შინაბერა ქალი და კონკურსი სასიძოებისთვის
2 498 ნახვა
დედები რომ შვილის მომავლის "გამოჩარხვაში" ხშირად ზედმეტად აქტიურობენ, საქართველოში ეს დიდი ხნის ტრადიციაა.
ამ ფონზე შვილების გაღიზიანებაც არ არის გასაკვირი, მაგრამ თურმე ნუ იტყვით და, საკითხისადმი დელიკატურად მიდგომის შემდეგ შეიძლება სასიდედრომ სასიძოც იპოვოს და შინაბერა ქალიშვილსაც ეწვიოს ნანატრი სიყვარული. თუ როგორ შეიძლება ამის მიღწევა, ჩვენი რესპონდენტი, თინიკო გვიამბობს.
- მრავალრიცხოვან თაყვანისმცემლებზე ყველა გასათხოვარი გოგონა ოცნებობს, თუმცა, როგორც ყველაფერში, ამ "სფეროშიც" მთავარი ხარისხია და არა რაოდენობა, მაგრამ ამაში დასარწმუნებლად ახალგაზრდა ქალბატონებს დიდი დრო სჭირდებათ.
მეც მქონდა ისეთი პერიოდი, როცა ვამაყობდი იმ გარემოებით, რომ ერთდროულად 10-12 ბიჭს მაინც ვუყვარდი და ჩემი გულის მოსაგებად ერთმანეთს თავ-პირს ამტვრევდნენ. ერთ დღესაც ისე მოხდა, რომ მამაჩემი დააპატიმრეს. მართალია, გამართლდა და გაათავისუფლეს, მაგრამ დრო უსაშველოდ გაიწელა.
ჯერ ყველამ "ხმალზე" იტაცა ხელი, შენს თავს ვის დავაჩაგვრინებთო, მაგრამ მამის მძღოლი რომ სკოლაში აღარ მაკითხავდა, მასწავლებლებმაც უცნაურად დამიწყეს ყურება. მეზობლებიც ნიშნის მოგებით მაყოლებდნენ თვალს. ჩემი "გმირი" თაყვანისმცემლები კი ნელ-ნელა გაიძურწნენ და ბოლოს მისალმებისთვისაც ძლივს მოვკრავდი ხოლმე თვალს.
მათმა ასეთმა სახეცვლილებამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა. პირველად მაშინ მივხვდი, რომ ჩემს ქალაქში, უბანში, სკოლაში არავინ ვიყავი და ადამიანები მხოლოდ იმიტომ მეპირფერებოდნენ, რომ მდიდარი მამა მყავდა. ამაში წლების შემდეგ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, როცა მამამ რეაბილიტაცია მოახერხა და იმაზე მეტი გავლენა მოიპოვა, ვიდრე დაპატიმრებამდე ჰქონდა.
ყველამ ერთნაირად "შემამჩნია" და კვლავ პოპულარულ ახალგაზრდა გოგონად გადავიქეცი. ამ პერიოდში უკვე სტუდენტი ვიყავი და ბიჭების ფარისევლობა უფრო მაღიზიანებდა, ვიდრე მომწონდა. გაღიზიანება მალე მათ სიძულვილში გადამეზარდა. ეს ალბათ გადატანილი სტრესის ბრალიც იყო.
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, გეტყვით, რომ ერთ-ერთი ყველაზე საოცნებო საპატარძლო ისე გავხდი შინაბერა, ვერც კი შევნიშნე. მშობლებს გარკვეული პერიოდის განმავლობაში მოსწონდათ, რომ მათი ერთადერთი ქალიშვილი გვერდით არავის იკარებდა, მაგრამ თანდათან დარწმუნდნენ, ეს ჩემს მომავალს საფრთხეს შეუქმნიდა.
რამდენჯერმე დამელაპარაკნენ და ამიხსნეს, რომ ქალის ცხოვრებაში, ადრე თუ გვიან, დგება პერიოდი, როცა ოჯახს უნდა მოეკიდოს და შვილები გააჩინოს. ბოლოს ფსიქოლოგთან წაყვანაც კი შემომთავაზეს.
- ფსიქოლოგთან კონსულტაცია მართლა არ გაწყენდათ...
- ვიცი, მაგრამ გავჯიუტდი, რადგან საკუთარ სამყაროში ჩავიკეტე. დედაჩემი მალე მიხვდა და სტრატეგია შეცვალა. ნათესავები ვითომ შემთხვევით ხან ერთ ახალგაზრდა მამაკაცთან ერთად მომადგებოდნენ, ხან - მეორესთან. ეს უკანასკნელებიც, მამაჩემის სასახლეს რომ დაინახავდნენ, ისე აღელდებოდნენ, რომ დაბნეულობისგან ხან ენა ებმოდათ, ხან პირიქით, გაილექსებოდნენ.
