-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 16
4 016 ნახვა
ფიქრებში დავიკარგე! მთელი დღეები ვიწექი საწოლზე და ვფიქრობდი. მთელი ცხოვრება ერთ წამში შემეცვალა. როგორ მინდოდა ეს მხოლოდ მწარე სიზმარი ყოფილიყო,შხირად ვხუჭავდი თვალებს იმ იმედით,რომ გახელისას ნათელ ოთახში ავღმოჩნდებოდი, გულში ტკივილი გამიქრებოდა და ვიტყოდი ,,-ღმერთო,ეს მხოლოდ სიზმარი იყო,, , მაგრამ თვალებს ვახელდი ისევ ბნელ ოთახში, გული ისევ ისე მწარედ მტკიოდა და ვამბობდი ,,-ეს რეალობა,,.
დრო მიჰქოდა,მე კი ვერაფერს ვამჩნევდი ჩემს ირგვლივ. ანდრეასაც თითქმის ვერ ვხედავდი. ძირშიც ძალიან იშვიათად ჩავდიოდი,მხოლოდ საჭმელად. ვაღიარებ,არც მინდოდა ანდრეას დანახვა. არა იმიტომ რომ მძულდა,ან ვერ ვეგუებოდი იმ აზრს,რომ სხვას ეკუთვნოდა და სხვა უყვარდა, არამედ იმიტომ რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა. მასთან ახლოს ყოფნისას ტკივილი ყველა საზღვარს სცდებოდა. აუტანელი ტკივილი,რომელიც შიგნიდან განადგურებს! ამიტომ მაქსიმალურად ვცდილობდი მისგან შორს ვყოფილიყავი!
საშინელი გრძნობაა გიყვარდეს ადამიანი და იცოდე რომ ის შენთან იძულებითაა. იყოს შენთან ასე ახლოს,მაგრამ ამავდროულად ძალინ შორს. უყურებდე, მაგრამ ვეხ ეხებოდე. გიყვარდეს, მაგრამ ვერ ეუბნებოდე ამას! ამაზე დიდი ტკივილი არაფერია. ამ დროს ცხოვრებას ეკარგება აზრი, ყველაფერი მხოლოდ შავ-თეთრ ფერებში იღებება, დრო ჩერდება და გინდა რომ გაქრე! ქრება შენი ყველაზე სანუკვარი ოცნებები, არაფერი გახარებს და ყველაზე საშინელი ის არის რომ მომავლის იმედსაც კარგავ!
სწორედ ასეთი გრძნობა მტანჯავდა. ანდრეას სახით დავკარგე ყველაფერი: ბედნიერება, სახარული,ღიმილი და სიყვარული რომელიც პოვნისთანავე დავკარგე!
მაგრამ ადამიანი ყველაფერს ეგუება. ძნელია ასეთი ტკივილის დავიწყება, არც არავინ ეცადოს! უბრალოდ უნდა ისწავლო ტკივილთან ერთად ცხოვრება,თუნდაც მარტო იმისთვის რომ სხვა იყოს ბედნიერი! გაიღო მსხვერპლი-არ ნიშნავს ყოველთვის დაკარგვას!
ამ ფიქრში გავიდა ალბად ორი კვირა. საერთოდ არავის არ ვესაუბრებოდი, არც გარეთ გავდიოდი! მოვწყდი გარესამყაროს და ჩავიკეტე საკუთარ თავში! არავის ნახვა არ მინდოდა, ეს ეტაპი მარტო უნდა დამეძლია,. ადამიანი უნდა დაეცეს, რომ ადგომა შეძლოს. ეს ცხოვრების წესებია, ვინც არ ემორჩილება, მხოლოდ იტანჯება!
კარები გამოვა და კიბეებს ჩავუყევი! სამზარეულოს ოთახში შევედი და დამხვდა ის სიტუაცია რაც ყველაზე ნაკლებად მინდოდა! ანდრეა დახლთან იჯდა და ყავას სვამდა! როცა დამინახა გამიღიმა, და ისევ ყავის ფინჯანს შეხედა! მაცივრიდან წვენი გამოვიღე, ჭიქაში ჩავასხი, მოვსი და ოთახიდან გამოსვლა დავაპირე როცა მისი ხმა მომესმა!
-რატომ მიდიხარ?-მითხრა ჩვეულებრივი მშვიდი ხმით და სკამიდან წამოდგა! ჩემს წინ გაჩერდა.-რაიყო შენს შავ-ბნელ სამყაროში გაგვიანდება?-აი აქ კი უკვე აშკარად იგრძნობოდა ცინიზმი!
-უბრალოდ არ მინდა ჩემი აქ ყოფნით შენი გაღიზიანება. შენ ხომ ჩემთან მხოლოდ იძულებით ხარ?-ჩემს სიტყვებში აშკარა გამოწვევა იგნრძნოობოდა!
ჩემს ნათქვამზე გაეღიმა და ზურგი მაქცია.
