უცნაური სიყვარული (2)
2 139 ნახვა
შიშს წარდგენა არ სჭირდება –თითოეული ჩვენგანი პირადად იცნობს ამ განცდას.არსებობენ ადამიანები ,რომლებიც ამტკიცებენ, რომ მათ არაფრის არ ეშინიათ, ვფიქრობ რომ ისინი ან იტყუებიან ანდა მათ ფსიქიკური დარღვევა აქვთ ტვინში და ის იმპულსები,რაც მიეწოდება ნორმალურ ტვინს შიშის წარმოსაქმნელად მოშლილი აქვთ.ყველაფერი ზომიერების ფარგლებში საჭიროა.მთავარია შიში ფობიად არ გადაიქცეს .გამახსენდა რომ სამედიცინო ლექსიკონში აღწერილია 400 სახის ფობია,თანაც მათი რაოდენოდა ცივილიზაციის ახალი მიღწევების გაჩენასთან ერთად იზრდება.ელენეს სხეულიც შიშს შეეპყრო.ცდილობდა სტაბილური მდგომარეობა შეენარჩუნებინდა,მაგრამ გულის ბაგა–ბუგი ყურში ჩაესმოდა .ის წამოდგა.გიორგი შორიდან აკვირდებოდა ულამაზეს გოგონას და იცინოდა.ელენეს წამით მოეჩვენა,რომ გველი იდგა გიორგის ნაცვლად და გესლიანად დასრიალებდა დარბაზის ცენტრში.
–ვა ნახე იმ ნაბოზვარს რა გოგო გაუკეთებია!–შემოესმა შავებში ჩაცმულის ხმა.
ელენემ გახედა მას იარაღით კეფას რომ იფხანდა და ხარბად,რომ შესცქეროდა .შემდეგ მზერა აარიდა და ფანჯრიდან შემომავალ მზის სხივს შეჰღიმა გულში.როგორ სურდა ეხლა ჩიტი ყოფილიყო და გაფრენილიყო ამ დაწყევლილი ადგილიდან ,სამი საათიც არ გასულა ჯერ და უკვე სული ეხუთებოდა და აღიზიანებდა იქ დამსწრე საზოგადოება.
დაინახა როგორ ანიშნა ხელით გიორგიმ აქ მოდიო.გოგონას გულში ,რაღაც დაიბადა.გრძნობა სიამაყის,მამამისის მისამართით წარმოთქმულმა სიტყვამ “ნაბოზვარიო” რაღაც შეულახა.მამა ხომ ის ადამიანი იყო ვინც,აფხაზეთის ომში თავის მეგობრებთან ერთად სისხლის ბოლო წვეთამდე იბრძოდა.დაჭრილ თანამებრძოლებს ტყვიების წვიმაშიც კი არ ტოვებდა და ძალ–ღონეს არ იშურებდა მათ გადასარჩენად.ელენეს გაახსენდა ,პატარაობისას როგორ შემოხვდათ მოხუცი ქალო ,როგორ უკოცნიდა მამამის ხელებს.იმ ხელებს წლების წინ ფეხებმოკვეთილი შვილი სამშვიდობოს რომ გაუყვანა მხრებზე მოკიდებული.ასეთ ადამიანს ვიღაც ავაზაკები აუგად იხსენიებდნენ .
ელენეს შიში გაჰქროდა ,თავ აწეული დაიძრა გიორგისკენ.თვალები არც დაუხრია .გადაეწყვიტა ოჯახის ღირსება ბოლომდე დაეცვა და უკან არ დაეხია.”ცხოვრება ომია შვილო,ომი ზოგჯერ უსისხლო და ზოგჯერაც სისხლიანი,თუ არ იბრძოლებ გადაგთელავენ”–ყურში ჩაესმოდა მოხუცი მამის სიტყვები.გულში სითბო ჩაეღვარა და გაიფიქრა ეხლა რომც მომკვდარიყო,არაფერს არ ინანებდა ,მას ის შეეგრძნო ამ მოკლე დროში,რაც უცხო იყო ამ მუტრუკებისთვის ,ნამდვილი სიყვარული და ვაჟკაცობა სამშობლოს წინაშე. ტრუბუნასთან იდგა მაღალი,ტანში გამოყვანილი ქალიშვილი.წყლიდან ამოსულ ქალთევზასავთ ასხივებდა სილამაზეს.გიორგი გვერდზე გამდგარი უცქერდა მას.
–მდააა ,იცი შენ ვინ ხარ?–სიჩუმე დაარღვია მისმა კითხვამ.
–მე კი ვიცი,მაგრამ თქვენ არ უნდა იცოდეთ ვინ ხართ და რა გინდათ ამ ცხოვრებისგან!–მშვიდი ტონით საუბრობდა ელენე–მე იმ კაცის შვილი ვარ ვის ფეხის ფრჩხილადაც არ ღირხართ თქვენ ყველა ერთად!
