ნატო დუმბაძე: ""საქართველოს ვარსკვლავს" არ ვუყურებ, "ახალი ხმა" კი ძალიან მომწონს"
2 348 ნახვა
დათო ხუჯაძე, ბუკა მანაგაძე, ჯაბა ქარსელაძე, თიკა ჯამბურია, ქეთა თოფურია, ჯგუფი "სეიშენი"... – ამ მომღერალთა პროდიუსერი ერთ დროს ნატო დუმბაძე გახლდათ. მისი ორგანიზებით ჩატარებული კონცერტები ანშლაგით მიმდინარეობდა. მაშინ ქართული შოუბიზნესი აყვავებას განიცდიდა. შემდეგ კი ცნობილი პროდიუსერი ასპარეზს ჩამოშორდა ისევე, როგორც შოუბიზნესის ბევრი ცნობილი სახე. თუმცა უქმად არც ამ წლებს ჩაუვლია. პოლიტიკურ პროცესებს დიდხანს აკვირდებოდა, როგორც თვითონ ამბობს, "ბევრი იმეცადინა" და ბოლოს მიხვდა, რომ პოლიტიკურ პიარზე სიამოვნებით იმუშავებდა. ჩვენთან საუბარში ისიც კი თქვა, მგონი, მალე პოლიტიკაში გადავინაცვლებო. იქვე დააყოლა, ვხუმრობო, მაგრამ მოგეხსენებათ ანდაზა სიმართლის მარცვალზე...
– ქალბატონო ნატო, ბევრი მომღერლის პროდიუსერი იყავით. როგორ ფიქრობთ, დაგიფასდათ შრომა?
– დამიფასდა თუნდაც იმით, რომ თითოეულს ეკრანზე ვხედავ. ყველასთან კარგი ურთიერთობა მაქვს, ვმეგობრობ. ძირითადად "სეიშენის" ბიჭები მირეკავენ და მეკითხებიან, ბოს, როგორ ხარო. ქეთა თოფურიასთან ხშირი ურთიერთობა მაქვს, მისი არც ერთი გამოსვლა მრჩება უყურადღებოდ. რამდენიმე დღის წინ ერთ–ერთი სიმღერა ისე შეასრულა, ცრემლები მომადგა. მისით ნამდვილად ვამაყობ. ყველამ იცის, რომ ქეთა "ა სტუდიოში" ჩემი მეშვეობით მოხვდა, მაგრამ მოსკოვში დიდი პოტენციალი წარმოაჩინა, მისით ყველა აღფრთოვანებულია. ვამაყობ, რომ ქეთაში არ შევმცდარვარ.
– ქეთა თოფურიას თუ არ ჩავთვლით, თქვენი მომღერლებიდან ფაქტობრივად აქტიურად თითქმის აღარავინ ჩანს. რა არის ამის მიზეზი?
– პირველ რიგში, ვიტყვი, რომ ყველა მომღერალთან წარმატებულად ვიმუშავე და მათი ესა თუ ის ჰიტი ჩემ მიერ არჩეული და ჩემი ინტელექტუალური შრომის შედეგი იყო. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ, რადგან მე მათი პროდიუსერი აღარ ვარ, იდეები ან პოტენციალი აღარ აქვთ. ზრდასრული ადამიანები არიან და იციან, რა უნდა აკეთონ, მაგრამ ბოლო პერიოდში ქართულ შოუბიზნესში ისეთი სურათი იყო, რომ აქტიურობის სურვილი დაკარგეს.
– თქვენც ამიტომ არ ჩანდით შოუბიზნესში?
– შეიძლება შოუბიზნესში არ ვჩანდი, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ამ სფეროდან წავედი. იმდენად პოლიტიზირებული ვარ, რომ, მგონი, მალე პოლიტიკაში გადავინაცვლებ. პოლიტიკურ პროცესებში ვარ ჩართული და თითოოროლა კლიპის პრეზენტაციას თუ არ ჩავთვლით, პოლიტიკურ დებატებს და ტოქ შოუებს ვუყურებ.
– ხუმრობთ, თუ მართლა აპირებთ პოლიტიკაში წასვლას?
