-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 15
3 965 ნახვა
გაგახარებთ ბავშვებო , დღეს დავდებ 5 თავზე მეტს , ასე რომ კომენტარები არ დაიშუროთ )
აი ეს დღეც დადგა ჩემს ცხოვრებაში! ვთხოვდები. მიხარია? ერთი ეს მითხარით ვის გაუხარდება ძალით გათხოვება პიროვნებაზე რომელსაც ფაქტიურად დასანახავად ვერ იტან! მაგრამ ვერ ვიტან? რაღაც არ მგონია! აი ვდგავარ მის წინ. ვუყურებ თვალებში და რაღაც ამოუცნობი გრძნობა მეუფლება. მის ღრმა მრავლისმეტყველ თვალებს ვუყურებ და გულში სითბო მეღვრება. ის ჩემს გვერდითაა. ჩემი ხელი ხელში აქვს მოქცეული და ისე მიჭერს,თითქოს ეშინია არ გავიქცე აქედან. მის ამ საქციელზე გულში თან მეცინება თან მიხარია კიდეც! რომ მეცინება ეს ნორმალურია, აი რომ მიხარია ეს არ არის ნორმალური. და გრძნობა რომელიც მეუფლება მასთან ყოფნის დროს, მაშინებს! აი გაისმა ის საბედისწერო სიტყვებიც!
-უფლისა და ხალხის წინაშე ცოლ-ქმრად გაცხადებთ! შეგიძლიათ აკოცოთ პატარძალს!-თქვა მღდელმა და ანდრეას გაუღიმა!
ანდრეას შევხედე,გავუღიმე და ქვედა ტუჩზე მსუბუქად ვიკბინე. ეს აშკარა გაფრთხინე იყო,რომ თუ მაკოცებდა არც მე დავაკლებდი საკადრის! წარბი აზიდა და ეშმაკურად ჩაიცინა. სახე ხელებში მოიქცი და ძალინ ნაზად შემეხო ტუჩებზე. უაზროდ მესიამოვნა მისი ეს ჯესტი! მზად ვიყავი კოცნაზე კოცნოთ მეპასუხა,მაგრამ თავის შეკავება შევძელი! რადგან ქვედა ტუჩი უკვე ნატკენი ჰქონდა, ახლა ზედას მივადექი, მსუბუქად ვუკბინე. მომწყდა და გაღიმებული თვალებით დამაკვირდა სახეზე. მეც საპასუხოდ გავუღიმე . გულში კი ერთი კარგად გამოვლანძღე საკუთარი თავი ასეთი უაზრო საქციელისთვის! მაგრამ ჩემი ბრალი არ იყო! ის ,,რაღაც,, ჩემზე ძლიერი იყო და საკუთარ თავზე კონტროლს მაკარგვიებდა!
ქორწილი ისე დამთავრდა,რომ ვერც კი გავიგე. მხოლოდ მაშინ მოვედი გონს როცა ანდრეამ მითხრა სახლში წასვლის დროაო !
ვაღიარებ,ძალინ მეშინოდა. არ მინდოდა მასთან ერთად მარტო დარჩენა, მაგრამ გამოსავალს ვერსად ვხედავდი. მანქნის თბილ სალონში წარსულს გადავავლე თვალი, გავიხსენე ყველა ლამაზი დღე, მეგობრებთან, ირაკლისთან და მშობლებთან გატარებული. ახლა ყველაფერი შეიცვლებოდა. არ მინდოდა რაიმეს შეცვლა, არ მითხოვია ახალი ცხოვრება,მაგრამ ცხოვრება უსამართლოა. ყველაზე მეტად ახლა ირაკლის გვარდით ყოფნა და ტირილი მინდოდა. გული ისედაც ტიროდა, მისტიროდა წარსულს! ახლა თავი რომანტიკოსი მგონია, მივსტირი წარსულს, არ მომწონს აწმყო და მომავალზე ხომ არაფერს ვამბობ!
-რია მოვედით! აქ აპირებ დარჩენას?- მომესმა ანდრეას ხმა და ფიქრებიც აიშალა. კრებთან იდგა და ხელს მიწვდიდა.
-ჯერ კიდევ შემიძლია მაქნიდან გადმოსვლა- ცივად მივახალე და მაქნიდან გადმოვედი
-როგორც გინდა- მანაც იგივე ტინოთ მიპასუხა!
სახლში შევედით! ულამაზესი სახლი იყო. ნათელ ფერებში შეღებილი, ლამაზი ავეჯით და დეკორატიული ორნამენტებით გაწყობილი. მისაღებში გავედი და დივანზე ჩამოვჯექი. ვიგრძენი რომ დაღლილი ვიყავი. ახლა მხოლოდ აბაზანა და ძილი მინდოდა!. მაგრამ ანდრეა? აი აქ კი მართლა სერიოზულად შემეშინდა. დათმობაზე წასვლას ნამდვილად არ ვაპირებდი!
-არ გეძინება?-ისევ ისეთი ცივი ხმით მითხრა და ჩემს ზურგს უკან დივანს დაეყრდო!-წამოდი ზევით!
არაფერი მითქვამს. კიბეებს ავუყევი და რომელიღაც ოთახთან გავჩერდით
-ეს შენი ოთახია, შეგიძლია დაისვენო მშვიდად. არ შეგეშინდეს, არ შეგაწუხებ!-მითხრა და გატრიალდა!
ღმერთო,მეც მქონია ბედი! -ვთქვი და ოთახში შევედი! ეს ოთახიც ძალიან ლამაზად მოწყობილი დამხვდა. კაბა გავიხადე და სააბაზანოში გავედი! ცხელმა შხაპმა უფრო გამიმძაფრა ძილის სურვილი. ბალიშზე დავდე თუ არა თავი მაშინვე გავითიშე!
***
თვალები გავახილე,ირგვლივ მიმოიხედე,უცებ ვერ გავიაზრე სად ვიყავი და საწოლიდან წამოვხტი! მერე ნელ-ნელა ყველაფერი თავის ადგილებზე დალაგდა და დავწყნარდი. საათს გავხედე 12 სრულდებოდა, ჩავიცვი და ძირში ჩავედი. სამზარეულოში სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა. მეგონა მზარეული ამზადებდა,მაგრამ შევცდი. მაგიდა ორ კაცზე იყო გაშლილი. ირაკლი კი დახლთან იდგა და პურს ჭრიდა. როცა დამინახა თვალით მანიშნა დავმჯდარიყავი. მართლაც მშიაოდა.
-არ მინდა.-მოკლედ მოვუჭერი და ოთახიდან გამოსვლა დავაპირე!
-ვიცი,რომ გშია. გუშინს მერე არაფერი გიჭამია, ასე რომ მორჩი პატარა ბავშვივით ჭირვეულობას და ჭამე!
-მგონი გასაგებად ვთქვი რომ არ მინდა-მეთქი!-უკვე ვბრაზდებოდი.
-მისმინე,რის მიღწევას ცდილობ ამ შენი საქციელით?-მასაც გაუმკაცრდა ხმა!
-სრულიად არაფრის!
-რატომ ხარ ასეთი ეგოისტი? რატომ ფიქრობ მხოლოდ საკუთარ თავზე? ალბად მე მადანაშაულებ არა ყველაეფრში? არც მე ვარ დიდად ბედნიერი შენნაირი ცოლი რომ მხვდა წილად!
ამ სიტყვების გაგონებაზე გულში რაღაც ჩამწყდა. ტირილი მომინდა. მინდოდა მიწა გახეთქილიყო და თან ჩავეტანე!
-ხოდა იცოდე, რომ მარტო შენ არ ხარ დაზარალებული. მეც დავზარალდი. ის ვინც მიყვარს ახლა ჩემგან შორსაა, და იმის მაგივრად რომ მის გვერდით ვიყო, იძულებული ვარ შენს ჭირვეულობას ვუსმენდე!
ყოველი მისი სიტყვა ეკალივით მესობოდა გულზე. ,,მე სხვა მიყვარს,, ამ სიტყვებმა სულ მომიღო ბოლო! სადააცაა ბოლო ხმაზე ავტირდებოდი!
-ვინმემ დაგაძალა ჩემი მოყვანა? მოგეყვანა ის ვინც გიყვარდა! შენც ჩემსავით ქალი ხომ არ ხარ,რომ საკუთარი თავის დაცვა ვერ შეძლო?-ალბად ბოლო ხმაზე ვიყვირე რათა თვალებზე მომდგარი ცრემლები შემეკავებინა!
- შენგან განსხვავებით მე გათავისებული მაქვს ოჯახის ფასი!-უხაშად მომახალა.!
-ესეიგი მე ვარ დამნაშვაე იმაში რომ შენ შენს საყვარეთან არ ხარ არა?
დუმდა. ეს დუმილი უფრო მიმძიმებდა გულს! უკვე ცრემლების შეკავებაც არ შემეძლო!
-მაპატიე,-დუმისი ისევ მე დავარღვიე- მაპატიე რომ ცხოვრება დაგინგრიე და გაგაუბედურე! ყველაფერში მე ვყოფილვარ დამნაშავე! მაპატიე!- ტირილნარევი ხმით მივახალე და კიბეები ავირბინე. სრულიად განადგურებული, გაუჩერებლად ვტიროდი. მაგრამ რატომ არც ვიცი. შეიძლება იმიტომ რომ ტყუილად დამადანაშაულა? ან იმიტომ რომ შეურაწყოფა მომაყენა მისი სიტყვებით? ალბად უფრო იმიტომ რომ სხვა უყვარს და ჩემთან იძულებითა!?!
მთელი დღე ძირში არ ჩავსულვარ! არც მას შეუწუხებია დიდათ თავი! არც მინდოდა რომ მოსულიყო! ისეთ დღეში ვიყავი, ვიღაცას ეგონებოდა ქმარი ახლა დაასაფლავაო! მაგრამ რა განსხვავებაა. ქმარმა გამომიცხადა რომ სხვა მიყვარს და შენთან იძულებით ვარო! ფაქტიერად დავკარგე! ჩემთვის ხომ მოკვდა!
ლოგინში ვიწექი. თვალები შეშუპებული მქონდა და თავიც მტკიოდა. დაძინებას ვაპირებდი,როცა კარზე კაკუნის ხმა მომესმა!
-რია, კარი გააღე!-ახლა უკვე რბილი ხმით საუბრობდა! მისი დანახვაც არ მინდოდა!
-რია, გააღე კარი!გთხოვ!-ისევ აგრძელებდა რბილად საუბარს, მაგრამ მე მაინც გამუდმებით ის საშინელი სიტყვები ჩამესმოდა ყურში!-გააღე თორემ, შემოვამტრევ იცოდე!-ახლა უკვე სიმკაცრეც გაურია!
-თავი დამანებე, შენი დანახვაც არ მინდა!-ვუთხარი ისეთი ხმით,რომ მეც ვერ ვიცანი.
კარი გაიღო და ოთახში ლანგრით ხელში ანდრეა შემოვიდა. ლანგარი ტუმბოზე დადო და თვითონ საწოლზე ჩამოჯდა! არც შევბრუნებულვარ!
-რია, მაპატიე გთხოვ! -დაიწყო ძალინ ჩუმი ხმით!- შენ არაფერ შუაში ხარ!.
-თავი დამანებე ანდრეა!. რაც შეიძლება მალე გაგეყრები! თუნდაც მამაჩემმა მომკლას! ამ სახლში არ დავრჩები. არ მინდა შენს ბედნიერებას ხელს ვუშლიდე!-ისევ ცრემლები მომადგა თვალებზე. მივხდი რომ არ მინდოდა მისგან წასვლა. ,,მიყვარს,,-მხოლოდ ეს გავიფიქრე და ცრემლებს გზა მივეცი. მაგრამ ისე ვტიროდი, რომ ხმას არ გამოვცემდი!
- ალბად მასე აჯობებს!-თქვა მშვიდად ანდრეამ და ოთახი დატოვა!
ამის გაგონებაზე მხოლოდ ერთი ვინატრე, სიკვდილი! ცრემლები არ ჩერდებოდა. პირველი სიყვარული. ადამიანი რომელიც პირველად შემიყვარდა ცხოვრებაში, მეუბნება რომ მისი ცხოვრების დანგრევა ჩემი ბრალია! ამბობს რომ ჩემს გვერდით იძულებითაა და არ უნდა ჩემი ჭირვეულობის მოსმენა! არ უნდა ჩემი დანახვაც. ამაზე მეტი უბედურება რა შეიძლება დაემართოს ადამიანს? ჯერ კიდევ გუშინ არ მინდოდა აქ მოსლა, ახლა კი აქედან წასვლა არ მინდა. მაგრამ არც ახლა არის გამოსავალი!
მხოლოდ ერთს ვერ ვხდები! რატომ ჰქონდა ისეთი რეაქცია როცა ლუკასთან ერთად დამინახა? რატომ მაკოცა თუ ჩემი დანახვა არ უნდა და რატომ იყო ისეთი ბედნიერი გუშინ? რა მოხდა 12 საათის განმავლობაში? თუმცა ამას ახლა არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს! მე ის მიყვარს. არ მინდა ჩემს გამო დაიტანჯოს! რაც შეიძლება მალე გავეყრები! მივცემ იმის უფლებას რომ იყოს ბედნიერი, მისი ბედნიერება კი მეც გამახარებს!
დავწყნარდი. აივანზე გავედი და ცივ კედელს მივეყრდენი! რა უსამართლოა ცხოვრება! გამეცინა, მაგრამ ესუფრო სიმწრის ღიმილი იყო, რომელიც ვერ მალავდა ტკივილს! ადრე თუ მე ვეთამაშებოდი ცხოვრებას, ახლა ის მეთამშება. გამოსავალი? გამოსავალი ყოველთვის არის,მაგრამ რატომღაც მე ვესადროს ვხედავ მას!
