"ვირტუალური მანიაკები"

ვირტუალურ სამყაროზე, სიყვარულზე, მოტყუებულ ადამიანებზე ჩვენს ჟურნალში არაერთხელ დაბეჭდილა სტატია, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს პრობლემა ძველებურად, კვლავაც აქტუალურია და არა მარტო მოტყუებული გოგონები გვწერენ, არამედ ბიჭებიც შემოგვტირიან და როგორც უნდა გაგიკვირდეთ, ზრდასრულებიც კი გვთხოვენ მათ ამ პრობლემის დაძლევაში დავეხმაროთ...

ინტერნეტის მსხვერპლი

ნუკი, 16 წლის:

"აქამდე არასდროს მყვარებია და არც არავის ვყვარებივარ. მართალია, უშნო არ ვარ, მაგრამ მაინც არავის მოვწონვარ. ეტყობა, ჯერ არ შევხვედრივარ იმ ერთადერთს, რომლისთვისაც საკუთარი ბედი მამზადებს... ამას წინათ მამამ კომპიუტერი მიყიდა, ინტერნეტი ჩავრთე და ვირტუალური ურთიერთობის მსხვერპლიც გავხდი. საქმე ის არის, რომ "სკაიპში" ვიღაც ტიპი შემომივარდა. მიმტკიცებდა: გიცნობ, ოღონდ - ჯერ არ მინდა, ჩემი ნამდვილი ვინაობა გაგიმჟღავნო. გთხოვ, მელაპარაკე და როცა იმას გავიგებ, რისი გაგებაც შენგან მინდა, ნიღაბს ჩამოვიხსნიო. ეს ერთგვარი ინტრიგა იყო და მის ანკესზე წამოვეგე. მაინტერესებდა, ამ ნაცნობს ჩემგან რისი გაგება უნდოდა. მასთან ურთიერთობისას სიფრთხილეს ვიჩენდი, ყოველ სიტყვას ლამის სასწორით ვწონიდი. რა თემაზე არ მელაპარაკებოდა - ჯერ ჩემი ოჯახის წევრები "გაიცნო", მერე ჩემი დაქალების, მეგობრების ამბები გამომკითხა; ცხადია, ისიც მკითხა, შეყვარებული ხომ არ ხარო? გულწრფელად ვუთხარი, არასდროს არავინ მყვარებია და არც არავის ვყვარებივარ-მეთქი. ეს რომ ვუთხარი, "სკაიპიდან" გაქრა და რამდენიმე დღე საერთოდ აღარ შემომეხმიანა. ეს კიდევ ერთი დიდი ინტრიგა იყო: ჯერ ერთი, მასთან ლაპარაკი მომენატრა, მეორეც - მაინტერესებდა, ჩემგან ასე რატომ წავიდა? ისიც კი ვიფიქრე: ეტყობა, იფიქრა, რომ შტერი ვარ, თანაც - უშნო და ამჯობინა, გამცლოდა-მეთქი...

რამდენიმე დღეში გამოჩნდა. თავიდან გავებუტე და მასთან ლაპარაკის ცდუნებას გავუძელი - ერთი დღე არაფერი მივწერე, მაგრამ მეორე დღეს პირველმა გადავდგი ნაბიჯი შერიგებისკენ. ვიფიქრე, - ჩემი სულელური სიჯიუტით სულ არ დავკარგო-მეთქი. მითხრა, რომ ინტერნეტი გაეთიშა, რომ გადასახდელი თანხა არ ჰქონდა, რომ რაღაც პრობლემები შეექმნა. მოკლედ, იმდენი იწუწუნა, რომ შევთავაზე: თუ გინდა, რაღაც თანხა მაქვს და გასესხებ-მეთქი. სინამდვილეში, ჯიბეში თეთრიც არ მედო. იმ უსინდისომ თავიდან თავპატიჟი გამოიდო, მერე კი, როცა მიხვდა, ამ თემაზე ლაპარაკს აღარ ვაპირებდი, შემომაპარა: თუ შენი წინადადება ისევ ძალაშია, დიდად დამავალებ. ჩემი მშობლები რაიონში წავიდნენ და თუ მათ ჩამოსვლამდე ფულს მასესხებ, მაგარი გოგო იქნებიო. 20 ლარი მთხოვა. შევპირდი, რომ მივცემდი. სასწრაფოდ, დედას ვთხოვე: ფული მომეცი, სკოლაში მჭირდება-მეთქი. მოკლედ, რაღაც ტყუილს მოვაბი თავი და მშობელს ფული წავღლიტე. უცნობ-ნაცნობს ვკითხე, - ფული როგორ მოგაწოდო, როცა შენს ვინაობას არ მიმჟღავნებ-მეთქი?! მითხრა, ამა და ამ ნომერზე გადმომირიცხეო. მე სულელმა ტელეფონზე ჩავუტვირთე თანხა...

