ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(2)
2 340 ნახვა
მეორე თავი
ადამაინი ბოროტად არ იბადება... სამწუხაროთ ზოგი მათგანი, ცოხვრების გზაზე სვლისას კარგავს თავს და ეშმაკს ემონება, სულს ყიდის, არჩევანის თავისუფლებას კარგავს და საკუთარ სადავეებს თავისივე სურვილით აძლევს სატანას, მისი დაუნდობელი, სასტიკი კანონებისთვის შეწირული მსვერპლი ხდება და სულს იხრწნის ისე, რომ თავადაც ვერ ხვდება, ან თუ ხვდება არაფერს აკეთებს თავის გადარჩენისთვის, რადგან არ აღიარებს იმ ჭეშმარიტებას, რომელსაც უფალი ჰქვია, ზოგ შემთხვევაში კი ურალოდ ცდილობს ცნობიერებიდან ამოიშალოს მისადმი რწმენა. საცოდავია ასეთი ადამისა და ევას შთამომავალი... ცხოვრება სიკეთისა და ბოროტების დაუსრულებელი ჭიდილია, რომელშიც გამუდებით სიკეთე იმარჯვებს საბოლოოდ და ეს გარდაუვალია, რადგან ღმერთის უზენაეს ძალას ვერანაერი ავი და ბოროტი ვერ დააკნინებს. მართალია, რომ სატანას ავიწყდება თავისი ადგილი, ჯოჯოხეთს ტოვებს და ადამიანთა სამფლობელოში ამოდის იმ მიზნით, რომ შეაცდინოს ჩვენი ორჭოფი და ამყოლი სული, შეითრიოს უდაბნოში და დაფლას ცოდვის ქვიშაში... ეშმაკი კაცობრიობას შეერევა, კაცის სახეს იღებს და გამუდმებით ჩვენ სიალხოვეს ტრიალებს უფლისკენ სავალ გზას რომ აგვაცდინოს...
*****
-დავრჩე დღეს შენთან?-იკითხა ანეტამ და ხშირი წამწამებიდან ამოიხედა ცისფერი, იდუმალი, გამომწვევი თვალებით, რომელმაც პირველივე შეხვედრისასვე დაატყვევა ნოეს გაყინული არსება და თითქოს და ურწმუნო გული. ეს არ ყოფილა ერთი ნახვით სიყვარული... და საერთოდაც, არსებობს კი ასე?! რომ დაიანხავ და უეცრად მიხვდები, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი შეიცვალა შენს ცხოვრებაში იმ წამიდან...
ნოე ოდესღაც შეღებილ კედელს მიეყრდნო, თავი ჭერს მიუშვირა, შუქმა თვალი მოსჭრა, მაგრამ ამინც არ დაუხუჭავს... მაყვლისფერ გუგებს დანებების საშუალებას არ აძლევდა. სახეზე ჩამოშლილი გრძელი, შავი თმა უკან გადაიწია და მრავლისმთმელად ამოიოხრა. შემოსასვლელში იდგნენ, ანეტა- კართან, ხელში ჩანთით, თავი ოდნავ ქვემოთ ჰქონდა დაწეული, მაგრამ არა ისე, რომ იატაკისთვის ეცქირა, ქერა თმა შეეკრა და მაღლა აეწია(არა და ცოტა ხნის წინ ნოეს თითებმა თმიდან რეზინა მოხსნეს, ბალიშის ქვეშ ამოდეს და ფერება დაუწყეს, ისე რომ სულ დავიწყებოდა წასვლისას მისი შეკვრა),ჩოლკები საგულდაგულოდ ამოქნილ წარბებს უფარავდა. ბიჭმა არ იცოდა რა ეპასუხა... უნდოდა დათანხმებოდა წელზე შეესვა და კოცნით დაებრუნებინა მის საძინებელში, მაგრამ უცნაური გრძნობა აკავებდა და თვითონაც არ იცოდა მისი სახელი. იდგა ნოე... ჩუმად... დუმილს უსმენდა და მასში ცდილობდა პასუხის ამოკითხვას.
