ნათია გუბენკო სიკვდილს ირაკლი ჩოლოყაშვილმა გადაარჩინა

ექიმების ოჯახში დაიბადა, მაგრამ ბავშვობიდან ჟურნალისტობაზე ოცნებობდა. ოცნება ოცნებად დარჩა და თეატრალურ ინსტიტუტში უმაღლესი ქულებით ჩაირიცხა. საინტერესო ცხოვრება გაიარა, იყო პერიოდი, როცა პროფესიას ოჯახური მდგომარეობის გამო ჩამოშორდა, მაგრამ თეატრს ისევ დაუბრუნდა და უკვე ბევრი წელია, რაც მარჯანიშვილის თეატრში მუშაობს. ნათია რამდენიმე კვირის წინ სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში" გამოჩნდა და დემნას ავადმყოფ მეუღლეს თამაშობს. მთელი ცხოვრება მიამიტ და კეთილ გმირებს ასახიერებდა, მაგრამ ბოლო დროს, ძირითადად, უარყოფითი გმირების განსახიერება უწევს.

-  დედა - ნანა გრძელიძე, ექიმი გახლავთ, მამა - პეტრე გუბენკო, ასევე ექიმია. ბებია-ბაბუა მამის მხრიდან ყველა ექიმები იყვნენ, ჩემმა ორმა დამ ეს გზა აირჩია. ლოგიკურად ალბათ სამედიცინოზე უნდა ჩამებარებინა, მაგრამ ბავშვობიდან სულ თეატრობანას ვთამაშობდი, სპექტაკლებს ვდგამდი. ბევრი ლექსი ვიცოდი ზეპირად. მესამე კლასში ფილარმონიაში ლადო ასათიანის საღამოზე "სალაღობო" წავიკითხე. სცენაზე მაშინ დავდექი პირველად.
ოთხი წლის ვიყავი, დედ-მამა რომ დაშორდა. ერთმანეთი სტავროპოლში გაიცნეს, როდესაც დედა სამედიცინო ინსტიტუტში ჩასაბარებლად წავიდა. გაშორების მიუხედავად, მამასთან დღემდე ინტენსიურად ვურთიერთობ. მამა შემდეგ ოთხჯერ თუ ხუთჯერ დაოჯახდა. მისი ბოლო ცოლი ჩემზე ოთხი წლით უმცროსი გახლდათ (იღიმება). დედას მეორე დაოჯახებისას ჩემი და, მეგი ჭავჭანიძე შეეძინა. 9 წლის ვიყავი, დედა მეორე მეუღლეს რომ დაშორდა და ცოლად დრამატურგ მერაბ გეგიას გაჰყვა. მე მერაბის გაზრდილი ვარ.

-  ამ ცვლილებებს როგორ აღი­ქვამდით ბავშვობაში?
-  რთულად... დედას და მერაბის დაშორება მძიმედ გადავიტანე. მერაბი მამასავით მყავდა, სკოლაში კრებებზე დადიოდა. მან თქვა, ეს გოგო მსახიობი უნდა გამოვიდესო, თუმცა მე ჟურნალისტობა მინდოდა, კარგად ვწერდი, ამისთვის სერიოზულად ვემზადებოდი. დედამ ძალით წამიყვანა გამოცდებზე. ვფიქრობდი, რომ ჩავიჭრებოდი და შემდეგ ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარებდი, მაგრამ უმაღლესი შეფასება მივიღე. იქ ისეთი ბავშვები დამხვდნენ, ნატო მურვანიძე, ნინო კასრაძე, ნიკა თავაძე, ალბათ კონკურენციის მომენტმა გადამძალა. მერე მომეწონა მსახიობობა. ჩვენი ჯგუფი შალვა გაწერელიამ აიყვანა. საოცარი პედაგოგი იყო. სამყაროს ფილოსოფიურად აღქმა გვასწავლა.

-  თქვენ დედასთან ცხოვრობდით?
-  სანახევროდ. უფრო ახალგაზრდა ბებია-ბაბუა მზრდიდა. ბებია 50 წლის ასაკში გარდაიცვალა. ბაბუა - ოთარ გრძელიძე, მკაცრი და კოლორიტული პიროვნება იყო, სულ მაკონტროლებდა. თაყვანისმცემლები მყავდა, ხშირად ზარს რეკავდნენ და კართან ყვავილებს მიტოვებდნენ, მაგრამ ბაბუას რიდი ჰქონდათ. პრანჭია არ ვყოფილვარ, ბევრი მეგობარი ბიჭი მყავდა და შემაწუხებელ თაყვანისმცემლებს ჩემამდე არც უშვებდნენ (იცინის).

