უცნაური სიყვარული (4)
2 253 ნახვა
ადამიანი სიცოცხლეს განსაცდელის გადალახვის შემდეგ უფრო აფასებს.და რა არის სიცოცხლე?სიცოცხლის სხვადასხვა ცნება არსებობსო ამბობენ მეცნიერები. ბიოლოგიური სიცოცხლე კი მატერიის განსაკუთრებულ ფორმად მიიჩნევა. ვიღაც ამტკიცებდა რომ სიცოცხლე არის ქიმიური ტალღა–მრავალგანზომილებიანი,კატალიზური,ციკლური ქიმიური რეაქცია. მე ვინ ვარ მათ რომ არ დავეთანხმო, მაგრამ ჩემთვის სიცოცხლე ის არის,რომ შეგიძლია შენს საყვარელ ადამიანს უთხრა რომ გიყვარს,მოეხვიო გულში ჩაიკრა,გავარდე წვიმიან ამინდში,გაშალო ხელები და ლურჯ ღრუბლებში,ჩამალულ მზეს შეჰყვირო:მზეო ამოდი ამოდიოოოოო! და მზეც ამოვა და რაღაც სურნელს დააფრქვევს.არ თქვათ ეხლა მზეს რა სუნი აქვსო? აქვს და თან როგორი…ხოდა ზუსტად ასეთი სიცოცხლით სავსე თვალებით ეგებებოდნენ განთავისუფლებული გოგონები და ბიჭები მშობლებს,რომლებსაც თავი განმუხურის ბლოკ–პოსტზე მოეყარათ.
ახალგაზრდა ჯარისკაცები მთავარმა ოფიცერმა გააფრთხილა ,უფროსობა მოდისო და უკვე ნახევარი საათი იყო რაც მხერბში გამართულები,ელოდებოდნენ ესკორტის ჩამოვლას.
შავი ტოიოტა გამოჩნდა.სედანს უკან მიცუბიშ–პაჯეროს ტიპის ოთხი მანქანა მოჰყვებოდა.კოტეჯის სტილის სახლთან გაჩერდნენ, დაზარალებულები ახლობლებთან ერთად იქ იმყოფებოდნენ. შავი მანქანიდან შუა ხნის მამაკაცი გადმოვიდა.მას ახალგაზრდა მიუახლოვდა და რაღაცის თქმა დააპირა ,მაგრამ უფროსს ისე ეჩქარებოდა არც მოუსმინა,კიბეები აირბინა და შიგნით შევარდა.მას სხვა თანამდებობის პირებიც შეჰყვნენ.
ნახავარი საათიც არ იყო გასული,კოტეჯიდან ხნიერი მამაკაცი გამოვარდა .ზღვის სანაპიროსკენ აეღო გეზი განერვიულებულს. –დათო გაჰყევით ლევანს,გაგიჟებულია!–უთხრა იმ ახალგაზრდამ თანამშრომლებს.
ლევანი მიუყვებოდა სანაპიროს და აღელვებულ ზღვას გასცქეროდა.ელენე არ გადმომხტარა,ყველაფერს დაუშვებდა ოღონდ ამას არა,მისი გოგონას ადგილმდებარეობა ეხლა არც იცოდა.როგორ შეცდა ,რომ უნივერსიტეტის შტურმით აღებაზე უარი განაცხადა.იქნებ და ელენე დაეხსნა მაშინ.განმუხურის პლაჟს გადახედა,იქეთ გალი იყო უკვე.სადღაც იქეთ კი მისი შვილი იყო. უნდა დაებრუნებინა ,სიცოცხლის ფასადაც რომ დასჯდომოდა მაინც.სიგარეტს მოუკიდა და სველ ქვებზე ჩამოჯდა.
“ვით ქარში–ფოთოლი”…მართლაც,ფოთოლივით არის ადამიანი ბედისწერის ქარიშხალს მინდობილი.ისიც თავის ნებაზე გვათამაშებს.ნუ ვიფიქრებთ რომ ხვალინდელი დღე ცრემლისა და ნაღველის მეტს ვერაფერს მოგვიტანს.თავს უნდა მოვერიოთ , ხვალინდელი დღე ხომ იმედის დღეა…
სასიამოვნო მელოდია იღვრებოდა ირგვლივ.ელენემ თვალი გაახილა და ოთახის ჭერს ახედა.რაღაც მშობლიური იგრძნო,წამოჯდა და ირგვლივ მიმოიხედა.ლამაზად იყო გაფორმებული ოთახი,ეტყობოდა პატრონს კარგი გემოვნება უნდა ჰქონოდა.საძინებელი ოთახი გაერთიანებული იყო საერთო ოთახთან.
მელოდია რომელიც ყურში ჩაესმოდა,ქვემოდან მოდიოდა,წამოდგა და ნელი ნაბიჯით გაირბინა ოთახი,მის ბოლოს კიბე იყო,ჯერ ჩასვლა დააპირა მაგრამ უცებ ფანჯრიდან ხედს მოჰკრა თვალი და გაოგნდა.ასეთი მაღალი შენობები პირველად ენახა,მინას მიეკრა და ხარბად დააცქერდა სანახაობას.