-არ გინდა, რომ დავრჩე?-ცოტათი წყრომით იკითხა ანეტამ და ცრემლები მოაწვა, არ უნდოდა ბევრი ესაუბრა, ვაი თუ ნოე მიმხვდარიყო რას გრძნობდა...
-დარწმუნებული ხარ რომ დარჩენა გსურს?-კითხვითვე უპასუხა და საკუთარ თავზე გაბრაზდა, რატომ იქცეოდა ასე?!
გოგონამ თავი დააქნია და ჩანთას ხელი მოუჭირა...
-ანე, ხომ იცი, მიყვარხარ...-მხოლოდ სიყვარული არ იყო ეს! ჭკუას კარგავდა მისი გულისთვის,მაშინ... საერთოდ არ აგრძნობინებდა ხოლმე ნოე რამდენს ნიშნავდა მისთვის, მაგრამ ანემ მაინც იცოდა... იცოდა რადგან შეუძლებელი იყო მის მუქ, ღრმა, უკუნეთის ფერ თვალებში ეს სიყვარული არ ამოეკითხა...
-მიყვარხარ...-გაიმეორა ნოემ ჩურჩულით, კედელს გაშორდა, შუქი ჩააქრო, გოგონას მიუახლოვდა, ცალი ხელით ნიკაპი ჯერ წამოუწია მერე კი მგზნებარედ აკოცა, მეორეთი კარებს მიეყრდნო და არად ჩააგდო რკინის სიცივე... მასავით ცივი იყო თვითონ ხანდახან და მეტად ცივიც კი...
ანემ ჩანთას ხელი უშვა... ის მსუბუქად დაეშვა ძირს, მაგრამ ნოეს ფეხი წამშივე მოხვდა და გვერძე გადააგდო.
-დედაშენი დღეს არ დაბრუნდება, ხო?
-არა-მიუგო ბიჭმა და შეუკავებლად მიეკრა სარაფნით შმეოსილ სხეულზე.
ანეტას არ უკითხავს სად არისო... არ აინტერესებდა... მისთვის მთავარი იყო მარტო ყოფილიყვნენ და არვის შეეშალა ხელი... თავად შეექმნათ სამყარო და იქ გაეტარებინათ მთელი ღამე ალერსსა და ფერებაში, ჩაეყვინთათ სიყვარულის მორევში და ფსკერზე გაწოლილები დამტკბარიყვნენ ეროტიკის სიტკბოებით.
-არა...-გაიმეორა ნოემ ხმადაბლა, ბოხი, მამაკაცური ხმით.
-რა არა, ნო?
-არ დარჩე....-უთხრა, მაგრამ ხელი არ გაუშვია.
-კი, მაგრამ...
-უმჯობესია წახვიდე...-ხელი ჯერ კიდევ მის წელზე ჰქონდა მოხვეული-გვიანია ძალიან....
-როგორ გგონია, რომელი საათია?
-ორი...ან სამი....
-და შენ გინდა, რომ...
-შენ არა?
-ანეტ, ხომ მითხარი მშობლებთან ვთქვი დაქალთან ვაპირებ დარჩენასო?
-ხო,თეონასთან...
-სად ცხოვრობს?
-ნახალოვკაში....
-მარტო?
-ბებიასთან ერთად...ნაშუადღევს ვაპირებდი შევლას და ნახვას...
-ახლავე რომ ეწვიო კარს არ გაგიღებს?!
-ნოე!-არსაიდან მოვარდნლმა ზიზღმა აიტანა ანე და სასწრაფოდ დაიძვრინა თავი მის წინ მდგარის მკლავებიდან.
-ახლა?! ამ დროს?! როგორ არ ცხვენია... მაგდებ?!
-არა... უბრალოდ....
ანეს აღარ მოუსმენია... ჩანთას წვდა, ნოე კარიდან გამოწია და გასაღებს დაუწყო ძებნა.
