მაკა ზამბახიძე: "რატის მამა ამას რომ მოისმენს, გაგიჟდება!"

დუეტ "ჯორჯიას" ასაკი 4 წელს გადასცდა. ყველაფერი იურმალაში ტრიუმფით დაიწყო, მერე კი აგვისტოს ომმა მაკა ზამბახიძის და რატი დურგლიშვილის შორს მიმავალი გეგმები ჩაშალა. სამაგიეროდ ქართველმა მაყურებელმა "იხეირა" იმით, რომ ისინი საქართველოში დარჩნენ. მაკას და რატის ჯერ არ ჰქონიათ უმოქმედობის პერიოდი, თუ არ ჩავთვლით დუეტის შექმნამდე განვლილ 6 წელს, რომელსაც მაკა თავისი ცხოვრების "შავ ლაქას" უწოდებს. მე–5 წელში გადასული "ჯორჯია" ძალიან აქტიურ ფაზაშია. რატი სრულიად ახალი ამპლუით აპირებს გამოსვლას, მალე გაიხსნება მათი საბავშვო სტუდია, საახალწლოდაც სურთ, პატარებს სიურპრიზი მოუწყონ და კიდევ, უკვე მომწიფდნენ სოლო კონცერტისთვის ფილარმონიაში, მთავარია, როგორც იტყვიან ხოლმე, თანხები მოიზიდონ.
– 4 წელია, რაც თქვენი დუეტი არსებობს. როგორ შეაფასებთ განვლილ წლებს, რა ეტაპები გაიარა "ჯორჯიამ" და ახლა რა ხდება თქვენს შემოქმედებაში?
მაკა: დუეტმა "ჯორჯიამ" თავისი საქმიანობა გამარჯვებებით დაიწყო. გრანდიოზული ნაბიჯებით შევდგით ფეხი სცენაზე. იურმალაში გამარჯვების შემდეგ ჩავწერეთ სიმღერა "ესა–მესა", რომელსაც მთელი საქართველო მღეროდა. ის მსოფლიო ჰიტების 50 საუკეთესო სიმღერას შორის მე–9 ადგილზე გავიდა. მაშინ სულ სხვანაირები ვიყავით. პიროვნულად არც არაფერი შეცვლილა ჩვენში, მაგრამ ახლა უფრო ვაკონტროლებთ თითოეულ ნაბიჯს, თითოეულ სიტყვას. შეცდომა აღარ გვეპატიება. რაც შეეხება სიახლეს, კომპოზიტორ ვაჟა დურგლიშვილის (რატის მამა. ავტ.) ახალ სიმღერას ვწერთ. რატი უცხო ამპლუაში წარდგება მსმენელის წინაშე, გარეპავს. შეიძლება ვიღაცამ თქვას, რას ჩააცივდნენ ვაჟა დურგლიშვილის სიმღერებსო, მაგრამ, გარდა იმისა, რომ ბატონი ვაჟა რატის მამაა, ის უნიჭიერესი კომპოზიტორია.
რატი: ხანდახან მაკომპლექსებს ის, რომ მამაჩემის სიმღერებს ვმღერით. არადა ფაქტია, რომ მისი შემოქმედება ხალხს მოსწონს, მას აქვს განსხვავებული ხარისხი, ემოცია, სიღრმე. მე და მაკა ყოველთვის ვცდილობთ, სხვებს არ დავემსგავსოთ. ჩვენ თვითნასწავლი მომღერლები ვართ, გემოვნებიან შემსრულებლებს ვუსმენთ, მაგრამ მათ არ ვბაძავთ. მამაჩემის სიმღერებსაც იმიტომ ვმღერით, რომ მას თავისი ხელწერა აქვს, არავის ჰგავს და ხალხს ალბათ ამიტომაც მოსწონს. როცა მისი სიმღერით წარმატებას ვაღწევთ, მამა ბავშვივით ტირის. რაღაც პერიოდი მამა მიჩუმებული იყო, ახლა ჩვენ ისევ წამოვწიეთ წინ და ეს ძალიან ახარებს. ჩვენს რეპერტუარშია ოთარ ტატიშვილის, ლილიკო ნემსაძის, რომა რცხილაძის, რუსა მორჩილაძის, ნანა დაუშვილის, მაიკო კაჭკაჭიშვილის, ალექსანდრე ბასილაიას სიმღერები. ყველა შემოქმედს და კომპოზიტორს ვუხდით მადლობას, ვინც თავიანთ სიმღერებს გვანდობენ.