“მერამდენე სართულზე ვარ ალბათ მეასეზე,თუ უფრო მეტზე არა…
“ელენეს სასიამოვნო სუნი ეცა,დაიძრა და კიბეებზე დააპირა ჩასვლა,უცებ სახტად დარჩა კიბის საფეხურები მინის იყო,კიბე რაღაც მუზეუმის ნიმუშშს უფრო ჰგავდა ,ყვავილის ფორმად იყო დაგრეხილი. გაჩერდა და ქვემოდ გადაიხედა.”სამზარეულოდან მოდის ალბად საჭმლის სუნი,ღმერთო როგორ მშია”–მუცელზე ხელი მიიდო და ეხლა დაიხედა ტანზე,მოკლე შორტი და ყვითელი მაისური სცმოდა სპანჩბობის გამოსახულებით.უცებ ქვემოდან სადაც სავარაუდოდ სამზარეულო ეგულებოდა ელენეს,ვიღაც დაიძრა ,ელენე კიბის მოაჯირთან მდგარ პალმას ამოეფარა და კნუტივით “გაისუსა”.
მინის კარი გაიღო.იქედან კი ძალიან სიმპატიური წელს ქვემოთ ჩაცმული მამაკაცი გამოვიდა.დაკუნთულ სხეულზე ფართუკის მსგავსი რაღაც ეკეთა და იმ მელოდიას ღიღინებდა ელენესაც სიგიჯემდე რომ უყვარდა.გოგონამ გიორგი ამოიცნო.უნდოდა გაბრაზებულიყო,მაგრამ ბიჭმა იმდენად მოხიბლა რომ თავის და საკვირველად ისურვა ნეტა ასეთი ადამიანი ჰყოლოდა გვერდით.უცებ გამოერკვა ,შეხტა და მცენარეს ღეროს აჰკრა ხელი.პალმა გადაიხარა და მეორე სართულიდან გადავარდა.მყუდრო სიტუაცია დაირღვა.”უპს…დამერხა!–ფეხის წვერებზე შემდგარი ელენე ქვემოდ იხედებოდა ტუჩებს იკვნეტდა და გიორგის რეაქციას უცდიდა. ბიჭი გიჟივით გამოვარდა.რა დაინახა ელეენეს შეშინებული სახე,ჯერ მცენარეს რომ დაჰყურებდა და მერე მას .სიცილი დაიწყო და ქვემოდ ჩამოო უთხრა,თან ხელით საჭმლის ჭამის იმიტაცია შექმნა და გოგონას თვალი ჩაუკრა.
ელენემ თმა გაისწორა.მაისური ქვემოდ ჩაქაჩა ,ცდილობდა გრძელი სწორი ფეხებისს სილამაზე ცოტათი მაინც დაეფარა.თუმცა უშედეგოდ თითქოს სამოსს სურდა რომ გოგონას სილამაზეს მნახველი აღეფრთოვანებინა.
ელენემ საფეხურები ჩაიარა. სამზარეულოს კარი გამოაღო . შესვლის შეეშინდა,ჯერ თავი შეყო კურდღელივით.დიდ და ნათელ ოთახში აღმოჩნდა,სამზარეულოს ცენტრში მინის მაგიდა მდგარიყო,ირგვლივ კი ხის დაწნილი სკამები შემოეწყოთ.ელენემ გიორგის დაუწყო ძებნა.ვერანდა და სამზარეულო მინის კედლით იყო გამოყოფილი.გიორგის ხმა შემოესმა,სადღაც მეორე კუთხიდან იძახდა,ელენე დაჰყვა მის ნებას და მიუახლოვდა.ბიჭს უკვე ყველაფერი მოემზადებინა ,მაგიდაზე უამრავი ნუგბარი იყო.ელენემ თვალები მოჭუტა ჯერ გახედა გიორგის ,შემდეგ საჭმელს..ისევ გიორგის და ისევ საჭმელს…
–კაი რა ელ ეხლა ჩხუბის დროა? მიდი ჭამე და მერე უფრო მაგარ ხოდზე იქნები ,რო მეჩხუბო–თქვა გიორგიმ და ყავის მადუღარა ჩართო.
ელენემ იმ მახრეს დაჯდა საიდანაც გიორგი კარგად გამოჩნდებოდა.ბიჭი მიუხვდა ჩანაფიქრს.
–ნუ გეშინია,რამე რო მდომოდა აქამდე ვიზამდი.არც მოკვლას გიპირებ და არც მოძალადე ვარ.შენ არ გადახტი მაშინ და ეხლა მე არაფერი დამაბრალო.ისე რატო არ გადახტი ,აღიარე რომ ვერ შემელიე…კაი კაი ხო ვხუმრობ რა იყო.
ელენემ ჭამა დაასრულა.გიორგის მოდუღებული ყავა ძალიან ესიამოვნა,უნდოდა ეთქვა რა კარგი მზარეული ყოფილხარო,მაგრამ გაჩუმება ამჯობინა.გიორგი მაგიდასთან იჯდა და ბევრს ხუმრობდა.ელენე ჯერ არ იმჩნევდა მაგრამ ბიჭს არ გამოჰპარვია როგორ ცდილბოდა გოგონა სიცილის შეკავებას.ელენემ ბოლოს ვეღარ გაუძლო და სიცილი წასკდა.