- თქვენ ამ სანახაობით ერთობოდით?
- ვერთობოდი-მეთქი ვერ ვიტყვი, მაგრამ ხშირად სიცილს ვეღარ ვიკავებდი, თუმცა მაშინ არ ვიცოდი, რომ მთავარი სანახაობა წინ მელოდა. ბოლო "შეთქმულება" დედამ დაგეგმა.
- თქვენი მომავალი მეუღლე მაშინ გაიცანით?
- კი, სწორედ ის დღე იყო. მამაჩემის 60 წლის იუბილეს აღვნიშნავდით. ბევრი ხალხი მოვიწვიეთ. დარწმუნებული ვიყავი, რომ დედაჩემი ასეთ განსაკუთრებულ დღესაც ჩემი "ბედნიერების" ორგანიზებით იქნებოდა დაკავებული და ამიტომ ყველა უცნობ სტუმარს ცივი, თავშეკავებული ღიმილით ვესალმებოდი.
მხოლოდ ერთი, დაახლოებით 36-37 წლის მამაკაცი იჯდა მაგიდასთან თავისთვის უხმოდ და უხასიათოდ. როცა ცეკვის დრო მოვიდა, როგორც მასპინძელმა, თავი მოვალედ ჩავთვალე, რომ გამემხიარულებინა, ვთხოვე, ვიცეკვოთ-მეთქი. მამაკაცი წამოდგა, ხელზე მაკოცა და თავაზიანად მიპასუხა: - ნუ მიწყენთ, ქალბატონო, მაგრამ არ ვცეკვავო.
სიბრაზისგან სახეზე წამოვწითლდი. ზურგი შევაქციე და სამზარეულოში შევედი. იქ დედა დამხვდა. ცნობისმოყვარეობამ მძლია და მაინც ვკითხე, ის "მჭმუნვარე სახის რაინდი" ვინ არის და აქ საიდან მოხვდა-მეთქი. დედაჩემმა ხელი აიქნია და ძლივს მიპასუხა: - ერთ დროს კარგი ყმაწვილი იყო, მაგრამ მერე მშობლები გარდაეცვალა და მათთან ერთად ყველაფერი დაკარგა. შემდეგ ცოლიც გაექცა და ახლა აღარავის სჭირდება, ცოდოა, მაგრამ ყურადღების ნუ მიაქცევ, აქ ბევრად უფრო მეტი საინტერესო ახალგაზრდააო, - ორაზროვნად გაიღიმა დედამ და სამზარეულოდან გავიდა.
გაბრაზება მოულოდნელმა სიხარულმა შეცვალა, იმ საღამოს ხომ ჩემს ცხოვრებაში პირველად შევხვდი ადამიანს, რომელსაც შეეძლო, ჩემი სამყაროს ნაწილი გამხდარიყო. ჩვენ ხომ ერთი გზა გამოვიარეთ, მეც ხომ ვიგრძენი, რა მძიმე იყო საზოგადოებისგან ზურგის შექცევა და ისეთი განცდა მქონდა, ეს თითქმის უცნობი ახალგაზრდა მამაკაცი ჩემი სულის ნაწილი იყო.
არ ვიცი, რა არ გავაკეთე იმ დღეს, რომ მისი ყურადღება მიმექცია, ტელეფონის ნომერიც გამოვტყუე და დედაჩემისგან მალულად დავურეკე. ჩემზე ბედნიერი ქალი არავინ იყო, როცა შეხვედრაზე დამთანხმდა. ორი თვე პაემნებზე დავდიოდი და პატარა გოგოსავით მიჭირდა იმის დამალვა, რომ შეყვარებული ვიყავი. ბოლოს კი, იცით, რა გაირკვა?
- თქვენი ურთიერთობაც დედის ინიციატივა იყო?
- სწორედ ასე ყოფილა. დედა მიხვდა, რომ სხვა გამოსავალი აღარ რჩებოდა და თავის სამეგობროში ისეთი სასიძო იპოვა, რომელიც ღირსეულიც იქნებოდა და ჩემს დაინტერესებასაც შეძლებდა. იპოვა და წვეულებაზე დაპატიჟა.
ჩემმა მომავალმა ქმარმა ეს მხოლოდ მაშინ გამიმხილა, როცა ცოლობა მთხოვა, თუმცა ისიც დასძინა, წვეულებაზე მხოლოდ იმიტომ მოვედი, ასაკოვანი ქალისთვის უარის თქმა არ შემეძლოო. სიმართლე კი გავიგე, მაგრამ დედასთან "ბრძოლა" უკვე წაგებული მქონდა. თითქმის შინაბერა სიყვარულს ვერ დავკარგავდი...