– გიფიქრიათ, რატის რეპს როგორ მიიღებს საზოგადოება?
მაკა: ამ სიმღერას ძალიან უხდება რატის რეჩიტატიული ჩართვა. კლიპის გადაღებას ვაპირებთ და რეჟისორის ძიებაში ვართ. გვინდა, საახალწლოდ გამოჩნდეს ტელეეკრანებზე. ძალიან თამამი კლიპი იქნება, ქორეოგრაფი გვყავს და განსხვავებულ ამპლუაში წარვდგებით მაყურებლის წინაშე. ზუსტად ვიცი, ბატონი ვაჟა თავის სიმღერაში რეპს რომ მოისმენს, გაგიჟდება!.. (იცინიან).
– ისევ ხშირად ჩხუბობთ?
მაკა: კი, ძალიან ბევრს ვჩხუბობთ და ვკამათობთ. საბოლოოდ კი ვიღებთ იმ შედეგს, რასაც სრულიად საქართველო ხედავს.
რატი: თქვენ რომ შემოიხედოთ, სიმღერის ჩაწერისას რა ხდება, გაგიჟდებით, ვხოცავთ ერთმანეთს.
მაკა: ეს ყველაფერი ერთ დღეში არ კეთდება. სიტყვაზე, თუ სტუდიაში მუშაობის 5 დღიანი ლიმიტი გვაქვს, 15 დღეს ვანდომებთ. ბორიკო შხიანს სისხლს ვუშრობთ. სანამ საუკეთესო შედეგამდე არ მივალთ, ვერ ვისვენებთ.

– როგორ ფიქრობთ, იურმალაში რომ არ გაგემარჯვათ, თქვენი კარიერა როგორი იქნებოდა?
მაკა: დედაჩემი "იმედის ტალღის" პერიოდს უფრო სიამოვნებით იხსენებს. ამ პროექტიდან წავედით იურმალაში.
რატი: ჩვენი მუშაობა პოპულარობაზე გათვლილი არ ყოფილა. როცა ბარში ვმღეროდით, თუ ერთი ადამიანი მაინც დაგვიკრავდა ტაშს, უდიდეს სიამოვნებას ვიღებდით. ბევრი გვეუბნება, გაგიმართლათო, მაგრამ მთელი ცხოვრება ველოდი ამ მომენტს. გაგვიმართლა იმაში, რომ სწორი გზა ვიპოვეთ, ხალხს ვემსახურებით, თორემ დანარჩენი აბსოლუტურად შრომის შედეგია. ყველას ვუსმენ და მათ აზრს ვითვალისწინებ.
– ბოლო წლებში საქართველოში ბევრი მომღერალი უსამართლოდ იჩაგრებოდა. თქვენც თუ გიგრძვნიათ მსგავსი რამ?
რატი: ყოფილა ისეთი შემთხვევა, კონცერტისთვის ყველაფერი შეთანხმებული გვქონია, მაგრამ ბოლოს არავის დაურეკავს. არ ვიცი, ეს ვის ან რას დავაბრალოთ. ინტერნეტსივრციდან ჩვენს ვიდეოებს აქრობენ. არ ვიცი, ამას ვინ აკეთებს და არც დავინტერესებულვარ.
მაკა: სამთავრობო კონცერტები ახალ წელს და თბილისობას ტარდებოდა. ჩვენ ყოველთვის გვეპატიჟებოდნენ. თბილისობისადმი მიძღვნილ ორ კონცერტზე არც ჩვენ გამოვსულვართ. ალბათ იმიტომ, რომ სხვა ფორმატის კონცერტი იყო და ჩვენი ტიპის მომღერლები ამ ფორმატში არ ჯდებოდნენ.
რატი: პოლიტიკა არ გვაინტერესებს, ჩვენს საქმეს ვაკეთებთ...
მაკა: "ჯორჯიას" ვარსკვლავი შარშან გაიხსნა იურმალაში და წელს გაახმაურეს. ამაზე ძალიან დაგვწყდა გული.
– ეს საყვედური ჩვენ არ გვეკუთვნის, ჩვენმა ჟურნალმა ამის შესახებ დაწერა.
მაკა: კი. წელს ტელეფონით გვილოცავდნენ, "ფეისბუქზე" გვწერდნენ, ყველა ტოქ შოუმ მიგვიწვია. ცოტა არ იყოს, გაკვირვებულები დავრჩით. ვთქვი კიდეც, ეს შარშან რატომ არავინ აღნიშნა–მეთქი.
