ოცდამეხუთეს ეფექტი - მეცხრე ფლიგელი (ეპიზოდი XVI)

თამაზ გელაშვილის მძღოლმა "პორშე პანამერათი" მოგვაკითხა და ნეაპოლში, თამაზის მდიდრულ სახლში წაგვიყვანა. მის აპარტამენტებს ისეთი მაღალი გალავანი ჰქონდა შემორტყმული, რომ სახლი მხოლოდ მაშინ დავინახეთ, როცა ეზოში შევედით.
ულამაზესი დიზაინის სახლი ყვავილებში და სიმწვანეში იყო ჩაფლული. სამოთხე რომ წარმოიდგინოთ, ალბათ, ასეთი იქნებოდა... სახლის წინ საოცარი შადრევანი იდგა, - დიდ ლოდზე ჩამომჯდარი სამი ქალთევზა გრძელ თმას ივარცხნიდა და ზევიდან წყალი ესხმებოდათ.

ბაღში ალაგ-ალაგ პატარა თეთრი მარმარილოს მრგვალი მაგიდები იყო, გარშემო ლამაზი თეთრი სკამებით...

სახლიდან საშუალო სიმაღლის შუახნის მამაკაცი გამოვიდა და ოთხივეს მოგვესალმა. - ეს იყო თამაზ გელაშვილი. ჭაღარაშერეული თმით, ძალიან ღია მწვანე თვალებით, თხელი ტუჩებითა და ოდნავ კეხიანი ცხვირით. საკმაოდ თბილად შეგვხვდა. ვერანდაზე ძალიან ცოტა ხანს გავჩერდით. მისმა ერთ-ერთმა მსახურმა ჩვენი ოთახების სანახავად წაგვიყვანა.

სახლის მანსარდაზე ოთხი თუ ხუთი პატარა ოთახი იყო მოწყობილი სტუმრებისთვის. ჩემს ოთახში შევედი და პირველ რიგში, ფანჯრიდან გადავიხედე. ჩემი ფანჯარა ბაღის უკანა მხარეს გადაჰყურებდა. მარჯვნივ აუზი ჩანდა, მარცხნივ ჩოგბურთის კორტები. მათ უკანაც იყო რაღაც ნაგებობა, რომელსაც ხეები ეფარებოდა და მხოლოდ სახურავის ნაწილი მოჩანდა.

ტანსაცმელი ამოვალაგე და კარადაში დავაბინავე. ბევრი არც არაფერი წამომიღია. ერთ საათში ქვემოთ უნდა ჩავსულიყავით, სადილზე.

საწოლზე ჩამოვჯექი და ჯიბიდან წერილი ამოვიღე. ნუთუ ისიც აქ არის?.. თუ იმალება, როგორ გადმოლახავდა საზღვარს?.. შეიძლება ყალბი პასპორტი და შესაბამისად, სხვა სახელი და გვარი ჰქონდეს...

"იყავი ფხიზლად!" - თითქოს მაფრთხილებს... აქ რა საფრთხე უნდა იყოს? თამაზის სახლში ბუზიც ვერ შეფრინდება, როგორც ჩანს... ეგებ მტრები ჰყავს? მისი გაფრთხილება ხომ არ უნდა?.. იქნებ ვინც გიორგი კვეზერელი გაიტაცა, იმას მთელი კომპანიის განადგურება სურს?

"მოძებნე ალბა", - ალბა ვინმე კონკრეტული პიროვნებაა თუ რაიმე ადგილი?.. ან როგორ უნდა მოვძებნო? არც იტალიური ვიცი... - "გადაკვეთის დრო იგივე", ალბათ იმ დროს გულისხმობს, როცა პირველად შევხვდი, - 19:05.

ისიც კი არ ვიცი, შევძლებ თუ არა სადმე გასვლას, რადგან ზეგ გადაღება გვაქვს. ხვალ უნდა მოვამზადოთ ყველაფერი... როგორც ვიცი, აქვე ვიღებთ, თამაზის ბაღში...

"იმოქმედე შეუმჩნევლად, რადგან ჩემი დახმარება მხოლოდ შენ შეგიძლია! ვიცი, შენ შეძლებ..." - ე.ი. არავის არ უნდა გავაგებინო, რომ ალბას ვეძებ. შეიძლება ამ სახლშიც არის ვიღაც, ვის ყურამდეც არ უნდა მივიდეს ეს.

