რაზე ოცნებობს ინვალიდის ეტლს მიჯაჭვული პოეტი გოგონა თინათინ რეხვიაშვილი
3 444 ნახვა
"რას ვუშავებ წუთისოფელს, არ ვიცი,
დარდიანი აღმა–დაღმა დავდივარ,
ვინ რა იცის, რას ვგრძნობ ან რას განვიცდი,
ამ ცხოვრების უბილეთო მგზავრი ვარ!".
ამ სტრიქონების ავტორი, 21 წლის გოგონა, თინათინ რეხვიაშვილი, მთელი ცხოვრება ინვალიდის ეტლს არის მიჯაჭვული. პოეზია მისთვის სამყაროსთან და საკუთარ თავთან სულიერი კონტაქტია. უკვე ლექსების 4 კრებული გამოსცა.
მოსიყვარულე და მგრძნობიარე, საოცარი ისტორიის მქონე ახალგაზრდა პოეტის პოეზიის საღამო 22 მარტს პატრიარქის ფონდში გაიმართა. თანატოლებს საკუთარი ლექსები წაუკითხა და მოუყვა, როგორ უყვარს, როგორ სტკივა და როგორ ოცნებობს.
– არ არსებობს საავადმყოფო, სადაც მე არ ვყოფილვარ. მთელი 19 წელი საავადმყოფოს კარზე მაქვს გატარებული. ეს არის დიდი უბედურება, მაგრამ არსებობს ადგილი, სადაც არასოდეს ვყოფილვარ და ეს სამშობიარო სახლია. სიმართლე გითხრათ, როგორც მომავალ დედას, ძალიან მაინტერესებს იქაური სიტუაცია და ატმოსფერო... ვიცი, რომ ეს უსიამოვნო პროცესია, მაგრამ როდესაც ჩემს პატარას დავინახავ, ყველაფერი დამავიწყდება. დიდი სიყვარულით ავიყვან ხელში და ვეტყვი, გამარჯობა, ჩემო თვალისჩინო, მე შენი დედიკო ვარ, – ამბობს თინათინი.
როცა თავად მოევლინა ქვეყანას, იმაზე ციცქნა იყო, ვიდრე ჩვეულებრივი ჩვილები არიან – 1 კილოს და 800 გრამს იწონიდა.
თინათინის დედა, ქალბატონი ვენერა რეხვიაშვილი გვიამბობს:
– თინიკო შვიდთვიანია. დღენაკლული დაიბადა და, როგორც ექიმებმა მითხრეს, სამშობიარო ტრავმა მიიღო. მე კი მგონია, რომ მისი დაავადება ვირუსული ინფექციის ბრალია – შვიდი თვის ფეხმძიმე ვიყავი, გრიპი რომ შემეყარა. გრიპის საწინააღმდეგო წამლები მივიღე და ალბათ ამან იმოქმედა. ბავშვი თავს კარგად ვერ იჭერდა და სხვა პრობლემებიც ჰქონდა. 7 თვისაც არ იყო, ნევროპათოლოგთან რომ მივიყვანე. ცერებრალური დამბლა დაუდგინეს. 5 წლის იყო, პირველი ოპერაცია რომ გაუკეთეს – მყესები დაუჭიმეს. სულ 4 ოპერაცია აქვს გაკეთებული. თინიკოს შანსი აქვს, რომ კარგად გაიაროს. უკრაინაში გვითხრეს, თუ სამჯერ ზედიზედ ჩამოიყვანთ, დამოუკიდებლად გაივლისო. ახლა უკვე ხელის ჩაჭიდებით დამყვება და ხშირად ეტლის გარეშეც დავდივართ ქუჩაში.
საბედნიეროდ, ეს დაავადება მის ტვინს არ შეხებია, თავიდანვე გამოირჩეოდა განსაკუთრებული ნიჭით. როცა წამოიზარდა და შეხედა, სხვები დადიოდნენ და თვითონ – ვერა, ცოტა მოიწყინა, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც შეუპოვარი გამოდგა. დეპრესიაში არასოდეს ვარდება. აქეთ მამშვიდებს და ეს მაძლებინებს, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი ყოფითი პრობლემა გვაქვს. სამოთახიანი ბინა გვქონდა თბილისში, მაგრამ თინიკოს ავადმყოფობის გამო გავყიდეთ.
