ობოლი....

-ნუთუ მიმატოვებ??
-კი მიგატოვებ...
თვალები დავხარე ცრემლების შეკავება ვცადე მაგრამ მაინც მაინც გამომეპარა ცრემლის ერთი მარცვალი და მიწაზე დაეცა...დაეცა და მიწაში გაიჟღენთა...
-აღარ გიყვარვარ??
-აღარ...
ამის გაგონებაზე გული ამტკივდა,გონება დამიბინდდა გულში რაღაც ჩამწყდა..-მიყვარხარ იცი??ყველაფრის მიუხედავად მიყვარხარ..ღირსი არ ხარ მაგრამ მიყვარხარ..ერთს გკითხავ და წავალ გპირდები წავალ..
-გისმენ
-არასოდეს გყვარებივარ??
-კი მიყვარდი მაგრამ გადამიყვარდიი !!!
-არ არის ასეთი ტონი საჭირო მე უბრალოდ წავალ და გავქრები შენი ცხოვრებიდან
-როგორც გინდა
-კარგი წავალ მადლობა დრო რომ დამითმე..
ზურგი ვაქციე და აღარ შევაკავე ცრემლები დაე იდინონ იდინონ რათა გული აღარ მტკიოდეს,ღმერთო დაგიშავე რამე??მე ის მიყვარდა მიყვარდა სიგიჟემდე მიყვარდა თავდავიწყებით მან კი..
მან კი 1 კვირის გაცნობილ გოგოზე გამცვალა..რით დავიმსახურე??ალბათ იმით რომ მდიდარია,მდიდარი მშობლები ყავს მანქანა აქვს ბინა მე კი??
მე არავინ მყავს ღარიბი ვარ და ერთ პატარა ქოხში ვცხოვრობ..ღმერთო რატომ მსჯი ასე,,მე ხომ მართლა გულწრფელად მიყვარდა,რა უბედური ვარ ღმერთო როგორი უბედური..არ ვიცოდი სად მივდიოდი ვფიქრობდი და ვტიროდი
პირდაპირ მივდიოდი გვერძე არ ვიყურებოდი მხოლოდ ერთ წერტილს მივაჩერდი პირდაპირ და თითქოს იმ წერტილისკენ მივიჩქაროდი..ძლიერი დარტყმა და ქალის კივილი გავიგე..გოგონა ფრთხილაად და გონება დავკარგე გაშავდა ყველაფერი..
თვალებში ბინდი გადამეფარა..თითქოს სხვა სამყაროში მოვხვდი ისეთი ლამაზი იყო ყველაფერი..ისეთი სილაღე ვიგრძენი თითქოს დავფრინავდი..
-გონს მოდის..გონს მოდის..
გაისმა ხალხის ხმა..
-ბეწვზეა გადარჩენილი..გავიგე მეორე ადამიანისგან
თვალები რომ გავახილე დაბლა ვიწექი თავი მისკდებოდა ბუნდოვნად ვხედავდი ყველაფერს თითქოს ადამიანებში ნაცნობი სახე დავლანდე..შემდეგ უფრო დავძაბე მხედველობა...
მაგრამ არა ის არ იყო..-მეჩვენება უკვე და ცრემლები წამსკდა..
-გოგონა ფრთხილად უნდა გადავიყვანოთ..
-არა არ მინდა ჩავილუღლუღე
-როგორ არ გინდათ არ ვიცით თავში რა ხდება...
ამის მერე აღარაფერი აღარ მახსოვს...თვალები რომ გაავახილე თეთრი კედლების მეტი ვერაფერი დავინახე..გვერძე ექთანი მედგა და აპარატურაში რაღაცას ასწორებდა
-გამარჯობა კატო
-გავუღიმე..ლაპარაკის თავიც არ მქონდა მაგრამ ვეცადე თავს ძალა დავატანე და ვიკითხე..
-სად ვარ??რა მოხდა?
-საავადმყოფოში ხარ მანქანამ დაგარტყა მძიმე მდგომარეობა იყო არ გვეგნა თუ გადარჩებოდი..შენს ოჯახს ვერ დავუკავშირდით და გვითხარი ნომერი რომ დავრეკოთ..
-იცით? მე ოჯახი არ მყავს
ექთანი დაიბნ..
