უსახელო აზრები
2 834 ნახვა
მინა დავაორთქლე. მაჯაზე სვიტერი ჩამოვიწიე და ჩემივე დაორთქლებული მინა გავწმინდე. ნაზი სიო ქრის. ფოთლები სასიამოვნოდ ცეკვავენ ტანგოს.ქუჩაში ბევრი ხალხია,თუმცა თითოეული მათგანის ფეხის ხმა მკაფიოდ მესმის. ბავშვები ბურთს თამაშობენ. ორი გოგონა, ქუჩის კუთხეში რომ პატარა ბაღია, იქ ჩამომსხდარა პატარა სკამზე და ჩურჩულებენ.თითქოს არც ჩურჩულებენო,მათი ხმაც გარკვევით მესმის.ერთმანეთს წინა დღის შთაბეჭდილებებს უზიარებენ.სამსახურში მიმავალი თანამშრომლები შეხვდნენ ერთმანეთს.ხელი ჩამოართვეს.მომხიბლავმა ქალბატონმა სევდანარევღიმილიანი სალამი უთხრა იმ გოგონას, ახლა რომ აუარა გვერდი.ჩემი მეზობელი,მაღაზიის მეპატრონე, აღებს კარს და მყიდველთა მთელი არმია უდგას უკვე რიგში. ნერვიულად ატრიალებს გასაღებს საკეტში.ორჯერ სცადა გაღება და არაფერი გამოუვიდა.სამოცდაათწელს მიღწეული ბერიკაცი გამოეყო რიგს და ქალისკენ დაიძრა დასახმარებლად.კარი გაიღო. გამყიდველი მადლობას უხდის.კაცი თვითკმაყოფილი ღიმილით უბრუნდება რიგს.კიბეებთან მოხუცი ქალი მოკალათებულა,ბედისუკუღმართობამ მოწყალების სათხოვნელად რომ გააგდო ქუჩაში.უამრავმა გამვლელმა აუქცია გვერდი ისე რომ ოდნავადაც არ შეუწუხებია ქალის უბედობას.არავის შესცოდებია.
არავის უხარია. ბევრს სევდიანი მზერა აქვს.უფრო მეტს გაბოროტებული.ზოგის გონება გაურკვეველ ფიქრებს მოუცავს.უემოციო მზერით ნელი ნაბიჯებით მიუყვებინ ქუჩას. თითქოს არავინ ჩქარობს.ორსული ქალი დავინახე. ხელში მაწვნის ქილა ეჭირა. ვიღაც დაეჯახა.დაახლოებით ორმოცი წლის მამაკაცი იყო. ქალი წაიქცა.ქილა დაიმსხვრა.ბოდიშის მოუხდელად წავიდა ორმოცი წლის „ჯელტმენი“.ქალს თვალები ცრემლით ევსება.ადგომას ვერ ახერხებს.ყურადღებას არავინ აქცევს.უკვე ხმამაღლა ასლუკუნდა.მუცელზე ხელს იდებს.ბავშვმა თითქოს იგრძნო დედის ტკივილიო,აღარ ისვენებს. სვლა ქუჩის სხვადასხვა მხარეს არ წყდება. ორსული კი ისევ ქვის ფილაქანზე ზის.ცხოვრება გრძელდება.დრო არ ჩერდება.ტკივილი ძლიერდება. მხიარულებისთვის აშკარაა არავის სცალია.
ფანჯარას მოვშორდი.რძიანი ყავის ფინჯანი როიალზე დავდე,დავჯექი და დაკვრა დავიწყე.ოთახში ჰაერი გრძნობებითა და ემოციებით გაიჟღინთა...
არავის უხარია. ბევრს სევდიანი მზერა აქვს.უფრო მეტს გაბოროტებული.ზოგის გონება გაურკვეველ ფიქრებს მოუცავს.უემოციო მზერით ნელი ნაბიჯებით მიუყვებინ ქუჩას. თითქოს არავინ ჩქარობს.ორსული ქალი დავინახე. ხელში მაწვნის ქილა ეჭირა. ვიღაც დაეჯახა.დაახლოებით ორმოცი წლის მამაკაცი იყო. ქალი წაიქცა.ქილა დაიმსხვრა.ბოდიშის მოუხდელად წავიდა ორმოცი წლის „ჯელტმენი“.ქალს თვალები ცრემლით ევსება.ადგომას ვერ ახერხებს.ყურადღებას არავინ აქცევს.უკვე ხმამაღლა ასლუკუნდა.მუცელზე ხელს იდებს.ბავშვმა თითქოს იგრძნო დედის ტკივილიო,აღარ ისვენებს. სვლა ქუჩის სხვადასხვა მხარეს არ წყდება. ორსული კი ისევ ქვის ფილაქანზე ზის.ცხოვრება გრძელდება.დრო არ ჩერდება.ტკივილი ძლიერდება. მხიარულებისთვის აშკარაა არავის სცალია.
ფანჯარას მოვშორდი.რძიანი ყავის ფინჯანი როიალზე დავდე,დავჯექი და დაკვრა დავიწყე.ოთახში ჰაერი გრძნობებითა და ემოციებით გაიჟღინთა...
