მე და შენ...მთვარის შუქზე...(17)
2 983 ნახვა
ჩვენი საიტის მომხმარებელმა ითხოვა ამ ნაწარმოების გაგრძელება , მე შევასრულე თხოვნა და დავამატე :* ნახეთ და შეაფასეთ ))
-ლამაზი ხარ...-გავიგონე ზურას ხმა...
-აჰ მადლობა-გავიღიმე მე...
-არაფრის-ზურა მომიახლოვდა და ჩამეხუტა... -აბა მოდიხარ დღეს მდინარეზე??-თქვა ღიმილით...
-მმმ... არ ვიცი... სხვები მოდიან?
-კი ლინდა და ვახო მოდიან და სხვა რა ვიცი მეც მოვდივარ-გაიცინა ზურამ
-ხო კარგი მაშინ წამოვალ... და როდის მივდივართ??-ვთქვი გაკვირვებულმა...
-ახლა...-თქვა და უკვე მომზადებული ჩანთა აიღო...
-მოიცა რატომ არ გამაფრთხილეთ?? მე ასე უცებ ვერ წამოვალ...
-ხო ვიცი ჯერ ლინდა და ვახოც უნდა მოვიდეს, მანამდე მოემზადე წადი...-თქვა და ჩანთა ისევ თავის ადგილზე დადო...
-კარგი წავედი.-ვთქვი და საათს გავხედე. 3 საათი სრულდებოდა... მგონი არც გვიანი იყო და არც ადრე... ჩემს ოთახში ავირბინე და კუპალნიკები გამოვიღე... მერე კი ჩანთაში ჩავყარე... ერთი უზარმაზარი პირსახოციც ჩავდევი და ზედ შარვალი და ზედაც დავადე...
ცოტა ხანში კი ქვემოთ ჩავედი და ლინდა და ვახოც მოსულები დამხვდნენ...
-გამარჯობა ბავშვებო-ვთქვი და ყველა მე მომაშტერდა...-დააა... ეგრე რატომ მიყურებთ??-გაკვირვებულმა შევიცხადე...
-მმმ... იმიტომ რომ ძალიან ლამაზი ხარ-თქვა ლინდამ...-მოდი ჩემო სულელო გოგო გაკოცო-დაამატა სიცილით და როცა მომიახლოვდა გადამკოცნა...
-ჰოო... ძალიან ლამაზი ხარ... ეკა ხომ იცი ზურა რომ ჩემი ძმა არის?-თქვა ღიმილით ვახომ.
-მადლობა. კი ვიცი მერე?
-ჰოდა შენ ჩემი რძალი გამოდიხარ არ დაგავიწყდეს...-თქვა ისევ ღიმილით... მეც გამეცინა და დავეთანხმე...
-კარგი ვიქნები შენი რძალი ოღონდ ეხლა ნუღარ მომშტერებიხართ...
-გაწითლდაააა-დაიძახა ლინდამ და ყველამ სიცილი ატეხა... მათ შორის ზურაც იცინოდა...
-მეე? გავწითლდი?? არა... არ არსებობს... მე არ ვწითლდები...-ვთქვი მე სიცილით და ლოყებზე ხელი მივიდევი...
-ეგ შენ გგონია ეგრე... ძალიანაც გაწითლდა... როგორი მორცხვი ყოფილაა...-ახლა ვახომ მოუმატა სიცილს...
-ხო კარგით რა იყოთ... ბოლო ბოლო ნუ გამიწითლეთ ჩემი პატარა...-ზურა მომიახლოვდა და ლოყებზე ხელები ჩამჭიდა მერე კი მაკოცა...
-უკაცრავად მაგრამ შეიძლება ერთი კითხვა დავსვა?-ცოტა სერიოზულად გამომივიდა ნათქვამი და ყველამ სერიოზულად შემომხედა...
-გისმენთ...
-თქვი...-ლინდას და ვახოს დადებითი პასუხის შემდეგ ზურას გავხედე მაცდურად და ჩემი კითხვაც დავსვი...
-თქვენ მოწიეთ რამე??-ამის თქმა იყო და ყველამ სიცილი ატეხა...-არა სერიოზულად... უკვე მეშინია ამდენს რატომ იცინით?-მეც გამეცინა...
-კარგი ეკა რა სისულელეს ამბობ...-სიცილით თქვა ზურამ...
-კარგით ხო არ მომაქციოთ ყურადღება... აბა ... წავედით თუ არა???-ვთქვი და სერიოზულად გავხედე ყველას... მაშინვე დასერიოზულდნენ და ჩანთებს ხელი დაავლეს... მდინარემდე გადავწყვიტეთ ფეხით გვევლო... ცოტას გზაშიც შევისვენებდით და ლაშქრობასავითაც გამოგვივიდოდა...