-  თეატრალური როლები როდის მოვიდა თქვენს ცხოვრებაში?
-  მესამე კურსზე ვიყავი, როდესაც მერაბ თავაძემ და იზა გიგოშვილმა რუსთაველის თეატრში სპექტაკლი "მოვედ სიყვარულისთვის" დადგეს. ეს იყო საოცრება სტუდენტისთვის, პირველად დავდექი რუსთაველის თეატრის სცენაზე. მერე კინოგადაღებებიც მქონდა, ეპიზოდური როლები ვითამაშე. მძიმე მდგომარეობა იყო ქვეყანაში, როდესაც გერმანელები ჩამოვიდნენ, თბილისში "ოიდიპოსის" დადგმა უნდოდათ. სხვადასხვა თეატრიდან მსახიობები აგვარჩიეს და მე ისმენეს როლზე გამანაწილეს. იმ პერიოდში თბილისის ომი გაჩაღდა და აქ ვეღარ დადგეს, მთელი ჯგუფი გერმანიაში წაგვიყვანეს. იქ რამდენიმე თვე გავატარეთ. აქ რომ კუპონიზაცია იყო და პურს ტალონებით ყიდულობდნენ, იქ საკმაოდ სოლიდურ თანხას გვიხდიდნენ, კვება, ცხოვრების ხარჯები მათი იყო. სრულ სამოთხეში ვიყავით, ყველას ჩვენი ერთოთახიანი ბინები გვქონდა ძალიან კარგ პანსიონში.

-  არ გაგიჭირდათ თბილისში დაბრუნება?
-  არა, პირიქით. ძალიან მენატრებოდა აქაურობა. რეზო ჩხიკვიშვილი ოიდიპოსს თამაშობდა და მაშინ მითხრა, მარჯანიშვილის თეატრში წამოდიო. მას გავყევი და როგორც კი დასს უნდა შევერთებოდი, სიყვარული მეწვია და გავთხოვდი. ჩემი მეუღლე ჯაბა ონიანი მხატვარი გახლდათ. მალე დავფეხმძიმდი და ოჯახურ ცხოვრებაში ჩავები, თეატრს ჩამოვშორდი. შემდეგ მარჯანიშვილის თეატრში მთავარ რეჟისორად დავით დოიაშვილი მივიდა და მეც მიმიყვანა. პირველად "სალომეაში" მათამაშა, ჰეროდეას პაჟის როლში. ძალიან მიყვარდა ის პერსონაჟი. საინტერესოა, როდესაც გოგონა ბიჭის როლს თამაშობ. აქედან დაიწყო ჩემი თეატრალური კარიერა მარჯანიშვილის თეატრში. უკვე თხუთმეტი წელია, იქ ვარ. შვიდი წელი "ჯინსების თაობას" ვთამაშობდი "თავისუფალ თეატრში".

-  როგორ მოხვდით ამ სპექ­ტა­კლში?
-  პიესის შექმნიდანვე ვმონაწილეობდი. ჩემი ყოფილი მეუღლე თვითმფრინავის ბიჭების უახლოესი მეგობარი იყო, შემდეგ ჩემი შვილი რატი დათო მიქაბერიძის ძმამ, გიამ მონათლა, რადგან დათო უკვე დაღუპული იყო. სპექტაკლზე მუშაობის პერიოდში თავში ანევრიზმა გამისკდა და დიდი დრო საავადმყოფოში გავატარე. მახსოვს, რეაბილიტაციის პერიოდში დოი ჩემთან სახლში მოდიოდა და ჩემი მეუღლე უყვებოდა ბიჭების ცხოვრებიდან საინტერესო დეტალებს. მახსოვს უთხრა, დიდი აქცენტი ჯინსებზე გააკეთე, იმიტომ, რომ იმ დროს ჯინსი მოდაში ახალი შემოსული იყო და ვისაც გვეცვა, მაგარი ბიჭები ვიყავითო. მაშინ სპექტაკლს ჯერ სახელიც არ ჰქონდა. მე მაინც მგონია, რომ ჯაბასგანაც წამოვიდა დასახელებაში ჯინსის გაჟღერების მომენტი. როგორც კი ფეხზე დავდექი, დოიმ დამირეკა და მითხრა, "ჯინსების თაობაში" უნდა გათამაშო, არ მაქვს შენთან რეპეტიციების დრო, სამი-ოთხი სპექტაკლი ნახე, შემდეგ შენ და ნიკო გომელაურს რეპეტიციას გაგატარებთ და საღამოს სპექტაკლი უნდა ითამაშოო. ახალი ფეხადგმული ვიყავი, მაგრამ მენდო. ძალიან მიყვარს დოი. უნიჭიერესი ადამიანი და ძალიან კარგი მეგობარია. საავადმყოფოშიც სულ ჩემ გვერდით იყო...

-  ავადმყოფობის პერიოდმა რა შეცვალა თქვენს ცხოვრებაში?
-  არაფერი... რაღაცები გადავაფასე, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ სიცოცხლე უფრო მეტად დავაფასე. ცუ­დად ყოფნის დროს ვამბობდი, ოღონდ გადავრჩე და სულ რეჟიმში ვიცხოვრებ-მეთქი, მაგრამ ასე არ მოხდა. უფრო ფრთხილი გავხდი, უფრო ჩავიკეტე. ადრე უფრო ვჩნდებოდი, ყველანაირ "ტუსოვკაზე" დავდიოდი, ახლა სახლი-სამსახური.

-  ოჯახი ვერ შეინარჩუნეთ?
-  ვერ კი არა, არ შევინარჩუნე. ურთიერთობა აირია. ჯაბას რაღაც პრობლემები ჰქონდა, რასაც, სამწუხაროდ, ერთად ვერ გავუმკლავდით. არადა, არაჩვეულებრივი ბიჭია, ფანტასტიკური. მაშინ ვამჯობინე მე და ჩემი შვილი ცალკე ვყოფილიყავით და თვითონ გამკლავებოდა პრობლემებს. ჩხუბს და სკანდალებს მოვერიდეთ.

-  სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები" როგორ მოხვდით?
-  ეკა მჟავანაძემ დამირეკა, მით­ხრა, საინტერესო როლია და თუ ითამაშებო?..

-  საავადმყოფოს სცენა ამჯე­რად სერიალში დაბრუნდა, მძიმე არ იყო თავიდან ყველაფრის გახსენება?
-  არა, ანევრიზმა რომ გამისკდა, სამი თვე უმეტესად გათიშული ვიყავი. აუტანელი ტკივილები მქონდა და წამლის ზემოქმედება რომ გამივლიდა და თვალს გავახელდი, პალატაში ბევრი ხალხი მხვდებოდა. მართობდნენ, საჩუქრები მოჰქონდათ და ყველა სურვილს მისრულებდნენ. ყველას ეგონა, დავიღუპებოდი. ერთ ახალ წელს იქ შევხვდი, თვალი რომ გავახილე, ნიკა თავაძემ, ნატა მურვანიძემ და მეგობრებმა საოცარი სიურპრიზი მომიწყეს, ნატოს, ნიკუშას და ჩემს მეგობრებს ამაგს ვერასოდეს გადავუხდი. მართლა გადამყვნენ. პალატაში უზარმაზარი ნაძვის ხე იდგა, გირლანდებით იყო მორთული. ახალი წელი იდგა და შოკოლადს ვითხოვდი, რაც კატეგორიულად არ შეიძლებოდა. დოი შემოვიდა და სწრაფად მაჭმევდა შოკოლადს, რომ არავის დაენახა. 5 იანვარს ოპერაცია გამიკეთეს, რის შემდეგაც ჩემი რეაბილიტაციის პერიოდი დაიწყო. სამ თვეში სპექტაკლი ვითამაშე.

-  როლზე ვსაუბრობდით...
-  დიახ, მე კი ვცდილობ, შეყვარებული ქალის როლი ვითამაშო, მაგრამ ამ ბოლო დროს სულ ცუდი პერსონაჟების თამაში მიწევს. ვიფიქრე, აქ მაინც შეყვარებული და ცოლი მეთამაშა, მაგრამ არაო, მეუბნებიან (იღიმება). "სტერვა" ხარ, დემნას ყველაფერს ატყუებ, ფეხებზე გკიდია და თავის გადარჩენაზე ფიქრობო. არადა, ადრე სულ მიამიტ, კეთილ და შეყვარებულ გოგონებს ვთამაშობდი. ახალი ეტაპი დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში, ცუდი ქალების, მაგრამ შესასრულებლად ძალიან საინტერესოა. თავიდან ერთ სერიაში უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ რამდენიმე სერიაში გაგრძელდა. ალბათ განვითარდება ეს პერსონაჟი, ვიღაც ქალი, რომელიც იდეალურ წყვილს შუაში ჩაუხტა და ურთიერთობას ურევს.

