მზია შარაშენიძე გოგონას დედა გახდა
3 503 ნახვა
წარსულში ცნობილი ტელესახე, მზია შარაშენიძე, გათხოვებიდან 9 წლის შემდეგ დედა გახდა. მისი გოგონა, მართა, 5 ნოემბერს დაიბადა. ახალბედა დედას შვილის მოვლაში ქმარი, ივა სიხარულიძე ეხმარება, რომელმაც ცოლი თავისი მამობრივი უნარებით გააკვირვა. ბედნიერმა მშობლებმა "სარკეს" თავისი სიხარული გაუზიარეს.
– მზია, ცხრაწლიანი ლოდინის შემდეგ, როცა გაიგეთ, რომ ორსულად იყავით, რა შეგრძნება დაგეუფლათ?
მზია: უზომოდ გამიხარდა, მაგრამ ბოლომდე ვცდილობდი, ამ ემოციას არ ავყოლოდი, სიხარული ზომიერად გამომეხატა. პირველი სამი თვე საშიში პერიოდია და ვამბობდი, ეს დრო რომ გავა, მაშინ გამიხარდება–მეთქი. მერე მეშვიდე თვის გადავლას ვუცდიდი...
– ეცნობოდით სამედიცინო ლიტერატურას, რაც ფეხმძიმობის და შემდგომ პერიოდში დაგეხმარებოდათ?
მზია: კი, სულ ვკითხულობდი. ერთ–ერთ ინტერნეტსაიტზე დავრეგისტრირდი, საიდანაც ყოველდღიურად ვიგებდი ახალ ცნობებს ფეხმძიმობაზე, ბავშვებზე. იმდენი რამ წავიკითხე, ექიმთან რომ მივდიოდი, წინასწარ ვიცოდი, რისი ანალიზები უნდა ჩამებარებინა. ახლა, მათიკოს გაჩენის შემდეგ, რაც მენატრება, მისი მუცელში ტრიალია.
– კიდევ აპირებთ შვილის ყოლას?
მზია: კი, რატომაც არა? ნელ–ნელა კიდევ გავაჩენ.
– როგორი ორსულობა გქონდათ?
მზია: უპრობლემო. არც ტოქსიკოზი მქონდა, არც გულისრევა, არც სუნსა და გემოზე მქონია გართულება. ჭირვეული ორსული არ ვიყავი. სამსახურში გაორმაგებული ძალებით დავდიოდი. ადრე თუ 6 საათზე ვბრუნდებოდი სახლში, ორსულობის დროს სამსახურში 9–მდე ვრჩებოდი. დეკრეტულ შვებულებაში ბავშვის გაჩენის შემდეგ გავედი.
ივა: მზია კარგი ორსული იყო. ველოდი, რომ ტოქსიკოზი ექნებოდა ან ჭირვეული ფეხმძიმე აღმოჩნდებოდა, მაგრამ ამ პერიოდმა მშვენივრად გაიარა.
მზია: სახლში რემონტი გვქონდა, რომელიც აგვისტოში დავიწყეთ. გვეგონა, ორ კვირაში დამთავრდებოდა, მაგრამ მაშინ მორჩნენ, მე რომ სამშობიაროში დავწექი. სამსახურიდან რომ ვბრუნდებოდი, მერე ამხელა მუცლით სახლში კიბეებზე დავხტოდი და ჭაღებს ვკიდებდი. არადა ადრე სულ ვამბობდი, ფეხმძიმედ რომ ვიქნები, წამოვწვები, წიგნებს წავიკითხავ და ფილმებს ვუყურებ–მეთქი. ის 9 თვე ამ აქტიურობამ გადამატანინა. ორსულობაზე საფიქრად დრო აღარ მრჩებოდა.
– წონაში ბევრი მოიმატეთ?
მზია: 15 კილო მოვიმატე. ვამბობდი, რომ ძალიან გავსუქდი, მაგრამ მამშვიდებდნენ. მგონია, რომ ძველ წონას ადვილად დავიბრუნებ. ცოტა ხანში ვარჯიშს დავიწყებ და ნელ–ნელა ფორმაში ჩავდგები.
– ქმარი როგორ გეხმარებოდათ იმ პერიოდში?
მზია: ივიკო ისედაც სულ მხარში მიდგას. ახლა კი ბავშვის მოვლაში ძალიან მეხმარება. პამპერსებს უცვლის, ღამით დგება, აბანავებს და ა.შ. მათიკოს მოვლა ეხალისება.