–ოჰო,შენ მომავალი პოლიტიკოსი ხარ!გატყობ! –დაცინვით გახედა გიორგიმ–თუ სიტყვებს დაუკვირდები და ისე მოიქცევი ,როგორც ჩვენ გეტყვით შეიძლება იხილო კიდეც პარლამენტის შენობის კედლები,თუ არადა აქ ამ ნაცნობ შენობაში დასამარდება ოცნბებით და იმედებით ერთი ახლად გაფურჩქნული ყვავილი–თქვა და იარაღი ხელში შეათამაშა.
ელენემ თვალები შეანათა.გიორგი ცოტა შეცბა.ძუ ვეფხვის გამოხედვა ჰქონდა მის წინ მდგომს.თუ ცოტა ხნის წინ ფერიად მოეჩვენა ეხლაგველეშაპს ჰგავდა და ერთი სული ჰქონდა ,როგორ დაანთხევდა ცეცხლს და ამობუგავდა მთელს მის საძმაკაცოს.
–კარგი,მოდი თავიდან დავიწყოთ საუბარი.მე გიორგი ნემსაძე ვარ .თქვენი სახელი ? – გაუღიმა მან და ელენეს თვალი ჩაუკრა.
გოგონა დუმდა .ელენე ღიზიანდებოდა გიორგის სიტყვებზე.მისი დიდი ტუჩებით წარმოთქმული გულს ურევდა .უნდოდა ცხოვრებაში პირველად ჩაედინა მკვლელობა და ფანჯრიდან გადაეგდო მამრობითი სქესის წარმომადგენელი.
–კაროჩე,მოვრჩეთ ტრუხა ბაზარს.მე შენგან ვითხოვ ერთს დაურეკო მამაშენს და უთხრა რომ აქ მოვიდეს!
–კი მაგრამ გიო ,რატომ ცვლი გეგმას,ჩვენ ლევანი არ გვჭირდება მთავარი ჟორჟიკა და ბიჭები გამოუშვან.–ჩაერია გია საუბარში.
–ნუ მაწყვეტინებ ბიჭო! ყველაფერი შეიცვალა ეხლა მინდა ლევანი ვნახო და მაგ დამპალს ვაზღვევინო ის რაც წლების წინ ჩემებს გაუჩალიჩა.მაგის სისხლი უნდა დავლიო ,რაც შეეხება ჟორჟიკას ეგეც მოყომარდება პარალელურად.–თქვა და შემდეგ ელენეს მიუბრუნდა–შენ კი რაც გევალება ეს არის დათანხმდე და მამაშენს უთხრა სასწრაფოდ მოვიდე,თორემ მის შვილიკოს….–თქვა და ორი თითით გასროლის იმიტაცია შექმნა.
–აბა რას იტყვი?
–არასოდეს…–იყო პასუხი.
–გოგო შენ აქ ხომ არ გგონია სიყვარულს გიხსნით? –ჩაერთო უცნობი მისი სახელი ჯერ ელენეს არ გაეგონა,რადგან დუმდა მანამდე.–მაგ ლამაზ კანს სამართებლით ააგაცლი !
ელენეს წამით მოეჩვენა რომ უცნობი მართლაც იზამდა ამას გიორგი რომ არ ჩარეულიყო.
–სტიოპა დაიოკე ნერვები! არა მგონია ეგ დაგვჭირდეს ! არა ელე?
ხატების წინ ოთახში ლამაზ ქალს მუხლი მოედრიკა და გულხურვალედ ლოცულობდა.ცდილობდა ფიქრები ერთი კუთხით წარემართა.გონება და გულისთქმა ეხლა,მხოლოდ უფლისკენ ჰქონდა მიპყრობილი.
–უფალო,შენ გადამირჩინე ჩემი შვილი,შენ დაიცავი და აშორე ყოველგვარი უბედურება ,შენ გადააფარე კალთა ყველა იმას ვისაც დახმარება სჭირდება.ნუ დაგვსჯი უფალო,ნებსით თუ უნებლიეთ ჩადენილი ცოდვებისათვის!
ქალი აგრძელებდა ლოცვას.პარკეტზე წვეთებად აჩნდა მარილიანი ცრემლების ნაკვალები.
რკინის კარი მძიმედ გაიღო.მამაკაცი ოთხაში უნდა შესულიყო,სადაც ცოლი ეგულებოდა,მაგრამ რა გაიგონა,ლოცვის ხმა ,არჩია დალოდებოდა ,სანამ ნუკი უფალთან საუბარს დაასრულებდა.