შეიძლება ამიტომაც ვერ უკავშირდება თამაზს და უნდა, რომ ჩემი საშუალებით გადასცეს მესიჯი...

სულ უფრო ღრმად ვრწმუნდები, რომ მე შეგნებულად "შემარჩია" და ჩვენი შეხვედრა არ ყოფილა შემთხვევითი... თუ კომპანიამ ადრევე დაგეგმა კონკურენტი კომპანიის ჩაძირვა და ამისთვის უგო მოისყიდეს, მაშინ ცხადია, თავიდანვე ექნებოდათ ინფორმაცია natural dreams-ისა და ჩემს შესახებ...

წერილი ფოტოაპარატის ჩანთაში დავმალე. შხაპი მივიღე, ჩავიცვი და გვანცამაც დამიკაკუნა კარზე. მამაკაცები უკვე დაბლა იყვნენ, ვერანდაზე. ლამაზად გაწყობილ მაგიდასთან ისხდნენ და ღვინოს მიირთმევდნენ.

- გთხოვთ, დაბრძანდით, ქალბატონებო! - თავაზიანად მოგვმართა თამაზმა და მსახურს ხელის მოძრაობით ანიშნა, ჩვენთვისაც დაესხა ღვინო.

- რეკლამაზე ვსაუბრობდით. ზეგ, ღამით გვექნება გადაღება ამ ბაღში. კარნავალი უნდა მოვაწყოთ. განათება და სხვა საჭირო ტექნიკა უკვე დავიქირავე. ხვალ მოიტანენ და თვითონვე მოამზადებენ. მუსიკოსებიც მოვლენ. ყველაფერი ისე უნდა იყოს, როგორც ნამდვილ წვეულებაზე. რაც შეეხება მსახიობებს, ეგ საკითხიც მოგვარებულია. დაახლოებით ოცამდე ადამიანი იქნება კოსტიუმებში გამოწყობილი, ნიღბებით. სცენარი იცით... ჰო, კიდევ რა... მთავარ როლში იტალიელი მოდელი გოგონა გვეყოლება, - პაოლა ვიტალი. აქ ძალიან ცნობილი მოდელია.

- ვიცი მე ეგ გოგო, ძალიან მაგარია! - თქვა ლევანმა.

- ლუ, თქვენ ფოტოებს გადაიღებთ. ეს რაც შეეხება წვეულების სცენას. შემდეგ დღეს ქალაქ ანდრიაში წავალთ, რომლის მახლობლადაც ჩვენი გადასაღები ობიექტი, - ციხესიმაგრე "კასტელ დელ მონტელია". მანდ მხოლოდ პაოლას და ჯოვანის წავიყვანთ, ბოლო სცენის გადაღებისთვის.

- ეს კასტელ დელ მონტელი, ტამპლიერების სახელს რომ უკავშირდება, ის არის, ხომ? - ჰკითხა გვანცამ.

- დიახ, ეგ გახლავთ! ძალიან საინტერესო და ერთ-ერთი იდუმალებით მოცული ციხესიმაგრეა. ძალიან უცნაური ფორმა აქვს, - რვაკუთხოვანი, როგორც ტამპლიერთა სამლოცველოებს. კოშკებს არც ერთი სარკმელი და კარი არ გააჩნია. მხოლოდ მათ შემაერთებელ კედლებს აქვს ორ-ორი სარკმელი.

- აბა, სინათლე როგორ აღწევს შიგნით? - ვკითხე მე.

- მეორე სართულს, მთელი წლის განმავლობაში, მზის სხივი დღეში ორჯერ ანათებს, პირველ სართულს კი მხოლოდ ზაფხულში. ამგვარად, მეორე სართული წარმოადგენს უზარმაზარ მზის საათს.

- მართლა ძალიან საინტერესოა! - დავინტერესდი და მერაბის მოწოდებული თეფშიდან სოკოს "რიზოტო" გადავიღე.

- წელიწადში ორი დღე, ზაფხულისა და ზამთრის ბუნიობისას, სინათლე თანაბრად ნაწილდება პირველ სართულზე. ფაქტობრივად, პირველი სართული წარმოადგენს კალენდარს. მოკლედ, მთელი შენობა ასტრონომიულ მოწყობილობად უნდა განვიხილოთ...

- ერთი სული მაქვს, როდის ვნახავ! - წამოიძახა გვანცამ.

