ნინო ჩიხლაძე: "მძღოლის ლოცვა ყოველთვის მეხმარება"
3 327 ნახვა
ანსამბლ "გვირილას" ხელმძღვანელს, ერნა წიფურიას, მანქანის მართვა არ გამოუვიდა, ავტოსკოლაშიც იარა, მაგრამ საჭესთან დაჯდომაზე საბოლოოდ უარი თქვა. სამაგიეროდ მისმა ქალიშვილმა ნინო ჩიხლაძემ იყოჩაღა 10 წლის წინ, მანქანის მართვა ისწავლა და დედას ის დაატარებს. როცა "შესანიშნავი სამეული" ერთად მგზავრობს – ნინო, მისი შვილი და ქალბატონი ერნა, მანქანაში გახურებული მეცადინეობა აქვთ ხოლმე გაჩაღებული. ბებია დროს არ კარგავს და შვილიშვილ გიორგის სიმღერაში ავარჯიშებს.
– ნინო, ინტერვიუს დაწყების წინ დედათქვენმა, ქალბატონმა ერნამ გვითხრა, რომ გამოცდილი მძღოლი ხართ. რამდენი წელია, რაც ავტომობილს მართავთ?
– 10 წელია, რაც საჭესთან ვზივარ. სიმართლე გითხრათ, მანქანის მართვის ინტერესი არ მქონია, მაგრამ საჭიროებამ მოითხოვა. ავტოსკოლაში ვიარე, მართვის მოწმობა ავიღე და მანქანაც ვიყიდე. მივხვდი, რომ ჩემს შვილს, გიორგი ღოღობერიძეს, მძღოლი სჭირდებოდა. პირველი ეტაპისთვის "ოპელის" მარკის ავტომობილი ვარჩიე და კმაყოფილიც დავრჩი. ვფიქრობ, რომ ავტოსკოლის პედაგოგს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. პირველ რიგში, ის ფსიქოლოგი უნდა იყოს. იმ ადამიანმა შეძლო და რაც მანქანის მართვას უკავშირდებოდა, ყველა სირთულის გადალახვაში დამეხმარა. ჩემი ძმის დიდი მადლიერიც ვარ. სწორედ მისი ინიციატივა იყო, მანქანა მეყიდა. დღეს ავტომობილი ფუფუნების საგანი ნამდვილად არ არის, საჭირო რამაა.
– ახალბედა მძღოლი რა სირთულეებს წააწყდით?
– თავიდან ქალაქში გასვლა გამიჭირდა, მაგრამ შევძელი და შიში გადავლახე. ქალი ჭკვიანია და წინასწარ უამრავი რამის გათვლა შეუძლია. ძალიან ფრთხილი ვარ, თან სისწრაფის დიდი მოყვარული არ გახლავართ, მით უმეტეს, ძირითადად ბავშვთან ერთად მიწევს სიარული. ქალიც შეიძლება, არაჩვეულებრივი მძღოლი იყოს. ბებიაჩემს, თინიკო აბულაძეს, თბილისში ერთ–ერთი პირველი "მოსკვიჩი" ჰყავდა და ბრწყინვალედ მართავდა. მას გარეგნულადაც ძალიან მამსგავსებენ და მანქანის მართვა მეც იდეალურად გამომდის.
– "ოპელის" მერე რომელ მანქანაზე გადახვედით?
– პირველი მანქანა სამი წელი მყავდა. შემდეგ "ნისან ტიდა" შევიძინე და შვიდი წელია მას ვატარებ. ავტოსალონიდან სულ ახალი გამოვიყვანე. პარკებში იყო შეფუთული და ბრდღვიალებდა. პირველად რომ დავინახე, თითქოს დამიძახა. ჩავჯექი და იქვე მოვსინჯე.
– მანქანის მართვა გსიამოვნებთ?