ლევანი ძალიან განერვიულებულიყო.არ მოელოდა თავს ასეთი უბედურება თუ დაატყდებოდა.ერთადერთი ქალიშვილი,ვისთვისაც ცოცხლობდა ეხლა განსაცდელში იყო.ათი საათი გასულიყო გატაცებიდან.ულტიმატუმი უკვე წამოეყენებინათ გამტაცებლებს.
ლევანი თავიდან არ აღელვებულა ,როდესაც მომხდარის შესახებ აცნობეს.ამაზე უფრო რთული სიტუაციებიდან გამომძვრალან ღვთის მადლით,მაგრამ ბანდის უფროსის ვინაობამ თავზარი დასცა და ძველი მიჩქმალული ჭრილობა თავიდან გაუხსნა.
გიორგი სულ პატარა ახსოვდა.ერთ დროს მამამისთან მჭიდრო მეგობრობა აკავშირებდა.შემდეგ კი მოხდა ის რის გახსენებაც ლევანისთვის ძალიან მტკივნეული იყო.ზურაბი მკვლელობისთვის დაიჭირეს.ლევანი მაშინ სამმართველოს უფროსი იყო ,მან მოაწერა დაპატიმრების ოქმსს ხელი.შეეძლო წინასწარ გაეფრთხილებინა ზურაბი და გადაემალა,მაგრამ ეს ვერ გააკეთა ,სინდისმა ,პასუხისმგებლობამ და გარდაცვლილის ახლობლების სისხლიანმა თვალებმა აიძულა მეგობარისთვის მიესღო ის რასაც იმსახურებდა.ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა.ზურაბის საქციელს მისი ცოლის გარდაცვალება მოჰყვა,საცოდავმა ქალმა ნერვულ შეტევას ვეღარ გაუძლო.ქმარი ცოლის გარდაცვალებიდან ერთ წელიწადში ტუბერკულოზით მიიცვალა.ლევანს გაახსენდა როგორ ეძებდნენ პატარა ბიჭუნას,მაგრამ ამაოდ თითქოს ცამ ჩაყლაპაო,და უგზო უკვლოდ დაკარგულად ჩათვალეს.
ვინ იფიქრებდა,რომ ამდენი ხნის გასვლის შემდეგ გიორგი ასე მოევლინებოდა ლევანს.ლევანი ფიქრობდა,რომ შეიძლებოდა გიორგი მას ადანაშაულებდა გარკვეულ წილად ოჯახის ტრაგედიაში.მაგრამ იმედს იტოვებდა ლევანი,რომ გიორგის საღი აზროვნება შერჩენოდა და შურისძიება ელენეს არ დაატყდებოდა.
ოთახიდან ნუკი გამოვიდა და ქმარს შეხედა.გადაღლოდა ქალს თვალები.
–ლევან,მე მჯერ,რომ ყველაფერი კარგად იქნება,უბრალოდ ვიცი შენც ამას ფიქრობ,ელენეს რთული ხასიათი აქვს და მეშინია თავისი ჯიქური ხასიათით ის მხეცები არ გადარიოს.
ლევანს კარგად ესმოდა ცოლის.შვილის ხასიათით სულ ამაყობდა,ამით მას ჰგავდა,მაგრამ ეხლა შეიძლება ყველაფერი ცუდად წასულიყო.
ნუკის ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა.მორიგი პაციენტი იყო და დახმარებას სთხოვდა ექიმსს.ლევნმა ნუკის საავადმყოფოში დაბრუნება შესთავაზა,გულსაც გადააყოლებდა ქალი და ოთხ კედელ შუა არ იქნებოდა გამოკეტილი. ქალი მიიყვნანა სამსახურში და თვითონ სპეციალურად მოწვეულ თათბირზე გაემართა.
მთელი თბილისი მობილიზებულიყო.დიალოგს გამტაცებლებთან ანტიტერორისტული ცენტრის უფროსი–დირექტორი ნუგარ კალანდაძე აწარმოებდა. გადაწყდა მთავრობა დათმობაზე წავიდოდა და დამნაშავეებს გამოუშვებდა.პატიმრები ,როგორც გიორგი მოითხოვდა აფხაზეთის საზღვართან იქნებოდნენ გადაყვანილები.როგორც ჩანს რუსეთიც დაინტერესებული იყო მათი თავისუფლებით.ისინი ხომ სამშობლოს ღალატის მუხლით იცდიდნენ სასჯელს.
თბილისი მერიას დაევალა ტყვეებისათვის საკვები პროდუქტების და სხვა ინვენტარის მიტანა.საქმე საშიშ დაჯგუფებასთან ჰქონდათ და გარისკვა არ ღირდა,ისინი არ დაინდობნენ და ყველას უმოწყალოდ ამოხოცავდნენ.
