გათხოვილის დღიურები - სიმპათიური მეზობელი (ეპიზოდი 1)
2 932 ნახვა
თვალს ვახელ და ჩემს მეზობელს ვხედავ, ქვედა სართულიდან. ერთხელ მისი ცოლი ამომივარდა, სარეცხს გაუწურავად ფენ და ჩემი ფარდა დასველდაო. არადა, სარეცხი სამი დღის წინ გავფინე.
შუაგულ მინდორში ვზივარ. საღამოა. ვიხედები ირგვლივ, საოცარი სიმშვიდე და სითბო მსიამოვნებს. ნეტა აქ რას ვაკეთებ?.. რაღაც არ მახსოვს, აქ როგორ მოვხვდი, მაგრამ ეს სიმშვიდე ისე მსიამოვნებს, რომ გონების დაძაბვა აღარ მინდა!
ჩემი ტვინი ისედაც დაძაბულ რეჟიმში მუშაობს. თვალებს ვხუჭავ და ვტკბები. სულიერად ვისვენებ. მოსაბეზრებელი ყოველდღიურობა სადღაც, მეხსიერების უკანა ნაწილში განისვენებს. უცებ ვიგრძენი, როგორ ჩამოჯდა ჩემს გვერდით ვიღაც...
თვალს ვახელ და ჩემს მეზობელს ვხედავ, ქვედა სართულიდან. ერთხელ მისი ცოლი ამომივარდა, სარეცხს გაუწურავად ფენ და ჩემი ფარდა დასველდაო. არადა, სარეცხი სამი დღის წინ გავფინე.
გენაცვალე, ჩემს ზევით კიდევ 8 სართულია და სხვა დროს კარგად დააკვირდი, ვისი სარეცხი წვეთავს-მეთქი!.. არადა, ეს ბიჭი ძალიან ნორმალური, ზრდილობიანი და საოცრად სიმპათიურია! საკვირველია, ასეთი აშარაშკა ცოლები რატომ მოჰყავთ ხოლმე...
- აქ როგორ მოვხვდით-მეთქი, ვეკითხები... - მიღიმის... არა, მართლა რა სიმპათიურია!
- შენი არ ვიცი და მე ჩემი ცოლისაგან ვისვენებო! - გამიკვირდა! სასწრაფოდ მივატრიალე თავი. დავფიქრდი, მეც ჩემი ქმრისაგან ხომ არ ვისვენებ-მეთქი... მე უფრო ყველაფრისაგან ვისვენებდი... საჭმელი, სარეცხი, დაალაგე, ბავშვებს აჭამე, დაბანე, გაასეირნე, სკოლა, საყიდლები...
ღმერთო ჩემო! რამდენს უძლებენ ქალები! არა, ძეგლი უნდა დაუდგან თითოეულ მათგანს!.. შეხება ვიგრძენი!.. ვაიმე, რეებს ბედავს?.. – ხელი გადამხვია და თავისკენ მიზიდავს... საკუთარი თავი მაკვირვებს, რატომ არ ვუწევ წინააღმდეგობას?!. გამაჟრიალა... არა, რაღაც სხვანაირად მაჟრიალებს... ნელ-ნელა ვაცნობიერებ, რომ ეს ჩემი მობილურის ვიბრაციაა... მაღვიძარა რეკავს.
მინდორი სადღაც იკარგება სიმპათიური მეზობლიანად... მეხსიერების უკანა კუნჭულში მიმალული ყოველდღიურობა ადგილს სიზმარს უცვლის და...
ბალიშის ქვეშ ხელი შევყავი, რომ მაღვიძარა გამოვრთო. რატომაა ყველაზე ტკბილი ძილი დილით?.. ჯერ თვალს ვერ ვახელ, მაგრამ ვიცი, რომ რვის ნახევარია! უნდა ავდგე, ჩავიცვა, ბავშვი გავაღვიძო, ჩავაცვა, წავიყვანო სკოლაში...
მერე მეორე ბავშვიც გაიღვიძებს, ვაჭმევ, სადილი მაქვს გასაკეთებელი. ნიჟარაში ჭურჭელი დამრჩა დასარეცხი... ამ სისულელეებში ნახევარზე მეტი ცხოვრება გადის. ერთადერთი ნათელი წერტილი, რაც საწოლიდან ადგომის პატარა სტიმულს მაძლევს, ყავაა! ეს რომ არ არსებობდეს, რა გვეშველებოდა ქალებს?.. მახსოვს, 18 წლისამ ლექსი დავწერე:
"როდესაც გიყვარს,
როდესაც ელი...
მაგრამ ოცნების გმირი არსად ჩანს,
სულ დაივიწყე შენ ყველაფერი,
დაჯექი სახლში - დალიე ყავა!"
ვდგები, ვიცმევ. არა, ის მეზობელი რა ჯანდაბად დამესიზმრა? თითქოს არასოდეს მიფიქრია მასზე. მაინც რა არის ეს ქვეცნობიერი... რაღაცნაირი დანაშაულის შეგრძნება მაქვს. ჩემს ქმარს გადავხედე, სძინავს. ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ვუღალატე! თან მეცინება! გაიგოს ერთი იმ აშარაშკამ, რა დღეშია მისი ქმარი სიზმარში?!.
ისე, თეორიულად ხომ შეიძლება, მასაც იგივე დასიზმრებოდა?.. აპარატში ყავა ჩავყარე. როგორ მიყვარს, წვეთ-წვეთად რომ წამოვა ხოლმე და საოცარ სურნელს აყენებს. ჩემი ბიჭიც გავაღვიძე, როგორ უჭირს ადგომა. ჯერ პირველკლასელია. ერთად მივდივართ სკოლაში. მისი ჩანთა მე დამაქვს, იმიტომ, რომ ისეთი მძიმეა, ორ ნაბიჯს წინ ადგამს, ოთხს უკან.
ლიფტში შევდივართ. დავიძაბე, მეგონა, მეშვიდე სართულზე გაჩერდებოდა და სიზმარში ნანახი ჩემი მეზობელი შემოვიდოდა. თითქმის ყოველდღე მაგ დროს მიდის სამსახურში. ამჯერად ავცდი. ბავშვი დავტოვე სკოლაში, მაღაზიაში შევიარე, მერე ისევ ლიფტი გამოვიძახე.
ლიფტი გაიღო და ის მეზობელი არ გამოვარდა გიჟივით, სიზმარში რომ ვნახე?.. ალბათ, დაეძინა და აგვიანდებოდა... ისეთი ძალით დამეჯახა, რომ ორივეს ნაპერწკლები გაგვცვივდა.
- უი... მაპატიე, რა!
- აა-არაუშავს... - ჩავიბურდღუნე მეც და ლიფტში შევედი. გული გამალებით მიცემდა მოულოდნელობისაგან... რა უცნაურად ამიხდება ხოლმე სიზმრები... და, სხვათა შორის, რასაც ვწერ, ისიც მიხდება ხოლმე.
ყავის ჭიქა გამათბობელზე დავტოვე, რომ არ გაციებულიყო. ქმარს და მეორე შვილს ისევ ეძინათ. კომპიუტერი ჩავრთე და ყავა დავიდგი... ეს ჩემი დროა! სანამ საქმეს დავიწყებ, ასე ვფხიზლდები. ფეისბუქზე შევდივარ. ეს ინტერნეტიც რომ არ მქონდეს, ნამდვილად გავგიჟდებოდი.
მეგობრებს ვეხმიანები და თქვენ წარმოიდგინეთ, საქმეებსაც ვაწარმოებ! ჟურნალისთვის ვწერ და, ძირითადად, ინტერნეტით ვეკონტაქტები რედაქტორს. ქალს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს თავისი საქმე! მიუხედავად იმისა, რომ ყოველდღე უამრავი საქმეა, მაინც ვახერხებ წერას.
