ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(1)

შესავალი
ადამიანობა რთულია… ძალზედ რთული... იმაზე გაცილებით უფრო ვიდრე წარმოდგენა შეგვიძლია... ჩვენ ადამიანობას ვიბრალებთ ხოლმე უმეტეს შემთხვევაში, განსაკუთრებით მაშინ, როცა რეალურად მის სახეს ვკარგავთ... უფალმა ადამიამიანი თავის მსგავსად შექმნა... ჩვენ?! კაცობრიობა, ვცდილობთ მაინც დავემსგავსოთ მას? დედაჩემს ხშირად აწუხებდა ხოლმე შეკითხვა: "რატომ ტოვებენ ეკლესიაში მეუფისგან მოსმენილ ქადაგებას?" სულ აღნიშნავდა, დღესდღეობით დაძარს მრევლი არ აკლია და მაშინ ამ ქვეყნად რად არის ამდენი უმსგავსობაო...
ადამიანი დაბადების წამიდან იწყებს სიცოცხლისა და ცხოვრების შეცნობას... ამოისუნთქავს თუ არა და ჟანგბადით აევსება ფილტვები, თვალის პირველი გახელვის წამიდან, უნდა თუ არა წუთისოფლის უწყვეტ ჯაჭვში ებმება და მისი განუყოფელი ნაწილი ხდება. ძნელია ცხოვრებას ფეხი აუწყო, მაგრამ აუცილებელი, რთულია შეიცნო სიცოცხლე, მაგრამ არა შეუძლებელი, აი...საკუთარი თავის აღმოჩენა და საკუთარი არსებისთვის ფარდის ბოლომდე ახდა კი...
იცით? ილია ჭავჭავაძე ამბობდა: "დიდი სიბრძნეა კაცისა, ცნობა თავისი თავისა"... ბრძენკაცობა კი ადვილი როდია... მეტიც, ბრძენთა დეფიციტის ხანაა ჩამომდგარი დროის ლიანდაგებზე.
ადამიანი ყოველთვის ნიღბით იფარავს ჭეშმარიტ სახეს და ისე ერევა საზოგადოებას(უმნიშვნელოა აღიარებს თუ არა კაცობრიობა ამას,რადგან სიმართლე-სიმართლეა, ფაქტი ფაქტია და მას ვერსად წავუვალთ,თუ რათქმაუნდა სირაქლემასავით თავს ქვიშაში არ ჩავრგავთ და არ გვეგონება,რომ დავიმალეთ... უნდ აგვახსოვდეს,რომ სიმართლე და სიკეთე ერთსახოვანია, მხოლოდ ბოროტებას აქვს მრავალი სახე...) სწორედ ამ ნიღბებს ამოფარებული ვკარგავთ საკუთარ თავს...მაშინ, როცა ჯერ არც კი გვყავს ნაპოვნი. ადამიანი მთელი სიცოცხლე მიდის საკუთარი თავის შეცნობის კიბეებზე და ნაბიჯ ნაბიჯ ადის საფეხურებზე.
ბენდიერი ის კი არ არის ვინც დიდხანს იცოცხლებს, არამედ ის ვინც თავის შეცნობას მოასწრებს სიცოცხლის განმავლობაში....

პირველი თავი

გვიანი იყო, მაგრამ არ მეძინებოდა...
თავი მტკიოდა...
ოთახში ამაყად წამონთებული ნათურები მონდომებით ვარვარებდნენ, საძინებელში ისე ცხელოდა, თითქოს ღამის პირველ საათზე მზეს წამოეყო თავი. ოფლი მასხამდა. აივნის კარის შეღება მინდოდა, მაგრამ სინათლეზე დაფეთებული მწერები უსათუოდ ადვილად მოაგნებდნენ ჩემ ოთახს... შუქი რომ ჩამექრო დარდი უფრო გამითამამდებოდა, რადგან რაც უფრო ბნელა, მით უფრო მინთავისუფლდებიან ხოლმე გრძნობები, გიჟებს ემსგავსებიან, დაუოკებელსა და თავნებას!
