მარტოხელა ხარ თუ თავისუფალი?!
2 079 ნახვა
სტატისტიკის თანახმად, ბოლო ათწლეულში 30 წელს ზევით ასაკის გასათხოვარი ქალბატონების რაოდენობა მკვეთრად გაიზარდა. საბედნიეროდ, ეს უკვე შინაბერების ან უბედური გოგონების სიაში ავტომატურად მოხვედრას (ყოველ შემთხვევაში მსოფლიოს მასშტაბით) აღარ ნიშნავს, პირიქით, ყველაფერთან ერთად ახალი შესაძლებლობების სამყაროში ფართოდ გაღებულ კარსაც გულისხმობს. მაშინ რატომღა ეშინიათ ქალებს?
ზოგიერთი ჩვენგანი, ერთ “მშვენიერ” წამს აღმოაჩენს ხოლმე, რომ “სიყვარულის ნავი ყოფიერებასთან შეჯახებამ დაამსხვრია” და საკუთარ თავთან მარტო ( ბევრისთვის კი თავისუფალი) რჩება. თუმცა ძალიან აეჭვებს ამ წუთის მშვენიერება. თუ სიმართლეს თვალს გავუსწორებთ, აღმოვაჩენთ, რომ მარტოობა იმდენად გვაშინებს, რომ ხანდახან (თუ უფრო ხშირად არა), ისეთ ურთიერთობაზეც ვთანხმდებით, რომელიც მაინცდამაინც ჩვენს გულს არ აბედნიერებს.
ჩიკაგოელი მეცნიერები დარწმუნებული არიან, რომ იმ ადამიანებს, რომლებიც თავს მარტოდ გრძნობენ, სხვებზე ცუდად სძინავთ და როცა სძინავთ, მაშინაც უფრო ხშირად ეღვიძებათ. ოქსფორდელი მკვლევრების აზრით კი, მარტოხელა მამაკაცების 53% უფრო ხშირად ხდება ინფარქტის “მსხვერპლი”, ვიდრე მათივე ასაკის უკვე ჩამოყალიბებული ურთიერთობების მქონე სხვა მამაკაცი. აი, პიცბურგელი სპეციალისტები კი იმასაც დასძენენ, რომ გაციება რომ გაციებაა, ესეც მარტოხელებს 4-ჯერ უფრო ხშირად ესტუმრება ხოლმე, ვიდრე დაწყვილებულებსო. თუმცა...
თუმცა ყველა თანხმდება ერთში: ემოციური იზოლაციის ეს სახიფათო გრძნობა სულაც არაა ფიზიკური მარტოობის შედეგი! თავი და თავი ფიზიკური მარტოობა კი არა, ასე ვთქვათ სულიერი მარტოობა აღმოჩნდა, ანუ ის, რომ მარტოხელა ადამიანი საკუთარ შიშებს და პრობლემებს ვერავის უზიარებს და მასზე არავინ ზრუნავს. ამიტომაა, რომ ასეთი სნეულებისგან დაცულნი - ჩვენს გაუცხოების საუკუნეში - დაოჯახებული ადამიანებიც არ არიან.
ამის გათვალისწინებით, ძალიან სამწუხაროა (მაგრამ ფაქტია), რომ დიდი საფრთხე ემუქრება “ოჯახს”. ადამიანებს შორის ურთიერთობის ეს ერთადერთ სწორ, უნიკალურ და უნივერსალურ ფორმად მიჩნეული “ინსტიტუტი” შეიძლება იმ ტენდენციების მსხვერპლი გახდეს, რომლის თანახმადაც, თანამედროვე ადამიანი ცდილობს, საკუთარი მდგომარეობა ისეთი ლამაზი ეპითეტებით განსაზღვროს, როგორიცაა: “ახალგაზრდა, თავისუფალი, დამოუკიდებელი” და საკუთარ ზეკაცობას გამოკიდებული მთავარს კარგავს.
ოჯახურ კავშირში შესული ქალბატონების ასაკი მსოფლიოს მასშტაბით ახლა უკვე საშუალოდ 32 წელია. ყველასთვის ნაცნობი ფრაზა კი “სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებსო”, უკეთეს შემთხვევაში ერთობლივი ცხოვრების 9 წელს გულისხმობს, თან ლეტალური დასასრულიც არაა აუცილებელი.
საზოგადოება ახლა ისეთი დაუნდობელი აღარაა მარტოხელების მიმართ, როგორიც ადრე იყო. მაგრამ ის, რომ მეორე ნახევრის გარეშე ადამიანი აუცილებლად უბედური უნდა იყოს, მაინც ღრმად დანერგილი აზრია. ეს რომ სიმართლესთან ახლოა, არავინ დავობს, სრულ ჭეშმარიტებადაც ჩავთვალოთ, მაგრამ ეს ჭეშმარიტებაც არ ნიშნავს იმას, რომ ყველამ აუცილებლად სიბრალულით სავსე ან გამკილავი მზერა გამოგაყოლოს; ყალბი ან გულწრფელი სინანულით თქვას, “ეს როგორ უნდა იყოს მარტო, სანთლით საძებნი ადამიანია, სად აქვთ ამ კაცებს (ან ქალებს) თვალებიო”.
ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, ამიტომაა ის ცხოვრება და არა შაბლონურად, ერთი სცენარის მიხედვით აგებული დრამა, კომედია, ან ტრაგი-კომედიაც. ყველას თავისი, საკუთარი “სცენარი”, საკუთარი გზა, საკუთარი ცხოვრება აქვს და მეორე ნახევარს გვიან იპოვის თუ - არა, პირველი ქორწინება (ან მეორე) არ გაამართლებს, თუ ბედნიერებას მოუტანს, ყველას საკითხავი არაა.
უიღბლო ქორწინების ნანგრევებთან
რა თქმა უნდა, როცა ოჯახი თავზე გენდგრევა, ვერაფერს შველი და მარტო რჩები, მტკივნეულია. მარტო დარჩენილს სერიოზული ფსიქოლოგიური გამოცდა გელის. და ეს გამოცდა ასმაგად მტკივნეულია, თუ გარშემო ბედნიერი წყვილები, “სტაჟიანი” მეუღლეები გახვევია და საკუთარ თავს მათ ადარებ.
გახსენდება, რომ საღამოს ჩაისთან სამუსაიფოდ აღარავინ გყავს, ვეღარც სარეცელს გაიყოფ საყვარელ და სასურველ ადამიანთან, გრიპის დროს ასპირინსაც არავინ მოგიტანს და ა. შ. შედარებებს რა გამოლევს, და თითოეული ხომ მარილს აყრის “ჭრილობაზე” და მერე ვეღარც ხვდები, რომ გამიდმებუი ნერვიულობის, უკმაყოფილების, დავიდარაბის და უსაშველო კონფლიქტის სანაცვლოდ დამოუკიდებლობა და საკუთარი ცხოვრების განკარგვის უფლება მიიღე - გათავისუფალდი მუდმივი სკანდალისგან. ბოლოს და ბოლოს, ასეთმა შფოთიანმა ცხოვრებამ თქვენს ჯანმრთელობასაც ავნო. ოჯახში გამეფებული გაუცხოება თქვენს თვითშეფასებაზე აუცილებლად იმოქმედებდა, შედეგად - სტრესი და დეპრესია; დასუსტებული იმუნიტეტი: დააცემინებს ვინმეს ახლო-მახლო და უკვე აიკიდეთ გრიპი ან რამე უარესი.
მოკლედ, ცუდ ურთიერთობასთან შეგუებას ისიც მოაქვს, რომ საკუთარ თავს არწმუნებთ: უკეთესის ღირსი არა ვარო და ამით მომავალი ბედნიერებას კარს საგულდაგულოდ ურაზავთ.
ნუთუ მართლა გჯერათ, რომ ბედნიერებას არ იმსახურებთ?! უკვე დამსხვრეული, განადგურებული ოჯახის აღდგენის იდეით შეპყრობილს სულ ხომ არ დაგავიწყდათ ის ადამიანი, რომელსაც ნებისმიერ მომენტში შეიძლება დაეყრდნოთ - საკუთარი თავი სულ ხომ არ დაკარგეთ?
დაიმახსოვრეთ, როცა საკუთარ თავთან, თქვენი “მეს” საზოგადოებაში თავს კომფორტულად და კარგად გრძნობთ, სხვებსაც უჩნდებათ სურვილი, უფრო ახლოს გაიცნონ ასეთი ჰარმონიული და ბედნიერი ადამიანი.
დამოუკიდებლობის 6 საიდუმლო
• ნუ დაეჭვდებით საკუთარ თავში: საკუთარი ღირსების და ფასეულობის გასაცნობიერებლად პარტნიორი საჭირო არ არის. მარტო რომ ხართ, სულაც არ ნიშნავს, რომ ადამიანები უიღბლოდ გთვლიან. ნუ აღიქვამთ ურთიერთობებს კარგი საქციელისთვის მიღებულ ჯილდოდ.
• ნუ ბავშვობთ, იყავით დიდი: თქვენსავე ბედნიერებაზე პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე აიღეთ. თქვენს გარდა, თქვენი სურვილის გარეშე ვერავინ მოიტანს თქვენს ცხოვრებაში სისავსეს, ვერავინ “შესძენს ცხოვრებას აზრს”. და - მერამდენედ გესმით ალბათ - მაგრამ მაინც უნდა განმეორდეს: ნე ელოდებით თეთრ ცხენზე ამხედრებულ უფლისწულს - დრო ზედმეტად ძვირფასია იმისთვის, რომ ფუჭად ფლანგოთ!