– კი, საჭესთან სრულ განტვირთვას ვიღებ. დისკომფორტს არც საცობი მიქმნის და არასდროს ვბილწსიტყვაობ. მანქანაში მუსიკის მოსმენა ძალიან მიყვარს. მელომანი ვარ. ჩემს ავტომობილს არაჩვეულებრივი აუდიომოწყობილობა მოჰყვა. როცა მანქანაში ჩემი შვილი და დედაჩემი სხედან, ერთი ამბავია ხოლმე. გიორგი ძალიან ბევრ საგანში მეცადინეობს და გამუდმებით გვაქვს დროის დეფიციტი. დედაჩემი კი დროს მგზავრობის განმავლობაშიც არ კარგავს და გიორგის სიმღერაში ამეცადინებს. ეს ძალიან ხშირი შემთხვევაა, ფონოგრამებით ყოველთვის შეიარაღებული ვარ. მანქანაში მშვენიერი სამეული ვსხედვართ და გახურებული მეცადინეობა მიდის ხოლმე.
– ასეთ დროს ხომ შეიძლება ყურადღება გაგეფანტოთ?
– არავითარ შემთხვევაში! მართვის დროს ორმაგი კონტროლის უნარი უნდა შეგწევდეს. უნდა აკონტროლო საკუთარი თავი და სხვა მძღოლების მანევრებიც. თუ ეს შეგიძლია, თავიდან საფრთხის არიდებას ყოველთვის მოახერხებ.
– სწრაფად რეაგირებთ?
– ალბათ კი. ერთი შემთხვევა მახსენდება, როცა ჩემ წინ მოულოდნელად დიდმა ჯიპმა გზა გადაკვეთა. მოძრაობის დროს დისტანციის დაცვას ყოველთვის ვცდილობ და ამან მიშველა, თორემ ჩვენი მანქანები ერთმანეთს "ჩაეხუტებოდა" და არავინ იცის, რა მოხდებოდა. არ ვიცი, ასეთი გარისკვა ვის რად უღირს. ჟესტების ენა მაქვს, რომლითაც მოძრაობის დროს სულ ვსარგებლობ. როცა გზას ვკვეთ, სხვა მძღოლს ჟესტით ვაფრთხილებ, რომ გზა მან აღარ გადაკვეთოს. ფეხით მოსიარულეებსაც ასე ვეკონტაქტები.
– ავარია არასოდეს მოგსვლიათ?
– კი, ერთხელ, ოღონდ ჩემი ბრალი არ იყო. ძალიან ცუდია, როცა მძღოლმა დისტანციის დაცვა არ იცის. ეს შემთხვევაც სწორედ ამის ბრალი იყო. წყნეთში მივდიოდი. უკან მანქანა ძალიან ახლო დისტანციაზე მომყვებოდა. საჭე ვეღარ დაიმორჩილა და დამეჯახა. სხვათა შორის, ძალიან ცნობილი ადამიანი იჯდა საჭესთან. ბოდიშები მიხადა და მანქანა გამიკეთა. ანსამბლ "გვირილას" ბავშვების მშობლებმა წმინდა ნიკოლოზის ხატი მისახსოვრეს, რომელიც ახლაც მანქანაში მაქვს დაბრძანებული და ყოველთვის დარწმუნებული ვარ, რომ საფრთხისგან დამიცავს. ძალიან მორწმუნე ვარ და მძღოლის ლოცვა ყოველთვის მეხმარება. იმავეს ვურჩევდი დანარჩენ მძღოლებს.
– ქალბატონი ერნაც მართავს ავტომობილს?
– დედაჩემს ისე მოეწონა ჩემი ავტოსკოლის მასწავლებელი, როგორც პროფესიონალი, რომ გადაწყვიტა, მართვა თვითონაც ესწავლა, მაგრამ საბოლოოდ საჭესთან მაინც არ დაჯდა. როცა სადმე მიდის, ან ჩემს ძმას მიჰყავს, ან მე. ერნა ჩემს მძღოლობას დადებითად აფასებს. სხვათა შორის, ძალიან კარგი ტრადიცია გვაქვს, ჩემს საყვარელ ხალხს ჩავისვამ მანქანაში და მცხეთაში ხინკალზე დავდივართ ხოლმე. ზაფხულობით ქალაქგარეთ გასვლაც ძალიან გვიყვარს.
– პატრულს არ დაუჯარიმებიხართ?
