ირინა ონაშვილი: "ვიღაცეები პირადად გვერჩოდნენ და სამაგიეროს გადახდით გვემუქრებოდნენ"

სპორტისა და ახალგაზრდულ საქმეთა ყოფილი მინისტრის, ლადო ვარძელაშვილის და მოდელ ირინა ონაშვილის ოჯახური ცხოვრება საქართველოში ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ ახალ რეალობასთან ადაპტირდება. ყოფილი მინისტრი ცოლ–შვილს ახლა მეტ დროს უთმობს და ამით ირინა ძალიან ბედნიერია. ახლა გრძნობს, რომ ქმართი მთლიანად ოჯახს ეკუთვნის და არა – საქმეს. ბოლო პერიოდში სირთულეები გადაიტანეს. განსაკუთრებით მძიმე მათი მისამართით წამოსული ნეგატიური განწყობა იყო. ირინა თვლის, რომ ეს არ დაუმსახურებიათ.
– ირინა, თქვენთან ინტერვიუ არაერთხელ ჩაგვიწერია, როცა მინისტრის მეორე ნახევარი იყავით. ბოლო ერთ წელიწადში თქვენს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი ცვლილებები მოხდა – შვილი გააჩინეთ, თქვენი ქმარი მთავრობაში აღარ არის... როგორი განწყობა გაქვთ?
– ახლა ჩემს ცხოვრებაში ის პერიოდია, რომელიც ალბათ ყველაზე ტკბილი, საყვარელი და ნაყოფიერია. ადრე თუ შეიძლებოდა რაღაც საკითხს პრობლემა დარქმეოდა, ახლა ეს პრობლემები საერთოდ გაქრა. როგორც კი რაიმე წინააღმდეგობას ვაწყდები, საკმარისია სახლში მივიდე, საბა მაგრად ჩავიხუტო და ყველაფერი მავიწყდება. ადრე სახლში ჯდომას მიუჩვეველი ვიყავი, ახლა კი ერთი სული მაქვს, სახლში როდის მივალ. საბა ღამე რამდენჯერმე მაღვიძებს, ხან ჭამა უნდა, ხან – წყალი, მაგრამ უძილობას უკვე მივეჩვიე. ძილი ძალიან მიყვარდა, ახლა უკვე ტოროლასავით ვარ, დილის 8 საათზე ლოგინიდან წამოვხტები ხოლმე.
– ესე იგი დედობისთვის ფსიქოლოგიურად უკვე მომწიფებული იყავით?
– კი. საბა ისეთ ასაკში გავაჩინე, რომ ალბათ მზად ვიყავი იმ პასუხისმგებლობისთვის, რასაც დედობა ჰქვია. თავიდან ცოტა გამიჭირდა თოთო ბავშვის მოვლა, მაგრამ, სანამ ძიძას ავიყვანდით, ლადო ძალიან მეხმარებოდა. ტირილს რომ დაიწყებდა, ხელში აჰყავდა და მეჩხუბებოდა, წადი, დაიძინე, დაისვენე, რომ ენერგია აღიდგინოო. საბა სანამ პატარა იყო, ლადო მის დაბანაშიც კი მეხმარებოდა. ბავშვი რომ ჩნდება, რაღაცეები რთულად გეჩვენება, მაგრამ ეს ძალიან ცოტა ხანს გრძელდება. მერე ამ ყველაფერს იმდენად ეჩვევი, რომ უხერხულობას არაფერი გიქმნის.
– თქვენი აზრით, ქალის სრული ბედნიერებისთვის მარტო ქმარ–შვილია საკმარისი თუ ამასთან ერთად საქმეში რეალიზება, წარმატებაც აუცილებელია?