– ერთი შვილი გყავთ?
– არა, სამი შვილის დედა ვარ. თინიკოს ორი უფროსი ძმა ჰყავს. გვინდოდა, გერმანიაში წაგვეყვანა და სხვა საშუალება რომ ვერ გამოვნახეთ, სახლი გავყიდეთ. გასული საუკუნის 90–იანი წლები იყო და მოგეხსენებათ, რა მდგომარეობაც იყო ჩვენს ქვეყანაში. ფული შევიტანეთ ფირმა "თამუნიაში". მათ უნდა გაეკეთებინათ ჩვენთვის ვიზები. თაღლითები გამოდგნენ. ამას დაემატა უფრო დიდი ტრაგედია – თინიკოს მამამ მიგვატოვა და თავის მეგობარ ქალთან ერთად საზღვარგარეთ გაიქცა...
მას მერე ვიბრძვი. ამბობენ, მამაკაცები ვერ უძლებენ შვილების ავადმყოფობასო. ბევრს ვიცნობ, ვის შვილსაც მსგავსი დაავადება აქვს და მათი უმრავლესობა შვილს უმამოდ ზრდის, რადგან კაცი ამ დროს ოჯახიდან გარბის. რომ მივხვდი, სხვებსაც ჰქონდათ ჩემნაირი პრობლემები, უფრო გავძლიერდი. დედებმა რა დავაშავეთ, ჩვენ ცოდონი არ ვართ?!
თინიკო დიღომში, რეაბილიტაციის ცენტრში მკურნალობდა და დირექტორს ვთხოვე, წასასვლელი არსად მაქვს და იქნებ სადმე შეგვიკედლოთ–მეთქი. პატარა ოთახი გამოგვიყო და იქ ვცხოვრობდით. ფანჯარაც კი არ გვქონდა. ბავშვს ჰაერი ენატრებოდა. თინიკომ სკოლაც წარჩინებით დაამთავრა და მუსიკალური შვიდწლედიც. ბევრ რამეს ითმენდა და უხმოდ იტანდა. ვფიქრობ, ღმერთმა იმიტომ მომცა ასეთი შვილი, რომ მე შემიძლია, მას ყველა პირობა შევუქმნა. ჩემი ბიჭები დაქორწინდნენ, ქირით ცხოვრობენ. გადადიან ერთი ბინიდან მეორეში და არიან წვალებაში. ღმერთს მადლობა, რომ შრომისმოყვარენი არიან და რაღაცას ახერხებენ.
– თქვენ სად ცხოვრობთ ახლა?
– ჯანდაცვის სამინისტრომ გამოიჩინა დიდი ყურადღება ჩვენ მიმართ და ხანდაზმულთა პანსიონატში გადაგვიყვანეს. უკვე 6 წელია, იქ ვართ.
თინათინი: თუმცა ყოველდღიურად გვახსენებენ პანსიონატის უფროსები, რომ შეიძლება ჩვენი იქიდან გამოსახლების საკითხი დადგეს.
ვენერა: ვეუბნები, დამეხმარეთ, რომ ალტერნატიული ფართი გამომიყონ სადმე და დიდი სიამოვნებით გადავალ–მეთქი.
– პანსიონატში კვებაც უფასო გაქვთ?
თინათინი: თუ დარჩებათ რამე, იმას გვაძლევენ.
ვენერა: ამაზეც დიდ მადლობას ვუხდი ყველას. თინიკოს უნივერსიტეტში დავყვები. იქიდან რომ მოვდივართ, მერეც უნდა მიხედვა. სპეციალობით ფარმაცევტი ვარ, მაგრამ დილიდან საღამომდე აფთიაქში ვერ დავჯდები, რადგან თინიკოს ვერ ვტოვებ. შაბათ–კვირას დავდივარ ოჯახებში დასალაგებლად. მინდა, ჩემს შვილს ელემენტარული მაინც ჰქონდეს. სტუდენტია და ბევრი რამ სჭირდება.