-დაიღალე?-ჩემთან ზურა მოვიდა...
-ცოტა მაგრამ არაუშავს... მალე მივალთ??
-კი სულ რაღაც 15 წუთის სავალი გზაც დარჩა და მერე მდინარეა...
-აჰა ხო კარგი...-დაღლილი ვიყავი ამიტომ არაფრის თავი არ მქონდა... აღარც ლაპარაკის თავი მქონდა... ამას ზურაც მიხვდა და უცებ ჩანთა წამართვა...
-ვახო დაიჭირე ცოტახანი წამოიღე...-თქვა და მერე თავისი ჩანთაც მიაყოლა...
-მოიცა ჩანთა არ მამძიმებდა წამოვიღებ იყოს...-ვთქვი მე და ვახოსკენ წავედი მაგრამ ამ დროს ზურამ ხელში ამიტატა...
-იყოს ჩანთას ვახო წამოიღებს მე კიდე შენ წამოგიყვან...
-ფეხით სიარული შემიძლია...-დავეჭყანე მე...
-ვიცი... აბა ჩამოხტი და ზურგზე მომახტი პატარავ...-თქვა ზურამ სიცილით...
-რაა? ხომ არ გაგჟდი??-გამეცინა მე და ზურამ ძირს დამსვა...
-მე სულ გიჟი არ ვიყავი? -გაიცინა და მეც ზურგზე შევაჯექი :დ
მდინარემდე ზურას ასე მივყავდი... გზაში ვეკითხებოდი თუ დაიღალა მაგრამ მართლა არაფერი ეტყობოდა დაღლის და გზას ასე აგრძელებდა... ბოლოს კი როგორც იქნა მდინარე გამოჩნდა მაგრამ ზურა ძირს არ მსვამდა... თუმცა მდინარის გამოჩენას ზუსტად ვერ ვიტყოდი... ყველა ხედავდა მას ჩემს გარდა... მეგონა თუ გააფრინეს მაგრამ მე შევცდი... ჩვენს წინ 4 მეტრის გადმოსავტომი იქნებოდა... თავიდან ვერ მივხვდი მაგრამ როცა ზურა გადასახტომს მიუახლოვდა მაშნვე მივხვდი ყველაფერს...
ზურამ სიცილი ატეხა მე კიდე კივილი...
-შენ ჩაგდებას ხომ არ მიპირებ??-ვიკითხე შეშინებულმა...
-რატომაც არა...-თქვა სიცილით-ოღონდ არ შეგეშნდეს მარტო არ გაგდებ... ერთად ჩავხტებით...-თქვა და მზადება დაიწყო გადახტომისთვის...
მე ისევ კივილი ავტეხე...
-ზურა არ ქნა გთხოვ... მე ცურვა არ ვიცი...
-მაპატიე მაგრამ სხვა გვარად მდინარეზე ვერ ჩახვალ... ერთ დროს ხიდი იყო მაგრამ წაიღო წყალმა და მე როგორ გავაჩინო?
-მაშნ დამსვი არ მოვდივარ მდინარეზე...-ვთქვი მე. ამის თქმა და ლინდას და ვახოს კივილი ერთი იყო... შეშინებულმა გავხედე მათ... ისინი შორი მანძილიდან ხელჩაკიდებულები გამოექანნენ და ზყალში გადახტნენ... ცოტა ხნის მერე კი ხმაც გაისმა...
-აუ ჩამოდით რაა... ნახეთ რა მაგარი წყალია...-ეს ვახო იყო...
-არა, არა, არა, არა და არა... დამსვი მე მანდ არ ჩამოვალ...-ვთქვი მაგრამ ჩემი არავის ესმოდა...
-თვალები დახუჭე-თქვა ზურამ და გაექანა...
კივილი ავტეხე და ზურას მაგრად მოვეჭიდე... ზურა გადახტა და წყალში ჩახტა... წყალმა კი ერთმანეთს დაგვაშორა...
თვალების გახელა არ შემეძლო წყალში აქ კი ისე შემეშინდა ჩემდაუნებურად გავახილე... წყალი სუფთა იყო მაგრამ მაინც ვერსად ვხედავდი ზურას... ავფართხალდი მაგრამ არ შველოდა ადგილიდან მაინც ვერ ვინძრეოდი... ჩემდაგასაკვირად კიდე წყალი ძალიან ღრმა იყო... ვხვდებოდი თანდათან ძირს ვიძირებოდი... უკვე ჰაერიც აღარ მყოფნიდა... ერთი გავიფიქრე „დამთავრდა ჩემი სიცოცხლეთქო“ მაგრამ შევცდი... უცებ ვიღაცამ ხელი ჩამჭიდა და ზემოთ, წყლის ზედაპირისკენ გაცურა...