• გადაჭერით პრობლემები: როგორმე უნდა გაერკვეთ თქვენი ცხოვრების პრაქტიკულ ასპექტებში. თქვენ მიეჩვიეთ, რომ ქმარი ყველა ისეთ საზრუნავს იღებს თავზე, როგორიცაა მაგალითად, შუქის გადასახადი, ონკანების გამართული მუშაობა, ძრავის საათივით აწყობილად მოქმედება და ა. შ. მართლა და ხომ არ გგონიათ, რომ ის ერთადერთი ადამიანი იყო პლანეტაზე, ვისაც ეს შეეძლო. მიმართეთ მეგობრებს ან სპეციალისტებს- დურგალს, სანტექნიკოსს, მექანიკოსს, და დაინახავთ, რომ “არ იქცევა ქვეყანა”.
• დააფასეთ თავისუფლება: ძალიან ბევრ ადამიანს ეშინია ცვლილებების. მაგრამ როცა, ეს გარდაუვალია, ან უკვე შემდგარი ფაქტია, სცადეთ, მაქსიმალური სარგებელი მიიღოთ: გადააფასეთ რაღაცეები. თქვენი სამსახური მოგწონთ? ფლამენგოს ცეკვაზე ოცნებობდით? თქვენ შანსი და დრო გეძლევათ, რომ მოასწროთ ის ყველაფერი, რასაც ვერ ასწრებდით.
• მიხედ-მოიხედეთ: რა თქმა უნდა, საზოგადოება ყველა ჩვენგანს სჭირდება. მხოლოდ იმისთვის, რომ მარტო არ იყოთ, არ ღირს იმ ადამიანებთან დროის გატარება, რომლებთან ყოფნა მაინცდამაინც არც გსიამოვნებთ და თან ენერგიას გწოვთ. შეუძლებელია, ბევრი ნამდვილი მეგობარი გყავდეს, “ყალბი” მეგობრები კი უფრო მეტად აცარიელებენ ცხოვრებას.
• ამოისუნთქეთ: მოიფიქრეთ როგორ დაისვენოთ, როგორ მოიწყოთ შვებულება. თუ პლაჟზე მარტო ყოფნის იდეა მაინცდამაინც არ გხიბლავთ, დასვენების სხვა საშუალება მოძებნეთ, მაგალითად, სხვადასხვა გამაჯანსაღებელი და კოსმეტიკური პროცედურების შემცველი პროგრამა რომელიმე სანატორიუმში - იქ მოწყენას ვერც მოასწრებთ.
მარტოხელა თუ თავისუფალი?!.
მარტოხელა:�მარტოობის და უმწეობის შეგრძნება ყოველ დღეს ამწარებს, პასიურს გხდით, წინ ვეღარაფერს გიჩვენებთ და უკან გაყურებინებთ; უიმედობით, უნდობლობით და უსიხარულობით საკუთარი თავის უპატივცემულობას გაჩვევთ; სხვებისგან გაგრიყავთ, გაზაფხულის მზის პირველ თბილ სხივებსაც ზამთრის სუსხად გაჩვენებთ.
თავისუფალი:�თუ ეგოიზმი არ შემოიჩვიეთ, თუ თავკერძობა წესად არ გაიხადეთ - ახალ იმედებს დისახავთ, რწმენით, სიხარულით და სიყვარულით გავსებთ და ბედნიერებისკენ მიყავხართ. წარსულს წარსულად იღებთ და მომავალს - მომავლად. დანაკარგს მომავალ ბედნიერებას უპირისპირებთ და გჯერათ, რომ ყველაფერი, რაც ხდება, უკეთესისთვისაა; რომ უბედურებისთვის არ გაიწირებოდით, რომ თქვენი ბედნიერების ზარიც ადრე თუ გვიან ჩამოკრავს.
* * *
გვირაბის ბოლოს სინათლის დანახვის უნარი ადამიანმა არასდროს უნდა დაკარგოს. ის ძლიერია და განსაცდელიც იმ სიმძიმით მოდის, რა სიმძიმესაც გაუძლებს. მოდის იმიტომ, რომ გაზარდოს, გააძლიეროს და კიდევ უფრო გამოაწრთოს...
მარტოობა, თავისუფლება, მეორე ნახევრის ფარული თუ ცხადი მოლოდინი - ბუნებრივია, მაგრამ ის ტანჯვა-წამებად არ უნდა აქციოთ, ტრაგედიად არ უნდა მონათლოთ, წინსვლა არ უნდა გადაიფიქროთ, გულზე ხელები არ უნდა დაიკრიფოთ. პირიქით, "გვირაბის" ბოლოსკენ უნდა გაწიოთ - სიხარულით, იმედით და სიყვარულით, თუნდაც ბნელში ნაბიჯს ნაბიჯი აუწყოთ და მერე მოკიაფე ნათელი “შორს” აღარ მოგვეჩვენება.