-მე არ მითქვამს რომ გარესამყაროს მოწყდი-მეთქი?-ღიმილნარევი ხმით მითხრა და სკამზე ჩამოჯდა!
-სანამ ამ სახლში ვცხოვრობ, მაქსიმარულად ვეცდები თავი არ მოგაბეზრო! ეს შენი სახლია, მე კი მხოლოდ სტუმარი ვარ!. არასასურველი სტუმარი!-ბოლო სიტვები გარკვევით ვთქვი. ჩემი თავის მიკვირდა, საიდან მქონდა ამდენი ნებისყოფა!
-კარგი! რაც გინდა ის ქენი! მე არაფერს გიკრძალავ, ეს სახლი ახლა შენიცაა-მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
მისმა ბოლო სიტყვებმა გამაკვირვა, თან ძალიან მესიამოვნა! მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს! მას სხვა უყვარს და ეს მხოლოდ ვალდებულების მოხდის მიზნით მითხრა!
ფიქრებიდამ ანდრეას ხმამ გამომაფხიზლა. თავიდან მეგონა მე მესაუბრებოდა,მაგრამ მერე მივხდი რომ ტელეფონზე ლაპარაკობდა!
-ხო.... კი ჩემო სიცოცხლე.... როდის?... დღეს?... სად?.... მოვალ ანა...მეც მიყვარხარ პატარავ!
ანდრეას გვერდულად გავხედე და გამეღიმა. ისეთი საყვარელი და ბედნიერი ჩანდა,რომ მისი ცოტა შემშურდა კიდეც! მისმა სიყტვებმა თითქმის შეხორცებული ნიარები,ისევ ამიწვა. თვალებზე ცრემლები მომადგა და არც შეკევება ვცადე, უბრალოდ ზურგი ვაქციე და ოთახში შევედი. ტირილი არ მინდოდა,მაგრამ ცრემლების შეკავებას აზრი არ ჰქონდა. როცა ტირი გულზე გეშვება, თითქოს ცრემლებს ატან ყველა ტკივილს, მაგრამ როგორც კი გაჩერდები,ტკივილი ისევ ბრუნდება. მისი მოშორება შეუძლებელია. ამ ტირილში ჩამეძინა.
ძილ-ბურანში მყოფს სახეზე ცივი თითების შეხება ვიგრძენი,შევკრთი და გვერდი ვიცვალე,მხოლოდ რამოდენიმე წუთის შემდეგ გამოვფხიზლდი და სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან. ოთახში არავინ იყო, მხოლოდ ანდრეას სურნელი ტრიალებდა!
-ღმერთო,მგონი ვგიჟდები!-სახეზე ხელები ავიფარე! -უკვე იმდენს ვფიქრობ,რომ ლამის გავგიჟდე! ასე არ შეიძლება.
გადავწყვიტე ჩემი მარტოობა რამოდენიმე საათით გვერდით გადამედო და ნინისთან ერთად სადმე გავსულიყავი!
-რია, ძირში ჩამოდი! შენთან სტუმარია!-მომესმა ანდრეას ხმა. გამიკვირდა ვინ შეიძლება ყოფილიყო ჩემთან? ძირში ჩავედი და ნინის დანხვაზე ლამის ვიკივლე სიხარულისგან!
ძალიან მაგრად მოვეხვიე/ისე მინდოდა მეტირა, ისე მინდოდა ყველაფერი მეთქვა ნინისთვის,მაგრამ არ შემეძლო!
-სად დაიკარგე გოგო? ირაკლი გადარეულია, არც ტელეფონს არ იღებდი!-გაბრაზებული ხმით მითხრა ნინიმ და სავარძელში მოკალათდა
-რავიცი აბა!-კითხვა ბანზე გავუგდე-ირაკლი როგორააა?
-გაგიჟებულია.
-შენზე არა?-გავუღიმე
-იცი აქ რისთვის მოვედი?
-ჩემს სანახავად, თუ არა?-წარბები ავზიდე და გამჭოლი მზერა ვესროლე!
-ხო,მაგის გამოც,მაგრამ არის სხვა მიზეზიც!-ეშმაკურად ჩაიღიმა!
-მეტყვი?
-ირაკლიმ ცოლობა მთხოვა!-მითხრა და გახარებულმა ტაში შემოჰკრა!
აი მბავი რომელმაც სიგიჟემდე გამახარა. ნინის მოვეხვიე და ბედნიერება ვუსურვე!
-როდის უნდა იქორწილოდ?
-იკას ამერიკაში აგვიანდება, მაგრამ ქორწილის გადახდა აქ უნდა,ამიტომ გადავწყვიტეთ ერთ კვირაში ვიქორწილოთ!
-მიხარია.-ვუთხრი და გავუღიმე.
გამახსენდა ის დღე როცა ჩემმა მშობლებმა გამომიცხადეს,რომ მათხოვდნენ, ღმერთო, რა საშინელ დღეში ვიყავი! მაშინ რა ვიცოდი, რომ ასე დამემართებოდა. ალბად მაშინ ნამდვილად ირაკლის დავუჯერებდი და არავითარ შემთხვევაში არ დავთანხმდებოდი ამ ქორწილს!
ნინის დიდხანს ვესაუბრე,თითქოს გულზეც მომეშვა. როცა გავაცილე გული დამწყდა მაგრამ არ შევიმჩნიე!
ოთახში შესულმა დავინახე ანდრეა, რომელიც აშკარად წასასვლელად ემზადებოდა.
-რია,მივდივარ და შეიძლება არ მოვიდე,ასე რომ.....
-ნამდვილად არ ვაპირებდი დალოდებას,-ცინიკურად ვუთხარი და თვალებზე მომდგარი ცრემლების შეკავება ვცადე! ის იმ ანისთან მიდიოდა, დღეს მასთან დარჩებოდა..
გაეღიმა. რაღაც საჩქაროდ უნდა მეთქვა, თორემ თავს გავყიდდი ცრემლებით
-არც მე ვაპირებ სახლში დარჩენას.-ვუთხარი რაც პირველი მომადგა ენაზე!
-მართლა?-წარბები აზიდა და სახე გაუმკაცრდა!-შეიძლება გავიგო სად მიდიხარ?
-მე ხომ არ გეკითხები სად მიდიხარ შენ?- მშვიდად ხმით გავაგრძელე საუბარი!
დუმდა. მაგრამ ახლა გაჩერება არ შეიძლებოდა. რატომ დააინტერესა? მოდი დაწყებულს ბოლომდე მივიყვან!
-მაგრამ თუ ასე გაინტერესებს, გეტყვი! ლუკას უნდა შევხდე!-ვუთხარი მშვიდი და კმაყოფილი ხმით! სახე შეეცვალა, ახლა უფრო გაუმკაცრდა. მაგრამ რატომ? მისთვის სულ ერთი არ უნდა იყოს? თუ უბრალოდ შეურაწყოფილად გრძნობს თავს? მაგრამ მიზეზი?
-არსად არ წახვალ!-ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამომაფხიზლა, ხმაც ისეთივე მკაცრი ჰქონდა როგორც სახე!
-რააა?-გაოგნებული ვიყავი მისი ასეთი რეაქციით!-როგორ თუ არ წავალ?-ჩემი კითხრა გულუპრყვილოდ ჟღერდა
-ისე!-მოკლედ მომიჭრა! ტონს არ იცვლიდა.-ლუკას სანახავად არ წახვალ და მორჩა!
ნამდვილად არ ვაპირებდი არსად წასვლას, მითუმეტეს ლუკას ნახვას! მაგრამ ანდრეას რეაქციამ გამაოცა! ამჯერად სულ დავიბენი!
-ანდრეა მისმინე, მე არ ვერევი შენს ცხოვრებაში, ასე რომ არც შენ ჩაერიო ჩემში!-მტკიცედ მივახალე პირში და ზურგი ვაქციე!
ნაბიჯის გადადგმა ვერ მოვასწარი როცა მკლავში მწვდა და შემომატრიალა.
-მე გითხარი რომ არ წახვალ!-სახეზე ალმური ეკიდა,თვალებიდან კი ნაპერწკლებს ყრიდა. მისი საქციელი მახარებდა. მომწონდა ასეთს რომ ვხედავდი, მაგრამ წინასწარი დასკვნების გამოტანას არ ვპირებდი!
-შენ ვერ შემაჩერებ!-გამომწვევად ვუთხარი და სახით მისკენ წავიწიე ოდნავ! ახლა უკვე ახლოს იყო. მის სუნთქვას უკვე სახეზე ვგრძნობდი!
-დარწმუნებული ხარ?- ეშმაკურად ჩაიცინა და უფრო ახლოს მოიწია სახით. სუნთქვა შემეკრა. როგორ მინდოდა მეკოცნა! მაგრამ ახლა ამის დრო არ იყო!
მკლავში მწვდა და ზურგზე მომიკიდა.
-რას აკეთებ ანდრეა? ახლავე გამიშვი! დამსვი!-განწირული ხმით ვკიოდი და მთელი სხეულით ვცდილობდი მისგან დახსნას!
ჩემი ოთახის კარი გააღო და ლოგინზე დამაჯინა!
-საერთოდ ერთს რომ ვიტყვი, გაიგონე კარგი! -მითხრა და კარისკენ წავიდა-ეს ისე გაფრთხილება,მომავლისთვის!
-ანდრეა, აქ არ ჩამკეტო!-ვიკივლე და კარს მივვარდი. ვცადე გაღება მაგრამ ჩაკეტვა მოასწრო!-ანდრეა, გამიშვი! ანდრეა!-ბოლო ხმაზე ვიყვირე,მაგრამ რეაქცია ნული! კარის დახურვის ხმა გავიგონე!-წავიდა,იდიოტი!-ვთქვი და გივიღიმე!
კარს მივეყრდენი და ისევ ძველებულ საქმეს ,,ფიქრს,, დავუბრუნდი