-სწორი ხარ, სჯობს წავიდე...-როგორც იქნა კარი გამოაღო. წუთითაც აღარ უნდოდა იმ სახლში გაჩერება...
-დაიცადე! ტაქსის გამოვუძახებ...
-არა, არ არის საჭირო! მეთვითონ...-გამოსძახა უკვე სადარბაზოში გასულმა... მობილური ამოიღო და კიბეებს დაანათა. სიბნელე იყო და ჩარბენა უჭირდა.
-ანე! გეყოს ბავშვობა!-დაუძახა ნოემ, კარი გამოიჯახუნა და ფეხშიშველი დაედევნა. შარვლის ამარა იყო, სულ დაავიწდა საათნახევრის წინ მოფერებისას, რომ გააძრო ანეტამ მაისური და კომპიუტერის წინ მდგარ სკამზე მიაგდო. გოგონას არაფერი უპასუხია... ჩარბოდა(ნუ,ყოველ შემთხვევაში ცდილობდა მაინც) და ფიქრობდა, ნუთუ არ დამაკავებს? არ მეტყვის რომ დავრჩე! ვერაფრით იჯერებდა რომ ნოემ უარი უთხრა... რომელი მამაკაცი გააკეთებდა ამას?! რატომ მაინც და მაინც ნოეს უნდა ეთქვა "არა!" იქნებ არ უყვარს... გაუელვა გულში... ან, ორიენტაციასთან არ აქვს ყველაფერი რიგზე... მაგრამ, ეს როგორ?! ისინი ხომ საოცარი აღგრძნებით კოცნიდნენ ერთმანეთს და ეალერსებოდნენ, ვერ იქნებოდა ეს ფარსი.. და, და...ის ტანგო! მათი ტანგო, რომელსაც ასე ხშირად ცეკვავდნენ ერთად, ვნებით, სურვილითა და მონდომებით!
ნოე დაეწია თუ არა ხელი ჩაავლო მკლავში, მოაბრუნა და გულზე მიიკრა, მეორე ხელით ტაქსის ნომერი აკრიფა, გამოიძადა და მუქ, ნაცრისფერ, ჯინსის შარვალში ჩააბრუნა თუ არა, ანეს თავზე აკოცა. გოგონამ თავიდან გაიბრძოლა, მაგრამ იგრძნო თუ არა ნოეს სხეულის სიძლიერე, უმალ დანებდა.
-მიბრაზდები?
-არა...
-მატყუებ...
-კარგი, ცოტათი-გამოტყდა და მომდგარ ცრემლებს შეევედრა არაფრით გადმოსცდეთ თვალების საზღვრებსო.
ტაქსი, რომ მოვიდა ნოეც ჩაჯდა, არაფრით გაუშვა ანეტა მარტო... მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ... ანეს მის მხარზე ედო თავი და ფიქრობდა: " მართლაც რა ძლიერად და უჩვეულოდ შევუყვარდი ამ გადარეულს, ასეთ მოკლე დროში... ნუთუ, ჩვენს ეპოქაშიც არსებობს ასე ძლიერად სიყვარული...."
სიყვარული კლსიკაა... არასდროს ბერდება და არასდროს ქრება... ის ჩვენ გვიჭრდება, ისე როგორც თევზს წყალი, ყველა სულიერს კი ჰაერი..
ნოე ანეს ქერა თმაზე ეფერებოდა და ცდილობდა ყველაზე სათუთად მობყრობოდა, ისე როგორც არავის უწინ... და მართლაც ანეტა, ხომ რაღაც საოცრად ჰგავდა ბარბის თოჯინას, თავისი თმით, თვალებით,ცხვირპირითა და ღიმილითაც კი...
"რა სულელი ვარ... ნეტავ, არ მეთქვა უარი დარჩენაზე"-ფიქრობდა ჩაბნელებულ სადარბაზოში ამავალი და გულის სიღრმეში უხაროდა, რომ ირგვლივ სულ სიბნელე იყო... უკუნეთში ხომ საოცრად მშვიდად გრძნობდა თავს... და მაინც, ის რაც ყოველთვის ამშვიდებს ადამიანს,ბოლოს კლავს მას...
*****************
-როდემდე უნდა მოატყუო?!
-არ ვიცი... გგონია სიმართლის თქმა არ მინდა?! არ ვცდილობ?!
-როცა ადამიანს რაიმე მართლა სურს, აკეთებს კიდეც... რით ვერ გაიგე, რომ სიყვარულს ასაკი არ განსაზღვრავს...
-ეგ ის "სიაფანტი" აზრია, რომ ამტკიცებს სიყვარულმა ასაკი არ იცისო?! გადასარევადაც იცის!
-თუ უყვარხარ...
-არ დამშორდება, არა?!
-დიახაც!
-რატომ გჯერა ზღაპრების?!
-ალბათ, ხშირად ვკითხულობდი პატარაობაში.....
-არ ვიცი, როგორ მიიღებს იმას რომ ამდენი ხანი ვატყუებდი...
-და მაინც, მოგიწევს სიმართლის თქმა საბოლოოდ... აქამდეც უნდა გამოტყდომოდი!
-ვერა....
-ოთხი წლის განმავლობაში, ცოხვრებაში პირველად დამეუფლა ისეთი გრძნობა, როგორც მის გვერდში ყოფნისას...
-ვიცი, გინდა შეინარჩუნო...მაგრამ ტყუილით?
-ანეტა ულამაზესი და უნაზესია... ნამდვილი მამაკაცი სჭირდება გვერდით და არა ბიჭუკელა, რომელიც ყოველ დილით ჩანთაგადაკიდებული მიდის იმ დაწესებულებაში სკოლა,რომ ჰქვია...
-შენ არ ხარ ბიჭუკელა... მეგონა მეტი წარმოდგენა გქონდა თავზე... გგონია შერცხვება შენი?
-არა.. არ არის მასეთი!
-რათქმაუნდა! რა გაქვს სასირცხვილო!
-მოვატყუე...
-ვის არ უთქვამს ტყული?!
-ის ოცდაორისაა...
-მერე რა?!
-მე თვრამეტის...
-სულ რაღაც ოთხი წელია სხვაობა!
-სულ რაღაც? ხუმრობ?!
-არ არის ტრაგედია, დამიჯერე...
-მეშინია მისი დაკარგვის...
***
-საოცარი სხეული გაქვს ანე!-ჩაჩურჩულა ნოემ და კისერში აკოცა.
-გიყვარვარ, ნო?
-საოცრად!
ნოემ ანეტას ბალიშზე მისვენებული თეთრი ხელი თავისაში მოიქცია და ლოყით მოეფერა.
-გტკივა?
-ცოტათი....
-ძალიან თუ გეტკინა მითხარი და გავჩერდები...
****
" ნოე,ყველაფერს აქვს დასასრული... ხომ იცი მარადიული არავინ და არაფერია... წარმოიდგინე, რომ არსებობს საათი, რომლის ისრებიც დროზე უფრო მეტს მიგვანიშნებენ... ჩვენი ისრები მიათითებენ სიტყვაზე "მშვიდობით"... მიყვარხარ...."
-ასაკი?!
-არა!
-აბა?! სხვა გყავს?!
-არა!
-მაშინ?!
-დავამთავროთ... შენც ხომ იცოდი რომ ეს იქნებოდა ჩვენი ურთიერთობის დასასრული...
-მაშ, რა?! ამიხსენი! ვიმსახურებ ახსნას!
-გთხოვ!
-რას მთხოვ?!
-არ გვინდა ამდენი ტრაგიზმი...
-ანეტ, მე შენ მიყვარხარ!
-მეც!
-როცა უყვართ არ შორდებიან!
ავტორი: თათული ღვინიანიძე
გაგრძელება იქნება
ადამაინი ბოროტად არ იბადება... სამწუხაროთ ზოგი მათგანი, ცოხვრების გზაზე სვლისას კარგავს თავს და ეშმაკს ემონება, სულს ყიდის, არჩევანის თავისუფლებას კარგავს და საკუთარ სადავეებს თავისივე სურვილით აძლევს სატანას, მისი დაუნდობელი, სასტიკი კანონებისთვის შეწირული მსვერპლი ხდება და სულს იხრწნის ისე, რომ თავადაც ვერ ხვდება, ან თუ ხვდება არაფერს აკეთებს თავის გადარჩენისთვის, რადგან არ აღიარებს იმ ჭეშმარიტებას, რომელსაც უფალი ჰქვია, ზოგ შემთხვევაში კი ურალოდ ცდილობს ცნობიერებიდან ამოიშალოს მისადმი რწმენა. საცოდავია ასეთი ადამისა და ევას შთამომავალი... ცხოვრება სიკეთისა და ბოროტების დაუსრულებელი ჭიდილია, რომელშიც გამუდებით სიკეთე იმარჯვებს საბოლოოდ და ეს გარდაუვალია, რადგან ღმერთის უზენაეს ძალას ვერანაერი ავი და ბოროტი ვერ დააკნინებს. მართალია, რომ სატანას ავიწყდება თავისი ადგილი, ჯოჯოხეთს ტოვებს და ადამიანთა სამფლობელოში ამოდის იმ მიზნით, რომ შეაცდინოს ჩვენი ორჭოფი და ამყოლი სული, შეითრიოს უდაბნოში და დაფლას ცოდვის ქვიშაში... ეშმაკი კაცობრიობას შეერევა, კაცის სახეს იღებს და გამუდმებით ჩვენ სიალხოვეს ტრიალებს უფლისკენ სავალ გზას რომ აგვაცდინოს...
*****
-დავრჩე დღეს შენთან?-იკითხა ანეტამ და ხშირი წამწამებიდან ამოიხედა ცისფერი, იდუმალი, გამომწვევი თვალებით, რომელმაც პირველივე შეხვედრისასვე დაატყვევა ნოეს გაყინული არსება და თითქოს და ურწმუნო გული. ეს არ ყოფილა ერთი ნახვით სიყვარული... და საერთოდაც, არსებობს კი ასე?! რომ დაიანხავ და უეცრად მიხვდები, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი შეიცვალა შენს ცხოვრებაში იმ წამიდან...
ნოე ოდესღაც შეღებილ კედელს მიეყრდნო, თავი ჭერს მიუშვირა, შუქმა თვალი მოსჭრა, მაგრამ ამინც არ დაუხუჭავს... მაყვლისფერ გუგებს დანებების საშუალებას არ აძლევდა. სახეზე ჩამოშლილი გრძელი, შავი თმა უკან გადაიწია და მრავლისმთმელად ამოიოხრა. შემოსასვლელში იდგნენ, ანეტა- კართან, ხელში ჩანთით, თავი ოდნავ ქვემოთ ჰქონდა დაწეული, მაგრამ არა ისე, რომ იატაკისთვის ეცქირა, ქერა თმა შეეკრა და მაღლა აეწია(არა და ცოტა ხნის წინ ნოეს თითებმა თმიდან რეზინა მოხსნეს, ბალიშის ქვეშ ამოდეს და ფერება დაუწყეს, ისე რომ სულ დავიწყებოდა წასვლისას მისი შეკვრა),ჩოლკები საგულდაგულოდ ამოქნილ წარბებს უფარავდა. ბიჭმა არ იცოდა რა ეპასუხა... უნდოდა დათანხმებოდა წელზე შეესვა და კოცნით დაებრუნებინა მის საძინებელში, მაგრამ უცნაური გრძნობა აკავებდა და თვითონაც არ იცოდა მისი სახელი. იდგა ნოე... ჩუმად... დუმილს უსმენდა და მასში ცდილობდა პასუხის ამოკითხვას.