– პოლიტიკური ანალიზის კეთებას იმდენად მივეჩვიე, რომ აღარაფერს გამოვრიცხავ... (იცინის). მეგობრებს პოლიტიკურ პროცესებზე ჩემი აზრი აინტერესებთ, მირეკავენ და უკვე ხუმრობენ კიდეც, აბა, ანალიტიკოსი ნატო დუმბაძე რას გვეტყვისო. ამა თუ იმ მოსალოდნელ ფაქტზე ხშირად ვწერდი და ჩემი ანალიზი რომ მართლდებოდა, ამით ვამაყობდი. ამ სამი–ოთხი წლის განმავლობაში, რაც არ ვჩანდი, პოლიტიკაში ბევრი ვიმეცადინე. დიდი მადლობა, რომ ახალი და იმაზე სერიოზული საფიქრალი მომეცა, ვიდრე მომღერლის გავარსკვლავებაა. პოლიტიკური პიარის ხაზით სიამოვნებით ვიმუშავებდი, ეს ჩემთვის შოუბიზნესზე ბევრად უფრო საინტერესო სამუშაო იქნება.
– რადგან პოლიტიკას თავად შეეხეთ, გკითხავთ, საქართველოში აქამდე შოუბიზნესი პოლიტიზირებული იყო?
– ვერ გეტყვით. შეიძლება შავი და თეთრი სიები მართლაც არსებობდა, მაგრამ ამის მომსწრე პირადად მე არ ვყოფილვარ. ესა თუ ის მომღერალი არჩევანს თვითონ აკეთებდა და ალბათ თვითონ თვლიდა, რომ სამთავრობო კონცერტებში არ უნდა ემღერა და პროტესტი ამით გამოეხატა. როგორ შეიძლებოდა ისეთი ხელისგულზე სატარებელი მომღერალი, როგორიც ნატო მეტონიძეა, დაბლოკილი ყოფილიყო?! ნატო მეტონიძემ, მაია ჯაბუამ და კიდევ რამდენიმე მომღერალმა თავიანთი პოზიცია მკაფიოდ გამოხატეს, რაც ერთგვარი პროტესტი იყო. მათ თვითონ თქვეს უარი კონცერტებში მონაწილეობაზე, მაგრამ მიმაჩნია, რომ მთავრობას ისინი მაინც უნდა დაეპატიჟა. ვინ იყო დაბლოკილი და ვინ – არა, ამას თვალყურს არ ვადევნებდი, მაგრამ ყველა იმ ადამიანის მჯერა, ვინც ამბობდა, რომ ამა თუ იმ კონცერტზე ვერ მღეროდა მხოლოდ იმის გამო, რომ განსხვავებული პოლიტიკური შეხედულებები ჰქონდა.
– როგორ ფიქრობთ, საქართველოში შესაძლებელია რაიმე სფერო, თუნდაც კულტურისა და შოუბიზნესის, დეპოლიტიზირებული იყოს?
– ვნახეთ, რომ ამერიკაში წინასაარჩევნო პერიოდში მომღერლები ბარაკ ობამას მხარდასაჭერ კონცერტებზე მღეროდნენ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ პოლიტიკაში იყვნენ ჩართული. ჩვენთანაც ასე უნდა ხდებოდეს. არ შეიძლება ხელოვანმა რომელიმე პოლიტიკური ფიგურის მხარე მკვეთრად დაიჭიროს. მე, პირადად, არც ერთ შეკრებაზე არც ხელისუფლებას ვუკრავდი ტაშს და არც ოპოზიციას, თუმცა იმასაც ვიტყვი, რომ "თავისუფალი დემოკრატების" დიდი გულშემატკივარი ვარ და მინდა, წარმატება ვუსურვო. მათი ტონი და საუბარი მსიამოვნებს. ამ გუნდის წარმომადგენლები ყველა ჩემს კრიტერიუმს აკმაყოფილებენ. მათ ღიად ვუჭერ მხარს, მაგრამ ეს ხდება ჩემს სახლში და ჩემს კედლებში... ძალიან მინდა, არ იყოს ამდენი პოლიტიკა და იყოს ბევრი გასართობი სატელევიზიო არხი, რომელიც ქართულ შოუბიზნესს ძალიან აკლია. პოლიტიკურ დებატებს კარგი მუსიკის მოსმენა მირჩევნია.
