უცნაური სიყვარული (1)
2 148 ნახვა
ფანჯრიდან შემომავალ მზეს ოთახი სასიამოვნოდ გაენათებინა.კოხტად მოწყობილი ოთახი მზის შუქზე უფრო მყუდრო ჩანდა.ელენეს უკვე გაღვიძებოდა ,ცალი თვალი გაეხილა და მზეს უღიმოდა.
მოდით, მოკლედ გეტყვით ელენეს დახასიათებას.. ის ოცი წლის ,მშვენიერი შესახედაობის მქონე გოგონა იყო,გარეგნობასთან ერთად ღმერთს მისთვის ფაქიზი და სათუთი სული მიეცა.ის იმ გოგოების კატეგორიას მიეკუთვნებოდა ბავშვობიდან ჯერ კიდევ, რომ არ გამოსულან და სამყარო ზღაპარივით მშვენიერი რომ ეჩვენებათ.
ელენე დამამთავრებელ კურსზე იყო ,ბაკალავრის დიპლომის დაცვის, შემდეგ მშობლები მაგისტრატურაში სასწავლებლად საოცნებო ამერიკაში უპირებდნენ, ნათესავებთან გაშვებას .გოგონა მომავალს იმედით შეჰყურებდა და სიხარულისგან ხანდახან ტანში შეაჯრჯოლებდა ხოლმე.კბილებს დაკრეჭდა და ისე ყურის წამღებად დაიყვირებდა ,კაცს ეგონებოდა რაღაც უბედურებას გადაეყარაო ,არადა ეს ჩვევა გოგონას უზღვავო სიხარულის მაჩვენებელი იყო.
ელენეს ოჯახის სიმდიდრე და ფუფუნება მამის ლევან შენგელიას დამსახურება იყო. ლევანი შინაგან საქმეთა სამინისტროში დიდ თანამდებობაზე იყო .ბუნებით პატრიოტი კაცი ძალ–ღონეს არ იშურებდა სამშობლოს დასახმარებლად.ლევანს და ნუკის ბავშვი დიდი ხანი არ უჩნდებოდათ.ბოლოს მკურნალობამ თუ უფლის კეთილმა ნებამ შედეგი გამოიღო და ოცწლიანი ცოლ–ქმრობის შემდეგ ოჯახში ულამაზესი გოგონა დაიბადა.ელენე ბავშვობიდან აკვირვებდა მშობლებს და ახლობლებს ნიჭით , მკაცრი და ჯიქური ხასიათით.ბავშვური სახის მიღმა თავის თავში დაჯერებული ადამიანი იმალებოდა,ოღონდ კარგი გაგებით მკითხველო.
ელენე წამოხტა .სახლში სიჩუმე იყო როგორც ყოველთვის.დედა მთავარი მორიგე იყო და სახლში ,რაც ელენე წამოიზარდა,იშვიათად იყო ხოლმე .მამაც სამსახურში ეგულებოდა გოგონას.ელენემ სწრაფად აიდუღა ყავა ,ლაითად წაიხემსა და საძინებელში გავარდა.ნახევარი საათის შემდეგ ბოლო მოდაზე გამოპრანჭულმა გოგონამ სახლის კარი გაიხურა და უნივერსიტეტისკენ ბედნიერი ღიმილით გაემართა.
ვინნ იფიქრებდა,რომ ეს ლამაზად დაწყებული გაზაფხულის დილა ჯოჯოხეთად გადაექცეოდა გოგონას.
ყველაფერი ისე არ ხდება ,როგორც გვინდა.შეიძლება ერთმა დღემ ცხოვრება თავდაყირა დააყენოს.იმედები და მომავლის რწმენა დაგიკარგოს და დიდი ტკივილი მოგაყენოს.მაგრამ ეს ცხოვრებაა ხალხო და უნდა გავუმკლავდეთ ბოლომდე,ის არის ნამდვილი ადამიანი ვინც გასაჭირში უკან არ დაიხევს და ტკივილს იქით შეუტევს. თავი რომ არ შეგაწყინოთ თხრობას გავაგრძელებ.
