მეგობრობა და სიყვარული 3
2 034 ნახვა
ბოდიშით წინა ჩანაწერი დავამთავრე იმით რომ მე ჯარში გამომიძახეს სინამდვილეში კი მე ჩემს ღმერთზე გაბრაზებული მოყვარულად ცავეწერე ჯარში არ ვიცოდი რა იყო ომი მხოლოდ ტელევიზორში თუ მენახა რაგაც და ისიც მეგონა ყოველთვის მერე რა ომში როგორ ვერ უნდა გავძლო მეთქი მაგრამ როცა იარაღი დაგვირიგეს ათასობით ჩემ ტოლ ბიჩებს და ჩაგვსვეს მანქანაში აზრი შემეცვალა პირვველად ვაგიარებ ამას რომ მე მაშინ შემეშინდა და უცებ სახლში მობრუნება მომინდა მაგრამ გამახსენდა რომ არ მიმესვლებოდა არც ტასოსთან არც მამაჩემთან და მითუმეტეს ნიკასთან და ნინასთან მე ისინი არც გავაფთხილე აგარაკზე დავტოვე და საგამოს გამოვიპარე ამმ ჩანაწერის დაწერითაც მინდა რაგაც ბოდიში მოუხადო მათაც მოკლედ ჩავედით არ ვიცი სად არ ვიცი რა სოფელი იყო ჯერ არ მენახა ეგეთი გაშლილი მინდორი არსად და ამმდენი ახალგაზდა ბიჩები ერთად მაგრამ ერთი ყველასაგან გამოსარჩევი მაინც ვიცი ვინ იყო ეს იყო გოშკა ბავშვობაში ერთად ვისვენებდი მამაჩემის სოფელში მეც ეგრევე ვიცანი და მანაც ეგრევე მიცნო სანამ კიდევ გაცემდნენ ბრძანებას და კიდევ ჩაგვსვამდნენ იმ არაკომფორტულ მანქნებში მე და გოშკამ კარგი დრო გავატარეთ ბევრი რამ გავიხსნედ და კარგადაც ვიცინეთ მაგრამ უცებ სერჟანტის ექოსავით ხმა გავარდა ყველანი წამოვდექით ჩავსხედით და გავემგზავრეთ სადგაც რაც უფრო წინ და წინ მივდიოდით მით უფრო ისმოდა ტყვიების ზუზუნის ხმა და ქართველი ჯარისკაცების ვაჟკაცური შეძახილები რომელმაც შიშსაც აჯობეს და ღმერთსც გოშკა ჩემს გვერდით იჯდა მაგრამ ხმა არ ამოუგია როცა გავჩერდით უბრალოდ მითხრა
- ბიჭო რუსული იცი ?
- ისე რა ვხვდები რას მეუბნებიან მაგრამ ვერ ვილაპარაკებ რა იყო ამ ტყვიების ხმში ვის უნდა ველაპარაკო რუსულად ?
- მისმინე ეხა ნე დაი ბოგუ რომ მტყვედ ჩაგიგდონ ხმა არ ამოიგო ვიცი მე მაგენი ვმსახურობდი მანდ საზგვარს ვიცავდი ქართველებს მაგრად ვერ იტანებენ ეგრევე დაგბრედენ
- კარგი კარგი გოშკა წამო ეხა
მივედით ერთ პატარა რკინის ჯიხურთან დაგვირიგეს ცოტა საჭმელი და ტყვიები და დაგვარიგეს საით უნდა წავსულიყავით ყელაფერი უცებ დასრულდა იქიდან მხოლოდ ფეხიტ უნდა წავსულიყავით მე და გოშკაც მთელი გამე ერთად დავდიოდით ტყვიების ხმა კი არადა არ ჩერდებოდა მეშინოდა მაგრად მეშინოდა მაგრამ უკან მოტრიალება უფრო მეშინოდა ომში ჩვენაც ჩავერთედ უკვე თავიდან ყველაფერი კარგად მიდიოდა მთელი ოსეთი ავიგეთ მგონი მაგრამ უცებ რუსული არმიის შემოსვლამ და თვითფრინავების ხმამ შიში ისევ გააგვიძა შიში კი ნელ ნელა კვლაში და სიძულვილში გადამეზარდა ათასობით ახალგაზდიდან