– მუსიკალური არხების გახსნა მართლაც იგეგმება, აპირებთ მათთან თანამშრომლობას?
– თანამშრომლობისთვის მზად ვარ. მე და მამუკა ღლონტს არაერთხელ გვითანამშრომლია, ძალიან კარგი პროექტები გვქონდა. ჩვენ მეგობრებიც ვიყავით, ამა თუ იმ საკითხზე ხშირად ვკამათობდით, მაგრამ ძალიან კარგი ტანდემი გვქონდა. მე არ ვარ ის ადამიანი, ქვეყანაში პოლიტიკოსების გვარები რომ იცვლება, რამის რიგში ჩავდგე. მაქვს იმის საშუალება, დამოუკიდებელი ვიყო. ალბათ ყველას ახსოვს, როცა მე არ შევუერთდი პროექტს "არტ იმედი", სადაც თითქმის მთელი შოუბიზნესი იყო გაერთიანებული, რადგან ვიცოდი, გუნდური მუშაობა არ გაამართლებდა. ყოველთვის მირჩევნია, მარტომ ვიმოქმედო. არც ის ვიცი, ვინ რას შემომთავაზებს და არც არაფრის მოლოდინში ვარ, მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ პროდუქტი უნდა შევქმნა და მუსიკალურ არხებზე მივიტანო.
– ამჟამად რას საქმიანობთ?
– ვმუშაობ ერთ–ერთ ჯგუფზე, რომელიც უცებ შევქმენი. ჯგუფს "ჯინსების თაობა" ჰქვია და მისი სოლისტი გიორგი ტიგინაშვილია. რამდენიმე სიმღერა გავაკეთეთ, რითიც მსმენელს კონცერტზე მოვიყვანთ.
– ამ ხნის განმავლობაში მხოლოდ ერთმა მომღერალმა დაგაინტერესათ?
– დიახ, რადგან, როგორც გითხარით, სხვა რაღაცეებზე ფიქრით ვიყავი დაკავებული და, სიმართლე გითხრათ, გიორგი ტიგინაშვილის გარდა ისედაც არავინ გამოჩენილა, ვინც ჩემში აღფრთოვანებას გამოიწვევდა.
– მიმდინარე მუსიკალურ პროექტებზე რა აზრის ხართ?
– "საქართველოს ვარსკვლავს" არ ვუყურებ, "ახალი ხმა" კი ძალიან მომწონს. ლაშა თოფურიას, მაკო კვიტაიშვილს და ნინი ცნობილაძეს გამოვარჩევდი, მაგრამ ნინი ცნობილაძეს განსაკუთრებით ვგულშემატკივრობ.
– ისიც უნდა ითქვას, რომ პროექტებში ბევრი ნიჭიერი მომღერალი ჩნდება, მაგრამ ადრე თუ გვიან ისევ ქრება, თითქოს პერსპექტივა არანაირი ჩანს. ისე გამოდის, კონკურსებში გასვლაც აზრს კარგავს.
– პროექტის მიზანი ნიჭიერი მომღერლის წარმოჩენაა. პროდიუსერებს გვეუბნებიან, ჩვენ ხომ გაჩვენეთ, ახლა თქვენ იმოქმედეთო, მაგრამ მე ვერაფერს გავაკეთებ იქ, სადაც მუსიკალური ტელევიზია არ არსებობს. კარგი თაობა მოდის და ამის დასტური საბავშვო "ევროვიზიაა". ამ კონკურსზე წარმატებაში გიგა კუხიანიძეს უდიდესი წვლილი მიუძღვის. ორჯერ პირველი ადგილი უკვე პრეცედენტია.
– როგორ გაიხსენებთ იმ წლებს, როცა დარბაზები, სცენა არ თბებოდა, კონცერტები კი ანშლაგით ტარდებოდა? რას მოჰყავდა ქართველი მაყურებელი კონცერტზე?