- საერთოდ, ტამპლიერების ორდენი და მათი ისტორია ძალიან საინტერესოა! დღესაც ბურუსითაა მოცული მათი საქმიანობა. ლეგენდას თუ დავუჯერებთ, მათი განძი მიუნჰენის რომელიღაც სახლის ეზოშია დამარხული... ორდენი რომ დააფუძნეს, ისეთი ღატაკები იყვნენ, რომ მათ გერბზე ერთ ცხენზე ამხედრებული ორი რაინდი იყო გამოსახული, რადგან უსახსრობის გამო ორი ტამპლიერი ერთი ცხენით დადიოდა...

- მე, სამწუხაროდ, ძალიან ცოტა რამ ვიცი ტამპლიერებზე...

- ლუ, თუ გაინტერესებთ, მე მაქვს წიგნი, სადაც ტამპლიერებზე ბევრი საინტერესო რამ წერია...

- ძალიან მაინტერესებს! სიამოვნებით წავიკითხავდი! - ვუთხარი თამაზს. როგორც ვატყობ, ეს ციხესიმაგრე დანახვისთანავე შემიყვარდება. სამშაბათს კასტელ დელ მონტეს ვნახავ...

- მიირთვით, გთხოვთ... ლაზანია უგემრიელესია! - გვითხრა თამაზმა და თვითონაც გადაიღო. ძალიან უშუალო ადამიანი ჩანს, თავაზიანი. მის მიმართ დადებითად განვეწყვე.

უცებ სახლიდან მაღალი ახალგაზრდა ბიჭი გამოვიდა. ხალათი ეცვა. როგორც ჩანს, ახალი გაღვიძებული იყო. თმაც დასავარცხნი ჰქონდა.

- სანდრო, ჩაგეცვა მაინც! - ოდნავ საყვედურის ტონით მიმართა თამაზმა და უხერხულად გაგვიღიმა.

- გაიცანით, ჩემი ბიჭი... სანდრო!

სანდრომ უემოციოდ შეგვათვალიერა ყველა და მოგვესალმა. რაღაცნაირი, ფლეგმა ტიპი ჩანს.

- სანდრო! ეს ის გადამღები ჯგუფია, რო გეუბნებოდი...

- აა, გამიხარდა ქართველების ნახვა. აუ, ჩაცმულობისთვის "mi scusi"... არ ვიცოდი, თუ უკვე აქ იქნებოდით.

- როგორ გეკადრებათ! - უთხრა გვანცამ და უხერხულობისაგან გაწითლდა. აი, ამ ბიჭს ნამდვილად მოუხდებოდა მარიტა, თავისი "ოფქორზუნებით".

- ისე, რამდენადაც ვიცი, სანდრო იტალიური სახელია, არა? - ვკითხე და თან ღვინო მოვსვი. სანდრომ კარგად შემათვალიერა და მერე გამცა პასუხი:

- კი, მაგრამ ეგ ბევრმა ქართველმა არ იცის... აქ ბევრს ჰქვია სანდრო... და შენ რა გქვია?
პირდაპირ "შენობით" მომმართა. საინტერესოა, ყველასთან ასეთია თუ უბრალოდ, ჩვენთან არ თვლის საჭიროდ "თქვენობითი" ფორმის გამოყენებას?

- ლუ!

- ი ვსიო?

- ასე მეძახიან... შენც შეგიძლია პირდაპირ ეგრე მომმართო, თუ საჭიროდ ჩათვლი, რა თქმა უნდა...

სახეზე ოდნავ გაკვირვება გამოეხატა.

- კარგი, მოგვიანებით გნახავთ. ჩოგბურთს თუ ვინმე თამაშობთ, ერთ საათში კორტებზე გელით! - მაგიდიდან ვაშლი აიღო, მოკბიჩა და სახლში შებრუნდა.

სადილის შემდეგ მე და გვანცა ჩემს ოთახში ავედით.

- ეტყობა, რომ ძალიან განებივრებულია! მდიდარი მამიკოს შვილია... - მითხრა გვანცამ და სარკეში საკუთარი თავი შეათვალიერა. მე ფანჯარასთან მივედი. სანდროს მოკლე შორტი ჩაეცვა და კორტებზე ვარჯიშობდა. ლევანიც დავინახე, მისკენ მიემართებოდა.

- ბაღში არ გავისეირნოთ?

- აუ, კიი... მოიცა, ჩემთან შევალ და ორ წუთში მოგიკაკუნებ... ფოტოაპარატი წამოიღე რაა, სურათებიც გადავიღოთ.

