უცნაური სიყვარული (3)

ტკივილის წარმოდგენა შეუძლებელია თუ იგი მწარედ არ გიგრძვნია საკუთარ თავზე და არ აქვს მნიშვნელობა იქნება ის სულიერი თუ ფიზიკური. არის ისეთი ტკივილი, რომელსაც საავადმყოფოში ვერ მოირჩენ, ამიტომ ისინი, ვინც განიცდიან ასეთ ტკივილს აკეთებენ ყველაფერ შესაძლებელს, რომ საკუთარი თავი განკურნონ. ერთნი მარტოობის ტკივილს ახალი მეგობრების გაჩენით იშუშებენ, მეორენი თვალს უფრო ღრმად ხუჭავენ, რათა გათავისუფლდნენ სინდისის წუხილისგან, ზოგიერთნი კი უფრო და უფრო მეტი ფულის ხარჯვით ცდილობენ დანაკლისი აინაზღაურონ, მაგრამ სამწუხაროდ, ყოველთვის იქნებიან ისეთები, რომლებსაც არ შეუძლიათ თავის განკურნება, რადგან ხვდებიან, რომ ეს გამოიწვევს უფრო მეტ ტკივილს და ამიტომ ურჩევნიათ იმ ტკივილთან ერთად იცხოვრონ, რომელსაც უკვე ასე მიეჩვივნენ.

ბედნიერება, ეს ისაა რაც ყველას გვინდა და რასაც გამუდმებით ვეძებთ. პატარა ბავშვები პოულობენ მას შოკოლადის გემოში, მოდის მოყვარული გოგოები ახალ ტანსაცმელში, თინეიჯერი ბიჭები იღებენ მას ლამაზ გოგოებთან ურთიერთობით, მაგრამ არიან ადამიანები, რომლებსაც არაფერი აბედნიერებთ. მათ უბრალოდ არ შეუძლიათ იყვნენ ბედნიერნი. ეს პატიმრობაზე უარესია, რადგან იცი, რომ ეს ტანჯვა არასდროს დასრულდება, სანამ საკუთარ თავს არ იპოვი და შეცდომებს არ აპატიებ. ამის გასაკეთებლად მხოლოდ ოთახიდან უნდა გამოხვიდე, მაგრამ ეს არც ისე ადვილია, როცა კარი ჩარაზულია და გასაღები არ გაქვს.

დემნამ ბიჭების ხმა გაიგონა და გიას გადახედა.ბიჭს ტელეფონი გაეთიშა და გასისხლიანებულა ელენეს დაჰყურებდა.

–მგონი ზედმეტი მოგვივიდა,მარა ეგრე უნდა ჩემი ამ ნაბოზვარს ,არ დაიწყო აქ მაგრობა?!

ოთახის კარი გაიღო და გიორგი სხვებთან ერთად შემოვიდა.თან რაღაც ფუთებს მოათრევდნენ,ეტყობოდა მთავრობას ეზრუნა და სიცოცხლისთვის საჭირო ყველა წვრილმანი გამოეგზავნათ ტყვეებისთვის.ბიჭებმა შემოათრიეს და დარბაზის კუთხეში დაყარეს.გიორგის უნდა ეთქვა დაახარისხეთო მაგრამ სისხლის კვალმა დარბაზის ცენტრში შეაძრწუნა.

–რა ჯანდაბაა? გია დემნა ეს რა არი? რა ჯანდაბა ქენით თქვენი დედა? სად არის ის გოგო? რა უქენით თქვენი ? გია შეცბა გვერდზე გადგა და ის კუთხე გამოაჩინა სადაც გოგონა მიეთრიათ. გიორგი ადგილს მოსწყდა და ელენე ხელში აიყვანა,თვალით ანიშნა იქ მყოფთ მაგიდა გამინთავისუფლეთო და ავადმყოფი სასწრაფოდ იქ დააწვინა.