გვერდში მხოლოდ ალბათ ოციოდე ბიჩი მედგა დანარჩენი რუსმა თვითფრინავებმა იმსხვერპლა არასდროს არ გამიცდია ესეთი გრძნობა როცა ამმდენი ზოგი ნახევრად ცოცხალი და ზოგი მკვდარი ხშინავს ზოგი შველას ითხოვს ზოგი კი უკვე ბოდას სამოთხის კარს ხედავს ვერ მივხვდი რა მოხდა უცებ მივტრიალდი მოვტრიალდი გოშკა ვერსად ვნახე სუნთქვა გამიჩერდა მივხვდი რომ მკვდარი იქნებოდა მაგრამ დაბლა ვერ დავიხედე არ მინდოდა რომ ისიც იქ დამენახა მაგრამ მაინც დავხედე ის უკვე მკვარი იყო და სამოთხეში იყო გაგიმებული ქონდა სახე და მაგით მივხვდი იმ დგეს მთელი დგე ველოდებოდით სხვა რაზმებს გამოგვყავდა დაჩრილები და ვცდილობდით რაგაც მაინც გაგვეკეთებინ მაგრამ უიმედოდა ბოლოს და ბოლოს ამდნი ნამწვალები დგეების შემდეგ ერთი ტყვია მეც მომხდა ფეხში და ვინანე კიდეც ალბათ ბევრი ამას ვერ გაიგებს როცა უყურებ ამდენ ჩახოცილ ბიჭს დაფლეთილებს და დამწვრებს როგორ შეილება იფიქრო ეგებ გადავჩეო ? ! რომ არა პოლკოვნიკის დაჟინება და ძალის გამოყენებით ჩემი იქიდან გამოყვანა ალბათ არც გამოვიდოდი მაგრამ გამომიყვანეს გორში ერთი დგე ვიწექი საავადმყოფოში შემდეგ თბილისში გადამიყვანეს მამაჩემმა და ნიკამ რამოდენიმე ხანი საერთოდ ხმას არ ვიგებდი 2 წელი კი საერთოდ მარტო ჩაკეტილი ნიკას და ნინასაც კი არ ვეკონტაქტებოდი ტასოს ნახვის სურვილიც კი არ მქონდა ვიჯექი და ვესაუბრებოდი ღმერთს ზოგს ეგონა რომ გავგიჟდი კიდეც და მე ეს მიხარადო როგორ შეილება იმას უყურო და ნორმალური გამოხვიდე იქიდან ?!
წეილი ღმერთთან :
ღმერთო ერთი წუთიც მაინც გიფიქრია რა მოხდებოდა რომ მოგეცა ფერადი სამყარო ? ერთხელ მაინც გიცდია ეგ შენი ჯოჯოხეთი და სამოთხე დედამიწაზე ჩამოგეტანა და გენახა რა იყო ? არა ღმერთო მაგ შენი ჯოჯხეთით და სამოთხით მე ვერ მომატყუებ როგორც პატარა ბავშვს ნაყნით როგორც ძაღლს ძვლით ! ღმერთო ერთხელ მაინც დამენახე და ცხოვრების მანძილზე პირს ამოვიკერავ მთელს დედამიწას სიტყვებით მორთავ „ღმერთო მაპატიე“ კარგი თუ ვერ დამენახები თუ არ არსებობ ხმა მაინც გამეცი იქნებ ვცდები უფალო თქვენ არ იყავით რომ ეუბნებოდით ხალხს დაეხმარეთ ერთმანეთსო ? სად იყავი ის დგეები ვერა მე ვერ გხედავდიი იქ შენ ღმერთო ვერცეთი გმირი ვერ დავინახე შენს მხარზე და ვერცერთი შეჩერებული ტყვია ვერ დავინახე ღმერთო ერთხელ მაინც რომ მოგეცა შანსი რომ ყოველღამე არ გამეთენებია ფიქრში ჩემი სიცოცხლის დასაწყისი იყო დასასრული დედაჩემისა ალბათ ახლა ამასაც არ დავწერდი !
ყოველ დღე მთელი ორი წლის განმავლობაში მე ვიმეორებდი ამ სიტყვებს სანამ ნიკუშამ ძალით არ გამათრი ქუჩაში სადაც ტასოს გძნობ სხვამ გადაფარა.....
