-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 7
6 364 ნახვა
თუ კომენტარები იქნება მაშინ , დღესვე დავდებ შემდეგ ნაწილს..
თვალების გახელას ვცდილობ, მაგრამ რაღაც მძიმედ მაწვება თვალებზე,ვგრძნობ დამძიმებულ ქუთუთოებს!. რამოდენიმე წუთი ისევ თვალდახუჭული ვიწექი,მაგრამ სად? სად ვარ? ან გუშინ ვინ წამომიყვანა? ამის გაფიქრებაზე გული შემეკუმშა, შემეშინდა. თავს ძალა დავატანე და თვალები ნელ-ნელა გავახილე. ოთახს თვალი მოვავლე, მაგრამ არ მეცნო. ლამაზი ოთახი იყო, მდიდრულად მოწყობილი ავეჯით. ადგომა ვცადე მაგრამ, თავიც კი ვერ წამოვწიე იმდენად ვიყავი დაღლილი. აუტანე სიჩუმე ნერვებს მიშლიდა და საკუთარ თავთან დარჩენილს ათასი უაზრო აზრი მომდიოდა თავში!. მერე ტანზე დავიხედე, ვიღაცის გრძელი მაიკა მეცვა.აშკარად ბიჭის იყო, თან გუშინდელი ,,თავბრუდამხვევი სურნელი,, ასდიოდა. ამაზე სულ დავკარგე ფერი, ყველაზე საშინელმა აზრდა გამკრა გულში!. გაფითრებულ სახეზე ხელები ავიფარე და თავი ბალიშში დავმალე.
-ნუთუ ის მოხდა რასაც მე ვფიქრობ?-ვთქვი ჩუმად, ისე რომ ჩემი ხმე მე თვითონ ძლივს გავიგონე.-არა, ეს შეუძლებელია, მე...-ამ დროს კარი გაიღო და ოთახში ვიღაც შემოვიდა, საუბრობდა, ჯერ მეგონა მე მესაუბრება-მეთქი, მაგრამ მერე მივხდი რომ ტელეფონზე მამაჩემს ესაუბრებოდა, არ გადავბრუნებულვარ!
-კი, კარგადა..... კი, ექიმთან მყავდა და არაფერია სერიოზულიო, უბრალოდ შესცივდა..... კი, ბატონო ილია,... ახლა სძინავს. .... კარგით ნახვამდის!.
რატომღაც ხმაც და სურნელიც ძალიან ნაცნობი მომეჩვენა,მაგრამ ვერ ვიხსენებდი საიდან! ღრმად ჩავისუნთქე, რაც უცნობს არ გამორჩენი მხედველობიდან, საწოლზე ჩამოჯდა
-შენი ოჯახი ნერვიულობს შენზე
-არ მაინტერესებს. მე ოჯახი არ მყავს!-ვთქვი სარიოზული კილოთი.
-ამას რატომ ამბობ?
-ეს შენ არ გეხება...
-ცდები, მე მეხება ყველაფერი რაც შენ გეხება!
-მართლა? ხომ ვერ მეტყვი რატომ ვითომ? -ვთქვი და მისკენ სახით გადავბრუნდი, შევხედე თუ არა მაშინვე გავცოფდი! ის ბიჭი იყო, ,,დაუვიწყარი კოცნა,, რომ მაჩუქა გუშინ სახლში!-შენ?-ლამის ვიკივლე. მას გაეცინა.
-ხო მე... რაიყო ვინმე სხვას ელოდი?-მითხრა ირონიით და ეშმაკურად გამომხედა! ამან უფრო გამაცოფა!
-შენს გარდა ყველას,აქ რა გინდა?-ნელ-ნელა ბრაზი უფრო მემატებოდა, რომ წარმოვიდგინე, რომ გუშინ მან მომიყვანა და მაიკა... ღმერთო ნუთუ... სახეზე სასოწარკვეთა გამომეხატა, ალბად ყველაფერი რასაც ვფიქრობდი სახეზე მეწერა, ბიჭი მიმიხვდა. გაიცინა.
-არა, ნუ გეშინია, არაფერი არ მომხდარა ჩვენს შორის.-თქვა და საწოლიდან წამოდგა!
შვებით ამოვისუნთქე, თითქოს დიდი ლოდი მომხსნენ გულიდან! ეტყობა გუშინ მან გადამარჩინა იქ გაყინვას... და რა ახლა მადლობები უნდა ვუხადო? მეტი საქმე არ მაქვს, რას გადამარჩინა ვინმემ სთხოვა ნეტა? ბიჭს გავხედე, ჩემს ყოველ მოძრაობას აკვირდებოდა და იცინოდა. ალბად ყველაფერი რაზეც ვფიქრობდი, მართლაც სახეზე მეწერა.
-მადლობა არ მჭირდება. ეს შენთვის კიარა ჩემთვის გავაკეთე-მითხრა და ფანჯარასთან მივიდა, ფარდა გაწია.ოთახი განათდა. ვერაფერი ვერ გავიგე მისი სიტყვებიდან და გაკვირვებული სახით შევხედე.
-რაიყო ვერ მიხვდი რას ვგულიხსმობ არა?-ამჯერად სარიოზული სახით შემომხედა და მომიახლოვდა,.
-ვერაფერს ვერ ვხდები. ვერ ვხდები აქ რა მინდა, ან შენ რა გინდა აქ, რას ნიშნავს შენი უაზრო სიტყვები!. ვერაფერს ვერ ვხდები-უკვე ბოღმა კისერში მომდგარიყო და ცოტაც და ერთლ კარგად გავულაწუნებდი, მის ცინისმით სავსე სახეში!
-ოხ ალბად დედიკომ და მამიკომ ვერ მოასწრეს შენთვის თქმა არა?-ისევ ცინიზმით გაიცინა..
-შეწყვიტე ეს ცინიზმით საუბარი! და წესიერად ამიხსენი რა ხდება!-შევუბღვირე!
-მაშინ პირდაპირ გახარებ ერთ ძლიან მაგარ ამბავს. ვიცი უზომოდ გაგიხარდება-ეს ბოლო ორი სიტყვა განსაკუთრებით გამოყო. არ მომეწონა მისი კილო!
-რა ამბავს!?
- ერთ კვირაში ჩვენი ქორწილია.-მითხრა თვალებში დაჟინებით ჩამაცქერდა!
ამის გაგონებაზე თვალები გამიფართოვდა, ალბათ ზუზტად წუთი დამჭირდა მისი სიტყვები რომ გამეაზრა!. მერე უაზრო სიცილი ამიტყდა.
-ღმერთო ვინ გითხრა ეს უაზობა?-სიცილით ვიგუდებოდი, წამით თვალი შევავლე უცნობს, რომელიც აშკარად გაღიზიანებული ჩანდა! თვალი ავარიდე და ისევ სიცილი გავაგრძელე!
-არა, ასე გემოზე ჯერ არ მიცინია....
უცებ მკლავზე მტკივნეული შეხება ვიგრძენი, წამიც და უკვე მის წინ ვიდექი!
-შეიძლება გეყო უკვე-კბილებში გამოსცრა. გაბრაზებული ჩანდა, მაგრამ რამ გააბრაზა?
-მტკენ, გამიშვი-შევუბღვირე მეც!
-არაუშავს გაუძლებ!
-შენ რა უკვე მოირგე ქმრის როლი?-თავი ვერ შევიკავე და ისე სიცილი ავტეხე, თავი მჯერდძე მივადე და ნელ-ნელა ძირში დავეშვი. ამდენი ჯერ ცხოვრებაში არ მიცინია. ღმერთო ოღონდა ტირილით არ დამთავრდეს ეს ყველაფერი!., თავი იატკზე დავდე და თვითნ დავწექი. მუცელი მტკიოდა სიცილისგან. უცნობი იდგა და ისეთი თვალებით მიყურებდა, ალბად კარგად მითავაზებდა სახეში! მოდი ცოტას კიდევ გავაბრაზებ!
-ქმარო,-გამეცინა, მაგრამ თავი შევიკავე- ქმარო, აბა რა მომიმზადე გემრიელი?-ირონიით მივმართე და წამოვდექი!
-ჯერ-ერთი, მე შენი ქმარი ჯერ არ ვარ! მერე-მეორე,თუ გშია ჩადი სამზარეულოში და რაც გინდა ის გაიკეთე!-მითხრა გაბრაზებული და ცივი ხმით!
-ოხ ეს რა უხეში ქმარი მეყოლება -ისევ ირონიით ვუთხარი!. მაგრამ ამჯერად არ შემრჩა!
მხრებში მწვდა და კედელთან მიმაყუდა, თვითონ კედელს ხელებით დაეყრდნო! ასე ავღმოჩნდი მასსა და კედელს შორის. შემეშინდა აშკარად გაბრაზებული ჩანდა! მისი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა და ეს უფრო მიფორიაქებდა გულს, მისი სურნელი ხომ საერთოდ... ალბად ცოტაც და გულს წამივა...
-რა გინდა? თავი დამანებე!-ძლივს ამოვილუღლუღე!
-იმედია გაგახალისე?-ისეთი ხმით მითხრა რომ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. ხმას ვერ ვიღებდი.თვალებში ვუყურებდი, ,, ო ღმერთო რა ლამაზი თვალები აქვს,,-გავიფიქრე. მერე ტუჩებზე დავაკვირდი, უფ ურიგო არ იქნებოდა ამ უაზრო ლაპარაკის მაგივრად ეკოცნა ამ იდიოტს. თან რა მაგარი კოცნა იცის. ღმერთო რაზე ვფირობ! თავი გავიქნე თითქოს უაზრო აზრები მოვიშორე თავიდან! ბიჭი უფრალოდ მიყურებდა არაფრისმთქმელი მზერით, მერე გაიღიმა.
-მართალი ხარ. ურიგო არ იქნებოდა კოცნა არა?
-რა?-გავოცდი. -შენ რა აზრებს კითხულობ?-წამომცდა და ქვედა ტუჩხე ვიკბინე.
-არა, მაგრამ შენს თვალებში კითხვა შემიძლია!-მითხრა და ჩემი ტუჩებისკენ დაიძრა, მაგრამ თავი გვერძე გავწიე!
-ხომ არ გავიწყდება ჯერ არ ვართ ცოლ-ქმარი!.-მაინც ვუკბინე!
-არაუშავს. ეგ სხვა ვერ მოგეკარება, თორე ჩემთვის შეიძლება!-არ დაიბდა
-მაგრამ მე არ ვარ ....- სიტყვა ვერ დავმთავრე, მოულოდნელად დამაცხრა ტუჩებზე. ღმერთო რა საყვარელია.. ეს აზრი უცებ გავაქციე თავიდან და ხელები მკერდზე მივადე, ვითომდა მოშორება მინდოდა მისი!, ვიცოდი რომ არაფერი გამომივიდოდა,მაგრამ რომ არ მეცადა ამით ჩემს თავს გავყიდდი!.. მისი ცხელი სუნთქვა სულ მიფორიაქებდა სულს!.ხელებით ისევ ვცდილობდი მის მოშორებას,,,,, ბოლოს ხელები დამიჭირა და მომშორდა სახით!
-იდიოტო. სულ გააფრინე?-ხელების დახსნას შევუდექი ახლა!
-ბერვი არ იწუწუნო, თორემ მარტო კოცნას არ დავჯერდები!
ამის გაგონებაზე დავშოშმინდი! ხელები გამიშვა, მაგრამ მე რა არიანა ვარ თუ ვინმეს სამაგიერო არ გადავუხადე. ხელის გაშვება და სახეში გარტყმა ერთი იყო!.
-ბარი-ბარში ვართ, ქმარიკო-ირონიით ვუთხარი და გვერძე ჩავუარე!
შემომხედა, ისეთი ლამაზი ღიმილით, ისეთი ლამაზი იყო, მომინდა ახლა მე მეკოცნა!
-ოხ ეს რა მოურჯულებელი ცოლი მეყოლები!
-ცოლი არ ვიცი როგორი გეყოლება, აი მერო არ გეყოლები ეს ვიცი.
-ცდები. მეყოლები!
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს! არც შენ იქნები პირველი!
მომიახლოვდა და ყურთან ჩამჩურჩულა, ისეთი ვნებიაბი ხმით რომ თავი ძლივს შევიკავე!
-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ!-ყურის ბიბილოზე მსუბუქად მიკბინა. ამაზე გამეცინა!.
-არც კი გირჩევ!-ღიმილით ვუთხარი!
ის ოთახიდან გავიდა!
-სულელი, ჩემი მორჯულება არ მოუნდა! და ჩემი ქმრობაც კიდე! ასეთი ხუმრება ჯერ არ გამიგონია!-გამეცინა და ლოგინზე დავეგდე!
თუმცა მე რა ვიცოდი, რომ ეს სიცილი ტირილად მომექცეოდა!