ძირითადად, ღამით ვმუშაობ. მჯერა, რომ ყველა ქალში არის საოცრად დიდი პოტენციალი. ქალები კაცებზე გაცილებით ძლიერები ვართ! მთავარია, ეს გავაცნობიეროთ და მოვინდომოთ, რომ რაღაცა შევცვალოთ - შევცვალოთ სასიკეთოდ! თუ რაღაცას ვერ ეგუები, მაშინ შეცვლი! რომელი კაცი გაუძლებდა ასეთ დატვირთვას, როგორსაც დიასახლისი, დედა უძლებს?.. - ვერცერთი! საიდან მათ ამდენი ნებისყოფა!
ჩემს მეუღლეს ყავა მივუტანე... ყოველდღე ასე ვაკეთებ. ყოველ დილით ყავით ვაღვიძებ! როგორ ვოცნებობ, ერთხელ მეც გამაღვიძონ ყავით – აშკარად გაუმართლა! ერთ საათში სამსახურში წავა!
ისე, რატომ არიან ასეთი მძიმეები კაცები სახლში?.. რა ემართებათ? შაბათს ან კვირას თუ ვთხოვ, ბავშვები ეზოში ჩაიყვანოს, ისეთ სახეს მიიღებს ხოლმე, ეგრევე ლიმონი მახსენდება. არადა, უყვარს.
ოღონდ სახლში არ გააკეთოს რამე და ურჩევნია, ბლოკები ზიდოს. მეც თავმოყვარე ვარ და ხვეწნა-მუდარა არ შემიძლია. მირჩევნია, ბოლომდე მე დავიტვირთო, ვიდრე დამადლებულად გამიკეთონ რამე. ამ ზაფხულს კედლები და კარები შევღებე, ერთი არ დამხმარებია!
ქორწინებამდე იდეალურები ჩანან ხოლმე და მერე უცებ მეორე ნახევარი წამოყოფს თავს და გეტყვის: "გამარჯობა, ძვირფასო, მე შენი ქმარი ვარ! ნაგავი შენ გადაყარე ხოლმე! რა კაცის საქმეა ნაგვის გადაყრა? კინო? – არ გეზარება კინოში წასვლა? აგერ ინტერნეტი და გადმოწერე, რა ფილმიც გინდა! - გავისეირნოთ?.. რა ვიცი, მეზარება" და ა. შ.
შენც ნერვები გეშლება მერე... "რამდენჯერ გთხოვე, გასარეცხი ტანსაცმელი კვატში ჩაყარე-მეთქი! ვრეცხავ და თურმე დარჩენილია სადღაც გასარეცხი... ასე ძნელია, აიღო ეს ოხერი შარვალია თუ რაღაცა და კვატში ჩააგდო? სპეციალურად ვიყიდე ეს კვატი!"
"რა ვიცი მე, სად დგას ის კვატი... (მეათასედ) ან ჰოო-ჰოოო..." და მიდის სახლიდან!
დადებითიც ბევრი აქვს ჩემს ქმარს. არასოდეს შევუგინებივარ! - არა, მეც არ ვაპატიებდი, ვერ ვიტან, ცოლებს რომ აგინებენ! ჩემი მეზობელი (სხვა) აგინებს ხოლმე ცოლს, ბოლო ხმაზე ყვირის: " წადი შენი"... და როგორც წესი, სულ თვითონ მიდის ხოლმე!... რას გაუგებ ამ კაცებს?..
ყავის ბოლო ყლუპი მოვსვი. ახლა დროა, ჭურჭელს მივხედო! არადა, რამდენი რამაა არაჩვეულებრივი, რისი გაკეთებაც შეიძლება! მოგზაურობა... რა მოხდებოდა, ახლა იტალიაში რომ ვყოფილიყავი? ან სადმე, კუნძულზე.
სიამოვნებით ჩავყვინთავდი კარიბის ზღვაში და ჯეისონ ტეილორის წყალქვეშა მუზეუმს ვნახავდი. ამის ნაცვლად ჭურჭელი უნდა გავრეცხო, სახლი დავალაგო და... ეჰ, ჩამოთვლაც აღარ მინდა! ან რა საჭიროა, თქვენ ხომ უსიტყვოდაც გამიგებთ, ძვირფასო სასოწარკვეთილო დიასახლისებო - მებრძოლი სულით?!
წყარო
შუაგულ მინდორში ვზივარ. საღამოა. ვიხედები ირგვლივ, საოცარი სიმშვიდე და სითბო მსიამოვნებს. ნეტა აქ რას ვაკეთებ?.. რაღაც არ მახსოვს, აქ როგორ მოვხვდი, მაგრამ ეს სიმშვიდე ისე მსიამოვნებს, რომ გონების დაძაბვა აღარ მინდა!
ჩემი ტვინი ისედაც დაძაბულ რეჟიმში მუშაობს. თვალებს ვხუჭავ და ვტკბები. სულიერად ვისვენებ. მოსაბეზრებელი ყოველდღიურობა სადღაც, მეხსიერების უკანა ნაწილში განისვენებს. უცებ ვიგრძენი, როგორ ჩამოჯდა ჩემს გვერდით ვიღაც...
თვალს ვახელ და ჩემს მეზობელს ვხედავ, ქვედა სართულიდან. ერთხელ მისი ცოლი ამომივარდა, სარეცხს გაუწურავად ფენ და ჩემი ფარდა დასველდაო. არადა, სარეცხი სამი დღის წინ გავფინე.
გენაცვალე, ჩემს ზევით კიდევ 8 სართულია და სხვა დროს კარგად დააკვირდი, ვისი სარეცხი წვეთავს-მეთქი!.. არადა, ეს ბიჭი ძალიან ნორმალური, ზრდილობიანი და საოცრად სიმპათიურია! საკვირველია, ასეთი აშარაშკა ცოლები რატომ მოჰყავთ ხოლმე...
- აქ როგორ მოვხვდით-მეთქი, ვეკითხები... - მიღიმის... არა, მართლა რა სიმპათიურია!
- შენი არ ვიცი და მე ჩემი ცოლისაგან ვისვენებო! - გამიკვირდა! სასწრაფოდ მივატრიალე თავი. დავფიქრდი, მეც ჩემი ქმრისაგან ხომ არ ვისვენებ-მეთქი... მე უფრო ყველაფრისაგან ვისვენებდი... საჭმელი, სარეცხი, დაალაგე, ბავშვებს აჭამე, დაბანე, გაასეირნე, სკოლა, საყიდლები...
ღმერთო ჩემო! რამდენს უძლებენ ქალები! არა, ძეგლი უნდა დაუდგან თითოეულ მათგანს!.. შეხება ვიგრძენი!.. ვაიმე, რეებს ბედავს?.. – ხელი გადამხვია და თავისკენ მიზიდავს... საკუთარი თავი მაკვირვებს, რატომ არ ვუწევ წინააღმდეგობას?!. გამაჟრიალა... არა, რაღაც სხვანაირად მაჟრიალებს... ნელ-ნელა ვაცნობიერებ, რომ ეს ჩემი მობილურის ვიბრაციაა... მაღვიძარა რეკავს.
მინდორი სადღაც იკარგება სიმპათიური მეზობლიანად... მეხსიერების უკანა კუნჭულში მიმალული ყოველდღიურობა ადგილს სიზმარს უცვლის და...
ბალიშის ქვეშ ხელი შევყავი, რომ მაღვიძარა გამოვრთო. რატომაა ყველაზე ტკბილი ძილი დილით?.. ჯერ თვალს ვერ ვახელ, მაგრამ ვიცი, რომ რვის ნახევარია! უნდა ავდგე, ჩავიცვა, ბავშვი გავაღვიძო, ჩავაცვა, წავიყვანო სკოლაში...
მერე მეორე ბავშვიც გაიღვიძებს, ვაჭმევ, სადილი მაქვს გასაკეთებელი. ნიჟარაში ჭურჭელი დამრჩა დასარეცხი... ამ სისულელეებში ნახევარზე მეტი ცხოვრება გადის. ერთადერთი ნათელი წერტილი, რაც საწოლიდან ადგომის პატარა სტიმულს მაძლევს, ყავაა! ეს რომ არ არსებობდეს, რა გვეშველებოდა ქალებს?.. მახსოვს, 18 წლისამ ლექსი დავწერე:
"როდესაც გიყვარს,
როდესაც ელი...
მაგრამ ოცნების გმირი არსად ჩანს,
სულ დაივიწყე შენ ყველაფერი,
დაჯექი სახლში - დალიე ყავა!"
ვდგები, ვიცმევ. არა, ის მეზობელი რა ჯანდაბად დამესიზმრა? თითქოს არასოდეს მიფიქრია მასზე. მაინც რა არის ეს ქვეცნობიერი... რაღაცნაირი დანაშაულის შეგრძნება მაქვს. ჩემს ქმარს გადავხედე, სძინავს. ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ვუღალატე! თან მეცინება! გაიგოს ერთი იმ აშარაშკამ, რა დღეშია მისი ქმარი სიზმარში?!.
ისე, თეორიულად ხომ შეიძლება, მასაც იგივე დასიზმრებოდა?.. აპარატში ყავა ჩავყარე. როგორ მიყვარს, წვეთ-წვეთად რომ წამოვა ხოლმე და საოცარ სურნელს აყენებს. ჩემი ბიჭიც გავაღვიძე, როგორ უჭირს ადგომა. ჯერ პირველკლასელია. ერთად მივდივართ სკოლაში. მისი ჩანთა მე დამაქვს, იმიტომ, რომ ისეთი მძიმეა, ორ ნაბიჯს წინ ადგამს, ოთხს უკან.
ლიფტში შევდივართ. დავიძაბე, მეგონა, მეშვიდე სართულზე გაჩერდებოდა და სიზმარში ნანახი ჩემი მეზობელი შემოვიდოდა. თითქმის ყოველდღე მაგ დროს მიდის სამსახურში. ამჯერად ავცდი. ბავშვი დავტოვე სკოლაში, მაღაზიაში შევიარე, მერე ისევ ლიფტი გამოვიძახე.
ლიფტი გაიღო და ის მეზობელი არ გამოვარდა გიჟივით, სიზმარში რომ ვნახე?.. ალბათ, დაეძინა და აგვიანდებოდა... ისეთი ძალით დამეჯახა, რომ ორივეს ნაპერწკლები გაგვცვივდა.
- უი... მაპატიე, რა!
- აა-არაუშავს... - ჩავიბურდღუნე მეც და ლიფტში შევედი. გული გამალებით მიცემდა მოულოდნელობისაგან... რა უცნაურად ამიხდება ხოლმე სიზმრები... და, სხვათა შორის, რასაც ვწერ, ისიც მიხდება ხოლმე.
ყავის ჭიქა გამათბობელზე დავტოვე, რომ არ გაციებულიყო. ქმარს და მეორე შვილს ისევ ეძინათ. კომპიუტერი ჩავრთე და ყავა დავიდგი... ეს ჩემი დროა! სანამ საქმეს დავიწყებ, ასე ვფხიზლდები. ფეისბუქზე შევდივარ. ეს ინტერნეტიც რომ არ მქონდეს, ნამდვილად გავგიჟდებოდი.
მეგობრებს ვეხმიანები და თქვენ წარმოიდგინეთ, საქმეებსაც ვაწარმოებ! ჟურნალისთვის ვწერ და, ძირითადად, ინტერნეტით ვეკონტაქტები რედაქტორს. ქალს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს თავისი საქმე! მიუხედავად იმისა, რომ ყოველდღე უამრავი საქმეა, მაინც ვახერხებ წერას.
ძირითადად, ღამით ვმუშაობ. მჯერა, რომ ყველა ქალში არის საოცრად დიდი პოტენციალი. ქალები კაცებზე გაცილებით ძლიერები ვართ! მთავარია, ეს გავაცნობიეროთ და მოვინდომოთ, რომ რაღაცა შევცვალოთ - შევცვალოთ სასიკეთოდ! თუ რაღაცას ვერ ეგუები, მაშინ შეცვლი! რომელი კაცი გაუძლებდა ასეთ დატვირთვას, როგორსაც დიასახლისი, დედა უძლებს?.. - ვერცერთი! საიდან მათ ამდენი ნებისყოფა!
ჩემს მეუღლეს ყავა მივუტანე... ყოველდღე ასე ვაკეთებ. ყოველ დილით ყავით ვაღვიძებ! როგორ ვოცნებობ, ერთხელ მეც გამაღვიძონ ყავით – აშკარად გაუმართლა! ერთ საათში სამსახურში წავა!
ისე, რატომ არიან ასეთი მძიმეები კაცები სახლში?.. რა ემართებათ? შაბათს ან კვირას თუ ვთხოვ, ბავშვები ეზოში ჩაიყვანოს, ისეთ სახეს მიიღებს ხოლმე, ეგრევე ლიმონი მახსენდება. არადა, უყვარს.
ოღონდ სახლში არ გააკეთოს რამე და ურჩევნია, ბლოკები ზიდოს. მეც თავმოყვარე ვარ და ხვეწნა-მუდარა არ შემიძლია. მირჩევნია, ბოლომდე მე დავიტვირთო, ვიდრე დამადლებულად გამიკეთონ რამე. ამ ზაფხულს კედლები და კარები შევღებე, ერთი არ დამხმარებია!
ქორწინებამდე იდეალურები ჩანან ხოლმე და მერე უცებ მეორე ნახევარი წამოყოფს თავს და გეტყვის: "გამარჯობა, ძვირფასო, მე შენი ქმარი ვარ! ნაგავი შენ გადაყარე ხოლმე! რა კაცის საქმეა ნაგვის გადაყრა? კინო? – არ გეზარება კინოში წასვლა? აგერ ინტერნეტი და გადმოწერე, რა ფილმიც გინდა! - გავისეირნოთ?.. რა ვიცი, მეზარება" და ა. შ.
შენც ნერვები გეშლება მერე... "რამდენჯერ გთხოვე, გასარეცხი ტანსაცმელი კვატში ჩაყარე-მეთქი! ვრეცხავ და თურმე დარჩენილია სადღაც გასარეცხი... ასე ძნელია, აიღო ეს ოხერი შარვალია თუ რაღაცა და კვატში ჩააგდო? სპეციალურად ვიყიდე ეს კვატი!"
"რა ვიცი მე, სად დგას ის კვატი... (მეათასედ) ან ჰოო-ჰოოო..." და მიდის სახლიდან!
დადებითიც ბევრი აქვს ჩემს ქმარს. არასოდეს შევუგინებივარ! - არა, მეც არ ვაპატიებდი, ვერ ვიტან, ცოლებს რომ აგინებენ! ჩემი მეზობელი (სხვა) აგინებს ხოლმე ცოლს, ბოლო ხმაზე ყვირის: " წადი შენი"... და როგორც წესი, სულ თვითონ მიდის ხოლმე!... რას გაუგებ ამ კაცებს?..
ყავის ბოლო ყლუპი მოვსვი. ახლა დროა, ჭურჭელს მივხედო! არადა, რამდენი რამაა არაჩვეულებრივი, რისი გაკეთებაც შეიძლება! მოგზაურობა... რა მოხდებოდა, ახლა იტალიაში რომ ვყოფილიყავი? ან სადმე, კუნძულზე.
სიამოვნებით ჩავყვინთავდი კარიბის ზღვაში და ჯეისონ ტეილორის წყალქვეშა მუზეუმს ვნახავდი. ამის ნაცვლად ჭურჭელი უნდა გავრეცხო, სახლი დავალაგო და... ეჰ, ჩამოთვლაც აღარ მინდა! ან რა საჭიროა, თქვენ ხომ უსიტყვოდაც გამიგებთ, ძვირფასო სასოწარკვეთილო დიასახლისებო - მებრძოლი სულით?!
წყარო