–ნუკრი ,მოდი შენ ექიმი ხარ ! მოდი ბიჭო ამათმა მგონი ეს გოგო დაბრიდეს,ამათი დედა… მარტო ერთი წუთით რო ვერ დატოვებ! ბიჭო ვინ გითხრათ გოგო მოკალითო თქვენი…–ყვიროდა გიორგი და ნერვიულობისგან სახე უყვითლდებოდა.

შავებში ჩაცმულ მამაკაცებს, ერთი საშუალო სიმაღლის გამოეყო და მაგიდას ნელი სვლით მიუახლოვდა. ჯერ პულსი გაუსინჯა,შემდეგ ელენე გადმოატრიალა და სადღაც უკან კისრის არეში წერტილოვნად დაჰკრა ხელი.მაგიდაზე მწოლი მთელი ტანით შეირხა.გიორგის მიერ მოტანილი ყუთი გახსნა და პატარა შუშა ამოიღო.

–ეს რა არი შე ჩემა? –გია მისკენ დაიძრა.–ცოცხალია არა?

–ამონიუმქლორიდი.

–რაა? –გია დებილივით იდგა და კეფას იფხანდა.

–რა არი და კვერცხები! იდიოტო ნიშადურია, შენ და დემნა ვაფშე გამოდით აქეთ ცალკე მინდა დაგელაპარაქოთ ,ბიჭო ,გესმის რას მინაბავ მაგ შიზოფრენიკის თვალებს! ტრაკი გაანძრიე ბიჭო და გარედ გადითქო–დაიღრიალა გიორგიმ და საცოდავად მდგომ სკამს ხელი დაჰკრა. ისიც ნაწილ–ნაწილ დაიშალა.დემნამ გიას გადახედა და გარედ გაჰყვა ძმაკაცს,ქარიშხალის მოახლოვება ორივეს ეგრძნო,იცოდნენ გიორგის ის აღელვებდა მისგან დაუკითხავად რომ გაუსწორდნენ ელენეს…დემნა ტუჩებს იკვნეტდა და გიას აგინებდა გულში.


ელენე ნიშადურის სუნმა გონს მოიყვანა.საშინელი ტკივილი იგრძნო.ტკივილმა ფეხებიდან დაუწყო შემოძრომა ,ზემოდ და ზემოდ მოიწევდა ბოლოს თავთან გაჩერდა.თვალები დახუჭა ,თავის კანი სტკიოდა.მაგრამ არა ტკვილი ყბასთან გაჩერებულიყო,თითქოს ძვალი ჩამტვრეოდა.

–მმმმმმმ –აღმოხდა მწოლიარეს.ისევ ეს კოშმარი ისევ ეს სახეები ისევ ეს უნივერსიტეტი.გონება ჩართულიყო და აზროვნების აფრები აეშვა.მაგრამ გული სტკიოდა ეხლა ყველაზე მეტად.ღმერთო რა მდგომარეობაში იქნებოდნენ მშობლები.–ვაიმე დედა!–წაიბუტბუტა.

–ბოდავს!სტრესის ბრალია,გიო ოცი წლისამ მაგარი დარტყმა მიიღო,ვინც არ იცის ეს ვერ გაუგებს ეხლა ამ ბავშვს–ნუკრი დაჰყურებდა გოგონას და ტამპონით სახეს უბანდა.

–მე თუ არა ვინ იცის აბა რას ნიშნავს სტრესი!–თქვა გიორგიმ და საჭმლის დარიგება განაგრძო. გიორგი უყურებდა ამ ხალხს საცოდავად რომ იღებდნენ საკვებს და შიშით რომ შემოსცქეროდნენ.ლევანის აქ მოყვანა გადაეფიქრებინა,უნდოდა ისევე დატანჯულიყო კაცი როგორც მაშინ ერთ დროს ის და მისი ოჯახი .გიორგი ხვდებოდა ეხლა ლევანი რა ტკივილს გრძნობდა,უნდოდა გახარებოდა,მაგრამ ამ “დამპალ”გულში არ უხაროდა.მაგიდას გახედა,იქ ტკივილისაგან გაბრუებული ელენე ბოდავდა .ახალმა აზრმა სახე გაუნათა.

–შოთა,მოდი! საქმე მაქვს.გახვალ და ბიჭებს ეხლა რასაც გეტყვი აცნობებ.იცი რომ მთავრობისგან რასაც ვითხოვდით ეგ შესრულდა,ბიჭები აფხაზეთიდან უკვე მოსკოვში იქნებიან გადასულები.ჩვენც უნდა დავამთავრთოთ ეს წარმოდგენა,ისე რომ არცერთი მოთამაშე არ დავკარგოთ,ამისთვის კი გვჭირდება აი არა..– ამობდა გიორგი და თავის გეგმას აცნობდა მეგობარს. ღამის სამი საათი იქნებოდა ,როდესაც უნივერსიტეტის კარი გაიღო.იქედან კი სათითაოდ გამოდიოდნენ თავისუფლებას მოწყურებულები .სპეცრაზმი რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში მობილიზებულიყო და უცდიდა მოვლენების განვითარებას,ეხლა სიხარულით ეგებებოდა გადარჩენილებს.

–სულ გამოუშვეს?–ჰკითხა სპეცრაზმელმა.

–არა 12დარჩა,ლევანი გააფრენს ელენე არ ჩანს,შიძლება ცოცხალიც არ იყოს,იმ ამბის შემდეგ..–თქვა მეორემ და მეგობარს მხარზე ხელი დაჰკრა.


ცხოვრებას გეგმავ,თითქოს ყველაფერი ისე მიდის როგორც გინდა,შემდეგ კი ვიღაც იდიოტი მოდის,მოდის და ყველაფერს ურევს,გინგრევს.თან სასაცილო ის არის, რომ შენ არ გეკითხება და თვითონ განკარგავს შენს ბედს.არ ვიცი ცხოვრებაში რამდენად ხშირად ხდება ასე,მაგრამ ელენეს შემთხვევაში რომ ასე მოხდა ამაში თქვენც დარწმუნდებით.მანამდე კი… შორიდან მოსულმა ხმამ გამოაღვიძა.გონება დაძაბა,ტკივილი გუშინდელთან შედარებით უფრო ძლიერი ეჩვენა,მაგრამ არ გაჰკვირვებია,ბავშვობაშიც ხომ ასე იყო დაჟეჟილობა ერთი კვირის შემდეგ უფრო მეტად სტკიოდა ხოლმე.აუ ბავშვობა..რა ბედნიერი და ლაღი იყო მაშინ და თავისუფალი.თურმე რა ტკბილი ყოფილა თავისუფლება….ფიქრებბიდან გამოერკვა უნდა გაეგო ეს “იდიოტები” რას უპირებდნენ.

ოთახში გიორგი და ბიჭები შეყრილიყვნენ.ჩაცმულობით მთამსვლელებს უფრო ჰგავდნენ ვიდრე ტერორისტებს.ელენე დაფიქრდა ტერორისტები თუ ბანდიტები? რომელი უფრო მიესადაგებოდა ეხლა ამათ? ალბად უფრო “კრეტინები” დაასკვნა და ისევ გახედა.ელენე მიმხვდარიყო თორმეტ თავდამსხმელს თორმეტი მძევალი,ანუ თითოს თითო მძევალი ხვდებოდა თავდასაცავად.წარმოიდგინა გიორგი როგორ უმიზნებს მას იარაღს,ელენეს ფარად იყენებს და ამ დროს თუთაშხიასავით გაჰყვირის : –არავის საქმეში არ ვერევი მე და ნურც თვქენ ნუ ჩაერევით ჩემს საქმეშიო! გოგონამ სიცილი დაიწყო.ბიჭებმა თათბირი შეწყვიტეს და მისკენ შემობრუნდნენ.



–გააფრინა მგონი! –დაასკვნა დემნამ და იქ მყოფებს გადახედა. გიორგი გამოემართა და მაგიდასთან მივიდა სადაც ელენე იწვა.მხრებით დაეყრდნო მაგიდას და ელენეს სახეში ჩახედა.

–როგორ ხარ? ცუდად ხომ არ ხარ? მალე იქნები სახლში ცოტას გაუძელი,შეგიძლია წამოდგე და შენთვითონ ჭამო?

ელენემ სახე აარიდა გიორგის და მის საპირისპიროდ კედლისკენ გადაიტანა მზერა.გიიორგი გავიდა და რამდენიმე წამში ერთჯერად თეფშზე რაღაც საჭმლის მსგავსი მოიტანა.

–გასინჯე წასვლამდე ცოტა უნდა შეჭამო ძალა გექნება,რაც უფრო მალე წავალთ მით მალე დაბრუნდები სახლში.

გოგონა წამოაყენა.ელენემ იგრძნო როგორ დატრიალდა ირგვლივ სამყარო და უცებ გიორგის მხარზე დაეშვა.რა გააცნობიერა მისთვის ყველაზე საძაგელ არსებასთან ახლოს ყოფნა,გამოერკვა, გიორგის ხელი ჰკრა.ისიც არ მოელოდა ელენეს ასეთ რეაქციას და ხელიდან გაუვარდა თეფში.გიორგი აიჭრა სახე აუჭარხლდა,უნდოდა გაეგლიჯა ეს ერთი ციდა გოგო ,მაგრამ ელენეს თვალები რომ დაინახა სიცილი აუვარდა.

–ჰმ სასაცილო იცი რა არის? ჩვენ ერთმანეთს ძალიან ვგავართ,არ შეგინიშნავს?

–ჯანდაბაში წასულხართ სუყველა–ელენეს უნდოდა რაღაც ცუდი ეთქვა და ვერაფერი მოიფიქრა და გაბრაზებულმა ენა გამოყო. გიორგიმ სიცილი დაიწყო ,ბიჭებიც აყვნენ უფროოსს,მიუხედავად იმისა რომ სიხარულის მიზეზი მათთვის უცნობი იყო.




მომზადება დაესრულებინათ.თითო მძევალს თითო პარაშუტი აჰკიდეს.გიორგი მიუახლოვდა ელენეს და სთხოვა თუ გინდა თავისუფალი იყო ეს უნდა გაიკეთოო.

–პარაშუტის გარეშეც შემიძლია მე ქუჩაში სიარული!–გადახედა გიორგის.

–გოგო გაცმევენ ხო არ გხდიან…..აუ ეს რა ტვინის ბურღვაა ტო–მოესმა უკნიდან ხმა.

–მოკეტე ბიჭო–დაიყვირა გიორგიმ–ელე,მომისმინე მიხვდები,რომ აუცილებელია,ჩვენ მოველაპარაკეთ მთავრობას,ისინი რომ ცოცხალს არ გაგვიშვებენ შენც კარგად იცი ალბად,ჩვენ აფხაზეთის საზღვრამდე ვერტმფრენით გადავადგილდებით,თქვენც ჩვენთან უნდა იყოთ რომ გარანტია გვქონდეს იმისა რომ არ ჩამოგვაგდებენ ესენი.

–საზღვარზე კი თქვენ პარაშუტებს გაიკეთებთ და იქნება I bilieve I can Fly -ჩაერთო ნუკრი და ხელები დაბოლილი არსებასავით გაშალა.

გიორგიმ გადახედა ძმაკაცს და თავში წაჰკრა ხელი.წავედითო დაიძახა.ელენე წამოდგა,თავიდან ეგონა ვერ გაივლიდა მაგრამ დარწმუნდა თურმე არც ისე ადვილი ყოფილა მისი მიწასთან გასწორება.მხრებში გაიშაალა და ნელი ნაბიჯებით სხვა მძევლებს გაჰყვა.


–რა ხდება? –იკითხა ხანშიშესულმა მამაკაცმა–რამე ხომ არ შეუცვლიათ?

–არა ბატონო ლევან,როგორც გადაწყდა ისეა ,ვერტმფრენი დაეშვა უნივერსიტეტის სახურავზე.აფხაზეთის საზღვართან გაუშვებენ ტყვეებს,მთავარია დაშვების დროს არ დაშავდნენ.ელენესაც მალე ნახავთ შეფ,გილოცავთ–თქვა სიმპატიურმა ახალგაზრდა ბიჭმა და უფროსს გულმხურვალედ გადაეხვია.

–ღმერთმა ქნას ლადო,ღმერთმა ქნას–თქვა და ტელეფონის ეკრანზე ცოლის ნომერი აკრიფა.

–ნუკი,მგონი მალე გვეშველება……



ვერტმფრენი დაეშვა უნივერსიტეტის სახურავზე.ბიჭები შორიდან უცქერდნენ,გეგმის მიხედვით დაშვებისთანავე პილოტი უნდა ათესილიყო. პილოტმა ანიშნა ყველაფერი რიგზეა მივდივარო და გადახტა სახურავიდან.

–ეეე ტო ამ ჩემისას პარაშუტი ეკეთა?–იკითხა ერთმა.

–არა ბიჭო კატაა და ოთხფეხზე ეცემა,შენ ვაფშე სკოლაში დადიოდი?

–მოკეტეთ ეხლა არ უნდა აქ ბაზარი.თითოს თითო მძევალი,იარაღი იყოს გადატენილი,სადმე სნაიპერები არ ჰყავდეთ,გამოცოხლდით,ეხლა უნდა გავძვრეთ აქედან.–დაიძახა გიორგიმ და ხელი გაჰკრა პირველ მძევალს.ვერტმფრენთან რიგ რიგობით მიდიოდნენ ბიჭები და თავიანთ ტყვეს ისე ეკვროდნენ თითქოს სიამის ტყუბები ყოფილიყვნენ.ელენე ბოლოს დაიძრა გიორგისთან ერთად ვერტმფრენისკენ.გია პილოტის ადგილზე დამჯდარიყო და უკვე აემუშავებინა კიდეც. ელენე შიგნით იჯდა და ბედს მინდობოდა.ბიჭებს ჟივილ–ხივილი აეტეხათ და გამარჯვებას ულოცავდნენ ერთმაენთს.გიორგი დუმდა და ელენეს გაჰყურებდა.გვერდით რომ ეჯდა და თვალები დაეხუჭა.

–ცუდად ხარ?–გიორგიმ ჩურჩულით ჰკითხა.

–ხო რაღაც ვერ ვარ ,მგონი ვკვდები,გიხაროდეს!–თქვა ელენემ ყოველგვარი ღვარძლის გარეშე. საზღვარს უახლოვდებოდნენ უკვე.ბიჭემმა მოამზადეს ტყვეები. თერთმეტი კაციდან ექვსი გოგონა იყო და ცოტა გაუჭირდათ გაეგოთ როგორ უნდა გახსნილიყო პარაშუტი,შეიძლება ნევიულობის ბრალიც იყო,ზოგს ისტერიკა დამართნოდა და ცრემლებს ღვრიდა.

–კაროჩე რა გირჩევნიათ ისევ ტყვეები იყოთ თუ ამ დედა აფეთქებულ პარაშუტის ხმარა ისწავლოთ–დაიღრიალა გიორგიმ. ვერტმფრენის კარი გაიღო და პირველი ახალგაზრდა ბიჭი გადახტა,ელენემ თვალი გაეყოლა,თანაკურსელს,უნდოდა შემდეგი ის ყოფილიყო ,მაგრამ თავს ცუდად გრძნობდა და გადაწყვიტა ბოლო გადამხტარიყო.

–გიო ელენეს ჯერია,დავაი დავაი წამო–ჰყვიროდა დემნა და გიას ანიშნებდა ცოტა დაუშვიო. ელენეს წამოდგომა უნდოდა,დემნას ხელს ხედავდა როგორ უძახდა ბიჭი,უცებ გიორგის გადახედა,უნდოდა ეთქვა მიშველეო მაგრამ თეთრი ბურუსი არ აძლევდა ამის საშუალებას,გარს შემორტყმოდა და თავისკენ ექაჩებოდა.



ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება