ოცდამეხუთეს ეფექტი - ფითრი (ეპიზოდი XII)

- აქ იმისთვის მოხვედი, რომ ეგ გეკითხა? არავითარი ტუბუსი არ მინახავს! ვერ ვხვდები, რაზე მეუბნები... ჯობია წახვიდე! - ვუთხარი და კარის გასაღებად გავემართე, მაგრამ შემაჩერა.
- ვიცი, რომ ნახე!

- არ მინახავს-მეთქი... უკვე გიპასუხე! ასე რომ, დაკმაყოფილდი პასუხით და წადი!

- მატრასზე სანთლის წვეთები იყო... და არა მარტო მატრასზე! მეორე სართულის კორიდორში, იატაკზეც...

- კარგი, დავუშვათ ვნახე, რა მერე?

- არაფერი...

- როგორ არაფერი? აქ მოხვედი, რომ გაგერკვია, ვნახე თუ არა ის ტუბუსი... ალბათ, რაღაც მნიშვნელოვანია, რახან მაგისთვის მოხვედი...

- არა, მარტო მაგისთვის არ მოვედი... შენ ჩემი ნივთი გაქვს...

- მე არაფერი წამომიღია შენი სახლიდან! - გავბრაზდი.

- შენ ჩემი დანა გაქვს!

- შენი დანა მე არ მაქვს, საყინულეშია. - ვუთხარი და ისევ ვცადე კართან მისვლა. არც ამჯერად გამიშვა. კედელთან მიმიმწყვდია და წინ გადამიდგა. ხელებით კედელს ისე მიეყრდნო, რომ თავი ვეღარ დამეძვრინა.

- გამიშვი! - მკაცრი ტონით ვუთხარი და თავის განთავისუფლება ვცადე.

- ჯერ პასუხები მჭირდება შენგან...

- რა საინტერესოა! იდუმალებით მოცულ "ბატონ გამოცანას" პასუხები ნებავს...

- ირონია არ არის საჭირო! მოდი, ასე მოვიქცეთ. მე და შენ ახლა ოთახში შევალთ, დავსხდებით და დავილაპარაკებთ!

- რატომ უნდა ველაპარაკო ისეთ ადამიანს ჩემს სახლში, რომლის შესახებაც არაფერი ვიცი?

- იმიტომ, რომ შენ ასეთ ადამიანს ულაპარაკოდ გაყევი მის სახლში...

- კარგი, მოგისმენ... ოღონდ დისტანცია დაიცავი!

გაეღიმა და გზა გამინთავისუფლა. მე მისაღები ოთახისკენ წავედი. უკან გამომყვა. მუსიკა ისევ ჩართული იყო. ორივე დივანზე დავსხედით. ძალა მოვიკრიბე და ვკითხე:

- გისმენ, რა გაინტერესებს?

- როგორი მკაცრი ხარ... მოეშვი ცოტა... ნუ ხარ დაძაბული. მოდი, ჯერ შენ მკითხე, მე გიპასუხებ.

- შენ "თეთრი არწივის" დირექტორი, გიორგი ანდრიაძე ხარ?..

- ასეა! - მიპასუხა და გაეღიმა.

- შენი ჯერია, მკითხე! - ცოტა გავთამამდი.

- რა იფიქრე, როდესაც დანა დაინახე, შეგეშინდა?

- არა, დავიბენი...

- არ ამბობ სიმართლეს, ლუ, შეგეშინდა! საყინულეშიც მაგიტომ დამალე.

- სპეციალურად დააგდე ეგ დანა, ხომ? ჩემი რეაქცია გაინტერესებდა...

- არა! ეგ დანა სულ თან დამაქვს... არასოდეს ვიშორებ!

- რატომ?

- შეიძლება ოდესმე მოგიყვე კიდეც...

- ახლა რატომ არა?

- იმიტომ, რომ მტკივნეული თემაა ჩემთვის...

- მაგრამ შენ ხომ იმისთვის მოხვედი, რომ ჩემგან რაღაც პასუხები მიიღო? ხომ შევთანხმდით, რომ ეს ორმხრივი უნდა იყოს?..

- კარგი, რადგან დაგპირდი, დაგიკმაყოფილებ ცნობისმოყვარეობას: რამოდენიმე წლის წინ ქვეყნიდან გავემგზავრე... ეგვიპტეში. იქ რაღაც მოხდა, რაღაც ცუდი... მე და ჩემს მეგობარს თავს დაგვესხნენ...

როგორც კი მოყოლა დაიწყო, მაშინვე სახეზე გამომეტყველება შეეცვალა, აღელდა.

- მერე?