გიორგის აცნობეს პროდუქტები მოიტანესო.მიუახლოვდა ფანჯარას და ჟალუზიდან გაიხედა.
–გია ,დემნა აქ დარჩით და ჩემს შეტყობინებას დაელოდეთ,დანარჩენები ქვემოდ ჩავალთ.რაღაც არ გაგვიჩალიჩონ ,გარისკვა არ ღირს –თქვა და გიორგიმ დარბაზში მჯდომთ გადახედა.
ტყვეებიდან მამრობითი სქესის წარმომადგენლები დაებათ და პირიც აეკრათ გამტაცებლებს.ქალები კი ცალკე გადაეჯინათ.შეშინებულები ხმის ამოღებასაც კი ვერ ბედავდნენ.
გიორგი ოთხი შეიარაღებულ ბიჭთან ერთად გავიდა.გიამ და დემნა საუბრობდნენ და შიგადაშიგ დარბაზში მჯდომ გოგოებს ათვალიერებდნენ.
დრო გაიეწელა .ელენე ჩუმად იჯდა და უცდიდა მოვლენების განვითარებას.იმედი ჰქონდა რომ მშობლებს კიდევ ერთხელ ნახავდა.ფიქრები რაციის ხმამ გააწყვეტინა.გიას დაევალა ელენე დაკავშირებოდა მამამისს და მის სიცოცხლის სანაცვლოდ იქ მისვლა ეთხოვათ.
გოგონას პასუხმა მათ კითხვაზე ბიჭები სასიამოვნოდ გააოცა
–თამახმა ხარ ესაუბრო?–ჰკითხა გიამ .
–ხო–იყო პასუხი.
–გახმოვანება ჩართე დემნა !–დაიძახა გიამ და ელენეს გვერდით დადგა.
გოგონა მოემზადა ,გული დაიმშვიდა ,ეხლა მთავარი იყო ,ლევანი არ აღელვებულიყო და დაეჯერებინა მამა რომ ის კარგად იყო.
–ალო.გისმენთ ვინ საუბრობს? –გაისმა ნაცნობი ხმა.
–მამა,მე ვარ ელენე–ნე–გოგონამ სცადა ხმის კანკალი შეეჩერებინა.
–მამა შენ ხარ ? როგორ ხარ შვილო? ნუ გეშინი..–აგრძელებდა ლევანი.
–მამა მოიცადე,მომისმინე ,ვიცი შენ ჩემს აზრს ყოველთვის ითვალისწინებდი,ხოდა ეხლა უნდა მომცე პირობა რომ ეხლაც დამიჯერებ და რასაც გეტყვი შეასრულებ–ამომბდა ელენე,გია გახარებული შეჰყურებდა ამ ლამაზ გოგონას და ახარებდა გიორგის გეგმა პირნათლად რომ სრულდებოდა.
–ლევან მა,იცოდე თუ შენ ამას არ შეასრულებ მე თავს არ ვიცოცხლებ,შენ მე მიცნობ და როგორი პრინციპული ვარ ისიც იცი!შემპირდი და დაიფიცე….–ამობდა ელენე
–კი შვილო რასაც გინდა შევასრულებ ,შენს სიცოცხლეს გეფიცები.
–ხო და მაშინ–ეელენე მოემზადა– რაც არ უნდა მოხდეს მამა,რაც არ უნდა მოხდეს აქ არამც და არამც არ მოხვიდე,აქ ისინი მოგკლავენ გესმის მამა? შენ შემპი….–სიტყვა არ ჰოქნდა დამთავრებული,რომ იგრძნო საშინელი ტკივილი ,შემდეგ კი სისხლის სუნი და გემოც შეიგრძნო.
გიას იარაღის ტარი მოექნია მისთვის ყბაში.ელენე ძირს დაენარცხა და სცადა ტირილი შეეკავებინა,ტელეფონი ჩართულიყო ლევანს არ უნდა გაეგო მისი ცრემლები.
–…რა ხდება მამა!ელენე გესმის?რას უშვებით ჩემს შვილს?–ყვიროდა ტელეფონის მეორე მხარეს მოხუცი მამა,რომელსაც ყველაფერი დავიწყნოდა და თავის შვილთან ყოფნა სურდა მარტო.
გია მიუახლოვდა ელენეს,თმში ხელი ჩაავლო და თვალებში ჩახედა.იცებ რაღაც თბილი იგრძნო .ელენეს სისხლიანი ნაფურთხი გაეგზავნა გიას სახეზე.არც მოუწმენდია თმებში ხელი ჩაავლო და დემნასთან წაათრია.
Tumblr_lii65iaxnf1qfvouao1_500_large ოთახში გაისმა ტირილის ხმა.სანახაობით შეძრწუნებული გოგონები ტიროდნენ და თავიანთ მეგობრის ტკივილს მთელი შეგრძნებით იზიარებდნენ.