ჯანდაბა, რა ლამაზია ეს ცხოვრება ხალხო….შევიგრძნოთ მთელი არსებით სანამ ამის საშუალება გვაქვს.დავაფასოთ და ვიყოთ რა ბედნიერები.რაღაც გინდა გამოასწორო?ხოდა რაღას უცდი.შენ უნდა გადადგა პირველი ნაბიჯი.გინდა დაგინახონ? ხოდა იმოქმედე.ცხოვრება ლამაზი და სათუთია,გაფრთხილება და გულში ჩაკვრა სჭირდება,ვიღაცისთვის მთელი ცხოვრება დრამაა.იცით რატომ?დაფიქრდით და მიხვდებით,მას სურს რომ იყოს ესეთი დრამატული.შედეგი?–პესიმიზმის მორევი დაახრჩობს საბოლოოდ.
ისინი ერთად მისეირნობდნენ.ხმაურიანი მოსკოვის ქუჩები ელენესთვის სასიამოვნო აღმოჩენა იყო.თბილისის მშვიდ და წყნარ გარემოსთან შედარებით მოსკოვი ბობოქარ პოსეიდონს მოაგონებდა მნახველს.ელენე გიორგის გაჰყურებდა და თავისთვის ფიქრობდა.გუშინ თუ ვერ იტანდა დღეს უკვე ნდობა გასჩენოდა ბიჭის მიმართ.გიორგის თქმით, სამი დღე დასჭირდებოდა პასპორტის გაკეთებას და ელეენე საქართველოში გაემგზავრებოდა მშობლებთან.სულ რაღაც 72 საათი იყო დარჩენილი და მშობლებთან დაბრუნდებოდა.ელენე ეხლა ძალიან აფასებდა ამ ბიჭს.არ ეგონა ექვს საათს ამდენის შეცვლა თუ შეეძლო.მობილურზე მამას რომ დაალაპარაკა, თავი ზღაპარში ეგონა გოგონას.ლევანი ელენეს სიფრთხილისკენ მოუწოდებდა,ეშინოდა მამას ბიჭს ტვინში “შარიკი” არ გადასტრიალებოდა და მის საქართველოში დაბრუნებაზე უარი არ ეთქვა.ელენემ ცუდი აზრები მოიშორა ფიქრებიდან,და გიორგის გახედა,ბიჭი მოსკოვს აცნობდა და მის უძველეს ისტორიას დაუღალავად უყვებოდა.
–ელ,ხომ არ გცივა? გითხარი მანქანით წამოვიდეთთქო მაგრამ რატომღაც ფეხით წამოსვლა ამჯობინე,მაგრამ რადგანაც შენ ჩემი სტუმარი ხარ, როგორც მასპინძელი მოვალე ვარ შენი ყველა სურვილი შევასრულო.–სასიამოვნოდ საუბრობდა გიორგი და ელენეს უყურებდა,ცხოვრებაში ასეთი სიმშვიდე არ უგრძვნია,ბევრი გოგო ჰყავდა,კანის თუ თვალის ფერის მიხედვით ,თუმცა ასეთი გრძნობით არავისთან არ ყოფილა,თუ სხვა გოგონებთან ყოფნისას მარტო ერთი აზრი უტრიალებდა თავში,ეხლა მხოლოდ სურდა ეცქირა ელენეს ღიმილისთვის.
– გიოოოო….
–ხო, ელე.
–არა ანდა არაფერი–თქვა ელენემ და ტროტუარზე მომავალ ძაღლიან ქალს გახედა.
–ელე შეხე რუსებს როგორ მოსწონხარ.მგონი უნდათ,რომ შენი თავი მომტაცონ,თუმცა მე ამის ექსპერტს ვერავინ მაჯობებს,მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი ქალი ეხლა ჩემს გვერდით არის,მერე რა თუნდაც სულ რაღაც სამი დღით..–გიორგის ნათქვამმა ელენე დაამწუხრა,როგორ უნდოდა ეს ბიჭი სხვა დროს სხვაგან გაეცნო,და ერთად ესეირნათ თბილისის ლამაზ ქუჩებში,თუნდაც ღარიბი ყოფილიყო,ვინმე მხატვარი თეთრი ხიდიდან.
–გიო..–ელენეს რაღაცის თქმა უნოდა და გიქრობდა ეთქვა თუ არა.
–ელე ნუ დამტანჯე მითხარი რა …
–გიო რატომ გძულს მამაჩემი? ანდა რატომ აირჩიე ეს გზა,ვიცი რომ ეს ჩემი საქმე არაა.მაგრამ შენ ისეთი არ ხარ ,როგორც მეგონე,შენ ძალიან კეთილი ადამიანი ხარ.