– ძალიან ფრთხილი და კანონმორჩილი მძღოლი ვარ და, შესაბამისად, არც პატრული მაჩერებს ხშირად. ერთი შემთხვევა მაინც მახსენდება: გასულ ზამთარს გვიან ღამით ჩემს შვილთან ერთად გადაღებიდან სახლში ვბრუნდებოდი. ძალიან ნელა მოვდიოდი, ალბათ ნასვამი ვეგონე და გამაჩერეს. აპარატში ჩამაბერინეს და წითელი აანთო! გადავირიე! ალკოჰოლს საერთოდ არ ვეტანები. ჩამოგვსვეს მანქანიდან, 200 ლარიანი ჯარიმა გამომიწერეს და ჩემი მანქანა საჯარიმოზე წაიყვანეს. არ ვიყავი ნასვამი და რაღაც ხომ უნდა გამეკეთებინა?! დავურეკე ჩემს ძმას და ძალიან მალე ჩემთან გაჩნდა. ანალიზის გასაკეთებლად წავედით და კვლევამ აჩვენა, რომ წვეთი არ მქონდა დალეული.
– პარკინგის ჯარიმების გადახდაც არ გიწევთ?
– არა. ყოველთვის მირჩევნია, მანქანა ისეთ ადგილას დავაყენო, სადაც ავტომობილიც დაცული იქნება და ჩემი ბიუჯეტიც. მახსოვს, კომპანია "სითი პარკი" ახალი დაფუძნებული იყო. ჯერ არსად იყო მანიშნებელი, სად შეიძლებოდა გაჩერება და სად – არა. მე და დედაჩემი ერთ–ერთ საღამოზე ვიყავით მიწვეული. ჩემი მანქანით წავედით ძალიან გამოპრანჭულები. საღამო დასრულდა, გამოვედით და სადაა მანქანა?! თურმე იქ გაჩერება არ შეიძლებოდა და წაიყვანეს. დავრჩით შუა ქუჩაში. გავაჩერეთ ტაქსი და ჩემი მანქანის გამოსახსნელად წავედით. იმის შემდეგ ჭკუა ვისწავლე და სულ ვაკვირდები, სად ვაყენებ.
– გყავთ საოცნებო მანქანა?
– მინდა, ჩემი ოჯახი კარგად იყოს, ჩემმა შვილმა სათანადო განათლება მიიღოს. მანქანის მარკას კი ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს. ისე, "ნისან მურანო" მომწონს. მიუხედავად იმისა, რომ ჯიპია, მაინც ვფიქრობ, რომ საკმაოდ ქალური მანქანაა. მასზე უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი.
სოფიო ბოჭორიძე
– ნინო, ინტერვიუს დაწყების წინ დედათქვენმა, ქალბატონმა ერნამ გვითხრა, რომ გამოცდილი მძღოლი ხართ. რამდენი წელია, რაც ავტომობილს მართავთ?
– 10 წელია, რაც საჭესთან ვზივარ. სიმართლე გითხრათ, მანქანის მართვის ინტერესი არ მქონია, მაგრამ საჭიროებამ მოითხოვა. ავტოსკოლაში ვიარე, მართვის მოწმობა ავიღე და მანქანაც ვიყიდე. მივხვდი, რომ ჩემს შვილს, გიორგი ღოღობერიძეს, მძღოლი სჭირდებოდა. პირველი ეტაპისთვის "ოპელის" მარკის ავტომობილი ვარჩიე და კმაყოფილიც დავრჩი. ვფიქრობ, რომ ავტოსკოლის პედაგოგს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. პირველ რიგში, ის ფსიქოლოგი უნდა იყოს. იმ ადამიანმა შეძლო და რაც მანქანის მართვას უკავშირდებოდა, ყველა სირთულის გადალახვაში დამეხმარა. ჩემი ძმის დიდი მადლიერიც ვარ. სწორედ მისი ინიციატივა იყო, მანქანა მეყიდა. დღეს ავტომობილი ფუფუნების საგანი ნამდვილად არ არის, საჭირო რამაა.
– ახალბედა მძღოლი რა სირთულეებს წააწყდით?