– 2000–2004 წლამდე ფილარმონიაშიც და სპორტის სასახლეშიც მასშტაბური კონცერტები ტარდებოდა. არსებობდნენ ორგანიზატორები, რომლებიც ძალიან დიდ ბანერს გამოფენდნენ და თუკი ვინმე პირს გააღებდა, ყველას კონცერტს აკეთებდნენ. ასეთ კონცერტს "სალიანკა" ერქვა. მოგვწონდა თუ არა, ამ ყველაფრის ხალისი მაინც არსებობდა და ბილეთში 5 ლარის გადახდას მსმენელიც მიჩვეული იყო. შალვა რამიშვილი, მამუკა ღლონტი, გია გუმბერიძე, მამულიჩა და მე იმ პროდიუსერთა ჯგუფი ვიყავით, ვინც მაყურებელი კონცერტებზე სიარულს მიაჩვია. ჩვენ დღესაც ვარსებობთ, მაგრამ... შალვა რამიშვილი ძალიან ნიჭიერია, მას ჩემი ქება ნამდვილად არ სჭირდება. პიარი კარგად იცის და თავის საქმეს ყოველთვის კარგად აკეთებდა. ძალიან კარგად მახსოვს ჯგუფ "სახის" კონცერტი, როდესაც დარბაზი ინგრეოდა და შუშები რომ არ დალეწილიყო, შალვას დაცვის 6 ბრიგადის გამოძახება დასჭირდა. დღეს კი ეს ყველაფერი აღარ ხდება, რადგან კონცერტის გაკეთებას, მინიმუმი, 50 ათასი ლარი სჭირდება. წინა წლებში იჯარას და აპარატურას სხვა ფასი ჰქონდა. თქვენ არ იცით, ჩვენ რა პირობებში გვიწევდა მუშაობა! სპორტის სასახლეში გათბობა არ იყო და წინასაკონცერტო მზადება 1 თვე გვიწევდა. პირობები კი გაუმჯობესდა, მაგრამ შესაბამისად იჯარის ფასმაც მოიმატა. მოკლედ, ისევ ფინანსებთან მივდივართ. ამიტომაც არის, რომ მომღერალი ჩაწერს ერთ სიმღერას, პრემიერას რომელიმე ტოქ შოუში გააკეთებს და ამით ჩერდება.
– თქვენს პირად ცხოვრებაზეც გკითხავთ, ამ მხრივ რა სიახლეებია?
– ჩემი შვილი გათხოვდა. სოფომ და მისმა ქმარმა, გიორგი ჟღენტმა, ჯვარი პრაღაში დაიწერეს. სხვათა შორის, ჩეხეთის დედაქალაქში ქართული ჯვრისწერა პირველად შედგა. აგვისტოში კი შვილიშვილი შემეძინა. მე და ჩემი შვილი, ლიზა, ორი თვე იქ ვიყავით, მაგრამ იმისთვის, რომ 1 ოქტომბერს ჩემი პოლიტიკური არჩევანი დამეფიქსირებინა, საქართველოში დავბრუნდი.
სოფიო ბოჭორიძე
– ქალბატონო ნატო, ბევრი მომღერლის პროდიუსერი იყავით. როგორ ფიქრობთ, დაგიფასდათ შრომა?
– დამიფასდა თუნდაც იმით, რომ თითოეულს ეკრანზე ვხედავ. ყველასთან კარგი ურთიერთობა მაქვს, ვმეგობრობ. ძირითადად "სეიშენის" ბიჭები მირეკავენ და მეკითხებიან, ბოს, როგორ ხარო. ქეთა თოფურიასთან ხშირი ურთიერთობა მაქვს, მისი არც ერთი გამოსვლა მრჩება უყურადღებოდ. რამდენიმე დღის წინ ერთ–ერთი სიმღერა ისე შეასრულა, ცრემლები მომადგა. მისით ნამდვილად ვამაყობ. ყველამ იცის, რომ ქეთა "ა სტუდიოში" ჩემი მეშვეობით მოხვდა, მაგრამ მოსკოვში დიდი პოტენციალი წარმოაჩინა, მისით ყველა აღფრთოვანებულია. ვამაყობ, რომ ქეთაში არ შევმცდარვარ.
– ქეთა თოფურიას თუ არ ჩავთვლით, თქვენი მომღერლებიდან ფაქტობრივად აქტიურად თითქმის აღარავინ ჩანს. რა არის ამის მიზეზი?