–ელე ,ვიცოდი მაგას შემეკითხებოდი,იცი როდესაც გნახე და გავიგე რომ ლევანის შვილი იყავი,არ დაგიმალავ მინდოდა მომეკალით ორივე.ამდენი წლის განმავლობაში დაგროვილ ბრაზ და ტკივილს ნაპრალი ეპოვა და გადმოსვლა სურდა.და გადმოვიდოდა,უბრალოდ მაშინ როდესაც შენ გნახე სასტიკად ნაცემი , ლევანი კი ყურმილის მეორე მხრიდან არაადამიანურად გაგიჟებული,ვიგრძენი რომ მიზანი მიღწეული იყო.ტკივილი ორივეს შეგეგრძნოთ,შენი ფიზიკური ტკივილით მამაშენს სულიერი ტანჯვა განეცადა.ჩემი აზრით, სულიერი ტკივილი ყველაზე მწარეა.არ მინდა დავკონკრეტდე,მაგრამ იცოდე მამაშენს მიუძღვოდა წვლილი მე რომ ბავშვობა მქონდა გატანჯული.მაგრამ რომ არა ის ტანჯვა მე ეხლა არ ვიქნებოდი ის ვინც ვარ.არ მითხრა რომ მე მოღალატე ვარ სამშობლოსი,მე საქართველო ძალიან მიყვარს,მაგრამ მე ჩემი მეგობრებიც მიყვარს,ის ხალხი ვინც მე ციხიდან დავიხსენი ჩემი გადამრჩელებლები არიან,ისინი რომ არა ეხლა სადღაც მიყრუებულ უპატრონოთა სასაფლაოზე მექნებოდა განსასვენებელი.მე მათ ცხოვრებაში არ ვერევი,მე ისინი მიყვარს მაგრამ ვიცი,რომ მათთნაირ საქციელს მე არასდროს არ ჩავიდენ,სამშობლოს არ ვუღალატებ.
ელენე მთელი გულისყურით უსმენდა გიორგის აღსარებას და უფრო და უფრო უგებდა ბიჭს.უკვე ღამის განათება ჩაერთოთ ქუჩებში.გიორგის უცებ სახე გაუნათდა.ელენეს ხელი ჩაჰკიდა და წითელ მოედნისკენ გააქანა.
ბიჭი მივიდა ვიღაც კაცთან,ელენემ დაინახა როგორ გადაუხადა ფული და როგორ უარობდა ისიც.ბოლოს გიორგიმ მაინც დაითანხმა.
–რა ხდება?–იკითხა ელენემ–იცნობ?
–არა ,მე არა მაგრამ აქ ყველა მიცნობს.მოიცადე და ნახავ,საერთოდ ასე არ ხდება,მარტო აღლუმებზე ისვრიან ხოლმე ან რამე დღესასწაულებზე ,მაგრამ ეხლა ჩემს გულში ყველაზე დიდი დღესასწაულია და მინდა მთელმა მოსკოვმა გაიზიაროს,თუნდაც ნახევარი მილიონი დამიჯდეს ეს სიამოვნება.ელენემ თავი ჩაღუნა და ეგონა შინაგანად დაიწვებოდა.მიმხვდარიყო ბიჭი რა დღესასწაულს გულისხმობდა.
–сечась будет саммый большой феиерверк -ეს თქვა გიორგიმ და მოულოდნელად მაშხალის გავარდნის ხმა გაისმა,ერთს მეორე მოჰყვა,მეორეს მესამე და მოსკოვის ცა ფერად–ფერადად შეიღება.ნახევარი საათის განმავლობაში მიმდინარეობდა ეს სანახაობა.ელენე განცვიფრებული შეჰყურებდა გიორგის საჩუქარს.
.........შემდეგ... შემდეგ კი გიორგიმ ხელი მოჰხვია და გოგონასთან ერთად მოსკოვის ქუჩებში ხეტიალი განაგრძო. გიყვარდეს, ეს იმას ნიშნავს რომ სიამოვნებას განიჭებდეს მისი დანახვა,ხმის გაგონება,გრძნობდე იმ მეორეს მთელი შენი გრძნობითი ორგანოებით.იმყოფებოდე მასთან ახლოს,ვინც გიყვარს და რომელსაც უყვარხარ.
სიყვარული არამარტო განსაკუთრებული გრძნობაა,ეს არის სულისა და სხეულის განუწყვეტელი ექსტაზი.
დღეს,როცა დიდი სისწრაფით ირღვევა სულიერი საწყისები და იდეალები,ერთ–ერთი საშუალება ზნეობრივი ღირებულების შენარჩუნებისა არის ისეთი მუდმივი ცნებების აღქმა:როგორიცაა სიყვარული,ერთგულება,თვითგანწირვა ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაში.
ორმხრივი სიყვარული სულის დიდი დღესასწაულია,ის ამაღლებულია რეალობაზე,ყოველდღიურ ყოფითობაზე.დღესასწაულია პაემანზე წასვლა,ერთად გატარებული წუთები და საათები.ამ დროს შეყვარებულები ერთამანეთისთვის სიყვარულის წყაროს წარმოადგენენ და არიან ბევრად უკეთესნი ვიდრე სინამდვილეში.
სიყვარული აუცილებლად უნდა განვასხვავოთ ისეთივე ემოციებში,როგორიცაა მოწონება,გატაცება,სიმპათია და ლტოლვა.თუმცა შეიძლება ისინიც გახდეს სიყვარულის საფუძველი.