ცხვირსახოცი ვერ ვიპოვე, იქვე მიგდებულ ძველ მაიკას ვტაცე ხელი და ცხვირი მოვიხოცე...ტირილის მერე ყოველთვის მაწუხებდა სურდო, ასე რომ შეშუპებულ და დამძიმებულ ქუთუთოებს გაწითლებული ცხვირიც ემატებოდა, რომელიც კლოუნს მამსგავსებდა, მე კი ისე არ მიყვარდა კლოუნები, როგორც მხატვარს უფუნჯოთ ყოფნა. არასდროს მეხატებოდნენ გულზე ჯამბაზები... ერთადერთი კლოუნი, რომელიც სიმპათიას იწვევდა ჩემში ჰაინრიხ ბიოლის ჰანსი იყო, მისი რომანიდან-სახელად "კლოუნის თვალთახედვა". ბუნებრივი იქნება თუ გაჩნდება შეკითხვა: "რას ვერჩოდი კლოუნებს?" ბოლოს და ბოლოს, ისინი ხომ ადამიანებში სიცილსა და დადებით ემოციებს იწვევენ(სიცილი კი არასდროსაა ზედმეტი ამ ქვეყნად, ისე როგორც მეგობრები),მაშინ როცა მრავალი პრობლემით დახუნძლულები ისე იძირებიან ცოდვათა მორევში, რომ მალე ამოსუნთქვასაც ვეღარ შეძლებენ და ამის მიუხედავად ცოტა თუ ზრუნავს ჭეშმარირად სულის ცხონებაზე. პატარაობაში, მოშბლებს ძალით მიჰყავთ ხოლმე ცირკში ყოფნისას ბავშვები კლოუნებთან, ამას პირადი გამოცდილებიდან ვამბობ(რათქმაუნდა არა ყოველთვის) ეს საკითხი ალბათ ჩაღრმავების ღირსია, რადგან აქდანვე ხდება პატარებუს ფსიქიკაზე ზეწოლა და ზემოქმედება, მაგრამ სხვა დროისთვის გადავდოთ... მოკლედ, ვინმემ შეიძლება ჩათვალოს რომ მე მათ რიცხვს მივეკუთვნები ვისაც ყმაწვილობიდან გადმოყვა თეთრისაღაებავით სახეშეღებილთა შიში და ისე შეესისხლხორცა, რომ ვეღარც მოიშორა ასაკის მატების მიუხედავად, მაგრამ ასე არ გახლავთ... საქმე იმაშია, რომ ყალბი არაფერი მიყვარს... მე კი მგონია, რომ აბსურდია ადამიანი ყოველთვის კარგ ხასიათზე იყოს... რა აზრი აქვს სხვის სახეზე ღიმილის გამოწვევას თუ გულით არ აკეთებ ამას და შენს მოქმედებაში მთელ მონდომებასა და სულს არ დებ?! მოვალეობის მიზნით თვალის დახამხამებაც მეზიზღება(და როცა ვალდებულების გამო რაღაცის გაკეთება მიწევს მინდა საკუთარ თავს სილა გავაწნა და გამოგიტყდებით ასეც ვიქცევი, არაფერსა და არავის ვერიდები, თქვან გიჟიაო, მერე რა?! ამით რა შეიცვლება... განა ადამაიანებს ყოველთვის უნდა ემსოდეთ ერთმანეთის?!). არ არსებობს უდარდელი კაცი,რადგან დედამიწა სევდა-ნაღველისა და ტანჯვის სავანეა... თუმცა ხანდახან ვფიქრობ, რომ სამოთხისა და ჯოჯოხეთის იდეალურ ნაზავს უფრო ჰგავს, რომელიც გამუდმებით არჩევანის წინაშე გვაყენებს, შანს გვაძლევს საკუთარი თავი შევიცნოთ და ოსტატურად გვამზადებს საიქიოსთვის.
და მაინც! უნდა ვაღიარო, რომ კლოუნების სიძულვილისა პირველი მიზეზი კომპლექსი იყო...მე ხომ თითქმის ყოველთვის ვიქცეოდი დაცინვის ობიექტად... და ერთადერთი რაც მაშინ მაგონდებოდა ჯამბაზის ნაღვლიანი სახე იყო, სადაფისფერი მაკიაჟით ,ბორდოსფერი ცხვირითა და მიხატული ღიმილით. იქნებ მართლაც კარგი კლოუნი დამდგარიყო ჩემგან, მაგრამ არა-საუკეთესო, სწორედ ამიტომ არ ღირდა ხელი მომეკიდებინა ამ საქმისთვის... თან დიდად სარფიანი საქმეც არაა, ჩვენ დროში კი უფულოთ ნაბიჯის გადადგმაც კი სჭირს, რადგან ციფრწაწერილი ქაღალდი გაცილებით უფრო მეტს ნიშნავვს, სამწუხაროდ, ვიდრე სხვა ყველაფერი ერთად აღებული....
ჩამოშლილმა კულულებმა შემაწუხა, მაგრამ ადგომა და თმისამაგრის აღება დამეზარა, ამიტომ კომპიუტერის გვერდით, საკალმეში ჩადებულ ფანქარს ვწვდი, თმა ავიწიე და მასში გავირჭე. მერე კალენდარს გავხედე, ივნისის არცერთი რიცხვი არ მქონდა გადაშლილი, არა და რვა იდგა დროის სადარაჯოზე.
კომპიუტერის ეკრანზე საცურაო კოსტუმში გამოწყობილი, გამხდარი, დიდმკერდიანი ქალის ფოტო მინდოდა დამეყენებინა სტიმული, რომ მოეცა ყოველთვის, როცა კომპიუტერს მივუჯდებოდი (მისი დახვეწილი პროპორციები და შესაშური პარამეტრები უსათუოდ შემმატებდნენ გამძლეობას)დიეტაზე მჯდომი, ამ დროს ხომ სასწაული ნებისყოფის გამოვლენა გვჭირდება მათ, ვინც ჭამაში პოულობს სიამოვნებასა და შვებას, მაგრამ გადავიფიქრე, საკუთარი ძალბით განვიზრახე მიზნის მიღწევა, სხვისი დახმარების გარეშე.
მგონი იშვიათია მოზარდი თავისი გარეგნობით კმაყოფილი იყოს(არ იგულისხმებიან ნარცისიზმით შებყრობილი, საკუთარ თავზე სეყვარებული იდიოტები, ბოდიშს ვიხდი უხეში პირდაპირობისთვის), თუმცა არც ზრდასრულ ასაკში აკმაყოფილებთ საკუთარი ფიზიონომია, სწორედ ამიტომ იკეთებენ ათასგვარ პლასტიკურ ოპერაციას. მედიცინა ხომ ისე განვითარდა, რომ ქალსა თუ მამაკაცს,ორივეს შეუძლია ნებისმიერ თოჯინას დაემსგავსოს და ყველაფერი შეიცვალოს რაც კი უფალს უბოძებია მისთვის საჩუქრად. დიდი უმადური ქმნილებაა ადამიანი! ღმერთი მას აძლევს სიცოცხლეს, ის-წუწუნში ატარებს მას, აძლევს შანსს,ის-არ იყენებს და მერე უფალსვე უჩივის რად არ დამეხმარე, როცა ასე მჭირდებოდიო, ღმერთი არ იშურებს მისთვის ინდივიდუალიზმს, აძლევს საშუალებას იყოს განსხვავებული და გააჩნდეს საკუთარი "მე",ის კი ძალასა და ღონეს არ იშურებს რომ დაემსგავსოს სხვას. რატომ უნდა გავითქვიფოთ საზოგადოებაში მარტო იმიტომ, რომ სიმპათია დავიმსახუროთ?! „სჯობს ძულდე ადამიანს იმისთვის ვინც ხარ, ვიდრე უყვარდე იმისთვის ვინც არ ხარ“... ნამდვილად ღირს აგვითვალწუნონ, მაგრამ სამაგიეროთ საკუთარ თავთან ვიყოთ მართალი. სამწუხაროდ თითქმის არასდროს ვაკეთებთ იმას რაც სწორია, რადგან ვმოქმედებთისე როგორც საჭიროა...ცხოვრება უსამართლოა პატიოსანი ხალხის მიმართ, ამიტომ იკარგება ხოლმე პატიოსნება... მაგრამ სწორედ ამ დროს უნდა ვუშველოთ ერთმანეთს და საკუთარ თავს... შველა კი იმ ჭაობიდან ამოსვლას ჰგავს, რომელიც გამუდმებით გითრევს და გითრევს ხელთავიდან.
ყოველთვის მახსენდებოდა ერთი ისტორია ადამიანსა და ღმერთზე. უფალმა ერთხელ უკმაყოფილო ადამიანს მიაკითხა და ცოხვრების განვლილი გზა დაანახა...
-ღმერთო ეს რა არის?-იკითხა კაცმა გულუბრყვილოდ.
-შენი ცოხვრების გზა...-უპასუხა ღმერთმა სიყვარულით სავსე ხმით.
-და რატომაა მასზე ორის ნაკვალევი?
-იმიტომ, რომ ყოველთვის გვერდით მოგყვები, ზანდახან წინ გისწრებ, რომ გადაგეფარო, ხანაც უკნიდან გიცავ...
სულ ცოტა ხანში ადამიანმა დაინახა, რომ გზაზე ერთი კვალი გაქრა... იმედგაცრუებულმა ამოიოხრა და ღმერთს საყვედურით კითხა:
-უფალო, ცხოვრების ამ ეტაპზე რატომ მიმატოვე? სად გაქრი?! სად იყავი?!
-არა, შვილო ჩემო, კი არ მიმიტოვებიხარ, სადმე კი არ წავსულვარ, ხელში აგიყვანე და ისე გატარე...
ადამიანს შერცხვა და ატირდა...უფალმა თავზე ხელი გადაუსვა და მიუტევა...
ყოველთვის როცა ამ ისტორიას ვიხსენებდი ცრემლიმერეოდა და ვხვდებოდი რა უმადური ვიყავი, მაგრამ სამწუხაროდ მარტო მე - არა...
ერთი კვირა იყო გასული იმ დღის,მერე რაც სასტიკად ვიჩხუბე დედაჩემთან, საზაფხულო სეზონია და ახალი ფეხსაცმელი არ უნდა მიყიდოთქო?! ფული არ ქონდა... მე პატარა ბავშვივით დავიჩემე სიტყვა "მინდა"(რატომ ვართ ხოლმე ხანდახან ძალიან ჯიუტები და ჭირვეულები, მაიშნაც კი თუ ზოგადად არც ერთი გვახასიათებს და არც მეორე)და საიძნებელში შევარდნილმა კარი მივიჯახუნე. ფარდა გადავწიე და ღმერთს დავუყვირე, თითქოს ცაში მინდოდა ხმის მიწვდენა(არა და უფალი მუდამ ჩვენთან ერთადა არის.)
-ღმერთო! რატომ არ შეილძება მეც მეცვას ნორმალური ფეხსაცმნელი?! და ფეხი კეტებში არ მეხარშებოდეს?! ნუთუ ძალიან ბევრს ვითხოვ?!
იმ საღამოს ფრანგული ენის მასწავლებლიდან წამოსულს გზაზე უფეხებო ახალგაზრდა ბიჭი შემეჩეხა, ყავარჯნებს დაყრდნობილი, თანატოლ გოგონას მიჰყვებოდა, ძლივს მიდიოდა, თუმცა საკითხავია შეილება თუ არა ამას სიარული დავარქვათ... შემეცოდა... არა, ეს შეცოდებაზე გაცილებით უფრო მეტი იყო რაღაც... თვალი ავარიდე, სული კინაღამ დამეხუთა, ვერ დავიტიე ერთბაშად მოვარდნილი ამდენი ემოცია ჩემ განცებით ჩამოხრჩობილ სხეულში.
-მაპატიე, უფალო...-ვთქვი გულში და ვინანე ღმრთისადმი საყვედური... როგორ შეიძლება ვწუწუნებდე იმაზე რომ ახალი ფეხსაცმელი არ მაქვს, როცა ზოგი საერთოდ უფეხოა?!
ერთხელ სურათი ვნახე "facebook"-ზე, რომელმაც მთლიანად შემძრა და არ მგონია რომელიმე ადამიანი გულგრილად დაეტოვებინოს(ურწმუნო თომებს არ ეხებათ!).სწორედ მან შემახსენა კიდევ ერთხელ რაოდენ დიადია უფალი, ჩვენ კი ქრონიკულად უკმაყოფილო და უმადური უბადრუკნი, თუმცა ამის მიუხედავად ღმერთს ისეთები ვუყვარვართ როგორიც ვართ... ის არ გვაიძულებს შევიცვალოთ, უბრალოდ ცდილობს მისკენ სავალ გზაზე დაგავყენოს და უსაფრთხოდ გვატაროს... სურათი რამდენიმე ნაწილად იყო გაყოფილი: პირველზე ჩანდა ადამიანი, რომელიც უფალს ევედრებოდა დამიფარეო, მეორეზე -ქვა თავში, რომ მოხვდა, ლოცვის შემდეგ გაბრაზებული ჩიოდა რად არ გადმომაფარე შენი მფარველობის კალთა უფალოო! მეოთხე სურათზე ღმერთი იყო დახატული, ხელგაშლილი, ადამიანისკენ ნასწოლ ათას ქვას გულს უშვერდა, მას რომ არ მოხვედროდა:
-ვწუხვარ, შვილო ჩემო, ერთ ქვას მაინც მოუღწევია შენამდე... ძალიან გეტკინა?
ღმერთი არასდროს მიგვატოვებს, მაშინაც კი როცა ამის ღირსნი ვართ! ის მართლაც ერთადერთია, ვინც არასდროს შეგვაქცევს ზურს, წამითაც კი, რაც არ უნდ ამოხდეს, მაშინც კი თუ მთელი მსოფლიო განგვიდება, მთავარია გვწამდეს და გვიყვარდეს...
ფიქრებიდან გამორკვეულმა ჩახუთული ჰაერი ჩავისუნთქე. როგორც იქნა წამოვდექი, შუქი ჩავაქვრე, აივნის კარი ფართოდ გამოვაღე და ფარდაც გადავწიე. კომპიუტერთან დაბრუნებული "www.Youtube"-ზე შევედი და ძიებაში იმ ვიდეოს სახელი ავკრიფე, რომელშიც მონაზონი უფლის სიტყვებს კითხულობდა-"რისთვის მიმატოვე ადამიანო?" თავი ხელებში ჩავდე და სმენად ვიქეცი..მართლაც...რისთვის ვაქციეთ ზურგი უფალს?

ავტორი: თათული ღვინიანიძე
გაგრძელება იქნება