გათხოვილის დღიურები - წვეულება (ეპიზოდი 3)

სტუდენტობის პერიოდში ცოტა ხანი სამოდელო სააგენტოში ვმუშაობდი. იქ გავიცანი თიკა და დავმეგობრდით. ახლაც ვმეგობრობთ და უფრო მეტიც, ის ჩემი პირველი შვილის ნათლიაა. მე და თიკა თითქმის ერთდროულად გავთხოვდით.

მანაც ორი შვილი მიაყოლა ჩემსავით და გარე სამყაროსაც ერთდროულად მოვწყდით და ერთმანეთსაც. ერთადერთი გოგო, ვინც ცხოვრებაში შემხვედრია და რომელიც ჩემსავით ღრუბლებში დაფრინავდა - თიკა იყო.

გუშინ დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.

- გოგო, რაღაც უნდა გითხრა და ზიხარ? - თიკას ხმა ვიცანი.

- მითხარი, იმედია, საწოლიდან არ გადმოვვარდები.

- გუშინ ღამის 12 საათზე მაკომ დამირეკა.

- პოდიუმის მაკომ?

- ჰოო! დღეს რაღაც წვეულება აქვს და მე და შენ დაგვპატიჟა. დამაფიცა, აუცილებლად უნდა მოხვიდეთო.

აი, სასწაული თუ გინდა! მაკოც ჩვენთან ერთად დადიოდა სტუდიაში. ამბიციები აწუხებდა. ერთხელ თაყვანისმცემელს გამოუცხადა, თუ ჩემი ცოლად მოყვანა გინდა, ახლავე იცოდე, რომ ვერც სახლის საქმეს გავაკეთებ, ვერც საჭმელს, - მოსამსახურე უნდა აიყვანოო. თითქმის 10 წელია, რაც მის შესახებ არაფერი გვსმენია. ნეტა, რაში გავახსენდით ამდენი წლის მერე?!

მე და თიკა გამოვიპრანჭეთ და წავედით. სულ სხვა სიტუაციას ველოდით. მისი ამბიციებიდან გამომდინარე, წესით, ყველაზე მაგარი წვეულება უნდა ყოფილიყო, რაც კი გვინახავს. დარწმუნებულები ვიყავით, რომ ახალგაზრდები იქნებოდნენ, მაგრამ... ჩვეულებრივ, ქართულ, ტრადიციულ სუფრაზე აღმოვჩნდით, ღიპიანი თამადისა და მისი ცოლის პირდაპირ.

საშინლად არ მიყვარს ისეთი ქართული სუფრა, როცა წინასწარ იცი, რა სადღეგრძელოს რა მოჰყვება, თანაც, სიტყვა-სიტყვით. "დედმამიშვილებს დაგილოცავთ", "რაც მე ვერ დაგლოცო, მაღალმა ღმერთმა დაგლოცოს", "ჩვენს მოსვლას და თქვენს დახვედრას" და მერე "ჩვენს წასვლას და თქვენს დარჩენას გაუმარჯოს" და კიდევ ბევრი ასეთი, რაც დარწმუნებული ვარ, ყველამ ზეპირად იცით.

მერე "განსხვავებულის" დალევა ვაზით. თან უნდა იჯდე და ყველა სადღეგრძელო "აიტაცო", ან გაღიმებულმა თავი უქნიო თამადას, როცა საერთოდ არ გეღიმება. ბოლოს, სადარბაზოში ქმრების ლოდინი, როდის მორჩებიან ერთმანეთის პროშტნას. მადლობა ღმერთს, რომ ჩემი ქმარი არ სვამს და არც მას უყვარს ასეთი სუფრა. ამით მაინც ვარ ბედნიერი.

ახლა მივხვდი, რატომ გავახსენდით მე და თიკა მაკოს. მისი ქმარი დააწინაურეს და უფროსობისთვის უნდოდა ეჩვენებინა, რა მაგარი "დაქალები" ჰყავს.