– კარიერაშიც და პირად ცხოვრებაშიც წარმატების მიღწევა ძალიან რთულია, მაგრამ შენი ბედი როგორც არის დაწერილი, ზუსტად ისე იცხოვრებ. შეიძლება წარმატება საკმაოდ ადვილად მოვიდეს ან, თუ გიწერია, კარგი მეორე ნახევარი შეგხვდეს. ეს ყველაფერი ჩვენზე არაა დამოკიდებული. რაღაცეები ჩვენი გადასაწყვეტია, მაგრამ მაინც მიმაჩნია, რომ ბედი მაინც მთავარია. არიან ადამიანები, რომლებიც მიზნის მისაღწევად ბოლომდე იბრძვიან, არანაირი ბარიერი არ აშინებთ, ყველაფერს გადალახავენ, ოღონდაც მიზანს მიაღწიონ ან ვინმეს გული მოიგონ. ხშირად სწორედ წარმატების მისაღწევად არასწორ გზაზე გადიან. ჩემს შემთხვევაში ყველაფერი შემთხვევით და ძალიან ბუნებრივად ხდებოდა. არასოდეს მიბრძოლია პოპულარობისთვის და არც მქონია მიზნად, რომ ასეთი ქმარი მყოლოდა. ჩვეულებრივად ვცხოვრობდი და ეს ყველაფერი თავისდაუნებურად, ყოველგვარი წინასწარი გეგმების გარეშე მოხდა ჩემს ცხოვრებაში.
– გათხოვების მერე საინტერესო საქმიანი შემოთავაზებები გქონდათ?
– რაც ქმარ–შვილი მყავს, არანაირი შემოთავაზება არ ყოფილა. ლადოს მხრიდან ჩემს კარიერაში პრობლემა არასოდეს შემქმნია. სხვა ქვეყანაში გამგზავრებისა და სამოდელო კარიერის იქ გაგრძელებისთვის პარამეტრებიც აღარ მიწყობს ხელს. იმისთვის, რომ სამოდელო სფეროში კარიერა აიწყო და წარმატებას მიაღწიო, ცოტა სხვა ტიპაჟი, თამამი, "მიმწოლი", გამტანი უნდა იყო. როცა ძალიან სენტიმენტალური ხარ, არასწორად ნათქვამ ყველა წინადადებაზე ოთახში იკეტები და ტირი, წარმატების მიღწევა რთულდება. ის მოდელები, რომლებიც საქართველოდან წავიდნენ და კარიერა ააწყვეს, დარწმუნებული ვარ, ყველანი სწორედ სითამამით და გამტანობით გამოირჩევიან. უფრო მაგრები არიან.
– თქვენ არ ხართ მაგარი, "მიმწოლი"?
– არა, მე არ ვარ მაგარი. მაგალითს გეტყვით, ჩინეთში რომ წავედი, 18 წლის ვიყავი. აეროპორტშიც ვიტირე, თვითმფრინავშიც და იქ რომ ჩავედი, იქაც არ შევწყვიტე ტირილი. სასწრაფოდ სახლში დავრეკე, აქ არ მინდა და წამიყვანეთ–მეთქი, ვბღაოდი. ბოლოს მამა დამელაპარაკა და მითხრა, ირინა, ყველა ქართველი შენ გგულშემატკივრობს, რა დროს ტირილიაო. ძალიან სენტიმენტალური ვარ. ეს აღზრდის ბრალია. საბა რომ წამოიზრდება, აუცილებლად ვეცდები, რომ დამოუკიდებელ პიროვნებად გავზარდო, ადრეულ ასაკში უნდა მიეჩვიოს გადაწყვეტილებების დამოუკიდებლად მიღებას. არ შეიძლება ყველაფერში მშობლები იყვნენ ჩართული. მე დღემდე დედაჩემს ვეკითხები, სოლარიუმში გავირუჯო თუ არა. დედაჩემი რასაც წყვეტს, ისე ვაკეთებ, ყოველთვის მიკრძალავს სოლარიუმში სიარულს. რა ვქნა, სულ მიწევს ანგარიში გავუწიო და დათმობებზე წავიდე. მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება ჩემი ქმარი თანახმა იყოს, მაინც დედას ვეკითხები.
– თქვენს ცხოვრებაში წარმატება უფრო მეტია თუ იმედგაცრუება?
– რა თქმა უნდა, წარმატება უფრო მეტია. იმედგაცრუებაც ყოველთვის მაქვს, ერთადერთი, რაზეც ყველაზე მეტად მწყდება გული, ეს საყვარელი ადამიანებისგან იმედგაცრუებაა. ძალიან მიმნდობი ვარ. თუ ვთვლი, რომ ვიღაც ჩემთან მეგობრობს, ძალიან ჩემიანად მეჩვენება. მერე კი საკმაოდ ხშირად მიცრუვდება იმედები. ჩემს ცხოვრებას რომ ვუყურებ, ისე ცუდად არაფერი მახსენდება, როგორც კონკრეტულ ადამიანებთან ურთიერთობა ან საქმის დაჭერა. ეს ჩემს ცხოვრებაში ლაქასავით არის. საკუთარ თავზე ვბრაზდები ხოლმე, რადგან ღმერთმა ჭკუა–გონება მომცა და მაინც ვერ მივხვდი, ვისთან უნდა მემეგობრა. სხვა იმედგაცრუება ჩემს ცხოვრებაში არ ყოფილა.
– ხომ შეიძლება ვიღაცეები თქვენზეც იყვნენ ნაწყენი. ამ დროს ცდილობთ, ურთიერთობა გაარკვიოთ?
– რა თქმა უნდა. ყოველთვის ვინტერესდები, ვინ რატომაა ჩემზე ნაწყენი, მაგრამ, როდესაც ადეკვატურ პასუხს ვერ ვიღებ და ვერ ვხვდები, ჩემგან რა უნდა, ამას თავისი სახელი აქვს, რასაც აქ არ ვიტყვი. ეს ცხოვრებაა და არარეალურია, რომ ყველა კარგად იყოს ჩვენ მიმართ განწყობილი, ყველას ვუყვარდეთ. ცხოვრებაში შევხვდი ისეთ ადამიანებს, რომლებიც რაღაცას მერჩიან, თუმცა ვერ ვხვდები, რა უნდათ. მიხარია, რომ გვერდით კიდევ მყავს ბევრი დადებითი პიროვნება და ჩემს კარგს თუ ცუდს ყოველთვის იზიარებენ. ცუდია, როცა ვიღაც გიყვარს და ძალიან საყვარელ ადამიანად თვლი, მერე კი ხვდები, რომ თურმე სულაც არაა ისეთი საყვარელი. ცუდია, როდესაც ადამიანისგან რაღაცას ელოდები და საპირისპიროს იღებ. ამ დროს ისეთი საშინელი შეგრძნება გეუფლება, როგორიც მაშინ, როდესაც საყვარელ მამაკაცს შორდები. ვისაც ეს გამოუცდია, მიხვდება, რა შეგრძნებაზე მაქვს საუბარი.
– ცალკე სტატუსია იყო მინისტრის მეუღლე. ეს ალბათ სირთულეებთანაც არის დაკავშირებული, მით უმეტეს, საქართველოში.
– მინისტრის ცოლობა საკმაოდ ბევრ სირთულესთანაა დაკავშირებული. შენი ცხოვრების სტილი თუ ისეთია, როგორიც მინისტრის ცოლს შეესაბამება, მაშინ, რა თქმა უნდა, ამ სტატუსთან შეგუება უფრო ადვილია. ჩემს შემთხვევაში სირთულეს ის წარმოადგენდა, რომ ლადო არასოდეს იყო ჩემ გვერდით. მე სახლში ქმარი არ მყავდა და საბას – მამა. შინ ყოველთვის ძალიან გვიან ბრუნდებოდა, მაშინ, როდესაც ბავშვს უკვე ეძინა. ეს უფრო დიდ დისკომფორტს მიქმნიდა. ჩემში არც მაშინ შეცვლილა რამე, როდესაც ლადო მინისტრი იყო და არც ახლა შეიცვალა არაფერი, როდესაც ის ამ თანამდებობაზე აღარაა. ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, რომელიც, როცა უნდა მხიარულობს, როცა უნდა, ცუდ ხასიათზეა. მის მინისტრობას ჩემზე ზეგავლენა არ მოუხდენია. ასეთი რაღაცეები ცოტა სხვა კატეგორიის ადამიანებს ემართებათ, რატომღაც მერე ითხოვენ, რომ იქით უნდა მიესალმო, საკუთარ თავს სხვების კრიტიკის უფლებას აძლევენ. ეს ჩემს ცხოვრებაში არასოდეს ყოფილა. ვინც მიცნობს, ეს კარგად იცის.
– ანუ, როდესაც მინისტრის მეუღლის სტატუსი გქონდათ, რაღაცეებზე უარის თქმა, თავის შეზღუდვა არ დაგჭირვებიათ?
– თუ შენი ცხოვრების სტილი დილამდე დისკოტეკაზე ყოფნა, ბარებსა და კაფეებში გართობა და სმა არის, რა თქმა უნდა, ქმრის მინისტრობის დროს ყოველდღიური ცხოვრებიდან ამ ყველაფრის ამოღება მოგიწევს. ბარებში სიარული და სმა კი ჩემი ცხოვრების სტილი არასოდეს ყოფილა. ვინც ასე ცხოვრობენ და მერე თანამდებობის პირის ცოლები ხდებიან, ალბათ სირთულეებს აწყდებიან და ამ ყველაფრის შეზღუდვა უწევთ. მე კი არაფრის შეზღუდვა და მოზომვა არ დამჭირვებია.
– არც იმ ფაქტთან შეგუება გაგიჭირდათ, რომ თქვენი ქმარი მინისტრი აღარაა?
– მისი სამსახურით მოხიბლული არასოდეს ვყოფილვარ. მინდოდა, მეორე ნახევარი სულ გვერდით მყოლოდა. ყოველთვის, როდესაც ლადოს ველაპარაკებოდი, მისგან რაღაცას ვითხოვდი, ცოტა ხანში აღარ ახსოვდა, იმიტომ, რომ მთელი მისი გონება სამსახურისკენ იყო მიმართული. ხმამაღლა ვიტყვი, რომ ახლა ბევრად კარგად ვგრძნობ თავს. ძლივს მოიცალა იმისთვის, რომ ბავშვი ერთად ვასეირნოთ, სახლში დიდ დროს ატარებს. ადრე, რომ ველაპარაკებოდი, არ მისმენდა, ვატყობდი, რომ მისი გონება სხვაგან იყო, ახლა უკვე ადეკვატურია და ძალიან მიხარია.
– ბევრი პოლიტიკოსის მეუღლის ხმამაღალი პოლიტიკური განცხადებები გვახსოვს, რასაც თქვენზე ვერ ვიტყვით.

– ყოველთვის თავს ვიკავებ პოლიტიკური განცხადებების გაკეთებისგან. ზოგ საკითხს იუმორით ვუდგებოდი. ასეთი გამოსვლები ცოტა არაადეკვატურად მიმაჩნია და ვფიქრობ, რომ სასაცილოცაა. პოლიტიკაში არასოდეს არანაირი განათლება არ მიმიღია და ამიტომ საკუთარ თავს ვერ მივცემ უფლებას, სუბიექტური აზრები ვაფრქვიო. მაქსიმალურად ვცდილობ, ამ თემაზე ლაპარაკისგან თავი შევიკავო. მთელი ცხოვრების განმავლობაში ჩემ მიმართ პოზიტიური დამოკიდებულება უფრო მეტი იყო, ვიდრე უარყოფითი, მაგრამ ბოლო დროს ჩემი მისამართით არაადეკვატური შეფასებები მესმის მარტო იმიტომ, რომ ლადოს ცოლი ვარ. ასეთ რაღაცეებს ყურადღებას არ ვაქცევ, მაგრამ გული მაინც მწყდება. მიხარია, რომ ჩემი მეორე ნახევარი მართლა არის ის ადამიანი, რომელიც თავისი მუშაობის პერიოდში ყოველთვის სამართლიანად უდგებოდა ყველაფერს. ვინც ლადოს პირადად იცნობს, ყველა გეტყვით, როგორი პიროვნებაა და თავის საქმეს როგორ მონდომებით, ერთგულებით ეკიდებოდა.
წინაასარჩევნო პერიოდში ციხის კადრები რომ გავრცელდა, მაგაზე პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე ნამდვილად ვერ ავიღებ, რადგან ჩემი ქმარი ისეთი ადამიანია, ვინც ყოველთვის ცდილობდა, მათ გვერდით ყოფილიყო და თუკი რამე შესაძლებლობა ექნებოდა, დახმარებოდა. დღესაც ძალიან დადებითი მესიჯები მოსდის.
ჩვენ შვილი გვყავს, რომელიც ამ ქვეყანაში იცხოვრებს და ძალიან გამიხარდება, თუკი საქართველოში ყველაფერი მართლაც კარგად იქნება. იცით, როგორი რაღაც ვიგრძენი? ისეთი შთაბეჭდილება არ დამრჩენია, რომ მართლა პატრიოტები არიან და ქვეყანა ადარდებთ. ჩვეულებრივი პოლიტიკური არჩევნები იყო, სადაც ერთ–ერთმა გაიმარჯვა. თუ ჩემი ქვეყნისთვის ეს არჩევანი კარგი იქნება, ძალიან გამიხარდება. ბედნიერი ვიქნები, თუ ისევ ისეთ მშვიდ ქალაქში ვიცხოვრებთ, როგორიც აქამდე იყო. ღვთის წყალობით, ლადო სამსახურს ნახავს და კარგად ვიქნებით, მაგრამ... პირადი აგრესიის და ანგარიშსწორების გაძლიერებული ფონი იყო. რატომღაც პირადად გვერჩოდნენ, აი, ახლა ნახავთ, სამაგიეროს გადაგიხდითო. მე ამ ყველაფერში ვერანაირი პატრიოტიზმი ვერ დავინახე.
– ამ ყველაფერმა დაგთრგუნათ?
– გულწრფელად მეცოდებიან ის ადამიანები, ვინც ჩვენ მიმართ აგრესიულად არის განწყობილი. მათ ალბათ მართლა ჰქონდათ ცხოვრებაში ისეთი ცუდი სიტუაცია, რომელმაც მათ ფსიქიკას დაღი დაასვა. ასეთ ადამიანებს პასუხი რომ გავცე, არასწორი იქნება. მინდა, ისეთ ქვეყანაში ვიცხოვროთ, ვინ რისი მინისტრია და მოადგილეები ვინ არიან, არ ვიცოდეთ. აბსოლუტურად აპოლიტიკური ადამიანი ვარ. მიმაჩნია, რომ ჩემი შესაძლებლობების, ჩემი ასაკის ადამიანს ეს სფერო არ უნდა აინტერესებდეს. სულაც არ ვთვლი, რომ, რადგან რაღაც პოლიტიკური აზრი მომივა, ეს სწორი იქნება.
– როდესაც თქვენი ქმარი და მისი გუნდი მნიშვნელოვან პოლიტიკურ გადაწყვეტილებებს იღებდა, თუკი, როგორც ჩვეულებრივი მოქალაქე, არ ეთანხმებოდით, არც ამ შემთხვევაში ეკამათებოდით ლადოს?
– ლადოს მიმართ ჩემი ერთადერთი შენიშვნა ყოველთვის ის იყო, რომ ვეუბნებოდი, სპორტსმენებს ასეთი კარგი, თბილი და საყვარელი მიდგომა არ სჭირდებათ–მეთქი. ძალიან ლმობიერი მინისტრი იყო. ვსაყვედურობდი, ისეთი სტატუსი გაქვს, რომ ეს მეგობრობა და მოფერება არ შეიძლება, ცოტა სიმკაცრეც უნდა გამოიჩინო–მეთქი. ლადოს არასწორი ნაბიჯი რომ გადაედგა, მისი პირველი ოპოზიცია მე ვიქნებოდი. ჩემი ბუნებიდან გამომდინარე, ამას ვერასოდეს შევეგუებოდი. ვთხოვდი, რომ თანამშრომლებთან დისტანციური ყოფილიყო, მაგრამ ის საპირისპიროს აკეთებდა, მეტიც, თანამშრომლები სახელითაც კი მიმართავდნენ. ალბათ ამიტომაა, რომ დღეს მის ყოფილ გუნდელებს სამსახურში მისვლა აღარ უნდათ.
– განიცდის, რომ ამ ყველაფრის დათმობა მოუწია?
– ძალიან განიცდის და მიზეზიც აქვს. ძალიან ბევრი შრომა, ენერგია და მთელი თავისი დრო საქმეში ჩადო. სულ ვეუბნებოდი, ხომ შეგიძლია დრო გადაანაწილო და ცოტა შენი ოჯახისთვის გამოყო–მეთქი, მაგრამ მის ცხოვრებაში პირველი სამსახური იყო და დრო თუ დარჩებოდა, მერე ვიყავით ჩვენ. ლადომ ყველაფერი იმ სამსახურისთვის გააკეთა და, რა თქმა უნდა, გული სწყდება, როდესაც მისი მისამართით არაპროფესიონალურ, არაკომპეტენტურ განცხადებებს ისმენს.
– როცა გიჭირთ, ამ დროს ყველაზე მეტად რა გშველით?
– ჩემი ენერგიის წყარო, ჩემი "დამტენი" ჩემი შვილია. სანამ სახლიდან გავალ, ვეუბნები, მოდი, ჩამეხუტე, ენერგიით დავიტენო–მეთქი და მერე გამოვდივარ. ისეთი მსუბუქი არ ვარ, რომ წყენა მეორე დღეს დამავიწყდეს, მაგრამ დროთა განმავლობაში ესეც ფერმკრთალდება და ტკივილი ნელ–ნელა მსუბუქდება.
ქეთი დინოშვილი