ფართო საწოლი
2 804 ნახვა
მოხრილი ტანი და აკანკალებული ხელები... მარტოდ დარჩენილი სული და მიტოვებული სხეული.... დიდი სახლი და სიცარიელე... სიჩუმე და სევდა. ..დროის უკან დაბრუნების უდიდესი სურვილი და წარუმატებელი ცდა შეცდომების გამოსწორებისა....
ცივ და ბნელ დერეფანში მიაბიჯებდა ნელნელა. ძლივსძლიობით მიაღწია კიბეებამდე და შემცბარი აუყვა საფეხურებს. თითოეული წინ გადადგმული ნაბიჯისას ისვენებდა. ძალებს იკრებდა და აგრძელებდა გზას მიზნისაკენ. გული თანდათან უჩქარდებოდა და სუნთქვაც უძნელდებოდა. ოთახის კარის სახელური ნელა ჩამოსწია. არსად ეჩქარებოდა. ცოტახნით ფართო თეთრ საწოლზე ჩამოჯდა და სინანულით გახედა საწოლის მარჯვენა მხარეს. ზედმეტად დიდი ეჩვენებოდა მხოლოდ თავისთვის... მისი თვალები საწოლის წინ მდგარ სარკეს უნებურად მიაშტერდა. აკვირდებოდა და უკვირდა.. 80 წელს მიღწეული ქალი იჯდა და ცრემლები ღაპაღუპით სდიოდა ცხოვრებისგან განაწამებ სახეზე. თვალებში სინანულის ღრმა კვალი დამჩნეოდა. განვლილ წლებს წელში მოეტეხა . უემოციო მზერა ჰქონდა, თუმცა სწორედ ამ უემოციობის მიღმა იმალებოდა გრძნობების კორიანტელი. დაბერებულ სხეულსა და დამჭკნარ სახეს კი მათი გამოხატვის ყველანაირი საშულება მოესპოთ. ცალი ხელით საწოლის კიდეს მაგრად ებღაუჭებოდა, თითქოს თავის დაცვას ცდილობდა რაღაც უხილავი და ამოუცნობი ძალისგან. გაურკვეველი მომავლის შიში უკრთოდა წყლიან თვალებში. შიშს მონატრება, სიყვარული, სითბო ენაცვლებოდა თანდათან. სითბო, რომელიც უკვე აღარავის ჭირდებოდა ... გული წყდებოდა ქალს .
გაახსენდა ... უკვე მერამდენედ მარტო ცხოვრების განმავლობაში... ჩვეულებისამებრ ადგა და ნელი ნაბიჯით გაემართა ოთახში მდგომი უზარმაზარი კარადისაკენ, რომელიც ,თითქმის, ცარიელი იყო. მხოლოდ ქალის რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი ეკიდა, ყოველი კვირის ბოლოს გულმოდგინედ რომ რეცხავდა. შუა კარი გამოაღო და ცოტა ხნით შეყოვნდა. გონებაში წონიდა ღირდა თუ არა მათი კიდევ ერთხელ ნახვა. იცოდა გული საშინლად ეტკინებოდა, თუმცა საბოლოოდ გადაწყვიტა, რომ ასე უნდა მოქცეულიყო. მაინც არ ინძრეოდა. მალე ისევ საწოლზე ჩამოჯდა , ოღონდ ამჯერად მარჯვენა მხარეს. რამოდენიმე წამში უკვე იწვა და გულში ბალიშს მხურვალედ იკრავდა. ცრემლები კი ისევ და ისევ სდიოდა. კარადის მხარეს გადმობრუნდა. მზერა გაეყინა მარცხენა კუთხეში დიდ ყავისფერ ყუთზე. წარწერას მისჩერებოდა და თითქოს გონების თვალით ათვალიერებდა ათასჯერ ნანახს თავიდან. მერე ფრთხილად წამოდგა და აუჩქარებლად მიუახლოვდა ყუთს. აიღო და წარწერას დახედა . - გახსენი და უმალ იგრძნობ ჩემს სიახლოვეს... ყუთს თავი მოხადა და კიდევ ერთხელ გადაავლო თვალი მეუღლის ძველ ნივთებს. ოღონდ ამჯერად ხელი არაფრისთვის შეუხია. თავი ისევ დააფარა და ქვედა სართულზე ჩავიდა . მისაღებ ოთახში მდგარ პატარ მაგიდასთან მივიდა, საწერი კალამი აიღო და აკანკალებული ხელებით წააწერა - გავხსენი და მარტოობა ვიგრძენი.. მენატრები .. მაკლიხარ... ყუთი ეზოში გაიტანა და საგულდაგულოდ ამოთხრილ პატარა ორმოში ფრთხილად ჩადო. პატარავე მუჭებით სათუთად აყრიდა მიწას. წამოდგა და ნელი ნაბიჯით ისევ აუყვა კიბეს თავისი ოთახისაკენ. შესულმა სიცარიელე იგრძნო. დიდ თეთრ საწოლზე ჩამოჯდა და მისი თვალები საწოლის წინ მდგარ სარკეს კვლავ უნებურად მიაშტერდა... აკვირდებოდა და უკვირდა... გაურკვეველი მომავლის შიში უკრთოდა წყლიან თვალებში. შიშს მონატრება, სიყვარული, სითბო ენაცვლებოდა თანდათან. სითბო, რომელიც უკვე აღარავის ჭირდებოდა ... გული წყდებოდა ქალს...