ხათუნა მაღრაძე
ჟურნალი "რეიტინგი"
ამ ფონზე შვილების გაღიზიანებაც არ არის გასაკვირი, მაგრამ თურმე ნუ იტყვით და, საკითხისადმი დელიკატურად მიდგომის შემდეგ შეიძლება სასიდედრომ სასიძოც იპოვოს და შინაბერა ქალიშვილსაც ეწვიოს ნანატრი სიყვარული. თუ როგორ შეიძლება ამის მიღწევა, ჩვენი რესპონდენტი, თინიკო გვიამბობს.
- მრავალრიცხოვან თაყვანისმცემლებზე ყველა გასათხოვარი გოგონა ოცნებობს, თუმცა, როგორც ყველაფერში, ამ "სფეროშიც" მთავარი ხარისხია და არა რაოდენობა, მაგრამ ამაში დასარწმუნებლად ახალგაზრდა ქალბატონებს დიდი დრო სჭირდებათ.
მეც მქონდა ისეთი პერიოდი, როცა ვამაყობდი იმ გარემოებით, რომ ერთდროულად 10-12 ბიჭს მაინც ვუყვარდი და ჩემი გულის მოსაგებად ერთმანეთს თავ-პირს ამტვრევდნენ. ერთ დღესაც ისე მოხდა, რომ მამაჩემი დააპატიმრეს. მართალია, გამართლდა და გაათავისუფლეს, მაგრამ დრო უსაშველოდ გაიწელა.
ჯერ ყველამ "ხმალზე" იტაცა ხელი, შენს თავს ვის დავაჩაგვრინებთო, მაგრამ მამის მძღოლი რომ სკოლაში აღარ მაკითხავდა, მასწავლებლებმაც უცნაურად დამიწყეს ყურება. მეზობლებიც ნიშნის მოგებით მაყოლებდნენ თვალს. ჩემი "გმირი" თაყვანისმცემლები კი ნელ-ნელა გაიძურწნენ და ბოლოს მისალმებისთვისაც ძლივს მოვკრავდი ხოლმე თვალს.
მათმა ასეთმა სახეცვლილებამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა. პირველად მაშინ მივხვდი, რომ ჩემს ქალაქში, უბანში, სკოლაში არავინ ვიყავი და ადამიანები მხოლოდ იმიტომ მეპირფერებოდნენ, რომ მდიდარი მამა მყავდა. ამაში წლების შემდეგ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, როცა მამამ რეაბილიტაცია მოახერხა და იმაზე მეტი გავლენა მოიპოვა, ვიდრე დაპატიმრებამდე ჰქონდა.
ყველამ ერთნაირად "შემამჩნია" და კვლავ პოპულარულ ახალგაზრდა გოგონად გადავიქეცი. ამ პერიოდში უკვე სტუდენტი ვიყავი და ბიჭების ფარისევლობა უფრო მაღიზიანებდა, ვიდრე მომწონდა. გაღიზიანება მალე მათ სიძულვილში გადამეზარდა. ეს ალბათ გადატანილი სტრესის ბრალიც იყო.
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, გეტყვით, რომ ერთ-ერთი ყველაზე საოცნებო საპატარძლო ისე გავხდი შინაბერა, ვერც კი შევნიშნე. მშობლებს გარკვეული პერიოდის განმავლობაში მოსწონდათ, რომ მათი ერთადერთი ქალიშვილი გვერდით არავის იკარებდა, მაგრამ თანდათან დარწმუნდნენ, ეს ჩემს მომავალს საფრთხეს შეუქმნიდა.
რამდენჯერმე დამელაპარაკნენ და ამიხსნეს, რომ ქალის ცხოვრებაში, ადრე თუ გვიან, დგება პერიოდი, როცა ოჯახს უნდა მოეკიდოს და შვილები გააჩინოს. ბოლოს ფსიქოლოგთან წაყვანაც კი შემომთავაზეს.
- ფსიქოლოგთან კონსულტაცია მართლა არ გაწყენდათ...
- ვიცი, მაგრამ გავჯიუტდი, რადგან საკუთარ სამყაროში ჩავიკეტე. დედაჩემი მალე მიხვდა და სტრატეგია შეცვალა. ნათესავები ვითომ შემთხვევით ხან ერთ ახალგაზრდა მამაკაცთან ერთად მომადგებოდნენ, ხან - მეორესთან. ეს უკანასკნელებიც, მამაჩემის სასახლეს რომ დაინახავდნენ, ისე აღელდებოდნენ, რომ დაბნეულობისგან ხან ენა ებმოდათ, ხან პირიქით, გაილექსებოდნენ.