ელენე უნივერსიტეტს უახლოვდებოდა.რაღაც სიჩუმე იყო ეზოში.ვერ გაერკვია გოგონას რა ხდებოდა.აი ბიჭის შემოხვდა,რომელმაც გოგონას უთხრა,რომ რექტორატმა მეოთხე კურსის სტუდენტები მთავარ დარბაზში დაიბარა დანარჩენი კი გაუშვაო.ელენემ ჯერ იფიქრა ამ ბიჭივით სახლში ხომ არ წასულიყო ,მაგრამ რადგანაც რექტორატის განცხადება მასაც ეხებოდა გადაწყვიტა დასწრებოდა და ენახა რა ხდებოდა უნივერსიტეტის დიდ დარბაზში.
გოგონამ შენობის კიბეები აირბინა და მორიდებით დააკაკუნა დარბაზის კარზე.
–შემოდით! –შემოესმა მშვიდი ახალგაზრდა მამაკაცის ხმა
გოგონამ დარბაზის მძიმე კარი შეაღო და შეიხედა.
პირველი რაც თვალში მოხვდა იყო შეშინებული ბავშვების მზერა.დარბაზი სავსე იყო ნაცნობი თუ უცნობი სახეებით.ელენემ დაინახა,როგორ გამოემართა მაღალი დაკუნთული აღნაგობის მამაკაცი,მხარში ხელი ჩაავლო და სკამზე დაჯექიო ხელი უბიძგა.გოგონა შეცბა,კურსელებს გადახედა ,უნოდა გაეგო რა ხდებოდა,მაგრამ მათი მზერა ვერ დაიჭირა,ბავშვები იატაკს დასცქეროდნენ. აი ,რექტორიც დაინახა ცალკე,რომ დამჯდარიყო.ორ ახალგაზრდა შავებში გამოწყობილ მამაკაცს რაღაცას უხსნიდა.ელენეს არ გამოჰპარვია როგორ თრთოდა ყოველთვის მშვიდი,მოხუცი რექტორის ბაგეები. ელენე გამოერკვა.რა ჯანდაბა ხდებაო–გაიფიქრა გულში და დაიძახა:
–უკაცრავად მაგრამ ვერ გვეტყვით ლექციები რატომ არ გვიტარდება? ან ეს შეკრება რას მივაწერით?
დარბაზის ცენტრში ,ტრიბუნასთან მდგომმა მამაკაცმა გადმოხედა ურჩ დამსწრეს და იქვე შავებში ჩაცმულ მამაკაცებს სთხოვა დაეკეტათ უნივერსიტეტის კარი.
ელენემ მობილურს დახედა და შეამჩნია რომ ტელეფონს რაღაც დამართნოდა.–სენსორმა გაჭედა ალბად –გაიფიქრა და ტელეფონი გადატვირთა.ნოკიას მელოდია დარბაზის ექომ აიტაცა.
–სიხშირე დახშულია გოგონა! ვერც დაგირეკავენ და ვერ დარეკავ!– ტრიბუნასთან მდგომმა ზორბა მაამაკაცმა ელენეს მისამართით გააკეთა განცხადება,მიკროფონი ჩართო და საუბარი დაიწყო :
–მოგესალმებით ! თქვენ მე არ მიცნობთ ,ისევე როგორც მე თქვენ,მაგრამ ჩვენ ერთი იდეა გვაერთიანებს:სამშობლოს სიყვარული.ჩვენ ისეთივე პატრიოტები ვართ ,როგორც ვთქვათ …–ზორბა ტანი უცებ გაჩუმდა.
–როგორც ილია ჭავჭავაძე უფროსო–შეაშველა სიტყვა შავებში ჩაცმულთაგან ერთერთმა.
–დიახ,გმადლობ გია!თუნდაც,როგორც ილია მართალი,ჩვენ იძულებული ვართ უკანასკნელ ზომებს მივმართოთ და გვინდა თქვენც შეიტანოთ ამაში წვლილი და დაგვეხმაროთ,რომ მთავრობა ვაიძულოთ დათმობებზე წავიდეს და ჩვენი თანამოძმეები გამოუშვას,რომლებიც ეხლა უსამართლობის გულისთვის იხდიან სასჯელს.დიახ,ვგონებ რომ სწორად მიმიხვდით აზრს,ნუ მიყურებთ ასეთი თვალებით .თქვენ ჩვენთან მოგიწევთ რამდენიმე დღე დარჩენა ამ მშვენიერი შნობის კედლებში.მე მართლაც პატრიოტი ვარ და არ დავუშვებ უდანაშაულოთა სისხლის ღვრას დამიჯერეთ,მაგრამ თქვენს უნდა დაგვეხმაროთ და სულელური საქციელებისგან თავი შეიკავოთ,–ტიპი აგრძელებდა საუბარს და ისე მსჯელობდა თითქოს მესია ყოფილიყო დედამიწის გადასარჩენად მოვლენილი.