-არ გინდა, რომ დავრჩე?-ცოტათი წყრომით იკითხა ანეტამ და ცრემლები მოაწვა, არ უნდოდა ბევრი ესაუბრა, ვაი თუ ნოე მიმხვდარიყო რას გრძნობდა...
-დარწმუნებული ხარ რომ დარჩენა გსურს?-კითხვითვე უპასუხა და საკუთარ თავზე გაბრაზდა, რატომ იქცეოდა ასე?!
გოგონამ თავი დააქნია და ჩანთას ხელი მოუჭირა...
-ანე, ხომ იცი, მიყვარხარ...-მხოლოდ სიყვარული არ იყო ეს! ჭკუას კარგავდა მისი გულისთვის,მაშინ... საერთოდ არ აგრძნობინებდა ხოლმე ნოე რამდენს ნიშნავდა მისთვის, მაგრამ ანემ მაინც იცოდა... იცოდა რადგან შეუძლებელი იყო მის მუქ, ღრმა, უკუნეთის ფერ თვალებში ეს სიყვარული არ ამოეკითხა...
-მიყვარხარ...-გაიმეორა ნოემ ჩურჩულით, კედელს გაშორდა, შუქი ჩააქრო, გოგონას მიუახლოვდა, ცალი ხელით ნიკაპი ჯერ წამოუწია მერე კი მგზნებარედ აკოცა, მეორეთი კარებს მიეყრდნო და არად ჩააგდო რკინის სიცივე... მასავით ცივი იყო თვითონ ხანდახან და მეტად ცივიც კი...
ანემ ჩანთას ხელი უშვა... ის მსუბუქად დაეშვა ძირს, მაგრამ ნოეს ფეხი წამშივე მოხვდა და გვერძე გადააგდო.
-დედაშენი დღეს არ დაბრუნდება, ხო?
-არა-მიუგო ბიჭმა და შეუკავებლად მიეკრა სარაფნით შმეოსილ სხეულზე.
ანეტას არ უკითხავს სად არისო... არ აინტერესებდა... მისთვის მთავარი იყო მარტო ყოფილიყვნენ და არვის შეეშალა ხელი... თავად შეექმნათ სამყარო და იქ გაეტარებინათ მთელი ღამე ალერსსა და ფერებაში, ჩაეყვინთათ სიყვარულის მორევში და ფსკერზე გაწოლილები დამტკბარიყვნენ ეროტიკის სიტკბოებით.
-არა...-გაიმეორა ნოემ ხმადაბლა, ბოხი, მამაკაცური ხმით.
-რა არა, ნო?
-არ დარჩე....-უთხრა, მაგრამ ხელი არ გაუშვია.
-კი, მაგრამ...
-უმჯობესია წახვიდე...-ხელი ჯერ კიდევ მის წელზე ჰქონდა მოხვეული-გვიანია ძალიან....
-როგორ გგონია, რომელი საათია?
-ორი...ან სამი....
-და შენ გინდა, რომ...
-შენ არა?
-ანეტ, ხომ მითხარი მშობლებთან ვთქვი დაქალთან ვაპირებ დარჩენასო?
-ხო,თეონასთან...
-სად ცხოვრობს?
-ნახალოვკაში....
-მარტო?
-ბებიასთან ერთად...ნაშუადღევს ვაპირებდი შევლას და ნახვას...
-ახლავე რომ ეწვიო კარს არ გაგიღებს?!
-ნოე!-არსაიდან მოვარდნლმა ზიზღმა აიტანა ანე და სასწრაფოდ დაიძვრინა თავი მის წინ მდგარის მკლავებიდან.
-ახლა?! ამ დროს?! როგორ არ ცხვენია... მაგდებ?!
-არა... უბრალოდ....
ანეს აღარ მოუსმენია... ჩანთას წვდა, ნოე კარიდან გამოწია და გასაღებს დაუწყო ძებნა.
-სწორი ხარ, სჯობს წავიდე...-როგორც იქნა კარი გამოაღო. წუთითაც აღარ უნდოდა იმ სახლში გაჩერება...
-დაიცადე! ტაქსის გამოვუძახებ...
-არა, არ არის საჭირო! მეთვითონ...-გამოსძახა უკვე სადარბაზოში გასულმა... მობილური ამოიღო და კიბეებს დაანათა. სიბნელე იყო და ჩარბენა უჭირდა.
-ანე! გეყოს ბავშვობა!-დაუძახა ნოემ, კარი გამოიჯახუნა და ფეხშიშველი დაედევნა. შარვლის ამარა იყო, სულ დაავიწდა საათნახევრის წინ მოფერებისას, რომ გააძრო ანეტამ მაისური და კომპიუტერის წინ მდგარ სკამზე მიაგდო. გოგონას არაფერი უპასუხია... ჩარბოდა(ნუ,ყოველ შემთხვევაში ცდილობდა მაინც) და ფიქრობდა, ნუთუ არ დამაკავებს? არ მეტყვის რომ დავრჩე! ვერაფრით იჯერებდა რომ ნოემ უარი უთხრა... რომელი მამაკაცი გააკეთებდა ამას?! რატომ მაინც და მაინც ნოეს უნდა ეთქვა "არა!" იქნებ არ უყვარს... გაუელვა გულში... ან, ორიენტაციასთან არ აქვს ყველაფერი რიგზე... მაგრამ, ეს როგორ?! ისინი ხომ საოცარი აღგრძნებით კოცნიდნენ ერთმანეთს და ეალერსებოდნენ, ვერ იქნებოდა ეს ფარსი.. და, და...ის ტანგო! მათი ტანგო, რომელსაც ასე ხშირად ცეკვავდნენ ერთად, ვნებით, სურვილითა და მონდომებით!
ნოე დაეწია თუ არა ხელი ჩაავლო მკლავში, მოაბრუნა და გულზე მიიკრა, მეორე ხელით ტაქსის ნომერი აკრიფა, გამოიძადა და მუქ, ნაცრისფერ, ჯინსის შარვალში ჩააბრუნა თუ არა, ანეს თავზე აკოცა. გოგონამ თავიდან გაიბრძოლა, მაგრამ იგრძნო თუ არა ნოეს სხეულის სიძლიერე, უმალ დანებდა.
-მიბრაზდები?
-არა...
-მატყუებ...
-კარგი, ცოტათი-გამოტყდა და მომდგარ ცრემლებს შეევედრა არაფრით გადმოსცდეთ თვალების საზღვრებსო.
ტაქსი, რომ მოვიდა ნოეც ჩაჯდა, არაფრით გაუშვა ანეტა მარტო... მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ... ანეს მის მხარზე ედო თავი და ფიქრობდა: " მართლაც რა ძლიერად და უჩვეულოდ შევუყვარდი ამ გადარეულს, ასეთ მოკლე დროში... ნუთუ, ჩვენს ეპოქაშიც არსებობს ასე ძლიერად სიყვარული...."
სიყვარული კლსიკაა... არასდროს ბერდება და არასდროს ქრება... ის ჩვენ გვიჭრდება, ისე როგორც თევზს წყალი, ყველა სულიერს კი ჰაერი..
ნოე ანეს ქერა თმაზე ეფერებოდა და ცდილობდა ყველაზე სათუთად მობყრობოდა, ისე როგორც არავის უწინ... და მართლაც ანეტა, ხომ რაღაც საოცრად ჰგავდა ბარბის თოჯინას, თავისი თმით, თვალებით,ცხვირპირითა და ღიმილითაც კი...
"რა სულელი ვარ... ნეტავ, არ მეთქვა უარი დარჩენაზე"-ფიქრობდა ჩაბნელებულ სადარბაზოში ამავალი და გულის სიღრმეში უხაროდა, რომ ირგვლივ სულ სიბნელე იყო... უკუნეთში ხომ საოცრად მშვიდად გრძნობდა თავს... და მაინც, ის რაც ყოველთვის ამშვიდებს ადამიანს,ბოლოს კლავს მას...
*****************
-როდემდე უნდა მოატყუო?!
-არ ვიცი... გგონია სიმართლის თქმა არ მინდა?! არ ვცდილობ?!
-როცა ადამიანს რაიმე მართლა სურს, აკეთებს კიდეც... რით ვერ გაიგე, რომ სიყვარულს ასაკი არ განსაზღვრავს...
-ეგ ის "სიაფანტი" აზრია, რომ ამტკიცებს სიყვარულმა ასაკი არ იცისო?! გადასარევადაც იცის!
-თუ უყვარხარ...
-არ დამშორდება, არა?!
-დიახაც!
-რატომ გჯერა ზღაპრების?!
-ალბათ, ხშირად ვკითხულობდი პატარაობაში.....
-არ ვიცი, როგორ მიიღებს იმას რომ ამდენი ხანი ვატყუებდი...
-და მაინც, მოგიწევს სიმართლის თქმა საბოლოოდ... აქამდეც უნდა გამოტყდომოდი!
-ვერა....
-ოთხი წლის განმავლობაში, ცოხვრებაში პირველად დამეუფლა ისეთი გრძნობა, როგორც მის გვერდში ყოფნისას...
-ვიცი, გინდა შეინარჩუნო...მაგრამ ტყუილით?
-ანეტა ულამაზესი და უნაზესია... ნამდვილი მამაკაცი სჭირდება გვერდით და არა ბიჭუკელა, რომელიც ყოველ დილით ჩანთაგადაკიდებული მიდის იმ დაწესებულებაში სკოლა,რომ ჰქვია...
-შენ არ ხარ ბიჭუკელა... მეგონა მეტი წარმოდგენა გქონდა თავზე... გგონია შერცხვება შენი?
-არა.. არ არის მასეთი!
-რათქმაუნდა! რა გაქვს სასირცხვილო!
-მოვატყუე...
-ვის არ უთქვამს ტყული?!
-ის ოცდაორისაა...
-მერე რა?!
-მე თვრამეტის...
-სულ რაღაც ოთხი წელია სხვაობა!
-სულ რაღაც? ხუმრობ?!
-არ არის ტრაგედია, დამიჯერე...
-მეშინია მისი დაკარგვის...
***
-საოცარი სხეული გაქვს ანე!-ჩაჩურჩულა ნოემ და კისერში აკოცა.
-გიყვარვარ, ნო?
-საოცრად!
ნოემ ანეტას ბალიშზე მისვენებული თეთრი ხელი თავისაში მოიქცია და ლოყით მოეფერა.
-გტკივა?
-ცოტათი....
-ძალიან თუ გეტკინა მითხარი და გავჩერდები...
****
" ნოე,ყველაფერს აქვს დასასრული... ხომ იცი მარადიული არავინ და არაფერია... წარმოიდგინე, რომ არსებობს საათი, რომლის ისრებიც დროზე უფრო მეტს მიგვანიშნებენ... ჩვენი ისრები მიათითებენ სიტყვაზე "მშვიდობით"... მიყვარხარ...."
-ასაკი?!
-არა!
-აბა?! სხვა გყავს?!
-არა!
-მაშინ?!
-დავამთავროთ... შენც ხომ იცოდი რომ ეს იქნებოდა ჩვენი ურთიერთობის დასასრული...
-მაშ, რა?! ამიხსენი! ვიმსახურებ ახსნას!
-გთხოვ!
-რას მთხოვ?!
-არ გვინდა ამდენი ტრაგიზმი...
-ანეტ, მე შენ მიყვარხარ!
-მეც!
-როცა უყვართ არ შორდებიან!
ავტორი: თათული ღვინიანიძე
გაგრძელება იქნება