- თქვენ ამ სანახაობით ერთობოდით?
- ვერთობოდი-მეთქი ვერ ვიტყვი, მაგრამ ხშირად სიცილს ვეღარ ვიკავებდი, თუმცა მაშინ არ ვიცოდი, რომ მთავარი სანახაობა წინ მელოდა. ბოლო "შეთქმულება" დედამ დაგეგმა.
- თქვენი მომავალი მეუღლე მაშინ გაიცანით?
- კი, სწორედ ის დღე იყო. მამაჩემის 60 წლის იუბილეს აღვნიშნავდით. ბევრი ხალხი მოვიწვიეთ. დარწმუნებული ვიყავი, რომ დედაჩემი ასეთ განსაკუთრებულ დღესაც ჩემი "ბედნიერების" ორგანიზებით იქნებოდა დაკავებული და ამიტომ ყველა უცნობ სტუმარს ცივი, თავშეკავებული ღიმილით ვესალმებოდი.
მხოლოდ ერთი, დაახლოებით 36-37 წლის მამაკაცი იჯდა მაგიდასთან თავისთვის უხმოდ და უხასიათოდ. როცა ცეკვის დრო მოვიდა, როგორც მასპინძელმა, თავი მოვალედ ჩავთვალე, რომ გამემხიარულებინა, ვთხოვე, ვიცეკვოთ-მეთქი. მამაკაცი წამოდგა, ხელზე მაკოცა და თავაზიანად მიპასუხა: - ნუ მიწყენთ, ქალბატონო, მაგრამ არ ვცეკვავო.
სიბრაზისგან სახეზე წამოვწითლდი. ზურგი შევაქციე და სამზარეულოში შევედი. იქ დედა დამხვდა. ცნობისმოყვარეობამ მძლია და მაინც ვკითხე, ის "მჭმუნვარე სახის რაინდი" ვინ არის და აქ საიდან მოხვდა-მეთქი. დედაჩემმა ხელი აიქნია და ძლივს მიპასუხა: - ერთ დროს კარგი ყმაწვილი იყო, მაგრამ მერე მშობლები გარდაეცვალა და მათთან ერთად ყველაფერი დაკარგა. შემდეგ ცოლიც გაექცა და ახლა აღარავის სჭირდება, ცოდოა, მაგრამ ყურადღების ნუ მიაქცევ, აქ ბევრად უფრო მეტი საინტერესო ახალგაზრდააო, - ორაზროვნად გაიღიმა დედამ და სამზარეულოდან გავიდა.
გაბრაზება მოულოდნელმა სიხარულმა შეცვალა, იმ საღამოს ხომ ჩემს ცხოვრებაში პირველად შევხვდი ადამიანს, რომელსაც შეეძლო, ჩემი სამყაროს ნაწილი გამხდარიყო. ჩვენ ხომ ერთი გზა გამოვიარეთ, მეც ხომ ვიგრძენი, რა მძიმე იყო საზოგადოებისგან ზურგის შექცევა და ისეთი განცდა მქონდა, ეს თითქმის უცნობი ახალგაზრდა მამაკაცი ჩემი სულის ნაწილი იყო.
არ ვიცი, რა არ გავაკეთე იმ დღეს, რომ მისი ყურადღება მიმექცია, ტელეფონის ნომერიც გამოვტყუე და დედაჩემისგან მალულად დავურეკე. ჩემზე ბედნიერი ქალი არავინ იყო, როცა შეხვედრაზე დამთანხმდა. ორი თვე პაემნებზე დავდიოდი და პატარა გოგოსავით მიჭირდა იმის დამალვა, რომ შეყვარებული ვიყავი. ბოლოს კი, იცით, რა გაირკვა?
- თქვენი ურთიერთობაც დედის ინიციატივა იყო?
- სწორედ ასე ყოფილა. დედა მიხვდა, რომ სხვა გამოსავალი აღარ რჩებოდა და თავის სამეგობროში ისეთი სასიძო იპოვა, რომელიც ღირსეულიც იქნებოდა და ჩემს დაინტერესებასაც შეძლებდა. იპოვა და წვეულებაზე დაპატიჟა.
ჩემმა მომავალმა ქმარმა ეს მხოლოდ მაშინ გამიმხილა, როცა ცოლობა მთხოვა, თუმცა ისიც დასძინა, წვეულებაზე მხოლოდ იმიტომ მოვედი, ასაკოვანი ქალისთვის უარის თქმა არ შემეძლოო. სიმართლე კი გავიგე, მაგრამ დედასთან "ბრძოლა" უკვე წაგებული მქონდა. თითქმის შინაბერა სიყვარულს ვერ დავკარგავდი...
ხათუნა მაღრაძე
ჟურნალი "რეიტინგი"