ელენე გათიშული იჯდა,ანუ რა გამოდიოდა? ის და მისი თანაკურსელები ტყვეები ყოფილიყვნენ თან ვისი ვიღაც თავში ავარდნილი,პატრიოტობის ნიღაბს ამოფარებული ტიპების.გოგონამ უკან გაიხედა.დარბაზის კუთხეში უნივერსიტეტის სახე დიმა იჯდა,ლამაზი სახე ათრთოლებოდა.გოგონამ თვალებს არ დაუჯერა ,ის ობიექტი ვინც მამაცობის ეტალონად მიაჩნდა და რამდენიმე დღის წინ ჭკუას რომ კარგავდა ეხლა კურდღელივით იჯდა ,ცახცახებდა და ცრემლებს ღვრიდა.” თფუი,თქვენს კაცობას!”–ელენემ ერთი მაგრად შეიკურთხა გულში.ეხლა ყველა მამაკაცი ეზიზღებოდა მამამისის გარდა.
ელენემ იცოდა მამას უნდა დაკავშირებოდა,ლევანი ყველა უწყებას ჩართავდა და დაიხსნიდა ამ გაუგებრობიდან ამ საცოდავ სტუდენტებს და რექტორატს.მაგრამ ეს როგორ ეექნა? –იფიქრე ელენე,იფიქრე – აზრებს და იდეებს განიხილავდა გონებაში.
–სიები გვჭირდება! კომპიუტერის კოდი გვითხარი რომ შევიდეთ!ბატონო აჩილ! სტუდენთა დახასიათებებიც ასევე,რომ გავიგოთ ვისთან გვაქვს საქმე.იქნებ და ვინმე ცნობილი პიროვნების პირმშოც ზის აქ ჩვენს დიდებულ დარბაზში.–გადაულაპარაკა რექტორს იმ კაცმა,ცოტა ხნის წინ ტრიბუნიდან სიტყვებს რომ ისვრიდა მედიდურად პირიდან.
–გიორგი,თუ ღმერთი გწამს შეწყვიტე,ეს სპექტაკლი ,ჩვენ ერთმანეთს დიდი ხანია ვიცნობთ ,ბავშვები გაუშვი ,ისინი არაფერ შუაში არიან,რასაც გინდა იმას მოგცემ,ნუ დამადებ ცოდვად ამათ სისხლს.გაუშვი და მე დავრჩები –ცახ–ცახით ამობდა მოხუცი რექტორი და ცხვირსახოცით შუბლზე მომსკდარ ოფლს იწმენდდა.
–კოდი მეთქი !– იარაღის მჭიდი მიაბჯინა არჩილს შუბლთან მეორემ
ელენე მიხვდა ყველაფერს ,ეს ახალგაზრდა ოცდაათ წლამდე მამაკაცი გიორგიდ რომ იწოდებოდა არჩილი ამ ბანდის მეთაური უნდა ყოფილიყო.საიდან იცნობდა არჩილი? –შეიძლება მისი ყოფილი სტუდენტიც იყო .ელენე დააკვირდა გიროგის.სიმაღლით მეტრი ოთხმოცდაათი იქნებოდა,სპორტული აღნაგობის ,კოხტად გამოყვანილი ნაკვთებით,მოკლედ აჭრილი სრიალა შავი თმა და ბავშვივით ლამაზი გამოხედვა.სხვა დროს სხვა მომენტში აღფრთოვანდებოდა ელენე მისი გარეგნობით ,მაგრამ ეხლა რაც უფრო აკვირდებოდა,მით უფრო ეზიზღებოდა იგი .ბუნებას მისთვის ყველაფერი საუკეთესო მიეცა,მას კი ავაზაკობა აერჩია.