– პირველ რიგში, ვიტყვი, რომ ყველა მომღერალთან წარმატებულად ვიმუშავე და მათი ესა თუ ის ჰიტი ჩემ მიერ არჩეული და ჩემი ინტელექტუალური შრომის შედეგი იყო. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ, რადგან მე მათი პროდიუსერი აღარ ვარ, იდეები ან პოტენციალი აღარ აქვთ. ზრდასრული ადამიანები არიან და იციან, რა უნდა აკეთონ, მაგრამ ბოლო პერიოდში ქართულ შოუბიზნესში ისეთი სურათი იყო, რომ აქტიურობის სურვილი დაკარგეს.
– თქვენც ამიტომ არ ჩანდით შოუბიზნესში?
– შეიძლება შოუბიზნესში არ ვჩანდი, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ამ სფეროდან წავედი. იმდენად პოლიტიზირებული ვარ, რომ, მგონი, მალე პოლიტიკაში გადავინაცვლებ. პოლიტიკურ პროცესებში ვარ ჩართული და თითოოროლა კლიპის პრეზენტაციას თუ არ ჩავთვლით, პოლიტიკურ დებატებს და ტოქ შოუებს ვუყურებ.
– ხუმრობთ, თუ მართლა აპირებთ პოლიტიკაში წასვლას?
– პოლიტიკური ანალიზის კეთებას იმდენად მივეჩვიე, რომ აღარაფერს გამოვრიცხავ... (იცინის). მეგობრებს პოლიტიკურ პროცესებზე ჩემი აზრი აინტერესებთ, მირეკავენ და უკვე ხუმრობენ კიდეც, აბა, ანალიტიკოსი ნატო დუმბაძე რას გვეტყვისო. ამა თუ იმ მოსალოდნელ ფაქტზე ხშირად ვწერდი და ჩემი ანალიზი რომ მართლდებოდა, ამით ვამაყობდი. ამ სამი–ოთხი წლის განმავლობაში, რაც არ ვჩანდი, პოლიტიკაში ბევრი ვიმეცადინე. დიდი მადლობა, რომ ახალი და იმაზე სერიოზული საფიქრალი მომეცა, ვიდრე მომღერლის გავარსკვლავებაა. პოლიტიკური პიარის ხაზით სიამოვნებით ვიმუშავებდი, ეს ჩემთვის შოუბიზნესზე ბევრად უფრო საინტერესო სამუშაო იქნება.
– რადგან პოლიტიკას თავად შეეხეთ, გკითხავთ, საქართველოში აქამდე შოუბიზნესი პოლიტიზირებული იყო?
– ვერ გეტყვით. შეიძლება შავი და თეთრი სიები მართლაც არსებობდა, მაგრამ ამის მომსწრე პირადად მე არ ვყოფილვარ. ესა თუ ის მომღერალი არჩევანს თვითონ აკეთებდა და ალბათ თვითონ თვლიდა, რომ სამთავრობო კონცერტებში არ უნდა ემღერა და პროტესტი ამით გამოეხატა. როგორ შეიძლებოდა ისეთი ხელისგულზე სატარებელი მომღერალი, როგორიც ნატო მეტონიძეა, დაბლოკილი ყოფილიყო?! ნატო მეტონიძემ, მაია ჯაბუამ და კიდევ რამდენიმე მომღერალმა თავიანთი პოზიცია მკაფიოდ გამოხატეს, რაც ერთგვარი პროტესტი იყო. მათ თვითონ თქვეს უარი კონცერტებში მონაწილეობაზე, მაგრამ მიმაჩნია, რომ მთავრობას ისინი მაინც უნდა დაეპატიჟა. ვინ იყო დაბლოკილი და ვინ – არა, ამას თვალყურს არ ვადევნებდი, მაგრამ ყველა იმ ადამიანის მჯერა, ვინც ამბობდა, რომ ამა თუ იმ კონცერტზე ვერ მღეროდა მხოლოდ იმის გამო, რომ განსხვავებული პოლიტიკური შეხედულებები ჰქონდა.
– როგორ ფიქრობთ, საქართველოში შესაძლებელია რაიმე სფერო, თუნდაც კულტურისა და შოუბიზნესის, დეპოლიტიზირებული იყოს?