გავიდა რაღაც დრო და მან ფული კიდევ ერთხელ მთხოვა, მანამდე კი მასიამოვნა და "ოდნოებშიც" დამიმატა. იქ ისეთი ბიჭის სურათი ედო, რომ ვიფიქრე, - არიქა, ავშენდი-მეთქი. ეტყობა, ვიღაც უცხოელი ტიპის (ოღონდ, არა - ცნობილის) სურათი ჰქონდა "გადმოქაჩული", მე სულელმა კი დავიჯერე, რომ ასეთი გარეგნული მონაცემების ბიჭი რატომღაც, ქართველი იქნებოდა და თანაც - ჩემზე უგონოდ შეყვარებული. ჰოდა, როცა მისი გარეგნობით მთვრალი ვიყავი, 50 ლარი მთხოვა. მშობლებს ეს თანხაც დავტყუე და იმავე ანგარიშზე ჩავურიცხე, რომელზეც ადრე... რაღაც პერიოდის მერე ეჭვი გამიჩნდა, რომ ის ფოტო, რომელიც "ოდნოებში" ედო, მისი არ იყო. შევაპარე: შენ მითხარი, რომ გიცნობ, ასეთ ტიპს კი არასდროს შევხვედრივარ-მეთქი. გამომიტყდა: არ გიცნობ, უბრალოდ, მაშინ მოგატყუე. მივხვდი, რომ უცნობებთან ლაპარაკს თავს არიდებდი და დაგაინტრიგეო. მისმა აღიარებამ რატომღაც, გამახარა; გული დავიმშვიდე, მართლა კარგი ტიპია-მეთქი... ჩეთაობაში რამდენიმე თვე გავიდა. ბოლოს მივხვდი, რომ მის გარეშე ვეღარ ვძლებდი; ერთი დღეც რომ არ შემოსულიყო, გულის ფრიალი მეწყებოდა. მასთან ჩეთაობისას ამქვეყნად ყველაფერი მავიწყდებოდა...

არ მინდა, თავი შეგაწყინოთ და ჩემი წერილით დაგღალოთ. შევეცდები, სათქმელი შევამოკლო: საქმე ის არის, რომ ვირტუალური მძარცველის მსხვერპლი აღმოვჩნდი. მან რამდენჯერმე გადამარიცხვინა თანხა გარკვეულ ანგარიშზე და როცა სიტუაცია გავართულე, მივაწექი, - უნდა გაგიცნო-მეთქი, "დატყდა". შევეცადე, იმ ტელეფონის ნომრის მეშვეობით მომეძებნა, რომელზეც თანხას ვურიცხავდი, მაგრამ თავი ტყუილად შევიწუხე.

ახლა რა ხდება? - მის გარეშე თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობ. მშობლები მიმიხვდნენ, რომ ვიღაცის მახეში გავები და ძალიან გაბრაზდნენ. ახლა მათი ნდობაც დავკარგე და ცხადია, საჭირო საქმისთვისაც რომ ვითხოვო ფული, არ მომცემენ მანამ, სანამ არ დარწმუნდებიან, რომ მართლა მჭირდება. მოკლედ, აუტკივარი თავი ავიტკივე და ახლა უიმედოდ შეყვარებული გულიდან იმ ისრის ამოძრობას ვლამობ, რომელიც იმ ნაძირალამ ჩამასო. მირჩიეთ, როგორ მოვირჩინო ეს იარა? როგორ ვუმკურნალო დაჭრილ გულს ან როგორ ვიპოვო ის ნაძირალა, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს?! ბოდიშის გიხდით, ამ წერილის კითხვით თუ დაგღალეთ და წინასწარ გიხდით მადლობასაც იმ რჩევებისთვის, რომელსაც მომწერთ. მინდა, გკითხოთ, ღირს თუ არა კაცის შეყვარება? იქნებ უმჯობესია, ქალებმა ოჯახი უსიყვარულოდ ანუ ისე შევქმნათ, როგორც თავის დროზე ჩვენი ბებიები თხოვდებოდნენ - ანუ გარიგებით?! ზოგიერთი ქალები ხომ ამბობენ, - მომავალი მეუღლე არ გვიყვარდა, მაგრამ გათხოვებისა და თანაცხოვრების შემდეგ ჯერ შევეჩვიეთ, მერე კი შეგვიყვარდა კიდეცო?!. რა ვიცი, რა ვიცი..."