–გესმის? შე ნაბიჭვარო! ამ ძუკნას დაერხა და თუ არ გინდა გულ–ღვიძლი ხელით ამოვგლიჯოთ და პასილკით გამოგიზავნოთ აქ მოათრევ შენს ბებერ ძვლებს!
–მამა არ მოხვიდე…მა მა შენ შემპი….– დემნას მუშტი მოხვდა ცხვრიში ელენეს და უგონოდ გაითიშა.
ტელეფონის მეორე მხრიდან ისმოდა კაცის ტანჯული ყვირილის ხმა,მხეცის ზმუილს რომ მოაგონებდა ადამიანს.
ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება
–ვა ნახე იმ ნაბოზვარს რა გოგო გაუკეთებია!–შემოესმა შავებში ჩაცმულის ხმა.
ელენემ გახედა მას იარაღით კეფას რომ იფხანდა და ხარბად,რომ შესცქეროდა .შემდეგ მზერა აარიდა და ფანჯრიდან შემომავალ მზის სხივს შეჰღიმა გულში.როგორ სურდა ეხლა ჩიტი ყოფილიყო და გაფრენილიყო ამ დაწყევლილი ადგილიდან ,სამი საათიც არ გასულა ჯერ და უკვე სული ეხუთებოდა და აღიზიანებდა იქ დამსწრე საზოგადოება.
დაინახა როგორ ანიშნა ხელით გიორგიმ აქ მოდიო.გოგონას გულში ,რაღაც დაიბადა.გრძნობა სიამაყის,მამამისის მისამართით წარმოთქმულმა სიტყვამ “ნაბოზვარიო” რაღაც შეულახა.მამა ხომ ის ადამიანი იყო ვინც,აფხაზეთის ომში თავის მეგობრებთან ერთად სისხლის ბოლო წვეთამდე იბრძოდა.დაჭრილ თანამებრძოლებს ტყვიების წვიმაშიც კი არ ტოვებდა და ძალ–ღონეს არ იშურებდა მათ გადასარჩენად.ელენეს გაახსენდა ,პატარაობისას როგორ შემოხვდათ მოხუცი ქალო ,როგორ უკოცნიდა მამამის ხელებს.იმ ხელებს წლების წინ ფეხებმოკვეთილი შვილი სამშვიდობოს რომ გაუყვანა მხრებზე მოკიდებული.ასეთ ადამიანს ვიღაც ავაზაკები აუგად იხსენიებდნენ .
ელენეს შიში გაჰქროდა ,თავ აწეული დაიძრა გიორგისკენ.თვალები არც დაუხრია .გადაეწყვიტა ოჯახის ღირსება ბოლომდე დაეცვა და უკან არ დაეხია.”ცხოვრება ომია შვილო,ომი ზოგჯერ უსისხლო და ზოგჯერაც სისხლიანი,თუ არ იბრძოლებ გადაგთელავენ”–ყურში ჩაესმოდა მოხუცი მამის სიტყვები.გულში სითბო ჩაეღვარა და გაიფიქრა ეხლა რომც მომკვდარიყო,არაფერს არ ინანებდა ,მას ის შეეგრძნო ამ მოკლე დროში,რაც უცხო იყო ამ მუტრუკებისთვის ,ნამდვილი სიყვარული და ვაჟკაცობა სამშობლოს წინაშე. ტრუბუნასთან იდგა მაღალი,ტანში გამოყვანილი ქალიშვილი.წყლიდან ამოსულ ქალთევზასავთ ასხივებდა სილამაზეს.გიორგი გვერდზე გამდგარი უცქერდა მას.
–მდააა ,იცი შენ ვინ ხარ?–სიჩუმე დაარღვია მისმა კითხვამ.
–მე კი ვიცი,მაგრამ თქვენ არ უნდა იცოდეთ ვინ ხართ და რა გინდათ ამ ცხოვრებისგან!–მშვიდი ტონით საუბრობდა ელენე–მე იმ კაცის შვილი ვარ ვის ფეხის ფრჩხილადაც არ ღირხართ თქვენ ყველა ერთად!
–ოჰო,შენ მომავალი პოლიტიკოსი ხარ!გატყობ! –დაცინვით გახედა გიორგიმ–თუ სიტყვებს დაუკვირდები და ისე მოიქცევი ,როგორც ჩვენ გეტყვით შეიძლება იხილო კიდეც პარლამენტის შენობის კედლები,თუ არადა აქ ამ ნაცნობ შენობაში დასამარდება ოცნბებით და იმედებით ერთი ახლად გაფურჩქნული ყვავილი–თქვა და იარაღი ხელში შეათამაშა.