– ვნახეთ, რომ ამერიკაში წინასაარჩევნო პერიოდში მომღერლები ბარაკ ობამას მხარდასაჭერ კონცერტებზე მღეროდნენ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ პოლიტიკაში იყვნენ ჩართული. ჩვენთანაც ასე უნდა ხდებოდეს. არ შეიძლება ხელოვანმა რომელიმე პოლიტიკური ფიგურის მხარე მკვეთრად დაიჭიროს. მე, პირადად, არც ერთ შეკრებაზე არც ხელისუფლებას ვუკრავდი ტაშს და არც ოპოზიციას, თუმცა იმასაც ვიტყვი, რომ "თავისუფალი დემოკრატების" დიდი გულშემატკივარი ვარ და მინდა, წარმატება ვუსურვო. მათი ტონი და საუბარი მსიამოვნებს. ამ გუნდის წარმომადგენლები ყველა ჩემს კრიტერიუმს აკმაყოფილებენ. მათ ღიად ვუჭერ მხარს, მაგრამ ეს ხდება ჩემს სახლში და ჩემს კედლებში... ძალიან მინდა, არ იყოს ამდენი პოლიტიკა და იყოს ბევრი გასართობი სატელევიზიო არხი, რომელიც ქართულ შოუბიზნესს ძალიან აკლია. პოლიტიკურ დებატებს კარგი მუსიკის მოსმენა მირჩევნია.
– მუსიკალური არხების გახსნა მართლაც იგეგმება, აპირებთ მათთან თანამშრომლობას?
– თანამშრომლობისთვის მზად ვარ. მე და მამუკა ღლონტს არაერთხელ გვითანამშრომლია, ძალიან კარგი პროექტები გვქონდა. ჩვენ მეგობრებიც ვიყავით, ამა თუ იმ საკითხზე ხშირად ვკამათობდით, მაგრამ ძალიან კარგი ტანდემი გვქონდა. მე არ ვარ ის ადამიანი, ქვეყანაში პოლიტიკოსების გვარები რომ იცვლება, რამის რიგში ჩავდგე. მაქვს იმის საშუალება, დამოუკიდებელი ვიყო. ალბათ ყველას ახსოვს, როცა მე არ შევუერთდი პროექტს "არტ იმედი", სადაც თითქმის მთელი შოუბიზნესი იყო გაერთიანებული, რადგან ვიცოდი, გუნდური მუშაობა არ გაამართლებდა. ყოველთვის მირჩევნია, მარტომ ვიმოქმედო. არც ის ვიცი, ვინ რას შემომთავაზებს და არც არაფრის მოლოდინში ვარ, მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ პროდუქტი უნდა შევქმნა და მუსიკალურ არხებზე მივიტანო.
– ამჟამად რას საქმიანობთ?
– ვმუშაობ ერთ–ერთ ჯგუფზე, რომელიც უცებ შევქმენი. ჯგუფს "ჯინსების თაობა" ჰქვია და მისი სოლისტი გიორგი ტიგინაშვილია. რამდენიმე სიმღერა გავაკეთეთ, რითიც მსმენელს კონცერტზე მოვიყვანთ.
– ამ ხნის განმავლობაში მხოლოდ ერთმა მომღერალმა დაგაინტერესათ?
– დიახ, რადგან, როგორც გითხარით, სხვა რაღაცეებზე ფიქრით ვიყავი დაკავებული და, სიმართლე გითხრათ, გიორგი ტიგინაშვილის გარდა ისედაც არავინ გამოჩენილა, ვინც ჩემში აღფრთოვანებას გამოიწვევდა.
– მიმდინარე მუსიკალურ პროექტებზე რა აზრის ხართ?
– "საქართველოს ვარსკვლავს" არ ვუყურებ, "ახალი ხმა" კი ძალიან მომწონს. ლაშა თოფურიას, მაკო კვიტაიშვილს და ნინი ცნობილაძეს გამოვარჩევდი, მაგრამ ნინი ცნობილაძეს განსაკუთრებით ვგულშემატკივრობ.