გვანცა გავიდა. აპარატის ჩანთა გავხსენი და ყოველი შემთხვევისთვის წერილი შევამოწმე. მერე კამერა კისერზე ჩამოვიკიდე და გვანცამაც შემოაღო კარი, - წავედითო.

კორტები გავიარეთ და აუზთან მივედით. გვანცას სურათები გადავუღე. მისი დიდი ხვეწნის მერე მეც გადავაღებინე ერთი კადრი. რატომღაც არ მიყვარს, როდესაც ობიექტივი ჩემკენაა მომართული. მერე იმ მიმართულებით წავიყვანე, სადაც სახურავი მოჩანდა.

სახლის უკანა მხარეს ბევრი ხე იყო. ის შენობა ბაღის ბოლოში აღმოჩნდა. ძალიან ძველი, ნახევრად დანგრეული, აგურის ერთსართულიანი სახლი აღმოჩნდა, რომელსაც ფანჯრის ყველა მინა ჩამსხვრეული ჰქონდა. გამიკვირდა, ამ სამოთხეში რა უნდოდა ასეთ სახლს... აპარატი გვანცას მივაწოდე და შენობასთან ახლოს მივედი.

- ნეტა რა არის მანდ? - დაიძახა გვანცამ. ახლოს არ მოსულა, სადაც დავტოვე, ისევ იქ იდგა, კამერით ხელში.

- ჩამტვრეულ ფანჯარაში შევიხედე. შიგნით მხოლოდ ცარიელი კედლები იყო.

- რისთვის უნდათ აქ ეს ამხელა ჯღლართი? ტყუილად ადგილს იკავებს და ბაღს ამახინჯებს! - მესმოდა გვანცას ხმა. შენობას შემოვუარე და უკანა მხრიდან აგურის კედელზე საღებავით მიწერილი რომაული IX დავინახე...

-"ფლიგელი, საერთოდ, შენობის გვერდითი მინაშენი, ან დიდი შენობის ეზოში მოქცეული პატარა შენობაა"... - გამახსენდა მამას სიტყვები და გამბურძგლა... ნუთუ ეს ის არის, რასაც ახლა ვფიქრობ?.. თუ თვალის ზომა არ მატყუებს, სავარაუდოდ, ფართიც ემთხვევა...

სახლის პირდაპირ, ზედ გალავნის ძირში, ყვავილებს მოვკარი თვალი. ზუსტად ისეთი ყვავილები იყო დარგული, როგორიც რომში, სასტუმროში მიღებულ ამანათს მოაყოლა... რაღაც უცხო ყვავილი... იმ ყვავილით ხომ არ მიმანიშნებს ამ ადგილს?..

- რა მოგეწონა აქ, ქალიშვილო?

შევბრუნდი. ჩემს უკან სანდრო იდგა ჩოგნით ხელში.

- ეს სახლი... ეტყობა ძალიან ძველია, ხო?

- უჰ... არც კი ვიცი, რომელი საუკუნისაა! ეს ტერიტორია რომ იყიდა მამაჩემმა, ჯერ კიდევ მაშინ იდგა. ადრე ალბათ ცხოვრობდნენ. მამამ ასე დატოვა, არ დაანგრია.

- გასაგებია... და შენ რაღას აკეთებ აქ?

- ზედმეტი სიმაღლე ავიღე დარტყმისას და ბურთი თქვენკენ გადმოფრინდა... წამოდი, ბარემ გაგაცილებთ, თორემ შენმა მეგობარმა მოიწყინა!

სანდროს უკან გავყევი. გადავწყვიტე, რომ ღამით, როდესაც ყველა დაიძინებდა, ჩამოვსულიყავი აქ და დამეთვალიერებინა. რაღაც უნდა მომემიზეზებინა და ქალაქში გავსულიყავი. ფანარი მჭირდებოდა სასწრაფოდ!

მე და გვანცა შადრევანთან დავბრუნდით. თამაზი იქ დაგვხვდა და ყავა შემოგვთავაზა. სამივე მარმარილოს მაგიდასთან დავსხედით.

- აქ ახლოს რაიმე სუპერმარკეტი ხომ არ არის? - ვკითხე თამაზს.

