- მოურჯულებელო,მაინც მოგარჯულებ! 10 + 11
5 817 ნახვა
ძალიან მიხარია ასე რომ აქტიურობთ ამიტომ დღეს ერთად ორი თავი დავდე )
მდივანზე ვიწექი, თავი ჩემი ძმის კალთაში მედო და ვფიქრობდი.
ვფიქრობდი ყველაფერზე, აწმყოზე, წარსულზე და მომავალზე. ირაკლი მესაუბრებოდა,რაღაცას მიყვებოდა,მაგრამ ერთი სიტყვაც არ გამიგონია. იმის გაფირქებაზე,რომ შეიძლება ძალით,უსიყვარულოდ გავთხოვილიყავი,სრულიად უცნობ ადამიანზე, გული მეკუმშებოდა და სული მეწვოდა. ახლა მხოლოდ ტირილი მინდოდა,უკვე ვიცოდი რაც მოხდებოდა. რა მელის წინ? ნუთუ იმხელა დანაშაული ჩავიდინე,რომ ასე სასტიკად მსჯიან? მთელი ცხოვრება მენგრევა,მეკი სიტყვეს ვერ ამოვიღებ. რომ არა ირაკლი სახლიდან საერთოდ წავიდოდი, მაგრამ ახლა მარტო ჩემზე არ უნდა მეფიქრა.
-რია, საერთოდ მისმენ?-გაბრაზებული ხმით მკითხა და ფიქრებიდან გამომიყვანა!
-მაპატიე! ჩავფიქრდი!
-რაზე ფიქრობდი?-ინტერესით შემომხედა.
-რავიცი, ყველაფერზე-მოწყენილი ხმით ვთქვი და წამოვდექი-წვენი გინდა?
-გასაგებია!-თავი უხალისოდ გვერძე გაიქნია! მივხდი რომ ჩემ ფიქრებს ჩაწვდა!-არა არ მინდა.
ოთახიდან გამოვედი. გული საშილად მტკიოდა,მხოლოდ ტირილი მინდოდა და ესეც არ შემეძლო.
-გთხოვ, გაუძელი! ირაკლის გამო! გთხოვ! შეეგუე ამ დაწყევლილ ბედს!-ვთქვი და სახეზე სითბო ვიგრძენი, მივხდი რომ ჩემს სახეზე პაწაწინა ცრემლი მოღოღავდა, მაგრამ ის არ იყო მარტო-არა! შენ არ იტირებ!-თავის დამშვიდება არასოდეს გამომდიოდა,მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად სიმშვიდე მჭირდებოდა! ყველას უნდა დაენახა რომ ძლიერი ვარ. ცრემლების კვალიც გავაქრე. უდარდელი ადამიანის ნიღაბი მოვირგე. ვგრძნობდი რომ ამ ნიღბით სიარული ძალიან დიდხანს მომიწევდა!
ოთახში გავედი. ჩემი ძმა არსად ჩანდა! მისი ოთახისკენ წავედი,მაგრამ საშინელმა ყვირილმა შემაჩერა. ყვირილის ხმა მამაჩემის კაბინეტიდან გამოდიოდა.მივხდი,რომ ჩემზე საუბრობდნენ, თუმცა კიარ საუბრობდნენ,არამედ ყვიროდენ! შვილი ამდენი წლის მერე ბრუნდება ის კი ასე უყვირის, ნუთუ მართლა ასე ვერ გვიტანს ორივეს? შეიძლება ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილიყო,მე რომ არა ჩემი იდიოტური გამოხტომებით! ისინი ახლა ჩემს გამო ჩხუბობენ! არა, ამას არ დავუშვებ! მირჩევნია ჩემი ცხოვრება დავანგრიო ვიდრე ჩემი ძმის!
კარებს მივუახლოვდი, ყური დავუგდე, მაგრამ მოსმენა პირველ სართულზეც შეიძლებოდა! ისინი ხომ ყვიროდნენ!
-არაფერი, არ მაინტერესებს მამა! რიას ვერ გაათხოვ მისი ნების წინააღმდეგ!-ყვიროდა ირაკლი. ხმაზე ეტყობოდა რომ გაცეცხლებული იყო.