-რას ნიშნავს ოჯახი არ გყავს? დედა მამა ბებია არ ვიცი ვინმე ნათესავი..
-არა ექიმო არავინ მყავს ქუჩაში ვცხოვრობ...
ექთანს სახე შეეშალა რას ამბობ და თანაგრძნობის მზერით გვერდით ჩამომიჯდა..
-გეცოდებით ხო??
-არა კატო არ მეცოდები შენ არაფერი გჭირს შესაცოდი..არავინ გყავს?ცრემლებს ძლივს იკავებდა..
-არა და თავი ვეღარ შევიკავე და ტირი წამსკა..
-კარგი გთხოვ დამშვიდდი მაპატიე არ მინდოდა არაუშავს მე მოგივლი მე დაგეხმარები..
ამაზე უფრო უარესი დამემართა ღმერთო მშობელი დედა არ მყავს არ ვიცი ვინააა..არც ნათესავი..ამაზე მეტი რა უნდა დამემართოს??ექთანი დგებოდა უკვე როცა ხელში ხელი მოვუჭირე და ვუთხარი..
-ექიმო შეიძლება დაგელაპარაკოთ??მინდა ყველაფერი გითხრათ თორე გული გამისკდება შეიძლება??
-კიბატონო კატო, ექიმმა სკამი მოწია გვერძე დამიჯდა და ინტერესის თვალებით მიყურებდა თითქოს თვალებით მანიშნებდა დაიწყეო..-გისმენ კატო...

არ ვიცი ვინ ვარ საიდან მოვდივარ..ძალიან პატარა ვიყავი მშობლებმა რომ მიმატოვეს და ბავშვთა სახლში დამტოვეს სახეზე არ მახოვს არც დედა არც მამა,არც არასოდეს მოუკითხიათ 2 წლის ვიყავი
ბავშვთა სახლში რომ ჩამაბარეს,მახსოვს მახსოვს როგორ მეუბნებოდა დედა ეხლა ბაღში მიდიხარ და მოვალ და წამოგიყვანო..თითქოს გული მეთანაღრებოდა თითქოს ვგრძნობდი რომ ისე არ იყო ყველაფერი
როგორც მეჩვენებოდა ალბათ გაგიკვირდებათ და მეტყვით პატარა იყავი რა გახსოვსო,მაგრამ მინდა დაგარწმუნოთ რომ მახსოვს მართლა მახსოვს..მას მერე უკვე 19 წელია დედა არ მინახავს,არ ვიცი
სადაა როგორია,ცოცხალია,მკვდარია მამას ათასში ერთხელ ვხედავდი მაგრამ ყოველთვის მთვრალს ბოლოს მახსოვს დედა სცემა,და დედა ბებიამ გამოაგდო და ღამე იყო დედას რომ მივყავდი და თან ტიროდა..
რა ბევრი რამე მახსოვს,ნეტა საერთოდ არ მახოვდეს..-დაცრემლები მოვიწმინდე..
-კატო თუ გინდა არ გააგრძელო..
-არა გთხოვ არ შემაწყვეტინოთ მინდა ეს ვთქვა დავიღალე მინდა ვინმეს დაველაპარაკო..
-კარგი...
ხომ შეძლებოდა მეც მქონდა ისეთი ცხოვრება როგორიც ყველა მოზარდს,მე რატომ დამჩაგრა ღმერთმა ასე???არ მაქვს უფლება ბედნიერი ვიყო???ვცდილობ მაგრამ არასოდეს არ გამომდის...
რაც დედამ იქ მიმიყვანა მას მერე აღარ მოსულა,არ ვუკითხივარ,არ დაინტერესბულა ცოცხალი ვარ მკვდარი ვარ...რატომ??არ იმსახურებს ის დედობას მაგრამ დედაა თან ჩემი დედაა..
18 წლის რომ გავხდი გამომიშვეს მე თვითონაც მინდოდა წამოსვლა მინდოდა რამეს მიმეღწია ცხოვრებაში მინდოდა საექიმოზე ჩამებარებინა და თვენის მსგავსად,მეც გადამერჩინა ადამიანები
და დავხმარებოდი მათ...მაგრამ შემიყვარდა ბიჭი ძალიან გულუბრყვილოდ ბავშურად შემიყვარდა,რომელიც შემთხვევით ქუჩაში გავიცანი რაც იმ ბავშვთა სახლიდან წამოვედი დამასაქმა მთავრობამ ერთ ერთ კაფეში მიმტანად ვმუშაობ...