კომპიუტერის წყალობით ნაპოვნი გრძნობის სიმწარე

ზვიადი, 18 წლის:

"ვეძებ ნია 733-ს, რომელმაც მაგრად მომატყუა და მერე ჩემი მეგობრების სიიდან გაქრა. ამ გოგომ თავი ისე შემაყვარა, რომ დღე და ღამე თავში მხოლოდ მისი სახელი მიტრიალებს. ვფიქრობ, მასაც მოვწონდი, მაგრამ მერე ჩემი ცხოვრებიდან ისევე მოულოდნელად გაქრა, როგორც გამოჩნდა...

ჩვენ ბევრი საერთო გვქონდა. ორივეს გვიყვარს ლიტერატურა, თეატრი... სპექტაკლის ჩანაწერებს, ვიდეოებს ერთად ვუყურებდით და მერე განვიხილავდით, რა იყო კარგი და რა - ცუდი. მოკლედ, ერთმანეთს მივეჯაჭვეთ (ყოველ შემთხვევაში, ნიას თავად ნამდვილად მივეჯაჭვე და მეგონა, რომ მასაც მოვწონდი). რამდენჯერმე მისი "რეალში" ნახვის მცდელობა მქონდა, მაგრამ ხან რა მოიმიზეზა, ხან - რა და შეხვედრას თავი აარიდა. ახლა ვფიქრობ, რომ სწორედ ჩემმა დაჟინებულმა თხოვნამ, ვენახე, დააფრთხო და ამიტომაც "მიმბლოკა", მასთან მისასვლელი ყველა გზა მომიჭრა.

ამ ყველაფრის შემდეგ გამიჩნდა ეჭვი, რომ მას ქმარი ჰყავს და ამიტომაც გამექცა; მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთთან ბევრი რამ გვაკავშირებდა, ჩემი ცხოვრებიდან გაქრა. შეიძლება, მასაც უჭირს ჩემ გარეშე ყოფნა. ჰოდა, ვინაიდან ვიცი, რომ ჟურნალებს კითხულობს, თქვენი მეშვეობით იქნებ ხმა მივაწვდინო: ნია, ძალიან გთხოვ, ისევ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში. თუ ჩემი ეჭვი გამართლდა, პირობას გაძლევ, შეხვედრას არასდროს გთხოვ, ამით თავს არ მოგაბეზრებ. უბრალოდ, ძველებურად, მხოლოდ ვილაპარაკოთ... შენ გარეშე ყოფნა ძალიან მიჭირს. ინტერნეტმაც თავი მომაბეზრა და ყველაფერზე ხელი მაქვს ჩაქნეული. მიყვარხარ და სულიერ მეგობრად მიგიჩნევ. იმედია, ხელს არ მკრავ და იმაში მაინც გამარკვევ, რატომ გამექეცი.

მირჩიეთ, სხვა რა გზას მივმართო, როგორ დავიბრუნო ქალი, რომელმაც მონიტორს მიმაჯაჭვა და რომელმაც გული მომპარა? მანამდე ვირტუალური სიყვარულის არ მჯეროდა; ამის გამო ჩემს რამდენიმე მეგობარს დავცინოდი კიდეც, მაგრამ ბოლოს სასაცილო მდგომარეობაში თავად ჩავვარდი... იქნებ ვინმე იცნობთ ნიას, რომელიც ვინმე ზვიადს ეჩათავებოდა? თუ ასეთ გოგონას ემეგობრებით, გთხოვთ, მომწერეთ, ვინ არის ის სინამდვილეში და რატომ მომექცა ასე ცუდად? წინასწარ გიხდით მადლობას..."