- საერთოდ, ეგვიპტელები ძალიან ცუდ პირობებში ცხოვრობენ. ისეთი სიღარიბეა, რომ ტურისტებისთვის სახიფათოა მარტო, სასტუმროს გარეთ, ქუჩებში სიარული. შეიძლება თავს დაგესხას ვინმე, გაგძარცვოს... ჩემი მეგობარი ადგილობრივებს მოელაპარაკა, რომ თავიანთი ტრანსპორტით ელ-გიზაში წავეყვანეთ. მათ კიდე, გაგვიტაცეს. დაახლოებით ერთი კვირა ვყავდით დამწყვდეულები სადღაც. გამოსასყიდს ითხოვდნენ...

ერთხელ ერთ-ერთი მათგანი შემოვიდა, წყალი შემოგვიტანა. ქამარში დანა ედო. მე როგორღაც შევძელი და ის დანა ამოვაცალე. მერე შევებრძოლე, წავაქციე და ზემოდან მოვექეცი. ეგონა, რომ მოვკლავდი... მაგრამ ვერ შევძელი... რასაც ძალიან ვნანობ...

- რას ამბობ?.. რას ნანობ, რომ მკვლელი არ გახდი? - შევშფოთდი.

- ჩემი სისუსტის გამო მაგ ნაბიჭვარმა მეგობარი მომიკლა... ის დანა, რომელიც ხელიდან გავაგდებინე, სულ თან დამაქვს. რამდენჯერაც დავხედავ, მახსენდება, რომ ჩემი მიზეზით...

უცებ გაჩუმდა და ღრმად ამოისუნთქა. ამ ამბავმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა.

- ახლა ვნანობ, რომ ის დანა თან არ წამოვიღე და მტკვარში არ გადავაგდე! - ვუთხარი და ფეხზე ავდექი. გაკვირვებულმა შემომხედა.

- შენი რეაქცია გასაგებია, მაგრამ შენ არაფერი იცი...

- დანაშაულის შეგრძნება გაქვს, ეს ბუნებრივია, მაგრამ ის, რაც მოხდა, შენ ბრალი არ არის...

გამიღიმა.

- შენ ძალიან თბილი ხარ, ლუ... სითბოს და სიკეთეს ასხივებ...

- მაპატიე, რომ გაგახსენე ეს ამბავი... არ მეგონა, ასეთ რამეს თუ მომიყვებოდი...

- არა უშავს, ეგ ამბავი მე ისედაც სულ მახსოვს... არც ერთი წამით არ მავიწყდება!

- შენი ჯერია, მკითხე, რაც გინდა...

ფანჯარასთან მივედი. გავიგე, როგორ წამოდგა ისიც და ჩემკენ წამოვიდა.

- ნახაზმა დაგაინტერესა?

- სიმართლე გითხრა, ვერ გავიგე, რა იყო... არქიტექტურასა და მშენებლობაში ვერ ვერკვევი, მხოლოდ ფოტოგრაფი ვარ!

მომიახლოვდა და გვერდით დამიდგა.

- როგორ არის შენი მტრედი? გამოვიდა დეპრესიიდან?

- საიდან იცი?.. თუმცა ჰოო, - ბლოგიდან. კი, გამოვიდა და მეორე ცოლიც მოიყვანა.

ვუყურებდი და თავი სიზმარში მეგონა. გონებაში არ ჯდებოდა, რომ ის ახლა ჩემს სახლში იყო.

- უცნაური შეგრძნება მაქვს... შენს გარემოში ვარ! რა კარგად გაქვს აღწერილი ეს გარემო პოსტში.

აივნის კარი გააღო და გავიდა. მეც გავყევი. მტრედებს გაეღვიძათ და კარადიდან ცაცხვის ხეზე გადაფრინდნენ, რომელიც ჩემი აივნის წინ იდგა.

ხეზე, რამოდენიმე ადგილას ჩიტის ბუდის მსგავსი რაღაც იყო, ტოტებში გახლართული. ეს ადრეც შემიმჩნევია და ძალიან მიკვირდა, რას უნდა ნიშნავდეს ერთ ხეზე ხუთი თუ ექვსი მოზრდილი ბუდე, რომელსაც ფრინველები ახლოსაც არ ეკარებიან.

- ამ ბუდეებს ხედავ? რამხელებია... არ შეიძლება იქ დაიძინონ ამ მტრედებმა და არ დააბინძურონ ჩემი აივანი?..

- ეგ ფითრია! - მიპასუხა და მოაჯირს იდაყვებით დაეყრდნო.

- რა არის?

- ფითრი! - პარაზიტი მცენარეა. სხვადასხვა ფოთლოვან და წიწვოვან ხეზე პარაზიტობს. ძალიან შხამიანი ნაყოფი აქვს. საქართველოში მარტო ეს, თეთრი ფითრია გავრცელებული...