– თავიდან ქალაქში გასვლა გამიჭირდა, მაგრამ შევძელი და შიში გადავლახე. ქალი ჭკვიანია და წინასწარ უამრავი რამის გათვლა შეუძლია. ძალიან ფრთხილი ვარ, თან სისწრაფის დიდი მოყვარული არ გახლავართ, მით უმეტეს, ძირითადად ბავშვთან ერთად მიწევს სიარული. ქალიც შეიძლება, არაჩვეულებრივი მძღოლი იყოს. ბებიაჩემს, თინიკო აბულაძეს, თბილისში ერთ–ერთი პირველი "მოსკვიჩი" ჰყავდა და ბრწყინვალედ მართავდა. მას გარეგნულადაც ძალიან მამსგავსებენ და მანქანის მართვა მეც იდეალურად გამომდის.
– "ოპელის" მერე რომელ მანქანაზე გადახვედით?
– პირველი მანქანა სამი წელი მყავდა. შემდეგ "ნისან ტიდა" შევიძინე და შვიდი წელია მას ვატარებ. ავტოსალონიდან სულ ახალი გამოვიყვანე. პარკებში იყო შეფუთული და ბრდღვიალებდა. პირველად რომ დავინახე, თითქოს დამიძახა. ჩავჯექი და იქვე მოვსინჯე.
– მანქანის მართვა გსიამოვნებთ?
– კი, საჭესთან სრულ განტვირთვას ვიღებ. დისკომფორტს არც საცობი მიქმნის და არასდროს ვბილწსიტყვაობ. მანქანაში მუსიკის მოსმენა ძალიან მიყვარს. მელომანი ვარ. ჩემს ავტომობილს არაჩვეულებრივი აუდიომოწყობილობა მოჰყვა. როცა მანქანაში ჩემი შვილი და დედაჩემი სხედან, ერთი ამბავია ხოლმე. გიორგი ძალიან ბევრ საგანში მეცადინეობს და გამუდმებით გვაქვს დროის დეფიციტი. დედაჩემი კი დროს მგზავრობის განმავლობაშიც არ კარგავს და გიორგის სიმღერაში ამეცადინებს. ეს ძალიან ხშირი შემთხვევაა, ფონოგრამებით ყოველთვის შეიარაღებული ვარ. მანქანაში მშვენიერი სამეული ვსხედვართ და გახურებული მეცადინეობა მიდის ხოლმე.
– ასეთ დროს ხომ შეიძლება ყურადღება გაგეფანტოთ?
– არავითარ შემთხვევაში! მართვის დროს ორმაგი კონტროლის უნარი უნდა შეგწევდეს. უნდა აკონტროლო საკუთარი თავი და სხვა მძღოლების მანევრებიც. თუ ეს შეგიძლია, თავიდან საფრთხის არიდებას ყოველთვის მოახერხებ.
– სწრაფად რეაგირებთ?
– ალბათ კი. ერთი შემთხვევა მახსენდება, როცა ჩემ წინ მოულოდნელად დიდმა ჯიპმა გზა გადაკვეთა. მოძრაობის დროს დისტანციის დაცვას ყოველთვის ვცდილობ და ამან მიშველა, თორემ ჩვენი მანქანები ერთმანეთს "ჩაეხუტებოდა" და არავინ იცის, რა მოხდებოდა. არ ვიცი, ასეთი გარისკვა ვის რად უღირს. ჟესტების ენა მაქვს, რომლითაც მოძრაობის დროს სულ ვსარგებლობ. როცა გზას ვკვეთ, სხვა მძღოლს ჟესტით ვაფრთხილებ, რომ გზა მან აღარ გადაკვეთოს. ფეხით მოსიარულეებსაც ასე ვეკონტაქტები.
– ავარია არასოდეს მოგსვლიათ?