– ისიც უნდა ითქვას, რომ პროექტებში ბევრი ნიჭიერი მომღერალი ჩნდება, მაგრამ ადრე თუ გვიან ისევ ქრება, თითქოს პერსპექტივა არანაირი ჩანს. ისე გამოდის, კონკურსებში გასვლაც აზრს კარგავს.
– პროექტის მიზანი ნიჭიერი მომღერლის წარმოჩენაა. პროდიუსერებს გვეუბნებიან, ჩვენ ხომ გაჩვენეთ, ახლა თქვენ იმოქმედეთო, მაგრამ მე ვერაფერს გავაკეთებ იქ, სადაც მუსიკალური ტელევიზია არ არსებობს. კარგი თაობა მოდის და ამის დასტური საბავშვო "ევროვიზიაა". ამ კონკურსზე წარმატებაში გიგა კუხიანიძეს უდიდესი წვლილი მიუძღვის. ორჯერ პირველი ადგილი უკვე პრეცედენტია.
– როგორ გაიხსენებთ იმ წლებს, როცა დარბაზები, სცენა არ თბებოდა, კონცერტები კი ანშლაგით ტარდებოდა? რას მოჰყავდა ქართველი მაყურებელი კონცერტზე?
– 2000–2004 წლამდე ფილარმონიაშიც და სპორტის სასახლეშიც მასშტაბური კონცერტები ტარდებოდა. არსებობდნენ ორგანიზატორები, რომლებიც ძალიან დიდ ბანერს გამოფენდნენ და თუკი ვინმე პირს გააღებდა, ყველას კონცერტს აკეთებდნენ. ასეთ კონცერტს "სალიანკა" ერქვა. მოგვწონდა თუ არა, ამ ყველაფრის ხალისი მაინც არსებობდა და ბილეთში 5 ლარის გადახდას მსმენელიც მიჩვეული იყო. შალვა რამიშვილი, მამუკა ღლონტი, გია გუმბერიძე, მამულიჩა და მე იმ პროდიუსერთა ჯგუფი ვიყავით, ვინც მაყურებელი კონცერტებზე სიარულს მიაჩვია. ჩვენ დღესაც ვარსებობთ, მაგრამ... შალვა რამიშვილი ძალიან ნიჭიერია, მას ჩემი ქება ნამდვილად არ სჭირდება. პიარი კარგად იცის და თავის საქმეს ყოველთვის კარგად აკეთებდა. ძალიან კარგად მახსოვს ჯგუფ "სახის" კონცერტი, როდესაც დარბაზი ინგრეოდა და შუშები რომ არ დალეწილიყო, შალვას დაცვის 6 ბრიგადის გამოძახება დასჭირდა. დღეს კი ეს ყველაფერი აღარ ხდება, რადგან კონცერტის გაკეთებას, მინიმუმი, 50 ათასი ლარი სჭირდება. წინა წლებში იჯარას და აპარატურას სხვა ფასი ჰქონდა. თქვენ არ იცით, ჩვენ რა პირობებში გვიწევდა მუშაობა! სპორტის სასახლეში გათბობა არ იყო და წინასაკონცერტო მზადება 1 თვე გვიწევდა. პირობები კი გაუმჯობესდა, მაგრამ შესაბამისად იჯარის ფასმაც მოიმატა. მოკლედ, ისევ ფინანსებთან მივდივართ. ამიტომაც არის, რომ მომღერალი ჩაწერს ერთ სიმღერას, პრემიერას რომელიმე ტოქ შოუში გააკეთებს და ამით ჩერდება.
– თქვენს პირად ცხოვრებაზეც გკითხავთ, ამ მხრივ რა სიახლეებია?
– ჩემი შვილი გათხოვდა. სოფომ და მისმა ქმარმა, გიორგი ჟღენტმა, ჯვარი პრაღაში დაიწერეს. სხვათა შორის, ჩეხეთის დედაქალაქში ქართული ჯვრისწერა პირველად შედგა. აგვისტოში კი შვილიშვილი შემეძინა. მე და ჩემი შვილი, ლიზა, ორი თვე იქ ვიყავით, მაგრამ იმისთვის, რომ 1 ოქტომბერს ჩემი პოლიტიკური არჩევანი დამეფიქსირებინა, საქართველოში დავბრუნდი.
სოფიო ბოჭორიძე