ელენემ თვალები შეანათა.გიორგი ცოტა შეცბა.ძუ ვეფხვის გამოხედვა ჰქონდა მის წინ მდგომს.თუ ცოტა ხნის წინ ფერიად მოეჩვენა ეხლაგველეშაპს ჰგავდა და ერთი სული ჰქონდა ,როგორ დაანთხევდა ცეცხლს და ამობუგავდა მთელს მის საძმაკაცოს.
–კარგი,მოდი თავიდან დავიწყოთ საუბარი.მე გიორგი ნემსაძე ვარ .თქვენი სახელი ? – გაუღიმა მან და ელენეს თვალი ჩაუკრა.
გოგონა დუმდა .ელენე ღიზიანდებოდა გიორგის სიტყვებზე.მისი დიდი ტუჩებით წარმოთქმული გულს ურევდა .უნდოდა ცხოვრებაში პირველად ჩაედინა მკვლელობა და ფანჯრიდან გადაეგდო მამრობითი სქესის წარმომადგენელი.
–კაროჩე,მოვრჩეთ ტრუხა ბაზარს.მე შენგან ვითხოვ ერთს დაურეკო მამაშენს და უთხრა რომ აქ მოვიდეს!
–კი მაგრამ გიო ,რატომ ცვლი გეგმას,ჩვენ ლევანი არ გვჭირდება მთავარი ჟორჟიკა და ბიჭები გამოუშვან.–ჩაერია გია საუბარში.
–ნუ მაწყვეტინებ ბიჭო! ყველაფერი შეიცვალა ეხლა მინდა ლევანი ვნახო და მაგ დამპალს ვაზღვევინო ის რაც წლების წინ ჩემებს გაუჩალიჩა.მაგის სისხლი უნდა დავლიო ,რაც შეეხება ჟორჟიკას ეგეც მოყომარდება პარალელურად.–თქვა და შემდეგ ელენეს მიუბრუნდა–შენ კი რაც გევალება ეს არის დათანხმდე და მამაშენს უთხრა სასწრაფოდ მოვიდე,თორემ მის შვილიკოს….–თქვა და ორი თითით გასროლის იმიტაცია შექმნა.
–აბა რას იტყვი?
–არასოდეს…–იყო პასუხი.
–გოგო შენ აქ ხომ არ გგონია სიყვარულს გიხსნით? –ჩაერთო უცნობი მისი სახელი ჯერ ელენეს არ გაეგონა,რადგან დუმდა მანამდე.–მაგ ლამაზ კანს სამართებლით ააგაცლი !
ელენეს წამით მოეჩვენა რომ უცნობი მართლაც იზამდა ამას გიორგი რომ არ ჩარეულიყო.
–სტიოპა დაიოკე ნერვები! არა მგონია ეგ დაგვჭირდეს ! არა ელე?
ხატების წინ ოთახში ლამაზ ქალს მუხლი მოედრიკა და გულხურვალედ ლოცულობდა.ცდილობდა ფიქრები ერთი კუთხით წარემართა.გონება და გულისთქმა ეხლა,მხოლოდ უფლისკენ ჰქონდა მიპყრობილი.
–უფალო,შენ გადამირჩინე ჩემი შვილი,შენ დაიცავი და აშორე ყოველგვარი უბედურება ,შენ გადააფარე კალთა ყველა იმას ვისაც დახმარება სჭირდება.ნუ დაგვსჯი უფალო,ნებსით თუ უნებლიეთ ჩადენილი ცოდვებისათვის!
ქალი აგრძელებდა ლოცვას.პარკეტზე წვეთებად აჩნდა მარილიანი ცრემლების ნაკვალები.
რკინის კარი მძიმედ გაიღო.მამაკაცი ოთხაში უნდა შესულიყო,სადაც ცოლი ეგულებოდა,მაგრამ რა გაიგონა,ლოცვის ხმა ,არჩია დალოდებოდა ,სანამ ნუკი უფალთან საუბარს დაასრულებდა.
ლევანი ძალიან განერვიულებულიყო.არ მოელოდა თავს ასეთი უბედურება თუ დაატყდებოდა.ერთადერთი ქალიშვილი,ვისთვისაც ცოცხლობდა ეხლა განსაცდელში იყო.ათი საათი გასულიყო გატაცებიდან.ულტიმატუმი უკვე წამოეყენებინათ გამტაცებლებს.
ლევანი თავიდან არ აღელვებულა ,როდესაც მომხდარის შესახებ აცნობეს.ამაზე უფრო რთული სიტუაციებიდან გამომძვრალან ღვთის მადლით,მაგრამ ბანდის უფროსის ვინაობამ თავზარი დასცა და ძველი მიჩქმალული ჭრილობა თავიდან გაუხსნა.