- ისედაც ვაპირებდი შემომეთავაზებინა თქვენთვის, ჩემს მძღოლს ვეტყვი, რომ ნეაპოლი დაგათვალიერებინოთ... რასაც მოასწრებთ, ნახეთ. ზოგად სასაუბრო პატარა ლექსიკონებს მოგცემთ, გქონდეთ ყოველი შემთხვევისთვის, მაღაზიაში რომ მოგინდეთ შესვლა ან რამე...

- დიდი მადლობა ყველაფრისთვის! - უთხრა გვანცამ და გაიბადრა. მადლობა მეც გადავუხადე. ყავაც მოგვიტანეს.

- ბატონო თამაზ, თქვენი ბაღი დავათვალიერეთ წეღან და ბოლოში, ძველი დანგრეული სახლი როა...

- ჰოო, ეგ სახლი აქ იდგა, როდესაც მე ეს მიწა შევიძინე. რატომღაც ასე დავტოვე... მაგ სახლს ძალზედ საინტერესო სარდაფი აქვს. უფრო სწორად, თავშესაფარი. სწორედ მაგის გამო არ დავანგრევინე. არ ვიცი, იცი თუ არა, რომ ჩვენს საწარმოს რვა ფლიგელი აქვს, სადაც ინახება ჩვენს მიერ წარმოებული სასმელები.

სინამდვილეში, ერთი დიდი სარდაფია, მაგრამ რვა ნაწილადაა დაყოფილი, ჰოდა, პირობითად ფლიგელები დავარქვით. გიო რომ ჩამოდიოდა ხოლმე ჩვენთან, ცხონებული, - დავითის ბიჭი, მაგან მოიფიქრა, რომ საექსპორტო ღვინოს რომ გამოვუშვებდით, ეს თავშესაფარი გამოგვეყენებინა, როგორც საცავი.

მანდ ტემპერატურა ყოველთვის ერთ დონეზეა... იდეალური პირობებია ღვინის შესანახად... ჰოდა, მაშინ თქვა გიომ, მოდი, ამას დავარქვათ მეცხრე ფლიგელიო. - დააწერა კიდეც ზედ საღებავით... - ეჰ, რა კარგი ბიჭი იყო, დღემდე ვერ მომინელებია, რაც მოხდა!.. ჩემს თვალწინ გაიზარდა...

თამაზს ხასიათი შეეცვალა.

მე კიდევ გულში ძალიან მიხაროდა, რომ მეცხრე ფლიგელი ვიპოვე... ალბათ, გიორგისაც სწორედ ამის იმედი ჰქონდა... ის ტუბუსიც სპეციალურად დატოვა...

საღამოსკენ მე და გვანცას თამაზის მძღოლმა პატარა ექსკურსია მოგვიწყო. ბევრი დრო არც გვქონდა. რამდენიმე მაღაზიაში მოვასწარით შესვლა. ფანარი ვიყიდე. სანამ გვანცა ტანსაცმელს ისინჯავდა, მე ხელში გადაშლილი ლექსიკონი მეჭირა და კონსულტანტებს ვეკითხებოდი, იცოდნენ თუ არა რაიმე დაწესებულება, სახელწოდებით "ალბა". არავინ არაფერი იცოდა...

დაღამდა კიდეც. ორივე "პორშეში" ჩავსხედით, დაბრუნების დრო იყო. გზაში ფანჯრიდან ვაკვირდებოდი მაღაზიების, ბარებისა და რესტორნების სახელებს...

მძღოლმა ერთ-ერთ ვიწრო ქუჩაზე გადაუხვია. ეს ქუჩა, ნეაპოლის სხვა ქუჩებთან შედარებით, ყველაზე მიყრუებული და უსიცოცხლო იყო. უცებ ჩემი ყურადღება ერთმა სახლმა მიიქცია.

ფანჯრები ხის ფიცრებით იყო აჭედებული. წინ ნაგვის ურნა იდგა, საიდანაც ნაგავი იყო გადმოყრილი. სახლს რომ გავუსწორდით, პირველი სართულის ფანჯრები კარგად გამოჩნდა. მხოლოდ იქ ენთო სინათლე და დაბურული მინებიდან ადამიანების ლანდები მოჩანდა...

კუთხის შენობა აღმოჩნდა. მძღოლმა ზუსტად ამ სახლთან შეუხვია და მეორე მხარეს შესასვლელი კარი დავინახე. მის თავზე კი დიდი ასოებით ეწერა:

TAVERNA ALBA
გაგრძელება იქნება
თეა ინასარიძე


ოცდამეხუთეს ეფექტი - გზავნილი (ეპიზოდი XV)