რატი: "იურმალას" 10 წლის იუბილეზე ყველა გამარჯვებულს გაუხსნეს ვარსკვლავი, მათ შორის ჩვენც აღმოვჩნდით. გული დაგვწყდა, რომ აქ არავინ არაფერი შეიმჩნია.
– ვიცი, რომ საბავშვო სტუდიას ხსნით. ეს ვისი იდეა იყო?
მაკა: ჩვენმა პატარა მსმენელებმა გვაიძულეს, საბავშვო სტუდია გაგვეხსნა, რომელსაც "ესა–მესა" ერქმევა. პედაგოგები უკვე ავიყვანეთ. კვირაში ერთხელ მასტერკლასებს თავად ჩავუტარებთ. ჯერჯერობით ჩვენი სტუდია გლდანში იქნება, მერე ფილიალებს ქალაქის სხვა უბნებშიც გავხსნით.
– საქმის მიღმა როგორია თქვენი ცხოვრება?
მაკა: დედას, შვილს სულ ვენატრები. მათთან რომ მივდივარ, მეფერებიან, ზეიმი აქვთ. მეგობრებსაც გადარბენაზე ვნახულობ, მაგრამ მათთვის ცოტა დროის გამონახვას მაინც ვახერხებ.
რატი: მე კვლავაც ვერ ვიცლი პირადი ცხოვრებისთვის. ახლა კიდევ ერთი პროექტის გაკეთება გვინდა – საახალწლო ნაძვის ხე. პატარებთან ერთად ჩვენც გავერთობით, საახალწლო სიმღერებს კოლეგებთან ერთად ვიმღერებთ. ბილეთის ფასი ხელმისაწვდომი იქნება, ყველა სტუმარს საჩუქარი დახვდება თავის სკამზე. ამ ტიპის ღონისძიებები ადრე, ჩემს ბავშვობაში ტარდებოდა და ძალიან კარგიც იყო. ჯერ არ ვიცით, ეს კარნავალი სად გაიმართება.
– თქვენ ირგვლივ ჭორები ისევ ტრიალებს?
მაკა: ჰო, რატომღაც არ დაიღალნენ იმის მტკიცებით, რომ მე და რატის ერთმანეთი გვიყვარს. ერთხელ ვიღაც ამტკიცებდა, მაკა ქმარს გაშორდა და ცოლად რატის გაჰყვაო. მეცინება, რა ვქნა.
– კი, ნამდვილად ლაპარაკობდნენ, რომ ქმარს გაშორდით. იმ პერიოდში თქვენს ოჯახში მართლაც ხომ არ იყო პრობლემა?
მაკა: არა, პირად ცხოვრებაში ყველაფერი დალაგებული მაქვს, ეს სიცრუეა და მეტი არაფერი.
რატი: ისე, ჩემს პირად ცხოვრებაზე კარგა ხანია ჭორები აღარ გამიგია.
მაკა: ერთხელ რატიმ მაია ასათიანის გადაცემაში თქვა, მაკასნაირი გოგოები მომწონსო. ეს მთელმა ქალაქმა აიტაცა და ამბობდნენ, თუ მისნაირი გოგოები მოსწონდა, რატომ მაკა არ მოიყვანა ცოლადო. ვერ გადახარშეს, რომ ჩვენ მეგობრები ვართ.
რატი: მაკას არაჩვეულებრივი ქმარი ჰყავს. თავიდან ვღელავდი, რომ მაკა "დუეტისთვის" დროს ვეღარ გამონახავდა, მაგრამ პირიქით მოხდა. ვახო ჩვენს კარიერას გამუდმებით უწყობს ხელს.
მაკა: მთელი ცხოვრება ამისთვის ვიწვალე და ახლა სიმღერის გარეშე ყოფნას ვეღარ შევძლებ. პირადი კი ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ ჩემი პროფესიის გარეშე არსებობა წარმოუდგენლად მიმაჩნია. ექვსწლიანი პაუზა მქონდა და ეს იყო ჩემი ცხოვრების შავი ლაქა. ვახო ჩვენი დიდი გულშემატკივარი და ძალიან კარგი შემფასებელია.
– რატი, ამდენი ქალი ტრიალებს თქვენ გარშემო და თქვენი შესაფერისი როგორ ვერ იპოვეთ?
რატი: რამდენადაც ლაღი ვჩანვარ, იმდენად რთული ხასიათი მაქვს.