ჩვენ თინეიჯერებს დავუსვით კითხვა, რამდენად ხშირად ეკონტაქტებიან უცნობ ადამიანებს და სჯერათ თუ არა, რომ ვირტუალურ სამყაროში გაჩენილი მეგობარი "რეალშიც" ისეთივე იქნება, როგორიც ჰგონიათ?

ლელე, 16 წლის:

- ვერ ვიტან ინტერნეტნაცნობობას. იქ ყველა ნიღბოსანია; თავს ისეთად გაჩვენებენ, როგორიც სინამდვილეში ნამდვილად არ არიან. ინტერნეტში ბევრი მანიაკია. ისინი ცდილობენ, თავიანთ მახეში გაგაბან და მერე კაიფით გამოგწოვონ სისხლი, გაგამწარონ. ბევრ ჩემს მეგობარ გოგონას გაუყვია თავი ყულფში და ამის გამო ბევრიც უტირია. ასე რომ, ვირტუალური ურთიერთობის წინააღმდეგი ვარ. ვცდილობ, მხოლოდ ნაცნობები დავიმეგობრო, უცნობ ადამიანებთან მიმოწერისას კი სიფრთხილეს ვიჩენ.

ქეთა, 17 წლის:

- ვირტუალური ურთიერთობა, ეს ჩემი ცხოვრებაა. დედა მეუბნება, ინტერნეტმანიაკად იქეცი, აღარც წიგნები გაინტერესებს და აღარც - მეგობრებთან ერთად სადმე წასვლაო. ის ცდება: მაქვს ინტერესები, რომლებსაც ინტერნეტის წყალობით ვიკმაყოფილებ, საჭირო დროს კი მეგობრებთან ერთად სეირნობაზეც არ ვამბობ უარს. უბრალოდ, დედაჩემს ეჩვენება, რომ "კომპთან" ძალიან ბევრ დროს ვატარებ და ამის გამო დარდობს... უფროსებმა უნდა გაითვალისწინონ ის ფაქტი, რომ XXI საუკუნეში კომპიუტერის გარეშე ვერაფერს მივაღწევთ...

ლადო, 16 წლის:

- ინტერნეტში მეც "დავძვრები", მაგრამ ვირტუალური მეგობრები არ მყავს. ცხადია, ბევრი ადამიანი გავიცანი, ბევრთან საერთო ენა გამოვნახე, მაგრამ ვფიქრობ, რეალურ ურთიერთობას მაინც არაფერი შეედრება... როცა ვხვდები, რომ ვიღაცის მიმართ ზედმეტ ინტერესს ვიჩენ, ვცდილობ, "დავსტოპო!" ეს ჯერჯერობით, გამომდის... მომწონს თუ არა გოგონები, რომლებიც ვირტუალურ სამყაროში აქტიურობენ? - ზოგი მომწონს, ზოგი - არა. იმაში, რომ "ვირტი" მოსწონთ, ცუდს ვერაფერს ვხედავ. მთავარია, ამ სივრცეში ბოლომდე არ ჩაიძირონ.

ვირტუალური ურთიერთობის დადებით და უარყოფით მხარეებზე სოციალურ ქსელშიც ბევრი რამ იწერება. ფორუმელების ნაწილი მიიჩნევს, რომ ვირტუალურ ურთიერთობას დიდი ფასი აქვს, ნაწილი კი ამას ერთგვარ ფარსად მიიჩნევს...

busik_:

"ვირტუალურ სამყაროში ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია გარდასახვა, - ანუ გგონია, ანგელოზია, სინამდვილეში კი სულ სხვანაირია... არადა, დაახლოებით ერთი კვირის წინ ამ თემაზე სულ სხვა მოსაზრება მქონდა..."

Teoj:
"მოკლედ, მაქვს რამდენიმეწლიანი გამოცდილება. ვირტუალურ სამყაროში გავიცანი კარგი ადამიანებიც... უბრალოდ, წინასწარ არ უნდა ააგო ილუზიები, თორემ ანგელოზად "რეალშიც" ბევრი გვეჩვენება. პიროვნული მხარეების გამოკვეთა ურთიერთობის მერე იწყება..."