- ზოგი ადამიანიც ასე არ არის?.. პარაზიტივით, სხვის ხარჯზე ცხოვრობს...

ჩემკენ შემობრუნდა და შემომხედა.

- საოცარი ადამიანი ხარ!

- გახსოვს, ბედნიერების რეცეპტზე რომ მკითხე?.. რატომ დამისვი ეგ შეკითხვა?

- ადამიანი ბედნიერია იმდენად, რამდენადაც სურს, რომ ბედნიერი იყოს... ყველას უნდა, ბედნიერი იყოს, მაგრამ არც ერთ ადამიანს არ შეუძლია, ზუსტად განსაზღვროს, რას ნიშნავს ბედნიერება... იმიტომ, რომ ის თვითონ ადამიანშია. ზოგი მხოლოდ ცხოვრების ბოლოს ხვდება, რომ თავს იტყუებდა და სჯეროდა, რომ ბედნიერი იყო, მაგრამ სინამდვილეში არ ყოფილა...

ბედნიერება გონების განწყობის მიხედვით მოდის. ამიტომ ეძებე ის შენში და არა სხვაგან... გახსოვდეს, რომ დრო არავის უცდის და რაც მეტ დროს დაუთმობ ბედნიერების ძებნას იქ, სადაც არ არის, მით უფრო ნაკლები დრო დაგრჩება იმისთვის, რომ ბედნიერებით ისიამოვნო!

- შენ ბედნიერი ხარ?

- უზომოდ... ვერ წარმოიდგენ, რა ბედნიერი ვარ ახლა, თუნდაც იმით, რომ შენ გელაპარაკები...

- რატომ?

- იცი, რაღაც მოახდინე შენ ჩემს ტვინში, ბევრ რამეს სხვა თვალით შემახედე... ჩვენი შეხვედრის პირველივე დღიდან ვიგრძენი შენი განსაკუთრებულობა... მაგრამ...

- რა?

- შეგიძლია ჩაი მოამზადო? - მკითხა უცებ.

- რასაკვირველია... ჩაის მოვიტან და გავაგრძელოთ საუბარი.

გამიღიმა.

- კარგი! მერე დახუჭე შენი ლამაზი თვალები და მე გავქრები...

სამზარეულოში გამოვედი. რა იგულისხმა ბოლოს? სად უნდა გაქრეს?..

ჭიქებში ჩაი დავასხი და ლანგარზე დავაწყე. ძალიან უცნაური შეგრძნება მქონდა... რაღაცნაირი...

მისაღებ ოთახში გამოვიტანე ლანგარი და მაგიდაზე დავდგი.

- ჩაი მზადაა!

დავიძახე და აივნისკენ წავედი. იქ აღარ იდგა. არც მისაღებ ოთახში იყო. კორიდორში გავიხედე, სადარბაზოს კარი ღია დაეტოვებინა...

ქურთუკი ავიღე და კიბეები ჩავირბინე. ქუჩაში გამოვედი. არც შავი BMW იდგა სადმე, არც წითელი "მუსტანგი"...

- "დახუჭე შენი ლამაზი თვალები და მე გავქრები..." - აი, თურმე რა იგულისხმა... მართლა გაქრა!

ზუსტად იმ ცაცხვის ხის ქვეშ ვიდექი, რომელსაც ფითრი ჰქონდა... ავიხედე. უცებ ძალიან შემიყვარდა ეს ხე.

სახლში ამოვბრუნდი. ჩაი მარტომ დავლიე. მისი ჭიქა ხელუხლებელი იდგა. კიდევ ვერ დამეჯერებინა, რომ აქ მოვიდა... წარმომიდგენია, ალბათ როგორ გავფითრდი, როცა მოულოდნელად ჩემს სახლში შემოიჭრა... - გავ-ფითრდი... ეს სიტყვაც ამ მცენარესთან იქნება დაკავშირებული...

იმ ღამეს დივანზე მეძინა. დილით მამას ზარმა გამაღვიძა.

- გეძინა?.. ის გეგმა ამოვბეჭდე და გავზომე! დაახლოებით 150-200 კვადრატული მეტრი იქნება...

- მადლობა, მამა...

- რამდენ ხანში გამოგიარო? მანქანაზე არ გავიდეთ?

- ნახევარ საათში მზად ვიქნები.

პირი დავიბანე და გამოვიცვალე. ყავა გავიკეთე და კომპიუტერი ჩავრთე. ვიცოდი, რომ ახალი კომენტარი არ დამხვდებოდა, მაგრამ მაინც შევამოწმე ჩემი ბლოგი.