მაკა: იმდენად რთული და პრეტენზიულია, იმდენ რამეში მაკრიტიკებს, რომ არ ვიცი, ამას მისი ცოლი როგორ აიტანს. ვთქვათ, ნივთი ერთი ადგილიდან მეორეზე რომ გადავდო, შეუძლია გამაკრიტიკოს და მითხრას, ცოტა ლამაზად რატომ არ დადეო. რატი ადრე უფრო ლაღი იყო, ახლა უფრო მეტი მოთხოვნები აქვს.
რატი: დურგლიშვილებს გენეტიკაში გვაქვს გვიან დაოჯახება. ბიძაჩემი 34 წლის იყო, ცოლი რომ შეირთო, მამაჩემი – 35–ის. ასე რომ, არ ვნერვიულობ, დრო ჯერ კიდევ მაქვს. საკუთარი თავისგან ბევრს მოვითხოვ. ვცდილობ, შეცდომების გარეშე ვიცხოვრო. 30 წლის ვარ და ბევრი რამ აღარ მეპატიება. უკან რომ ვიყურები, ჩემ განვლილ გზას დიდი სიამოვნებით გადავავლებ ხოლმე თვალს. მინდა, ზევით–ზევით წავიდე.
მაკა: ჩემზე კარგად რატის არავინ იცნობს, მგონი, საკუთარი დედაც კი. მაია დეიდას ვეუბნები ხოლმე, მე მკითხეთ და გიპასუხებთ, რა უნდა, რა სჭირს–მეთქი. ძალიან რთულია რატის რიტმს აჰყვე, სულ ძიებაშია.
– არასოდეს გიმაჭანკლიათ მისთვის?
მაკა: არა, რას ამბობთ! რატიმ იმდენად კარგად იცის, როგორი გოგონა უნდა და როდის, ჩემი ჩარევა საჭირო არ არის. მის გვერდით ვერავინ წარმომიდგენია, ცოტა ეგოისტური მომენტიც მაქვს.
რატი: მაკამ იცის, რომ მაღიზიანებს პირად ცხოვრებაზე ლაპარაკი.
– წინა ინტერვიუში მითხარით, რომ დუეტი "ჯორჯია" ევროპას უმიზნებს, იქ გინდათ, სცადოთ ბედი. ამ მხრივ რაიმე სიახლე ხომ არ გაქვთ?
მაკა: ჯერ – არა. იურმალის შემდეგ ბევრი შემოთავაზება გვქონდა, მაგრამ გამარჯვებიდან ერთ კვირაში აგვისტოს ომი დაიწყო. მოსკოვში კონტრაქტები გამზადებული იყო, მაგრამ...
რატი: იმას კი არ ვნანობთ, რომ ჩვენ იქ არ ვართ, უბრალოდ ძნელია, როცა ვერ აკეთებ იმას, რისი პოტენციალიც გაქვს. ჩემი სოფელი ახალგორშია, ომამდე ყოველ შაბათ–კვირას ჩავდიოდი განტვირთვის მიზნით. ახლა ვეღარ ჩავდივარ ოკუპირებულ ტერიტორიაზე. ეს არის ულამაზესი ადგილი ულამაზესი ხალხით. საკურორტო ზონაა, მდინარე, ულამაზესი ტყე, ჩანჩქერი... წყალში ხელს ჩაყოფდი, კალმახებს დაიჭერდი. იქ დიდი სამეგობრო მყავდა, მაგარ დროს ვატარებდით. მეზობლებს ხან ყველი მოჰქონდათ, ხან – კვერცხები...
მაკა: ომამდე ბოლო ორი ზაფხული იქ გავატარეთ. მოვასწარით.
– სოლო კონცერტს არ გეგმავთ?
მაკა: კი, ჩვენი საქმიანობის ერთი ეტაპი სოლო კონცერტით დაგვირგვინდება, რომელსაც ფილარმონიაში გავმართავთ.
რატი: იმის შიში არ გვაქვს, რომ ფილარმონიას ვერ გავავსებთ, უბრალოდ ფინანსებია ამისთვის საჭირო. გვინდა, რომ ძალიან ლამაზი და პომპეზური საღამო გამოვიდეს. წინ ბევრი საქმე გვაქვს, სოლო ალბომია გამოსაშვები, რომლისთვისაც უკვე 20 სიმღერა გვაქვს. გვინდა, სიდი 40 ათასიანი ტირაჟით დაიბეჭდოს. ამ ყველაფერს კი ფული სჭირდება.
ლანა კიკნაძე