– თინათინ, ლექსების წერა როდის დაიწყეთ?
თინათინი: 9 წლის ასაკში. თავიდან ამ ყველაფერს სერიოზულად არ ვუყურებდი, რადგან მეგონა, ეს ცხოვრების რაღაც ეტაპამდე იქნებოდა და შემდეგ აღარ გაგრძელდებოდა. დედამ კი ჩემს ნიჭს ყურადღება მიაქცია, კეთილი ადამიანების დახმარებით 4 პოეტური კრებული გამოვეცი და ახლა მეხუთეზე ვმუშაობ. პოეზიას ჩარჩოები არ უყვარს. მას არ აქვს განსაზღვრული დრო. როცა უნდა, მაშინ მოდის მუზა, ამიტომ, როგორც ლადო ასათიანი ამბობდა, პოეტს არ აქვს დასვენების დღე. ხანდახან ღამეც ვდგები. მაწუხებს ხოლმე რაღაც სიტყვები. გავახელ თვალს, წამოვჯდები, მივალ მაგიდამდე და ვწერ. პირველად დედაზე დავწერე. დაბადების დღე ჰქონდა და დავუწერე:
"დაბადების დღეს გილოცავ,
ჩემო ძვირფასო დედა,
შენ რომ არ მყავდე ამქვეყნად,
რა მეშველება ნეტავ?!".
ვენერა: ლექსების წერა რომ დაიწყო, გამიხარდა, რადგან ლექსებით ამბობდა თავის ტკივილს და სათქმელს. დღესაც ასეა – არასოდეს გეტყვის, რა სტკივა, რა აწუხებს. ლექსებში კი შვებას პოულობს. დაწერდა და გადააგდებდა ხოლმე, მაგრამ მე ვინახავდი. მერე კი თინიკოს მიერ გადაგდებული ლექსები დაიბეჭდა. არავის აქვს ია–ვარდებით მოფენილი ცხოვრება, ყველას რაღაც უჭირს. მე კი ეს ტვირთი დამაკისრა უფალმა. ლექსი სამარშრუტო ავტობუსშიც დაუწერია. უცებ მეტყვის ხოლმე, დედა, ლექსის დაწერა მინდაო და მეც ვიწერ.
– თინათინ, უნივერსიტეტში ჩაბარება არ გაგჭირვებიათ?
თინათინი: უნივერსიტეტში დიდი წვალებით ჩავაბარე. ეროვნულ გამოცდებზე ორჯერ ჩავიჭერი. მესამე ცდაზე კი ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ჩავირიცხე. ყოველდღე დავდივარ, გაცდენა არ მიყვარს. ბევრ წიგნს ვკითხულობ, რადგან მიმაჩნია, რომ ჟურნალისტი ძალიან განათლებული უნდა იყოს. დასაქმებულიც ვარ, განსხვავებული უნარების მქონე პირთა გაერთიანებაში ვმუშაობ პრესსამსახურის ხელმძღვანელად. ჯერ ხელფასს არ ვიღებ. ფინანსების არქონის გამო არც ოფისი გვაქვს. ვგრძნობ, რომ ჩემს თანატოლებსა და მეგობრებს ჩემი გასაჭირი სტკივათ და ცდილობენ, მდგომარეობა შემიმსუბუქონ. არ მაგრძნობინებენ, რომ ინვალიდი ვარ. ეს "რეგალია" გარკვეული დოზით მაინც არსებობს, მაგრამ საზოგადოების მენტალობა უკეთესობისკენ იცვლება.
– რამე გახსოვთ მწარედ?
თინათინი: ერთხელ მამას და დედას მცხეთაში მივყავდი. გაჩერებაზე სამარშრუტო ტაქსს ველოდებოდით. ჯარისკაცის ფორმაში ჩაცმული კაცი მოვიდა. მამას ხელში ვეჭირე. იმ კაცმა მითხრა, ჩამოდი დაბლა, რატომ უჭერიხარ ამხელა გოგო ხელშიო. მამამ უთხრა, ვერ დადისო. ეს იყო პირველი ყველაზე მწარე მომენტი ჩემს ცხოვრებაში.
– ნაწყენი ხართ, მამამ რომ მიგატოვათ?
თინათინი: არა, რადგან არ შეიძლება წყენის და ბოღმის გულში ჩადება. მის ცხოვრებაში ისეთი რაღაც მოხდა, რამაც ჩვენი ცხოვრებიდან მისი წასვლა განაპირობა. სხვამ გადაიბირა. მაშინ 9 წლის ვიყავი. რთულად გადავიტანე მისი წასვლა, მაგრამ რომ დაბრუნდეს, ვაპატიებ.
– ლექსებს წერთ სიყვარულზე. გყვარებიათ?
თინათინი: სიყვარული უდიდესი და ულამაზესი გრძნობაა. უსასრულო კუნძულია და გრძნობასთან ყველა უძლურია. ერთხელ მიყვარდა. 16 წლის ვიყავი, როცა შემიყვარდა. მიუხედავად იმისა, რომ დღეს ის ჩემთან აღარ არის, მინდა, ბედნიერი იყოს. ის ადამიანი ჩემთან ისე მოვიდა, როგორც პოეტთან. რეჟისორი გახლავთ. მითხრა, განსაკუთრებული უნარების მქონე ადამიანებზე ფილმს ვიღებ და მინდა, მთავარი გმირი იყოო. ასე დაიწყო ჩემი დიდი სიყვარული. სიყვარული იყო, მაგრამ მის მენტალობაში იყო გარკვეული პრობლემა. 8 მარტს მის დედას დავურეკე მისალოცად. დედაზე კარგ რამეებს მიყვებოდა და მასზე კარგი წარმოდგენა მქონდა. ვუთხარი, გამარჯობათ, ქალბატონო, გილოცავთ ქალთა დღეს, ბედნიერი ქალი ყოფილიყავით–მეთქი. მიპასუხა, იცით, რას გეტყვით, ჩემს შვილს სნეული ქალი არ სჭირდება და მეორედ აქ აღარ დარეკო, წადი მისი ცხოვრებიდანო. თუ რამეს უფალი არ დაუშვებს, ესე იგი მისი ნებაა. წავედი მისი ცხოვრებიდან და არც მინანია. პირიქით, მადლობელი ვარ, რომ მასთან ოჯახი არ შევქმენი. ჯერ დაშორების პროცესი იყო ძალიან მტკივნეული, მერე კი, როცა გავიგე, რომ ცოლი მოიყვანა, ანგარიშის გასწორება მოვინდომე საკუთარ თავთან...
– თავის მოკვლა გინდოდათ?
თინათინი: დიახ, სამართებელი უნდა გადამესვა ვენაზე, მაგრამ თითქოს უკნიდან მომკიდა ხელი ვიღაცამ და ჩემი საწოლისკენ წამიყვანა. უცებ ვიფიქრე, რომ თავის მოკვლა უფლის უარყოფას ნიშნავდა და ამან ძალა მომცა. დარწმუნებული ვარ, ნამდვილი სიყვარული აუცილებლად მეწვევა.
– კიდევ რა ნატვრა გაქვთ?
თინათინი: მინდა, საკუთარი ჭერი მქონდეს და მუდმივად არ მეშინოდეს, რომ ვიღაც შემომიღებს კარს და მეტყვის, წადი აქედანო. ამიტომ დავწერე ლექსი "უბილეთო მგზავრი". უბილეთო მგზავრი ნიშნავს ადამიანს, რომელიც მუდმივად მისამართს ეძებს. ჯანმრთელი ადამიანის შეყვარება ყველას შეუძლია. ინვალიდი – უფლის თვალისჩინია. ამას რომ გაითავისებ და მიიღებ ისეთს, როგორიც არის, მაშინ ხარ კარგი ადამიანი.
რუსუდან ადვაძე
დარდიანი აღმა–დაღმა დავდივარ,
ვინ რა იცის, რას ვგრძნობ ან რას განვიცდი,
ამ ცხოვრების უბილეთო მგზავრი ვარ!".
ამ სტრიქონების ავტორი, 21 წლის გოგონა, თინათინ რეხვიაშვილი, მთელი ცხოვრება ინვალიდის ეტლს არის მიჯაჭვული. პოეზია მისთვის სამყაროსთან და საკუთარ თავთან სულიერი კონტაქტია. უკვე ლექსების 4 კრებული გამოსცა.
მოსიყვარულე და მგრძნობიარე, საოცარი ისტორიის მქონე ახალგაზრდა პოეტის პოეზიის საღამო 22 მარტს პატრიარქის ფონდში გაიმართა. თანატოლებს საკუთარი ლექსები წაუკითხა და მოუყვა, როგორ უყვარს, როგორ სტკივა და როგორ ოცნებობს.
– არ არსებობს საავადმყოფო, სადაც მე არ ვყოფილვარ. მთელი 19 წელი საავადმყოფოს კარზე მაქვს გატარებული. ეს არის დიდი უბედურება, მაგრამ არსებობს ადგილი, სადაც არასოდეს ვყოფილვარ და ეს სამშობიარო სახლია. სიმართლე გითხრათ, როგორც მომავალ დედას, ძალიან მაინტერესებს იქაური სიტუაცია და ატმოსფერო... ვიცი, რომ ეს უსიამოვნო პროცესია, მაგრამ როდესაც ჩემს პატარას დავინახავ, ყველაფერი დამავიწყდება. დიდი სიყვარულით ავიყვან ხელში და ვეტყვი, გამარჯობა, ჩემო თვალისჩინო, მე შენი დედიკო ვარ, – ამბობს თინათინი.
როცა თავად მოევლინა ქვეყანას, იმაზე ციცქნა იყო, ვიდრე ჩვეულებრივი ჩვილები არიან – 1 კილოს და 800 გრამს იწონიდა.
თინათინის დედა, ქალბატონი ვენერა რეხვიაშვილი გვიამბობს:
– თინიკო შვიდთვიანია. დღენაკლული დაიბადა და, როგორც ექიმებმა მითხრეს, სამშობიარო ტრავმა მიიღო. მე კი მგონია, რომ მისი დაავადება ვირუსული ინფექციის ბრალია – შვიდი თვის ფეხმძიმე ვიყავი, გრიპი რომ შემეყარა. გრიპის საწინააღმდეგო წამლები მივიღე და ალბათ ამან იმოქმედა. ბავშვი თავს კარგად ვერ იჭერდა და სხვა პრობლემებიც ჰქონდა. 7 თვისაც არ იყო, ნევროპათოლოგთან რომ მივიყვანე. ცერებრალური დამბლა დაუდგინეს. 5 წლის იყო, პირველი ოპერაცია რომ გაუკეთეს – მყესები დაუჭიმეს. სულ 4 ოპერაცია აქვს გაკეთებული. თინიკოს შანსი აქვს, რომ კარგად გაიაროს. უკრაინაში გვითხრეს, თუ სამჯერ ზედიზედ ჩამოიყვანთ, დამოუკიდებლად გაივლისო. ახლა უკვე ხელის ჩაჭიდებით დამყვება და ხშირად ეტლის გარეშეც დავდივართ ქუჩაში.
საბედნიეროდ, ეს დაავადება მის ტვინს არ შეხებია, თავიდანვე გამოირჩეოდა განსაკუთრებული ნიჭით. როცა წამოიზარდა და შეხედა, სხვები დადიოდნენ და თვითონ – ვერა, ცოტა მოიწყინა, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც შეუპოვარი გამოდგა. დეპრესიაში არასოდეს ვარდება. აქეთ მამშვიდებს და ეს მაძლებინებს, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი ყოფითი პრობლემა გვაქვს. სამოთახიანი ბინა გვქონდა თბილისში, მაგრამ თინიკოს ავადმყოფობის გამო გავყიდეთ.
– ერთი შვილი გყავთ?
– არა, სამი შვილის დედა ვარ. თინიკოს ორი უფროსი ძმა ჰყავს. გვინდოდა, გერმანიაში წაგვეყვანა და სხვა საშუალება რომ ვერ გამოვნახეთ, სახლი გავყიდეთ. გასული საუკუნის 90–იანი წლები იყო და მოგეხსენებათ, რა მდგომარეობაც იყო ჩვენს ქვეყანაში. ფული შევიტანეთ ფირმა "თამუნიაში". მათ უნდა გაეკეთებინათ ჩვენთვის ვიზები. თაღლითები გამოდგნენ. ამას დაემატა უფრო დიდი ტრაგედია – თინიკოს მამამ მიგვატოვა და თავის მეგობარ ქალთან ერთად საზღვარგარეთ გაიქცა...
მას მერე ვიბრძვი. ამბობენ, მამაკაცები ვერ უძლებენ შვილების ავადმყოფობასო. ბევრს ვიცნობ, ვის შვილსაც მსგავსი დაავადება აქვს და მათი უმრავლესობა შვილს უმამოდ ზრდის, რადგან კაცი ამ დროს ოჯახიდან გარბის. რომ მივხვდი, სხვებსაც ჰქონდათ ჩემნაირი პრობლემები, უფრო გავძლიერდი. დედებმა რა დავაშავეთ, ჩვენ ცოდონი არ ვართ?!
თინიკო დიღომში, რეაბილიტაციის ცენტრში მკურნალობდა და დირექტორს ვთხოვე, წასასვლელი არსად მაქვს და იქნებ სადმე შეგვიკედლოთ–მეთქი. პატარა ოთახი გამოგვიყო და იქ ვცხოვრობდით. ფანჯარაც კი არ გვქონდა. ბავშვს ჰაერი ენატრებოდა. თინიკომ სკოლაც წარჩინებით დაამთავრა და მუსიკალური შვიდწლედიც. ბევრ რამეს ითმენდა და უხმოდ იტანდა. ვფიქრობ, ღმერთმა იმიტომ მომცა ასეთი შვილი, რომ მე შემიძლია, მას ყველა პირობა შევუქმნა. ჩემი ბიჭები დაქორწინდნენ, ქირით ცხოვრობენ. გადადიან ერთი ბინიდან მეორეში და არიან წვალებაში. ღმერთს მადლობა, რომ შრომისმოყვარენი არიან და რაღაცას ახერხებენ.
– თქვენ სად ცხოვრობთ ახლა?
– ჯანდაცვის სამინისტრომ გამოიჩინა დიდი ყურადღება ჩვენ მიმართ და ხანდაზმულთა პანსიონატში გადაგვიყვანეს. უკვე 6 წელია, იქ ვართ.
თინათინი: თუმცა ყოველდღიურად გვახსენებენ პანსიონატის უფროსები, რომ შეიძლება ჩვენი იქიდან გამოსახლების საკითხი დადგეს.
ვენერა: ვეუბნები, დამეხმარეთ, რომ ალტერნატიული ფართი გამომიყონ სადმე და დიდი სიამოვნებით გადავალ–მეთქი.
– პანსიონატში კვებაც უფასო გაქვთ?
თინათინი: თუ დარჩებათ რამე, იმას გვაძლევენ.
ვენერა: ამაზეც დიდ მადლობას ვუხდი ყველას. თინიკოს უნივერსიტეტში დავყვები. იქიდან რომ მოვდივართ, მერეც უნდა მიხედვა. სპეციალობით ფარმაცევტი ვარ, მაგრამ დილიდან საღამომდე აფთიაქში ვერ დავჯდები, რადგან თინიკოს ვერ ვტოვებ. შაბათ–კვირას დავდივარ ოჯახებში დასალაგებლად. მინდა, ჩემს შვილს ელემენტარული მაინც ჰქონდეს. სტუდენტია და ბევრი რამ სჭირდება.
– თინათინ, ლექსების წერა როდის დაიწყეთ?
თინათინი: 9 წლის ასაკში. თავიდან ამ ყველაფერს სერიოზულად არ ვუყურებდი, რადგან მეგონა, ეს ცხოვრების რაღაც ეტაპამდე იქნებოდა და შემდეგ აღარ გაგრძელდებოდა. დედამ კი ჩემს ნიჭს ყურადღება მიაქცია, კეთილი ადამიანების დახმარებით 4 პოეტური კრებული გამოვეცი და ახლა მეხუთეზე ვმუშაობ. პოეზიას ჩარჩოები არ უყვარს. მას არ აქვს განსაზღვრული დრო. როცა უნდა, მაშინ მოდის მუზა, ამიტომ, როგორც ლადო ასათიანი ამბობდა, პოეტს არ აქვს დასვენების დღე. ხანდახან ღამეც ვდგები. მაწუხებს ხოლმე რაღაც სიტყვები. გავახელ თვალს, წამოვჯდები, მივალ მაგიდამდე და ვწერ. პირველად დედაზე დავწერე. დაბადების დღე ჰქონდა და დავუწერე:
"დაბადების დღეს გილოცავ,
ჩემო ძვირფასო დედა,
შენ რომ არ მყავდე ამქვეყნად,
რა მეშველება ნეტავ?!".
ვენერა: ლექსების წერა რომ დაიწყო, გამიხარდა, რადგან ლექსებით ამბობდა თავის ტკივილს და სათქმელს. დღესაც ასეა – არასოდეს გეტყვის, რა სტკივა, რა აწუხებს. ლექსებში კი შვებას პოულობს. დაწერდა და გადააგდებდა ხოლმე, მაგრამ მე ვინახავდი. მერე კი თინიკოს მიერ გადაგდებული ლექსები დაიბეჭდა. არავის აქვს ია–ვარდებით მოფენილი ცხოვრება, ყველას რაღაც უჭირს. მე კი ეს ტვირთი დამაკისრა უფალმა. ლექსი სამარშრუტო ავტობუსშიც დაუწერია. უცებ მეტყვის ხოლმე, დედა, ლექსის დაწერა მინდაო და მეც ვიწერ.
– თინათინ, უნივერსიტეტში ჩაბარება არ გაგჭირვებიათ?
თინათინი: უნივერსიტეტში დიდი წვალებით ჩავაბარე. ეროვნულ გამოცდებზე ორჯერ ჩავიჭერი. მესამე ცდაზე კი ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ჩავირიცხე. ყოველდღე დავდივარ, გაცდენა არ მიყვარს. ბევრ წიგნს ვკითხულობ, რადგან მიმაჩნია, რომ ჟურნალისტი ძალიან განათლებული უნდა იყოს. დასაქმებულიც ვარ, განსხვავებული უნარების მქონე პირთა გაერთიანებაში ვმუშაობ პრესსამსახურის ხელმძღვანელად. ჯერ ხელფასს არ ვიღებ. ფინანსების არქონის გამო არც ოფისი გვაქვს. ვგრძნობ, რომ ჩემს თანატოლებსა და მეგობრებს ჩემი გასაჭირი სტკივათ და ცდილობენ, მდგომარეობა შემიმსუბუქონ. არ მაგრძნობინებენ, რომ ინვალიდი ვარ. ეს "რეგალია" გარკვეული დოზით მაინც არსებობს, მაგრამ საზოგადოების მენტალობა უკეთესობისკენ იცვლება.
– რამე გახსოვთ მწარედ?
თინათინი: ერთხელ მამას და დედას მცხეთაში მივყავდი. გაჩერებაზე სამარშრუტო ტაქსს ველოდებოდით. ჯარისკაცის ფორმაში ჩაცმული კაცი მოვიდა. მამას ხელში ვეჭირე. იმ კაცმა მითხრა, ჩამოდი დაბლა, რატომ უჭერიხარ ამხელა გოგო ხელშიო. მამამ უთხრა, ვერ დადისო. ეს იყო პირველი ყველაზე მწარე მომენტი ჩემს ცხოვრებაში.
– ნაწყენი ხართ, მამამ რომ მიგატოვათ?
თინათინი: არა, რადგან არ შეიძლება წყენის და ბოღმის გულში ჩადება. მის ცხოვრებაში ისეთი რაღაც მოხდა, რამაც ჩვენი ცხოვრებიდან მისი წასვლა განაპირობა. სხვამ გადაიბირა. მაშინ 9 წლის ვიყავი. რთულად გადავიტანე მისი წასვლა, მაგრამ რომ დაბრუნდეს, ვაპატიებ.
– ლექსებს წერთ სიყვარულზე. გყვარებიათ?
თინათინი: სიყვარული უდიდესი და ულამაზესი გრძნობაა. უსასრულო კუნძულია და გრძნობასთან ყველა უძლურია. ერთხელ მიყვარდა. 16 წლის ვიყავი, როცა შემიყვარდა. მიუხედავად იმისა, რომ დღეს ის ჩემთან აღარ არის, მინდა, ბედნიერი იყოს. ის ადამიანი ჩემთან ისე მოვიდა, როგორც პოეტთან. რეჟისორი გახლავთ. მითხრა, განსაკუთრებული უნარების მქონე ადამიანებზე ფილმს ვიღებ და მინდა, მთავარი გმირი იყოო. ასე დაიწყო ჩემი დიდი სიყვარული. სიყვარული იყო, მაგრამ მის მენტალობაში იყო გარკვეული პრობლემა. 8 მარტს მის დედას დავურეკე მისალოცად. დედაზე კარგ რამეებს მიყვებოდა და მასზე კარგი წარმოდგენა მქონდა. ვუთხარი, გამარჯობათ, ქალბატონო, გილოცავთ ქალთა დღეს, ბედნიერი ქალი ყოფილიყავით–მეთქი. მიპასუხა, იცით, რას გეტყვით, ჩემს შვილს სნეული ქალი არ სჭირდება და მეორედ აქ აღარ დარეკო, წადი მისი ცხოვრებიდანო. თუ რამეს უფალი არ დაუშვებს, ესე იგი მისი ნებაა. წავედი მისი ცხოვრებიდან და არც მინანია. პირიქით, მადლობელი ვარ, რომ მასთან ოჯახი არ შევქმენი. ჯერ დაშორების პროცესი იყო ძალიან მტკივნეული, მერე კი, როცა გავიგე, რომ ცოლი მოიყვანა, ანგარიშის გასწორება მოვინდომე საკუთარ თავთან...
– თავის მოკვლა გინდოდათ?
თინათინი: დიახ, სამართებელი უნდა გადამესვა ვენაზე, მაგრამ თითქოს უკნიდან მომკიდა ხელი ვიღაცამ და ჩემი საწოლისკენ წამიყვანა. უცებ ვიფიქრე, რომ თავის მოკვლა უფლის უარყოფას ნიშნავდა და ამან ძალა მომცა. დარწმუნებული ვარ, ნამდვილი სიყვარული აუცილებლად მეწვევა.
– კიდევ რა ნატვრა გაქვთ?
თინათინი: მინდა, საკუთარი ჭერი მქონდეს და მუდმივად არ მეშინოდეს, რომ ვიღაც შემომიღებს კარს და მეტყვის, წადი აქედანო. ამიტომ დავწერე ლექსი "უბილეთო მგზავრი". უბილეთო მგზავრი ნიშნავს ადამიანს, რომელიც მუდმივად მისამართს ეძებს. ჯანმრთელი ადამიანის შეყვარება ყველას შეუძლია. ინვალიდი – უფლის თვალისჩინია. ამას რომ გაითავისებ და მიიღებ ისეთს, როგორიც არის, მაშინ ხარ კარგი ადამიანი.
რუსუდან ადვაძე