თავისი ყველა კომენტარი წაეშალა, რომელიც ალტერ ეგოს სახელით ჰქონდა დაწერილი. მხოლოდ ჩემი კომენტარებიღა იყო დარჩენილი. - აქედანაც გაქრა.

ჩემი კომენტარებიც წავშალე. არ მესმის, ამას რატომ აკეთებს... სახელი და გვარი ხომ უკვე ვიცი? ისიც ვიცი, სად მოვძებნო. გაქრობაში ნეტა რა იგულისხმა? ქვეყნიდან ხომ არ გაემგზავრა?

საღამოს მანქანა უკვე ჩემს განკარგულებაში იყო. როგორც იქნა, მეღირსა საკუთარი მანქანა. თათიას დავურეკე და სახლთან მივაკითხე, რომ ერთად გაგვესეირნა. საჩუქარი მომილოცა და გახარებული მანქანაში ჩახტა.

- სად მივდივართ?

- სადაც მეტყვი, იქ წავიდეთ.

- ერთი იდეა მომივიდა! ნიკას სამსახურის ივენთია დღეს ერთ ბარში და შენ ლაშას დაურეკე და წამოიყვანე!

- რაღაც არ ვარ ახლა მაგ განწყობაზე...

- მანქანა არ უნდა "დავასველოთ" აბა? თან კვირა დღეა! ნუ ხარ უჟმური რაა... მიდი, დაურეკე!

თათიამ მაიძულა, ლაშასთვის დამერეკა. ერთ საათში ბარში დავთქვით შეხვედრა. სანამ ბარში მივიდოდით, ვერ მოვითმინე და გზაში თათიას ყველაფერი მოვუყევი. ჯერ აღშფოთდა, მერე ეწყინა, რომ აქამდე არ ვუთხარი, მერე მეჩხუბა და ბოლოს დამმოძღვრა. მოთმინებით გავუძელი ყველაფერს.

ბარში ბევრი ხალხი და მხიარული სიტუაცია იყო. ნიკა იქ დაგვხვდა. მალე ლაშაც მოვიდა და ოთხივე ერთ მაგიდასთან დავსხედით. მე და თათია მარტინის ვსვამდით, ბიჭები კონიაკს. სანამ ლაშა და ნიკა ლაპარაკობდნენ, თათიამ ტუალეტისკენ წამათრია.

- გოგო, ძალიან მომწონს ეს ლაშა! რა გინდა, ვერ გავიგე?..

- ხო, კარგი ბიჭია. რა უნდა მინდოდეს?

- კარგი კი არა, იდეალურია!

- ჰოდა, ალბათ ეგ არის ის მიზეზი, რომელიც მაკავებს... ზედმეტად უნაკლოა. ყოველთვის იცის, სად და როგორ მოიქცეს, ყველა სიტყვა გათვლილი აქვს...

- არანორმალური ხარ რაა... აბა, ის მოგწონს? რო არც იცი ვინაა? იქნებ კრიმინალია? ან კანონიერი ქურდი? იქნებ იმ ბუნკერში ხალხიც ჰყავს გატაცებული და აწამებს?

- კარგი რა, თათ, რა თრილერს მიყვები...

- აბა, ნაირ-ნაირი მანქანები რომ ჰყავს და 300 000$-იანი სახლი? და ღმერთმა იცის, საერთოდ რა ქონების პატრონია!

- ასე ყველაფრის ფასები საიდან იცი, ვგიჟდები რაა... უკვე ხომ ვიცი, ვინც არის, - კომპანიის დირექტორია - გიორგი ანდრიაძე.

- გეუბნები რაა, ამოიგდე თავიდან ეგ ტიპი! არ მომწონს! კარგს არაფერს მოგიტანს შენ მაგასთან ურთიერთობა! ვერ ატყობ, რომ გეთამაშება?

თათიას აღარ შევეწინააღმდეგე, აზრი არ ჰქონდა. მაგიდასთან რომ დავბრუნდით, ლაშა მობილურზე ლაპარაკობდა. როგორც კი გათიშა, მომიბრუნდა და მითხრა:

- ლექსო იყო!

- რაო?

ბარში ხმაური იყო. მისკენ ახლოს გადავიხარე, რომ გამეგო.

- "თეთრმა არწივმა" რეკლამა შეგვიკვეთა! მოთხოვნა აქვთ, რომ შენ უნდა გადაიღო. დეტალებზე ხვალ ლექსო დაგველაპარაკება! არ მომწონს მათი სვლა... ძალიან საეჭვოა! ყველაფერი კარგად უნდა ავწონ-დავწონოთ, სანამ რამეს გადავწყვეტთ! ლუ, მგონი რაღაც ჩაიფიქრეს... სიფრთხილე უნდა გამოვიჩინოთ...

გაგრძელება იქნება...