მანანა ვეკუა: "სცენაზე სულ სხვანაირი ვხდები"

16 წლის ზუგდიდელმა ფეხბურთელმა გოგომ მთელი ფილარმონია, არა, მთელი საქართველო გადარია. ხალხი გაკვირვებულია, საიდან "ამოსდის" ამ პატარა გოგოს ასეთი ძლიერი ხმა და როდის მოასწრო ამდენი ემოციისა და გრძნობის დაგროვება. მე–10 კლასის მოსწავლე მანანა ვეკუა "საქართველოს ვარსკვლავში" გამოჩნდა და ქვეყანა აალაპარაკა.
სიმღერა 4 წლის ასაკიდან დაუწყია, ბაბუამ და დეიდებმა შეაყვარეს მუსიკა, მაგრამ მისი ენერგიის დასახარჯად მხოლოდ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა. ფეხბურთის თამაში ეხმარება, რომ დაიცალოს, ეს მისი მეორე გატაცებაა. ცოტა უფრო შორ მომავალში კი საკუთარი თავი ფსიქოლოგად წარმოუდგენია. აი, ასეთი მრავალმხრივი, მოძრავი და მოუსვენარია ნორჩი კონკურსანტი, რომელსაც მაყურებელმა სამართლიანად გამოუძებნა პროტოტიპი – მანანა კინოფილმიდან "მანანა".
– მანანა, დავიწყოთ ტრადიციული კითხვით – როგორ მოხვდით კონკურს "საქართველოს ვარსკვლავში".
– გავიგე, რომ კასტინგები მიმდინარეობდა და გადავწყვიტე, მეც მიმეღო მონაწილეობა. პირველი კასტინგის შემდეგ რომ დამირეკეს, ძალიან გამიხარდა. მეორე ტური ბათუმში ჩატარდა, სადაც უკვე ჩემი გულშემატკივრები, გუნდელები და სხვა მეგობრებიც წავიყვანე. გადავწყვიტეთ, რომ მეორე ტურისათვის ფეხბურთის ფორმები ჩაგვეცვა. კასტინგზე მეგობრები ჩემზე მეტად ღელავდნენ.
– მაშინ თქვით, რომ თუ ჟიური ფინალში არ გადაგიყვანდათ, სიმღერას თავს სამუდამოდ დაანებებდით. რატომ ასე კატეგორიულად?
– კი, ასე ვთქვი, რადგან ფინალში რომ ვერ გადავსულიყავი, გული ძალიან დამწყდებოდა.

– სიმღერისა და ფეხბურთის შემდეგ სწავლისთვის დრო გრჩებათ?
– სხვათა შორის, სწავლა ძალიან მიყვარს. რატომღაც, რადგან ფეხბურთს ვთამაშობ, ჰგონიათ, რომ სწავლა არ მეყვარება. ფეხბურთი ჩემს ცხოვრებაში უფრო სამოყვარულო დონეზეა, გაკვეთილების დამთავრების შემდეგ ბავშვები ვერთობით. სწავლას კი ჩემს ოჯახში პირველი ადგილი უკავია. სკოლაშიც ასეთი მოუსვენარი ვარ, ჩემი ტიპაჟის ბავშვებთან ვმეგობრობ.
– პროფესიის არჩევაზე უკვე ნაფიქრი გაქვთ?
– მინდა, ფსიქოლოგი გამოვიდე. ახლა მეათე კლასში ვარ. პროექტის გამო სკოლის გაცდენა მიწევს, მაგრამ "რუსთავი 2"–დან მოთხოვნა გააგზავნეს, რომ ეს გაცდენილი საათები საპატიოდ ჩამითვალონ.
– ფეხბურთელი გოგონა საქართველოში იშვიათია. როდიდან დაიწყეთ თამაში?
– ფეხბურთი ყოველთვის მაინტერესებდა. გოგონები, ბიჭები, ყველანი ერთად სულ ბურთს ვთამაშობდით. ძირითადად ბიჭებთან ერთად ვთამაშობ.
– რა პოზიციაზე ხართ?
– თავდამსხმელი ვარ.
– ფეხბურთშიც ხომ არ აპირებთ სერიოზული ნაბიჯების გადადგმას?
– არა, სამოყვარულო დონეზე დარჩება.
– ფეხბურთმა, ცოტა არ იყოს, ქალაბიჭა გაგხადათ, არა?
– ამას მეუბნებიან და შენიშვნებს ხშირად ვიღებ. კონკურსის მონაწილეებიც ხშირად ხუმრობენ ამ თემაზე. როცა კონცერტებზე კაბით მომიწია გამოსვლა, გოგოსავით გამოხვედიო, მეხუმრებოდნენ. კულისებში სულ სხვანაირი ვარ, მაგრამ, როცა სცენაზე გამოვდივარ, სიმღერის შინაარსის მიხედვით, სულ სხვანაირი ვხდები, იქაც ხომ არ ვიხტუნავებ?!
– გიორგი ქორქიამ პირდაპირ ეთერში თქვა, ძალიან გთხოვთ, ეს გოგონა ბოლო მონაწილედ აღარ დამიტოვოთ, მთელი ოთახი ააოხრაო.
– გიორგი ქორქიასთვის სული მაქვს ამოღებული. ფეხბურთმა მოუსვენარი გამხადა, ერთ ადგილზე ვერ ვჩერდები. აქეთ–იქით დავდივარ, ბევრს ვხმაურობ.
– მღერა რა ასაკიდან დაიწყეთ?
– 4 წლიდან ვმღერი, მაგრამ სტუდიაში მეორე კლასიდან დავიწყე სიარული. სტუდია "რიბირაბოში", ასევე ხალხურ სიმღერებზე დავდიოდი, ფანდურს ვეუფლებოდი.
– ფეხბურთის თამაში უფრო ადრე დაიწყეთ თუ სიმღერა?
– ფეხბურთი. ბავშვი თამაშს უფრო ადრე იწყებს.
– თქვენს ოჯახზე გვიამბეთ, მშობლებზე, დედმამიშვილებზე.
– დედა, მამა, ორი ძმა, ბებია–ბაბუა მყავს, დეიდებიც. ყველანი ერთად არ ვცხოვრობთ, მაგრამ ერთმანეთს ხშირად ვნახულობთ. მამას რუზგენი ჰქვია, დედას – ზიტა, ძმებს – გიორგი და დათო. გიორგი 24 წლისაა, დათო – 21 წლის. მამა ინჟინერია და თბილისში მუშაობს. დედა გეოგრაფიის პედაგოგია, იმ სკოლაში ასწავლის, სადაც მე ვსწავლობ. ბაბუაჩემი რესპუბლიკის დამსახურებული პედაგოგია, რუხის საჯარო სკოლის დირექტორი იყო, ახლა უკვე აღარ მუშაობს, 80 წლისაა. გიორგი გერმანული ენის თარჯიმანია, დათო ბიზნესის და ეკონომიკის ფაკულტეტზე სწავლობს, კომაროვის სახელობის სკოლა დაამთავრა.
– თბილისში ვისთან ცხოვრობთ?
– დეიდაჩემთან და ისიც ძალიან მეხმარება.
– თქვენი ოჯახის წევრებიც მღერიან?
– დედის მამა მღერის, დეიდებიც მღერიან. სიმღერის ნიჭი ბაბუასგან გამომყვა. სიმღერა პატარაობიდან შემაყვარეს, მსიამოვნებდა და მეც ვმღეროდი.
– როცა ფილარმონიის სცენაზე ედიტ პიაფის სიმღერა შეასრულეთ, ჟიურიც და დარბაზიც ფეხზე დადგა. არჩილ სოლოღაშვილმა ხელში აგიყვანათ, როგორც გოლის გატანისას იციან. ასეთი რთული სიმღერა, ასეთი ოვაციები... რა განცდა გქონდათ, როცა სცენაზე იდექით?
– მინდოდა, რთული სიმღერა შემერჩია. 16 წლის ბავშვისთვის კი ეს ძალიან რთული სიმღერა იყო. ვიცოდი, რომ ხალხი ტაშს დაუკრავდა, მაგრამ ასეთ დიდ ემოციას არ მოველოდი და მით უმეტეს, ჟიურიც ასე რომ გადაირეოდა. ორი დღე დამჭირდა, რომ ამ ემოციებისგან დავცლილიყავი.
ედიტ პიაფის სიმღერა კარგად რომ მემღერა და მისი შინაარსი კარგად გამეაზრებინა, მომღერლის ცხოვრების შესახებ წიგნი წავიკითხე. როცა პიაფი დამწყები მომღერალი იყო, ვიღაცამ მას რჩევა მისცა, პირველ რიგში, იყავი ისეთი, როგორიც ხარ და ემოციებით მაყურებელმა არ დაგჯაბნოსო. მე მაყურებელმა ემოციებით დამჯაბნა, მათი ასეთი რეაქცია მოულოდნელი იყო და ეს ჩემთვის მაგალითი აღმოჩნდა, რომ მეორე ტურში ამისთვის ყურადღება არ მიმექცია.
– იცით, რომ ქართული ფილმების პერსონაჟებს გადარებენ?
– რაც ტელევიზორში გამოვჩნდი და ეთერში კასტინგების კადრები გავიდა, მას შემდეგ სულ ვიღაცას მამსგავსებენ, ყველაზე მეტად – ფილმ "მანანას" მთავარ გმირ მანანას, ასევე – "იმერულ ესკიზებში" პატარა გოგოს, ბებიას რომ მისდევს, ბებია, ბებიაო, რომ ეძახის... ჩემი აზრით, უფრო მანანას ვგავარ.
– თქვენი სასცენო იმიჯი როგორ მოგწონთ?
– იმის შესაფერისად მაცვია, რასაც ვმღერი. ერთხელ ვიხუმრე, "ბარსელონას" ფორმით და ბურთით ხელში გამოვალ–მეთქი. ყველაზე კარგად შარვალში ვგრძნობ თავს.
– კონცერტებზე საგულშემატკივროდ ვინ დაგყვებათ?
– თბილისში ახლახან ჩამოვედი, ამიტომ აქ მეგობრები არ მყავს, ახლა ნელ–ნელა ვიძენ ძალიან ბევრს. უფრო მეტად ჩემი ძმები, ნათესავები დადიან. ჩემი გუნდელები იქიდან მგულშემატკივრობენ, ნერვიულობენ, მაგრამ ზუგდიდიდან ყოველ ოთხშაბათს აქ ჩამოსვლას ვერ შეძლებენ, ამას სახსრები სჭირდება. ისინი დარწმუნებულნი არიან, რომ ამ პროექტში დიდხანს ვიქნები და კონკურსი ფინალისკენ რომ წავა, ჩამოსვლას მერე აპირებენ.
ეკა ლემონჯავა