– კი, ერთხელ, ოღონდ ჩემი ბრალი არ იყო. ძალიან ცუდია, როცა მძღოლმა დისტანციის დაცვა არ იცის. ეს შემთხვევაც სწორედ ამის ბრალი იყო. წყნეთში მივდიოდი. უკან მანქანა ძალიან ახლო დისტანციაზე მომყვებოდა. საჭე ვეღარ დაიმორჩილა და დამეჯახა. სხვათა შორის, ძალიან ცნობილი ადამიანი იჯდა საჭესთან. ბოდიშები მიხადა და მანქანა გამიკეთა. ანსამბლ "გვირილას" ბავშვების მშობლებმა წმინდა ნიკოლოზის ხატი მისახსოვრეს, რომელიც ახლაც მანქანაში მაქვს დაბრძანებული და ყოველთვის დარწმუნებული ვარ, რომ საფრთხისგან დამიცავს. ძალიან მორწმუნე ვარ და მძღოლის ლოცვა ყოველთვის მეხმარება. იმავეს ვურჩევდი დანარჩენ მძღოლებს.
– ქალბატონი ერნაც მართავს ავტომობილს?
– დედაჩემს ისე მოეწონა ჩემი ავტოსკოლის მასწავლებელი, როგორც პროფესიონალი, რომ გადაწყვიტა, მართვა თვითონაც ესწავლა, მაგრამ საბოლოოდ საჭესთან მაინც არ დაჯდა. როცა სადმე მიდის, ან ჩემს ძმას მიჰყავს, ან მე. ერნა ჩემს მძღოლობას დადებითად აფასებს. სხვათა შორის, ძალიან კარგი ტრადიცია გვაქვს, ჩემს საყვარელ ხალხს ჩავისვამ მანქანაში და მცხეთაში ხინკალზე დავდივართ ხოლმე. ზაფხულობით ქალაქგარეთ გასვლაც ძალიან გვიყვარს.
– პატრულს არ დაუჯარიმებიხართ?
– ძალიან ფრთხილი და კანონმორჩილი მძღოლი ვარ და, შესაბამისად, არც პატრული მაჩერებს ხშირად. ერთი შემთხვევა მაინც მახსენდება: გასულ ზამთარს გვიან ღამით ჩემს შვილთან ერთად გადაღებიდან სახლში ვბრუნდებოდი. ძალიან ნელა მოვდიოდი, ალბათ ნასვამი ვეგონე და გამაჩერეს. აპარატში ჩამაბერინეს და წითელი აანთო! გადავირიე! ალკოჰოლს საერთოდ არ ვეტანები. ჩამოგვსვეს მანქანიდან, 200 ლარიანი ჯარიმა გამომიწერეს და ჩემი მანქანა საჯარიმოზე წაიყვანეს. არ ვიყავი ნასვამი და რაღაც ხომ უნდა გამეკეთებინა?! დავურეკე ჩემს ძმას და ძალიან მალე ჩემთან გაჩნდა. ანალიზის გასაკეთებლად წავედით და კვლევამ აჩვენა, რომ წვეთი არ მქონდა დალეული.
– პარკინგის ჯარიმების გადახდაც არ გიწევთ?
– არა. ყოველთვის მირჩევნია, მანქანა ისეთ ადგილას დავაყენო, სადაც ავტომობილიც დაცული იქნება და ჩემი ბიუჯეტიც. მახსოვს, კომპანია "სითი პარკი" ახალი დაფუძნებული იყო. ჯერ არსად იყო მანიშნებელი, სად შეიძლებოდა გაჩერება და სად – არა. მე და დედაჩემი ერთ–ერთ საღამოზე ვიყავით მიწვეული. ჩემი მანქანით წავედით ძალიან გამოპრანჭულები. საღამო დასრულდა, გამოვედით და სადაა მანქანა?! თურმე იქ გაჩერება არ შეიძლებოდა და წაიყვანეს. დავრჩით შუა ქუჩაში. გავაჩერეთ ტაქსი და ჩემი მანქანის გამოსახსნელად წავედით. იმის შემდეგ ჭკუა ვისწავლე და სულ ვაკვირდები, სად ვაყენებ.
– გყავთ საოცნებო მანქანა?
– მინდა, ჩემი ოჯახი კარგად იყოს, ჩემმა შვილმა სათანადო განათლება მიიღოს. მანქანის მარკას კი ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს. ისე, "ნისან მურანო" მომწონს. მიუხედავად იმისა, რომ ჯიპია, მაინც ვფიქრობ, რომ საკმაოდ ქალური მანქანაა. მასზე უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი.
სოფიო ბოჭორიძე