-  გიყვართ სერიალები?
-  ერთადერთი სერიალი, რომე­ლსაც შარშან მთელი წელი ვუყურებდი, იყო "ჩემი ცოლის დაქალები". სხვა სერიალებშიც მიმიწვიეს, "შუა ქალაქშიც", მაგრამ არ დავთანხმდი. თუ ძალიან არ დამაინტერესებს როლი, იმისთვის არ წავალ, რომ სადმე გავიელვო.

-  ძალიან საინტერესო ცხოვრება გაიარეთ...
-  ახლა ერთ ამბავს მოგიყვებით, რომელზეც აქამდე არ მისაუბრია. ეს ამბავი სამიოდე წლის წინ მოხდა. მარჯანიშვილის თეატრში "ზაფხულის ღამის სიზმარში" ჰერმიას ვთამაშობდი. ერთი მიზანსცენაა, როდესაც ჰერმია და ლისანდრი ტყეში დარბიან და ერთმანეთს ეძებენ. დეკორაცია ისეა დადგმული, რომ ტყის ასოციაცია უნდა შეგიქმნას. ზევიდან ჭილოფის თოკები იყო დაშვებული, რაზეც დახვეული იყო ნაძვის ხის გასანათებელი ციმციმა ნათურები. იმ სცენაში ლისანდრი სადღაც იმალებოდა და მე ვეძებდი. თოკებში ხელი შევყავი, რომ გამეწია და მომეძებნა. უცებ ვიგრძენი, რომ ვიღაც ძალიან ძლიერი ხელში ჩამაფრინდა. არ არსებობდა, ეს ირაკლი ჩოლოყაშვილი (ლისანდრი) ყოფილიყო. აღმოჩნდა, რომ კაბელები იყო გაწყვეტილი და დენმა დამარტყა. საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, ამ დროს დარბაზიდან შვილმა დედაო, დამიძახა, რატი სპექტაკლს ესწრებოდა. თმაში უამრავი რკინის სამაგრი მეკეთა და დენის გამტარი გავხდი. ვხედავდი, რომ მთელი სხეულიდან ნაპერწკლებს ვისროდი და უცებ ხტუნვა დავიწყე. მერე ერთი კვირა ქუსლები მტკიოდა. ბოლოს გავაცნობიერე, რომ დენმა დამარტყა და ამ დროს დარბაზში ხალხი იცინოდა, იმპროვიზაცია ეგონათ. ყვირილი დავიწყე, რა გაცინებთ, ვკვდები, განათება გამორთეთ-მეთქი. სიკვდილს ირაკლიმ გადამარჩინა. მიხვდა, რომ რაღაც მჭირდა და ხელი წამავლო, რომ თოკებისგან დავეხსენი. ფეხზე რეზინის ჩექმა ეცვა და როგორც მერე გვითხრეს, დამიწება მოხდა, შორს გადაფრინდა და მეც გადამაგდო. ფარდა ჩამოუშვეს და შემიყვანეს კულისებში. ხელზე რომ დავიხედე, ძვალზე დაგლეჯილი ხორცი მეკიდა. ამ დროს ვიღაც მსახიობმა თქვა, მაყურებელს ბოდიში მოუხადეთ, მორჩა სპექტაკლიო. ვუკივლე, შენ ვინ გკითხავს, მე სპექტაკლს ვაგრძელებ-მეთქი, სცენაზე გავედი და მაყურებელს ვუთხარი, რა მოხდა, მეხის დაცემა არ გინახავთ-მეთქი. ერთი საათი ვითამაშე მეორე მოქმედება, სულ სცენაზე ვიყავი. სპექტაკლის დასრულების და "პაკლონის" მერე, კულისებში რომ შევედი, ტკივილი და კანკალი მაშინ დამეწყო. ეს იყო ჩემგან ერთ-ერთი ყველაზე საუკეთესოდ ნათამაშები ჰერმია. დარბაზში ნატო მურვანიძე იჯდა და შემდეგ მითხრა, მთელი დარბაზი შენს დაგლეჯილ ხელს უყურებდა, ხალხი შოკში ჩავარდა, სპექტაკლი ვიღას ახსოვდაო. მეც შოკში ვიყავი და ალბათ იმიტომ ვითამაშე ასე კარგად... მკურნალობის პერიოდი რამდენიმე თვეს გაგრძელდა. შემდეგ კარდიოლოგმა მითხრა, სამი-ოთხი წამი რომ გაგრძელებულიყო, გული ვერ გაუძლებდა და ინფარქტით მოკვდებოდიო. ასე რომ, სიკვდილს ირაკლი ჩოლოყაშვილმა გადამარჩინა (იღიმება)...

ნინო გიგიშვილი
ჟურნალი "რეიტინგი"