დიალოგი

ვხედავ.. მათ ცივ, გაყინულ სახეებს, თითქოს სადღაც მაღაზიის რიგში იდგნენ.. აწვიმთ. ზოგს ქოლგაზე, ზოგს ქუდზე, ზოგს სახელდახელოდ წამოფარებულ კაპიშონზე.. ზოგსაც უბრალოდ აწვიმს.. არადა, იმდენი არ არიან, რამდენიც წარმოიდგინეთ. ოჯახის ახლობლები, ისეთი ადამიანები, რომლებმაც თავი ვალდებულად მიიჩნიეს მოსულიყვნენ და ჩემი ოჯახის „მწუხარება გაეზიარებინათ“. ერთი სული აქვთ, როდის დამთავრდება ეს ცერემონია. „ახლობლებსაც“ და თვით ჩემი ოჯახის თითქმის ყველა წევრს. ნამდვილად უნდა ვამაყობდე მათით. ნელ–ნელა ყველაფერი დასასრულს უახლოვდება და მათ სახეებზე შვების ლაქებიც ჩნდება. მეც არ (აღარ) მწყდება გული. უბრალოდ სახეშეუცვლელად, უდრტვინველად ზემოდან ვადევნებ თვალყურს, როგორ ცქმუტავენ მოუთმენლობისგან ეს გულისხმიერი ადამიანები.
ყველაფერი მთავრდება და შავებში გამოწყობილი საზოგადოება ტოვებს ჩემს ახალ ადგილსამყოფელს. მიდის ყველა.. მამა და დედაც კი.. მხოლოდ ის რჩება. ხო, ის. არა, რა შეყვერებული! ყველაზე მეტად მას არ უნდოდა აქ მდგარიყო. ერჩივნა ეს ნახევარი საათი თავის უკვე ნაპოვნ ახალ “ბოიფრენდთან“ გაეტარებინა. ჰო, ნამდვილად ოპერატიულად მუშაობს. უბრალოდ, ოჯახი იცნობდა მას და მანაც ალბათ იფიქრა „უნდა“ მივიდეო. ის ნამდვილად არ დარჩენილა. დარჩა მხოლოდ ერთი ადამიანი. ჩემი ცხოვრების ყველაზე სანდო მეგზური – ჩემი ძმა. გარშემო კი ყველაფერი მიწყნარდა. წვიმის ხმა ისმოდა მხოლოდ. ის იდგა და დაჰყურებდა ჩემს საკუთრებაში მყოფ მიწის ახლად ამოთხრილ ნაკვეთს. ჯერ კიდევ არ სჯეროდა, რომ ეს მოხდა. გაფითრებული სახით იყურებოდა და თავს აქეთ–იქით აქნევდა. და ჩუმად ჩაილაპარაკა თავისთვის:
– რატომ წახვედი?
მე ამ დროს იქ ვიყავი და.. გადავწყვიტე პასუხი გამეცა. ვიცოდი ვერ დამინახავდა, მაგრამ გაიგებდა. იქვე ჩამომჯდარს მეც გვერდით მივუჯექი და.. აღმოვაჩინე, რომ არ ვიცოდი რა მეთქვა. ვიჯექი, ვფიქრობდი და ვერ გადამეწყვიტა, რა შეიძლებოდა მეთქვა მისთვის. იქვე დაგდებული ხის გრძელი ჯოხი ავიღე და მიწის ჩიჩქვნა დავიწყე. ამ დროს ისევ მომესმა მისი ხმა:
– ხო, რატომ წახვედი? – თითქოს მართლა ელოდა ჩემს პასუხს.
– არ ვიცი.. – ვუთხარი დაბნეულად და მისი გაოგნებული სახეც დავინახე. ალბათ იფიქრა, მომეჩვენაო და ისევ ძველებული გამომეტყველება დაუბრუნდა. მე კი გავაგრძელე სწრაფად, თითქოს თავს ვიმართლებდი – არა, მაშინ ვიცოდი.. კი ახლაც ვიცი, უბრალოდ, ვერ გიხსნი. სიტყვებს ვერ ვპოულობ. – ისევ მისი გაოგნებული სახე და ახლა უკვე შეეჩვია მემგონი და სულაც აღარ მოსჩვენებია გასაკვირად. უკვე ყურადღებით მისმენდა. ვერ მხედავდა, მაგრამ იცოდა რომ იქ ვიყავი და მისმენდა.
– უნდა დაგენახა მათი სახეები. უნდა დაგენახა, როგორი ცარიელი თვალებით იყურებოდნენ. თითქოს ამას მათთვის არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. და არც ჰქონია.. მართლა. ახლა ისინი წავლენ და გააგრძელებენ თავიანთ საქმიანობას. თავიანთ სავარძლებში მოთავსდებიან და ყავის შემოტანას სთხოვენ მდივნებს. უაზრო მზერას გადაავლებენ მათ წინ მაგიდაზე დახვავებულ ფურცლებს და დარწმუნებულები იქნებიან, რომ საქმე გააკეთეს სახლში კი „დაღლილები“ მივლენ. სახლში დახვდებიან ცოლები. დაქალებთან მეზობლების, ცნობილი ადამიანების თუ პოლიტიკური ფიგურების გაჭორვითა და ყავის სმით დაქანცულები და ყალბი ღიმილით შეეგებებიან საყვარელ ქმარიკოებს. ბავშვები კი ამ დროს თვალებს დაითხრიან კომპიუტერთან, ტელეფონთან თუ ფლეიერებთან ურთიერთობაში და ჰიპნოზიდან ახალგამორკვეულები შუა ზამთარში ატამს მოითხოვენ. და გგონია არ შეუსრულებენ? რათქმაუნდა. ყველაფერს გააკეთებენ, რომ მათ განებივრებულ შვილიკოებს არაფერი მოაკლდეთ. მათი ქალიშვილები დედიკოების დაწყებულ საქმიანობას ტელეფონით გააგრძელებენ და მთელ ღამეს დაქალებთან (არ მინდა ვიხმარო სიტყვა „მეგობარი“) ჭორაობაში. გათათხავენ მათზე შედარებით ღარიბი კლასელის იმდღევანდელ ჩაცმულობას და ბოლოს ბედნიერებს ჩაეძინებათ.
– და მერე შენთან რა კავშირი ჰქონდა ამ ყველაფერს? – მეკითხება უეცრად.
– ჩვენ ხომ ამ საზოგადოებაში ვცხოვრობთ. მე სუსტი აღმოვჩნდი და ვერ გავუძელი ამ ფარსს..
– მერე, მე? ჩემზე რატომ არ იფიქრე? შენ ხომ ერთადერთი იყავი, ვინც მართლა მიყვარდა?! შენ ვერც კი წარმოიდგენ, რამდენად მეტკინა ეს ამბავი რომ გავიგე..
– მაპატიე.. მაპატიე.. შენ წინაშე უბრალოდ არაფერი მეთქმის მეტი. მაგრამ რაც მოხდა – მოხდა. ვერაფერს ვერ შეცვლი..
– რას ნიშნავს, „რაც მოხდა – მოხდა“? არ ვიცი, შენ რა იგრძენი, როცა ამას აკეთებდი, მაგრამ ამ საქციელით ჩემი სულის ერთი ნაწილი გაანადგურე, თან წაიყოლე. ეს არის „რაც მოხდა“? ეგოიზმია, რაც შენ გააკეთე.
თანდათან ვიბნეოდი და ვკითხე:
– შენ რატომ დარჩი?
– იმიტომ, რომ.. აი ამიტომ. იმისთვის, რომ ყველაფერი ეს მომხდარიყო და მე და შენ გველაპარაკა. სიმართლე გითხრა, მერჩივნა დამენახე კიდეც, მაგრამ რას ვიზამთ, მხოლოდ ეს არჩევანი დამიტოვე. – ხმაში ბზარი შეეპარა – ხო, მხოლოდ ეს არჩევანი დამიტოვე, რომ უბრალოდ შენი ხმა გამეგონა და ისიც.. ეჰ, ისიც ან არსებობს, ან – არა.
ამ დროს გზად ერთმა მოხუცმა ჩამოიარა, თან რაღაც ბორბლებიან ყუთს მოაგორებდა. „თავისთვის“ მოლაპარაკე ბიჭი რომ შენიშნა შეჩერდა და კარგად დააკვირდა. მერე ეს ნიშნები დიდ მწუხარებას მიაწერა, თავი სინანულით გააქნია და ბორბლების ჭრიალით გზა გააგრძელა. ჩემი ძმა კი ისევ მელაპარაკებოდა. უკვე ტიროდა და ჩემს უსულო სხეულს, თუ უსხეულო სულსაც ცრემლი მოერია. მალე ლაპარაკი შეწყვიტა და მხოლოდ ტიროდა. გულამოსკვნით ტიროდა, მე კი არ შემეძლო ის დამემშვიდებინა. უკვე ვგრძნობდი, რომ დამნაშავე ვიყავი მის წინაშე. არ უნდა დამეტოვებინა მარტო. მხოლოდ მის გამო უნდა ვყოფილიყავი ძლიერი, მაგრამ არა! მე სუსტი აღმოვჩნდი! სუსტი რეგვენი, რომელმაც ვერ დაინახა, რამდენს ნიშნავდა საკუთარი ძმისთვის, დაკრა ფეხი და წავიდა.. აი ასე, იდიოტივით წავიდა. ახლა ვეღარაფერს დავაბრუნებდი უკან და ვნანობდი. ერთადერთი წამი, როდესაც ჩემი გადაწყვტილება ვინანე, სწორედ ეს იყო. მალე ის დაწყნარდა და მკითხა:
– და მაინც, რატომ წახვედი?
ადამიანური გრძნობები ჯერ კიდევ შემომრჩენოდა და ყელში ბურთი მქონდა გაჩხერილი. ხმა ძლივს ამოვიღე და ვუთხარი:
– შენგან მაინც არასდროს წავალ! – ვუთხარი და ჩემი ჰაერით გატენილი ხელი დავადე თავზე, იმ იმედით, რომ ცდა ბედის მონახევრეა. და ის უეცრად შეცბა, მერე გაიღიმა. ადგა და წავიდა. ხის ჯოხიც მოწყვეტით დაეცა ძირს.