ეს წვეულებაც ტრადიციულად - თეფშებზე ჩანგლების კაკუნით დაიწყო. ჩემს წინ, როგორც უკვე გითხარით, თამადის ცოლი, ხანშიშესული ქალი იჯდა, რომელსაც პირველი 15 წუთის განმავლობაში თავისი თეფშიდან მზერა არაფერზე გადაუტანია.

- "როგორ ჰგავს სკვინჩას"... - გამეფიქრა და სასწრაფოდ ზეთისხილი ჩავიდე პირში, რომ არ გამცინებოდა. ჩემს მოძრაობაზე მანაც დააფიქსირა ზეთისხილი და მუჭით გადაიღო. მარჯვნივ თიკა მეჯდა, მარცხნივ მაკოს ქმრის მეგობარი ბიჭი, რომელიც ერთი შეხედვით, ნორმალური ჩანდა და შესაძლოა, ისიც ჩვენსავით "გაუგებრობაში აღმოჩნდა".

თიკამ ხელი "ოლივიეს" თეფშისაკენ წაიღო, მაგრამ ქალბატონი სკვინჩა ბლაგვი დანით ხორცის დაჭრას ცდილობდა, ხელი აუსხლტა, თეფშს ძლიერად დაჰკრა და ნაჭამი ზეთისხილის კურკები იმ მაიონეზის სალათაში ჩაუცვივდა, რომელიც უკვე თიკას ეჭირა ხელში და გადაღებას აპირებდა.

საწყალი თიკა დაიბნა. მე ფეხზე ისე ძლიერად ვიჩქმიტე, რომ სისხლი ჩამექცა. თიკამ თეფშის უკან დაბრუნება დააპირა, მაგრამ სკვინჩამ მაიონეზის სალათაში მსუქანი თითები ჩაყო და კურკებისაგან გაათავისუფლა.

- გავწმინდე! - წამოიძახა მან და თეფში ისევ თიკას მიუშვირა.

- ააა არა, იყოს...

ერთი იქიდან აწვებოდა თეფშს, მეორე აქედან. მე ვეღარ მოვითმინე, თეფში გამოვტაცე და მაგიდაზე დავდე. თიკასთვის რომ შემეხედა, სიცილს ვეღარ შევიკავებდი. საერთოდ, როგორ შევიკავე სიცილი, ჩემი თავის მიკვირს.

ნეტა, ასეთ ცოლებს როგორ უძლებენ სახლში? ალბათ, სადილის გაკეთების დროს სულ თითებს ილოკავს... რა საშინელებაა!

მის ღიპიან ქმარს გადავხედე. მასაც კაი მადა ჰქონდა. ცოტა საჭმელი რომ "ჩაუფინეს" კუჭში, ლაპარაკის ხასიათზე მოვიდნენ. ჩემი, თიკას და იმ ბიჭის გარდა, ყველა ჩვენზე უფროსი იყო ასაკით. პროგრამაში - "საით მივექანებით" და "დღევანდელი გოგოები" იყო.

თამადის ხმამ ყველას ხმა გადაფარა. ღვინომაც იმოქმედა, ეტყობა. ანერვიულდა, გაწითლდა, ხმასაც აუწია: - სადღა არიან მანდილოსნები??? სად?

-"მონასტერში! " - წამომცდა უნებლიედ.

- ხოდა, მაგაშია საქმე! ქალი ქალს აღარ ჰგავს! აბა, ეკადრება ქალს პაპიროსი? არ ეკადრება! არც ქამარივით მოკლე კაბა ეკადრება! დედა რომ სკვერში, სკამზე დაჯდება და ბოლო ხმაზე გაიცინებს...

- სიცილიც თუ დანაშაული იყო, არაფრით არ მეგონა.

- როგორ ფიქრობ, ამათ სექსი აქვთ? - გადავუჩურჩულე თიკას ყურში.

- ძალიან მეეჭვება! თავის ქართველ ცოლს მაგას აკადრებს?

მე და თიკას სიცილი აგვიტყდა.

- ნუ მაცინებ, ორივე დედა ვართ და არ გვეკადრება! - ჩამჩურჩულა თიკამ.
სკვინჩამ უკმაყოფილო მზერით გადმოგვხედა. დაკვირვებული ვარ, 50 წელს გადაცილებული ქალები, ვისაც წითლად აქვს თმა შეღებილი, ყველა "რაღაცნაირია".