Stalker2005:
"შესაძლებელია, ადამიანი კიბერსივრცეში უფრო მეტად იყოს გახსნილი და გულწრფელი, ვიდრე "რეალშია". ზოგადად, ადამიანი თავისი ბუნებით ვირტუალური არსებაა - ანუ პიროვნება ყოველთვის წარმოგვიდგება ისეთად, როგორიც უნდა, რომ გვეგონოს და არა იმად, როგორიც სინამდვილეშია. ამაში ცუდი და გაუგებარი არაფერია, რადგან ხშირად, ჩვენ თვითონაც არ ვიცით, ვინ ვართ და რაზე ვართ "სპასობნი"!.. ადამიანი თავისი ბუნებით მონადირეა, შენიღბვა კი ნადირობის მთავარი წესია. თუმცა, მეგობრობისა და სიყვარულის სამყაროში ეს წესი აბსოლუტურად გამოუსადეგარი და არაფრის მომტანია, რადგან თავის მოჩვენებით და მოტყუებით სხვის გრძნობებზე თამაში, პირველ რიგში, საკუთარი თავის მოტყუებასა და შეურაცხყოფას ნიშნავს და საბოლოო ჯამში, ავტორს უბრუნდება მთელი სიმძიმით".

GeoWarr1or:
"ვირტუალური ურთიერთობისას უკომპლექსო ხარ და რაღაცები არ "გიტყდება". აი, "რეალში" კი ყველაფერი სხვანაირად არის... ნერვები მეშლება, ჩემი ძმაკაცები ვიღაცას "სკაიპით" რომ გაიცნობენ და მერე ის გოგონები 1-2 დღეში, სიყვარულს რომ უხსნიან, ბიჭები კი დებილებივით იძახიან, ეს გოგო "სკაიპში" გავიცანიო... თუ მაგარი ხარ, წადი და "რეალში" გაიცანი. მე "სკაიპში" და "ოდნოებში" მხოლოდ მეგობრებთან ვურთიერთობ, ისიც ცუდ ამინდში, როცა გარეთ ვერ გავდივარ".

bleach:
"ვირტუალური ურთიერთობა "რეალში" რომ გადავა, მერე შეიძლება მის დადებითზე ან უარყოფითზე ლაპარაკი, მანამდე კი ამას არანაირი აზრი არ აქვს. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე ვფიქრობ. თუ ვინმეს "სკაიპში" გავიცნობ, აუცილებლად უნდა ვნახო, თან - დრო არ უნდა გაიწელოს; თუ შეხვედრა დიდხანს ვერ შედგება, მასთან ურთიერთობას ვწყვეტ".

pataputina:
"ილუზიები ილუზიებად რჩება!"

თიკო:
"ამ თემაზე დიპლომი მაქვს დაწერილი. თავის დროზე ვირტუალურ სამყაროში რამდენიმე კარგი ადამიანი გავიცანი, რომლებიც დღეს ჩემი ახლო მეგობრები არიან... საერთოდ, ინტერნეტში ვინც გინდა, ის იქნები; რასაც გინდა, იმას დაწერ; რა სახელსაც გინდა, იმას დაირქმევ. საკუთარ თავში ჩაკეტილი ადამიანების უმეტესობა ვირტუალურ სამყაროში იხსნება, მათ კომპლექსები ეხსნებათ..."

გრამატიკიკინა:
"ყველა სიტყვაში გეთანხმები. ადამიანს "ხორცები" ბევრ რამეში უშლის ხელს. იმდენ ადამიანს, რამდენსაც აქ ველაპარაკები, "რეალში" არასოდეს გამოველაპარაკებოდი. სხვა თუ არაფერი, მათ უბრალოდ, ვერ ვნახავდი; ვერ გავიცნობდი ისე ახლოს, რომ მათთან სერიოზულ ამბებზე მელაპარაკა; ვერ ვიხუმრებდით ერთად და ერთმანეთის საყვარელ სიმღერებსაც ვერ მოვუსმენდით... რაც შეეხება "რეალში" ნაცნობობას, არ მაქვს სურვილი, ვინმეზე შექმნილი შთაბეჭდილება შემეცვალოს. მიმაჩნია, რომ ადამიანს აქვს უფლება იყოს ის, ვინც უნდა, რომ იყოს. ლამაზი ნიკი აქვს? - ჰქონდეს ლამაზი სახელი, "ნოუ პრობლემ"! მთავარია, მომწონს თუ არა ის, რასაც ამბობს".

Indian Summer:
"პირადი გამოცდილებიდან გეტყვით, რომ ვინც კი ინტერნეტით გამიცნია და მერე შევხვედრივარ, 99% ზუსტად ისეთი იყო, როგორიც მეგონა. ასე რომ, ვირტუალურ ურთიერთობაში უარყოფითს ვერაფერს ვხედავ. ვხვდები, როდის არის ადამიანი გულწრფელი და როდის თამაშობს.
რაც შემეხება მე, შეიძლება ითქვას, რომ ვირტუალურად გაცნობილი ადამიანები უკეთესად მიცნობენ. იქ გაცილებით მარტივია ადამიანს შენი შინაგანი სამყარო უჩვენო, შენს ინტერესებზე ელაპარაკო და ა.შ".

Pagani:
"საერთოდ, ყველანაირი ურთიერთობა უკვე რისკია და ამიტომაც, ახალ ურთიერთობებს - ვირტუალურსაც და რეალურსაც გავურბი... ძველებსაც ვფილტრავ..."

TAMTAgirl:
"ვირტუალური და რეალური სივრცე თითქმის არაფრით განსხვავდება ერთმანეთისგან... უბრალოდ, ვირტუალური სივრცე იძლევა საშუალებას ძირითადად, დადებითი პიროვნული მხარეების წარმოსაჩენად, "რეალში" კი ადამიანის სახე სრულყოფილად ჩანს. თუმცა, ეს ჩემი სუბიექტური მოსაზრებაა და სხვა არაფერი..."

Oshi:
"რეალური ურთიერთობა ყველაზე კარგია! ჯანსაღ და ბუნებრივ ურთიერთობას ვერანაირი ვირტუალური ურთიერთობა ვერ შეცვლის. ვირტუალურს რაც შეეხება, უარყოფითი უფრო მეტი აქვს, ვიდრე დადებითი! თუმცა გააჩნია, ვინ რას ეძებს, ვინ რითი ერთობა, ვის რა გულისტკივილი აქვს და ა.შ. საქართველოში აქტუალურია გოგონების ვირტუალურად გათხოვება ანუ ვირტუალური ურთიერთობებით გვირგვინის დადგმა. ბევრი "მონადირე" გოგო მინახავს... ზოგადად კი, ჯერ კიდევ "ჩაკეტილი" ქვეყანა გვაქვს იმისათვის, რომ ხალხმა ერთმანეთი კარგ კონცერტზე, სადმე ბარში ან სხვა ასეთ ადგილებში გაიცნონ. პროვინციალიზმია გამეფებული და ღია ურთიერთობების ნაკლებობაა.
ქართული მენტალიტეტი ასამარებს ამ ყველაფერს. ისე, ვირტუალური სამყარო ჩვენი სარკეა. ვფიქრობ, ქართველებისთვის (რა თქმა უნდა, ყველას არ ვგულისხმობ) ჯერ ადრე იყო ამ ყუთის გამოჩენა. ილუზიებში, ოცნებებში ცხოვრობს ხალხი და ეს სივრცე ზუსტად იმისთვის არის, რომ უკეთესად გაიფერადონ ყველაფერი..."

manches_keti:
"რატომ ანიჭებენ ადამიანები ამხელა მნიშვნელობას იმას, "რეალშია" ადამიანი გაცნობილი თუ ინტერნეტის საშუალებით? დღესდღეობით ინტერნეტი და ადამიანი განუყოფელია. ჩვენ ყოველდღიურად მოვიხმართ ინტერნეტს, ცხოვრების გარკვეულ ნაწილს სოციალურ ქსელებში ვატარებთ და არ არის გასაკვირი იმაში, თუ ამ სივრცეში მეგობარსაც შევიძენთ?..

"რეალში" გაცნობისას, გინდა თუ არა, ორიენტირებული ხარ გარეგნული ფაქტორების გაანალიზებაზე, შენ არ ფიქრობ ადამიანის სულიერ სამყაროზე, ხასიათის შტრიხებზე (ყველა ადამიანი ასეა!). "რეალში" გარეგნობის მიხედვით განისაზღვრება მომავალი ურთიერთობა, ეს კი არასწორია. აი, "ნეტში" ჯერ ხასიათის შტრიხებს სწავლობ და მერე - ადამიანის გარეგნულ მონაცემებს აფასებ..."

ლიკა ქაჯაია
ჟურნალი ”გზა”