იმდენს მიხდიან რომ ტანსაცმელი ვიყიდო და არ შემცივდეს..საჭმელით კი თავად მეხმარებიან და რაც რჩება მე მაძლევენ,ამ კაფეში გავიცანი ერთი გოგო რომელიც გათხოვილია და ცრიელი ბინა აქვს და თვითონ შემომთავაზაშენი არაფერი მინდა
იცხოვრე ცოდო ხარ ისეო...ძალიან კარგი ადამიანია..მრცხვენია მრცხვენია ასეთი რომ ვარ...
-კატო შენ ძალიან ლამაზი ხარ..ეს ცისფერი უძირო თალები რომ გაქვს მათ არ უხდებათ ტირილი...
-ექიმო..დატირილი წამსკდა..
-დამშვიდდი..
ამ საუბარში ვიყავით როცა ექიმი შემოვიდა და ექთან რაღაც ანიშნა..
-იცით ექიმო?არ ყავს ოჯახის წევრები..არავინ ყავს მარტო ცხოვრობს..
ექიმი ჩაფიქრდა შემდეგ გადმომხედა და თითქოს რაღაც მიზანი დაისახა ჩემს მიმართ..
-წამომყევი მაია..
მაიამ გადმომხედა და მანიშნა მალე მოვალო..
ისინი რომ გავიდნენ ფანჯარას გავხედე წვიმდა,ამინდიც კი მოღუშული იყო თითქოს ამინდი გრძნობდა ჩემს ტკივილს და ჩემთან ერთად განიცდიდა,წვიმაც დაიწყო წკაპაწკუპი ატყდა მინაზე,ვუყურებდი და ისევ და ისევ
ჩემს უბედურებაზე ვფიქრობდი...ამ ფიქრებში ვიყავი როდესაც კარის ხმამ გამომარკვია თავი საშინლად მტკიოდა..როცა გვერძე გადავაბრუნე ნაცნობი სახე დავლანდე..
-კატო როგორ ხარ??
-ემი???და ტირილი წამსკდა..
-დაწყნარდი გთხოვ რა მოხდა???
-არ ვიცი ლაშას დავშორდი უფრო სწორად თვითონ დამშორდა და კვლავ ჩამოგორდა ცრემლი ლოყაზე..
-შენ საიდან გაიგე??
-მზარეული როა მზია გაგიჟებული მოვარდა და მან მითხრა ეგრევე გამოვვარდი მერე მოსულა უკვე წაყვანას უპირებდნენო და ვიკითხეო და მითხრეს რომ რესპუბლიკურში მიგვყავსო..
-ემი ცუდათ ვარ..
-არ ინერვიულო გთხოვ აი ექიმი მოდის მქონი აქეთ..ინტერესისთვალებით გავხედე კარებს და მართლაც ექიმი შემოვიდა..
-ექიმო როგორ არის?? მალე გაწერთ??
-კი ერთი სამი დღე დავტოვებთ ცოტა მძიმე მდგომარეობა იყო სიკვდილს გამოვგლიჯეთ ხელიდან..თქვენ ვინ ბრძანდებით??
-მე?? მე თანამშრომელი ვარ და მეგობარი,სახლი არ ქონდა და მე მაქვს ბინა ისე ქმრის ბინაში ვარ და დავუთმე..
-სახელი თქვენი?
-ემი..
-ემი რაღაც მინდა გითხრა..
-გისმენთ გია ექიმო..
-მე ძალიან დიდი შვილები მყავს თან ორივე დაოჯახებული ორივე ბიჭი მყავს გოგო არ მყოლია თან გავიგე რომ თურმე არავინ ყოლია უხერხული ხომ არ იქნება რომ წავიყვანო??მე ვასწავლი მე დავასაქმებ...
-ეგ გადასარევი აზრია..მაგრამ კატო? კატო დაგთანხმდებათ მაგაზე??
-იქნებ თქვენ დაელაპარაკოთ..
-კარგი ექიმო ვცდი.

თუ მოგეწონათ...?!

გაგრძელება იქნება