივე დამემართა... ვიგრძენი, როგორ ვკარგავდი კონტროლს საკუთარ თავზე...

- რატომ წახვედი? - მკითხა და უფრო მეტად მომიახლოვდა. ერთმანეთისაგან სულ რაღაც სანტიმეტრები გვაშორებდა.

- იმიტომ, რომ შენ დამტოვე!.. - ძლივს ამოვთქვი.

- ყავის საყიდლად გავედი და რომ დავბრუნდი, აღარ დამხვდი! შენთვის ყავა და შოკოლადი მომქონდა, რომ გამომეფხიზლებინე. შენ კიდე გამექეცი!..

ხელები გავაშვებინე და რამოდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე.

- როგორ გაიგე, სად ვცხოვრობ?

- კლუბიდან რომ წამოგიყვანე, დაგავიწყდა? სართულის და ბინის გაგება არ გამჭირვებია! მე შენზე ყველაფერი ვიცი!

- რა იცი?

- ყველაფერი...

- მე კიდევ შენზე არაფერი არ ვიცი! არც არაფერს მეუბნები...

- რა მაქვს სათქმელი...

- ჰოდა, თუ სათქმელი არაფერი გაქვს, მაშინ წადი! საერთოდაც, აქ რისთვის მოხვედი?.. ან ჩემგან რა გინდა? რატომ მეთამაშები?..

- იმიტომ, რომ ეს შენც მოგწონს!

- კარგი, გამოგიტყდები და გეტყვი, რომ თავიდან მომწონდა... მაგრამ დავიღალე! ამიტომ მითხარი, აქ რისთვის მოხვედი და მერე წადი!..

- ტუბუსი ნახე?

გაგრძელება იქნება