გიორგი სულ პატარა ახსოვდა.ერთ დროს მამამისთან მჭიდრო მეგობრობა აკავშირებდა.შემდეგ კი მოხდა ის რის გახსენებაც ლევანისთვის ძალიან მტკივნეული იყო.ზურაბი მკვლელობისთვის დაიჭირეს.ლევანი მაშინ სამმართველოს უფროსი იყო ,მან მოაწერა დაპატიმრების ოქმსს ხელი.შეეძლო წინასწარ გაეფრთხილებინა ზურაბი და გადაემალა,მაგრამ ეს ვერ გააკეთა ,სინდისმა ,პასუხისმგებლობამ და გარდაცვლილის ახლობლების სისხლიანმა თვალებმა აიძულა მეგობარისთვის მიესღო ის რასაც იმსახურებდა.ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა.ზურაბის საქციელს მისი ცოლის გარდაცვალება მოჰყვა,საცოდავმა ქალმა ნერვულ შეტევას ვეღარ გაუძლო.ქმარი ცოლის გარდაცვალებიდან ერთ წელიწადში ტუბერკულოზით მიიცვალა.ლევანს გაახსენდა როგორ ეძებდნენ პატარა ბიჭუნას,მაგრამ ამაოდ თითქოს ცამ ჩაყლაპაო,და უგზო უკვლოდ დაკარგულად ჩათვალეს.
ვინ იფიქრებდა,რომ ამდენი ხნის გასვლის შემდეგ გიორგი ასე მოევლინებოდა ლევანს.ლევანი ფიქრობდა,რომ შეიძლებოდა გიორგი მას ადანაშაულებდა გარკვეულ წილად ოჯახის ტრაგედიაში.მაგრამ იმედს იტოვებდა ლევანი,რომ გიორგის საღი აზროვნება შერჩენოდა და შურისძიება ელენეს არ დაატყდებოდა.
ოთახიდან ნუკი გამოვიდა და ქმარს შეხედა.გადაღლოდა ქალს თვალები.
–ლევან,მე მჯერ,რომ ყველაფერი კარგად იქნება,უბრალოდ ვიცი შენც ამას ფიქრობ,ელენეს რთული ხასიათი აქვს და მეშინია თავისი ჯიქური ხასიათით ის მხეცები არ გადარიოს.
ლევანს კარგად ესმოდა ცოლის.შვილის ხასიათით სულ ამაყობდა,ამით მას ჰგავდა,მაგრამ ეხლა შეიძლება ყველაფერი ცუდად წასულიყო.
ნუკის ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა.მორიგი პაციენტი იყო და დახმარებას სთხოვდა ექიმსს.ლევნმა ნუკის საავადმყოფოში დაბრუნება შესთავაზა,გულსაც გადააყოლებდა ქალი და ოთხ კედელ შუა არ იქნებოდა გამოკეტილი. ქალი მიიყვნანა სამსახურში და თვითონ სპეციალურად მოწვეულ თათბირზე გაემართა.
მთელი თბილისი მობილიზებულიყო.დიალოგს გამტაცებლებთან ანტიტერორისტული ცენტრის უფროსი–დირექტორი ნუგარ კალანდაძე აწარმოებდა. გადაწყდა მთავრობა დათმობაზე წავიდოდა და დამნაშავეებს გამოუშვებდა.პატიმრები ,როგორც გიორგი მოითხოვდა აფხაზეთის საზღვართან იქნებოდნენ გადაყვანილები.როგორც ჩანს რუსეთიც დაინტერესებული იყო მათი თავისუფლებით.ისინი ხომ სამშობლოს ღალატის მუხლით იცდიდნენ სასჯელს.
თბილისი მერიას დაევალა ტყვეებისათვის საკვები პროდუქტების და სხვა ინვენტარის მიტანა.საქმე საშიშ დაჯგუფებასთან ჰქონდათ და გარისკვა არ ღირდა,ისინი არ დაინდობნენ და ყველას უმოწყალოდ ამოხოცავდნენ.
გიორგის აცნობეს პროდუქტები მოიტანესო.მიუახლოვდა ფანჯარას და ჟალუზიდან გაიხედა.
–გია ,დემნა აქ დარჩით და ჩემს შეტყობინებას დაელოდეთ,დანარჩენები ქვემოდ ჩავალთ.რაღაც არ გაგვიჩალიჩონ ,გარისკვა არ ღირს –თქვა და გიორგიმ დარბაზში მჯდომთ გადახედა.
ტყვეებიდან მამრობითი სქესის წარმომადგენლები დაებათ და პირიც აეკრათ გამტაცებლებს.ქალები კი ცალკე გადაეჯინათ.შეშინებულები ხმის ამოღებასაც კი ვერ ბედავდნენ.
გიორგი ოთხი შეიარაღებულ ბიჭთან ერთად გავიდა.გიამ და დემნა საუბრობდნენ და შიგადაშიგ დარბაზში მჯდომ გოგოებს ათვალიერებდნენ.
დრო გაიეწელა .ელენე ჩუმად იჯდა და უცდიდა მოვლენების განვითარებას.იმედი ჰქონდა რომ მშობლებს კიდევ ერთხელ ნახავდა.ფიქრები რაციის ხმამ გააწყვეტინა.გიას დაევალა ელენე დაკავშირებოდა მამამისს და მის სიცოცხლის სანაცვლოდ იქ მისვლა ეთხოვათ.
გოგონას პასუხმა მათ კითხვაზე ბიჭები სასიამოვნოდ გააოცა
–თამახმა ხარ ესაუბრო?–ჰკითხა გიამ .
–ხო–იყო პასუხი.
–გახმოვანება ჩართე დემნა !–დაიძახა გიამ და ელენეს გვერდით დადგა.
გოგონა მოემზადა ,გული დაიმშვიდა ,ეხლა მთავარი იყო ,ლევანი არ აღელვებულიყო და დაეჯერებინა მამა რომ ის კარგად იყო.
–ალო.გისმენთ ვინ საუბრობს? –გაისმა ნაცნობი ხმა.
–მამა,მე ვარ ელენე–ნე–გოგონამ სცადა ხმის კანკალი შეეჩერებინა.
–მამა შენ ხარ ? როგორ ხარ შვილო? ნუ გეშინი..–აგრძელებდა ლევანი.
–მამა მოიცადე,მომისმინე ,ვიცი შენ ჩემს აზრს ყოველთვის ითვალისწინებდი,ხოდა ეხლა უნდა მომცე პირობა რომ ეხლაც დამიჯერებ და რასაც გეტყვი შეასრულებ–ამომბდა ელენე,გია გახარებული შეჰყურებდა ამ ლამაზ გოგონას და ახარებდა გიორგის გეგმა პირნათლად რომ სრულდებოდა.
–ლევან მა,იცოდე თუ შენ ამას არ შეასრულებ მე თავს არ ვიცოცხლებ,შენ მე მიცნობ და როგორი პრინციპული ვარ ისიც იცი!შემპირდი და დაიფიცე….–ამობდა ელენე
–კი შვილო რასაც გინდა შევასრულებ ,შენს სიცოცხლეს გეფიცები.
–ხო და მაშინ–ეელენე მოემზადა– რაც არ უნდა მოხდეს მამა,რაც არ უნდა მოხდეს აქ არამც და არამც არ მოხვიდე,აქ ისინი მოგკლავენ გესმის მამა? შენ შემპი….–სიტყვა არ ჰოქნდა დამთავრებული,რომ იგრძნო საშინელი ტკივილი ,შემდეგ კი სისხლის სუნი და გემოც შეიგრძნო.
გიას იარაღის ტარი მოექნია მისთვის ყბაში.ელენე ძირს დაენარცხა და სცადა ტირილი შეეკავებინა,ტელეფონი ჩართულიყო ლევანს არ უნდა გაეგო მისი ცრემლები.
–…რა ხდება მამა!ელენე გესმის?რას უშვებით ჩემს შვილს?–ყვიროდა ტელეფონის მეორე მხარეს მოხუცი მამა,რომელსაც ყველაფერი დავიწყნოდა და თავის შვილთან ყოფნა სურდა მარტო.
გია მიუახლოვდა ელენეს,თმში ხელი ჩაავლო და თვალებში ჩახედა.იცებ რაღაც თბილი იგრძნო .ელენეს სისხლიანი ნაფურთხი გაეგზავნა გიას სახეზე.არც მოუწმენდია თმებში ხელი ჩაავლო და დემნასთან წაათრია.
Tumblr_lii65iaxnf1qfvouao1_500_large ოთახში გაისმა ტირილის ხმა.სანახაობით შეძრწუნებული გოგონები ტიროდნენ და თავიანთ მეგობრის ტკივილს მთელი შეგრძნებით იზიარებდნენ.
–გესმის? შე ნაბიჭვარო! ამ ძუკნას დაერხა და თუ არ გინდა გულ–ღვიძლი ხელით ამოვგლიჯოთ და პასილკით გამოგიზავნოთ აქ მოათრევ შენს ბებერ ძვლებს!
–მამა არ მოხვიდე…მა მა შენ შემპი….– დემნას მუშტი მოხვდა ცხვრიში ელენეს და უგონოდ გაითიშა.
ტელეფონის მეორე მხრიდან ისმოდა კაცის ტანჯული ყვირილის ხმა,მხეცის ზმუილს რომ მოაგონებდა ადამიანს.
ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება
