და მაინც...
2 042 ნახვა
ღამით დრო გაჩერებულა,მხოლოდ ქვიშის საათი არ სწყვეტს მოძრაობას,სამგლოვიარო ზარების ხმა გაისმის ირგვლის,ვცდილობს დაამარცხოს ოთახში გაბატონებული მდუმარება,მაგრამ ყოველივე ზედმეტად გაჟღენთილია იდუმალებითა და უჩვეულო შიშით.ნოემბრის სუსხი მიკაკუნებს ფანჯრის მინაზე,მაგრამ ჩვენ შორის დიდი ზღვარია,წინ გადადგმული ერთი ნაბიჯიც და შიშის მორევი თან ჩამიყოლებს,მე მეშინია,პირველად გამოვცადე ეს განცდა და უმალ მისივე ქურქით შევიმოსე,მჭიდროდ შემომეკრა სხეულზე,სუნთქვა მიჭირს,გული შემებოჭა,ჯაჭვის სიმძიმე ფეხებს მკვეთს,ფანჯრისკენ მივიწევ,მაგრამ ძალა აღარ შემწევს,ოთახში ვარ,სრულიად მარტო,განცდა მეუფლკება თითქოს სიცოცხლე რომელიც ჩემში არსებობის ბოლო წუთები ითვლის უკანასკენელია.ყველაფერი წარმოსახვითია ჩემს ირგვლივ,ყველაფერი სიმბოლურია,მეც სიმბოლო ვარ ამ ტანჯული ცხოვრების გამოხატულებისა,მთვარის შუქი ანათებს ოთახს,ისიც მარტოა,ჩემსავით მიუტოვებიათ და გაუწირავთ ვარსკვლავებს საუკუნო მდუმარებისათვის...თეთრი ანაფორა,ქარის მიერ გაწეწილი თმა,ვხედავ ჩემს ანარეკლს ჩემივე ფიქრების გაორებაში,სიჩუმე თანდათან ირღვევა,სწრაფად იცვლება ჩემს თვალწინ საზარელი სურათები,მოგონებები ნაფლეთებად იშლება და კრთალად მიმყვება გონებაში.სიჩუმე მერღვევა,ციდან ჩამოშვეული ფარდა მორმორცხვად ეხება მმინას,ცდილობს ააყოლოს ტანგოს მხურვალე რიტმებს,მაგრამ ის უკვე ჩაკვდა,ძალა დაკარგა,შეეგუა ამ ცხორების უიღბლო ქროლვას,ნელი მოძრაობით ყორანი მიერთდება,შენელებულია წარმოქმნილი კადრები,შავი მოგონება-ყორანის სახით რომ მიერტდება ცდილობს გარკვეული ხმები გამოსცეს,თითქოს საბედისწერო ცხოვრების აღსასრულლს მამცნობს,უკვე ყველაფერს ვხვდები.სისხლის მეყინება სხეულში,ადამინი კი მაშინ წყვეტს არსებობას,როდესაც მას სითბო მოსცილდება,მე არ ვწუხვარ ყოველივეს,აქ ხომ ყველაფერი დროებითია,მხოლოდ შავი ფერებით გარშემორტყმული,მე კი მივდივარ უსასრულობაში,ნათელი მოსჩანს,კიბეებს მივუყვები,ნელ-ნელა სიმსუბუქე მემატება,იმედს ვგრძნობს,მე ვხედავ ჰორიზონტს მიღმა გაზაფხულს!