-არაფერიც! გათხოვდება! ასე გადავწყვიტე და ასე იქნება!-მამაჩემიც ყვიროდა!
-რია მიმყავს აქედან, ხვალვე მივდივართ! სახლში ვბრუნდებით, აქედან შორს!
-სადაც გინდა იქ წადი, მაგრამ ის გათამამებული და ჭირვეული გოგო სახლში დარჩება
-ვერ შემაჩერებთ! მე მას წავიყვან აქედან!
-ირაკლი-იყვირა მამაჩემმა ბოლო ხმაზე. მე შევხტი და კარებს მოვშორდი!
-რა? რას იზამ დამარტყამ? ისე არც მიკვირს. შენ ამის გამკეთებელი ხარ!
აი ახლა მივხდი,რომ ჩემმა ძმამ ღრმად შეტოპა. მამაჩემი ამდენს არ მოუთმენდა. კარი ჩქარა შევაღე და ირაკლის ავეფარე წინ.
-გეყოთ! -ბოლო ხმაზე ვიყვირე. ორივემ შემომხედა, ალბად ისეთი გამწარებული სახე მქონდა რომ არც ერთს ხმა არ ამოუღია!-ისედაც ცუდად ვარ, თქვენ კიდევ მიმატებთ!-უკვე ცრემლნარევი ხმით ვსაუბრობდი, მაგრამ ძალა მოვიკრიბე და მამაჩემს მივუბრუნდი, ვაცნობიერებდი,რომ სიტყვებიი რომლებსაც ახლა ვიტყოდი ცხოვრებას დამინგრევდა,მაგრამ გამოსავალი არ იყო! მამაჩემი არ დათმობდა!, ირაკლი არ შეეგუებოდა. იქნებოდა მუდმივი ომი მამა-შვილს შორის და ამის მიზეზი მე ვიქქნებოდი! -მამა, თანახმა ვარ ქორწილზე!-ვთქვი და სულიერად გავქრი. გაქრა ყველაფერი.
ირაკლი მომვარდა და რამოდენიმეჯერ შემაქანა
-შენ ნორმალური ხარ? რას აკეთებ?-გაბრაზებული ისე მიჭერდა ხელებზე რომ სისხლი ვეღარ მოძრაობდა! ახლა ყველაზე მეტად მინდოდ, ვიღაცას დავემშვიდე, გულში ჩავეკარი!, მიუხედავად იმის რომ თვითონ ვიყავი განადგურებული, ჩემს ძმას დავუწყე დამშვიდება!
-დამშვიდდი პატარავ, ყველაფერი კარგად იქნება-გავუღიმე და ცხვირზე წავეთამაშე!
ჩემი თავის მიკვირდა საიდან მქონდა ამდენი ძალა. კივილი და წივილი მინდოდა, ტირილი მინდოდა, მაგრამ ვუძლებდი. თავს ვიმშვიდებდი და პლიუს სხვასაც ვამშვიდებდი! ვხდებოდი რომ ასე დიდხანს ვერ გავუძლებდი,ამიტომ მალე უნდა გავცლოდი აქაურობას!
-რია გთხოვ არ ქნა ეს!
-ხომ, გითხარი ყველაფერი რიგზეა! მართლა
-ვიცი,რომ ამას ჩემს გამო ...-ტუჩებზე თითი ავაფარე და დავადუმე.
მამაჩემს მივუტრიალდი, რომელიც გაოცებას ვერ მალავდა. მე ხომ პირველად არ ვჭირვეულობდი!
-კიდევ რამე არის მამა რაც უნდა გავაკეთო?-მშვიდი ხმით ვკითხე.
-ხვალ შენი საქმრო და მისი ოჯახი მოვა-მითხრა და შემათვალიერა, მივხდი რომ ტანსაცმელზე მიმითითებდა-რამე სისულელე არ ჩაიდინო!
-არა- გავუღიმე, ეს მოჩვენებითი სიმშვიდე სულის ტანჯვად მიღირდა. კივილამდე მტკიოდა სხეულის ყოველი უჯრედი! ირაკლის შევუბრუნდი-იკა, მიდი დაისვენე და დღეს საღამოს სადმე გავიდეთ, მინდა ვიღაც გაგაცნო!
-შენ გოგო, ნორმალური ხარ საერთოდ?-ისევ წამოენთო ჩემი ძამიკო!
-კარგი რა იკა, გეყო უკვე ამაზე საუბარი!-ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი, შვებით ამოვისუნთქე.-დედა-ვთქვი და ცრემლებმა ჩემს თვალებზე გზა გაიკვლიეს!
დედაჩემის ოთახში შევვარდი, საწოლზე იჯდა, რომ დამინახა გაოცდა! მივვარდი და ჩავეხუტე! მანაც არ დააყოვნა და გულში მაგრად ჩამიკრა! დედა მაინც დედააა...ის ყოველთვის გაგიგებს.
-დედა... დედა,,... დედა...-მხოლოდ ამ სიტყვებს ვიმეორებდი და დედაჩემს უფრო ვეკვროდი!
-რია, შვილო, დამშვიდდი,გთხოვ!.-დედაჩი გულში მიკრავდა და თავზე მეფერებოდა! არ ვიცი რა მომენტში შევწყვიტე აზროვნება, რადგან არაფერი არ მახსოვს! რაცა გავიგვიძე დედაჩემს ისევ გულში ვყავდი ჩაკრული. ემოციებისგან ვიყავი დაცლილი, ახლა უკვე ტირილსაც ვერ ვახერხებდი! დედაჩემმა გამიღიმა
-როგორახარ შვილო?-მითხრა თბილი და სასიამოვხო, ხავერდოვანი ხმით.
-დედა, მადლობა რომ გამიგე!-ვუთხარი და მოვეხვიე-მიყვარხარ დეეე...
-მეც შვილო- ვიგრძენი რომ ახლა ის ტიროდა, ცრემლები მოვწმინდე!-მამაშენს მე დაველაპარაკები და იქქნებ...
-არა დეე, უკვე ყველაფერი გადავწყვიტე!
-რაა? კიმაგრამ რატომ?
-დედა ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს! ყველაფერი კარგად იქნება. ალბად-ვთქვი და გამეღიმა!
-ვიცოდი რომ შენ, ძმაზე მზე და მთვარე ამოგდიოდა, მაგრამ ასე თუ...
-არ მინდა მამასთან ჩემს გამო ცუდი ურთიერთობა ჰქონდეს.
-რია, მათ ისეც რთული ურთიერთობა აქვთ და შენ.....
-მე უფრო ვართულებ ყველაფერ ჩემი ჭირვეულობით!
-მაგრამ...
-დედა, გთხოვ შევეშვათ ამ საკითხს, წამოვდექი და სარკეში ჩავიხედე-ვაიმე დედა-შევიცხადე.
-რაიყო?-შეშფოთდა დედაჩემი და მომიახლოვდა!
-სახე რას მიგავს?-მინდოდა ძველებური არიანა დამებრუნებია. უდარდელი და გართობის მოყვარული! გადავწყვიტე რომ დავაბრუნებდი კიდეც, მაგრამ მხოლოდ სხების დასანახავად, შიგნიდან კი ყველაფერი განადგურებული მქონდა! გადავწყვიტე ტკივილი ჩამეხჩო ,მეტირა ჩემთვის და არავის არ სცოდნოდა რომ ვიტანჯები!
-აბა რა გეგონა, 3 საათი გაუჩერებლად ტიროდი!-მითხრა ღიმილით,
-დეე, უნდა მიშველო, მალე იკასთან ერთად გავდივარ და ასე რომ დამინახოს ხომ იცი რა მოხდება-გავიღიმე!
დედაჩემი მოიღუშა!
-რა საჭიროა ეს მოჩვენებითი სიმშვიდე?
-დედა, მისმინე, აბა რა ვქნა? დავჯდე და ერთი კვირა ვიტირო? ამით რამე შეიცვლება? ხანდახან ბედის ბორბალი ჩვენს წინააღმდებ ბრუნას, მაგრამ არაუშავს, უბრალოდ უნდა შეეგუო ბედს და მორჩა!
-კი მაგრა მე შენ კარგად გიცნობ! შენ არ ხარ ისეთი ადამიანი,რომელიც შემგუებლობით გამოირჩევა!
-ამ შემთხვევაში სხვა გამოსავალი არ მაქვს-ვთქვი ჩუმად
-გამოსავალი ყოველთვისაა-დედაჩემმა ნიკაპზე ხელი მომკიდა და სახე ამაწევინა-მისმინე რიანა..
-არა დადე გთხოვ! უკვე ყველაფერი გადავწყვიტე და შევეგუე კიდეც! ეს არის ჩემი ბედი!
-ადამიანთან ცხოვრება, რომელიც არ გიყვარს?
გამეღიმა. ეს უფრო სიმწრის სიცილი იყო, რომელიც უსაზღვრო ტკივილს მალავდა!
დედაჩემმა მაკიაჟი გამიკეთა. შოკს ებრძოდა, როცა ვუთხარი მაკიაჟი გამიკეთე-მეთქი! სახეზე ტანჯვის რამე არ მეტყობოდა, გამეღიმა! დედაჩემს მადლობა ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი. ახლა ყველაზე ნაკლებად ვინმესთან ერთად ყოფნა მინდოდა, მაგრამ მარტო რომ დავრჩენილიყავი შეიძლება გამეფრინა. ნინის დავურეკე და შეხვედრა ვთხოვე, თან დავაინტრიგე რომ ვიღაც მომყავს შენს გასაცნობად-მეთქი! ისიც სიამოვნებით დამთანხმდა! ახლა ყველაზე ძნელი საქმე მელოდა, ირაკლის მოთაფლვა!
მის კარებს მივუახლოვდი და ნელა შევაღე! აივანზე იდგა და სიგარეტს აბოლებდა! მივეპარე და უკნიდან ჩავეხუტე! არც შემობრუნებულა ისე მითხრა
-ამას ტყუილად აკეთებ! მამასთან ურთიერთობა მაინც არასოდეს გამოსწორდება!
გამეღიმა. ხელები გავუშვი და წინ დავუდექი. გაღიმებული ვიყურებდი, ბოლოს მიხვდა და მომეხვია
-აი ასე რა. აქამდე ვერ მოწვიი?-ვუთხარი და ხელები შემოვხვიე მის შიშველ წელზე! -იკა, წამო რა გთხოვ! მინდა ვიღაც გაგაცნო, თან გულს გადავაყოლებთ გართობას!
-კარგი შენ თუ გინდა-მითხრა და ცხვირზე მაკოცა
-ჩემი ბიჭი!-ვუთხარი და ხტუნვა-ხტუნვით გამოვედი. სწრაფად შევვარდი ოთახში.
-ასე არ შეიძლებაა. თუ გადაწყვიტე, მაშინ შეეგუე!-შევუბღვირე თავს და ტანსაცმლის ძებნას შევუდექი! შავი ჯინსის შარვალი, ვარდისფერი მაიკა, შავი ჯინსის მოკლე ჟაკეტი და ვარდიცფერი კედები ჩავიცვი! თმები გავიშალე. ლოკონები ლამაზად დაეფინა მხრებს. ჩემი თავი შევათვალიერე, ძალიან მშვიდი და ჩვეულებრივი ვჩანდი, უფრო ღრმად ჩახედვის შემეშინდა,ამიტომ ოთახის კარი გამოვიხურე და იკასთან შევედი. თვალები ლამის გადმომიცვინდა,ისეთი ლამაზი და საყვარელი იყო.
-იკა, ისი შენთან ერთად წამოსვლა დაგავიფიქრე!
-რატომ?-გაკვირვებული სახით შეემომხედა
-იმდენ გოგოს შევზიზღდები დღეს, შენს გამო, რომ არ ვიცი. -ჩემს პასუხზე გაეცინა.-ვერ წარმოიდგენ რა საყვარელი და რა ლამაზუკა მყავხარ!-მევედი და ჩავეხუტე, მისი ყოველი შეხება,გულს მალამოდ ედებოდა!
-მე კი მინდა შენთან ერთად წასვლა. იცი რატომ?
-რატომ?
-იმიტომ რომ ჩემი ყველა ბიჭს შეშურდება!-მითხრა და მომეხვია.
-კაი წავედით. ნინი გადაირევა-ვთქვი და ენაზე ვიკბინე
-ნინი? ნინი ვინააა?-ცნობისმოყვარე თვალებით შემომხედა.
-გაიგებ!-ენა გამოვუყავი და გარეთ გამოვედით! მისაღებ ოთახში დედაჩვენი იჯდა და ტელევიზორს უყურებდა, უკვიდან მივეპარე და მისი შეშინება მინდოდა მაგრამ ირაკლიმ დედაჩემს დაუძახა
-დედა, რია გეპარება!
დედაჩემიც შემობრუნდა. იკარლის მივუბრუნდი და თვალები დავუბრიალე!
-მოგკლავ შე ბატისტვინა!-შევუბღვირე! მას მხოლოდ გაეცინა!
-გეყოთ! რას ბავშვობთ!-დედაჩემს გაეღიმა და ორივეს მოგვიახლოვდა!-მიდიხართ?
-კი.-ვუთხარით და ორივე დაგავეხვიეთ.-კარგი ჩვენ წავალთ თორე ხო იცი ნინი რაც არის, მომკლავს!
-ხო მოგკლავს!
-მაგრამ, ჩემი ძმა ტყვილა კიარ მიმყავს დე..-ჩუმად ჩავჩურჩულე ყურში და თვალი ჩავუკარი! დედაჩემს გაეღიმა!
-ნინიკო მომიკითხე და უთხარი ხვალ მოვიდეს!
-კარგი!-მივაძახე და გარეთ გავედით!. იკამ ბაიკი გამოიყვანა.
-შენ რა გაგაიჟდი? ამით მივდივართ?
-რა? არ გინდა? თუ კიდევ გეშინია რია?-გაკვირვებული მიყურებდა!
-არა, არ მეშინია, უბრალოდ ამით ცოტა უხერხულია.
-ოხ კარგი რა წამო!
ბაიკზე დავჯექი და ხელები მაგრად მოვხვიე. უნდა ვაღიარო, რომ ბაიკის საშინლად მეშინოდა! მიყვარდა მაგრამ მეშინოდა! იკას მაგრად ვეკვროდი! როცა გააჩერა, შვებით ამოვისუნთქე!
-ნუ როგორი იყო?
-ძალიან მაგარი!-აღფრთოვანებას ვერ ვმალავდი,მართლა მომეწონა და თან მიხაროდა რომ შიში დავამარცხე! ბარში შევედი! უამრავი ადამიანი ირეოდა. შევედი თუ არა მაშინვე რამდენიმე ათეული ადამიანის თვალი ერთად ვიგრძენი, ზოგი ბიჭების, ზოგიც გოგოების! ირაკლის შევხედე, მიმიხვდა რაზეც ვფიქრობდი და მანაც გამიღიმა!.
-ნუ, სად არის შენი ნინი?
-რაიყო? ცნობისმოყვარეობა დაგღუპავს!-ვუთხარი ეშმაკურად და ბარს თვალი მოვავლე,დავინახე ჩემი გოგოც! მაგიდასთან იჯდა და წვენს მიირთმევდა!
-წამო. -იკას ხელი მოვკიდე და ნინისკენ წავედით, ის მიხვდა რომელი გოგოსკენაც მივდიოდი,.
-ნინი მოვედით სიხარულო,-ვუთხარი. ზურგით იჯდა, წვენი დადო მაგიდაზე და შემოგვიბრუნდა, ირაკლის დანახვაზე ადგილზე გაქვავდა. ირაკლის რომ შევხედე ისიც ისევე იყო, ერთმანეთს თვალს ვერ აშორებდნენ. მეც ეს არ მინდოდა! იკა მართლა მაგრა გამოიყურებოდა! სულ შავები ეცვა. შავი ჯინსის შარვალი, შავი ზედა და ჯინსის ჟაკეტი! ნინიც ულამაზესი იყო. წითელი ზედა, შავი შარვალი და წითელი მაღალქუსლიანი ჩექმები ეცვა. დაახლოებით ხუთი წუთი გაუნძრევლად უყურებდნენ ერთმანეთს, მე ხელი არ შემიშლია. ბოლოს ნინი მოეგო გონს და თავი გვერძე უსიამოვნოდ გააქნია, მერე მე შემომიბრუნდა ჩემი ეშმაკური ღიმილი რომ დაინახა, შემომიბღვირა!
-უკაცრავად, მე...
-არაფერია.- ვუთხარი და სკამზე ნინის გვერდით ჩამოვჯექი, იკა ჩვენს პირდაპირ დაჯდა. -ხოდა ასე, გაიცანით ერთმანეთი, ნინი ეს ირაკლია, ჩემი ძმა. ძამიკო ეს კი ჩემი დაქალია ნინი. -ერთმანეთს ისევ შეხედეს და ხელიც ჩამოართვეს! აშკარად შევატყვე, რომ ერთმანეთი მოეწონათ, მაგრამ არც ერთი არაფერს არ მეუბნებოდა. იმ დღეს მაგრა გავერთეთ! გვიანობამდე ვიყავით, ბოლოს დაშლა გადავწყვიტეთ!
-ნინი აქ რით მოდი?-ჰკითხა ძამიკომ.
-მანქნით!-უპასუხა ნინიმ და შევატყვე რომ წამოწითლდა!
-ოხ გეყოთ ეს ბავშვური საქციელი რა-მივაყარე ორივეს.-ვიცი რომ ერთმანეთი მოგეწონათ, მეც ეს მინდოდა-გავიღიმე და სახეზე რომ შევხედე ორივეს, უკან დავიხიე-სამაგიეროდ ერთმანეთი გაპოვნინეთ-ვთქვი და ჩქარა გამოვვარდი ბარიდან! ვიღაცას შევასკდი. მაგრამ არც შემიხედავს ისე გავეცალე. ბაიკთან დავდექი და ლოდინი დავიწყე გვრიტებს! მალე ისინიც გამოვიდნენ. გარეთ ციოდა,ნინის კი ზედის გარდა არაფერი ეცვა. ირაკლიმ თავისი ჟაკეტი გაიძრო და ნინის ჩააცვა! გამეღიმა. ისინე ბედნიერები ჩანდნენ და მეც ეს მინდოდა! როცა მომიახლოვდნენ ნინი უხერხულად შეიშმუშნა! თბილად გავუღიმე და დავემშვიდობე. ყურში მაინც მოვასწარი და ჩავჩურჩულე
-ხომ მაგარი ძმა მყავს?
გაეღიმა და მაქანაში ჩაჯდა! მალე ჩვენც წამოვედით იმ ადგილიდან! სახლში რომ შევედით მაშინვე კითხვები დავაყარე
-როგორი გოგოა? ხომ მაგარია? მოგეწონა არა?
-რია, რია გაჩერდი! -გაბრაზდა იკა!
-მოგეწონა არა?
-ცნობისმოყვარეობა დაგღუპავს-მითხრა და თვალი ჩამიკრა!შუბლზე მაკოცა და კიბეები აირბინა. მეც უკან მივყევი. ჩემი ოთახის კარი გავაღე და უდარდელი ადამიანის ნიღაბი მოვიხსენი! გული გამალებით მიცემდა, ცოტაც და საგულედან ამოვარდებოდა!
-არ ვიცი ასე სადამდე ვიქნები-ვთქვი და ცრემლები,რომლებიც მთელი ღამე მახრჩობდა,სახეზე დაგორდა. საწოლზე დავწექი და თვალები დავხუჭე. ახლა ყველაზე ნაკლებად ფიქრი მინდოდა. ფიქრი უბედურ მომავალზე!