–ეს საინტერესოა.არც მეგონა თუ ესე გაგვიმართლებდა,თავად ლევანის ქალიშვილი,თუ შეიძლება აბრძანდეს ელენე შენგელია–დაიძახა უცებ გიორგიმ და დარბაზში მჯდომთ დააცქერდა.
ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება
მოდით, მოკლედ გეტყვით ელენეს დახასიათებას.. ის ოცი წლის ,მშვენიერი შესახედაობის მქონე გოგონა იყო,გარეგნობასთან ერთად ღმერთს მისთვის ფაქიზი და სათუთი სული მიეცა.ის იმ გოგოების კატეგორიას მიეკუთვნებოდა ბავშვობიდან ჯერ კიდევ, რომ არ გამოსულან და სამყარო ზღაპარივით მშვენიერი რომ ეჩვენებათ.
ელენე დამამთავრებელ კურსზე იყო ,ბაკალავრის დიპლომის დაცვის, შემდეგ მშობლები მაგისტრატურაში სასწავლებლად საოცნებო ამერიკაში უპირებდნენ, ნათესავებთან გაშვებას .გოგონა მომავალს იმედით შეჰყურებდა და სიხარულისგან ხანდახან ტანში შეაჯრჯოლებდა ხოლმე.კბილებს დაკრეჭდა და ისე ყურის წამღებად დაიყვირებდა ,კაცს ეგონებოდა რაღაც უბედურებას გადაეყარაო ,არადა ეს ჩვევა გოგონას უზღვავო სიხარულის მაჩვენებელი იყო.
ელენეს ოჯახის სიმდიდრე და ფუფუნება მამის ლევან შენგელიას დამსახურება იყო. ლევანი შინაგან საქმეთა სამინისტროში დიდ თანამდებობაზე იყო .ბუნებით პატრიოტი კაცი ძალ–ღონეს არ იშურებდა სამშობლოს დასახმარებლად.ლევანს და ნუკის ბავშვი დიდი ხანი არ უჩნდებოდათ.ბოლოს მკურნალობამ თუ უფლის კეთილმა ნებამ შედეგი გამოიღო და ოცწლიანი ცოლ–ქმრობის შემდეგ ოჯახში ულამაზესი გოგონა დაიბადა.ელენე ბავშვობიდან აკვირვებდა მშობლებს და ახლობლებს ნიჭით , მკაცრი და ჯიქური ხასიათით.ბავშვური სახის მიღმა თავის თავში დაჯერებული ადამიანი იმალებოდა,ოღონდ კარგი გაგებით მკითხველო.
ელენე წამოხტა .სახლში სიჩუმე იყო როგორც ყოველთვის.დედა მთავარი მორიგე იყო და სახლში ,რაც ელენე წამოიზარდა,იშვიათად იყო ხოლმე .მამაც სამსახურში ეგულებოდა გოგონას.ელენემ სწრაფად აიდუღა ყავა ,ლაითად წაიხემსა და საძინებელში გავარდა.ნახევარი საათის შემდეგ ბოლო მოდაზე გამოპრანჭულმა გოგონამ სახლის კარი გაიხურა და უნივერსიტეტისკენ ბედნიერი ღიმილით გაემართა.
ვინნ იფიქრებდა,რომ ეს ლამაზად დაწყებული გაზაფხულის დილა ჯოჯოხეთად გადაექცეოდა გოგონას.
ყველაფერი ისე არ ხდება ,როგორც გვინდა.შეიძლება ერთმა დღემ ცხოვრება თავდაყირა დააყენოს.იმედები და მომავლის რწმენა დაგიკარგოს და დიდი ტკივილი მოგაყენოს.მაგრამ ეს ცხოვრებაა ხალხო და უნდა გავუმკლავდეთ ბოლომდე,ის არის ნამდვილი ადამიანი ვინც გასაჭირში უკან არ დაიხევს და ტკივილს იქით შეუტევს. თავი რომ არ შეგაწყინოთ თხრობას გავაგრძელებ.
ელენე უნივერსიტეტს უახლოვდებოდა.რაღაც სიჩუმე იყო ეზოში.ვერ გაერკვია გოგონას რა ხდებოდა.აი ბიჭის შემოხვდა,რომელმაც გოგონას უთხრა,რომ რექტორატმა მეოთხე კურსის სტუდენტები მთავარ დარბაზში დაიბარა დანარჩენი კი გაუშვაო.ელენემ ჯერ იფიქრა ამ ბიჭივით სახლში ხომ არ წასულიყო ,მაგრამ რადგანაც რექტორატის განცხადება მასაც ეხებოდა გადაწყვიტა დასწრებოდა და ენახა რა ხდებოდა უნივერსიტეტის დიდ დარბაზში.