ელენე ასეთი ბედნიერი არასდროს არ ყოფილა. ორი დღე და მას ალბათ ვეღარასდროს ვერ ნახავდა,როგორ უნდოდა გიორგის არ გაეშვა,მაგრამ იცოდა გიორგი მას არაფერს დააძალებდა.რამდენი ისეირნეს წუხელ,გიორგი ისე ახლოს იყო,გოგონა მის სუნთქვასაც კი გრძნობდა,მაგრამ ბიჭს სიახლოვის მიუხედავად დისტანციის დაცვა არ ავიწყდებოდა.ელენეს ცხოვრებაში პირველად გაუჩნდა სურვილი რომ გიორგის მისთვის ეკოცნა,მაგრამ ის თავისი თავშეკავებულობით უფრო მეტად ამაღლდა ელენეს გულში.
ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება
ახალგაზრდა ჯარისკაცები მთავარმა ოფიცერმა გააფრთხილა ,უფროსობა მოდისო და უკვე ნახევარი საათი იყო რაც მხერბში გამართულები,ელოდებოდნენ ესკორტის ჩამოვლას.
შავი ტოიოტა გამოჩნდა.სედანს უკან მიცუბიშ–პაჯეროს ტიპის ოთხი მანქანა მოჰყვებოდა.კოტეჯის სტილის სახლთან გაჩერდნენ, დაზარალებულები ახლობლებთან ერთად იქ იმყოფებოდნენ. შავი მანქანიდან შუა ხნის მამაკაცი გადმოვიდა.მას ახალგაზრდა მიუახლოვდა და რაღაცის თქმა დააპირა ,მაგრამ უფროსს ისე ეჩქარებოდა არც მოუსმინა,კიბეები აირბინა და შიგნით შევარდა.მას სხვა თანამდებობის პირებიც შეჰყვნენ.
ნახავარი საათიც არ იყო გასული,კოტეჯიდან ხნიერი მამაკაცი გამოვარდა .ზღვის სანაპიროსკენ აეღო გეზი განერვიულებულს. –დათო გაჰყევით ლევანს,გაგიჟებულია!–უთხრა იმ ახალგაზრდამ თანამშრომლებს.
ლევანი მიუყვებოდა სანაპიროს და აღელვებულ ზღვას გასცქეროდა.ელენე არ გადმომხტარა,ყველაფერს დაუშვებდა ოღონდ ამას არა,მისი გოგონას ადგილმდებარეობა ეხლა არც იცოდა.როგორ შეცდა ,რომ უნივერსიტეტის შტურმით აღებაზე უარი განაცხადა.იქნებ და ელენე დაეხსნა მაშინ.განმუხურის პლაჟს გადახედა,იქეთ გალი იყო უკვე.სადღაც იქეთ კი მისი შვილი იყო. უნდა დაებრუნებინა ,სიცოცხლის ფასადაც რომ დასჯდომოდა მაინც.სიგარეტს მოუკიდა და სველ ქვებზე ჩამოჯდა.
“ვით ქარში–ფოთოლი”…მართლაც,ფოთოლივით არის ადამიანი ბედისწერის ქარიშხალს მინდობილი.ისიც თავის ნებაზე გვათამაშებს.ნუ ვიფიქრებთ რომ ხვალინდელი დღე ცრემლისა და ნაღველის მეტს ვერაფერს მოგვიტანს.თავს უნდა მოვერიოთ , ხვალინდელი დღე ხომ იმედის დღეა…
სასიამოვნო მელოდია იღვრებოდა ირგვლივ.ელენემ თვალი გაახილა და ოთახის ჭერს ახედა.რაღაც მშობლიური იგრძნო,წამოჯდა და ირგვლივ მიმოიხედა.ლამაზად იყო გაფორმებული ოთახი,ეტყობოდა პატრონს კარგი გემოვნება უნდა ჰქონოდა.საძინებელი ოთახი გაერთიანებული იყო საერთო ოთახთან.
მელოდია რომელიც ყურში ჩაესმოდა,ქვემოდან მოდიოდა,წამოდგა და ნელი ნაბიჯით გაირბინა ოთახი,მის ბოლოს კიბე იყო,ჯერ ჩასვლა დააპირა მაგრამ უცებ ფანჯრიდან ხედს მოჰკრა თვალი და გაოგნდა.ასეთი მაღალი შენობები პირველად ენახა,მინას მიეკრა და ხარბად დააცქერდა სანახაობას.
“მერამდენე სართულზე ვარ ალბათ მეასეზე,თუ უფრო მეტზე არა…
“ელენეს სასიამოვნო სუნი ეცა,დაიძრა და კიბეებზე დააპირა ჩასვლა,უცებ სახტად დარჩა კიბის საფეხურები მინის იყო,კიბე რაღაც მუზეუმის ნიმუშშს უფრო ჰგავდა ,ყვავილის ფორმად იყო დაგრეხილი. გაჩერდა და ქვემოდ გადაიხედა.”სამზარეულოდან მოდის ალბად საჭმლის სუნი,ღმერთო როგორ მშია”–მუცელზე ხელი მიიდო და ეხლა დაიხედა ტანზე,მოკლე შორტი და ყვითელი მაისური სცმოდა სპანჩბობის გამოსახულებით.უცებ ქვემოდან სადაც სავარაუდოდ სამზარეულო ეგულებოდა ელენეს,ვიღაც დაიძრა ,ელენე კიბის მოაჯირთან მდგარ პალმას ამოეფარა და კნუტივით “გაისუსა”.
