ჩემი ცხოვრება
2 246 ნახვა
თეთრი დერეფანი, კარაები, მოპირკეთებული იატაკი, ანთებული შუქები, თბილი განათება, ხელების, ფეხების, მთელი სხეულის თრთოლვა, გახშირებული სუნთქვა, აჩქარებული გული, მხედველობის დაქვეითება, ღია კარი...
საწოლები, პატარა საწოლები, უცხო სახეები,ხელებზე სამაჯურებით, სხვადასხვა გვარით და აი ის... ჩემი ცხოვრება! შეწყდა, ყველაფერი შეწყდა, გაჩერდა წამი, წუთი, საათი, პალატაში არსებული ყველა სულიერი, ზამთრის ქარისგან აცეკვებული ხეები. ცივ ფიფქებსაც კი შეეშინდა ამ თბილი, ამაღელვებელი მომენტის დარღვევა და მორცხვად, შეუმჩნევლად მიიმალა. ირგვლივ ყველაფერი წაიშალა, გაქრა, გაქრა ყველაფერი მის გარდა. ყველაზე საყვარელი არსება, რომელიც ოდესმე მენახა ახლა ჩემს წინ იწვა. პატარა, დაუცველი, სპეტაკი. ათრთოლებული ხელით თვალები მოიფშვნიტა, შეკრთა. ფეხების ათამაშება დაიწყო და... და... რა ხდება? რაღაც ხმაურია რაღაცას გამოვყავარ ამ სტიქიიდან სადაც მხოლოდ ჩვენ ვართ. მე და ის! ისმის ნაზი ხმა, პატარას ღუღუნი ... ვბრუნდები, ვბრუნდები დედამიწაზე. კვლავ ვხედავ მას, ჩემს ცხოვრებას, ატირებულს. ავიყვანე ნაზად დავარწიე. აი უკვე დამშვიდდა. გამომხედა, თავისი, ამოუცნობი, კაშკაშა, წყლიანი თვალები შემომანათა და გამიღიმა. ჩემი ცხოვრება, ჩემს ხელში იყო და მიღიმოდა! როგორი აბსტრაქტული წინადადებაა არა? თუმცა სრული სიმართლეა. ცხოვრების აზრი, ნაბოლარა და, რომელიც ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარს, ჩემს მკლავს ჩაბღაუჭებოდა. მე მის თბილ სუნთქვას ვგრძნობდი, ის ჩემსას...