- ეს ქალი პედაგოგია? - ჩურჩულით ვკითხე ჩემს გვერდზე მჯდომ ყმაწვილს.

- როგორ მიხვდი? - გაუკვირდა მას.

- ჩემს მათემატიკის მასწავლებელს ჰგავს ძალიან, ბაკებს რომ ახევდა ხოლმე ბიჭებს.

- ის კაცი ვინაა, იცნობ? - ახლა მან მკითხა. "იმ კაცს" გავხედე, სწორედ ამ დროს გაიცინა და ღოჯები გადმოყარა. ამათგან, ორ ცალს პატივი ხვდა წილად, ოქროში ყოფილიყო ჩასმული. მსგავსი არაფერი მინახავს.

- სტომატოლოგი! - ვუთხარი და ისე გადაიხარხარა, კინაღამ სკამიანად ავტრიალდი. მერე მოიბოდიშა და ცოტა ხნით გავიდა მოსასულიერებლად. თამადამ მზერით განმგმირა და უფრო დიდი ემოციებით გააგრძელა ჩამოთვლა, რა არ ეკადრებათ ქალებს.

- უნიტაზის ხეხვა ხომ ეკადრებათ? - ისევ წამომცდა და თიკამ ფეხიც გამკრა მაგიდის ქვეშ. სკვინჩას ქმარმა ჩემი კომენტარი "გაატარა" და ახლა ქართველ მამაკაცებზე გადავიდა. მე მგონი, ამ თემაზე დისერტაცია ჰქონდა დაცული. ჩამოთვალა, რა არ ეკადრებათ "ქართველ" კაცებს და აი, ისევ წამომცდა:

- ბაჟეში თავის ჩაყოფა ეკადრებაათ?..

მორჩა, "უზრდელი დაქალის" სახელი გავიჩალიჩე, მაგრამ, იცით რა? - ძალიანაც გავერთე! აქამდე, როცა ასეთ სუფრაზე მოვხვედრილვარ, მოწყენილობისაგან ვიტანჯებოდი. ახლა მივხვდი, რომ ნებისმიერ არასახარბიელო სიტუაციაში შეიძლება რაღაცით გაერთო, თუნდაც გონებაში სასაცილო კომენტარებით გაახმოვანო სიტუაცია. დამიჯერეთ, ძალიან სახალისოა!

მაგიჟებს ისეთი ხალხი, ვინც კი არ ცხოვრობს, არამედ ინსტრუქციებს ასრულებს - ეს არ შეიძლება, ის არ შეიძლება! ყოველთვის უნდა დაუსვა კითხვა საკუთარ თავს - რატომ შეიძლება და რატომ არა! გაუცნობიერებლად არ უნდა აიკიდო "დიდი ქართველობა" და ეროვნული ტვირთი.

საკუთარი პიროვნება ეროვნებაზე კი არ უნდა დააშენო, ჯერ პერსონად უნდა ჩამოყალიბდე და მერე აიღო გაცნობიერებულად ეროვნული ფასეულობები. ამ თამადის მსგავსად, ვისაც ბრმად, ზურგზე აკიდებული დააქვს ერის კულტურის სიმძიმე, ის ვერც იმას მიხვდება, განძი მიაქვს თუ ქვებით სავსე ტომარა.

მაგრამ ისიც ვიცი, რომ მათთან ამაზე ლაპარაკს აზრი არა აქვს. მაინც ვერაფერს შეაგნებინებ და ტყუილად ნერვებს მოიშლი.

ბოლოს, წამოსვლის წინ, "დიდი და უღრმესი" მადლობების მერე თიკას მივუბრუნდი: - ახლა ღამის კლუბში წავიდეთ, რაღაც ცეკვა მომენატრა, რამდენი ხანია აღარ გვიცეკვია-მეთქი.

მაკოს აღარც დაურეკავს. იმ ბიჭმა კი მეორე დღესვე ფეისბუქზე დამიმატა.

წყარო