ივა: მათიკოს მარტივად ვუვლი. მისი ხელში აყვანის შიშიც არ მქონია. სხვის ბავშვებს ასე ადვილად ვერ ვიჭერ, მაინც მერიდება, საკუთარ შვილთან კი თამამად ვარ.
მზია: თავიდან ორივეს გვეგონა, რომ ბავშვის მოვლა გაგვიჭირდებოდა, რადგან ჩვილთან ურთიერთობის არანაირი გამოცდილება არ გვქონდა. სხვის პატარებს ხელში ვერ ვიჭერდი. თავიდან ცოტა დაბნეულები კი ვიყავით, რა უნდა გვექნა, არ ვიცოდით, მაგრამ ძალიან მარტივი აღმოჩნდა.
– სახლში გყავთ დიდი გერმანული ნაგაზი, ბონო. როგორ შეეგუა ოჯახის ახალ წევრს?
მზია: მთელი ცერემონიალი იყო, როცა ბავშვი სახლში მოვიყვანეთ და ბონოს წარვუდგინეთ. მეც ძალიან ვნერვიულობდი. საკმაოდ ეჭვიანი ძაღლია. მათიკო რომ მოვიყვანეთ, ბონო თავიდან დაიბნა, ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა. ბავშვმა ტირილი რომ დაიწყო, სულ გაგიჟდა. მერე დავაყნოსინეთ ბავშვის სამოსი, ივამ ჩვენი პატარა დაიჭირა ხელში და ბონოს დაასუნინა. მოკლედ, ნელ–ნელა მივაჩვიეთ. ახლა უკვე აღარ ეჭვიანობს ბავშვზე.
ივა: ძაღლს არაფერი უნდა აუკრძალო, უფრო იბნევა, როცა რაღაცას არ აკარებ და არასწორი რეაქცია უყალიბდება.
– ძიძის აყვანას არ აპირებთ?
მზია: არა, ბავშვს მე ვუვლი. გვყავს ოჯახის მეგობარი ტანია, რომელიც საოჯახო საქმეებში მეხმარება.
ივა: მომავალში ალბათ ძიძაც გახდება.
მზია: ამ ეტაპზე მე ვარ ძიძა. წესით, დეკრეტული შვებულება 4 თვე მაქვს. ბავშვთან ერთად თავს კარგად ვგრძნობ. შეიძლება მერე ვთქვა, რომ არ შემიძლია სახლში ჯდომა და სამსახურში გავიქცე. ამ ეტაპზე კი ბავშვთან ურთიერთობით და სახლში ყოფნით კმაყოფილი ვარ.
მანანა ნოდია
– მზია, ცხრაწლიანი ლოდინის შემდეგ, როცა გაიგეთ, რომ ორსულად იყავით, რა შეგრძნება დაგეუფლათ?
მზია: უზომოდ გამიხარდა, მაგრამ ბოლომდე ვცდილობდი, ამ ემოციას არ ავყოლოდი, სიხარული ზომიერად გამომეხატა. პირველი სამი თვე საშიში პერიოდია და ვამბობდი, ეს დრო რომ გავა, მაშინ გამიხარდება–მეთქი. მერე მეშვიდე თვის გადავლას ვუცდიდი...
– ეცნობოდით სამედიცინო ლიტერატურას, რაც ფეხმძიმობის და შემდგომ პერიოდში დაგეხმარებოდათ?
მზია: კი, სულ ვკითხულობდი. ერთ–ერთ ინტერნეტსაიტზე დავრეგისტრირდი, საიდანაც ყოველდღიურად ვიგებდი ახალ ცნობებს ფეხმძიმობაზე, ბავშვებზე. იმდენი რამ წავიკითხე, ექიმთან რომ მივდიოდი, წინასწარ ვიცოდი, რისი ანალიზები უნდა ჩამებარებინა. ახლა, მათიკოს გაჩენის შემდეგ, რაც მენატრება, მისი მუცელში ტრიალია.
– კიდევ აპირებთ შვილის ყოლას?
მზია: კი, რატომაც არა? ნელ–ნელა კიდევ გავაჩენ.
– როგორი ორსულობა გქონდათ?
მზია: უპრობლემო. არც ტოქსიკოზი მქონდა, არც გულისრევა, არც სუნსა და გემოზე მქონია გართულება. ჭირვეული ორსული არ ვიყავი. სამსახურში გაორმაგებული ძალებით დავდიოდი. ადრე თუ 6 საათზე ვბრუნდებოდი სახლში, ორსულობის დროს სამსახურში 9–მდე ვრჩებოდი. დეკრეტულ შვებულებაში ბავშვის გაჩენის შემდეგ გავედი.
ივა: მზია კარგი ორსული იყო. ველოდი, რომ ტოქსიკოზი ექნებოდა ან ჭირვეული ფეხმძიმე აღმოჩნდებოდა, მაგრამ ამ პერიოდმა მშვენივრად გაიარა.
მზია: სახლში რემონტი გვქონდა, რომელიც აგვისტოში დავიწყეთ. გვეგონა, ორ კვირაში დამთავრდებოდა, მაგრამ მაშინ მორჩნენ, მე რომ სამშობიაროში დავწექი. სამსახურიდან რომ ვბრუნდებოდი, მერე ამხელა მუცლით სახლში კიბეებზე დავხტოდი და ჭაღებს ვკიდებდი. არადა ადრე სულ ვამბობდი, ფეხმძიმედ რომ ვიქნები, წამოვწვები, წიგნებს წავიკითხავ და ფილმებს ვუყურებ–მეთქი. ის 9 თვე ამ აქტიურობამ გადამატანინა. ორსულობაზე საფიქრად დრო აღარ მრჩებოდა.
– წონაში ბევრი მოიმატეთ?
მზია: 15 კილო მოვიმატე. ვამბობდი, რომ ძალიან გავსუქდი, მაგრამ მამშვიდებდნენ. მგონია, რომ ძველ წონას ადვილად დავიბრუნებ. ცოტა ხანში ვარჯიშს დავიწყებ და ნელ–ნელა ფორმაში ჩავდგები.
– ქმარი როგორ გეხმარებოდათ იმ პერიოდში?
მზია: ივიკო ისედაც სულ მხარში მიდგას. ახლა კი ბავშვის მოვლაში ძალიან მეხმარება. პამპერსებს უცვლის, ღამით დგება, აბანავებს და ა.შ. მათიკოს მოვლა ეხალისება.
ივა: მათიკოს მარტივად ვუვლი. მისი ხელში აყვანის შიშიც არ მქონია. სხვის ბავშვებს ასე ადვილად ვერ ვიჭერ, მაინც მერიდება, საკუთარ შვილთან კი თამამად ვარ.
მზია: თავიდან ორივეს გვეგონა, რომ ბავშვის მოვლა გაგვიჭირდებოდა, რადგან ჩვილთან ურთიერთობის არანაირი გამოცდილება არ გვქონდა. სხვის პატარებს ხელში ვერ ვიჭერდი. თავიდან ცოტა დაბნეულები კი ვიყავით, რა უნდა გვექნა, არ ვიცოდით, მაგრამ ძალიან მარტივი აღმოჩნდა.
– სახლში გყავთ დიდი გერმანული ნაგაზი, ბონო. როგორ შეეგუა ოჯახის ახალ წევრს?
მზია: მთელი ცერემონიალი იყო, როცა ბავშვი სახლში მოვიყვანეთ და ბონოს წარვუდგინეთ. მეც ძალიან ვნერვიულობდი. საკმაოდ ეჭვიანი ძაღლია. მათიკო რომ მოვიყვანეთ, ბონო თავიდან დაიბნა, ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა. ბავშვმა ტირილი რომ დაიწყო, სულ გაგიჟდა. მერე დავაყნოსინეთ ბავშვის სამოსი, ივამ ჩვენი პატარა დაიჭირა ხელში და ბონოს დაასუნინა. მოკლედ, ნელ–ნელა მივაჩვიეთ. ახლა უკვე აღარ ეჭვიანობს ბავშვზე.
ივა: ძაღლს არაფერი უნდა აუკრძალო, უფრო იბნევა, როცა რაღაცას არ აკარებ და არასწორი რეაქცია უყალიბდება.
– ძიძის აყვანას არ აპირებთ?
მზია: არა, ბავშვს მე ვუვლი. გვყავს ოჯახის მეგობარი ტანია, რომელიც საოჯახო საქმეებში მეხმარება.
ივა: მომავალში ალბათ ძიძაც გახდება.
მზია: ამ ეტაპზე მე ვარ ძიძა. წესით, დეკრეტული შვებულება 4 თვე მაქვს. ბავშვთან ერთად თავს კარგად ვგრძნობ. შეიძლება მერე ვთქვა, რომ არ შემიძლია სახლში ჯდომა და სამსახურში გავიქცე. ამ ეტაპზე კი ბავშვთან ურთიერთობით და სახლში ყოფნით კმაყოფილი ვარ.
მანანა ნოდია