გოგონამ შენობის კიბეები აირბინა და მორიდებით დააკაკუნა დარბაზის კარზე.
–შემოდით! –შემოესმა მშვიდი ახალგაზრდა მამაკაცის ხმა
გოგონამ დარბაზის მძიმე კარი შეაღო და შეიხედა.
პირველი რაც თვალში მოხვდა იყო შეშინებული ბავშვების მზერა.დარბაზი სავსე იყო ნაცნობი თუ უცნობი სახეებით.ელენემ დაინახა,როგორ გამოემართა მაღალი დაკუნთული აღნაგობის მამაკაცი,მხარში ხელი ჩაავლო და სკამზე დაჯექიო ხელი უბიძგა.გოგონა შეცბა,კურსელებს გადახედა ,უნოდა გაეგო რა ხდებოდა,მაგრამ მათი მზერა ვერ დაიჭირა,ბავშვები იატაკს დასცქეროდნენ. აი ,რექტორიც დაინახა ცალკე,რომ დამჯდარიყო.ორ ახალგაზრდა შავებში გამოწყობილ მამაკაცს რაღაცას უხსნიდა.ელენეს არ გამოჰპარვია როგორ თრთოდა ყოველთვის მშვიდი,მოხუცი რექტორის ბაგეები. ელენე გამოერკვა.რა ჯანდაბა ხდებაო–გაიფიქრა გულში და დაიძახა:
–უკაცრავად მაგრამ ვერ გვეტყვით ლექციები რატომ არ გვიტარდება? ან ეს შეკრება რას მივაწერით?
დარბაზის ცენტრში ,ტრიბუნასთან მდგომმა მამაკაცმა გადმოხედა ურჩ დამსწრეს და იქვე შავებში ჩაცმულ მამაკაცებს სთხოვა დაეკეტათ უნივერსიტეტის კარი.
ელენემ მობილურს დახედა და შეამჩნია რომ ტელეფონს რაღაც დამართნოდა.–სენსორმა გაჭედა ალბად –გაიფიქრა და ტელეფონი გადატვირთა.ნოკიას მელოდია დარბაზის ექომ აიტაცა.
–სიხშირე დახშულია გოგონა! ვერც დაგირეკავენ და ვერ დარეკავ!– ტრიბუნასთან მდგომმა ზორბა მაამაკაცმა ელენეს მისამართით გააკეთა განცხადება,მიკროფონი ჩართო და საუბარი დაიწყო :
–მოგესალმებით ! თქვენ მე არ მიცნობთ ,ისევე როგორც მე თქვენ,მაგრამ ჩვენ ერთი იდეა გვაერთიანებს:სამშობლოს სიყვარული.ჩვენ ისეთივე პატრიოტები ვართ ,როგორც ვთქვათ …–ზორბა ტანი უცებ გაჩუმდა.
–როგორც ილია ჭავჭავაძე უფროსო–შეაშველა სიტყვა შავებში ჩაცმულთაგან ერთერთმა.
–დიახ,გმადლობ გია!თუნდაც,როგორც ილია მართალი,ჩვენ იძულებული ვართ უკანასკნელ ზომებს მივმართოთ და გვინდა თქვენც შეიტანოთ ამაში წვლილი და დაგვეხმაროთ,რომ მთავრობა ვაიძულოთ დათმობებზე წავიდეს და ჩვენი თანამოძმეები გამოუშვას,რომლებიც ეხლა უსამართლობის გულისთვის იხდიან სასჯელს.დიახ,ვგონებ რომ სწორად მიმიხვდით აზრს,ნუ მიყურებთ ასეთი თვალებით .თქვენ ჩვენთან მოგიწევთ რამდენიმე დღე დარჩენა ამ მშვენიერი შნობის კედლებში.მე მართლაც პატრიოტი ვარ და არ დავუშვებ უდანაშაულოთა სისხლის ღვრას დამიჯერეთ,მაგრამ თქვენს უნდა დაგვეხმაროთ და სულელური საქციელებისგან თავი შეიკავოთ,–ტიპი აგრძელებდა საუბარს და ისე მსჯელობდა თითქოს მესია ყოფილიყო დედამიწის გადასარჩენად მოვლენილი.
ელენე გათიშული იჯდა,ანუ რა გამოდიოდა? ის და მისი თანაკურსელები ტყვეები ყოფილიყვნენ თან ვისი ვიღაც თავში ავარდნილი,პატრიოტობის ნიღაბს ამოფარებული ტიპების.გოგონამ უკან გაიხედა.დარბაზის კუთხეში უნივერსიტეტის სახე დიმა იჯდა,ლამაზი სახე ათრთოლებოდა.გოგონამ თვალებს არ დაუჯერა ,ის ობიექტი ვინც მამაცობის ეტალონად მიაჩნდა და რამდენიმე დღის წინ ჭკუას რომ კარგავდა ეხლა კურდღელივით იჯდა ,ცახცახებდა და ცრემლებს ღვრიდა.” თფუი,თქვენს კაცობას!”–ელენემ ერთი მაგრად შეიკურთხა გულში.ეხლა ყველა მამაკაცი ეზიზღებოდა მამამისის გარდა.
ელენემ იცოდა მამას უნდა დაკავშირებოდა,ლევანი ყველა უწყებას ჩართავდა და დაიხსნიდა ამ გაუგებრობიდან ამ საცოდავ სტუდენტებს და რექტორატს.მაგრამ ეს როგორ ეექნა? –იფიქრე ელენე,იფიქრე – აზრებს და იდეებს განიხილავდა გონებაში.
–სიები გვჭირდება! კომპიუტერის კოდი გვითხარი რომ შევიდეთ!ბატონო აჩილ! სტუდენთა დახასიათებებიც ასევე,რომ გავიგოთ ვისთან გვაქვს საქმე.იქნებ და ვინმე ცნობილი პიროვნების პირმშოც ზის აქ ჩვენს დიდებულ დარბაზში.–გადაულაპარაკა რექტორს იმ კაცმა,ცოტა ხნის წინ ტრიბუნიდან სიტყვებს რომ ისვრიდა მედიდურად პირიდან.
–გიორგი,თუ ღმერთი გწამს შეწყვიტე,ეს სპექტაკლი ,ჩვენ ერთმანეთს დიდი ხანია ვიცნობთ ,ბავშვები გაუშვი ,ისინი არაფერ შუაში არიან,რასაც გინდა იმას მოგცემ,ნუ დამადებ ცოდვად ამათ სისხლს.გაუშვი და მე დავრჩები –ცახ–ცახით ამობდა მოხუცი რექტორი და ცხვირსახოცით შუბლზე მომსკდარ ოფლს იწმენდდა.
–კოდი მეთქი !– იარაღის მჭიდი მიაბჯინა არჩილს შუბლთან მეორემ
ელენე მიხვდა ყველაფერს ,ეს ახალგაზრდა ოცდაათ წლამდე მამაკაცი გიორგიდ რომ იწოდებოდა არჩილი ამ ბანდის მეთაური უნდა ყოფილიყო.საიდან იცნობდა არჩილი? –შეიძლება მისი ყოფილი სტუდენტიც იყო .ელენე დააკვირდა გიროგის.სიმაღლით მეტრი ოთხმოცდაათი იქნებოდა,სპორტული აღნაგობის ,კოხტად გამოყვანილი ნაკვთებით,მოკლედ აჭრილი სრიალა შავი თმა და ბავშვივით ლამაზი გამოხედვა.სხვა დროს სხვა მომენტში აღფრთოვანდებოდა ელენე მისი გარეგნობით ,მაგრამ ეხლა რაც უფრო აკვირდებოდა,მით უფრო ეზიზღებოდა იგი .ბუნებას მისთვის ყველაფერი საუკეთესო მიეცა,მას კი ავაზაკობა აერჩია.
–ეს საინტერესოა.არც მეგონა თუ ესე გაგვიმართლებდა,თავად ლევანის ქალიშვილი,თუ შეიძლება აბრძანდეს ელენე შენგელია–დაიძახა უცებ გიორგიმ და დარბაზში მჯდომთ დააცქერდა.
ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება
