-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 6
4 437 ნახვა
ოთახში სტუმრების ხმა შემოდიოდა, რაც იმას მოწმობდა რომ სტუმრები მოსულები იყვნენ და ალბად ერთობოდნენ. ჩემი თავი სარკეში შევათვალიერე და საკმაოდ კარგად გამოვუყურებოდი! ისევ ფიქრებში წავედი რა შეიძლება მოყოლოდა ჩემს საქციელს,... თავი გავიქნიე, თითქოს ამით ფიქრები გავფანტე და კარს მივუახლოვდი!
-რაც იქნება, იქნება! უკან დახევა აღარ შეიძლება!-ჩავიჩურჩულე ჩემთვის და სახელური ჩამოვწიე. გული გამალებით მიძგერდა. გული მეუბნებოდა რომ ამის გაკეთება არ ღირდა, მაგრამ გონება არ ეთანხმებოდა. დიდი ბრძოლის შემდეგ მაინც გონებამ გაიმარჯვა,იმ მტკიცე არგუმენტით,რომ არავის არ აქვს უფლება ჩემს ცხოვრებაში ცხვირი ჩაყოს!,. კარი გავაღე და დერეფანში გავედი. კიბეებს მუვუახლოვდი. წელში გავსწორდი, თავი ამაყად ავწიე და კიბეებზე ნელი ნაბიჯით დავეშვი! თავში ათასი ფიქრი მიტრილებდა, ერთი მეორეს სწრაფად ცვლიდა და აზრი ვერ გამომქონდა. გამეღიმა როცა მთელი საზოგადოება დაბნეული თვალებით მე მიყურებდა,. არც მიკვირს, მეც ეს არ მინდოდა. კიბეები გათავდა, ხალხში გავერიე. ყველა გაკვირვებული მიყურებდა,მაგრამ თქმით არავინ არაფერს მეუბნებოდა. ნინის მოვკარი თვალი, რომელიც ბართან იდგა და ვიღაც ქალს ესაუბრებოდა,ალბად ვერ შეამჩნია ჩემი ჩამოსვლა. ნინის მივუახლოვდი.შემამჩნია თუ არა მაშინვე ჩემთან მოვარდა. ეტყობოდა რომ გაბრაზდა! მკლავში მწვდა და სამზარეულოში წამათრია!
-გოგო,ნორმალური ხარ შენ? ეს რა გაცვია,სულ გაგიჟდი?-ნინი გაცეცხლებული იყო, თუმცა არ ვიცი რატომ, ის ხომ მიცნობდა და ხომ იცოდა რომ მსგავს სისულელეს ჩავიდენდი!
-რატომ ბრაზობ ნინი? რაც მომწონს ის მაცვია! ხომ იცი არ ვარ შეჩვეული სხვისი ბრაძანებები ავასრულო!-რაც შეიძლება წყნარად ვუთხარი მაგრამ ვგრძნობდი რომ მეც ავღელდი! სახეზე ამას არ ვიმჩნევდი!
-გოგო, ეს ხომ წვეულებაა, მამაშენის, აქ ასე ჩაცმულმა როგორ გაბედე ჩამოსვლა?, არიანა რაზე ფიქრობდი ამას რომ აკეთებდი ააა?-ნინი ნერვუილობდა, ეს მის ხმაში ჩანდა, გაბრაზება გაქრა, ახლა მხოლოდ შიში იგრძნობოდა
-ნინი, ნუ ნერვიულობ,არაფერი მომივა!-ისევ წყნარად ვთქვი და თვალი ავარიდე, რადგან მის თვალებში ჩემს შეცდომას ვხედავდი.
-გოგო, შენ არაფერი მოგივა მაგრამ მამაშენზე არ ფიქრობ? მას ხომ გული აწუხებს, ასე რომ დაგინახავს...-ნინი გაჩერდა და ზურგი მაქცია-არიანა, არც კი მინდა გავიგო რა მოხდება შენებმა რომ დაგინახონ!ადი და გამოიცვალე გთხოვ!-ნინი ჩემსკენ შემობრუნდა-ვიცი რომ არ ხარ მიჩვეული დედაშენის ბრძანებების ასრულებას მაგრამ სხვაზეც იფიქრე!
-და ისინი ფიქრობენ ჩემზე?-ძლივს გასაგონი ხმით ვთქვი და ვიგრძენი რაღაც თბილი ჩემს სახეზე.
-არიანა, მოდი ავიდეთ ოთახში!-მითხრა ნინიმ და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია, -ნუ ტირიხარ ჩემო კარგო და სანამ დედაშენი დაგინახვდეს წამო წავიდეთ აქედან!
არ ვიცი რატომ მაგრამ დავთანხმდი წასვლაზე. როცა კარს მივუახლოვდით სწორედ ამ დროს შემოვარდა ოთახში დედაჩემი, სახეზე სიბრაზისგან ალმური ასდიოდა. ამათვალიერ-ჩამათვალიერა. ახლოს მოვიდა. მის თვლებში ზიზღი ამოვიკითხე. მივხდი რომ ზედმეტი მომივიდა, ამიტომ ბილოშის მოხდა დავაპირე..
-დედა მე.... -სიტყვის დამთავრება ვერ მოვახერხე, სახე ამეწვა და გამიხურდა, მივხდი რომ დედაჩემმა ხელი დამარტყა. ამან გული შემიკუმშა, პირველად დედამ ხელი დამარტყა.თვალები ცრემლებით ამევსო, უკვე წამწამებზე ისხდნენ წვეთები და მხოლოდ თვალის ერთ დახამხამებას უცდიდნენ, რომ გზა გაეკვალად ჩემს აწითლებულ ყოლებზე! ყელში ბურთი მახრჩობდა! ცრემლები შევიკავე და ბურთი,რომელიც ლაპარაკის საშუალებას არ მაძლევდა გადავყლაპე! დედაჩემს შევხედე, ხმას არ იღებდა, მხოლოდ ზიზღით მიყურებდა, ამან უფრო დამიმძემა გული! მაგრამ ახლა უკვე გვიანი იყო სინანული!
-წადი არიანა!-მითხრა ისეთი ზიზღით, რომ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. საკუთარ დედას ვძულდი. და რის გამო? იმის გამო, რომ მეცვა შორტი და არა კაბა! გული ჩქარა მიცემდა.
-გაეთრიე და თვალით არ დამენახო!-იყვირა დედაჩემმა, ბოლო ხმაზე!
სიტყვის უთქმელად გადავდგი ნაბიჯი წინ, მაგრამ ნინიმ გამაჩერა.
-გაუშვი ნინი, წავიდეს, თუ ახლა არ წავა, ჩემი ხელით მოვკლავ!-შეუბღვირა ნინის დედაჩემმა!. უკვე არაფერი აღარ მესმოდა. მინდოდა აქაურობას ჩქარა მოვშორებოდი!ნინის ხელი ვკარი და ოთახიდან გავვარდი, სტუმრების ტალღა ჩქარა გავაპე და გარეთ გავედი!, ახლა ცრემლების შევავებას აზრი არ ჰქონდა და მეც მივეცი იმ ტკივილს რაც ჩემში იყო, ცრემლების სახით გამექრო!.
მივდიოდი,განათებულ ქუჩებში და ვტიროდი, ცრემლებიც არ ილეოდა და ნიაღვარივით გადმოდიოდა ჩემი თვალებიდან. გაწვიმდა. წვიმის წვეთები მესიამოვნა. გახურებულ სხეუზე მალამოსავით მომედო,. ტელეფინის ზარმა გამომაფხიზლა,დავხედა და მამაჩემი რეკავდა. არ ვუპასუხე. ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი,საათს დავხედე და უკვე 5 სრულდებოდა. თითქმის ათი საათი მივდიოდი, მაგრამ სად არ ვიცი. კედელს მივეყრდენი, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და მივხდი, რომ მციოდა.თვალები მეხუჭებოდა, მაგრამ ცრემლები მაინც არ წყვეტდა დენას ჩემს სახეზე, წვიმის წვეთებს უერთდემოდა და ისე ეცემოდა ჩემს სხეულზე! არც ტელეფონი წყვეტდა რეკვას. ამან გამაღიზიანა, მაგრამ იმის ძალაც არ შემწევდა რომ სადმე გამექნია, ან თუნდაც გამეთიშა!.. თვალები მეხუჭებოდა, მივხვდი რომ ეს ჩემი აღსასრული იყო. თვალებს ძალა დავატანე და ძალით გავახილე. შუქი დავინახე, მერე ამ შუქზე შავი სილუეტი გამოჩნდა. თვალებიც დამეხუჭა, ახლა მხოლოდ ვგრძნობდი , რომ ვიღაცა მომიახლოვდა, სახეზე შემეხო, მგონი ჩემს სახელსაც იმეორებდა, მაგრამ ეს უკვე აღარ მესმოდა,ხელში ამიტაცა. ვგრძნობდი, ვიღაცის თავბრუდამხვევ სურნელს და სითბოს!
ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისთვის ) მოგეწონათ ? დაწერეთ კომენტარებში :* თუ ბევრი კომენტარები იქნება დღეს დავდებ კიდევ ორ თავს ))