მინის კარი გაიღო.იქედან კი ძალიან სიმპატიური წელს ქვემოთ ჩაცმული მამაკაცი გამოვიდა.დაკუნთულ სხეულზე ფართუკის მსგავსი რაღაც ეკეთა და იმ მელოდიას ღიღინებდა ელენესაც სიგიჯემდე რომ უყვარდა.გოგონამ გიორგი ამოიცნო.უნდოდა გაბრაზებულიყო,მაგრამ ბიჭმა იმდენად მოხიბლა რომ თავის და საკვირველად ისურვა ნეტა ასეთი ადამიანი ჰყოლოდა გვერდით.უცებ გამოერკვა ,შეხტა და მცენარეს ღეროს აჰკრა ხელი.პალმა გადაიხარა და მეორე სართულიდან გადავარდა.მყუდრო სიტუაცია დაირღვა.”უპს…დამერხა!–ფეხის წვერებზე შემდგარი ელენე ქვემოდ იხედებოდა ტუჩებს იკვნეტდა და გიორგის რეაქციას უცდიდა. ბიჭი გიჟივით გამოვარდა.რა დაინახა ელეენეს შეშინებული სახე,ჯერ მცენარეს რომ დაჰყურებდა და მერე მას .სიცილი დაიწყო და ქვემოდ ჩამოო უთხრა,თან ხელით საჭმლის ჭამის იმიტაცია შექმნა და გოგონას თვალი ჩაუკრა.
ელენემ თმა გაისწორა.მაისური ქვემოდ ჩაქაჩა ,ცდილობდა გრძელი სწორი ფეხებისს სილამაზე ცოტათი მაინც დაეფარა.თუმცა უშედეგოდ თითქოს სამოსს სურდა რომ გოგონას სილამაზეს მნახველი აღეფრთოვანებინა.
ელენემ საფეხურები ჩაიარა. სამზარეულოს კარი გამოაღო . შესვლის შეეშინდა,ჯერ თავი შეყო კურდღელივით.დიდ და ნათელ ოთახში აღმოჩნდა,სამზარეულოს ცენტრში მინის მაგიდა მდგარიყო,ირგვლივ კი ხის დაწნილი სკამები შემოეწყოთ.ელენემ გიორგის დაუწყო ძებნა.ვერანდა და სამზარეულო მინის კედლით იყო გამოყოფილი.გიორგის ხმა შემოესმა,სადღაც მეორე კუთხიდან იძახდა,ელენე დაჰყვა მის ნებას და მიუახლოვდა.ბიჭს უკვე ყველაფერი მოემზადებინა ,მაგიდაზე უამრავი ნუგბარი იყო.ელენემ თვალები მოჭუტა ჯერ გახედა გიორგის ,შემდეგ საჭმელს..ისევ გიორგის და ისევ საჭმელს…
–კაი რა ელ ეხლა ჩხუბის დროა? მიდი ჭამე და მერე უფრო მაგარ ხოდზე იქნები ,რო მეჩხუბო–თქვა გიორგიმ და ყავის მადუღარა ჩართო.
ელენემ იმ მახრეს დაჯდა საიდანაც გიორგი კარგად გამოჩნდებოდა.ბიჭი მიუხვდა ჩანაფიქრს.
–ნუ გეშინია,რამე რო მდომოდა აქამდე ვიზამდი.არც მოკვლას გიპირებ და არც მოძალადე ვარ.შენ არ გადახტი მაშინ და ეხლა მე არაფერი დამაბრალო.ისე რატო არ გადახტი ,აღიარე რომ ვერ შემელიე…კაი კაი ხო ვხუმრობ რა იყო.
ელენემ ჭამა დაასრულა.გიორგის მოდუღებული ყავა ძალიან ესიამოვნა,უნდოდა ეთქვა რა კარგი მზარეული ყოფილხარო,მაგრამ გაჩუმება ამჯობინა.გიორგი მაგიდასთან იჯდა და ბევრს ხუმრობდა.ელენე ჯერ არ იმჩნევდა მაგრამ ბიჭს არ გამოჰპარვია როგორ ცდილბოდა გოგონა სიცილის შეკავებას.ელენემ ბოლოს ვეღარ გაუძლო და სიცილი წასკდა.
ჯანდაბა, რა ლამაზია ეს ცხოვრება ხალხო….შევიგრძნოთ მთელი არსებით სანამ ამის საშუალება გვაქვს.დავაფასოთ და ვიყოთ რა ბედნიერები.რაღაც გინდა გამოასწორო?ხოდა რაღას უცდი.შენ უნდა გადადგა პირველი ნაბიჯი.გინდა დაგინახონ? ხოდა იმოქმედე.ცხოვრება ლამაზი და სათუთია,გაფრთხილება და გულში ჩაკვრა სჭირდება,ვიღაცისთვის მთელი ცხოვრება დრამაა.იცით რატომ?დაფიქრდით და მიხვდებით,მას სურს რომ იყოს ესეთი დრამატული.შედეგი?–პესიმიზმის მორევი დაახრჩობს საბოლოოდ.
ისინი ერთად მისეირნობდნენ.ხმაურიანი მოსკოვის ქუჩები ელენესთვის სასიამოვნო აღმოჩენა იყო.თბილისის მშვიდ და წყნარ გარემოსთან შედარებით მოსკოვი ბობოქარ პოსეიდონს მოაგონებდა მნახველს.ელენე გიორგის გაჰყურებდა და თავისთვის ფიქრობდა.გუშინ თუ ვერ იტანდა დღეს უკვე ნდობა გასჩენოდა ბიჭის მიმართ.გიორგის თქმით, სამი დღე დასჭირდებოდა პასპორტის გაკეთებას და ელეენე საქართველოში გაემგზავრებოდა მშობლებთან.სულ რაღაც 72 საათი იყო დარჩენილი და მშობლებთან დაბრუნდებოდა.ელენე ეხლა ძალიან აფასებდა ამ ბიჭს.არ ეგონა ექვს საათს ამდენის შეცვლა თუ შეეძლო.მობილურზე მამას რომ დაალაპარაკა, თავი ზღაპარში ეგონა გოგონას.ლევანი ელენეს სიფრთხილისკენ მოუწოდებდა,ეშინოდა მამას ბიჭს ტვინში “შარიკი” არ გადასტრიალებოდა და მის საქართველოში დაბრუნებაზე უარი არ ეთქვა.ელენემ ცუდი აზრები მოიშორა ფიქრებიდან,და გიორგის გახედა,ბიჭი მოსკოვს აცნობდა და მის უძველეს ისტორიას დაუღალავად უყვებოდა.
–ელ,ხომ არ გცივა? გითხარი მანქანით წამოვიდეთთქო მაგრამ რატომღაც ფეხით წამოსვლა ამჯობინე,მაგრამ რადგანაც შენ ჩემი სტუმარი ხარ, როგორც მასპინძელი მოვალე ვარ შენი ყველა სურვილი შევასრულო.–სასიამოვნოდ საუბრობდა გიორგი და ელენეს უყურებდა,ცხოვრებაში ასეთი სიმშვიდე არ უგრძვნია,ბევრი გოგო ჰყავდა,კანის თუ თვალის ფერის მიხედვით ,თუმცა ასეთი გრძნობით არავისთან არ ყოფილა,თუ სხვა გოგონებთან ყოფნისას მარტო ერთი აზრი უტრიალებდა თავში,ეხლა მხოლოდ სურდა ეცქირა ელენეს ღიმილისთვის.
– გიოოოო….
–ხო, ელე.
–არა ანდა არაფერი–თქვა ელენემ და ტროტუარზე მომავალ ძაღლიან ქალს გახედა.
–ელე შეხე რუსებს როგორ მოსწონხარ.მგონი უნდათ,რომ შენი თავი მომტაცონ,თუმცა მე ამის ექსპერტს ვერავინ მაჯობებს,მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი ქალი ეხლა ჩემს გვერდით არის,მერე რა თუნდაც სულ რაღაც სამი დღით..–გიორგის ნათქვამმა ელენე დაამწუხრა,როგორ უნდოდა ეს ბიჭი სხვა დროს სხვაგან გაეცნო,და ერთად ესეირნათ თბილისის ლამაზ ქუჩებში,თუნდაც ღარიბი ყოფილიყო,ვინმე მხატვარი თეთრი ხიდიდან.
–გიო..–ელენეს რაღაცის თქმა უნოდა და გიქრობდა ეთქვა თუ არა.
–ელე ნუ დამტანჯე მითხარი რა …
–გიო რატომ გძულს მამაჩემი? ანდა რატომ აირჩიე ეს გზა,ვიცი რომ ეს ჩემი საქმე არაა.მაგრამ შენ ისეთი არ ხარ ,როგორც მეგონე,შენ ძალიან კეთილი ადამიანი ხარ.
–ელე ,ვიცოდი მაგას შემეკითხებოდი,იცი როდესაც გნახე და გავიგე რომ ლევანის შვილი იყავი,არ დაგიმალავ მინდოდა მომეკალით ორივე.ამდენი წლის განმავლობაში დაგროვილ ბრაზ და ტკივილს ნაპრალი ეპოვა და გადმოსვლა სურდა.და გადმოვიდოდა,უბრალოდ მაშინ როდესაც შენ გნახე სასტიკად ნაცემი , ლევანი კი ყურმილის მეორე მხრიდან არაადამიანურად გაგიჟებული,ვიგრძენი რომ მიზანი მიღწეული იყო.ტკივილი ორივეს შეგეგრძნოთ,შენი ფიზიკური ტკივილით მამაშენს სულიერი ტანჯვა განეცადა.ჩემი აზრით, სულიერი ტკივილი ყველაზე მწარეა.არ მინდა დავკონკრეტდე,მაგრამ იცოდე მამაშენს მიუძღვოდა წვლილი მე რომ ბავშვობა მქონდა გატანჯული.მაგრამ რომ არა ის ტანჯვა მე ეხლა არ ვიქნებოდი ის ვინც ვარ.არ მითხრა რომ მე მოღალატე ვარ სამშობლოსი,მე საქართველო ძალიან მიყვარს,მაგრამ მე ჩემი მეგობრებიც მიყვარს,ის ხალხი ვინც მე ციხიდან დავიხსენი ჩემი გადამრჩელებლები არიან,ისინი რომ არა ეხლა სადღაც მიყრუებულ უპატრონოთა სასაფლაოზე მექნებოდა განსასვენებელი.მე მათ ცხოვრებაში არ ვერევი,მე ისინი მიყვარს მაგრამ ვიცი,რომ მათთნაირ საქციელს მე არასდროს არ ჩავიდენ,სამშობლოს არ ვუღალატებ.
ელენე მთელი გულისყურით უსმენდა გიორგის აღსარებას და უფრო და უფრო უგებდა ბიჭს.უკვე ღამის განათება ჩაერთოთ ქუჩებში.გიორგის უცებ სახე გაუნათდა.ელენეს ხელი ჩაჰკიდა და წითელ მოედნისკენ გააქანა.
ბიჭი მივიდა ვიღაც კაცთან,ელენემ დაინახა როგორ გადაუხადა ფული და როგორ უარობდა ისიც.ბოლოს გიორგიმ მაინც დაითანხმა.
–რა ხდება?–იკითხა ელენემ–იცნობ?
–არა ,მე არა მაგრამ აქ ყველა მიცნობს.მოიცადე და ნახავ,საერთოდ ასე არ ხდება,მარტო აღლუმებზე ისვრიან ხოლმე ან რამე დღესასწაულებზე ,მაგრამ ეხლა ჩემს გულში ყველაზე დიდი დღესასწაულია და მინდა მთელმა მოსკოვმა გაიზიაროს,თუნდაც ნახევარი მილიონი დამიჯდეს ეს სიამოვნება.ელენემ თავი ჩაღუნა და ეგონა შინაგანად დაიწვებოდა.მიმხვდარიყო ბიჭი რა დღესასწაულს გულისხმობდა.
–сечась будет саммый большой феиерверк -ეს თქვა გიორგიმ და მოულოდნელად მაშხალის გავარდნის ხმა გაისმა,ერთს მეორე მოჰყვა,მეორეს მესამე და მოსკოვის ცა ფერად–ფერადად შეიღება.ნახევარი საათის განმავლობაში მიმდინარეობდა ეს სანახაობა.ელენე განცვიფრებული შეჰყურებდა გიორგის საჩუქარს.
.........შემდეგ... შემდეგ კი გიორგიმ ხელი მოჰხვია და გოგონასთან ერთად მოსკოვის ქუჩებში ხეტიალი განაგრძო. გიყვარდეს, ეს იმას ნიშნავს რომ სიამოვნებას განიჭებდეს მისი დანახვა,ხმის გაგონება,გრძნობდე იმ მეორეს მთელი შენი გრძნობითი ორგანოებით.იმყოფებოდე მასთან ახლოს,ვინც გიყვარს და რომელსაც უყვარხარ.
სიყვარული არამარტო განსაკუთრებული გრძნობაა,ეს არის სულისა და სხეულის განუწყვეტელი ექსტაზი.
დღეს,როცა დიდი სისწრაფით ირღვევა სულიერი საწყისები და იდეალები,ერთ–ერთი საშუალება ზნეობრივი ღირებულების შენარჩუნებისა არის ისეთი მუდმივი ცნებების აღქმა:როგორიცაა სიყვარული,ერთგულება,თვითგანწირვა ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაში.
ორმხრივი სიყვარული სულის დიდი დღესასწაულია,ის ამაღლებულია რეალობაზე,ყოველდღიურ ყოფითობაზე.დღესასწაულია პაემანზე წასვლა,ერთად გატარებული წუთები და საათები.ამ დროს შეყვარებულები ერთამანეთისთვის სიყვარულის წყაროს წარმოადგენენ და არიან ბევრად უკეთესნი ვიდრე სინამდვილეში.
სიყვარული აუცილებლად უნდა განვასხვავოთ ისეთივე ემოციებში,როგორიცაა მოწონება,გატაცება,სიმპათია და ლტოლვა.თუმცა შეიძლება ისინიც გახდეს სიყვარულის საფუძველი.
ელენე ასეთი ბედნიერი არასდროს არ ყოფილა. ორი დღე და მას ალბათ ვეღარასდროს ვერ ნახავდა,როგორ უნდოდა გიორგის არ გაეშვა,მაგრამ იცოდა გიორგი მას არაფერს დააძალებდა.რამდენი ისეირნეს წუხელ,გიორგი ისე ახლოს იყო,გოგონა მის სუნთქვასაც კი გრძნობდა,მაგრამ ბიჭს სიახლოვის მიუხედავად დისტანციის დაცვა არ ავიწყდებოდა.ელენეს ცხოვრებაში პირველად გაუჩნდა სურვილი რომ გიორგის მისთვის ეკოცნა,მაგრამ ის თავისი თავშეკავებულობით უფრო მეტად ამაღლდა ელენეს გულში.
ავტორი: თეკო მაისურაძე.
გაგრძელება იქნება
